3. x

5. 2 spelen Familie de Wit

6. Wrijvend over zijn kin keek Bas uit over het kale landschap van de buitenwijk van Nirvoas. Het was een mooi dorp, maar daar was hier weinig van te merken. Waarom had Leon zijn huis dan ook hier gebouwd, midden in de industrie en tussen de flatgebouwen? Bas stapte wat dichter naar het huis toe.

7. x

8. Hij dacht terug aan de afgelopen jaren. Sinds zijn moeder bij hem en zijn vader was weggegaan, was het bergafwaarts gegaan met hen. Een paar maanden terug stierf zijn vader, André. Nu vond Bas het tijd voor een nieuwe periode in zijn leven.

9. Hij had lang geen contact meer gehad met zijn halfzus Mariëlle en haar man Leon. Hun kinderen had hij zelfs nog nooit ontmoet. Maar toen hij hoorde van hun dood, en hoe het met de kinderen was afgelopen, kwam Bas in actie. Dit was een taak voor hem.

10. Een beetje nerveus stak hij de sleutel in het slot van de voordeur, die even later krakend open zwaaide. Een schok ging door hem heen. Alles was nog precies zoals de vorige eigenaren het hadden achter gelaten. De stank van verrotting sloeg hem tegemoet.

11. Hoestend ging Bas aan de slag. Het hele huisje werd van onder tot boven schoon gemaakt. Bas kocht zelfs wat nieuwe meubels. Als de meisjes straks terug kwamen, moesten ze wel een mooie omgeving hebben – vond hij. Ze hadden het al moeilijk genoeg. Stiekem hoopte Bas ook, dat hij met mooie spulletjes hun vertrouwen kon winnen.

12. Hij kocht een grote bank en een kast met een televisie erin. Stiekem was die tv alleen maar om die meisjes bezig te houden. Bas had geen enkele ervaring met kinderen. Hij had geen idee hoe hij met ze om moest gaan. En toch, wist hij, was dit de juiste keuze.

13. Hij ging de meisjes adopteren. Alle drie! Neuriënd ruimde hij de keuken op en schoof de stoelen van de nieuwe eethoek netjes op hun plek. Waar bleven die meiden? Ze moesten hier allang zijn! Net op dat moment toeterde het busje voor de deur.

14. Bas liet ze binnen en probeerde vriendelijk naar ze te glimlachen, maar de meisjes keurden hem geen blik waardig. Zonder hem te zien liepen ze langs hem heen – eentje duwde hem zelfs hardhandig aan de kant – en bleven toen midden in de kamer staan. Ze zeiden niets.

15. Eindelijk verbrak het oudste meisje de stilte. ‘ Het is nog net als toen we hier weggingen. Alleen met wat nieuwe spullen.’ Haar stem klonk schor, het was duidelijk dat ze het moeilijk vond om weer terug te zijn in het huis waar zoveel ellende gebeurd was. ‘ Nou, die tv is nog het beste!’ riep een ander meisje hard.

16. Bas bekeek haar wat nauwkeuriger. Het meisje had een knap gezichtje, maar een snerpende, harde stem en ze gedroeg zich brutaal. ‘ Als jullie maar weten dat ik hier de baas blijf, net als in het tehuis. Dus als ik tv wil kijken, is ‘ie helemaal van mij!’ ‘ Ja, Marcia…’ mompelden de andere twee meisjes braaf.

17. Nu pas ontwaakte Bas uit zijn verdoving, en kwam in actie. ‘ Ho nou eens even.’ Hij ging tussen de meisjes in staan. ‘Jullie zijn amper binnen of jullie maken al ruzie.’ ‘ We maken helemaal geen ruzie! En wie ben jij, dat je daar iets van durft te zeggen? Laat me met rust, ouwe!’ riep het meisje plat.

18. ‘ Zeg, wil jij je grote mond eens even houden.’ Bas wees streng met zijn vinger in haar richting, maar het leek haar niets te doen. ‘Ik ben Bas, de halfbroer van jullie moeder. Dus ik ben jullie oom. Voortaan zal ik voor jullie zorgen. Ik heb jullie geadopteerd.’ ‘ Kan me niks schelen. Al had de paus ons geadopteerd. Ik ben pleite, ik ga deze soepjurk uittrekken.’ Marcia haalde luidruchtig haar neus op en beende weg.

19. Een ongemakkelijke stilte viel, toen het meisje de kamer uit was. Bas grinnikte, de overgebleven meisjes staarden stilletjes naar de grond. ‘ Jij bent Felicia, hè? En dan moet jij Miranda zijn!’ probeerde Bas vrolijk, maar de meisjes knikten alleen maar zwakjes.

20. Alledrie schrokken ze op van de deur die met een knal werd open gegooid. ‘ Ja, geen commentaar! Dit is wat ik draag en punt uit! En over m’n haar moet je ook je bek houden.’ riep Marcia, zonder dat iemand ook maar zijn mond had open getrokken. ‘ Wat zeggen jullie van een stukje taart?’ probeerde Bas optimistisch. Hij moest de sfeer goed houden, dat moest gewoon…!

21. ‘ Ga maar even lekker aan tafel zitten…’ Bas legde zijn hand op Miranda’s schouder en begeleidde de meisjes naar de keukentafel. ‘ Dan pak ik de taart even. Appeltaart, lusten jullie dat?’ ‘ Nou en of!’ fluisterde Miranda verlegen, maar de dankbaarheid was duidelijk te horen.

22. ‘ Nou en of ,’ bauwde Marcia haar zusje na. ‘O, kom óp zeg, hier word ik gewoon misselijk van. Een beetje zitten slijmen. O, lieve ome Bas, heerlijk, een stukje taart! Ik ben u zo dankbaar!’ Marcia vloekte hartgrondig en gaf toen Miranda ineens een harde duw, waardoor ze van haar stoel tuimelde. En toen was het gevecht begonnen.

23. Felicia sprong er tussen, maar kon niets doen, en de vechtende meisjes stopten pas toen Bas tussenbeide kwam. Hij was sterk, maar het kostte hem nog flink wat moeite om de tegenstribbelende Marcia in bedwang te houden. ‘ In dit huis wordt niet gevochten, niet zo lang ik hier de baas ben!’ riep hij buiten adem. Nu begon hij écht kwaad te worden…

24. ‘ De baas? Laat me niet lachen!’ grijnsde Marcia. ‘Ik woonde hier eerder dan jou! Ik doe wat ik wil, Bas . Als ik wil vechten, vecht ik. Sommige personen vrágen gewoon om een knal voor hun harses. Dus niet zeiken, ik luister toch niet.’

25. ‘ Zo praat je niet tegen mij!’ wist Bas moeizaam uit te brengen. Dit kind… Hoe kon hij dat ooit onder controle houden? ‘Jij moet eens heel goed naar mij luisteren, Marcia. Je gedraagt je voortaan. Laat je zusjes met rust. Vechten is ten strengste verboden!’ Marcia negeerde hem. In een hoekje was Miranda zachtjes gaan huilen.

26. Bas wist zich geen raad meer met de situatie. Alles draaide om hem heen. Waarom was het hier ineens zo warm? ‘ Ik… ga de taart pakken.’ stamelde hij. Met moeite wist hij zijn ene voet voor de andere te zetten. ‘Gaan jullie weer aan tafel zitten?’ Even later zaten ze daar dan, met z’n viertjes, als een echt gezin. Zo leek het tenminste…

27. Marcia nam een hap en spuugde die toen weer uit. ‘Smerig.’ Ze rende weg. Felicia en Miranda bleven stilletjes zitten. Uiteindelijk kwam er een aarzelend ‘dankjewel voor de taart’ uit, maar verder zwegen ze. ‘ Mag ik ook andere kleren, en m’n haar anders, ome Bas?’ fluisterde Miranda doodsbang. Haar stem trilde. ‘ O, natuurlijk!’ antwoordde Bas luchtig. Hij had iets veel ernstigers verwacht.

28. ‘ Nou, dat staat je leuk, hoor.’ zei Bas toen het meisje klaar was. Hij wist nog steeds niet hoe hij met kinderen om moest gaan. Hij had nooit aandacht voor kleine meisjes gehad, en nu had hij er ineens drie om voor te zorgen! Hij moest zijn verantwoordelijkheid nemen. Ze moesten goed opgevoed worden! ‘ We gaan huiswerk maken. Kom mee!’ Even later had hij ze alledrie zover dat ze, onder zijn begeleiding, hun sommetjes maakten.

29. Toch haakte Marcia al gauw weer af. ‘ Ik moet pissen. Wat een kutsommen, zeg. En ik heb honger! Ik bestel een pizza, hoor. Die taart van jou was echt niet te vreten. Wat heb je erin gedaan, wormen?’ ‘ Jongedame, jij blijft gewoon zitte-’ begon Bas, maar de deur was alweer met een klap dicht geslagen.

30. Uren later lagen ze alle drie te slapen in hun bedjes. Eindelijk. Bas had zich nog nooit zó moe gevoeld. Uitgeput zakte hij op de bank neer. Hij was zelfs te moe om tv te kijken.

31. Ineens klonken er aarzelende voetstappen op het tapijt. Bas voelde ergernis opkomen. Nee hè, was er weer eentje wakker? Hij dacht eindelijk even rust te hebben. Maar toen hij het betraande, angstige gezichtje van Miranda zag, trok al zijn irritatie weg. ‘ Wat is er?’ vroeg hij geschokt. Het klonk zakelijk. Bas wist niet hoe hij zich vaderlijk moest gedragen. ‘Is er iets gebeurd?’

32. ‘ Ik…ik kan niet slapen! Ik moet gewoon steeds denken aan… aan…’ Miranda barstte in huilen uit, en greep met beide handen naar haar hoofd, alsof ze de herinneringen die daar lagen eruit wilde slaan. ‘ Ho, rustig nu even.’ Bas greep haar bij haar schouders. ‘Kalmeer nou even.’

33. ‘ Ik mis papa en mama. En ik wil niet dat Marcia me altijd pest. Ik ben zo bang…’ fluisterde ze. De laatste woorden kwamen piepend uit haar keel. ‘ O, oh…’ zuchtte Bas. Nu voelde hij toch echt medelijden met het kleine, bleke meisje, en hij knielde bij haar neer. Hij had geen idee of dat goed was om te doen, of je zo een kind troostte, maar hij klopte haar onhandig op de rug en ze leek inderdaad wat te kalmeren.

34. De volgende dag vertrokken de drie meisjes naar school. Eindelijk had Bas weer wat tijd voor zijn oude hobby – vrouwen. Hij was een echte romantieksim. ‘ Ze zitten tot 3 uur op school. Tot die tijd ben je helemaal van mij…!’ gromde Bas tegen zijn zoveelste vriendin, en gooide haar op het bed.

35. Veel te snel klonken de kinderstemmetjes alweer op straat, en Bas moest afscheid nemen van de vrouw. Bovendien kwam er nog meer visite, want Felicia was vandaag jarig. Bas voelde zich onzeker. Hij had nooit veel contact met de familie van zijn halfzus gehad. Hoe zouden ze over hem denken?

36. Felicia stond wat aarzelend bij de deur te wachten. Eigenlijk was ze een vrolijk, spontaan kind, maar alle ellende had haar stil gemaakt. Toch ontdooide ze toen ze haar tante Esther zag. ‘ Hey, grote meid.’ glimlachte de vrouw en ze omhelsde haar nichtje. Felicia voelde zich warm worden van binnen.

37. ‘ Kom, gauw naar binnen, hier is het veels te koud!’ Esther gaf het meisje een speelse tik op haar achterste, en ze huppelden giechelend het huis in. Esther knoopte een praatje met Bas aan. ‘ Ik vind het echt heel goed van je, dat je de meisjes geadopteerd hebt. Hopelijk krijgen ze het goed bij je. Ben je niet te streng voor ze?’

38. ‘ Te streng? Wat bedoel je?’ Bas voelde zich een beetje aangevallen. Dacht Esther soms dat hij niet voor kinderen kon zorgen? ‘Het lukt me best, hoor.’ ‘ Dat geloof ik ook wel!’ zei Esther haastig. ‘Maar als er ooit iets is, kun je me altijd bellen. Ik wil altijd helpen met die drie kleine meisjes. Volgens mij kunnen ze soms knap lastig zijn!’ Esther lachte. Maar Bas, die zag er de lol absoluut niet van in.

39. De verjaardag begon, en Bas deed er alles aan om het gezellig te houden. Telkens als Marcia haar grote mond wilde open trekken, begon hij snel over iets anders. De aandacht afleiden, daar ging het om… ‘ Wauw!’ lachte Felicia. Haar verlegenheid viel meteen als een sluier van haar af, nu ze een tiener geworden was. ‘Dat is heel wat anders!’

40. ‘ Je bent mooi,’ fluisterde Miranda, en ze keek haar zus met haar grote, grijze ogen bewonderend aan. ‘ Ben zo terug, hoor!’ Felicia huppelde naar de badkamer, om even later helemaal veranderd terug te komen. Ze had de oude sjaal van haar moeder omgedaan. De sjaal die ze altijd met zoveel zorg bewaard had.

41. Esthers adem stokte even in haar keel. Mariëlle en zij waren altijd hartsvriendinnen geweest, zusjes voor het leven, en nu… Nu was het ineens alsof ze weer in levende lijve voor haar stond. Of het door die sjaal kwam, wist Esther niet, maar ineens was ze geëmotioneerd. ‘ Je lijkt meer op je moeder dan je ooit zult weten, meisje.’ fluisterde ze.

42. En het was waar. Felicia was net zo vrolijk en energiek als haar moeder was geweest. Ze had zelfs dezelfde kledingstijl, en precies dezelfde ogen. Alles in het ietwat magere, bleke meisje deed aan Mariëlle denken. Voor Esther was het helemaal grappig om te zien, dat haar eigen dochter, die zoveel op haar zelf leek, nu bevriend raakte met Mariëlle’s dochter. Esther kreeg flashbacks van zichzelf en Mariëlle als tieners… Precies zo!

43. Het werd haar even te veel. Ondersteund door haar man Steven ging Esther even naar buiten, even wat frisse lucht. Maar toen kreeg ze de begraafplaats in het oog. Helemaal rechts stond de grafsteen van André, Bas’ vader, maar links stonden de andere graven. Mariëlle Molenaar-de Wit, Leon Molenaar, en Kim de Wit. Esther zuchtte treurig. Dit had nooit zo mogen gebeuren…

44. Toen alle visite weer naar huis was, hielp Felicia met het in bed stoppen van de tweeling. Bas was haar daar dankbaar voor, maar liet dat niet merken. Daar was hij te macho voor. Felicia plofte naast hem op de bank. ‘Dat was een leuke verjaardag, ome Bas. Weet je, ik heb eens zitten denken. Papa deed de Dreamhouse Challenge. Ik denk dat ik die nu van hem ga overnemen.’

45. ‘ Een Dreamhouse Challenge? Je wilt je droomhuis bouwen, terwijl we amper geld hebben? Ik wens je veel succes!’ zei Bas spottend. Ja, hij wist het, hij moest niet zo tegen haar praten. Hij moest haar aanmoedigen. Maar dat kon hij niet. Moest hij dan gaan zitten liegen? ‘ Dankjewel!’ lachte Felicia opgewekt, expres zijn sarcasme negerend. ‘Ik ga meteen aan de slag, hoor!’

46. En voor Bas het wist, had het huis ineens een verdieping erbij. Ramen werden gezet, nieuwe dakpannen gelegd… Het was een hele onderneming.

47. Er kwam zelfs een afgesloten tuintje achter het huis, met bomen en een zithoekje. Maar waar Bas persoonlijk nog het meest blij mee was, was een enorme jacuzzi met romantische kaarsen eromheen. Die had hij natuurlijk zelf uitgekozen. Hij verheugde zich nu al over de vele spannende uurtjes die hij daarin zou doorbrengen met zijn nieuwe aanwinsten…

48. Jammer genoeg had hij daar steeds minder tijd voor. Die drie meisjes slokten al zijn tijd op. Voor de liefde – of liever gezegd, de lust – was nauwelijks meer tijd. Felicia bleef druk in de weer met behang, vloerbedekking, en nieuwe meubels. Op de bovenste verdieping waren twee grote kamers, waarvan zij de ene nam.

49. Roze met paars, haar lievelingskleuren! Felicia leefde zich helemaal uit en voelde zich ineens gelukkig. Het was vreselijk dat zij en haar zusjes zo jong al weeskinderen waren, maar daardoor zou ze de rest van haar leven niet laten verpesten! Het leven was mooi. Felicia was vrolijk, en voelde dat het goed was.

50. Ze had een nieuwe hobby gekregen: schilderen. Daarin kon ze echt alles van zichzelf kwijt. Haar immense verdriet, maar ook kleine irritaties over haar kleine zusje Marcia, en haar medelijden met die verlegen Miranda. Felicia kon helemaal zichzelf zijn in haar nieuwe kamer. Dit was echt haar droomkamer.

51. En misschien had Bas gelijk, en was het maar een domme droom om die Dreamhouse Challenge te willen doen. Maar ze wilde het gewoon, voor haar papa, en voor zichzelf. Het was een geweldige uitdaging om zoiets te willen bereiken, met weinig geld. En met die gedachte viel Felicia in slaap.