2. Xesús asiste a un banquete invitado porXesús asiste a un banquete invitado por
““un dos principais fariseos”un dos principais fariseos”
da rexión.da rexión.
É unha comida especial de sábado, preparada desdeÉ unha comida especial de sábado, preparada desde
a véspera con todo esmero.a véspera con todo esmero.
Como é costume, os invitados son amigos doComo é costume, os invitados son amigos do
anfitrión, fariseos de gran prestixio, doutores da lei,anfitrión, fariseos de gran prestixio, doutores da lei,
modelo de vida relixiosa para todo o pobo.modelo de vida relixiosa para todo o pobo.
3. Ao parecer, Xesús non se
sente cómodo.
Bota en falta os seus
amigos os pobres.
Aquelas xentes que
encontra mendigando
polos camiños.
Os que nunca son
invitados por ninguén.
Os que non contan:
excluídos da convivencia,
esquecidos pola relixión,
Desprezados
por case todos.
Elos son os que
habitualmente se sentan á
súa mesa.
4. Antes de despedirse, Xesús diríxeseAntes de despedirse, Xesús diríxese
ao que o invitou.ao que o invitou.
Non é para agradecerlle o banquete, senón para sacudir a súaNon é para agradecerlle o banquete, senón para sacudir a súa
conciencia e invitalo a vivir cun estilo de vida menosconciencia e invitalo a vivir cun estilo de vida menos
convencional e máis humano:convencional e máis humano:
““Non invites os teus amigos, nin os teus irmáns, nin os teusNon invites os teus amigos, nin os teus irmáns, nin os teus
parentes nin os veciños ricos porque corresponderánparentes nin os veciños ricos porque corresponderán
invitándote... Invita os pobres, eivados, coxos e cegos; ditosoinvitándote... Invita os pobres, eivados, coxos e cegos; ditoso
ti porque non poden pagarche; pagaranche cando resucitenti porque non poden pagarche; pagaranche cando resuciten
os xustos”os xustos”..
5. Unha vez máis, Xesús esfórzase por
humanizar a vida rompendo, se fai falla,
esquemas e criterios de actuación que nos
poden parecer moi respectables, pero que, no
fondo, están indicando a nosa resistencia a
construír ese mundo máis humano e fraterno,
querido por Deus.
6. De ordinario, vivimos instalados nun círculo deinstalados nun círculo de
relacións familiares, sociais, políticas o relixiosas coas
que nos axudamos mutuamente a coidar dos nosos
intereses deixando fóra a quen nada nos poden
achegar.
Invitamos á nosa vida os que,
á súa vez, nos poden invitar.
Iso é todo.
7. Escravos dunhas relacións interesadas, non somos
conscientes de que o noso benestar só se sostén
excluíndo aos que máis necesitan da nosa
solidariedade gratuíta, sinxelamente,
para poder vivir.
8. Temos que escoitarTemos que escoitar
os gritos evanxélicosos gritos evanxélicos
do Papa Francisco nado Papa Francisco na
pequena illa depequena illa de
Lampedusa:Lampedusa:
““A cultura doA cultura do
benestar fainosbenestar fainos
insensiblesinsensibles
aos gritos dosaos gritos dos
demais”.demais”.
““Temos caído naTemos caído na
globalización daglobalización da
indiferenza”.indiferenza”. “Temos“Temos
perdido o sentido daperdido o sentido da
responsabilidade”.responsabilidade”.
9. Os seguidores de XesúsOs seguidores de Xesús
Temos que recordar que abrir camiños aoTemos que recordar que abrir camiños ao
Reino de Deus non consiste en construír unhaReino de Deus non consiste en construír unha
sociedade máis relixiosa ou en promover unsociedade máis relixiosa ou en promover un
sistema político alternativo a outros taménsistema político alternativo a outros tamén
posibles, senón, ante todo, en xerar e desenvolverposibles, senón, ante todo, en xerar e desenvolver
unhas relacións máis humanas que fagan posibleunhas relacións máis humanas que fagan posible
unhas condicións de vida digna para todos,unhas condicións de vida digna para todos,
empezando polos últimos.empezando polos últimos.
10. SEN EXCLUÍR
Xesús asiste a un banquete invitado por “un dos principais fariseos” da rexión. É unha comida especial
de sábado, preparada desde a véspera con todo esmero. Como é costume, os invitados son amigos do anfitrión,
fariseos de gran prestigio, doutores da lei, modelo de vida relixiosa para todo o pobo.
Ao parecer, Xesús non se sente cómodo. Bota en falla os seus amigos os pobres. Aquelas xentes que
encontra mendigando polos camiños. Os que nunca son invitados por ninguén. Os que non contan: excluídos da
convivencia, esquecidos pola relixión, desprezados por case todos. Eles son os que habitualmente se sentan á súa
mesa.
Antes de despedirse, Xesús diríxese ao que o invitou. Non é para agradecerlle o banquete, senón
para sacudir a súa conciencia e invitalo a vivir cun estilo de vida menos convencional e máis humano: “Non invites
os teus amigos, nin os teus irmáns, nin os teus parentes nin os veciños ricos porque corresponderán invitándote...
Invita os pobres, eivados, coxos e cegos; ditoso ti porque non poden pagarche; pagaranche cando resuciten os
xustos”.
Unha vez máis, Xesús esfórzase por humanizar a vida rompendo, se fai falla, esquemas e criterios de
actuación que nos poden parecer moi respectables, pero que, no fondo, están indicando a nosa resistencia a
construír ese mundo máis humano e fraterno, querido por Deus.
De ordinario, vivimos instalados nun círculo de relacións familiares, sociais, políticas ou relixiosas
coas que nos axudamos mutuamente a coidar dos nosos intereses deixando fóra a quen nada nos poden achegar.
Invitamos á nosa vida aos que, á súa vez, nos poden invitar. Iso é todo.
Escravos dunhas relacións interesadas, non somos conscientes de que o noso benestar só se sostén
excluíndo aos que máis necesitan da nosa solidariedade gratuíta, sinxelamente, para poder vivir. Temos que
escoitar os gritos evanxélicos do Papa Francisco na pequena illa de Lampedusa: “A cultura do benestar fainos
insensibles aos gritos dos demais”. “Temos caído na globalización da indiferenza”. “Temos perdido o sentido da
responsabilidade”.
Os seguidores de Xesús temos que recordar que abrir camiños ao Reino de Deus non consiste en
construír unha sociedade máis relixiosa ou en promover un sistema político alternativo a outros tamén posibles,
senón, ante todo, en xerar e desenvolver unhas relacións máis humanas que fagan posible unhas condicións de
vida digna para todos, empezando polos últimos.
José Antonio Pagola