2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x Jasmine,
Casper
8. Sofie x David, Felicia, Marcia x Joran, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x Kirsten, Nora,
Daphne, Sira, Hedwig, baby , Ralph
9. Stefan, Eva, Renate, Arthur, Richard, Olga
4. De vorige keer
- Hoofdhuis: Bastiaan en Kirsten trouwden en kregen een
dochtertje, Olga.
- Fam. Stolk: Ralph werd tiener en hielp zijn broer Casper en
Hedwig hun relatie te verbeteren. Jasmine stierf aan
ouderdom.
- Universiteit: Hedwig kreeg gezelschap van Stefan. Hij hielp
haar om haar gedachten op een rijtje te zetten en ze besloot
naar huis te gaan.
-Fam. Valentijn: Hondje Suus overleed aan ouderdom. Sofie
groeide op tot oudere.
-Fam. Stadsie: Renate kwam erachter dat ze verliefd is op haar
neef Bart. Hondje Amper stierf aan ouderdom.
6. Kirsten stond met hangende schouders naar buiten te kijken – voor de zoveelste keer
de laatste tijd. Bastiaan maakte zich zorgen om haar.
‘Liefje, wat is er toch?’ Hij pakte haar handen en draaide haar voorzichtig om.
Ze keek hem onzeker aan.
‘Ik ben zo bang dat ik geen goede moeder ben. Dat ik niet genoeg m’n best doe.’
7. ‘O, gekke meid toch!’ Bastiaan zuchtte en deed een pluk haar achter haar oor. ‘Je
bent precies goed zoals je bent. Olga houdt van je! En ik ook.’
Om zijn woorden kracht bij te zetten, kuste hij haar op haar neus.
Kirsten sloeg haar ogen neer en bloosde.
‘Je zal wel gelijk hebben.’
8. Die avond keken ze samen vertederd naar hun dochtertje, die in haar kinderstoel
haar papje zat te eten.
‘Zie je wel? We doen het toch goed?’
9. Maar het kleine beetje zelfvertrouwen dat Kirsten gekregen had, werd die nacht weer
de grond in getrapt.
Er werd ingebroken.
10. ‘Bas, hoor jij ook iets? Ik…hoorde iets, beneden.’ fluisterde Kirsten met bonzend hart.
‘Hmm…’
‘Word wakker!’
11. En toen begon het inbraakalarm te loeien.
Kleine Olga begon van schrik te huilen, en Bastiaan rende naar beneden. De agent
was al ter plaatse en overmeesterde de crimineel.
Toen alles eindelijk weer rustig was, zat Kirsten in een hoekje te snikken.
‘Alles gaat mis.’
12. Bastiaan probeerde haar gerust te stellen. Alles kwam heus wel weer goed.
Maar toen hij even later vreemde geluiden hoorde en ineens oog in oog met een
geest stond, was hij ook niet zo zeker meer van zichzelf…
14. Casper checkte elke minuut zijn telefoon, om te zien of Hedwig al iets gestuurd had.
Eindelijk las hij: ‘Zit nu in de bus, zie je over een kwartier! X’
Toen hij haar dan eindelijk aan zag komen lopen, kon hij zichzelf niet meer
bedwingen. Hij rende naar haar toe en ving haar op toen ze in zijn armen sprong.
15. Nauwelijks had hij haar weer op de grond gezet, toen ze hem kuste – en hem niet
meer losliet.
‘Ga alsjeblieft nooit meer weg, Hedwig.’
‘Laat me alsjeblieft nooit meer gaan, Cas,’
En weer kusten ze elkaar, alsof ze daarmee probeerden alle verloren tijd weer in te
halen.
16. Hun liefde bloeide weer op, en Hedwig werd weer in het huishouden opgenomen. Al
gauw was het weer vertrouwd, net als toen ze als tiener bij hen gewoond had.
17. Ze was nu een stuk minder verlegen en lachte meer dan voorheen.
Ralph zag dat ze ook verder een stuk volwassener geworden was. Hij liet het
natuurlijk niet merken, maar hij vond het erg interessant als ze nietsvermoedend in
haar ondergoed aan tafel verscheen.
Ralph kreeg ineens gevoelens die hij als kind nooit gehad had…
18. Het was niet zo dat hij zich aangetrokken voelde tot Hedwig als persoon, het was
meer dat hij ineens besefte hoeveel interesse hij in meisjes had gekregen.
Jammer genoeg hadden de meisjes uit zijn klas helemaal geen oog voor hem…
19. Daarom belde Ralph een mysterieuze zigeunerin, waarover hij gelezen had in een
krantenadvertentie.
Met haar glazen bol zou ze hem wel eens even de date van zijn leven bezorgen. Ralph
kon niet wachten!
20. Na twee mislukkingen stond daar ineens een leuk roodharig meisje voor hem.
Ze stelde zich voor als Christine en leek blij verrast te zijn dat ze ineens een date had.
Ralph en zij maakten het zich gemakkelijk in de woonkamer en babbelden onder het
genot van een kop thee. Al gauw vloog de middag voorbij en lachten ze samen alsof
ze elkaar al veel langer kenden.
21. ‘Ik moet eigenlijk echt gaan, ik moet vanavond nog werken in de supermarkt.’
verzuchtte Christine en ze keek op de klok op het dressoir. ‘Het spijt me.’
‘Mij ook. Ik had graag gehad dat je langer bleef.’
Even bloosde ze en ook Ralph kreeg het warm.
‘Ik…’ begon hij, maar toen werd hun aandacht ineens getrokken door iets bij het
raam.
22. Ralph tuurde langs de gordijnen die zijn moeder nog eens zelf gemaakt had, en
besefte met een schok dat Magere Hein aan kwam zweven vanuit het
industrieterrein tegenover hun huis.
‘Wat moet die nou hier?’
Met grote passen beende Ralph naar buiten.
23. ‘O shit, m’n pa!’ Even keek hij hopeloos naar Christine, die pakte zijn hand en samen
renden ze erheen.
‘Papa!’ Een snik welde op in Ralphs keel.
Alfons leek al half in een andere wereld. Hij reageerde nauwelijks, maar wierp nog
wel een laatste blik op zijn zoon.
Even haakten hun ogen zich in elkaar – toen stierf de oude man.
24. ‘O, shit.’ vloekte Ralph weer.
‘Damn.’ viel Christine hem bij. Dit was wel het vreemdste dat haar ooit was
overkomen op een eerste afspraakje.
Ze legde haar hand op Ralphs schouder, in een poging er voor hem te zijn in dit grote
verdriet, en hij viel haar huilend in de armen.
25. Ook Casper en Hedwig waren er kapot van toen ze het nieuws hoorden.
26. De tijd daarna leek het huis ineens te groot voor hun drietjes, en Casper besloot te
verhuizen naar een mooi appartement in een groene buitenwijk.
27. Op de kleine achterplaats was plek voor de graven van Vincent, Jasmine en Alfons.
Ook Leentje, Alfons’ eerste vrouw lag er, gestorven toen ze zwanger was.
Casper, Hedwig en Ralph probeerden niet te veel meer stil te staan bij het verleden,
en naar de toekomst te kijken.
28. Ze waren erg blij met hun nieuwe optrekje en genoten van hun nieuwe leven.
29. Natuurlijk misten ze het oude huis en alle herinneringen die daar lagen – maar ze
konden er gewoon niet langer blijven wonen. Alles herinnerde teveel aan Jasmine en
Alfons en dat deed pijn.
Dit nieuwe appartement kondigde een nieuwe periode aan.
32. ‘Heb je het zo druk daar op de uni?’
‘Dat valt nog vies tegen. Maar toch zou ik het niemand afraden. Ik bedoel… Het zou
leuk zijn als jij ook kwam, Eef.’
‘Ik?’ Verrast keek Eva naar haar ouders.
33. ‘Ik, studeren?’
‘Waarom niet? Je bent er slim genoeg voor. Denk er maar eens over na.’
Stefan lachte vrolijk en Eva staarde hem aan. Waarom had ze daar nooit eerder aan
gedacht?
34. En eigenlijk was de beslissing toen al gemaakt. Eva wilde gaan studeren.
Haar broer had al een plekje in zijn studentenhuis geregeld.
Al gauw brak de dag aan dat ze zou vertrekken. Het was nog heel vroeg en ze sprong
snel onder de douche.
35. Alle spullen waren al ingepakt en ze nam afscheid van haar ouders en broertjes.
‘Tot snel!’
36. ‘We zijn trots op je, Eef!’ riep Sofie haar dochter na.
Ze bleef nog lang staan nadat de taxi de straat uit was gereden. Eva, haar bijzondere
aliënmeisje, een student!
38. Stefan was blij dat zijn zusje ook naar de universiteit kwam, maar stiekem was hij nóg
blijer dat zijn jeugdvriendinnetje Marie ook kwam studeren.
Ze hadden elkaar lang niet meer gezien, niet meer sinds ze tieners waren en bij elkaar
in de klas zaten.
‘Stefan! Wat fijn je te zien!’
39. ‘Welkom in ons studentenhuis. Het stelt niet veel voor, maar ik heb het er wel naar
m’n zin. Hapje eten?’
‘Daar zeg ik geen nee tegen!’
Tijdens het eten in de kantine praatten ze over vroeger, en Marie vertelde dat ze het
best moeilijk vond haar vader nu alleen achter te laten.
40. ‘Het liefst zou hij mij voor eeuwig bij zich houden.’ gniffelde Marie en ze roerde door
haar macaroni.
‘Dat kan ik me best voorstellen. Zo’n leuke meid als jij.’ flapte Stefan eruit, en meteen
voelde hij zich rood worden.
Ook Marie keek met een rood hoofd naar hem op – en toen begonnen ze op het
zelfde moment te giechelen.
41. ‘Ik denk dat ik hier wel aan kan wennen.’ glimlachte Marie en ineens voelde Stefan
hoe ze zijn hand vast pakte.
‘Anders ik wel. Iets zegt me dat wij het nog heel gezellig gaan krijgen hier op de
campus…’
42. Marie vertrok naar college en Stefan verwelkomde zijn halfzusje in het huis.
‘Hier is jouw kamer.’ wees hij. ‘Het meisje dat hier zat is net afgestudeerd, dus dat
kwam mooi uit. Heb je veel spullen bij je?’
‘Nauwelijks. Maar Onyx is ook van de partij!’
‘Onyx, hoe kon ik die vergeten?’ Ze lachten om hun cavia.
43. Ze hadden geen van beiden door dat Marie met een geschrokken uitdrukking stond
mee te luisteren.
Die avond bracht Marie het aarzelend ter sprake.
‘Steef, dat meisje waar je vanmiddag mee was…’
Meer durfde ze niet te zeggen.
44. ‘Meisje? O, nee, dat is m’n zusje!’ Hij lachte hard en dacht: wat is ze toch lief.
‘Gekke Marie, wat dacht je?’
‘Ik weet niet… maar ik was wel jaloers!’
‘Dat is een goed teken.’ vond Stefan en hij schoof dichter naar haar toe. ‘Want dat
betekent dat je om me geeft.’
45. ‘Is dat zo?’
‘Het zou pas gek zijn als het je niets deed als ik met andere meisjes was.’
‘Maar… wat dan nog? Jij en ik, we hebben toch niets?’
Weer die aarzelende toon.
‘Daar kan ik wel verandering in brengen, als je dat wilt…’
46. Ineens zat ze bij hem op schoot en ze lachte.
‘Ik wil je al verkering vragen sinds we zeventien waren, maar ik durfde steeds niet.’
Hun intieme momentje werd verstoord door Eva, die de woonkamer binnen kwam
lopen.
‘O, sorry, ik wist niet…’
47. ‘Dat geeft niet, Eef! Geeft helemaal niks.’ Stefan schoot zo snel overeind dat Marie
bijna van zijn schoot viel en allebei gingen ze wat ongemakkelijk staan.
‘Eva, dit is Marie, Marie, dit is Eva.’
48. ‘Hai!’ Eva stak enthousiast haar hand uit en Marie nam die al even enthousiast aan.
‘Zo te zien mag jij mijn broer wel graag?’ vroeg Eva, en ze zag tevreden dat Marie
begon te blozen.
‘Och, ja, ik… Stefan en ik kennen elkaar nog van de middelbare.’
49. ‘Je hoeft mij niks uit te leggen, hoor. Ik weet allang wanneer mijn broer gek is op een
meisje, en dat is nu duidelijk het geval!’
‘Hè?’ Marie lachte met Eva mee, maar haar hersenen draaiden op volle toeren.
Het was echt waar. Stefan was verliefd op haar, en zij op hem – dat was wel zeker.
Toch bleven ze ongemakkelijk om elkaar heen draaien.
Marie hoopte maar dat Stefan gauw in actie zou komen. En anders zou ze zelf wel
eens de touwtjes in handen nemen!
50. Eva hield de twee goed in de gaten, over alles wat ze stiekem zag maakte ze
opmerkingen tegen haar broer.
Stefan vond het niet erg, hij wist dat zijn zusje nieuwsgierig was en hij had ook niets
te verbergen.
‘Dus…wanneer is de bruiloft?’ gniffelde Eva.
51. Stefan draaide met zijn ogen. Hij voelde heel veel voor Marie, maar hij had haar zelfs
nog nooit durven kussen…
Hij raapte al zijn moed bijeen en vroeg haar die avond mee uit.
52. Het was een gezellige, maar ontzettend drukke koffietent – en ineens kon het Stefan
allemaal niets meer schelen.
Wat maakte het uit dat iedereen hem zou zien kussen?
Hij trok Eva naar zich toe en zoende haar zacht. Hun eerste kus – en dat mocht
iedereen weten!
53. Het werd een geweldige date, en de aantrekkingskracht laaide zelfs zo hoog op dat ze
aan het einde van de avond met elkaar in bed belandden.
54. Vanaf die avond was hun relatie officieel. Ze waren een stelletje!
Eva grijnsde, ze vond het heerlijk voor haar broer en ook voor Marie, die inmiddels
een goede vriendin geworden was.
55. Het leven als student was vrij eentonig, met colleges op vaste tijden en bergen
huiswerk. Gelukkig kwamen hun ouders en broertjes aan het eind van de week langs,
een dagje om naar uit te kijken!
‘Mam, eindelijk! Ik heb je zo gemist!’ piepte Eva en ze vloog Sofie in de armen.
56. Eerst lieten Eva en Stefan hun ouders het studentenhuis zien, en ze maakten ook nog
een wandeling over de campus. Daarna bracht Eva de middag door met haar kleine
broertjes Arthur en Richard, die het studentenhuis één groot avontuur vonden.
‘Wij gaan later ook studeren, hè, Rich?’
‘Nou en of!’
57. Dit was ook de eerste keer dat Stefan zijn vriendin aan zijn ouders kon voorstellen.
Hij was een beetje zenuwachtig, maar toen hij de glimlach van zijn vader zag wist hij
meteen dat dat niet nodig was.
‘Dit is Marie, pap, mijn vriendin. We kennen elkaar al van de middelbare.’
‘Aangenaam, meneer Valentijn.’ zei Marie.
‘Zeg maar gewoon David, hoor! Leuk je te ontmoeten.’
58. Het was fijn om hun familie te zien, dan was het even weer net als vroeger.
Maar daarna hervatte het studentenleven zich weer als tevoren, en waren de drie
dag en nacht bezig met papers schrijven, opdrachten maken en onderzoek doen.
59. De eerste examens verliepen zonder problemen en Eva was trots op zichzelf. Ze deed
nog een algemene opleiding, ze wist nog niet watvoor specialisatie ze wilde.
Maar, zo hield ze zichzelf voor, dat kwam vanzelf wel.
Ze was meer bezig met welke leuke jongens er op de universiteit rondliepen – en dat
waren er nog wel wat!
61. Stefan was inmiddels al bijna derdejaars en al zijn vrije tijd bracht hij bij Marie door.
Soms fantaseerde hij over hoe het zou zijn om met haar samen te wonen, in hun
eigen huisje, met een hond, misschien zelfs wel met kinderen…
En dan keek hij naar zijn vriendin en grijnsde maar wat, want hij durfde die gedachten
niet hardop uit te spreken, uit angst dat ze ervoor zou terugdeinzen.
63. Ingespannen tuurde Renate naar de foto’s van haar en haar neef Bart.
Ze had hem nog steeds niet durven vertellen wat ze werkelijk voor hem voelde. Hun
vriendschap was nog precies hetzelfde als toen ze kinderen waren; ze hadden de
grootste lol samen en waren echt de beste vrienden.
65. Renate zuchtte en liet zich met gesloten ogen op haar berenpoef vallen.
Lange tijd had ze over haar gevoelens getwijfeld, maar de vlinders in haar buik waren
gewoon niet langer te ontkennen.
Ze was verliefd op Bart.
Verliefd op haar beste vriend.
66. Erg makkelijk was dat niet, zeker omdat hij niks leek te merken.
Weer zuchtte Renate en besloot eerst maar eens de stapel huiswerk weg te werken,
voor ze met haar dag begon.
67. Langzaam werd het licht buiten. Het was zaterdag, maar dat betekende niet dat
Renate kon gaan zitten luieren.
Het hondenbedrijf ging zeven dagen per week door. En eigenlijk vond ze die klusjes
helemaal niet erg, ze wilde zo goed mogelijk voor de hondjes zorgen.
68. Toen ze klaar was, nam ze een snelle douche en tutte zich op.
‘Ik ga zo naar Bart.’ zei ze nerveus, en meteen had haar moeder haar door.
‘Je gaat het hem vertellen?’
Renate knikte. ‘Het moet maar, ik kan niet langer wachten.’
‘Succes! Het komt vast wel goed, die jongen moet wel gek zijn om jouw liefde te
negeren.’ zei Elise bemoedigend.
69. Toch voelde Renate de moed in de schoenen zinken toen ze de straat in liep waar
Bart woonde. Hij was een paar weken terug verhuisd en woonde nu met zijn ouders,
twee geadopteerde broertjes en zusje in een prachtig groen huis.
70. ‘Nichtje! Ik dacht dat de honden je opgevreten hadden! Waar bleef je zo lang?’
‘Och…’ glimlachte Renate een beetje ongemakkelijk.
Het had zo lang geduurd voor ze zich weer durfde te vertonen, omdat ze niet goed
wist hoe ze met haar gevoelens moest omgaan.
Nu Bart weer zo stralend tegenover haar stond, voelde ze zich wiebelig worden.
71. ‘Kom mee naar binnen, je ziet eruit alsof je wel een glas cola kunt gebruiken.’
‘Wat bedoel je daar nu weer mee?’ Plagend porde Renate hem in zijn zij.
Binnen zat Barts zusje Zoë op de grond te spelen. Ze was inmiddels geen peuter
meer, en Renate glimlachte kort naar haar.
72. Bart plofte met zijn glas drinken op de bank neer, naast zijn geadopteerde broers
Alfons en Steven. De jongens waren eerst geadopteerd geweest door Jasmine, en
halfbroers geweest van Ralph – maar door moeilijkheden waren ze uit huis geplaatst
en zo bij Barts ouders terecht gekomen.
Renate moest er wel aan wennen dat ze nu ook alweer tieners waren geworden.
73. ‘Zeg, maken jullie eens even plaats voor onze gast.’ Bart duwde Steven van de bank af
en Renate ging met een rood hoofd naast hem zitten.
Het was altijd een gezellige drukte bij Bart thuis, zeker nu de vier kinderen steeds
groter werden.
Als enigst kind was ze daar niet zo aan gewend.
74. ‘Zullen we even naar buiten gaan?’ stelde ze daarom voor toen ze hun drinken op
hadden.
‘Wat, kan opoe de drukte niet meer aan?’ grijnsde Bart, een opmerking die uitte in
een kietelgevecht.
75. Maar ineens greep Renate zijn polsen vast en keek hem recht aan.
‘Bart, ik…’
Gooi het eruit, gooi het er gewoon uit, dan ben je er vanaf.
‘Ik ben verliefd op je. Al heel lang.’
76. Haar greep verslapte en hij trok zijn handen langzaam terug. Hij keek weg van haar
gezicht en staarde naar de grond.
Heel lang bleef het stil, en Renate kon haar eigen hart bijna horen kloppen.
Toen slikte Bart moeizaam.
‘Het spijt me, maar dat is niet hoe ik jou zie. Ik ben bang dat…’
77. ‘Je bent m’n beste vriendin, Renaat, en m’n nichtje. Ik dacht dat jij…’
‘Jij bent ook mijn beste vriend, maar ik begon toch gevoelens voor je te krijgen. Ik kan
er ook niks aan doen!’ Ineens voelde Renate tranen in haar ogen branden en
hulpeloos staarde ze Bart aan.
‘Het spijt me,’ zei hij weer. ‘Maar ik ben niet verliefd op jou.’
‘Echt niet…? M-maar…’
78. ‘Ik vind je het leukste meisje van heel Nirvoas, en ik wil altijd jouw beste vriend
blijven. Dat wil jij toch ook, best friends forever?’ Bart legde zijn hand op haar
schouder en Renate rilde onder zijn aanraking.
‘Natuurlijk wil ik dat.’ zei ze, met afgeknepen stem. Het was alsof haar keel langzaam
dichtgesnoerd werd. ‘Sorry dat ik…’
‘Het geeft niet.’
79. Ze praatten nog tot het donker werd en namen toen afscheid.
Renate voelde zich vreselijk, ziek zelfs, maar dat hield ze goed verborgen.
Als afscheid omhelsden ze elkaar, zoals ze altijd vriendschappelijk deden, maar nu
rolde er een traan over Renate’s wang.
Hun vriendschap zou nooit meer hetzelfde zijn.
80. Pas thuis braken alle blokkades die ze had opgeworpen en stormde ze huilend naar
haar kamer.
Haar moeder was binnen een paar seconden bij haar – die had waarschijnlijk de hele
middag zitten wachten tot ze thuis kwam.
‘Ging het niet goed?’ vroeg ze overbodig.
‘Hij… hij ziet mij niet zo, hij wil gewoon…gewoon vrienden blijven.’
81. ‘Ik hoopte zo dat hij ook verliefd op mij was!’ Benauwd hapte Renate naar lucht
tussen twee gierende snikken door. Ze verborg haar gezicht in haar handen en huilde
zo hard dat haar hele lichaam ervan schokte.
‘Rustig maar, het komt wel weer goed.’ zei Elise en ze wreef haar dochter over haar
arm.
‘Hoe dan? Ik heb alles verpest!’
82. Uiteindelijk kon Elise ook niet veel meer doen om te helpen en ging naar bed.
‘Ga ook maar slapen, dat zal je goed doen. Morgen zijn je puppies jarig, en ik heb nog
een verrassing voor je.’ Elise glimlachte, maar Renate kon zich niet verheugen op die
dingen.
Ze zei niets terug toen haar moeder haar welterusten wenste en bleef nietsziend voor
zich uitstaren, toen de deur weer dicht was.
83. Uiteindelijk kleedde ze zich met trage bewegingen uit en trok haar pyjama aan. Ze
nam niet meer de moeite haar tanden te poetsen of haar make-up eraf te halen, daar
had ze gewoon geen kracht meer voor. De tranen bleven maar stromen en de
woorden van Bart bleven door haar hoofd spoken.
Zodra ze haar ogen sloot, verscheen Barts lachende gezicht voor haar, zijn warrige
bruine haar, zijn glinsterende ogen.
Het werd een lange, lange nacht.
84. Met opgezwollen rode ogen sleepte Renate zich de volgende dag uit bed, trok haar
jas aan en liep naar de hondenkennel.
Haar pups Sandy en Patrick waren al opgegroeid, zag ze.
Ze hurkte op het gras neer en toen de twee enthousiast op haar af kwamen gerend,
kon ze een glimlachje toch niet meer onderdrukken.
85. ‘Wat zijn jullie groot geworden, zeg.’ zei ze, met een stem die rauw was van het vele
huilen.
De hondjes leken op elkaar als twee druppels water, met een witte vacht, een bruine
snuit en een zwarte vlek op de ene helft van hun kop.
86. Patrick had een gladde vacht, Sandy had een wollige vacht vol kleine krulletjes.
‘Mooi zijn ze geworden, hè?’ klonk het achter haar en Renate zag haar moeder staan.
Ze knikte. ‘Ze zijn echt leuk.’
‘Klaar voor de verrassing? Kijk eens!’
Elise stapte opzij.
87. ‘Awwh!’ Ondanks haar emotioneel uitgeputte toestand sprong Renate overeind om
het kleine, grijze hondje in haar armen te sluiten.
‘Die nieuwe aanwinst van ons bedrijf: Cosmo!’ glimlachte Elise tevreden. ‘Nu maar
hopen dat het klikt tussen hem en Sandy, en dat er gauw een nieuwe generatie pups
op komst is.’
Renate luisterde al niet eens meer, zo blij was ze met de nieuwe hond.
88. De rest van de dag vergat ze haar verdriet tussen de honden. Pas nu besefte ze dat ze
echt álles voor haar waren, dat ze echt met hart en ziel van dit bedrijf hield.
Renate wist nu dat, wat er ook in haar leven gebeurde, de honden er altijd voor haar
zouden zijn.
