1. Música: Bruch. Adagio.;Present:B.Areskurrinaga HC;Euskaraz:D.Amundarain
11 de maio de 2014
4º Pascua (A)
Xoán 1, 1-10
Rede evanxelizadora BUENAS NOTICIAS
Contribúe a reavivar a relación con Xesús.
Pásao.
José Antonio Pagola

2. Nas comunidades cristiás necesitamos vivirNas comunidades cristiás necesitamos vivir
unha experiencia nova de Xesús reavivandounha experiencia nova de Xesús reavivando
a nosa relación con El.a nosa relación con El.
Poñelo decididamente no centro da nosa vida.Poñelo decididamente no centro da nosa vida.

3. Pasar dun Xesús
confesado de maneira
rutineira a un Xesús
acollido vitalmente.
O evanxeo de Xoán fai
algunhas suxestións
importantes ao falar da
relación das ovellas co
seu Pastor.

4. O primero éO primero é “escoitar“escoitar
a súa voz”a súa voz”
en toda a súa frescuraen toda a súa frescura
e orixinalidade.e orixinalidade.
Non confundila coNon confundila co
respecto ás tradiciónsrespecto ás tradicións
nin coa novidade dasnin coa novidade das
modas.modas.
Non deixarnosNon deixarnos
distraer nin aparvardistraer nin aparvar
por outras vocespor outras voces
estrañas que, aíndaestrañas que, aínda
que se escoiten noque se escoiten no
interior da Igrexa, noninterior da Igrexa, non
comunican a súa Boacomunican a súa Boa
Nova.Nova.

5. É importante
sentirnos chamados
por Xesúspor Xesús
““polo noso nome”polo noso nome”..
Deixarnos atraer porDeixarnos atraer por
El persoalmente.El persoalmente.
Descubrir pouco aDescubrir pouco a
pouco, e cada vezpouco, e cada vez
con máis alegría, quecon máis alegría, que
ninguén respondeninguén responde
coma El ás nosascoma El ás nosas
preguntas máispreguntas máis
decisivas, ás nosasdecisivas, ás nosas
arelas máisarelas máis
profundas e ás nosasprofundas e ás nosas
necesidades últimasnecesidades últimas.

6. É decisivo
“seguir“
a Xesús.
A fe cristiá non
consiste en crer
cousas sobre Xesús,
senón en crelo a El:
vivir confiando na
súa persoa.
Inspirarnos no seu
estilo de vida para
orientar a nosa
propia existencia
con lucidez e
responsabilidade.

7. É vital camiñar tendo
a Xesús
“diante de nós”.
Non facer o recorrido
da nosa vida
en solitario.

8. Experimentar nalgún momento, aínda que sexa deExperimentar nalgún momento, aínda que sexa de
maneira torpe, que é posible vivir a vida desde a súamaneira torpe, que é posible vivir a vida desde a súa
raíz: desde ese Deus que se nos ofrece en Xesús,raíz: desde ese Deus que se nos ofrece en Xesús,
máis humano, máis amigo, máis achegado e salvadormáis humano, máis amigo, máis achegado e salvador
que todas as nosas teorías.que todas as nosas teorías.

9. Esta relación
viva con Xesús
non nace en nós
de maneira
automática.automática.
Vaise espertandoVaise espertando
no noso interiorno noso interior
de forma fráxil ede forma fráxil e
humildehumilde

10. Ao comezo, é
case só un
desexo.
Polo xeral,
crece rodeada
de dúbidas,
interrogantes e
resistencias.
Pero, non sei
cómo, chega un
momento no
que o contacto
con Xesús
empeza a
marcar
decisivamente
a nosa vida.

11. Estou convencido de que oEstou convencido de que o
futuro da fe entre nósfuturo da fe entre nós
estase decidindo,estase decidindo,
en boa parte, na concienciaen boa parte, na conciencia
dos que nestes momentosdos que nestes momentos
nos sentimos cristiáns.nos sentimos cristiáns.

12. Agora mesmo, a fe estase reavivando
ou vaise extinguindo nas nosas parroquias e
comunidades, no corazón dos sacerdotes e
fieis que as formamos.

13. A increnza empeza a penetrar en nós desde o
mesmo momento en que a nosa relación con
Xesús perde forza, ou queda adormecida pola
rutina, a indiferenza e a despreocupación.

14. Por iso, o Papa Francisco recoñeceu quePor iso, o Papa Francisco recoñeceu que
“necesitamos crear espazos motivadores“necesitamos crear espazos motivadores
e sandadores... lugares onde rexenerar ae sandadores... lugares onde rexenerar a
fe en Xesús”.fe en Xesús”.
Temos que escoitar a súa chamada.Temos que escoitar a súa chamada.

15. NOVA RELACIÓN CON XESÚS
Nas comunidades cristiás necesitamos vivir unha experiencia nova de Xesús reavivando a nosa
relación con El. Poñelo decididamente no centro da nosa vida. Pasar dun Xesús confesado de maneira rutineira
a un Xesús acollido vitalmente. O evanxeo de Xoán fai algunhas suxestións importantes ao falar da relación das
ovellas co seu Pastor.
O primeiro é “escoitar a súa voz” en toda a súa frescura e orixinalidade. Non confundila co respecto
ás tradicións nin coa novidade das modas. Non deixarnos distraer nin aparvar por outras voces estrañas que,
aínda que se escoiten no interior da Igrexa, non comunican a súa Boa Nova.
É importante sentirnos chamados por Xesús “polo noso nome”. Deixarnos atraer por El
persoalmente. Descubrir pouco a pouco, e cada vez con máis alegría, que ninguén responde coma El ás nosas
preguntas máis decisivas, ás nosas arelas máis profundas e ás nosas necesidades últimas.
É decisivo “seguir“ a Xesús. A fe cristiá non consiste en crer cousas sobre Xesús, senón en crelo a
El: vivir confiando na súas persoa. Inspirarnos no seu estilo de vida para orientar a nosa propia existencia con
lucidez e responsabilidade.
É vital camiñar tendo a Xesús “diante de nós”. Non facer o recorrido da nosa vida en solitario.
Experimentar nalgún momento, aínda que sexa de maneira torpe, que é posible vivir a vida desde a súa raíz:
desde ese Deus que se nos ofrece en Xesús, máis humano, máis amigo, máis achegado e salvador que todas as
nosas teorías.
Esta relación viva con Xesús non nace en nós de maneira automática. Vaise espertando no noso
interior de forma fráxil e humilde. Ao comezo, é case só un desexo. Polo xeral, medra rodeada de dúbidas,
interrogantes e resistencias. Pero, non sei cómo, chega un momento no que o contacto con Xesús empeza a
marcar decisivamente a nosa vida.
Estou convencido de que o futuro da fe entre nós estase decidindo, en boa parte, na conciencia dos
que nestes momentos nos sentimos cristiáns. Agora mesmo, a fe estase a reavivar ou vaise extinguindo nas
nosas parroquias e comunidades, no corazón dos sacerdotes e fieis que as formamos.
A increnza empeza a penetrar en nós desde o mesmo momento en que a nosa relación con Xesús
perde forza, ou queda adormecida pola rutina, a indiferenza e a despreocupación. Por iso, o Papa Francisco
recoñeceu que “necesitamos crear espazos motivadores e sandadores... lugares onde rexenerar a fe en Xesús”.
Temos que escoitar a súa chamada.
José Antonio Pagola