2. Metody twórcze:
-Metoda opowieści ruchowej,
-Gimnastyka Twórcza R. Labana,
-Praca szkolna (Schulwerk) K. Orffa,
-Gimnastyka rytmiczna A. i M.
Kniessów,
-Metoda problemowa.

3. Metoda Opowieści Ruchowej polega na
tym, że nauczyciel opowiada jakąś bajkę,
opowieść, bądź wydarzenie prawdziwe, a
dzieci ilustrują ruchem opowiadaną
fabułę.
Twórca: J. Gotfryd Thulin.

4. Cele metody:
-Kształtowanie ekspresji i wyobraźni
ruchowej,
-Kształtowanie umiejętności wypowiadania
się przez ruch.

5. Jak skonstruować opowieść?
-Powinna być tak skonstruowana, żeby obraz ruchowy
odpowiadał zasadzie wszechstronności - angażowanie
wyobraźni i usprawnianie wszystkich grup mięśniowych i
narządów wewnętrznych (głównie n. krążenia i oddychania),
-Powinny występować w niej ruchy o różnym charakterze: bieg,
skoki, rzuty, czworakowanie, pełzanie, ciągnienie, pchanie,
noszenie, itp.,

6. Do kogo skierowana jest ta metoda?
Ze względu na dość szybkie wyzbywanie się przez dzieci
bajkowego poglądu na świat i wybujałej fantazji, metoda
powinna być skierowana do przedszkolaków i uczniów klas
pierwszych i drugich. Uczniowie klas starszych nie są
zainteresowani tą metodą, bo są zbyt pochłonięci
działalnością sportową, doskonaleniem techniki ruchu,
współzawodnictwem i wynikami.

7. Wskazane jest, aby w czasie lekcji prowadzonej
tą metodą nauczyciel stosował także inne
metody, ponieważ opowieść ruchowa
rozciągnięta na dłuższy czas lekcji, zbyt długo
przykuwa uwagę i władze psychiczne dzieci na
opowiadanie nauczyciela.

8. Nauczyciel nie powinien:
-Słownie określać ruchu,
-Pokazywać jak należy ilustrować poszczególne fragmenty opowieści
(pozbawia dzieci działania kreatywnego i skłania do naśladownictwa).

9. Twórczość polega na indywidualnym i samodzielnym przedstawieniu
ruchem danej fabuły.

10. Fabuła opowieści ruchowej, jej tempo są
uzależnione od celu, który za jej pomocą zamierza
się osiągnąć. Należy wplatać dodatkowo słowa,
które zmobilizują dzieci do aktywniejszego udziału
we wspólnej zabawie. Opowiadaniu nauczycielki
może towarzyszyć odpowiednio dobrana,
dostosowana do charakteru fabuły, muzyka.
Pozwala to zwielokrotnić przeżycia, ułatwia
osadzenie dziecka w wymyślonej rzeczywistości, a
także reguluje tempo ćwiczeń. Ćwiczenia z
podkładem muzycznym są ponadto bardziej
atrakcyjne.

12. Metoda opowieści ruchowej sprzyja rozwojowi
fantazji, która w życiu dziecka odgrywa dominującą
rolę; fantazja bowiem może pobudzić i utrzymać
dziecko w ruchu, wywołać przeróżne obrazy; sprawia,
że dziecko bawiąc się raz jest „ptakiem”, raz „psem”,
a jeszcze innym razem „kierowcą pociągu,
samochodu, pojazdu kosmicznego”

13. Metoda opowieści ruchowej wymaga od
nauczyciela:
-dobrego, starannego przygotowania i zrozumienia,
że stosowane opowiadanie w czasie trwania zajęć
jest tylko środkiem do odtworzenia przez dzieci
poprawnego ruchu.
Układ opowiadania zatem musi opierać się na
zasadach wszechstronności ruchu, stopniowaniu
wysiłku i zmienności pracy mięśniowej.

15. KosmonauciKosmonauci
Jesteśmy załogą pojazdu kosmicznego. Pojazd jest przygotowany do
startu. Wszyscy przyjmują pozycję leżącą. Pojazd został odpalony
(silne uderzenie w inst. perkusyjny). W czasie przyspieszenia rakiety
ciało ludzkie poddane jest olbrzymiej sile ciążenia i trudno jest
wykonać nawet najmniejszy ruch, choć kosmonauci chcą się
poruszać. Stopniowo siła ciążenia maleje, toteż załoga wykonuje
początkowo powolne i skrępowane, następnie bardziej szerokie, a w
końcu normalne ruchy w stanie nieważkości, szereg czynności
codziennych, badawczych, obsługuje maszyny, komputery, przyrządy,
uprawia gimnastykę,= i obserwuje, jak wygląda świat w kosmosie.
Naraz alarm! Ogień na pokładzie. Gryzący dym, płomienie,
bezskuteczne gaszenie ognia, panika. Dowódca rozkazuje : ”
otworzyć włazy i skakać w kosmos!”. „Trzymać się w przestrzeni blisko
siebie!”. Kosmonauci rzucają się w stronę włazów, ale te zacięły się i
nie można ich otworzyć. Próbują wszelkimi sposobami, na siłę. Po
dłuższych wysiłkach włazy puściły i wszyscy wyskakują będąc w
stanie nieważkości. Siłą inercji rzutami ciała, starają się zbliżać do
siebie w pary, trójki, bo niedługo wystartuje z ziemi pogotowie
kosmiczne, które zabierze ich na swój pokład.

17. Bibliografia:
-Proces wychowania fizycznego w
klasach początkowych, W. Gniewski i K.
Wlaźnik.
-Metodyka wychowania fizycznego i
zdrowotnego, J. Bielski.

18. Koniec