1. Literatura Galega
do Século XX e da Actualidade
Yolanda Castaño
Entrevista
IES Manuel García Barros
A Estrada
Texto: © Cc-by-sa-3.0
Fotos: © Todos os dereitos reservados
miércoles 16 de enero de 2013

2. Yolanda Castaño
1. As súas estadías xuvenís en Santiago de Compostela e A Coruña marcaron o seu futuro persoal e literario? Como lembra o fervor
literario finisecular en Galiza?
Supoño que o marcaron moito, en efecto tanto persoal como literariamente, e mesmo me sinto unha privilexiada por ter asistido
en primeira persoa a todo aquel efervescente caldo de cultivo que se viviu, nomeada e moi especialmente, na segunda metade dos
anos 90. Santiago de Compostela era a capital dun bulir de proxectos literarios, aínda que tamén convivía con outros focos
xeográficos como por exemplo a Costa da Morte. Xurdían proxectos editoriais alternativos, outros formatos para dar a coñecer a
poesía máis moza, fanzines, follas voandeiras, colectivos literarios e sobre todo o auxe do fenómeno do recital poético, da volta á
oralidade na procura do contacto directo co lector. Celebrábanse eventos puntuais ou ciclos de recitais poéticos nos pubs, nos
bares, nos IES, nas Facultades. Penso que, se ben á hora de elaborar a propia obra cada quen desenvolveu un traballo abondo
individual, na proxección e difusión da poesía houbo en cambio moito sentido do colectivo. Compartiamos inquedanzas e soños e
preocupacións, intereses comúns uníannos moi fortemente, caiámonos ben, falabamos unha mesma linguaxe, eramos amigos e
comprendiámonos, cinguíannos os mesmos obxectivos de dar a coñecer o traballo poético, de espallar a súa noticia e o seu gusto.
Penso que a xeración dos 90 funcionou porque funcionou como grupo humano. Non coma unha corrente literaria homoxénea, pero
si coma un grupo de persoas con valores afíns.
2. Cando @s escritor@s comezan as súas primeiras experiencias literarias resulta que Vostede acada xa un premio moi
importante co seu primeiro poemario. É doado de asimilar por unha rapaza de tan só 17 anos? Supón esta experiencia un pulo
para seguir escribindo ou un respecto pola esixencia a seguir mellorando?
O certo é que as miñas primeiras ‘experiencias literarias’ (se nos estamos referindo aos primeiros versos escritos) comezaran xa
unha década antes, pero claro, pódese imaxinar o torpes que poderían ser os primeiros poemas dunha nena de sete anos. Con
todo, por algo se empeza; fun precoz e fun tamén queimando etapas coa celeridade coa que iso se fai cando se teñen anos tan
mozos. Publicar o primeiro libro cando aínda estaba no instituto foi un certo shock. Só co paso do tempo me dei de conta de que
non podía ser tan doado de asimilar. O entorno era máis ben hostil; tanto o país no que vivía (e vivo) coma a idade que tiñamos son
circunstancias abondo proclives ao cainismo. Calquera tipo de notoriedade, neses contextos, adoita molestar e producir
desconfianza, receo. Polo outro lado supoño que iso me fixo aprender a convivir con ese cuestionamento xa dende ben cedo. Xa no
colexio, e logo máis aínda no instituto, tiven que manexarme con esa marca. E esa primeira publicación significoume as dúas
cousas a un tempo: o pulo para continuar adiante –ante un recoñecemento que resultaba alentador- e o compromiso persoal, a
autoesixencia, para seguir medrando e non baixar a garda.
miércoles 16 de enero de 2013

3. Yolanda Castaño
3. Estraña que unha persoa coma Vostede comprometida co noso idioma se decantase por Filoloxía Hispánica e non Galego-
Portuguesa. A que se debeu esta elección? Enriqueceuna a vostede esta elección á hora de escribir?
Lamento moito dicir –pero debo ser completamente honesta- que a miña carreira universitaria nunca foi grande apoio para o meu
desenvolvemento na escrita. Se acaso, como moito, o paso pola Universidade si o considerei positivo ao nivel de formación humana
nun sentido abondo abstracto e global, máis no tocante a relacións ou estruturas ca a contidos. Pero desgraciadamente non penso
que ao amor á literatura se chegue a través da filoloxía, aínda que cada camiño é persoal e non quero que as miñas palabras
disuadan a ninguén de procurar o propio. En calquera caso a miña experiencia universitaria proporcionoume tan poucas e pobres
ferramentas para enriquecer o meu coñecemento literario, que dubido que a escolla entre Hispánica e Galego-Portuguesa puidese
resultar tan decisiva. Si que, unha vez dentro, orientei a miña titulación obviamente cara materias de galego e de portugués, pois
a flexibilidade era alta. Pero confeso que a miña decisión veu por motivos totalmente persoais: na Coruña non existía daquela a
titulación de Galego e eu prefería non trasladarme da casa familiar, así me desconcentraría menos do que realmente quería facer,
e podería investir mellor o meu tempo na escrita, na xestión e promoción literaria e nos proxectos multidisciplinares que xa me
comezaban a atraer.
4. Se sorprendía a súa precocidade coa obra “Elevar as pálpebras”, máis
sorprende que con 21 anos acadase xa nin máis nin menos que o Premio
da Crítica Española con “Vivimos no ciclo das Eurofanías”. Sorprendeuna
tamén a Vostede? Fixeron estes recoñecementos que as súas futuras
publicacións fosen moito máis reflexivas por mor de non dar pasos atrás?
Si que confeso que esa foi unha grande sorpresa. Nunca o esperei, xa que era e é
un galardón co que adoitan recoñecerse voces ben máis maduras e consagradas.
Mesmo parece que fun unha das gañadoras máis mozas na historia dos premios
nas catro linguas do estado. Foi unha alegría e un grande privilexio co que
mesmo notei un antes e un despois (significou un pouco o salto cara o circuíto
estatal). Pero tamén é certo que, se ben no meu segundo poemario notei máis o
peso da expectativa e da súa esixencia, cando enfrontaba o terceiro con tanta
ousadía creativa, cheguei a pensar que a crítica non acollería ben o libro por
mor da heterodoxia, descaro e crúa honestidade que estilaba. Porén,
Yolanda Castaño no IES
trabucábame outra vez, cando entendín que probablemente o que premiaron foi Manuel Garcia Barros
precisamente esa capacidade de risco, aprendín a atender máis a miña propia
intuición e guindarme sen rede á poesía, en lugar de facer ‘o que se esperaba de
min’ e as cousas que sabía que resultarían correctas.
miércoles 16 de enero de 2013

4. Yolanda Castaño
5. Sabemos que Vostede adora a interacción entre a súa poesía (ou a poesía en xeral) e as demais artes, especialmente a música.
Foron estas artes as que a axudaron a Vostede á hora de escribir?
Pois si que adoro esa interacción e non só coa música, senón con moitas outras linguaxes creativas coas que a poesía pode establecer
diálogos expresivamente moi produtivos, caso da plástica, do audiovisual, da performance, da arquitectura, da danza ou mesmo da
cociña! A axuda que estas disciplinas me brindan vén a través do que dende fóra supoño que se daría en chamar ‘literatura
comparada’, unha maneira de amplificar o coñecemento e o significado da poesía a base de confrontala ou enriquecela con esas
outras linguaxes. Igual que ilustrar un libro outorga máis pistas ou novas interpretacións aos textos escritos, o diálogo interxenérico
multiplica o signo poético dende distintos e novos ángulos. Alén diso, o oficio da escrita é abondo solitario, de xeito que os
proxectos que tenden a man a outros creadores/as resultan do máis enriquecedor. Nunca aprendín tanto sobre o meu propio oficio
ou sobre o universo poético que cando me mesturei con artistas doutros ámbitos. Para min esa é unha das mellores e máis seguras
maneiras de obter respostas. Parto da absoluta consciencia de que todos e todas facemos o mesmo: responder a un impulso creativo
de distintas formas e dende diferentes materiais, iso é todo. Cando me preguntan cales son as miñas influencias literarias, sempre
digo que as miñas influencias non son só literarias: inflúeme dende o cine que vexo ata os bos spots publicitarios, as letras de
cancións, a arte conceptual contemporánea ou o deseño.
6. A temática erótica ocupa un grande espazo na súa poesía. Como pode xustificar esta súa elección temática? Acádase unha
maior intimidade con este tipo de poesía? Serve ao mesmo tempo para crebar tabús?
Depende como se mire: dos meus cinco libros publicados ata agora, é certo que a temática erótica atravesa boa parte dos tres
primeiros; se o mido cronoloxicamente, tratei esa temática durante tres anos dos 18 que levo publicando poesía, de 1995 a 1998.
Hai case quince anos que non escribo un poema sobre erotismo! No entanto, entendo que os nosos primeiros libros sempre
condicionan ou mesmo eclipsan o noso devir posterior. É normal. Con todo, adiviño que a xustificación está un pouco nas frases
iniciais desta resposta: os temas da miña escrita responden ao meu momento persoal. Non podo deixar de ser honesta nin tampouco
‘ir’ do que non son. Non podo tratar un contido que non me ‘toque’ de veras, nin escollo as miñas temáticas dun xeito tan
programático. Polo tanto, os contidos dos meus tres primeiros poemarios responderon exactamente ao que eu vivía naquela altura:
a descuberta do corpo, do amor e da sexualidade e o resplandor que se producía con esa descuberta, tan estimulantemente
creativo. En calquera caso, non é menos certo que insistín nesa vía porque a atopei literariamente moi rendible para o exercicios
literario e a proposta estilística que pretendía desenvolver. A través de como somos no amor revelamos tamén moito de cómo nos
comportamos ante o Outro, ante a vida e mesmo ante o texto, e alén diso, en xeral e como digo, a temática erótica pareceume un
gran campo aboado para a experimentación literaria –mais tamén cunha clara compoñente política (de xénero) e social (poñendo
voz ao desexo feminino, tratando de pasar de obxecto pensado a suxeito pensante)- que estaba na miña vocación.
miércoles 16 de enero de 2013

5. Yolanda Castaño
7. Supoñemos que estará Vostede orgullosa da tradución da súa obra a outros moitos idiomas, pero a poesía non fica algo, ou
moito, devaluada ao cambiar de lingua? Non sentiu Vostede eses problemas de devaluación cando traduciu a súa propia poesía
ao castelán?
Nos comezos sempre pensei así, sempre batín co conflitivo de traducir a poesía (unha
linguaxe na que o propio material empregado, o propio significante, conta tanto) e
amargoume todo o que se podía perder polo camiño. Mais actualmente prefiro quedarme
con que ha de ser maior o que permaneza e mesmo se multiplique que o que se extravíe.
Como agora tamén eu practico ese delicado oficio da tradución (non só co meu traballo,
nin só de galego a castelán) aprendo o reto de trasladar a outra lingua contidos e imaxes,
ideas e sensacións. Sobre todo, concéntrome en pensar que, se desbotásemos a tradución
ata tal punto, deberiamos limitarnos a ler os escritores e escritoras que escribisen nunha
lingua que dominemos á perfección? Deberiamos renunciar a Shakespeare porque só
podemos lelo traducido? Non quixera para min unha visión tan reducida. Tendo a pensar
que as linguas –aínda que mundos inmensos- son particulares, mentres que a poesía é unha
especie de linguaxe universal. Eu cría que a tradución era un ‘mal necesario’, unha vez
máis volvíame trabucar.
8. Cando Vostede traballou en “Letras da Cal” foi por unha concienciación para apoiar
a aparición de poesía de autoría xove ou ao mesmo tempo por ver que outros e
outras poetas non tiñan a sorte que Vostede tivera cos seus primeiros pasos líricos?
Coido que non pasei tanto por ese segundo pensamento que propoñedes e si polo primeiro
mentres durou a aventura “Letras de Cal”, aínda que é certo que se pretendemos
promover a aparición de novas voces poéticas en Galicia foi precisamente porque sabiamos
da dificultade de facelo nas grandes editoriais. No entanto, por suposto seguiu habendo
quen tivo a sorte de sacar a súa ópera prima grazas a un premio. De feito, esa foi e Yolanda Castaño no
continúa a ser unha das vías para deixar de ser inédito/a. Con todo, si, claro que “Letras
de Cal” servía de voceiro a novas sensibilidades poéticas, e non só no puramente estético, IES Manuel Garcia
na dimensión ética tamén casaba moito coa nosa proposta: dinamizar a poesía galega,
democratizala a través de publicacións moi económicas e sinxelas dende o punto de vista Barros
material. Levala aos ámbitos populares a través de presentacións con recital poético en
bares, centros de ensino ou pubs.
miércoles 16 de enero de 2013

6. Yolanda Castaño
9. Pensa Vostede que podemos falar dunha Xeración poética dos 80 e outra xa dos 90? Non sería máis sensato falarmos dunha
xeración poética finisecular sen máis?
Se a vosa segunda proposta está a ser a de amalgamar baixo unha mesma etiqueta ao grupo de poetas que comezaron a publicar
dende os primeiros anos 80 e os que o fixeron dende a segunda metade dos 90, non, en absoluto me parecería axeitado. A parte
de que median por volta duns 15 anos entre unha e outra (hai poetas moi considerables ‘da xeración dos 90’, como Emma
Pedreira ou Estíbaliz Espinosa, cuxas óperas primas son xa do 1999 ou do 2000) e esa é –se nos quixésemos poñer ‘ortodoxos’-
unha boa marca de cambio de xeración para teóricos clásicos coma Petersen, persoalmente non pretendo ser nin tan rigorosa nin
tan ríxida. Máis alá de números, é evidente que unha e outra xeración responderon a valores éticos e estéticos abondo
diferenciables. Éme imposible meter dentro do mesmo saco a Xosé María Álvarez Cáccamo e a Lupe Gómez, a Miguel Anxo Fernán
Vello e a Kiko Neves, tanto por obra como por ‘actitude’. Elegancia formal fronte a desaliño expresivo, antoloxías grupais fronte
a recitais colectivos en tabernas. Non, os movementos literarios son un conxunto vivo de trazos, posturas e xestos, e habería que
fiar pouco fino para unificalos todos dun plumazo. Pode que noutros segmentos temporais máis longos mesmo se dea un cambio
xeracional menos tallante, pero coido que ese téñoo claro.
Fotografía sacada do video
exposto por Yolanda
Castaño.
miércoles 16 de enero de 2013

7. Yolanda Castaño
10. Desde moi xove tivo que Vostede convivir con éxitos, recoñecementos... pero tamén apareceron críticas negativas
(“Aduaneiros sem fronteiras”). Son estas críticas un pulo máis para seguir polo camiño trazado ou ben supón un impás no
percorrer literario dunha persoa?
O certo é que adoito relativizar e tomar con moita distancia tanto os recoñecementos (puntuais, provisionais e mesmo inestables)
coma os reproches. Porén, o caso ao que facedes referencia non tivo a máis mínima semellanza cunha crítica. A crítica (negativa ou
positiva) nace sempre do criterio (lamentablemente hai quen confunde a ‘liberdade de expresión’ coa falla de criterio; por ex. eu
son libre de opinar o que queira sobre nanotecnoloxía ou sobre a liga española de fútbol, outra cousa é que as miñas opinións
sirvan para algo máis que para tiralas ao lixo). O citado caso non foi máis ca outra falacia e baixo rexoubeo máis dos moitos que
desgraciadamente campan pola rede. Ninguén nunca me preguntou directamente sobre o caso para tratar de contrastar a verdade;
entendo que eu era un branco xugoso de máis como para non aproveitar a ocasión para atacar con saña (non deixes que a ‘Verdade’
che estrague unha boa polémica dixital). Xamais me posicionei na disputa que Isaac Díaz Pardo mantivo co consello de
administración de Sargadelos, nin antes nin despois do meu traballo de levar adiante a actividade cultural da galería da Coruña.
Nin aparecín antes en listas de apoio á súa causa, nin despois tiven en absoluto que ver con decisión ningunha do consello a
respecto do fundador, nin de ningunha outra. Paréceme un tanto cínica a gala de sólida ‘coherencia incorruptible’ que fan moitos
dos que tiraron as primeiras pedras contra min con tanta resolución, coñecemento de causa e celeridade, e paréceme tamén
sospeitosa esa vehemencia e esa xenreira tan pouco atenta. Pero cada quen que sexa responsable dos seus actos. Eu levo
demasiados anos pagando por defenderme dos insultos que recibín; cando protestei polas calumnias e vexacións pendurados nunha
web, acusáronme de contraria á liberdade de expresión. E preferiron orquestrar unha fuxida na que, por enriba, só eu saíse
perdendo aínda o dobre.
11. Non poderiamos deixar de lle preguntar polo seu labor en “Sargadelos” e do que nos podería dicir sobre esta sobranceira
empresa de noso e do seu fundador e alma máter, don Isaac Díaz Pardo. Teñen que ver os últimos acontecementos desta
empresa co que realmente ocorre de contino coa nosa cultura, coa nosa literatura... nunha palabra, con Galiza?
Como digo, eu ocupeime da xestión cultural da galería da Coruña -isto é, organización de presentacións de libros, ciclos de recitais
poéticos ou exposicións- dende marzo de 2007 a marzo de 2008. Logo diso o certo é que non seguín de moi preto a evolución da
marca, xa que andei moi enfrascada noutros asuntos.
miércoles 16 de enero de 2013

8. Yolanda Castaño
12. Chama moito a atención a súa ampla particiación en obras colectivas. Significa iso que en Vostede habita un espírito solidario?
Ben… o certo é que si teño participado en multitude de obras colectivas. Chámame a atención o ben documentados e documentadas
que estades, pois estes datos non aparecen tan doadamente nas bibliografías (claro, á vez, e como vou sendo testemuña do alto
nivel do estudantado do Manuel García Barros, quero pensar que a fonte non é en ningún caso ese oprobio chamado wikipedia!). Os
libros colectivos adoitan responder a vontades editoriais diversas: reunir a un conxunto de autores/as en torno a un fío condutor,
agrupalos en base a calquera outro criterio. Con frecuencia respondo, por tanto, a invitacións que veñen de fóra de min, de
terceiros. Satisfaime esa proposta colectiva, pero sería inxusto cualificala de ‘solidaria’ sen motivo algún. Como moito, a súa
solidariedade virá do feito de que os creadores/as xamais cobramos dereitos de autoría por este tipo de obras! Hahaha!.
Efectivamente cedemos a nosa parte para o resto de profesionais en torno ao libro: o editor/a, o distribuidor/a, o libreiro/a… pero
que eles e elas levan a maior parte do noso traballo non é tampouco nada novo! Con todo e por outra banda, si adoito colaborar en
proxectos solidarios, causas varias e en favor de ONGs.
13. A poesía ten que ser “elástica, líquida...” como Vostede di ou
máis ben debería ser máis ríxida para expresar os
sentimentos e compromisos?
Debería ser líquida para ter a capacidade de se volver sólida se a
ocasión o require. Debería por tanto –e iso é o que quería dicir-
adaptarse aos contextos, aos obxectivos, aos tons, aos valores.
Rexeito calquera tipo de lema ou etiqueta que non poda ser
sometida a revisión, a confronto, a cuestionamento. Atoparmos
unha fórmula que nos funcione ben e de inmediato sentármonos
sobre ela anunciará a nosa absoluta morte como creadores. Hai
que seguir sempre buscando, aínda que atopemos. E as certezas
que puidemos descubrir nun poema, poden ser desbotadas no
texto seguinte. Esa inquedanza, mesmo inestabilidade, paréceme
enormemente sa.
Yolanda Castaño co club de lectura
do IES Manuel García Barros.
miércoles 16 de enero de 2013

9. Yolanda Castaño
14. Alejandra Pizarnik foi un dos seus espellos literarios. Por que? Houbo outros espellos nos que se mirase?
Non sei se a imaxe “espello literario” sería moi acaída considerando que non me parezo demasiado á autora arxentina, quero
pensar (desafortunada e afortunadamente). Digamos que foi e probablemente segue a ser unha das miñas autoras favoritas. É
difícil falar de gustos, é case un misterio desentrañar por que unha obra te pode conmover, apaixonar, zarandear desa maneira.
Como cando o fai unha canción inmortal ou un filme inesquecible, sen que podas analizar exactamente por que. Supoño que o
propio feito de que uns textos poéticos escritos con palabras aparentemente sinxelas logren producir tal ‘zarandeo’ é boa parte do
que me admira. Algo semellante me producen autores como Olga Novo, Juan Andrés García Román, Xi Chuan ou Marko Pogačar. E
tantísimos outros e outras.
15. O seu labor audiovisual tamén foi moi recoñecido. Ten esta faceta esquecida ou por outra banda gustaríalle volver a probar?
Non a abandonei hai tanto tempo como para tela esquecido tan axiña! Ao contrario, foi unha etapa á que lle gardo moito agarimo.
Primeiro estudei na Escola de Imaxe e Son da Coruña e logo dirixín o meu propio proxecto televisivo na TVE-Galicia. Entre aquel
proxecto –“Mercuria”- e o “Cifras e Letras” foron 9 anos traballando en televisión. Gustaríame volver algún día, dentro de algún
tempo, sempre que se tratase dun proxecto no que puidese crer e que me convencese, no que aprendese cousas novas e me sentise
cómoda. Hai quen me pregunta que pode haber en común entre a poesía e o audiovisual pero para min é abondo claro: a
comunicación. Obvio que se ten que tratar de tons, rexistros e formas distintas se a comunicación se produce dende a páxina ou
dende a pantalla, pero salvando esas circunstancias, a ansia por transmitir ideas, sensacións, contidos, emocións, reside en ambas
as dúas
miércoles 16 de enero de 2013

10. Yolanda Castaño
seu
elez a, no e n
súa b en gaña
a na b
se centr s a l o u
oesía unive
r
l o de
úa p do fa nos
oas r de
cand ía t
e e can os
ar mos, e poder via ment oxectam ctir a
inaliz qu : ob e pr f le
E p ara f erde o idade mos, qu ’ para re dende o
vol s te
16. , p á fri a leza doa e,
“ e u ” didade? ont raria e todos/ ermo ‘be estionán identidad s.
profu
n áis c l qu o t , cu sa ción
ua xe m e persoa emprego s de min ión da no e proxec pia,
ling ax ia e ce tac os pro
esí a é a ome á im frecuenc ron ás v represen os, tópic entidade e diga
A po a’ refír o, con volve éa xuíz a id o qu a
ez it
‘bel is (de fe os/as m max e de e propia o de pre nde a sú u’, aquil nde unh
tip ad e ‘e de co’,
d ema que outr nía). A i ara todo e nós fal auténtico rmulado obiográfi as
e ro p d s fo ut en
imax to ou a i aboado calquera e o mái estará alismo a As pequ son
i a d n
confl mpo aínd to, cando ade, den n canto confesio tidade. niversais ada
i d e ‘ nes u .C
un ca lquera xe rticulari n
tanto undir co de ho ernas e atamento talles
a e
De ca a súa p fundidad ue conf uestión ións et tr de
e o q c emo c a o seu a só en xplorala
dend á en pr non hai ha a de x e
ña r q ue po r un mos as rofundid ue o se render a nto máis
ga eza asa v iv i ap da q . Ap s ca sen
fr anqu ue si p on que gan toda o/a, aín ada quen Ás vece vagos e eu
q c tor tr ec ial. is te
pero iaridades s que ou e ao ou andeza d nte cruc rnos, má itivamen
l
pecu amente
a en t gr me ete fin
s é difer mente a absoluta ersais e ativa, de
preci de nós usta s é niv cre
/a esa é x s matice amente u materia ticular.
un os, e ese tic . En pa r
pe quen le voz a programa sultamos idade do
arl er re rsal
e a d ndemos s lector/a sa unive
o o
prete ros para na poder
i r
aside on fervo
c
creo
miércoles 16 de enero de 2013

11. A R IO
IO N
ES T
CU
miércoles 16 de enero de 2013

12. nto Un personaxe galego e Un p
me erson
onu bel? un estranxeiro? axe l
m tá kor itera
Un lien A ng Rosalía de Castro e Co iden r
tifiq io co qu
sa s de 100% ue? e se
plo at. Hedy Lamarr. pequ d e nin
tem W enos gún
Os
moit anaqui e con
os e
moit ños de
Unha obra teatral? as…
.
“Agosto” de Tracy
Mundo rural/urbano? Letts.
Praia/montaña?
Son máis urbana e máis de
praia, pero teño abonda Unha película de cine?
capacidade para atoparlle o
encanto a calquera lugar. “Revolutionary
Road” de Sam
Mendes.
miércoles 16 de enero de 2013

13. Un feito histórico? Un lugar para visitar? e un lugar
Un tipo
para descansar? de músi
ca? Unh
canción a
A revolución Vietnam. Unha illa O pop/ro ?
feminista. ck altern
“Pagan ativo.
Poetry”
de
Björk.
Un/ha autor/-a con quen se
identifique?
Outro entretemento Gustaríame identificarme
con Juan Andrés
ademais da lectura? García Román, con Chus Pa
to, con Xi Chuan, con
Mercedes Cebrián, con Mar
k Strand e con Emma
Viaxar, viaxar e viaxar. Couceiro ao mesmo tempo.
Unha utopía?
eali zar?
Deter o avance desta
eio por r n do
s
nc a da u pea.
Un l
ugar
versión salvaxe do
U na o de c Euro
axeit neoliberalismo e do r alg nión
isita da U aria
!
lectu ado para capitalismo máis atroz
. V
es Bul
g
ra? a país ltame
A pr Fá
aia!
miércoles 16 de enero de 2013

14. Cal é a súa fonte de
inspiración?
Sempre estou tentada de preguntar a
que se refire exactamente esta
pregunta… Inspírame o que me toca
de preto, o que sinto. E por outra
banda inspírame o que leo dos
autores e autoras que admiro, pero
tamén a música que me gusta, o
cine, a danza, o deseño e ata a
publicidade que me ‘chega’.
Yolanda Castaño co alumnado de Literatura Galega do
século XX e da actualidade
obra
u nha
/ -a e os?
utor galeg
a a ria ae
and ous
h
Un/ litera
b
ru nha icir d
rrí n po . Por d e me
e a s
. M. F ola outr as que posta
X. L ovo p ci es
a N s du eza. A r ,
da ab
Olg lquera va
á c mpulsi e pouco
ca ir
rí an v e será i sional
pode empr ovi
s ia l, pr ica.
s tanc ogmát
ci rcun d
miércoles 16 de enero de 2013