1. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel (ouderdom)
2. Jeffrey (ouderdom) x Carlijn (honger)
3. Rebecca (ouderdom) x Xander (geest), Lara (ouderdom) x Ciske (geest) x Tom (ouderdom),
Marc (honger)
4. Nina (ouderdom), Tessa (geest) x Adam (ouderdom), Roy (ouderdom), Patrick (ouderdom) x
Harriët
5. Sanne x Michel (geest), Kevin (geest), Thomas x Saskia (geest), Anja (geest)
6. Laura, Frank, Michelle, baby
De vorige keer stierf de zwangere Saskia.
Michelle en Frank groeiden op tot kind. Jayda, de halfzus van Sanne,
kreeg een zoontje, Melvin.
Aan het eind ontmoette Thomas een boodschappenbezorgster, Roos,
die hem het hoofd op hol bracht...Is hij verliefd?

2. x

3. 2 dagen
toekijken
Het was een drukte van jewelste in de badkamer. Zoals iedere ochtend
moest iedereen er ineens tegelijk wezen.
Toch was niemand chagrijnig. Frank pakte neuriënd zijn tandenborstel,
Thomas zwaaide enthousiast naar iedereen toen hij binnen kwam.

4. ‘Ga je nog wat leuks op school doen, vandaag?’ vroeg Thomas aan zijn
zoontje.
‘Gym!’ zei Frank met zijn mond vol tandpasta.
‘Ah,’ knikte Thomas terwijl hij zijn tanden bestudeerde.

5. Thomas vond al die drukte ‘s morgens leuk, maar hij was toch blij als
iedereen weer weg was. Dan had hij even rust.
Hij moest nadenken. Nadenken over Roos, dat boodschappenmeisje.
Ze had hem haar nummer gegeven. Betekende dat, dat zij ook in hém
geïnteresseerd was?

6. Thomas haalde diep adem. En eindelijk, toen hij genoeg moed verzameld
had, toetste hij haar nummer in.
Bloednerveus luisterde hij naar het piepje, toen de telefoon overging.

7. ‘Hey, Roos!’ lachte hij opgelucht toen er opgenomen werd. ‘Ik ben het,
Thomas, van de boodschappen, gisteren.’
Wat kraam ik toch voor onzin uit, dacht hij bij zichzelf.
‘Weet je nog? Je gaf me je nummer. Ik woon in de oude villa bij het bos.’

8. ‘Natuurlijk weet ik dat nog!’ zei Roos.
Thomas’ adem stokte in zijn keel. Natuurlijk?
‘Heb je zin om iets af te spreken, vandaag? Ergens lunchen, of een
wandeling in het park?’ vroeg hij.
En tot zijn stomme verbazing zei ze ja.

9. Pas toen Thomas het park in liep, besefte hij dat dit een stomme beslissing
geweest was.
Ze hadden afgesproken op precies dezelfde plek als waar hij Saskia ten
huwelijk had gevraagd!
Thomas kon zichzelf wel voor zijn kop slaan...

10. Toch zette hij door.
Hij liep naar het bankje toe, waar Roos heel rustig zat te wachten.
God, wat is ze mooi. Wat is ze lief.

11. Ze stond niet op toen hij aankwam, maar glimlachte alleen maar en klopte
naast zich op het hout.
Rustig ging Thomas naast haar zitten.
‘Vond je het niet gek, dat ik je mijn nummer gaf?’ vroeg Roos.

12. ‘Nee, ik vond het juist wel leuk...’ bloosde Thomas. ‘Maar Roos, zullen we
hier duidelijk over zijn? Dit afspraakje is niet zo maar een afspraakje
tussen vrienden.’
‘Nee, ik vind je leuk.’ knikte Roos simpel.
Een warm gevoel spoelde door Thomas heen. Deze vrouw was zo heerlijk
rustig, zo eerlijk.

13. Ze was precies wat hij nodig had.
Een rustpunt in zijn chaotische leven.
‘Zullen we een stukje wandelen?’ stelde hij voor, en ze stonden op.
Het was herfst. Bladeren dwarrelden van de bomen naar beneden.

14. ‘Ik meende wat ik net zei, Thomas.’ zei Roos, en ze sloeg onzeker haar
ogen neer. ‘Dit is me nog nooit gebeurd, zo snel.’

15. ‘Geloof jij in liefde op het eerste gezicht?’
Thomas knikte.
‘Absoluut, Roos. Maar er zijn wel een aantal dingen die je van me moet
weten, voor wij serieus aan een relatie kunnen beginnen.’

16. ‘Erge dingen?’ stamelde Roos.
‘Ligt eraan. Luister, je moet niet schrikken. Mijn vrouw is drie jaar terug
gestorven toen ze zwanger was van ons tweede kindje. Ik bleef achter met
ons zoontje, Frank, die nu negen is.’

17. ‘Het klinkt allemaal heel heftig en ja, dat is het ook. Ik begin nu eindelijk
weer een beetje overeind te krabbelen. Dankzij jou, eerlijk gezegd.’ zei
Thomas, en ineens voelde hij dat hij bloosde.

18. ‘Thomas...’ stamelde Roos met grote ogen. ‘Wat erg allemaal!’
Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte zich tegen hem aan.
‘Ik ben er voor je, hoor. Nu we elkaar ontmoet hebben, laat ik je ook niet
meer gaan.’

19. ‘Dit is zo bijzonder, Roos.’ zuchtte Thomas. ‘Ik hou van je vanaf het eerste
ogenblik dat ik je zag.’
‘Ik ook van jou. Het is alsof het zo heeft moeten zijn.’

20. Ze keken elkaar aan, hun gezichten waren plotseling heel dicht bij elkaar.
Roos tuitte haar lippen en drukte ze op de zijne. Heel zachtjes kusten ze
elkaar.

21. Dit moment mocht wel eeuwig blijven duren...
Eindelijk had Thomas weer geluk gevonden in zijn leven.

22. ‘Zijn we dan nu een stelletje, Roos?’
‘Goed.’ knikte ze een beetje verlegen.

23. Ze spraken af elkaar snel weer te zien, en Thomas ging weer naar huis.
Hij was helemaal ondersteboven van zijn date met Roos.
Ja, hij was smoorverliefd!

24. Vlinders fladderden in zijn buik, maar dat kon ook zijn maag zijn die knorde
van de honger.
Snel pakte hij een oud beschuitje dat zo te zien al heel lang op tafel stond,
en at het op.

25. Vrolijk stapte Laura de schoolbus uit. Vandaag had ze haar vriendinnetje
Celine mee genomen, en ook haar neefje Melvin was mee!

26. Celine was het knapste meisje van de klas.
Bovendien was ze de dochter van Sakura en Aaron, oude vrienden van
Laura’s moeder Sanne.

27. Melvin was een paar jaar jonger dan de meisjes, maar ging inmiddels ook
al naar school.
Het was een schat van een jongen, soms een beetje druk, maar nooit
gemeen of onaardig.

28. ‘Mammie, je bent thuis!’ Blij rende Michelle naar haar moeder en vloog
haar om de nek. ‘Leuk gewerkt?’
‘Nou en of, meid. En jij?’
‘Celine en Melvin zijn hier! Gezellig hè?’

29. ‘Dat is nog eens leuk!’ lachte Sanne.
Ze vond het wel leuk dat haar dochtertjes nu speelden met het dochtertje
van haar vriendin Sakura.

30. Maar van spelen kwam niet veel. De kinderen gingen allemaal hun eigen
gang.
Toch vermaakten ze zich prima – Celine met het aquarium, en Melvin met
de oude teddybeer.

31. Frank en Michelle speelden veel liever buiten. Die twee waren altijd samen
te vinden.
Harriët kwam net thuis uit haar werk, en na lang aandringen speelde ze
even mee met de twee kleintjes.

32. Veel te snel was het alweer tijd om afscheid te nemen.
‘Je moet gauw weer komen, dan gaan we verstoppertje spelen in het bos.’
zei Michelle enthousiast.
‘Doen we.’ glimlachte Celine en ze omhelsden elkaar.

33. ‘Jongens, schiet eens op. We gaan zo eten.’ klonk het van binnen.
‘Jáhaa...’ zuchtte Frank geïrriteerd.
‘Nou, eh, dág!’ zei Melvin een beetje onzeker.
‘Doei!’ riep Michelle vrolijk.

34. Na het eten klom Frank op de bank. Dat deed hij wel vaker, lekker
springen.
Niemand zei er toch wat van!

35. Er werden ballonnen opgeblazen, en Sanne zette een grote taart neer.
Voorzichtig stak ze de kaarsjes aan.
‘We zijn er helemaal klaar voor, Lau.’ riep ze en ze klapte in haar handen.
‘Okee!’ Opgewonden haastte Laura zich naar haar verjaardagstaart.

36. Ze haalde diep adem, deed een wens en blief alle kaarsjes in één keer uit.

37. Haar hele familie stond te juichen en te zingen. Laura voelde zich gelukkig
toen ze om zich heen keek.
Haar kindertijd was voorbij, dat was wel jammer, maar nu zou er een hele
nieuwe tijd aanbreken!

38. De tienertijd...
Laura moest er even aan wennen! Ze pakte een stuk taart.
‘Eerst taart, ik kleed me straks wel om.’ zei ze.

39. In haar kast zocht ze een leuk setje uit en trok het aan.
Aan haar haren wilde ze niets veranderen, dit paste gewoon bij haar. Ze
pakte een oogpotlood van haar moeder, en deed een heel klein beetje op.
Zo, nog wat mascara...
Perfect!

40. ‘Mijn grote meid.’ zei Sanne trots en ze omhelsde haar dochter.
‘Mám!’ giechelde Laura, en ze gaf haar moeder een plagend duwtje.
Sanne lachte ook, en ging toen naar buiten. Even in het bubbelbad zitten!

41. Een stralende glimlach stond op haar gezicht. Het leven lachte haar weer
toe.
Na alle ellende had ze weer een fijn leven, samen met haar twee meisjes
en de rest van de familie.

42. Thomas was vast naar bed gegaan. Maar nauwelijks lag hij een uurtje, of
hij hoorde vreemde geluiden.
Hij stond op, en zag ineens een vreemde, doorschijnende gedaante...
‘Aaaah!’ gilde hij doodsbang.

43. Hij deinsde achteruit, en viel struikelend op het bed.
Zijn hart hamerde in zijn keel.
Hij legde zijn hand op zijn borst, om wat te kalmeren.

44. Heel langzaam werd zijn hartslag weer normaal.
Maar de schrik zat er bij Thomas goed in.
Hij moest iets eten, en gauw...
In de woonkamer stond nog wat oude spaghetti, die hij met smaak naar
binnen slurpte.

45. Frank was ook wakker geworden door rare geluiden. In de keuken zag hij
ineens een vreemde mevrouw zweven.
Wie was dat?
Ineens dook ze op hem af, en liet een oorverdovend gekrijs horen.
Frank was zó bang dat er geen eens geluid uit zijn keel kwam.

46. Met knikkende knieën liep hij naar de tafel.
Zo’n honger, zo’n ontzettende honger...

47. Snel werkte hij drie stukken taart naar binnen.
Ondertussen flitsten zijn ogen door de kamer. Er was nu niks vreemds
meer te zien.
Maar die oude mevrouw, die had hij toch écht gezien!

48. Na een nachtje slapen voelde hij zich weer veel beter. Die enge vrouw was
vast een droom geweest.
‘Hey, wat kijk je?’ vroeg hij toen hij in de woonkamer kwam.
‘Ernst en Bobbie.’ mompelde Michelle.
‘Is het leuk?’

49. ‘Ik ken hem al. Zullen we boksertje spelen?’
‘Gaaf, een echte bokswedstrijd!’
Enthousiast sprongen de twee kinderen om elkaar heen, naar elkaar
uithalend als volleerde vechtersbazen, maar zonder elkaar echt te raken.

50. Laura diende het ontbijt op, en keek vanuit haar ooghoeken naar de
spelende kleintjes.
Even voelde ze een steek van binnen. Ze hoorde er nu echt niet meer bij...
Ook als kind al had ze zich altijd een buitenstaander gevoeld. Die twee
waren gewoon samen één.

51. ‘Ga jij nu naar de grote school?’ vroeg Frank even later aan tafel.
‘Jep.’ knikte Laura. ‘De middelbare, heet dat.’
‘En daarna? Weet je al wat je wilt worden, later?’

52. ‘Jij moet niet zoveel vragen, vent.’ grinnikte Laura, maar toen dacht ze
even na.
‘Kijk, ik weet het niet zeker... Maar ik zou het geweldig vinden om geheim
agent te worden.’

53. ‘Net als in de film?’ riep Frank opgewonden uit. De havermout vloog in het
rond.
Laura lachte.
‘Ongeveer, ja. Maar ik ben bang dat zo’n carrière erg moeilijk is.’

54. ‘Gewoon proberen. Wauw, Laura de geheim agent. Gaaf.’ mompelde
Frank met grote ogen.
Laura haalde lachend haar hand door Franks haar.
Buiten toeterde de schoolbus.
‘Let’s go.’ riep Laura.

55. Thomas had niets gehoord. Hij sliep nog steeds.
Pas toen alles weer stil werd in huis, werd hij langzaam wakker.

56. Met betraande ogen keek hij om zich heen. Hij was helemaal in de war.
Hij had over Saskia gedroomd, en over hun dode kindje.
Jammerend van verdriet leunde Thomas met zijn voorhoofd tegen de
muur.

57. Sanne hoorde hem huilen, en kwam naar hem toe.
‘Hey, Thom...’ zei ze zacht, en ze strekte haar armen naar hem uit.
‘Laat me maar,’ snikte Thomas en hij maakte een afwerend gebaar.

58. ‘Kan ik iets voor je doen?’
Thomas schudde zijn hoofd en haalde snotterend zijn neus op.
‘Ik moet gewoon even alleen zijn.’

59. Een paar uur later kwam Laura alweer uit school.
Dat was het grote voordeel van de middelbare school: je was al om 13:00
klaar!
‘En, hoe was je eerste dag?’ vroeg Sanne gelijk.
‘Best,’ zei Laura – nog steeds haar standaard antwoord.

60. ‘Heb je al veel huiswerk?’ vroeg Sanne door.
‘Valt wel mee. Ik ga eerst even wat leuks doen, hoor, mam.’
‘Natuurlijk, meis.’
‘Okee!’ Blij kroop Laura achter de computer. Sanne lachte, en liep weg.

61. In de hal zag ze Michelle staan, die inmiddels ook uit school gekomen
was. Ze stond naar de vissen in het aquarium te kijken.
‘Papa hield van vissen, hè, mama?’ vroeg ze, zonder haar aandacht van
het aquarium los te maken.
‘Ja, lieverd.’ knikte Sanne en ze ging naast haar dochter staan.

62. ‘Hij hield van vissen, maar hij hield nog veel meer van Laura en jou!’
‘Maar hij heeft mij toch nooit gekend?’
‘Natuurlijk wel. Toen hij hoorde dat jij in mijn buik zat, was hij al dol op je.’
‘Echt?!’

63. ‘Echt. Jij lijkt heel veel op hem, wist je dat?’
‘Hoe kan dat nou? Ik ben toch geen papa?’
Sanne schoot in de lach.
‘Gekkerd. Je weet best wat ik bedoel. Je hebt zijn huidskleur, haren, en
zijn gezicht. Zelfs een beetje zijn karakter.’

64. Buiten regende het pijpenstelen, en het begon ook nog eens te onweren.
Ineens klonk er een enorme knal en sloeg de bliksem in.
Een grote boom aan de andere kant van de rivier stond in brand.

65. ‘Niet te dichtbij!’ gilde Sanne naar haar dochters.
‘We moeten de brandweer bellen! Straks fikt het hele bos af, en daarna
ons huis!’ schreeuwde Laura.

66. ‘Nee, wacht!’ hijgde Sanne in paniek.
Het regende nog steeds. En langzaam, heel langzaam, doofde de regen
het vuur.
Iedereen haalde opgelucht adem.

67. ‘Pff, dat had ook heel anders kunnen aflopen.’ zuchtte Sanne.
‘Mam, moet jij straks niet opgroeien?’ vroeg Laura.
‘Dat is waar ook...’ zuchtte Sanne. ‘Weet je wat, ik doe het gewoon hier.’

68. Het stopte met regenen, uit de verbrande boom kringelde nog wat rook.
‘Daar gaat ie dan!’

69. ‘Mama, je hebt een andere pyjama!’ riep Michelle verbaasd uit.
‘En... Zwart haar?’

70. Sanne schaterde van het lachen om het verbaasde gezichtje van haar
dochter.
‘Daar klopt niks van, hè? Mama gaat er meteen wat aan doen.’

71. Sanne trok een leuke trui aan, en maakte haar haren grijs.
Ze bekeek zichzelf in de spiegel.
Het was vreemd om oud te zijn. Ze had nog zoveel willen doen als
volwassene.
Hoe zou Michel geweest zijn, als oude man?

72. Thomas stond nog steeds bij de smeulende boom te kijken, bang dat hij
opnieuw vlam zou vatten en alsnog het hele bos in brand zou zetten.
Hij greep naar zijn buik. O, hij had zo’n honger!

73. Op zijn weg terug naar huis zag hij dat er post was. Wat zou dat kunnen
zijn?
Hij haalde een stapeltje rekeningen eruit, maar er zat ook een roze
envelop tussen.
Voor Thomas, stond erop, met een lippenstift kusje ernaast...

74. Lieve, lieve, lieve Thomas.
Ik blijf maar aan ons afspraakje denken, die ochtend in
het park. Het was zo fijn met jou. Ik weet nu zeker dat
ik verliefd op je ben. Sterker nog, ik hou van je. Ik hou
van je met heel mijn hart, met heel mijn ziel.
Ik ben zo blij dat ik jou ontmoet heb. Eigenlijk is het best
raar. Liefde op het eerste gezicht… Maar het is gewoon
zo. En het voelt heerlijk.
Thomas, je moet nooit vergeten dat ik er voor je ben. Als
je het even moeilijk hebt, kan je me altijd bellen. Wat er
ook gebeurt, je raakt me nooit kwijt.
We moeten snel weer afspreken. Ik mis je.
Heel veel liefs xxxxxxxx Roos
p.s. ik denk heel vaak aan een toekomst, samen met jou.
Denk jij wel eens aan trouwen?

75. Deze brief zou Thomas dolgelukkig moeten maken. In plaats daarvan werd
hij doodsbang en depressief. Hij slofte naar zijn kamer en viel lijkbleek
neer op zijn bed.
Zo bleef hij bewegingsloos liggen, tot er ineens een zacht stemmetje klonk.
‘Papa?’

76. ‘Frank, ga naar bed.’ mompelde Thomas. Hij voelde zich vreselijk.
Trouwen met Roos maakte hem bang. Wat kon hij haar voor leven geven?
Straks stierf zij ook! Misschien moest hij de relatie maar beëindigen.
Hij voelde zich misselijk.

77. ‘Gaat het wel goed, papa?’ Frank drukte de teddybeer wat dichter tegen
zich aan.
Thomas’ maag draaide zich om. Dat kind leek zo ontzettend veel op
Saskia... Vooral die grote, groene ogen.
Zijn hart deed pijn.

78. Ineens kwam er een golf misselijkheid in hem op, en hij greep naar zijn
buik.
Hoestend sloeg hij zijn hand voor zijn mond.

79. ‘Papa?!’ piepte Frank angstig. Hij smeet de teddybeer van zich af en sloeg
zijn handen voor zijn ogen.
Dit wilde hij niet zien...
Toch keek hij stiekem tussen zijn vingers door.

80. Eindelijk kalmeerde Thomas wat, en zakte de misselijkheid.
Voorzichtig schuifelde Frank naar zijn vader toe.
‘Kom je mee naar de keuken, dan gaan we wat eten, papa!’

81. Thomas keek op zijn zoontje neer. En ineens begreep hij de angst van de
kleine jongen. Frank was bang om ook zijn papa te verliezen.
Thomas wist eindelijk weer een glimlacht tevoorschijn te toveren.
‘Dat is een geweldig goed idee, jongen. Laten we gaan!’

82. x