SlideShare una empresa de Scribd logo
1 de 31
Descargar para leer sin conexión
Kingdom of Nirvoas
Adel – Van Nirvoas Generaties: (1.) (2.) Augustinus x Elanor (3.) …
Prins Augustinus bleef maar piekeren over wat er aan het hof gaande was. Hij voelde zich er toch een beetje verantwoordelijk voor, omdat hij tenslotte de broer van de koning was. Hij zuchtte en gooide een homp klei op zijn werkbank. Niets werkte zo goed tegen stress als lekker met je handen werken!
Terwijl Tinus zijn vingers voelde wegzakken in de glibberige klei, gingen zijn gedachten naar zijn vrouw. Haar zwangerschap liep inmiddels ten einde. Hij werd er flink nerveus van. Ze kon nu ieder moment bevallen! En dan dat gedoe aan het hof. Het avontuurtje van de koning en de hofdame had een ware ramp veroorzaakt.
Tussen de koning en de koningin was het compleet misgegaan. Ze hadden hun personeel ontslagen, en alles onder toeziend oog van het volk. Wat een gezellig feest had moeten worden, werd een drama. Tinus ruimde zijn klei op, waste zijn handen en plofte achter het schaakbord neer. Hij was rusteloos. Zijn broer had het privé niet makkelijk. Maar als je koning was had je geen privéleven, dan was alles meteen publiek.
Tinus was blij dat het bij hem anders was. Hij hield nooit zo van aandacht. Nooit had hij koning willen worden. En toch dacht hij er vaak over na. Wat nou, als hij koning was? Dan zou hij veel beter voor het volk zorgen. Nu moest hij toezien hoe zijn broer de belastingen verhoogde en zijn volk liet verhongeren. Geïrriteerd viel Augustinus in slaap op het bankje in de slaapkamer.
‘ Tinus? Schat, kom toch in bed!’ klonk even later de slaperige stem van Elanor. Het laken viel in kreukels over haar enorme buik heen. Tinus wreef in zijn ogen en kwam naast haar liggen. ‘ Ik maak me zo’n zorgen. Straks moet jij bevallen en slaap ik. Ik wil erbij zijn, lieverd.’
‘ O, ga maar rustig slapen hoor. Zodra ik moet bevallen, hoor je het vanzelf!’ giechelde Elanor.  ‘ Ja, dat is waar…’ mompelde Tinus. ‘Ik ben gewoon nerveus. Ons kindje…We krijgen echt een kind, hè?’  ‘ Ja, die buik lijkt me het bewijs.’ glimlachte Elanor en ze drukte een kus op Tinus’ wang. ‘Ga nu maar lekker slapen.’
De volgende ochtend stond Elanor zingend in de keuken. Lekker koken was echt haar passie! Met het grootste gemak gooide ze een omelet de lucht in, en ving hem weer op in de pan. ‘ Is dat nodig?’ klonk het ineens achter haar. ‘Worden de omeletten daar lekkerder van?’ Elanor draaide zich om en stak haar tong uit.
De dag verliep zoals alle anderen. Augustinus ging naar het hof om wat zaken met de adel te regelen, en kwam ‘s avonds weer thuis. Samen met Elanor speelde hij een potje schaken, maar al gauw was ze te moe om nog op te letten. Ze ging naar bed. Maar nauwelijks lag ze een uur, of felle pijnscheuten schoten door haar buik. Het was zo ver! Elanor gilde het uit.
Tinus verstijfde. Met bonzend hart smeet hij zijn boek neer en rende naar de slaapkamer. Duizenden gedachten schoten door zijn hoofd.  Dit was het moment, nu was het eindelijk zo ver…! Als alles maar goed ging!
‘ Tinus help! Het doet zo’n pijn!’ krijste Elanor en de tranen stroomden over haar wangen. ‘ Ga maar rustig liggen, ik ben er voor je.’ zei Tinus. Hij probeerde zo kalm mogelijk te blijven, maar dat was moeilijk! Hij trilde toen hij zijn vrouw in bed hielp.  ‘ Even volhouden schat.’ fluisterde hij en hij kuste haar.
De vogels begonnen al te fluiten en het eerste zonlicht scheen door de ramen toen er een nieuw leven was begonnen.  Twee kleine handjes, twee kleine voetjes, twee kleine oortjes, twee prachtige oogjes… ‘ Een zoon!’ krijste Elanor door het dolle heen. ‘ Och Here…een zoon.’ stamelde Tinus en hij hief zijn blik ten hemel.
‘ Onze zoon! Elanor, we hebben een zoon! Een jongetje!’ schreeuwde Tinus. Hij brulde een paar vreugdekreten en stampte op de grond van blijdschap. Hij kon het haast niet geloven! Het ventje werd Arthur genoemd. ‘ Arthur van Nirvoas…’ mompelde Tinus.
Ineens stonden Tinus’ ogen vol tranen. Toen hij op keek naar zijn vrouw, zag hij dat ook haar gezicht nat was van de tranen. ‘ Ons kindje.’ snikte Elanor, maar haar gezicht straalde van geluk. Met een brede glimlach liep ze naar haar man toe. ‘ Je zoon, Tinus!’ Met die woorden legde ze Arthur in de armen van haar man.
‘ Hij is…Hij is…’  Tinus wilde iets zeggen – hij wilde zó veel zeggen. Maar het lukte gewoon niet.  Hij was sprakeloos.
De eerste weken waren als een droom. Soms ging Tinus midden in de nacht naar de babykamer, om te controleren of alles wel werkelijk gebeurde.  Hij kon soms nog steeds niet geloven dat hij echt een zoon had!
Met de komst van Arthur was er veel veranderd. Eerst waren ze altijd met z’n tweetjes, en nu ineens met drie! Gelukkig was er nog genoeg tijd om lekker samen te zijn. Ze waren dol op elkaar! En nog altijd smoorverliefd! Hun levensgeluk kon niet groter, ze hielden zielsveel van elkaar en van hun zoontje.
Elanor genoot van ieder moment. Zelfs als Arthur een vieze broek had, kon niets haar vrolijke humeur bederven. ‘ Zo’n stank uit zo’n klein jongetje!’ giechelde ze en ze maakte haar zoontje schoon.  Arthur greep met zijn handjes om zich heen en brabbelde wat.
Het was een mooie dag. Elanor duwde de balkondeuren open en liep met Arthur in haar armen naar buiten. Ze kwam bijna nooit op het balkon. En eigenlijk was het uitzicht prachtig! Diep ademde ze de frisse lucht in.  ‘ Al dit land, zo ver je maar naar het oosten kunt kijken…alles is van je vader. En op een dag zal het van jou zijn.’ zei Elanor.
Goed, misschien overdreef ze. Maar haar man had aardig wat land in zijn bezit, waar hij voor een vriendelijke prijs boeren op liet wonen. Tinus was een veel betere zakenman, veel aardiger ook, dan zijn broer de koning. Maarja, wat had zij daar nou verstand van? Elanor kuste haar zoontje en bracht hem weer naar binnen.
Ineens werd ze overvallen door een duizeling. Geschrokken greep ze naar haar hoofd en kneep haar ogen dicht. Alles draaide. Wat was er met haar aan de hand? Misschien had ze zich te druk gemaakt de laatste tijd…  Ze ging maar even op bed liggen.
Tegen de avond ging het weer beter met Elanor.  Gelukkig maar, want het was een belangrijke dag! Arthur was jarig. Er kwam geen groot feest, want na het feest van de koning stond niemand te springen om een nieuw drama. Tinus vond het helemaal niet erg – hij vond het veel gezelliger zo! Vol trots stond Tinus met zijn zoontje in zijn armen. Wat ging de tijd snel.
‘ Ahtuu goot!’ grijnsde het jongetje even later. Tinus grijnsde terug. Wat een prachtzoon had hij – een typisch Van Nirvoas gezicht, maar ook met trekjes van Elanor. Hij had Elanors haarkleur.  Dit jongetje zou een leven vol geluk krijgen!
Bloopers En dan nu nog wat En andere gekke dingen…
Whoesh! Elanor gooit die omeletten écht hoog!
Hmm, aparte manier van je baby dragen, Elanor!
Arthur is heel schattig, hoor. Deze foto is gewoon een beetje…vreemd xD
Flore heeft lol.
Abraham Daesdonck kan alles tegelijk. Lezen, traplopen, geen probleem!
Elisa van Sundert vindt het blijkbaar leuk om rond het koninlijke kasteel te joggen. Ach, je moet toch aan je conditie werken!

Más contenido relacionado

Similar a - Kingdom of Nirvoas - afl. 3.3

Similar a - Kingdom of Nirvoas - afl. 3.3 (7)

Ba cc week 4a
Ba cc week 4aBa cc week 4a
Ba cc week 4a
 
10gc Bruijn 3.6 B
10gc Bruijn 3.6 B10gc Bruijn 3.6 B
10gc Bruijn 3.6 B
 
VW
VWVW
VW
 
Kingdom of nirvoas
Kingdom of nirvoasKingdom of nirvoas
Kingdom of nirvoas
 
Vw
VwVw
Vw
 
Update 80 fam. bloomwood.
Update 80 fam. bloomwood.Update 80 fam. bloomwood.
Update 80 fam. bloomwood.
 
Kingdom of Nirvoas
Kingdom of NirvoasKingdom of Nirvoas
Kingdom of Nirvoas
 

Más de Danielle Dijkstra (20)

10.20
10.2010.20
10.20
 
10.16
10.1610.16
10.16
 
10.15
10.1510.15
10.15
 
10.14
10.1410.14
10.14
 
Lege
LegeLege
Lege
 
10.12
10.1210.12
10.12
 
10.11
10.1110.11
10.11
 
10.10
10.1010.10
10.10
 
10.9
10.910.9
10.9
 
Huize amethyst
Huize amethystHuize amethyst
Huize amethyst
 
10.8
10.810.8
10.8
 
10.7
10.710.7
10.7
 
10.6
10.610.6
10.6
 
10.5
10.510.5
10.5
 
10.4
10.410.4
10.4
 
10.3
10.310.3
10.3
 
10.2
10.210.2
10.2
 
10.1
10.110.1
10.1
 
9.13
9.139.13
9.13
 
9.12
9.129.12
9.12
 

- Kingdom of Nirvoas - afl. 3.3

  • 2. Adel – Van Nirvoas Generaties: (1.) (2.) Augustinus x Elanor (3.) …
  • 3. Prins Augustinus bleef maar piekeren over wat er aan het hof gaande was. Hij voelde zich er toch een beetje verantwoordelijk voor, omdat hij tenslotte de broer van de koning was. Hij zuchtte en gooide een homp klei op zijn werkbank. Niets werkte zo goed tegen stress als lekker met je handen werken!
  • 4. Terwijl Tinus zijn vingers voelde wegzakken in de glibberige klei, gingen zijn gedachten naar zijn vrouw. Haar zwangerschap liep inmiddels ten einde. Hij werd er flink nerveus van. Ze kon nu ieder moment bevallen! En dan dat gedoe aan het hof. Het avontuurtje van de koning en de hofdame had een ware ramp veroorzaakt.
  • 5. Tussen de koning en de koningin was het compleet misgegaan. Ze hadden hun personeel ontslagen, en alles onder toeziend oog van het volk. Wat een gezellig feest had moeten worden, werd een drama. Tinus ruimde zijn klei op, waste zijn handen en plofte achter het schaakbord neer. Hij was rusteloos. Zijn broer had het privé niet makkelijk. Maar als je koning was had je geen privéleven, dan was alles meteen publiek.
  • 6. Tinus was blij dat het bij hem anders was. Hij hield nooit zo van aandacht. Nooit had hij koning willen worden. En toch dacht hij er vaak over na. Wat nou, als hij koning was? Dan zou hij veel beter voor het volk zorgen. Nu moest hij toezien hoe zijn broer de belastingen verhoogde en zijn volk liet verhongeren. Geïrriteerd viel Augustinus in slaap op het bankje in de slaapkamer.
  • 7. ‘ Tinus? Schat, kom toch in bed!’ klonk even later de slaperige stem van Elanor. Het laken viel in kreukels over haar enorme buik heen. Tinus wreef in zijn ogen en kwam naast haar liggen. ‘ Ik maak me zo’n zorgen. Straks moet jij bevallen en slaap ik. Ik wil erbij zijn, lieverd.’
  • 8. ‘ O, ga maar rustig slapen hoor. Zodra ik moet bevallen, hoor je het vanzelf!’ giechelde Elanor. ‘ Ja, dat is waar…’ mompelde Tinus. ‘Ik ben gewoon nerveus. Ons kindje…We krijgen echt een kind, hè?’ ‘ Ja, die buik lijkt me het bewijs.’ glimlachte Elanor en ze drukte een kus op Tinus’ wang. ‘Ga nu maar lekker slapen.’
  • 9. De volgende ochtend stond Elanor zingend in de keuken. Lekker koken was echt haar passie! Met het grootste gemak gooide ze een omelet de lucht in, en ving hem weer op in de pan. ‘ Is dat nodig?’ klonk het ineens achter haar. ‘Worden de omeletten daar lekkerder van?’ Elanor draaide zich om en stak haar tong uit.
  • 10. De dag verliep zoals alle anderen. Augustinus ging naar het hof om wat zaken met de adel te regelen, en kwam ‘s avonds weer thuis. Samen met Elanor speelde hij een potje schaken, maar al gauw was ze te moe om nog op te letten. Ze ging naar bed. Maar nauwelijks lag ze een uur, of felle pijnscheuten schoten door haar buik. Het was zo ver! Elanor gilde het uit.
  • 11. Tinus verstijfde. Met bonzend hart smeet hij zijn boek neer en rende naar de slaapkamer. Duizenden gedachten schoten door zijn hoofd. Dit was het moment, nu was het eindelijk zo ver…! Als alles maar goed ging!
  • 12. ‘ Tinus help! Het doet zo’n pijn!’ krijste Elanor en de tranen stroomden over haar wangen. ‘ Ga maar rustig liggen, ik ben er voor je.’ zei Tinus. Hij probeerde zo kalm mogelijk te blijven, maar dat was moeilijk! Hij trilde toen hij zijn vrouw in bed hielp. ‘ Even volhouden schat.’ fluisterde hij en hij kuste haar.
  • 13. De vogels begonnen al te fluiten en het eerste zonlicht scheen door de ramen toen er een nieuw leven was begonnen. Twee kleine handjes, twee kleine voetjes, twee kleine oortjes, twee prachtige oogjes… ‘ Een zoon!’ krijste Elanor door het dolle heen. ‘ Och Here…een zoon.’ stamelde Tinus en hij hief zijn blik ten hemel.
  • 14. ‘ Onze zoon! Elanor, we hebben een zoon! Een jongetje!’ schreeuwde Tinus. Hij brulde een paar vreugdekreten en stampte op de grond van blijdschap. Hij kon het haast niet geloven! Het ventje werd Arthur genoemd. ‘ Arthur van Nirvoas…’ mompelde Tinus.
  • 15. Ineens stonden Tinus’ ogen vol tranen. Toen hij op keek naar zijn vrouw, zag hij dat ook haar gezicht nat was van de tranen. ‘ Ons kindje.’ snikte Elanor, maar haar gezicht straalde van geluk. Met een brede glimlach liep ze naar haar man toe. ‘ Je zoon, Tinus!’ Met die woorden legde ze Arthur in de armen van haar man.
  • 16. ‘ Hij is…Hij is…’ Tinus wilde iets zeggen – hij wilde zó veel zeggen. Maar het lukte gewoon niet. Hij was sprakeloos.
  • 17. De eerste weken waren als een droom. Soms ging Tinus midden in de nacht naar de babykamer, om te controleren of alles wel werkelijk gebeurde. Hij kon soms nog steeds niet geloven dat hij echt een zoon had!
  • 18. Met de komst van Arthur was er veel veranderd. Eerst waren ze altijd met z’n tweetjes, en nu ineens met drie! Gelukkig was er nog genoeg tijd om lekker samen te zijn. Ze waren dol op elkaar! En nog altijd smoorverliefd! Hun levensgeluk kon niet groter, ze hielden zielsveel van elkaar en van hun zoontje.
  • 19. Elanor genoot van ieder moment. Zelfs als Arthur een vieze broek had, kon niets haar vrolijke humeur bederven. ‘ Zo’n stank uit zo’n klein jongetje!’ giechelde ze en ze maakte haar zoontje schoon. Arthur greep met zijn handjes om zich heen en brabbelde wat.
  • 20. Het was een mooie dag. Elanor duwde de balkondeuren open en liep met Arthur in haar armen naar buiten. Ze kwam bijna nooit op het balkon. En eigenlijk was het uitzicht prachtig! Diep ademde ze de frisse lucht in. ‘ Al dit land, zo ver je maar naar het oosten kunt kijken…alles is van je vader. En op een dag zal het van jou zijn.’ zei Elanor.
  • 21. Goed, misschien overdreef ze. Maar haar man had aardig wat land in zijn bezit, waar hij voor een vriendelijke prijs boeren op liet wonen. Tinus was een veel betere zakenman, veel aardiger ook, dan zijn broer de koning. Maarja, wat had zij daar nou verstand van? Elanor kuste haar zoontje en bracht hem weer naar binnen.
  • 22. Ineens werd ze overvallen door een duizeling. Geschrokken greep ze naar haar hoofd en kneep haar ogen dicht. Alles draaide. Wat was er met haar aan de hand? Misschien had ze zich te druk gemaakt de laatste tijd… Ze ging maar even op bed liggen.
  • 23. Tegen de avond ging het weer beter met Elanor. Gelukkig maar, want het was een belangrijke dag! Arthur was jarig. Er kwam geen groot feest, want na het feest van de koning stond niemand te springen om een nieuw drama. Tinus vond het helemaal niet erg – hij vond het veel gezelliger zo! Vol trots stond Tinus met zijn zoontje in zijn armen. Wat ging de tijd snel.
  • 24. ‘ Ahtuu goot!’ grijnsde het jongetje even later. Tinus grijnsde terug. Wat een prachtzoon had hij – een typisch Van Nirvoas gezicht, maar ook met trekjes van Elanor. Hij had Elanors haarkleur. Dit jongetje zou een leven vol geluk krijgen!
  • 25. Bloopers En dan nu nog wat En andere gekke dingen…
  • 26. Whoesh! Elanor gooit die omeletten écht hoog!
  • 27. Hmm, aparte manier van je baby dragen, Elanor!
  • 28. Arthur is heel schattig, hoor. Deze foto is gewoon een beetje…vreemd xD
  • 30. Abraham Daesdonck kan alles tegelijk. Lezen, traplopen, geen probleem!
  • 31. Elisa van Sundert vindt het blijkbaar leuk om rond het koninlijke kasteel te joggen. Ach, je moet toch aan je conditie werken!