1. Achégase o Nadal. Máis alá
de todo o “natalicio” de
tempada, volve o Teu
canto.
Os pastores de entón, os
crentes de hoxe, nenos e
adultos de sempre,
recibimos, un ano máis, a
promesa.
Ese grito que desencadea
milagres. Esa raiola que
racha muros de néboa con
unha luz infinita.

2. Ese pranto de neno con voz de Deus. A túa
palabra, Señor, ti mesmo, encarnado no noso
barro. Esa panxoliña alegre e definitiva, que
segue cruzando os séculos, para facernos
espertar.
“Gloria a Deus no ceo, e na terra paz aos que
ama o Señor”.

3. A túa gloria, Señor, é que
a miña vida te reflicta. Que
o meu sorriso fale dun Deus
sorridente, e a miña
inquedanza dun Deus
achegado, preocupado
polos seus.
A túa gloria é a man que
tendo, e a que acepto, a
palabra que me regala
aprecio e esperanza, a
ollada que adiviña
posibilidades.
Decátome de que dalgunha maneira a miña vida pode ser “Gloria” de Deus?

4. A túa gloria é que se estremezan as miñas entrañas
porque descubro que o outro é meu irmán.
Que sande a ferida inxusta.
E que o verdugo garde a arma para sempre.
A túa gloria, Señor, somos nós,
capaces de incendiar o mundo co teu Evanxeo.

5. Canto paz polos que enmudecen
porque senten a súa ausencia e a su tardanza,
os que sofren, perdida a paciencia,
os que calan, cativa a esperanza.
Pido paz, que moitos non a alcanzan
se falta das súas mesas o sustento,
se esqueceron os seus corpos as apertas,
se poboan os seus fogares os silencios.
Digo paz, e anunciala xa é canto
de neno, Verbo, carne e Deus eterno,
que incendia con tenruras o apagado,
que da lume e abrigo a tanto inverno.
Falo paz, panxoliñas e misterio,
que converte unha noite en Noiteboa Santa.
Rezo paz, miro o mundo e prometo
cantar a paz para quen non a canta.
O Evanxeo pode ser para min fonte de paz?
Como podo construír a paz no meu mundo, contorno, familia, amigos, etc?

6. Quero amor. Como todos.
Quero unha aperta, un alomiño, un sorriso,
unha broma, unha conversa profunda, un
paseo en silencio ou unha parola
intrascendente. Rirme moito con quen me
aprecia. Chorar por todo o que me desborda,
sabendo que o ombreiro en que me apoio é
refuxio seguro.
E ti, Señor, ámasme así.
Quizais non é tan fácil sentirte. Non é físico
nin inmediato. É a túa unha presenza
diferente. Pero quéresme con loucura, sen
condicións, na fraqueza e na fortaleza. E a
cada home e muller, neno, mozo e ancián…
Non hai desamados para ti. Non estamos
sós.
Creo iso de que Deus me ama?

7. Botáronme un bico esta mañá,
enviáronmo os labios dun neno,
e ti sabes canta sede hai na alma,
dunha sinxela mostra de agarimo.
Botáronme un bico esta mañá,
e mira como inflúen estas cousas,
que o meu aburrido día de semana,
de súpeto... encheuse de bolboretas.
Creo iso de que Deus me ama?

8. Que o nacemento de Xesús
sexa unha oportunidade para crer e soñar.
Alfredo García