1. José Antonio Pagola
Rede evanxelizadora BUENAS
NOTICIAS
Difunde a esperanza cristiá na
resurrección. Pásao. 6 de abril de 2014
5º Coresma (A)
Xoán 11, 1 - 45
Música: Mozart Concierto de oboes
Present:B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:D.Amundarain

2. Xesús nunca oculta o seu cariño cara aos
tres irmáns que viven en Betania.
Seguramente son os que o acollen na súa
casa sempre que sobe a Xerusalén.

3. Un día Xesús recibe un recado: o nosoUn día Xesús recibe un recado: o noso
irmán Lázaro, “teu amigo”, está enfermo.irmán Lázaro, “teu amigo”, está enfermo.
Ao pouco tempo, Xesús encamíñase caraAo pouco tempo, Xesús encamíñase cara
á pequena aldea.á pequena aldea.

4. Cando se presenta, Lázaro morreu xa. Ao
velo chegar, María, a irmá
máis nova, bótase a chorar.
Ninguén a pode consolar.

5. Ao ver chorar a súa amiga e tamén os
xudeus que a acompañan, Xesús
non pode conterse. Tamén el
“se bota a chorar” xunto a eles.
a xente comenta: “Como o quería”!

6. Xesús non chora só
pola morte dun amigo moi
querido. Rómpeselle a alma
ao sentir a impotencia de
todos ante a morte.

7. Todos levamosTodos levamos
no máis íntimo deno máis íntimo de
noso ser unnoso ser un
desexodesexo
insaciable deinsaciable de
vivir.vivir.
Por que temosPor que temos
que morrer?que morrer?
Por que a vidaPor que a vida
non é máisnon é máis
ditosa, máisditosa, máis
longa, máislonga, máis
segura, máissegura, máis
vidavida??

8. Que vai serQue vai ser
de todos ede todos e
cadacada
un de nós?un de nós?
É inútil tratarÉ inútil tratar
dede
enganarnos.enganarnos.
Que podemosQue podemos
facer?facer?
Rebelarnos?Rebelarnos?
Deprimirnos?Deprimirnos?
O home de hoxe,O home de hoxe,
como o de todascomo o de todas
as épocas, levaas épocas, leva
cravada no seucravada no seu
corazón acorazón a
pregunta máispregunta máis
inquietante einquietante e
máis difícilmáis difícil
de responder:de responder:

9. Sen dúbida, a reacción máis xeneralizadaSen dúbida, a reacción máis xeneralizada
é esquecernos e “seguir tirando”.é esquecernos e “seguir tirando”.
Pero, non está o ser humano chamado a vivir aPero, non está o ser humano chamado a vivir a
súa vida e a vivirse a sí mesmo con lucidez esúa vida e a vivirse a sí mesmo con lucidez e
responsabilidade?responsabilidade?
Só ao noso final temos que achegarnos de formaSó ao noso final temos que achegarnos de forma
inconsciente e irresponsable, sen tomar posturainconsciente e irresponsable, sen tomar postura
ningunha?ningunha?

10. Ante o misterio último do noso destino non
é posible apelar a dogmas científicos
nin relixiosos. Non nos poden guiar máis
alá desta vida.
Máis honrada parece a postura do escultor
Eduardo Chillida ao que, en certa ocasión,
lle escoitei dicir:
““Da morte, a razón dime que é definitiva.Da morte, a razón dime que é definitiva.
Da razón, a razón dime que é limitada”.Da razón, a razón dime que é limitada”.

11. O cristiáns non sabemos da outra vida máisO cristiáns non sabemos da outra vida máis
que os demaisque os demais.
Tamén nós nos temos que achegar con
humildade ao feito escuro da nosa morte.

12. Pero facémolo cunha confianza radical
na Bondade do Misterio de Deus que
albiscamos en Xesús.
Ese Xesús ao que, sen telo visto, amamos e, sen
velo aínda, lle damos a nosa confianza.

13. Esta confianza non pode ser entendidaEsta confianza non pode ser entendida
desde fóra. Só pode ser vivida por quendesde fóra. Só pode ser vivida por quen
respondeu, con fe sinxela, ás palabras derespondeu, con fe sinxela, ás palabras de
Xesús:Xesús:
““Eu son a resurrección e a vida.Eu son a resurrección e a vida.
Cres ti isto?”Cres ti isto?”..

14. Recentemente, Hans Küng, oRecentemente, Hans Küng, o
teólogo católico máis crítico doteólogo católico máis crítico do
século vinte, próximo xa ao seuséculo vinte, próximo xa ao seu
final, dixo que para el morrer erafinal, dixo que para el morrer era
“descansar no misterio da“descansar no misterio da
misericordia de Deus”.misericordia de Deus”.

15. UN PROFETA QUE CHORA
Xesús nunca oculta o seu cariño cara aos tres irmáns que viven en Betania. Seguramente son os que
o acollen na súa casa sempre que sobe a Xerusalén. Un día Xesús recibe un recado: o noso irmán Lázaro, “o teu
amigo”, está enfermo. Ao pouco tempo, Xesús encamíñase cara á pequena aldea.
Cando se presenta, Lázaro morreu xa. Ao velo chegar, María, a irmá máis nova, bótase a chorar.
Ninguén pode consolala. Ao ver chorar a súa amiga e tamén os xudeus que a acompañan, Xesús non pode
conterse. Tamén el “se bota a chorar” xunto a eles. A xente comenta: “Como o quería”!
Xesús non chora só pola morte dun amigo moi querido. Rómpeselle a alma ao sentir a impotencia de
todos ante a morte. Todos levamos no máis íntimo do noso ser un desexo insaciable de vivir. Por que temos que
morrer? Por que a vida non é máis ditosa, máis longa, máis segura, máis vida?
O home de hoxe, como o de todas as épocas, leva cravada no seu corazón a pregunta máis
inquietante e máis difícil de responder: Que vai ser de todos e cada un de nós? É inútil tratar de enganarnos. Que
podemos facer? Rebelarnos? Deprimirnos?
Sen dúbida, a reacción máis xeneralizada é esquecernos e “seguir tirando”. Pero, non está o ser
humano chamado a vivir a súa vida e a vivirse a si mesmo con lucidez e responsabilidade? Só ao noso final temos
que achegarnos de forma inconsciente e irresponsable, sen tomar postura ningunha?
Ante o misterio último do noso destino non é posible apelar a dogmas científicos nin religiosos. Non
nos poden guiar máis alá desta vida. Máis honrada parece a postura do escultor Eduardo Chillida ao que, en
certa ocasión, lle escoitei dicir: “Da morte, a razón dime que é definitiva. Da razón, a razón dime que é limitada”.
Os cristiáns non sabemos da outra vida máis que os demais. Tamén nós nos temos que achegar con
humildade ao feito escuro da nosa morte. Pero facémolo cunha confianza radical na Bondade do Misterio de
Deus que albiscamos en Xesús. Ese Xesús ao que, sen telo visto, amamos e, sen velo aínda, lle damos a nosa
confianza.
Esta confianza non pode ser entendida desde fóra. Só pode ser vivida por quien respondeu, con fe
sinxela, ás palabras de Xesús: “Eu son a resurrección e a vida. Cres ti isto?”. Recentemente, Hans Küng, o
teólogo católico máis crítico do século vinte, próximo xa ao seu final, dixo que para el morrer era “descansar no
misterio da misericordia de Deus”.
José Antonio Pagola