1. José Antonio Pagola
Rede evanxelizadora BUENAS NOTICIAS
Contribúe a construír unha Igrexa máis fiel a Xesús.
Pásao.
Música:Mahler Adagio Sinfonia 5
Present.: B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:D.Amundarain
9 de febreIro de 2014
5º Tempo ordinario (A)
Mateu 5, 13-16

2. Xesús dá a coñecer con dúas
imaxes
audaces e sorprendentes o
que pensa e espera dos seus
seguidores.
Non han de vivir pensando
sempre nos seus propios
intereses, o seu prestixio
o seu poder.
Aínda que son un grupo
pequeno no medio do vasto
Imperio de Roma, han de ser
o “sal” que necesita a terra e
a “luz” que
lle fai falla ao mundo..

3. “Vós sodes o sal da
terra”.
As xentes sinxelas de
Galilea captan
espontaneamente a
linguaxe de Xesús.
Todo o mundo sabe
que o sal serve,
sobre todo,
para dar sabor á
comida e para
preservar os alimentos
da corrupción.

4. Do mesmo modo, os discípulos de
Xesús han de contribuír a que as
xentes saboreen a vida sen caer na
corrupción.

5. “Vós sodes a luz do
mundo”.
Sen a luz do sol, o mundo
queda a escuras e non
podemos orientarnos nin
gozar da vida no medio
das tebras.

6. Os discípulos de Xesús poden achegar a
luz que necesitamos para orientarnos,
afondar no senso último da existencia e
camiñar con esperanza.

7. As dúas metáforas
coinciden en algo moi
importante.
Se permanece illada
nun recipiente,
o sal non serve para nada.
Só cando entra en
contacto cos alimentos e
se disolve coa comida,
pode dar sabor ao que
comemos.

8. O mesmo sucede coa luz.
Se permanece pechada e
oculta, non pode alumar a
ninguén.
Só cando está no medio
das tebras pode iluminar
e orientar.
Unha Igrexa illada do
mundo non pode ser
nin sal nin luz.

9. O Papa Francisco decatouse que a Igrexa vive hoxe
pechada en si mesma, paralizada polos medos,
e demasiado afastada dos problemas e sufrimentos
como para dar sabor á vida moderna e para
ofrecerlle a luz xenuína do Evanxeo.
A súa reacción foi inmediata:
“Temos que saír cara ás periferias”.

10. O Papa insiste unha e outra vez:
“Prefiro unha Igrexa accidentada, ferida
e manchada por saír á rúa, que unha
Igrexa enferma polo encerro e a
comodidade de aferrase ás propias
seguridades.
Non quero unha Igrexa preocupada por ser
o centro e que remata clausurada nun
embrollo de obsesións e procedementos”.

11. A chamada de Francisco está
dirixida a
todos os cristiáns:
“Non podemos quedar
tranquilos en espera
pasiva nos nosos templos”.
“O Evanxeo invátanos sempre
a correr o risco do encontro
co rostro do outro”.

12. O Papa quere introducir na Igrexa o que
el chama “a cultura do encontro”.
Está convencido de que
“o que necesita hoxe a Igrexa é capacidade de
curar feridas e dar calor aos corazóns”.

13. SALIR ÁS PERIFERIAS
Xesús dá a coñecer con dúas imaxes audaces e sorprendentes o que pensa e espera dos seus
seguidores. Non han de vivir pensando sempre nos seus propios intereses, o seu prestixio ou o seu poder.
Aínda que son un grupo pequeno no medio do vasto Imperio de Roma, han de ser o “sal” que necesita a terra e
a “luz” que lle fai falla ao mundo.
“Vós sodes o sal da terra”. As xentes sinxelas de Galilea captan espontaneamente a linguaxe de
Xesús. Todo o mundo sabe que o sal serve, sobre todo, para dar sabor á comida e para preservar os alimentos
da corrupción. Do mesmo modo, os discípulos de Xesús han de contribuír a que as xentes saboreen a vida sen
caer na corrupción.
“Vós sodes a luz do mundo”. Sen a luz do sol, o mundo queda a escuras e non podemos
orientarnos nin gozar da vida no medio das tebras. Os discípulos de Xesús poden achegar a luz que
necesitamos para orientarnos, afondar no senso último da existencia e camiñar con esperanza.
As dúas metáforas coinciden en algo moi importante. Se permanece illada nun recipiente, o sal
non serve para nada. Só cando entra en contacto cos alimentos e se disolve coa comida, pode dar sabor ao
que comemos. O mesmo sucede coa luz. Se permanece pechada e oculta, non pode alumar a ninguén. Só
cando está no medio das tebras pode iluminar e orientar. Unha Igrexa illada do mundo non pode ser nin sal nin
luz.
O Papa Francisco decatouse que a Igrexa vive hoxe pechada en sí mesma, paralizada polos
medos, e demasiado afastada dos problemas e sufrimentos como para dar sabor á vida moderna e para
ofrecerlle a luz xenuína do Evanxeo. A súa reacción foi inmediata: “Temos que saír cara ás periferias”
O Papa insiste unha e outra vez: “Prefiro unha Igrexa accidentada, ferida e manchada por saír á
rúa, que unha Igrexa enferma polo encerro e a comodidade de aferrase ás propias seguridades. Non quero
unha Igrexa preocupada por ser o centro e que remata clausurada nun embrollo de obsesións e
procedementos”.
A chamada de Francisco está dirixida a todos os cristiáns: “Non podemos quedar tranquilos en
espera pasiva nos nosos templos”. “O Evanxeo invítanos sempre a correr o risco do encontro co rostro do
outro”. O Papa quere introducir na Igrexa o que el chama “a cultura do encontro”. Está convencido de que “o
que necesita hoxe a Igrexa é capacidade de curar feridas e dar calor aos corazóns”.
José Antonio Pagola.