1. José Antonio Pagola
2 de novembro
Día de Todos os Defuntos (A)
Xoán 14, 1 – 6
Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde a confianza en Deus. Pásao
Difunde a confianza en Deus. Pásao
Música:La morte no es el final;
Presentación: B. Areskurrinaga

2. Podemos ignorala.
Non falar dela.
Vivir intensamente
cada día e
esquecernos de todo o
demais.
Pero non o podemos
evitar.
Tarde ou cedo, a
morte vai visitando os
nosos lares
arrebatándonos os
nosos seres máis
queridos.

3. Como reaccionar
ante ese
accidente que se
leva para
sempre o noso
fillo?
Que actitude
adoptar ante a
agonía do esposo
que nos di o seu
último adeus?
Que facer ante o baleiro que van
deixando na nosa vida tantos amigos e
persoas queridas?

4. A morte é como
unha porta que
traspasa cada
persoa a soas.
Unha vez pechada
a porta, o defunto
ocúltasenos para
sempre.
Non sabemos que
foi del.
Ese ser tan
querido e
achegado
pérdesenos
agora no
misterio.
Como vivir esa experiencia de impotencia,
desconcerto e pena inmensa?

5. Non é fácil. Durante estes
anos fomos cambiando
moito por dentro.
Fixémonos máis críticos,
pero tamén máis
vulnerables, máis
escépticos, pero tamén
máis necesitados.
Sabemos mellor que nunca
que non podemos darnos a
nós mesmos todo o que no
fondo arela o ser humano.

6. Por iso quero recordar, precisamente nesta
sociedade, unhas palabras de Xesús que só
poden resoar en nós, se somos capaces de
abrirnos con humildade ao misterio
último que nos envolve a todos :
«Non se turbe o
voso corazón.
Crede en Deus.
Crede tamén en
min».

7. Creo que case todos,
crentes, pouco crentes,
menos crentes ou malos
crentes, podemos facer
dúas cousas ante a
morte: chorar e rezar.
Cada un e cada
unha, desde a
súa pequena fe.

8. Unha fe convencida
ou unha fe vacilante e case apagada.
Nós temos moitos problemas coa nosa fe,
pero Deus non ten problema ningún para
entender a nosa impotencia e coñecer o que
hai no fondo do noso corazón.

9. Cando tomo
parte nun
funeral, adoito
pensar que,
seguramente,
os que nos
reunimos alí,
convocados
pola morte dun
ser querido,
«Estamos aquí porque
podemos dicirlle
te seguimos querendo, pero agora
así:
non sabemos que facer por ti.
A nosa fe é pequena e débil.

10. Confiámoste ao misterio da Bondade de Deus.
El é para ti un lugar máis seguro que todo o que nós te
podemos ofrecer.
Sé feliz.
Deus quérete coma nós non soubemos quererte.
Deixámoste nas súas mans.

11. CHORAR E REZAR
Podemos ignorala. Non falar dela. Vivir intensamente cada día e esquecernos de todo o demais.
Pero non o podemos evitar. Tarde o cedo, a morte vai visitando os nosos lares arrebatándonos os nosos
seres máis queridos.
Como reaccionar ante ese accidente que nos leva para sempre o noso fillo? Que actitude
adoptar ante a agonía do esposo que nos di o seu último adeus? Que facer ante o baleiro que van deixando
na nosa vida tantos amigos e persoas queridas?
A morte é como unha porta que traspasa cada persoa a soas. Unha vez pechada a porta, o
defunto ocúltasenos para sempre. Non sabemos que foi del. Ese ser tan querido e achegado pérdesenos
agora no misterio. Como vivir esa experiencia de impotencia, desconcerto e pena inmensa?
Non é fácil. Durante estes anos fomos cambiando moito por dentro. Fixémonos máis críticos,
pero tamén máis vulnerables, máis escépticos, pero tamén máis necesitados. Sabemos mellor que nunca
que non podemos darnos a nós mesmos todo o que no fondo arela o ser humano.
Por iso quero recordar, precisamente nesta sociedade, unhas palabras de Xesús que só poden
resoar en nós, se somos capaces de abrirnos con humildade ao misterio último que nos envolve a todos:
«Non se turbe o voso corazón. Crede en Deus. Crede tamén en min».
Creo que case todos, crentes, pouco crentes, menos crentes ou malos crentes, podemos facer
dúas cousas ante a morte: chorar e rezar. Cada un e cada unha, desde a súa pequena fe. Unha fe
convencida ou unha fe vacilante e case apagada. Nós temos moitos problemas coa nosa fe, pero Deus non
ten problema ningún para entender a nosa impotencia e coñecer o que hai no fondo do noso corazón.
Cando tomo parte nun funeral, adoito pensar que, seguramente, os que nos reunimos alí,
convocados pola morte dun ser querido, podemos dicirlle así: «Estamos aquí porque te seguimos querendo,
pero agora non sabemos que facer por ti. A nosa fe é pequena e débil. Confiámoste ao misterio da Bondade
de Deus. El é para ti un lugar máis seguro que todo o que nós te podemos ofrecer. Sé feliz. Deus quérete
coma nós non soubemos quererte. Deixámoste nas súas mans.
José Antonio Pagola