2. VW: Happy Family? Generaties: 1. Nel (oud) 2. Jeffrey (oud) x Carlijn (honger) 3. Rebecca (oud) x Xander (geest), Lara (oud) x Ciske (geest) x Tom (oud), Marc (honger) 4. Nina (oud), Tessa (geest) x Adam (oud), Roy (oud), Patrick (oud) x Harriët (oud) 5. Sanne (geest) x Michel (geest), Kevin (geest), Anja (geest) , Thomas (honger) x Saskia (geest) x Roos x Ryan (oud) 6. Laura x Frank, Michelle (honger), baby, Eric (geest), Merel, Vincent 7. Esther, Lisa, Sander

3. x

5. 2 dagen besturen (dag 2) Sinds haar broertje en zusje geboren waren, kon Esthers humeur niet meer stuk. De hele dag liep ze te zingen, te dansen en te lachen. Zelfs naar school gaan vond ze niet erg – integendeel, nu kon ze de hele klas vertellen over de tweeling!

6. Frank en Laura waren de hele dag in de weer met hun baby’s. Vanaf het eerste moment hielden ze al zielsveel van die twee – het waren zulke schatten van kinderen. Lisa was wat luidruchtiger en sneller boos dan haar broertje, maar allebei waren ze vrij rustig.

7. Frank lachte speels naar zijn zoontje. ‘ Hey Sander! Kijk eens naar papabeer!’ Frank lachte weer. De tweeling had zijn groene ogen geërfd, maar ze hadden allebei bruin haar. Dit hadden ze waarschijnlijk van zijn vader Thomas en Laura’s moeder Sanne.

8. Intussen zat Laura aan tafel. Ze barstte van de honger en werkte snel een pudding naar binnen. Ze irriteerde zich aan de rommel om zich heen. Het was hier ook altijd een troep, in huis. Ineens kreeg ze een idee.

9. Waarom had ze dit niet eerder gedaan? Snel bestelde ze een schoonmaakster, die voortaan het hele huis zou schoonhouden, elke dag weer. Tevreden knikte Laura. Ze konden wel wat hulp gebruiken.

10. Veel sneller dan ze gedacht had, arriveerde de schoonmaakster al. Ze droeg een vreemd pakje, iets dat Laura nogal overdreven vond, maar ze zei er verder niets van. Als die vrouw haar werk maar deed, was ze tevreden.

11. Om drie uur kwam Esther luid roepend uit school. ‘ Mama, mama! Ik heb een vriendinnetje mee genomen, Mariëlle heet ze. Mag ze hier spelen? Toe, mag het?’ ‘ Natuurlijk schat.’ glimlachte Laura.

12. De deur ging open en een meisje van Esthers leeftijd kwam binnen. ‘ Kijk, Maartje, ik heb bellenblaas!’ riep Esther naar haar vriendinnetje. ‘ Cool!’ lachte het meisje. ‘O, hallo mama van Esther!’ ‘ H-hallo.’ stamelde Laura.

13. Laura slikte moeizaam en bleef als verstijfd in haar stoel zitten. Dat meisje... Laura bleef maar naar haar staren. Dat gezichtje! Die ogen! Ze leek sprekend op...

14. Op Frank. Laura durfde het haast niet toe te geven, maar dit meisje was bijna een kopie van Frank. Hoe kon dat? Wie was dit kind? ‘ Hoe heet je van je achternaam, Mariëlle?’ vroeg Laura ineens.

15. ‘ De Wit.’ giechelde Mariëlle tussen een spelletje door. Laura knikte afwezig. De Wit... Ineens stokte haar adem in haar keel. Nee, dat kon niet...! Ineens leek haar hele wereld om haar heen in te storten.

16. De meisjes schenen niets van haar angst te merken. Ze speelden door alsof het een gewone dag zoals alle andere was. Ze lachten en giechelden. Merkten ze zelf dan niet dat hun stemmen precies hetzelfde klonken, dat ze dezelfde gebaren maakten, hetzelfde lachten?

17. Laura’s ademhaling versnelde zich. Kim heette ook De Wit van haar achternaam. Kim, die jeugdliefde van Frank, waarvan hij zei dat hij er geen contact meer mee had. Hij had gelogen. Dit meisje móést wel een dochter van hem zijn. Tranen sprongen in haar ogen.

18. Franks vrolijke gezicht verscheen voor Laura’s ogen. Hoe kon hij? Waarom had hij dit geheim gehouden? Laura dacht aan zijn lieve lach, zijn kussen, zijn armen om haar heen. Hij leek altijd zo eerlijk, zo kinderlijk onschuldig. Had hij dit dan al die jaren verzwegen?

19. Laura knipperde met haar ogen om de tranen te laten verdwijnen, maar het lukte niet. De meisjes waren tegenover elkaar gaan zitten en speelden nu een klapspelletje. Zou Mariëlle echt een dochter van Frank zijn?

20. Laura haalde een paar keer diep adem en ging naar boven, waar Frank neuriënd met de baby’s bezig was. Laura voelde haar woede als sneeuw voor de zon wegsmelten toen ze hem zo zag. Moest ze nu over Mariëlle beginnen? ‘ Hee lieverd,’ glimlachte hij. ‘Hee schat.’ Laura zuchtte. Ze kon het niet. Ze zou erover zwijgen.

21. Beneden waren alle kinderen samen tv gaan kijken. Merel had een muziekzender op gezet, en nu keken ze giechelend naar clips met dansende meisjes in bikini’s.

22. Roos kwam binnen en snel zette Vincent de tv uit. ‘ O, ballonnen!’ riepen ze bewonderend. ‘ Ja, jullie zijn toch jarig vandaag?’ lachte hun moeder opgewekt. ‘ Bijna vergeten...’ mompelde de tweeling.

23. Esther en Mariëlle namen afscheid. ‘ Tot morgen op school!’ De meisjes omhelsden elkaar. Net op dat moment kwam Laura binnen. Zouden die twee ooit vermoeden dat ze halfzusjes waren?

24. Als eerste groeide Merel op tot tiener. ‘ Wow, wat ben je nu groot!’ riep Esther vol bewondering uit. Ze sprong een paar keer op en neer van enthousiasme, waardoor de ballen in de kerstboom rinkelden. ‘ Ik ben inderdaad wel groot, hè?’ lachte Merel.

25. En toen was het de beurt aan Vincent. ‘ Word ik nu net zo groot als jij, Meer?’ vroeg hij aan zijn zus. Er klonk een beetje aarzeling in zijn stem. ‘ Net zo groot. Zet hem op!’

26. ‘ Je had gelijk!’ opgelucht omhelsde Vincent zijn zus. ‘Nu zijn we weer even groot.’ ‘ Zo hoort het ook, broertje.’

27. Snel renden ze naar de badkamer om zichzelf een make-over te geven. Geen grote veranderingen, maar vooral om even andere kleding aan te trekken. Een tijdlang staarden ze zichzelf aan in de spiegel. Dat was toch een hele verandering!

28. Intussen brachten Laura en Frank de baby’s naar beneden. Want ook zij zouden vandaag opgroeien! Maar ineens voelde Laura iets vreemds in haar buik, en snel legde ze Lisa neer. ‘ Frank! Ik ben weer zwanger!’

29. Al even snel legde Frank Sander op de grond en drukte zijn handen op Laura’s buik. ‘ O, lieverd, dus toch! We dachten het al, hè?’ ‘ Nu weten we het zeker.’ glimlachte Laura. Ze voelde zich dolgelukkig. De geschiedenis van Mariëlle was naar de achtergrond verschoven.

30. ‘ O, liefste.’ glimlachte Frank met twinkelende ogen. ‘Nu krijgen we een vierde kindje!’ Heel even schoot het door Laura’s hoofd dat Frank misschien nóg wel een dochter had, en dat dit dan zijn vijfde kind zou worden. Maar ze hield haar mond, en glimlachte alleen maar.

31. Even later stonden ze bij de taarten. Sander lag rustig in zijn vaders armen, Lisa lag onrustig te spartelen in haar moeders armen. ‘ Ik ben zo benieuwd op wie ze zullen lijken!’ ‘ Laten we dan maar snel beginnen!’

32. Merel en Vincent hielpen de kleine tweeling met hun metamorfoses. Lisa leek meer op haar moeder, ze had haar scherpe gezichtje – maar de sproetjes van haar papa. Sander was sprekend zijn vader, maar had het vlekje op zijn wang van zijn moeder.

33. ‘ O, jullie zijn zo schattig!’ kirde Eshter trots. Ze rende langs Amor en Pandora heen en boog zich over Lisa heen. ‘ Hey Lies! Zullen we spelen?’ ‘ Essie, Essie!’

34. ‘ Essie lief!’ ‘ Lisa ook lief!’ giechelde Esther en ze kuste haar zusje op haar hoofd. ‘ Essie!’ klonk het achter haar. ‘ O, wil jij ook aandacht, Sander, broertje van me?’

35. Zo was Esther een tijdje aan het spelen met haar broertje en zusje, maar toen was het bedtijd. ‘ Welterusten, lieverd.’ zeiden Frank en Laura, en begonnen toen met hun tweeling te leren lopen. Je kon niet vroeg genoeg beginnen!

36. Het was nog heel vroeg toen Frank naar buiten liep om de brievenbus te legen. Natuurlijk zaten er weer veel kerstkaarten bij. Maar er was één kaart die zijn aandacht trok. 2 dagen toekijken

37. Hij blies de neergedwarrelde sneeuwvlokjes van de envelop af en las de afzender. Noorderweg 1. Woonde Kim daar niet? Snel scheurde hij de brief open en bekeek de kaart die erin zat.

38. Frank, Ik weet dat je geen contact meer met me wilt. Dat accepteer ik. Maar er is iets heel belangrijks dat je niet weet. Herinner je je die ene keer nog, twaalf jaar geleden? Er is iets dat ik je moet vertellen, iets dat ik je eigenlijk al veel eerder had moeten vertellen. We moeten praten Frank, en snel. Vrolijk kerstfeest. x Kim

39. Frank was wel zo slim om het kaartje voor zijn vrouw te verstoppen. Hij begreep niet echt wat Kim nou bedoelde, en dacht er verder ook niet over na. Laura daarentegen zat soms nog steeds te piekeren over dat vriendinnetje van Esther, die Mariëlle de Wit. Soms zocht ze wat op internet, naar Kim. Zou zij echt de moeder zijn?

40. Maar veel tijd om haar geheime zoektocht te doen kreeg Laura nooit, want altijd was daar de tweeling. Nu ze ouder werden, eisten ze nog meer aandacht dan eerst. Vooral Lisa was een pittige tante geworden die het op een krijsen zette zodra ze haar zin niet kreeg. Sander was stukken rustiger.

41. En zodra ze die lieve koppies zag, voelde Laura al haar woede wegebben. Waarom vertrouwde ze haar man niet gewoon? Waarom liet ze zich zo leiden door dat gezichtje van Mariëlle, en haar achternaam? Misschien was er wel helemaal niets aan de hand.

42. Even later deed Frank zijn dochter in bad, en keek eens naar haar lange, steile haren. ‘ Weet je Lies, ik denk dat een ander kapsel jou veel leuker zou staan. Mag papa even iets doen?’ ‘ Doe maar.’ knikte Lisa serieus.

43. ‘ Nou, moet je jezelf nou eens zien! Wat een knappe jongedame!’ lachte Frank even later. Hij was erg tevreden met het resultaat. Dit kapsel paste veel beter bij Lisa. ‘ Aan mama laten zien!’ kirde het meisje. Net op dat moment kwam Laura binnen.

44. ‘ Mama, kijk eens!’ lachte Frank speels tegen zijn vrouw en hij hield zijn dochter op. ‘ Wauw!’ lachte Laura en haar ogen begonnen te twinkelen toen ze haar mooie meisje zag. ‘Wat een leuk kapsel! Dat staat haar echt geweldig, Frank!’

45. Frank en Laura gaven elkaar een kus, Lisa giechelde. ‘ Hoe gaat het vandaag met de baby?’ vroeg Frank terwijl hij Lisa op zijn arm op en neer liet hupsen. ‘ Hmm, hij is wat onrustig. Hij of zij.’ glimlachte Laura. ‘Ik kan niet wachten tot ‘ie eruit is!’ ‘ Anders ik wel. Ik ben zo benieuwd!’

46. Het was 1 uur en de schoolbus reed de straat in. Voor Merel en Vincent zat de schooldag er weer op. Neuriënd liep Merel naar boven, naar de slaapkamer van haar en haar broer. Op Vincents bed zag ze een tijdschrift liggen, en nieuwsgierig liep ze erheen.

47. Nietsvermoedend plofte ze op haar broers bed neer en sloeg het magazine open. Maar zodra ze de eerste pagina zag, viel haar mond open van verbazing. En die verbazing maakte al gauw plaats voor afschuw. Op alle bladzijdes stonden enorme naaktfoto’s.

48. ‘ Wat ís dit?’ mompelde Merel met een van afschuw vertrokken gezicht. Ze bladerde verder. Magere dames in bikini, op een tropisch strand, op een dure sportwagen, meisjes met hoge hakken, zelfs meisjes helemaal zonder kleren. ‘ Gad-ver-damme.’ Met een klap legde ze het tijdschrift weg.

49. Precies op dat moment kwam Vincent nietsvermoedend de kamer binnen. ‘ Hey Meer! Alles goed?’

50. Maar toen hij het gezicht van zijn zus zag, was het gedaan met zijn vrolijke stemming. Vincent bevroor in zijn bewegingen en slikte moeizaam toen hij zijn zus met vuurspuwende ogen tegenover hem zag staan. ‘ Meer? Wat is er?’

51. ‘ Wat er is? Ik zal je eens vertellen wat er is! Die vieze blaadjes van jou, dát is er! Gadver jongen, dit had ik nou nooit van jou verwacht!’ ‘ Waar heb je het over?’ ‘ Die Playboy op je bed! Man, neem dan tenminste de moeite om het te verstoppen!’

52. ‘ O, die Playboy.’ lachte Vincent nonchalant. ‘ Doe niet alsof het niks voorstelt, Vincent! Dit is wel ónze slaapkamer, die we samen delen. En ik wil niet hebben dat jij daarin zulke blaadjes leest. Begrepen?’ ‘ Hallo, ik bepaal zelf wat ik op mijn kamer doe!’ Nu werd Vincent toch ook boos.

53. ‘ Nee! Dit is ónze kamer. Hier houden we rekening met elkaar!’ Met die woorden beende Merel de kamer uit. ‘ Ik ga het aan mam vertellen!’ riep ze nog, en Vincent haalde zijn schouders op.

54. De deur sloeg dicht en Vincent zuchtte eens diep. ‘ Meiden...’ mompelde hij tegen zijn mieren. ‘Wat maakt ze er weer een drama van. Gewoon een Playboy, die heeft toch iedere jongen?’

55. ‘ Mám, ik moet met je praten.’ Driftig plofte Merel naast haar moeder op de bank neer. ‘ O, barst los.’ zei Roos en ze legde haar puzzelboekje weg. ‘ Het gaat om Vincent.’

56. ‘ Ik vond een Playboy tijdschrift op zijn bed! Dat kán gewoon niet, hoor, op onze kamer.’ ‘ Vincent is een opgroeiende jongen...’ aarzelde Roos. ‘ Nee, neem het niet voor hem op, mam. Ik vind het gewoon niet kunnen dat hij vieze blaadjes kijkt in de kamer die ook van mij is.’

57. Roos knikte langzaam. Ze dacht na. En toen klaarde haar gezicht op. ‘ Er zijn genoeg kamers in dit huis. Waarom kiezen jullie niet ieder een eigen kamer uit? Dan is het probleem opgelost en kunnen jullie je eigen gang gaan.’ ‘ Echt? Wauw, bedankt mam!’

58. ‘ Vin, Vin!’ Enthousiast rende Merel naar boven, waar ze haar broer op zijn bed vond. ‘ Mam zei dat we ieder een eigen kamer mogen kiezen! We hoeven niet meer samen op één kamer!’

59. Vincent kwam overeind. Hij was nog steeds een beetje op zijn hoede na de woede-uitbarsting van net. ‘ Sorry van net, hoor, broertje.’ zuchtte Merel. ‘Ik heb misschien een beetje te overdreven gereageerd. Sorry.’

60. ‘ Ah, Mereltje, het is al goed. Ik begrijp het wel.’ Ze omhelsden elkaar. ‘ Maar nu mogen we dus een eigen kamer gaan uitkiezen? Gaaf!’ ‘ Jep, en deze kamer wordt de kamer van Lisa en Sander.’

61. Vincent kreeg de oude studeer/logeerkamer op de begane grond. Hij knapte hem op en kocht een paar nieuwe, blauwe meubels. Aan de muur hing hij een schilderij van een auto en een modern stuk met veel blauw. Tevreden keek hij rond. Ja, dit was echt een kamer voor hem!

62. Merel hoefde niet zoveel te veranderen aan haar kamer. Ze nam gewoon Erics oude kamer, die de laatste tijd als een soort hobbykamertje gebruikt was. Het bureau en de tekentafel kon ze gewoon laten staan. Even een nieuw behangetje, en het was helemaal perfect!

63. Daarna hielp Merel met het leeghalen van de oude kamer van de tweeling. Dit zou straks verbouwd worden tot het kamertje voor de nieuwe baby. ‘ Alles goed, Laura?’ vroeg Merel bezorgd. ‘ Beetje last van krampen...’ kermde Laura. ‘Maar het gaat wel.’

64. ‘ Ga maar even liggen, schat.’ zei Frank. Toen keek hij om zich heen. ‘ Hee, waar is Sander?’ Na een tijdlang zoeken vond hij het ventje in het oude hondenhok naast het huis.

65. Frank vloekte van schrik. Sander was helemaal onderkoeld, koud tot op het bot, zijn huid was grauw geworden. ‘ Jochie toch!’ ‘ P-papa,’ bibberde Sander.

66. O God, wat moet ik doen, wat moet ik doen? Paniekerig nam Frank zijn zoon mee naar binnen. Straks kwam de kinderbescherming hem halen! Hoe kreeg je een jochie weer warm? Hij kon hem geen warme chocolademelk geven... Hij besloot om maar gewoon wild te gaan spelen.

67. Dan werd Sander vanzelf wel weer warm, hoopte hij. Het leek te werken – Sander ontwaakte weer een beetje en begon schaterend te lachen. Maar de grijze kleur bleef.

68. Hij voelde ook nog steeds ijzig koud aan. ‘ Sander,’ begon Frank serieus. ‘Beloof je papa dat je nooit meer alleen naar buiten gaat?’ Sander knikte met grote ogen. ‘ Sorry papa.’

69. Frank gaf hem een flesje warme melk en trok hem daarna zijn wollen pyjama aan. ‘ Ga maar lekker slapen, dan wordt je wel weer warm.’ zei Frank, meer tegen zichzelf dan tegen zijn zoon. O, het móést gewoon weer goed komen met hem!

70. Doordat Frank zo druk bezig was met Sander, merkte hij niet dat zijn vrouw op dat moment het kerstkaartje van Kim gevonden had. ‘ O, damn.’ stamelde Laura en meteen stonden de tranen in haar ogen. Ze vloekte nog een paar keer, harder nu. De krampen in haar buik werden erger, en ze las het kaartje nog een keer door.

71. Frank, Ik weet dat je geen contact meer met me wilt. Dat accepteer ik. Maar er is iets heel belangrijks dat je niet weet. Herinner je je die ene keer nog, twaalf jaar geleden? Er is iets dat ik je moet vertellen, iets dat ik je eigenlijk al veel eerder had moeten vertellen. We moeten praten Frank, en snel. Vrolijk kerstfeest. x Kim

72. Die ene keer, twaalf jaar geleden? Nu vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Het was dus waar. Mariëlle was twaalf. En zij was dus de dochter van Kim – en van Frank. Een ongelukje. Waar Kim dus blijkbaar nooit iets over verteld had.

73. Laura stortte in. Frank was vreemdgegaan, toen ze zwanger was van Esther, nota bene! Haar hart brak. Hoe had hij dat kunnen doen? Verblind door tranen ging Laura naar boven, waar ze Esther viool hoorde spelen. Dat deed ze sinds kort, en ze had talent.

74. Met rode ogen en haar pyjama nat van de tranen strompelde Laura het kamertje van Laura binnen. ‘ Hee, mammie, moet je – ’ begon Esther enthousiast, maar toen zag ze haar moeder voor haar ogen in elkaar zakken.

75. ‘ Ieh! Mama, wat is er? Ben je ziek?’ Geschokt stapte Esther achteruit. Nog even bleef ze naar haar bewusteloze moeder kijken, en toen rende ze zo snel ze kon naar beneden.

76. ‘ Ik ben zo blij dat het weer goed met je gaat.’ zei Frank en hij kuste Sander op zijn neus. De deur vloog open en hijgend kwam Esther op hem af. ‘ Papa, papa! Er is iets met mama! Kom gauw!’

77. Meteen zat zijn hart in zijn keel. Doodsbang rende Frank naar boven, waar hij Laura overeind hielp. Maar ze reageerde nauwelijks. Ze mompelde alleen wat, en liet haar hoofd somber hangen. ‘ Vertel me toch wat er is, Laura!’ ‘ Er valt niets meer te zeggen.’ zuchtte Laura verdrietig.

78. Frank bleef volhouden, maar Laura wilde gewoon niet met hem praten. Kwaad trok hij zich terug in een andere kamer, en balde zijn vuisten. Wat was er toch aan de hand? Hij voelde zich zó machteloos! Wilde ze hem maar vertellen wat er was...

79. Esther was naar beneden gegaan en zat nu een zak chips te eten. Ze hoopte dat het weer goed kwam met mama, en ook met de baby. Er mocht niets met ze gebeuren! Ze was een beetje bang. Het leek of papa en mama ruzie hadden. Ze keken zo verdrietig. Hopelijk was alles morgen weer goed!

80. Maar er zou nooit meer een morgen komen. Laura zakte steeds verder weg in een vreselijke depressie, en ze had al lang niets meer gegeten. De krampen in haar buik werden steeds erger.

81. De baby, die normaal altijd zo levendig was, bewoog niet meer. Laura kreunde, haar ogen draaiden weg – en toen werd alles zwart om haar heen.

82. Ze kwam hard met haar knieën op de houten vloer terecht, en zakte daarna verder in elkaar. Alsof hij het wist, kwam Frank de kamer binnen stormen. Meteen trok hij zijn vrouw aan haar schouders weer overeind, maar het hielp niet.

83. Laura was gestorven. ‘ Nee! Nee!’ Magere Hein kwam aanzweven. En toen deed Frank iets, dat nog niemand voor hem gedurfd had. Hij sprak de Dood aan. ‘ Alstublieft, luister naar mij!’

84. ‘ Ze is de liefde van mijn leven, mijn vrouw, mijn alles! Ze draagt ons vierde kindje, alstublieft! Laat haar leven!’ Frank voelde zich wanhopig. Het was alsof zijn hart in duizend stukjes brak.

85. ‘ Ik zal alles doen, wat dan ook, als u Laura maar laat leven. Ze is zwanger, Magere Hein!’

86. ‘ Sta op .’ De woorden waren niet hardop uitgesproken, maar Frank had ze duidelijk in zijn hoofd gehoord. ‘ Droog die tranen. Het is zover. We gaan beginnen. ’

87. ‘ P-pappie? Wat ga je doen?’ piepte Esther doodsbang. Voorzichtig sloeg Roos, die achter haar stond, haar armen om haar heen en trok haar weg bij Magere Hein.

88. ‘ Dit is de ziel van Laura en haar ongeboren kind. Ik heb hem nu in deze hand. Maar let op. Waar is hij nu? ’ De Dood sloot zijn knokige vingers om het lichtje heen, zodat het niet meer te zien was. Hij bewoog een paar keer heen en weer, net zo lang tot Frank geen idee meer had in welke hand het lichtje zou zitten.

89. ‘ M-moet ik raden waar...?’ begon Frank met trillende stem. ‘ Als je het goed hebt, zal ik Laura laten leven. Besef wel dat dit een unieke kans is. Voortaan zal ik deze mogelijkheid ééns per generatie aanbieden. Maak er gebruik van.’ ‘ Concentreer je nu, Frank de Beer. Het gaat beginnen.’

90. Weer sloot de Dood zijn handen om het lichtje, en begon zijn handen door elkaar te husselen. Achter zijn rug om, over elkaar heen – en weer had Frank na een tijdje geen flauw benul meer waar het lichtje zich bevond. Het hartverscheurende gejammer van Esther en de katten hielp ook niet bepaald mee...

91. Ineens stak Magere Hein met een ruk zijn twee handen naar voren. ‘ Kies nu.’ Frank was nog nooit, nog nooit zó bang geweest. Hier hing Laura’s leven vanaf. Als hij nu de verkeerde keuze zou maken, zou hij het zichzelf nooit vergeven...

92. ‘ Ik kies deze hand.’ fluisterde Frank hees. Heel langzaam opende de Dood zijn benige knokkels. Zijn handpalm – was leeg. ‘ NEE!’ brulde Frank.

93. ‘ Geen geluk. Ik neem haar mee. ’ Dat waren de laatste woorden die Magere Hein sprak.

94. De kamer werd gehuld in een helder schijnsel. Witte sterretjes twinkelden om het lichaam van Laura. Frank wilde naar haar toe rennen, zich op haar werpen, haar nog één laatste maal tegen zich aan drukken. Maar hij kon zich niet bewegen.

95. En toen was ze verdwenen. Het verdriet was enorm. Esthers gesnik vermengde zich met dat van haar vader, en samen stonden ze zo nog uren te huilen.

96. De hele nacht bleven ze in het kamertje, bij de urn van hun geliefde Laura. ‘ Mama, mama...’ bleef Esther maar herhalen. Ze kon gewoon niet geloven dat haar moeder nu echt weg was.

97. De zon kwam op. In hun nieuwe kamer stonden de peuters te huilen in hun bedjes. Het stonk er verschrikkelijk. Ondanks zijn verdriet wist Frank dat hij er voor de tweeling moest zijn, en snel verschoonde hij hun luiers.

98. Maar het was vreselijk moeilijk. Frank stond er nu alleen voor. De tweeling was nooit makkelijk geweest, maar nu leken ze haast onmogelijk. Ze bleven maar huilen, roepen om hun mama.

99. Maar hoe leg je aan een tweejarige uit, dat mama nooit meer terug zal komen?

100. x Tot de volgende update!