1. NRC Rijksmuseum
Linda Jangi
08045143
Ik heb de editie Rijksmuseum van het NRC handelsblad gelezen en hierbij zijn mij een aantal
dingen opgevallen waar ik graag mijn advies voor zou willen aanbieden. Er zijn namelijk een
aantal dingen die op een andere manier toegelicht kunnen worden, zodat het meer de
doelgroep aanspreekt. Ik zal eerst beginnen met mijn observaties van de krant zelf. Denk
hierbij aan de vorm, inhoud, style, etc. Hierna zal ik zoals net vermeld mijn adviezen geven.
Vorm
Deze editie van de krant is geheel in het licht van het Rijksmuseum. Het is nog in de vorm
van een papieren krant, wat tegenwoordig gaat verminderen in verband met de groeiende en
verbeterende technologie. Het zou dus ook een idee kunnen zijn om hier een digitale versie
van te maken en deze online te plaatsen. De doelgroep van het Rijksmuseum is naar mijn
mening vooral de creatievellingen die niet kunnen wachten tot het Rijksmuseum opent. Deze
doelgroep is vaak op het internet te vinden, vandaar dat het handig is om deze uitgave ook
daar te plaatsen. Daarnaast laat dit ook de flexibiliteit van de krant zelf zien. Ze zijn bereid
mee te gaan met de tijd. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik geloof dat de NRC wel veel
dingen online plaatst.
Inhoud
Als we het over de inhoud hebben dan wordt hier met name de communicatie naar de
doelgroep toe bedoeld. De krant gaat er vanuit dat de doelgroep geïnteresseerd is in het horen
wat de medewerkers van het Rijksmuseum vinden. Er zijn vooral veel verhalen/meningen van
deze medewerkers, ook wel de hoge pieten van het Rijksmuseum, te vinden in deze uitgave.
Tijdens het lezen van deze artikelen is het mij opgevallen dat de uitgave gericht is op het
vragen van steun aan de lezers voor het Rijksmuseum. Ze proberen dit op verschillende
manieren te doen. Ze hebben de artikelen van de medewerkers. Hierin proberen ze, in kleine
stukjes tekst, sympathie op te wekken zodat de lezers zich ertoe ‘gedwongen’ voelen ze te
helpen.
Een andere manier is het zogenaamde ‘cadeau’ dat de lezers krijgen bij de uitgave. Een
tekening van Jan Rothuizen gegeven waarin hij een impressie geeft van het nieuwe
Rijksmuseum. Wim Pijbes, de hoofddirecteur van het Rijksmuseum, geeft hier aan dat als je
goed kijkt er enkele verassingen te vinden zijn in deze tekening. De kunstenaar heeft de
weergave van het Rijksmuseum opgeleukt door hier allerlei newsfeeds bij te vermelden.
Weetjes van vroeger, dingen die gaan komen in de toekomst etc. Dit maakt het Rijksmuseum,
ondanks het er nog niet is, realistischer. Het maakt het echt, alsof het echt zo om de hoek is.
Het feit dat de ‘Leo de beheerder daar al 8 jaar zit’ geeft je toch al direct een band met het
Rijksmuseum. Band is niet het juiste woord, maar connectie. Je weet wat daar afspeelt, ook al
is het een impressie, en hierdoor zou je eerder bereid zijn het Rijksmuseum te steunen. Je kent
de geschiedenis, het heden en de toekomst. Zo wordt het gebracht. Je lijkt dus te weten dat je

2. steun gewild is. Nog meer dan als je de artikelen leest. Ik ben van mening dat Jan Rothuizen
een mooie impressie heeft gegeven van het Rijksmuseum. Hij brengt het op een goede
manier.
Daarnaast hebben ze het programma vermeld van het Rijksmuseum 2011 – voorjaar 2012.
Hier proberen ze de lezers te verheerlijken met wat de mogelijkheden van recreatie zullen
zijn. En dat ze graag steun willen hebben zodat ze het beste uit deze recreatiemogelijkheden
kunnen halen. Allemaal ten voordele van de doelgroep natuurlijk… Ze hebben de
programmering wel simpel gedaan. Ze hebben in het kort opgesomd wat er allemaal te doen is
en hier een korte omschrijving bij gegeven. Met de vraag voor steun die tussen de regels door
verborgen zit. Sommige stukken zijn geschreven om de activiteiten echt te verkopen, terwijl
andere stukken weer wat informatiever geschreven zijn.
De inhoud van deze uitgave is dus helemaal gericht op de communicatie tussen het
Rijksmuseum die steun vraagt aan de doelgroep en dit op verschillende manieren.
Style
De uitgave bevat vooral veel afbeeldingen. De helft van de krant bestaat eigenlijk uit
afbeeldingen. Op de voorpagina is er in het klein vermeld welke topics je kan vinden in de
krant, maar voor de rest is het hele blad gevuld met een afbeelding van een kunstwerk.
Blader je verder door de krant dan zie je de artikelen van de ‘hoge pieten’ van het
Rijksmuseum. Deze bestaan uit een levensgrote foto, van desbetreffende persoon, en een klein
stukje tekst. De stukken tekst zijn in smalle alinea’s naast de foto’s vermeld.
Bij de programmering draait het ook weer om het beeld dat de lezers dienen te krijgen. Er is
een opsomming te vinden van de activiteiten die het Rijksmuseum biedt in 2011 en het
voorjaar 2012. Deze bevat een grote afbeelding, omtrent de activiteit. En hiernaast wordt er
in een korte, smalle alinea omschreven wat de activiteit inhoudt. Het doet me een beetje
denken aan een folder van de bioscoop, waarin gemeld worden welke films er draaien. Heel
erg ‘consumptiegericht’. Ook de laatste pagina, de achterzijde van de uitgave, bestaat uit een
grote afbeelding van volgens mij het museum zelf. Ook zijn hier de beelden (logo’s) van de
sponsorende bedrijven te vinden. En dit is de laatste pagina…
Je kan vanuit de invalshoek kijken dat het Rijksmuseum staat voor kunst en beelden en dat ze
daarom zo creatief mogelijk deze uitgave van de krant wilden maken om zo de mensen te
prikkelen. Maar je kan deze invalshoek ook helemaal verwerpen. Volgens Hans Driel
(Beeldcultuur, blz 16) zijn beelden ook onlosmakelijk verbonden met ons communiceren,
maar de status ervan in vergelijking met de status van geletterde vormen van communiceren is
veel lager. Velen wijzen erop dat we eeuwen lang hebben geleefd en leven in een geletterde
cultuur die uitnodigt tot abstractie en diepgang, terwijl de oprukkende beeldcultuur een
samenleving onderdompelt in oppervlakkigheid. Beelden worden dus eigenlijk met argwaan
bejegend.
Daarnaast ziet de Amerikaanse cultuurpessimist Neil Postman (1982) het geschreven woord
als een rationeel instrument dat abstract denken bevordert en dat uitnodigt tot reflectie, tot
analyse, tot het trekken van conclusies en – derhalve – tot het opbouwen van redeneringen. En
het woord stimuleert de actieve verbeeldingskracht van lezers. Hiertegenover staat het beeld
dat concreet is, emoties communiceert en kijkers plaatst in een passieve, consumptieve
positie.

3. In dit geval ben ik van mening dat er meer tekst in de uitgave kan. Het doel van deze uitgave
is namelijk steun verkrijgen van de doelgroep voor het Rijksmuseum. Je zou denken dat je dit
zou doen met beelden, aangezien deze emoties communiceren, maar dat is hier niet het geval.
De beelden die geplaatst zijn, zijn foto’s van de medewerkers. Deze brengen niet een gevoel
op je dat je ze wil steunen. Zouden ze dieper ingaan op waarom ze steun willen en deze meer
naar het licht brengen met woorden dan zouden ze naar mijn mening veel meer succes hebben
met het aanspreken van de doelgroep.
Alhoewel de beelden bij de programmering wel het juiste effect opwekken. Hier versterken de
beelden juist de tekst. Ze beelden uit wat de recreatiemogelijkheden inhouden. Ze creëren het
beeld, zodat je eerder bereid bent om deel te nemen. Grappig, dat twee dingen, de artikelen en
de programmering, die hetzelfde doel hebben toch niet op dezelfde manier gecommuniceerd
kunnen worden. Want hoewel de beelden bij de programmering goed passen, is dit juist niet
het geval bij de artikelen.
Ik zie dat ze op de laatste pagina de lezers proberen te trekken. Dit doen ze door de social
media erbij te betrekken. Ze hebben blijkbaar een eigen Twitter, Facebook en Youtube. Dit is
een plusput. Zo houden ze hun doelgroep op de hoogte van alles. Wat ik ook heb gezien is dat
er een mogelijkheid is om de verbouwing en vernieuwing van het Rijksmuseum online te
volgen. Dit is naar mijn mening ook echt iets wat de doelgroep ‘dichter’ tot het Rijksmuseum
brengt. Ze krijgen de mogelijkheid om het van begin tot eind mee te maken, wat toch wel
interessant is. En al helemaal als het Rijksmuseum al behoort tot één van je interesses. Ik ben
wel van mening dat ze deze punten, de social media, wat meer kunnen benadrukken. Ik vind
het wel jammer dat hun aanbod van social media helemaal niet opvalt tussen alle andere
teksten. Het zou een optie kunnen zijn om bij deze meer met kleur te werken, zodat het meer
opvalt. Beeld zou hier ook een goede optie bij zijn, omdat dit gelijk je aandacht trekt en je de
informatie geeft die je nodig hebt. Zie je het icoontje van een blauwe vogel, dan valt dat op en
weet je dat het hier om Twitter gaat. Zo ook bij de iconen van Facebook en youtube. In ieder
geval zou ik ze aanraden de lay-out zo aan te passen dat, in geval je niet alle tekst wil lezen,
de social media in ieder geval wel opvalt.
Op de laatste pagina, waar de social media op te vinden is, zijn er ook websites te vinden die
betrekking hebben tot activiteiten van het Rijksmuseum. Je kunt hier dan meer informatie op
zoeken. Dit is wel leuk gedaan. Weer grote beelden met daarnaast een stukje tekst over
desbetreffende activiteit en de website waar je meer informatie kan vinden. Het is goed van ze
dat ze dit aanbieden. Dit keer dragen de beelden wel bij aan de communicatie van de
onderwerpen. Maar dit is alleen als je de tekst al gelezen hebt en dan naar de beelden kijkt. In
dat geval zijn de grote beelden een goede keuze. Aan de andere kant leiden de beelden heel
erg af. Doordat de beelden zo groot zijn, lijkt de tekst onbelangrijk waardoor ik eerder
geneigd ben alleen naar de beelden te kijken en de tekst over te slaan.
QR code
Tussendoor zijn al een aantal adviezen gegeven: een online versie, meer tekst, meer aandacht
aan de beelden met name de groottes hiervan en de social media laten uitspringen. Een ander
advies voor verbetering met betrekking tot nieuwe media is bijvoorbeeld het toepassen van de
QR code. Het is al bekend dat social media een rage is. Doe je hier niet aan mee, dan val je al
snel buiten de boot. NRC en deze uitgave van het Rijksmuseum is gelukkig al in bezit van
social media. Zie: Twitter, Facebook, Youtube en overige websites. De QR code is weer iets
anders waar ze gebruik van kunnen maken. Deze code is eigenlijk een barcode als

4. marketingtool. Het zijn twee dimensionale barcodes die je met je mobiele telefoon kunt
scannen. Deze vertalen het automatisch naar tekst of een domeinnaam. Het verwijst je dus
meteen naar de mobiele website. QR codes maken de cross-over van print naar mobiel
internet eenvoudig en zijn voor zowel de adverteerder als de eindgebruiker interessant. Je
bereikt de consument op de mobiele telefoon door een pull in plaats van een push techniek.
Hier is mijn andere advies dus van toepassing: er moet dan wel sprake zijn van een online
versie van de uitgave.
Deze QR codes kunnen ook gelinkt worden aan Facebook. Zo kan de lezer die de uitgave leuk
vindt de code scannen met zijn telefoon. Deze wordt dan automatisch doorverwezen naar zijn
eigen, persoonlijk Facebookprofiel, waar geplaatst wordt dat diegene deze uitgave leuk vindt.
Hierdoor worden anderen hier weer op de hoogte van gebracht. Dit van het feit dat er een
uitgave bestaat, indien ze dit niet wisten, en dat het blijkbaar de moeite waard is om het te
lezen aangezien één van hun vrienden deze uitgave leuk vindt.
De QR code is dus echt een aanrader om zo met je doelgroep in contact te komen en ze te
blijven boeien. De perfecte marketingtool dus.