2. Segundo Lucas, cando Xesús gritouSegundo Lucas, cando Xesús gritou
““non podedes servir a Deus e ao diñeiro”,non podedes servir a Deus e ao diñeiro”,
algúns fariseos que o estaban oíndo e eranalgúns fariseos que o estaban oíndo e eran
amigos do diñeiro “ríanse del”.amigos do diñeiro “ríanse del”.
Xesús non se bota atrás.Xesús non se bota atrás.
Ao pouco tempo, narra unha parábolaAo pouco tempo, narra unha parábola
desgarradora para que os que viven escravosdesgarradora para que os que viven escravos
da riqueza abran os ollos.da riqueza abran os ollos.

3. Xesús describe en poucas palabras unha situaciónXesús describe en poucas palabras unha situación
sangrante. Un home rico e un mendigo pobre que vivensangrante. Un home rico e un mendigo pobre que viven
próximos o un do outro, están separados polo abismo quepróximos o un do outro, están separados polo abismo que
hai entre a vida de opulencia insultante do rico ehai entre a vida de opulencia insultante do rico e
a miseria extrema do pobrea miseria extrema do pobre..

4. O relato describe osO relato describe os
dous personaxesdous personaxes
destacandodestacando
fortemente ofortemente o
contraste entrecontraste entre
ambos.
O rico vai vestido de
púrpura e de liño
finísimo, o corpo do
pobre está cuberto de
chagas.

5. O rico banquetea esplendidamente non só os días de
festa senón a diario,
O pobre está tirado no seu portal, sen poder levar á
boca o que cae da mesa do rico.
Só se lle achegan a lamber as súas chagas os cans que
veñen buscar algo no lixo.

6. Non se fala en ningún momento de que o rico teña
explotado ao pobre ou que o maltratase ou desprezase.
Diríase que non fixo nada malo.
Con todo, a súa vida enteira é inhumana, pois só vive para
o seu propio benestar.

7. O seu corazón éO seu corazón é
de piedra.de piedra.
IgnoraIgnora
totalmente aototalmente ao
pobre.pobre.
Teno diante pero
non o ve.
Está aí mesmo,
enfermo, famento
e abandonado,
pero non é capaz
de cruzar a porta
para facerse
cargo
del.

8. Non nos enganemos.Non nos enganemos.
Xesús non está denunciando só a situación da GalileaXesús non está denunciando só a situación da Galilea
dos años trinta.dos años trinta.
Está tratando de sacudir a conciencia dos que nosEstá tratando de sacudir a conciencia dos que nos
temos acostumado a vivir na abundancia tendo xuntotemos acostumado a vivir na abundancia tendo xunto
ao noso portal, a unhas horas de voo, a pobos enteirosao noso portal, a unhas horas de voo, a pobos enteiros
vivindo e morrendo na miseria máis absoluta.vivindo e morrendo na miseria máis absoluta.

9. É inhumano pecharnos na nosaÉ inhumano pecharnos na nosa
“sociedade do benestar”“sociedade do benestar”
ignorando totalmente esa outraignorando totalmente esa outra
““sociedade do malestarsociedade do malestar”.”.

10. É cruel seguir alimentando esaÉ cruel seguir alimentando esa
““secreta ilusión de inocencia”secreta ilusión de inocencia”
que nos permite vivir coa concienciaque nos permite vivir coa conciencia
tranquila pensando que a culpa é de todostranquila pensando que a culpa é de todos
e é de ninguén.e é de ninguén.

11. A nosa primeira tarefa é romperA nosa primeira tarefa é romper
a indiferenza. Resistirnos a seguir gozandoa indiferenza. Resistirnos a seguir gozando
dun benestar baleiro de compaixón.dun benestar baleiro de compaixón.
Non continuar illándonos mentalmente paraNon continuar illándonos mentalmente para
desprazar a miseria e a fame que hai nodesprazar a miseria e a fame que hai no
mundo cara a un afastamento abstracto,mundo cara a un afastamento abstracto,
para poder así vivir sen oír ningún clamor,para poder así vivir sen oír ningún clamor,
xemido ou pranto.xemido ou pranto.

12. O Evanxeo
pódenos axudar a
vivir vixilantes,
sen volvernos
cada vez máis
insensibles aos
sufrimientos dos
abandonados, sen
perder o sentido
da
responsabilidade
fraterna e sen
permanecer
pasivos cando
podemos actuar.

13. ROMPER A INDIFERENZA
Segundo Lucas, cando Xesús gritou “non podedes servir a Deus e ao diñeiro”, algúns fariseos que o
estaban oíndo e eran amigos do diñeiro “ríanse del”. Xesús non se bota atrás. Ao pouco tempo, narra unha
parábola desgarradora para que os que viven escravos da riqueza abran os ollos.
Xesús describe en poucas palabras unha situación sangrante. Un home rico e un mendigo pobre que
viven próximos o un do outro, están separados polo abismo que hai entre a vida de opulencia insultante do rico e
a miseria extrema do pobre.
O relato describe os dous personaxes destacando fortemente o contraste entre ambos. O rico vai
vestido de púrpura e de liño finísimo, o corpo do pobre está cuberto de chagas. O rico banquetea
esplendidamente non só os días de festa senón a diario, o pobre está tirado no seu portal, sen poder levar á boca
o que cae da mesa do rico. Só se achegan a lamber as súas chagas os cans que veñen buscar algo no lixo.
Non se fala en ningún momento de que o rico explotase ao pobre ou que o maltratase ou desprezase.
Diríase que non fixo nada malo. Con todos, a súa vida enteira é inhumana, pois só vive para o seu propio benestar.
O seu corazón é de pedra. Ignora totalmente ao pobre. Teno diante pero non o ve. Está aí mesmo, enfermo,
famento e abandonado, pero non é capaz de cruzar a porta para facerse cargo del.
Non nos enganemos. Xesús non está denunciando só a situación da Galilea dos anos trinta. Está
tratando de sacudir a conciencia dos que nos temos acostumado a vivir na abundancia tendo xunto ao noso
portal, a unhas horas de voo, a pobos enteiros vivindo e morrendo na miseria máis absoluta.
É inhumano encerrarnos na nosa “sociedade do benestar” ignorando totalmente esa outra
“sociedade do malestar”. É cruel seguir alimentando esa “secreta ilusión de inocencia” que nos permite vivir coa
conciencia tranquila pensando que a culpa é de todos e é de ninguén.
A nosa primeira tarefa é romper a indiferenza. Resistirnos a seguir gozando dun benestar baleiro de
compaixón. Non continuar illándonos mentalmente para desprazar a miseria e a fame que hai no mundo cara a un
afastamento abstracto, para poder así vivir sen oír ningún clamor, xemido ou pranto.
O Evanxeo pódenos axudar a vivir vixilantes, sen volvernos cada vez máis insensibles a os
sufrimentos dos abandonados, sen perder o sentido da responsabilidade fraterna e sen permanecer pasivos
cando podemos actuar.
José Antonio Pagola