2. ქართული სუფრა ცივილიზირებულ ადამიანთა
თავყრილობაა, ეს ის განძია , რომელიც წინაპრის
საჩუქრის უფლებით სარგრბლობს, ამ განძს,
ქართულ ლხინს და პურობას , აღტაცებაში მოყავდა
ყველა-მოგზაური,მისიონერი, მწერალი,პოეტი.
ქართული სუფრა სულისა და ხორცის
განსპეტაკებული მთლიანობა , უდიდესი ზეციური და
მიწიერი სიყვარულისადმი ზიარება , პურისა და
ღვინის, როგორც ღვთისაგან ბოძებული უდიდესი
სიკეთის, განცდა - გაცნობიერება.
3. ქართულ სუფრას გააჩნია თავისი
დაუწერელი კანონები და წესები,
ღვინის სმის და მოლხენის, უფროს-
უმცროსობისა და მაგიდის წევრთა
თანასწორუფლებიანობის დახვეწილი
ნიუანსები, ქართული სუფრა
სულიერი კულტურული
მემკვიდრეობის მონაპოვარია.
4. თამადა - ქართული სუფრის გვირგვინი , წინამძღვარი
, მეუფე და მშვენება , ღვინის სმის,
მოლხენის,პურობის საჭეთმპყრობელი,წეს-
ჩვეულებების , იუმორის დიდოსტატი, საქართველოს
ისორიის , პროზისა და პოეზიის მცოდნე.
თამადა, ბიბლიური თქმით (ისო ზირაქის
სიბრძნით),,ნადიმსა შინა წინამძღუარია’’.
სუფრაზე I სიტყვა ეკუთვნის თამადას, მისი სიტყვა
უნდა იყოს ლაკონური , მჭევრმეტყველებით
გამორჩეული,ბიბლიური გაგებით:,,იქმენ
თანამეინახეთა შორის ვითარცა ერთი მათგანი...
ვითარცა მეცნიერ... შემკობად სიტყვითა მცირითა
მრავალთა იტყოდი’’.სუფრის წინამძღვარმა , ისო
ზირაქის თქმით, ,,ჟამსა შინა’’,დროულად უნდა
გაასრულოს სუფრა და თავდაბლად გაუდგეს გზას
შინისაკენ ,,ისწრაფე სახლად შენდა’’ და ,,არა სცოდო
სიტყვითა ამპარტავნითა’’.
5. თამადამ უნდა ალხინოს და აგალობოს თანამეიახენი,
ქართული სუფრი მშვენება სიმღერაა, სიტყვა, ღვინო
და სიმღერა ერთმანეთს ავსებს და ქმნის
განუმეორებელ ჰარმონიას, ,,ვითარცა ბეჭედი ლალისა
და სამარგადისა არის შემკობითა შინა ოქროსაითა,
ეგრეთვე არს ტკბილ გალობაი მუსიკათასა შინა სმენასა
შინა ტკბილსა ღვინოსა’’
ისო ზირაქი.
6. ქართული ლხინი არის სულისა და ხორცის
განსპეტაკებული მთლიანობა, უდიდესი მიწიერი და
ზეციერი სიყვარულისადმი ზიარება, პურისა და
ღვინის,როგორც ღვთისაგან ბოძებულის გაცნობიერება.
7. ყოველდღიური
სუფრა
საუზმე(საუზმარი)
სადილი(დილის
საჭმელი)
სამხარი(შუადღე
ჭამადი)
ზარმული(სამხრის
შემდგომ ჭამადი)
სერი ანუ სერობა -
მიმწუხრის ჭამადი
სერის კუდი(სეროის
შემდეგ მიღებული)
8. მე-17- მე-18 საუკუნების საქართველოში სუფრაზე
თრობა არ იყო მიღებული, ქორწილში ჩვეულებრივად
4-5 სასწყაური ისმეოდა, რაც დაახლოებით 1 ლიტრს ,
7-8 ჭიქას უდრიდა.
აკაკი წერეთლის ,,თორნიკე ერისთავში’’, მეფე დავით
კურაპალტის სასახლეში ლხინისას გაიმართა ზომიერი
ჭამა და სმა: ,,პირველ სმაზე ახსენებდნენ
საქართველოს და უფალსა, მეორეთი თაყვანს სცემდნენ
მეფესა და დედოფალსა, მერე გმირებს ახსენებდნენ
მამულისთვის ომებში მკვდართ...’’
9. გ.ლეონიძის თქმით, კარგმა თამადამ ხორციანი,
ბედაური სიტყვის თქმა უნდა იცოდეს,პირიდან ოქრო
სცვიოდეს, სიტყვით ზღვა გადააყენოს, ზღვაზე ხიდი
გადოს, ცას კიბე მიადგას, მზესთან ადი-ჩამოდიოდეს,
სუფრაზე ვარდ–მანანა აწვიმოს, სიტყვა ჩადოს
მარგალიტში... კარგი თამადა სიტყვის მეზარბაზნე
უნდა იყოს, სადღეგრძელოს თქმისას გამოაჩინოს
სიტყვის ალიანობა და მოხიბლოს სტუმარ -
მასპინძელი.
10. ქართული სუფრა – უჯებირო და უსამანო პოეტური სულის
გამოვლენა.
ქართული სუფრა – სულიერისა და ხორციელის
განსპეტაკებული მთლიანობა.
ქართული სუფრა – ვაზისა და ღვინის საგალობელი.
ქართული სუფრა – აყვავებული და ამღერებული
საქართველოს დიდება.
ქართული სუფრა – ადგილი, სადაც ქართველს შემოქმედის
განზომილებაში ყოფნა უხდება.
ქართული სუფრა – ცივილიზირებულ ადამიანთა
თავყრილობა.
ქართული სუფრა – დიდებული თეატრი, რომელსაც ჰყავს
მშვენიერი რეჟისორი – თამდა.
ქართული სუფრა – უბრწყინვალესი ნიმუში ხელოვნებისა.