Το μυστήριο της μετανοίας

1. Ο ΙΠΠΟΣΗ΢
ΚΑΙ ΣΟ
ΒΑΡΕΛΑΚΙ.
Πώσ κϋρδιςε τον Παρϊδειςο ϋνασ πρώην
υπερόφανοσ ιππότησ.

2. •Kινούμενοσ εκ του φόβου τησ αιωνύου κολϊςεωσ και όχι από ειλικρινό
μετϊνοια, ο ιππότησ αυτόσ περιεβλόθη τρύχινο ςϊκο και ϋλαβε τη ρϊβδο
του προςκυνητού για να μεταβεύ ςε κϊποιο μοναςτόρι, να εξομολογηθεύ
τα αμαρτόματα του.
•Ή εξομολόγηςη διόρκηςε επύ πολύ. Ποτϋ χριςτιανόσ δεν εύχε λεηλατόςει
τόςεσ εκκληςύεσ, δεν εύχε καταςτρϋψει τόςα μοναςτόρια, δεν εύχε
απογυμνώςει τόςουσ ταξιδιώτεσ, ποτϋ δεν εύχε βλαςφημόςει ςυχνότερα
το όνομα του Χριςτού και τησ Μητρόσ αυτού.

3. - Σϋκνο μου, εύπε ςτον
μετανοούντα, όταν ούτοσ
τελεύωςε την τρομερϊ του
εξομολόγηςη: Μη περιμϋνεισ
από μϋνα ϊφεςη. Εύςαι ακόμα
ςτην εξουςύα του πονηρού ...
Ακούωντασ αυτούσ τουσ
λόγουσ ο ιππότησ, ϋμεινε
ϊναυδοσ!
Σόςο ό ςύγχυςη, όςο ό
ϋκπληξη και ό οργό τον
ϋπνιγαν!!!

4. - Καλόγερε!, αναφώνηςε τϋλοσ, μπορεύσ να
μου επιβϊλεισ τον κανόνα πού θϋλεισ.
Σύποτα δεν κϊμπτει το θϊρροσ μου. Θϋλεισ να
διατρϋξω γονυπετώσ ϋνα μακρύ δρόμο, ό
εκεύνον ο όποιοσ οδηγεύ μϋχρι εκεύ όπου
αναπαύεται ο ϊγιοσ Ιϊκωβοσ ο αδελφόθεοσ
του Κυρύου;
Κανεύσ δεν διόνυςε αυτόν τον δρόμο με τα
γόνατα. Σα δικϊ μου θα γύνουν ύςτερα ϊπ'
αυτόν την διαδρομό ςκληρότερα και από τα
γόνατα των αραβικών καμόλων.
Σότε ο ηγούμενοσ χωρύσ να προφϋρη λϋξη
εκύνηςε την κεφαλό για να πει το Όχι!

5.  - Θϋλεισ, επανϋλαβε, θϋλεισ να πϊω
υπερποντύωσ για να πολεμόςω τουσ
απύςτουσ;

6.  Ό ηγούμενοσ ςιωπούςε. Και
πϊλι με κύνηςι τησ
κεφαλόσ... Όχι!
- Ωμύλει! αναφώνηςε ο
ιππότησ. Μύλα!, χτυπώντασ
τισ πλϊκεσ με το ραβδύ του.
΢ού εξομολογόθηκα τισ
αμαρτύεσ μου, ςου ζητώ
ϋναν κανόνα, εύςαι
υποχρεωμϋνοσ να μου τον
ανακοινώςεισ. Απϊντηςε!
- Μη παραφϋρεςαι, τϋκνο
μου, απϊντηςε ο μοναχόσ με
μειλιχιότητα.
Σότε ο ιππότησ ριπτόμενοσ
εισ τουσ πόδασ του.

7.  - Λυπόςου με, ικϋτευςε,
ςώςον με από την αιώνιον
κόλαςιν!
 Φοβούμαι τισ φλόγεσ του
εξωτϋρου πυρόσ και την
αιώνια καταδύκη!
 Ό ηγούμενοσ τον
αναςόκωςε και του εύπε:
-΢όμερα δεν μπορώ να
κϊμω τύποτα για ςϋνα.
Έλα αύριο. Θα
προςευχηθώ όλη τη
νύχτα και ύςωσ ό Παναγύα
θα με καθοδηγόςει....

8. 
…κι ο ηγούμενοσ παρϋμεινε προςευχόμενοσ,
κλαύγοντασ όλη τη νύχτα, ζητώντασ από τη
Μητϋρα τού Θεού τη βοόθεια τησ
 Ή Θεοτόκοσ τότε ενεφανύςθη φϋρουςα εισ τϊσ
χεύρασ τησ ϋνα βαρελϊκι, όμοιο με 'κεύνο το
όποιον φϋρουν οι χωρικού όταν πηγαύνουν για
να θερύςουν.

9.  - «Λϊβε το βαρελϊκι αυτό και δώς' το εισ τον
υπερόφανο, Και όταν το γεμύςει, αι αμαρτύαι
του θα ςυγχωρεθούν».

10. •Με το φεγγοβόλημα τησ αυγόσ ο ιππότησ, μεςτόσ
αλαζονεύασ και αγωνύασ ξαναπαρουςιϊζεται ςτο
μοναςτόρι.
• Ό ηγούμενοσ του δύνει το βαρελϊκι ςτα χϋρια,
επαναλαμβϊνοντασ επύ λϋξει ό,τι εύπε ό Θεοτόκοσ.
•Ό ιππότησ εκπλαγεύσ από τον απλούν αυτόν κανόνα,
ενώ αυτόσ εύχε προτεύνει τόςουσ και μϊλιςτα
αςυνόθεισ, ϋτρεξε εισ την βρύςη. Αλλϊ μόλισ το νερό
ειςόρχετο από την οπό, διϋρρεε από το βαρελϊκι δια
μυρύων ςχιςμών αφανών. Εικοςϊκισ επανϋλαβε τη
δοκιμό και εικοςϊκισ το βαρελϊκι ϋμεινε κενό.
• Σϋλοσ, νομύζοντασ ότι ϋπεςε θύμα μαγεύασ, ρύπτει
καταγόσ το βαρελϊκι και το χτυπϊ με το πόδι για να το
ςυντρύψει. Άλλα το βαρελϊκι αντϋχει…

11.  - Σο βαρελϊκι, εύπε
εξοργιςμϋνοσ, εύναι ϋργο
μαγεύασ …
Με τη μεγαλύτερη και
πϊλιν ηπιότητα ο
ηγούμενοσ απϊντηςε:
- Γϋμιςε αυτό το βαρελϊκι,
τϋκνο μου, Και όταν
γεμύςει θα ςυγχωρεθούν
τα πταύςματα ςου. Και επύ
τούτοισ απεμακρύνθη,
αφόνων τον ιππότη του εν
αγανακτόςει και λϋγοντα
καθ' εαυτόν

12. Κατϋληξε εισ το να περιςυλλϋξει την ρϊβδο
του, να κρεμϊςη το βαρελϊκι από τον ώμο
του και να ξεκινόςει για να βρό το
θαυματουργικό νερό με το όποιον θα
γϋμιζε το βαρελϊκι του.

13.  Έπλανόθη εισ ολόκληρο την γη,
διϋτρεξε όλεσ τισ θϊλαςςεσ, κατόλθε
όλουσ τουσ ποταμούσ, τουσ
παγωμϋνουσ και τουσ θερμούσ
 Και ςτον ωραιότερο και πολυτιμότερο
όλων ϋφταςε, εκεύνον εισ τον όποιον ο
ϊγιοσ Ιωϊννησ ο Πρόδρομοσ εβϊπτιςε
τον Κύριον ημών Ιηςούν Χριςτόν.

14.  Άλλϊ καμύα πηγό, ούτε
ρυϊκι, ούτε λύμνη, ούτε
ποταμόσ, ούτε και ωκεανόσ
δεν ϊφηςε ςταγόνα από το
νερό τουσ εισ το βαρϋλι, εισ
το παρϊξενο βαρελϊκι.
Πόςεσ φορϋσ ςτην απελπιςύα
του ο ςτυγνόσ οδοιπόροσ
δοκύμαςε να ξεκϊμει το
«μαγεμϋνο» βαρελϊκι…

15.  …πολύ αργότερα, μιαν εςπϋρα
παγωμϋνη των
Χριςτουγϋννων…και κατϊ την
οπούα όλοι οι κώδωνεσ του
κόςμου ςόμαιναν με όλη των
την ϋνταςιν το ϊγγελμα τησ
ςυγγνώμησ…
 ϋνασ προςκυνητόσ, παγωμϋνοσ
από το ψύχοσ και τη δυςτυχύα,
ϋςτεκε ενώπιον του
μοναςτηρύου….
 και ο ηγούμενοσ δεν τον
ανεγνώριςε!

16.  - Ποιοσ εύςαι, ϊνθρωπε του Θεού;
Χωρύσ να απαντόςη ο ϊνθρωποσ του
Θεού, ϋβγαλε κϊτω από το μανδύα του
το βαρελϊκι, ςκονιςμϋνο και ϊδειο.
- Πϊρτο, να το, ςτο 'φερα, δεσ το, εύπε,
τϋλοσ και αναγνώριςε το βαρελϊκι το
οπούο μου ϋδωςεσ ϊλλοτε. Σο βύθιςα ςε
όλεσ τισ κρόνεσ, και ςε όλεσ τισ λύμνεσ
και ςε όλουσ τουσ ποταμούσ τησ γησ και
ςε όλεσ τισ θϊλαςςεσ και τουσ ωκεανούσ
αλλϊ ουτε μιϊ ςταγόνα δεν ϋμεινε ςτο
βϊθοσ του βαρελιού. Αλλούμονο! «Η
αιώνιοσ καταδύκη μου εύναι βεβαύα!

17.  Ώ, πόςον λυπούμαι την ζωό μου και
την ψυχόν μου! ….

18. 
Ενώ ϋλεγε αυτϋσ τύσ λϋξεισ, για πρώτη
φορϊ ϋνα δϊκρυ κύληςε από τα μϊτια
του Και ϋπεςε εισ το βαρελϊκι και το
βαρελϊκι γϋμιςε!
Αυτού τησ μετανούασ αξύωςαν και
ημϊσ, Χριςτϋ ο Θεόσ. Αμόν.