2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x
Jasmine, Casper x Hedwig
8. Sofie x David, Felicia, Marcia x Joran, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x
Kirsten, Nora, Daphne, Sira, Hedwig x Casper, baby , Ralph
9. Stefan, Eva, Renate, Arthur, Richard, Olga

3. x

4. De vorige keer
- Hoofdhuis: Olga groeide op tot een leergierig meisje en de
familie maakte vakantieplannen.
- Fam. Stolk: Casper en Hedwig trouwden. Ralph wist niet goed
hoe hij verder moest met Christine. Hedwig ontmoette de
moeder van haar halfzus Daphne.
-Fam. Valentijn: De tweeling werd tiener en werden allebei
verliefd. Arthur begon al echte pubertrekjes te vertonen, maar
Sofie hield hem onder de duim.
-Universiteit: Marie bleek zwanger te zijn en na overleg ging ze
terug naar huis om daar de baby te krijgen. Eva werd verliefd
op Alan.
-Fam. Stadsie: Renate is blij met haar nieuwe vriend Han, maar
ergert zich aan haar moeder, die denkt dat er méér tussen hen
is.

5. Hoofdhuis
2kijken

6. Normaal vrolijkte het enthousiasme van Olga in de morgen Kirsten altijd op, maar nu
voelde ze zich terneergeslagen. Haar oude onzekerheid stak weer de kop op, zo erg
dat ze er lichamelijk ziek van werd.

7. Ze zwaaide Olga met een zwak glimlachje uit en besloot een ontspannend bad te
nemen. Ze haatte het dat ze ineens weer zo nerveus was.
Ineens was ze weer vreselijk onzeker over haar moederschap. Ze was er zeker van dat
ze Olga een betere opvoeding kon geven, en haar gelukkiger kon maken dan ze nu
deed. Maar hoe?

8. Kirsten kreeg van de zorgen geen hap door haar keel, hoewel ze zich met het uur
hongeriger voelde worden…

9. Bastiaan kwam uit zijn werk en Olga vloog op hem af.
Kirsten hoorde ze buiten enthousiast met elkaar babbelen en voelde een steek van
angst. Olga hield vast meer van haar vader dan van haar…

10. Doodsbang begon Kirsten te huilen.
‘Ik ben zo’n slechte mama…’ snikte ze zacht.

11. Bastiaan kwam binnen en snel droogde Kirsten haar tranen. Ze wilde niet dat
Bastiaan haar zag huilen, want dan zou hij willen weten wat er aan de hand was. En
dan zou hij, net als vroeger, zeggen: ‘Je bent een geweldige moeder, Kirsten!’
Dat geloofde ze nu niet meer. Ze was gewoon een slechte moeder. Punt.

12. Olga deed een middagdutje en ging daarna wat oefenen op de oude viool, die ooit
nog van Bastiaans tante Esther geweest was.

13. Ze kon het goed, maar haar ouders hadden andere dingen aan hun hoofd.
Kirsten had al de hele dag knagende honger, maar ook Bastiaan begon het nu te
voelen.

14. En net toen Bastiaan even naar beneden was gegaan om bij Olga te kijken, hoorde hij
boven een doffe klap.
Zijn vrouw was op de grond in elkaar gezakt.
Dood.

15. Bastiaan probeerde adem te halen, maar ineens leek hij zich wel onder water te
bevinden. Benauwd begon hij naar lucht te happen, een geluid dat langzaam over
ging in snikken, tot hij uiteindelijk luidkeels jammerend naast zijn overleden liefde
stond.

16. Hij wist niet hoe het nu verder moest.
Was er nog wel een toekomst zonder Kirsten?
Op de automatische piloot deed Bastiaan wat er gedaan moest worden. Hij stopte
Olga in bad – het meisje was compleet van de kaart. Ze snapte nauwelijks dat haar
moeder nooit meer terug zou komen.

17. Bastiaan stikte in zijn verdriet. Hij merkte de honger nauwelijks meer. Van heel ver
weg hoorde hij het stemmetje van zijn dochter:
‘Papa, jij gaat toch niet ook dood? Nee toch?’
‘Nee, lieverd, nee, Olga…’ stamelde Bastiaan schor.
‘Gelukkig.’ fluisterde ze. ‘Alsjeblieft, papa, blijf bij me…’

18. ‘Papa gaat even liggen.’ wist hij uit te brengen, en hij sleepte zich naar bed.
Olga ging nog wat op de viool spelen, om haar gedachten af te leiden. Ze kon nu toch
niet slapen.
Het klaaglijke geluid vulde de kamer.

19. Tot ze ineens een gedempte kreet van boven hoorde. Een gil van angst, duidelijk van
haar vader.
‘Papa?!’

20. Bastiaan wist niet wat hij zojuist gezien had. Een geest? Een visioen? Begon hij zich
dingen in te beelden door de honger?
Hij wist het niet. Maar de honger begon te steken, zijn hele lichaam deed er pijn
van, en langzaam begonnen er zwarte vlekken voor zijn ogen te knipperen…

21. Kleine voetstappen op de trap – een kreet – duisternis.

22. Olga kon alleen maar met grote angstogen naar het lichaam van haar vader staren. Ze
kon niet meer nadenken, niet meer voelen, niet meer stoppen met huilen.

23. Als de kinderbescherming haar niet was komen halen, zou ze daar de hele nacht
gestaan hebben.
Olga de Beer was een wees geworden.

24. De vrouw legde haar op vriendelijke toon uit dat ze haar mee kwam nemen en voor
haar zou zorgen, maar het drong nauwelijks tot het roodharige meisje door.
Ze knikte maar wat, en liep op blote voeten mee.
Voor de laatste keer keek ze de vertrouwde woonkamer door, de keuken, met alle
spulletjes die het tot een thuis hadden gemaakt.

25. Nog steeds stroomden de tranen over haar wangen.
Ze wilde hier niet weg. De kleine oude boerderij was alles dat haar nog aan haar
ouders herinnerde.
Maar ergens diep van binnen begreep Olga ook wel dat ze daar niet in haar eentje
kon blijven.

26. Familie Stolk
2kijken

27. Hedwig voelde haar buik rommelen, en ze kwam geïrriteerd overeind. Voorzichtig
stapte ze uit bed.
Ze vroeg zich af of ze misschien iets verkeerds gegeten had, maar toen sprong haar
buik ineens een paar centimeter naar voren.
Zwanger!

28. En met dat besef voelde ze ineens ook de honger.
Gelukkig stond beneden nog de half aangesneden bruidstaart, waar ze dankbaar op
aan viel.

29. Zodra ze het Casper verteld had, raakten ze er geen moment meer over uit gepraat.
Zelfs tijdens het badderen bleven ze kwebbelen over namen, meubels voor het
kamertje, en hoe hun leven zou veranderen.

30. ‘Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld,’ verzuchtte Hedwig verlegen, maar eerlijk.
‘Getrouwd met jou, en ons eerste kindje op komst…’
‘Zo voel ik me ook, precies zo.’ glimlachte Casper.

31. Zodra zijn halfbroertje Ralph het nieuws hoorde, was hij ook door het dolle heen.
‘Ik word oom, ome Ralph, haha!’ krijste hij.
Maar in hun enthousiasme hadden de mannen niet door dat het die dag niet zo goed
ging met Hedwig…

32. De hele dag barstte ze van de honger en ‘s avonds hield ze het niet langer uit.
Ze greep naar haar buik en voelde hoe ze door haar knieën zakte.

33. ‘Cas…CASPER!’

34. Hedwig Stolk – de Beer stierf.
En met haar, haar ongeboren baby.

35. Casper was verdoofd.
Hij leefde zijn leven op de automatische piloot. Zijn bewegingen waren als die van
een robot. Zijn gevoelens drukte hij weg, zodat hij overdag zijn werk kon doen.

36. Maar thuis liet iedereen zijn emoties de vrije loop. Daar hing een zware, donkere
sluier van rouw en verdriet in de kamers.
Ook Ralph was kapot. Hij had zich zo verheugd op de baby, en was zo blij dat Hedwig
weer bij hen woonde.
Ze waren zo gelukkig.

37. Geluk was zo breekbaar, zo vluchtig. Het was alsof je probeerde een veer te vangen in
de wind. Even was het hen gelukt om de veer te grijpen – maar nu glipte hij weer
tussen hun vingers door, en dwarrelde weg op een harde windvlaag.
Weg.
Casper haalde trillend adem. Hij had geen idee hoe zijn leven nu verder moest.

38. Familie Valentijn
2kijken

39. Arthur verveelde zich. Hij dacht voortdurend aan Aurora, het knappe meisje dat hij in
de kledingzaak had ontmoet.
Hij sloot zijn ogen en stelde zich voor hoe het zou zijn om met haar te zoenen.

40. Hij grijnsde in zichzelf en ging naar boven, waar zijn tweelingbroer al lang in diepe
slaap was.

41. De volgende morgen verzekerde Arthur hem ervan dat hij de eerstvolgende keer dat
hij Aurora zou zien, met haar zou kussen.
‘Laat dat maar aan mij over!’

42. ‘Wauw, dat zou ik niet durven… zo snel al.’
‘Zou je Claire niet willen zoenen dan?’
‘J-jawel, denk ik… Ik weet niet. Ik ken haar nog maar net.’

43. ‘Dat is geen excuus. Je vindt haar toch een lekker wijf, of niet?’
‘N-nou, ik… ik vind haar een leuk meisje.’ verbeterde Richard de grove woorden van
zijn broer.
‘Wat jij wilt. Als je zo aarzelend blijft, kom je natuurlijk nooit ergens.’

44. De stemming aan het ontbijt was gespannen. Sofie had het erg moeilijk met de dood
van haar neef Bastiaan en zijn vrouw, en van haar nicht Hedwig en haar ongeboren
baby.
De tweeling kende hen niet zo goed, maar toch probeerden ze mee te leven.

45. Arthur had echter wel andere dingen te doen dan treuren om een ver familielid.
Sinds hij interesse in meisjes gekregen had, was hij ineens stukken populairder
geworden. Vrienden kwamen vaak naar hem toe om advies te vragen.
Ook Han, een jongen die stukken ouder dan hij was, vroeg zich af of Arthur hem kon
helpen.
‘Ze ziet me als vriend, maar ik zou zo graag meer willen.’ bekende hij.
‘Ah, zit het zo, de oude bekende friend zone!’ grijnsde Arthur veelbetekenend.

46. ‘Moet ik haar zeggen hoe ik me voel?’ vroeg Han.
‘Welnee. Pak haar gewoon vol op haar bek.’ Weer begon Arthur te grijnzen, en hij
haalde simpel zijn schouders op. ‘Meisjes begrijpen zulke dingen niet. Die moet je het
gewoon laten voelen, voor ze het door krijgen.’
Han grijnsde ook. ‘Je zult wel gelijk hebben, man!’

47. Familie Zevenaar

48. De bevalling kon nu elk moment aanbreken.
Marie was nerveus, maar ook blij dat ze dan eindelijk van haar zware last verlost zou
zijn. Haar vader en Stefan waren stukken zenuwachtiger, dat merkte ze wel.

49. En net toen ze dacht dat er weer een lange dag zonder voortekenen op de bevalling
voorbij gegaan was, voelde ze een steek in haar buik.

50. En meteen daarna nog eentje.
Ze kermde en greep met beide handen naar haar buik, een gebaar dat de twee
mannen meteen overeind deed springen.
‘Komt de baby?’ riep haar vader overbodig.
‘Nee, ik doe maar alsof!’ Marie vloekte.

51. ‘Rustig nou, spaar je krachten, Marie!’

52. Marie klemde haar kaken op elkaar, maar dat hield de schreeuw niet tegen die in
haar keel opwelde. De pijn was werkelijk ondraaglijk…

53. Net toen ze dacht dat ze het geen minuut langer meer uit zou houden, besloot de
baby eindelijk afscheid te nemen van zijn warme huisje.
‘Daar ben je.’ hijgde Marie en ze hield het kindje omhoog om het te bekijken.
Het was perfect.

54. Stefan en Marie vielen elkaar huilend van blijdschap en opluchting in de armen.
‘Ons kindje… het is geboren…’ snikte Stefan.
‘W-wat is het eigenlijk? Pap?’ Marie maakte zich los uit de omhelzing en keek vol
verwachting naar haar vader, die de baby had gewassen en aangekleed.

55. ‘Een jongen. Jullie zijn de ouders geworden van een prachtige zoon! En ik ben opa!’
Zach Zevenaar was duidelijk in de wolken met zijn kleinkind. Voorzichtig gaf hij het
jongetje aan Marie.
‘Hee, Olivier.’ glimlachte Marie en ze keek Stefan over het hoofdje van hun zoon heen
aan. Stefan knikte. Die naam hadden ze bedacht voor als het een jongen zou zijn.

56. Marie merkte wel dat het Stefan vreselijk veel moeite kostte om terug te gaan naar
de universiteit. Maar het moest nu eenmaal, zo hadden ze het afgesproken.
Olivier merkte er niets van, die bekommerde zich alleen maar om een warm bed, een
schone luier en een flesje melk.

57. Marie moest wel wennen aan het moederschap. Ineens leefde haar zoon niet meer in
haar buik, maar lag hij volledig zelfstandig in zijn wiegje te kraaien.
Hij kreeg al duidelijk een eigen karaktertje. Als hij ergens niet tevreden mee was, liet
hij dat meteen weten door een flinke keel op te zetten.
Toch vond Marie het niet erg om elke nacht drie keer op te staan. Dat had ze voor
hem over.

58. ‘Je lijkt op papa.’ glimlachte Marie. Het was waar. Olivier had het zwarte haar en de
lichte huidskleur van hen beiden, maar onmiskenbaar de helderblauwe ogen van zijn
vader.
‘Papa en mama houden van je, kleine Olivier.’

59. Universiteit de Keizer

60. Op de campus ging het leven compleet aan Stefan voorbij.
Hij ging naar colleges, at in de kantine, maakte huiswerk – maar zijn hoofd was al die
tijd bij zijn zoontje.

61. ‘Ik walg van mezelf.’ zei hij op een ochtend.
‘W-wat?’ mompelde Eva met volle mond.
‘Ik ben een vreselijke vader! Ik laat mijn zoon maar alleen achter bij zijn moeder. Wat
ben ik dan voor man?’

62. ‘Stefan, wees niet zo hard voor jezelf.’ zuchtte Eva. ‘Zo hebben jullie het toch
afgesproken? Zo is het het beste, voor iedereen.’

63. ‘Maar ik kan niet zo vaak bij Olivier zijn als ik zou willen! Straks mis ik zijn eerste
lachje, zijn eerste tandjes… Ik wil er zo graag voor hem zijn, en voor Marie.’
‘Snel afstuderen dan maar.’ knipoogde Eva simpel.
‘Ik denk dat je gelijk hebt.’ zuchtte Stefan. ‘Er zit niets anders op!’

64. Eva wilde haar broer steunen, maar stiekem had ze hele andere dingen aan haar
hoofd. Ze begreep best dat Stefan zich zorgen maakte, maar zelf was ze in de zevende
hemel.
Ze had Alan verkering durven vragen, en hij had ja gezegd!

65. Zodra dat bekend werd op de campus, werd er meteen volop over hen geroddeld.
Het aliënmeisje en de weirdo met het blauwe haar – dat was het stel van het jaar!
Zelfs de cheerleaders verzonnen al plagerige liedjes voor hen.

66. Eva en Alan trokken zich echter nergens iets van aan. Ze waren gelukkig samen, en
daar ging het om.

67. Soms praatten ze over de toekomst.
‘Kom je dan met mij mee naar huis, als we afgestudeerd zijn?’ vroeg Eva vol
verwachting.
‘Wie weet.’ plaagde Alan.
‘Zeg nou!’

68. ‘Lieverd, ik weet het echt niet. Dat is nog zo ver weg… Misschien wil ik tegen die tijd
wel samen een appartementje ergens huren.’
‘We kunnen ook bij mijn ouders gaan wonen. Samen met Stefan en Marie en Olivier.’
‘Dat klinkt als een gezellige boel.’
‘Daarom.’

69. Alan beloofde er nog even over na te denken, en in elkaars armen vielen ze in slaap.
Zelfs in haar dromen voelde Eva zich gelukkig. Zo lang had ze gewacht op de perfecte
jongen, en nu had ze hem gevonden. Ze was niet alleen smoorverliefd op hem, ze
hield ook echt van hem, een heel diep gevoel dat ze amper kon omschrijven.
Alan betekende alles voor haar.

70. Stefan zonderde zich af van de rest om zijn eindscriptie af te maken. Het begon hem
nu behoorlijk de keel uit te hangen, dat hele studeren.
Hij verlangde naar thuis, naar Marie, naar zijn zoon, naar zijn ouders en zijn broertjes.
Hij wilde luiers verschonen, flesjes geven, slaapliedjes zingen.
Hij wilde een echte papa worden, geen student meer.

71. Hij belde zo vaak hij kon naar Marie, om de laatste nieuwtjes over Olivier te horen.
Ieder boertje, elke kreet en elke huilbui wilde hij horen. Hij moest van alles op de
hoogte zijn!

72. Hij hoorde dat de vader van Marie opgegroeid was tot oudere, en het leek wel of hij
nu een nóg lievere opa geworden was.
Stefan was blij dat Marie er niet helemaal alleen voor stond, haar vader was een
geweldige steun.

73. Oliviers andere opa en oma kwamen ook vaak langs.

74. Sofie vond het heerlijk om weer een baby in haar armen te hebben, en het viel haar
echt op hoeveel de kleine op Stefan leek.

75. Als ze op bezoek kwam, wilde ze met alles helpen, van babyhapjes voeren tot naar
bed brengen, en ze genoot van alles even veel.
Oma zijn was geweldig!

76. Stefan was blij om te horen dat zijn ouders het zo leuk vonden, maar nu miste hij hen
alleen maar meer.
Hij wilde terug naar huis!
En eindelijk was daar dan het laatste examen… eindelijk was hij afgestudeerd!

77. ‘Ik ben zo trots op je, broer!’ tetterde Eva in zijn oor. Toen maakte ze zich los en keek
hem ernstig aan: ‘Of moet ik zeggen: dokter Valentijn?’
Ze lachten.
‘Jij mag me altijd blijven noemen zoals je zelf wilt, zusje.’

78. Hoewel het al laat op de avond was, barstte het feest los. Er was drank, muziek en
confetti – en Stefan voelde een enorme opluchting nu hij snel weer naar huis zou
gaan.

79. Iedereen was vrolijk – niet per se omdat Stefan afstudeerde, maar omdat ze weer
een reden voor een feestje gevonden hadden.
Eva bleef haar broer bekogelen met confetti en ballonnen, en Stefan onderging alle
feestvreugde met een grijns.

80. Het feest was natuurlijk niet compleet zonder een gevecht tussen de mascottes van
de rivaliserende sportteams, en lachend verzamelde iedereen zich eromheen.

81. Het feest duurde nog tot vroeg in de morgen, maar zodra de zon op kwam ging het
weer net zo hard door.
Stefan nodigde al zijn vrienden en familie uit, en trok zijn afstudeerkleding aan.

82. Sofie en David raakten maar niet uitgepraat over hoe trots ze op hem waren, en daar
moest Stefan wel een beetje van blozen.

83. ‘Kom je nu weer bij ons wonen? Je bent van harte welkom, dat weet je toch?’
‘Graag! Ik wil niets liever!’ riep Stefan dolenthousiast. ‘Met een paar kleine
aanpassingen aan het huis zal het prima gaan.’

84. Marie was voor het feestje ook weer even terug op de campus, en het was vreemd
weer terug te zijn in het studentenhuis waar zo veel gebeurd was.
Het had allemaal zo anders kunnen gaan! Maar daar wilde ze nu niet meer aan
denken. Ze hield zielsveel van Olivier en daar wilde ze haar studie best voor opgeven.

85. Sommige studenten wierpen haar nieuwsgierige blikken toe, maar die negeerde ze.
Ze wilde nu gewoon van het feest genieten, samen met haar vriend!

86. En aan het eind van het feest was het dan echt zo ver: Stefan groeide op – van
student naar volwassen man.
Hij had echt het gevoel dat dit de eerste dag van zijn nieuwe leven was.

87. Iedereen vertrok en ook Stefan pakte zijn spullen.
Zodra de deur dichtgevallen was, keek Eva haar vriendje met een stoute glimlach aan.
‘Zo, nu hebben we eindelijk het rijk voor ons alleen…!’

88. Familie Stadsie
2kijken

89. Kapot was ze, compleet gebroken.
Elise kon niet stoppen met huilen.
Haar broertje, haar kleine Bastiaan, was er niet meer.

90. Ze miste hem zo vreselijk. Het was zo’n enorme schok dat ze bang was die nooit meer
te boven te komen.
En niet alleen hij was overleden, ook zijn vrouw…
Elise begon nog harder te huilen. Hun lieve dochtertje Olga was wees geworden…

91. Renate was ook totaal ondersteboven. Ze voelde zich zo kwaad, zo machteloos.
Waarom gebeurden er zulke dingen?
Er was echter één lichtpuntje: Elise had besloten haar kleine nichtje te adopteren.
Dat was wel het minste dat ze voor het meisje kon doen.

92. Ze kon Olga niet in het kindertehuis laten zitten, ze waren familie en Elise wilde niets
liever dan het weesmeisje weer een thuis geven.
Het zou niet makkelijk worden, zeker niet, maar ze kon het allicht proberen.

93. Zo pakten ze langzaam de draad van hun leven weer op.
Voor Renate begon de tijd te dringen voor een grote beslissing: ging ze studeren of
niet?
Eindelijk hakte ze de knoop door: ze ging!
‘Bart gaat ook,’ bekende ze aarzelend. ‘En Han ook.’
Meteen begonnen Elise’s ogen met de oude interesse te twinkelen.
‘Dat kan nog eens interessant worden…’

94. Renate kon zich er niet aan ergeren. Ze was allang blij dat haar moeder weer een
beetje zichzelf werd. Daarom giechelde ze maar wat.
‘We zullen wel zien.’ knikte ze. ‘Het wordt vast gezellig. En ik wed dat er op die
campus nog zat andere lekkere gasten rond lopen.’
‘Ik ben benieuwd.’ glimlachte Elise.
‘Dat zal best, ja.’

95. Renate nam afscheid van haar ouders en stapte in de taxi.
Een beetje verloren dwaalde Elise door het huis. Wat was het ineens leeg, nu haar
enige dochter weg was!
Gelukkig was Bryan daar – en hij omhelsde haar.

96. Erg lang zouden ze ook niet meer alleen zijn; Olga kwam al over een paar dagen!
‘Ik ben trots op je, liefste.’ zei Bryan. ‘We gaan ons best doen om die kleine weer
gelukkig te maken!’
Elise kreeg tranen in haar ogen en knikte terwijl ze haar man liefdevol aan keek.
‘Daar heb ik alles voor over.’