1. VW: Happy Family? Generaties: (1.) Nel (ouderdom) (2.) Jeffrey (ouderdom) x Carlijn (honger) (3.) Rebecca (ouderdom) x Xander (geest), Lara (ouderdom) x Ciske (geest) x Tom (ouderdom) , Marc (honger) (4.) Nina (ouderdom), Tessa (geest) x Adam, Roy, Patrick x Harriët (5.) Sanne & Michel, Kevin, Thomas, Anja De vorige keer bekenden Michel en Sanne hun liefde voor elkaar. Michel kwam bij Sanne wonen. Thomas kreeg bezoek van een oude bekende: Saskia. Zij wist hem eindelijk weer op te vrolijken. De familie verhuisde naar een grote villa. En als laatste groeide Harriët op tot oudere.

2. x

3. 2 dagen besturen Het was al ver na middernacht, maar Michel kon niet slapen. Morgen, als Sanne en hij uit hun werk kwamen, zouden ze gaan trouwen...!

4. Na wat door het donkere huis gezworven te hebben, kroop Michel toch maar bij zijn verloofde in bed. ‘ Michel?’ mompelde Sanne in haar slaap, en Michel kuste haar teder op haar schouder. ‘ Slaap lekker, liefje.’

5. Helder zonlicht viel door de grote ramen naar binnen. In het bos was een orkest van vogelgezang losgebarsten. Sanne opende langzaam haar ogen en keek een moment naar de dansende stofjes in de banen zonlicht. Slaperig stond ze op en werd begroet door haar verloofde.

6. ‘ Hee meisje.’ glimlachte Michel en hij legde zijn handen op Sanne’s billen, op de gladde stof van haar jurkje. ‘Lekker geslapen?’ ‘ Geweldig.’ zei Sanne en ze nam Michels hoofd tussen haar handen. ‘Ik hou van je,’

7. ‘ Ik ook van jou, lieve schat.’ Zo bleven ze eventjes staan, luisterend naar het ontwakende leven in het bos en denkend aan hun trouwdag. ‘ Vanmiddag is het zo ver.’ ‘ Eindelijk!’

8. Sanne voelde zich zo gelukkig dat het bijna leek alsof ze zweefde, toen ze naar de carpool liep. Ze had zich nog nooit zo vrolijk gevoeld! Het licht schitterde in haar verlovingsring, en even zuchtte ze gelukzalig.

9. ‘ Daar is de bus!’ riep Harriët vanuit de woonkamer. ‘ Ik kom er al aan!’ riep Anja terug, en ze holde de trap af. Vandaag was haar laatste dag op de basisschool. Want vanavond zou ze opgroeien, tot tiener!

10. Even later was bijna iedereen vertrokken naar het werk of school. De drie oude mannen waren toevallig vrij. Roy en Patrick hadden een ontbijtje gemaakt en zaten dat nu gezellig op te eten, maar Adam voelde zich niet zo lekker. ‘ Ik ga terug naar bed.’ mompelde hij.

11. Zodra hij uit school kwam, rende Thomas naar de telefoon. ‘ Hey Sas!’ riep hij opgelucht, toen ze opnam. ‘Vanmiddag gaat mijn nicht trouwen, zin om te komen?’

12. Natuurlijk wilde ze dat. ‘ Yes!’ Even maakte Thomas een vreugdedansje. Maar toen bedacht hij zich dat hij nog een aardige stapel huiswerk had liggen. Snel begon hij eraan, maar hij kon zijn gedachten er niet bij houden.

13. Met een zucht gooide hij zijn huiswerk in een hoek en ging buiten staan wachten. Hij was best nerveus. De laatste tijd waren zijn vriendschappelijke gevoelens voor Saskia erg veranderd...

14. Toen ze in de straat verscheen, maakte zijn hart een sprongetje. ‘ Saskia!’ ‘ Tommie!’

15. ‘ Ik heb m’n avondjurk bij me, hopelijk is dat niet te netjes?’ ‘ Welnee, iedereen komt in nette kleding.’ ‘ O, gelukkig. Ik was al bang dat ik voor gek zou lopen!’ ‘ Dat kan niet, jij loopt nooit voor gek.’ zei Thomas met een rood hoofd.

16. ‘ Nou, laat me dat kasteel van je eens zien!’ riep Saskia en ze gebaarde naar het huis. ‘ Nou, kasteel...’ giechelde Thomas. ‘Okee, groot is het wel.’ Hij nam Saskia mee het huis door, en kreeg veel bewonderende o’s en a’s te horen.

17. Na de rondleiding ploften ze op de bank neer en zapten wat langs de zenders. Thomas was zich er ineens heel erg van bewust dat ze érg ver uit elkaar zaten. Was dat vanzelf gegaan? Waarom zat Saskia helemaal daar, zo ver weg van hem?

18. En zonder er nog verder over na te denken, schoof hij naar Saskia toe. Ze keek heel even op, een glimlach trok over haar gezicht, en toen richtte ze haar aandacht weer op de tv.

19. ‘ Sas,’ zei Thomas ineens verlegen. Zijn stem was schor van de zenuwen. Met alle moed die hij in zich had, sloeg hij zijn arm om haar heen. ‘ Ik vind het fijn dat je er bent.’

20. Saskia keek verrast naast zich, maar ze duwde hem niet weg. Ze werd niet eens boos. Ineens schrok Thomas, en als door een wesp gestoken sprong hij overeind van de bank. ‘ Waar ga je heen?’ vroeg Saskia verbaasd achter hem.

21. Ze volgde hem toen hij naar buiten rende, en pas stopte met rennen toen hij bij het kerkhof in het bos aangekomen was. ‘ O,’ zei Saskia, alsof alles haar nu duidelijk werd. Zachtjes ging ze naast Thomas zitten, die op een bankje was neergezakt.

22. ‘ Hier ligt je moeder?’ zei Saskia, maar het klonk meer als een constatering dan een vraag. Thomas knikte en ineens sprongen de tranen weer in zijn ogen. ‘ Bij alles wat ik doe, denk ik aan haar. Het is zo moeilijk.’

23. ‘ Dan...denk ik dat ik eindelijk weer gelukkig kan worden, en dan ineens...’ Nadenkend leunde Thomas voorover en wreef met beide handen over zijn gezicht. ‘ Je kunt weer gelukkig worden. Met mij, als je wilt.’ zei Saskia kalm.

24. Weer sprong Thomas overeind, met een hoofd als een tomaat en knikkende knieën. ‘ Ik moet...even...’ stamelde hij en hij greep de gieter. ‘Ik verzorg hier altijd de bloemen.’ Snel ging hij aan het werk, en dacht na over wat Saskia nu net gezegd had.

25. Zei ze nou dat hij met haar gelukkig kon worden? Bedoelde ze dan, als setje? Als geliefden? Ineens voelde Thomas twee armen om zich heen, en de gieter viel uit zijn handen. ‘ Je hebt me wel begrepen, babybeer.’ zei Saskia zacht.

26. Meer tijd kregen ze niet, want het was tijd voor de bruiloft. Snel trok iedereen zijn avondkleding aan, en haastte zich naar de rand van het bos bij de rivier.

27. Stralend van geluk stonden Sanne en Michel tegenover elkaar onder de huwelijksboog. Sanne droeg een wijdvallende jurk, maar toch was er duidelijk een opbollend buikje te zien...!

28. Anja had voor de gelegenheid haar oude roze jurk aangetrokken, en ook haar oude sieraden. Het was vreemd zich weer zo op te tutten, het was niks voor haar. Maar erg vond ze het niet. ‘ Kijk, ik maak bellen!’ riep ze enthousiast.

29. ‘ Wat feestelijk.’ glimlachte Harriët. ‘ Ja hè, mam?!’ riep Anja en trots blies ze nog meer bellen de lucht in.

30. Thomas en Saskia waren naast elkaar op de ligstoelen gaan zitten. Er hing een spanning tussen hen in. Ze wisten allebei dat ze op het punt stonden van iets nieuws: er ging iets gebeuren.

31. Maar dat moest even wachten. Eerst was het tijd voor de bruiloft van Sanne en Michel! Zacht en liefdevol spraken ze hun beloftes uit en deden de trouwringen aan elkaars vinger.

32. ‘ Dan zijn we nu man en vrouw.’ zei Michel uiteindelijk. ‘ Eindelijk,’ fluisterde Sanne emotionele, zo zacht dat niemand het kon horen behalve Michel. ‘ Meneer en mevrouw Ray, nu is het officieel!’

33. ‘ Leve het bruidspaar!’ riep Patrick en hij zette een applaus in, wat al gauw werd bijgevallen door de rest van de familie.

34. Even voelde Sanne een steek in haar hart. Was haar moeder er nog maar geweest... Gelukkig verdween dat verdriet al gauw, toen ze de warme armen van haar man om zich heen voelde. ‘ Leve het bruidspaar.’ giechelde ze en ze kusten elkaar.

35. Na de plechtigheid begon het ineens te hagelen. Keiharde hagelstenen ratelden in de vijver en op het gras. Veel trok iedereen zich er niet van aan: ze bleven gewoon buiten.

36. Van een afstandje keek Kevin naar zijn zus. Wat was hij trots op haar! Maar hij zat met een brandende vraag, die hem nu al een paar dagen van het hart moest. Hij liep naar zijn zus en legde zijn handen op haar buik. En Sanne knikte. Ze was zwanger!

37. ‘ Wauw,’ zei Kevin vol bewondering. ‘Gefeliciteerd, jongens!’ ‘ Dankje!’ lachte Michel dolgelukkig. ‘We hadden nooit durven dromen dat onze kinderwens al zo snel in vervulling zou gaan!’

38. Intussen waren Thomas en Saskia weggeglipt uit de feestdrukte. In de grote hal van het huis waren ze blijven staan. ‘ Ik zou best...’ begon Thomas. ‘Ik wil wel gelukkig worden, met jou.’ Toen Saskia zweeg, praatte Thomas maar door om de stilte te vullen. ‘Je ziet er prachtig uit in die jurk.’ bloosde hij.

39. Een verlegen glimlachje verscheen op Saskia’s gezicht. Aan de blik in haar ogen en haar onrustige handen zag Thomas dat ook zij zenuwachtig was. ‘ Dankje,’ zei ze, en ze sloeg haar ogen neer. ‘Weet je, ik zou ook best wel met jou samen willen zijn. Als stelletje.’

40. Maar net op het moment dat Saskia weer opkeek, recht in Thomas ogen, klonk er een ijselijke gil van buiten. Thomas rende erheen. Er was een chaos ontstaan aan de zijkant van het huis. Hij wurmde zich langs de mensen heen – En toen zag hij het. Er was iemand gestorven.

41. ‘ Wie is er dood?’ krijste Thomas in blinde paniek, maar eigenlijk wist hij in zijn hart al het antwoord. Zijn vader. ‘ Papa?!’ schreeuwde hij en rende naar het graf toe.

42. ‘ Nee, God, nee!’ Thomas was buiten zichzelf van angst en verdriet. Hij liet zich op zijn knieën bij de steen vallen en klauwde met zijn handen in het gras. ‘ Nee, ik kan het niet alleen, papa!’

43. Heel langzaam drong de werkelijkheid tot Thomas door. Nu was hij een weeskind. Zijn beide ouders waren er niet meer. Wanhopig begon hij te snikken, terwijl de duisternis hem steeds meer verstikte.

44. Toen voelde hij een zachte hand op zijn schouder. ‘ Je bent niet alleen, dat moet je altijd onthouden.’ zei Harriët zacht. Thomas slikte moeizaam en keek zijn tante aan, niet in staat om iets te zeggen. Hij hoorde haar woorden, maar voelde er niets bij. Hij was alleen – moederziel alleen.

45. Voor er nog meer mensen met goedbedoelde woorden op hem af konden komen, rende Thomas de tuin uit, het huis in, en de trap op. Hij wilde nu alleen zijn.

46. Hij merkte niet dat Saskia hem naar boven volgde, en tegen hem praatte. Pas toen ze hem hardhandig beet pakte, kwam hij weer bij zijn positieven en begon jammerend te snikken. ‘ Ik ben bij je,’ zei Saskia zacht.

47. ‘ Sas,’ snikte Thomas en hij veegde zijn ogen af, maar de tranen bleven maar stromen. ‘Nu heb ik niemand meer. Mama, papa, allebei dood. Hoe moet ik nou ooit verder leven? Dat kan toch niet?’ Saskia schudde haar hoofd. ‘ Je zult het nu niet geloven, maar ooit kom je hier overheen.’

48. ‘ En Thomas. Je mag niet zeggen dat je nu niemand meer hebt. Je bent niet alleen.’ Met een stap was ze ineens heel dicht bij hem, en sloeg haar armen om hem heen. ‘Je hebt mij.’ En toen drukte ze haar lippen zacht op de zijne, en kuste hem liefdevol en teder.

49. Thomas wist niet wat hem overkwam. Deze dag was zo vreemd...er was zoveel gebeurd vandaag... Zijn hoofd tolde ervan. Maar God, deze kus, dit moment...! Even vergat Thomas al zijn zorgen.

50. Maar toen maakte hij zich los uit haar omhelzing, en stapte bij haar weg. ‘ Sas, wat moet je nou met mij? Ga weg, zoek een beter vriendje.’ ‘ Wát?’ riep Saskia uit. Ze was terecht kwaad. ‘Hou jij eens heel snel je mond. Al sinds mijn achtste weet ik dat ik met jou wil trouwen!’

51. ‘ Jij bent de enige voor mij, Thomas.’ En weer nam Saskia hem in haar armen en overdekte hem met kusjes. ‘ Wil je verkering met me, Thomas?’ vroeg ze met haar ogen dicht. ‘ Ja, Sas, ja!’

52. ‘ Maar...laat me dan nooit meer alleen!’ riep Thomas ineens met een snik uit, en de tranen begonnen weer te stromen. Hij greep zijn vriendin zó hard vast, dat ze bijna geen lucht meer kreeg. ‘ Hee,’ lachte Saskia. ‘Er moet heel wat gebeuren, wil ik jou alleen laten!’

53. Het was al laat en ze namen afscheid. Thomas was zó moe van deze dag, dat hij bijna flauw viel. Hij liet zich in bed vallen en viel meteen in slaap.

54. Door alle chaos had niemand iets gemerkt van het opgroeien van Anja. Dat vond ze niet zo erg, ze redde zich wel in haar eentje. Gelukkig waren haar ouders er later die avond wel bij geweest. Anja was heel tevreden met haar nieuwe ‘ik’!

55. Op de bovenste verdieping lagen Sanne en Michel in bed. Het was donker, en ze lagen dicht tegen elkaar onder de dekens. Ze praatten over babynamen, en over hun toekomstdromen.

56. Sanne legde haar handen om haar buikje heen, en ook Michel legde zijn hand erop. ‘ Soms voel ik hem schoppen.’ fluisterde Sanne. ‘ Hem?’ ‘ Of haar,’ lachte Sanne.

57. Midden in de nacht was Thomas weer wakker geworden, uit een vreselijke nachtmerrie. Hij had zich aangekleed en was naar beneden gegaan, want in zijn slaapkamer bleven de schaduwen van zijn nachtmerrie hem achtervolgen. ‘ Ik kan dit niet alleen!’ kermde hij.

58. ‘ Pap, waarom ben je dood?’ jammerde hij en hij balde zijn vuisten. ‘Hoe kon je me nou alleen laten?’

59. Het was doodstil in huis. Met een zucht pakte Thomas wat te eten en at dat in de stille kamer op. Er leek geen einde te komen aan de nacht.

60. Toch kwam de ochtend weer. Thomas voelde zich toen stukken beter, en serveerde zelfs ontbijt voor de hele familie. Het was gezellig druk aan tafel.

61. ‘ Nou nou,’ lachte Kevin toen hij aanschoof. ‘Wat een service! Top, man!’ Thomas glimlachte wat. ‘ Hopelijk is het te eten.’ mompelde hij.

62. Thomas keek nog eens de tafel rond. En ineens wist hij dat het wáár was: hij was niet alleen. Nooit.

63. Met een warm gevoel van binnen ging hij bij zijn hele familie aan tafel zitten. Ja – ookal waren zijn papa en mama er niet meer, hij had al deze mensen nog.

64. Toen de meeste mensen een paar uur later vertrokken waren, zag Sanne nog in haar pyjama aan tafel. Wat zou ze eens gaan doen vandaag?

65. Buiten scheen de zon en snel kleedde ze zich aan. Waggelend liep ze naar het zithoekje dat uitkeek op de vijver en het bos.

66. Met een beetje moeite liet ze zich op de ligstoel zakken. Een tijdje lag ze te genieten van het zonlicht, toen ze een enorme hoestbui kreeg. Ze was al een tijdje wat verkouden, maar zó erg had ze het nog niet gehad...

67. ‘ Gaat het wel?’ klonk het ineens en Kevin ging naast haar zitten. ‘ Pff, ja,’ hijgde Sanne en ze schraapte nog eens haar keel. ‘Beetje verkouden.’ ‘ Ik zal zo wat thee voor je zetten.’ zei Kevin. ‘Mooi weer hè?’

68. ‘ Ja, misschien kunnen we straks – ’ begon Sanne, maar ze verslikte zich en weer volgde er een eindeloze hoestbui. Benauwd greep ze naar haar borst.

69. ‘ Okee, jij gaat dus naar bed.’ zei Kevin vastbesloten. ‘Ik breng je zo wel een pot thee.’

70. ‘ Maar,’ begon Sanne, maar aan het gezicht van haar broer zag ze dat hij geen tegenspraak duldde. ‘ Lekker onder de wol. Dan is die verkoudheid zo over. Het is voor je eigen bestwil, straks gebeurt er nog iets met die baby.’ Sanne omhelsde haar broer en ging toen naar binnen.

71. Patrick en Roy hadden hun vishengels opgezocht en stonden nu langs de rand van de vijver. Het was vreemd dat Adam er niet meer was – anders had hij hier nu ook gestaan met een hengel in zijn hand.

72. Nadat Kevin thee bij zijn zieke zus had gebracht, zocht hij ook zijn visspullen op en voegde zich bij de oude vissers in het bos. ‘ Al wat gevangen?’ vroeg hij, en de mannen schudden allebei zwijgend hun hoofd.

73. ‘ Hoewel...’ mompelde Patrick en hij tuurde ingespannen naar zijn dobber. Bewoog die nou? ‘ Man, je ziet ze vliegen.’ grinnikte Kevin.

74. ‘ Maar ik heb wél echt beet!’ lachte Roy triomfantelijk en snel haalde hij zijn vangst binnen.

75. ‘ Ha ha!’ riep hij en iedereen keek met open mond naar de enorme vis die aan zijn haak bungelde. ‘ Kijk eens wat we daar hebben!’

76. ‘ Ho, wacht!’ riep Kevin. ‘Ik heb ook beet!’ En ja hoor, daar haalde hij ook een vis binnen. Weliswaar niet zo’n kanjer als die van Roy, maar toch een aardige vangst.

77. ‘ Ja, beginnersgeluk!’ riep Patrick spottend. ‘Wacht maar tot ik beet heb, dan zullen jullie nog eens wat zien!’ Nog een paar keer die middag dacht Patrick beet te hebben, maar telkens was het vals alarm. Uiteindelijk ging hij met lege handen weer naar huis, uitgelachen door de twee andere mannen.

78. Anja kwam uit school en keek een tijdje lachend toe bij de drie vissers. Toen trok ze haar trainingspak aan en deed wat ze het liefste deed: sporten!

79. Aan het eind van de middag voelde Sanne zich wat beter. Snotterend kwam ze uit bed en ging in de woonkamer zitten. Ineens schoot haar iets te binnen. Haar halfbroer en –zus wisten nog niet eens dat ze zwanger was! ‘ Hey, Ryan!’ lachte ze even later. ‘Moet je horen! Ik ben zwanger!’

80. ‘ Is Jayda er ook? O, okee. Hebben jullie soms zin om te komen eten? O, Jayda niet? Nouja, jij dan? Afgesproken. Hartstikke gezellig, man. Tot straks!’

81. Blij ging Sanne op de bank liggen, waar ze voor even in slaap viel. Michel kwam uit zijn werk en kuste haar zachtjes, maar ze bleef doorslapen.

82. Toen Sanne weer wakker werd, vertelde ze snel aan haar broer dat Ryan kwam eten. ‘ Mooi, dan kunnen we onze eigen vangst serveren!’ Meteen ging hij aan de slag met de vissen.

83. ‘ Hey, zus!’ riep Ryan enthousiast toen hij Sanne die middag begroette. ‘Dat is lang geleden.’ ‘ Veel te lang geleden!’

84. ‘ Flinke buik heb je daar.’ ‘ Ja, het zal nu niet lang meer duren.’

85. ‘ Zin om het huis te zien?’ vroeg Sanne. ‘ Tuurlijk, ik ben benieuwd!’ En zo gaf Sanne haar halfbroer een korte rondleiding door de villa. ‘ Hee, een aquarium! Dat is vast een idee van jou!’ lachte Ryan, die had onthouden dat Sanne in de oceanografie werkte.

86. ‘ Nou, leuk huisje hebben jullie, hoor.’ lachte Ryan die avond aan tafel. ‘ Huis je , hè?’ grijnsde Kevin. ‘Dat moet ook wel, met die hele familie van ons.’ ‘ O, wist je al dat we met de babykamer begonnen zijn?’ riep Sanne.

87. ‘ Dat mag ook wel.’ grinnikte Kevin met een blik op de hoogzwangere buik van zijn zus. ‘ Maar Ryan, alles goed verder? Waar is Jayda eigenlijk?’

88. ‘ Hm,’ gromde Ryan en hij slikte zijn hap door. ‘Ze doet nogal moeilijk de laatste tijd. Kijk, ze heeft een nieuw vriendje, Mark Meadow heet hij. En ze zijn smoorverliefd – harstikke leuk natuurlijk, maar soms gaat ze echt te ver. Hij is alles waar ze nog aan kan denken! En ja, daarom kwam ze nu dus ook niet mee.’

89. ‘ Vandaag is hun date-avond, dan gaan ze altijd uit eten. Maar ze is wel blij voor je hoor, Sanne! Jullie moeten nu niet gelijk slecht over Jayda gaan denken.’ zei Ryan snel. ‘ Weet je wat we eens zouden moeten doen, jongens? Met z’n viertjes op vakantie gaan! Jullie, Jayda en ik! Dat zou gaaf zijn.’

90. Kevin en Sanne waren meteen enthousiast. ‘ Maar, als dit kleintje eruit is.’ lachte Sanne. Ineens voelde ze zich heel moe en ook haar verkoudheid begon weer op te spelen. ‘ Ik denk dat ik maar naar bed ga,’ gaapte ze.

91. Toen ze in bed lag glimlachte ze. Het was leuk dat Ryan langskwam. Dat moesten ze vaker doen!

92. Later die avond zaten de twee broers in de stille woonkamer. ‘ Denk jij nou nooit na over je toekomst?’ vroeg Ryan. Kevin haalde zijn schouders op. ‘ Soms wel, hoor. Maar meestal laat ik het over me heen komen. Ik zie wel wat er gebeurt.’

93. ‘ Maar, ik bedoel, maak je je geen zorgen over trouwen, kinderen krijgen?’ vroeg Ryan bezorgd door. ‘ Niet echt.’ ‘ Ik wel. Stel nou dat ik nooit een vriendin krijg, en altijd alleen blijf?’ ‘ Dan is dat maar zo.’ zei Kevin kalm.

94. ‘ Wauw,’ zei Ryan. ‘Ik snap niet hoe jij zo rustig kunt blijven.’ ‘ Nou, okee.’ zuchtte Kevin en hij leunde voorover. ‘Soms pieker ik er ook wel over. Als ik mijn zus zo met haar man zie, vraag ik me af of ik ook ooit zal trouwen. Of vader zal worden. Maar, aan de andere kant...misschien is dat gewoon niks voor mij.’

95. ‘ Misschien ben ik gewoon liever alleen, met m’n vrijheid. Ik hou van mijn leven zoals het nu is. Geen problemen, geen gedoe.’ ‘ Daar heb je wel gelijk in.’ knikte Ryan. ‘Wij zijn gewoon de eeuwige vrijgezellen!’ En daarom moesten ze allebei hard lachen.

96. Het werd een onrustige nacht. Vooral voor Sanne. Haar buik was inmiddels zó dik geworden, dat het gewicht ervan haar bijna verstikte als ze in bed lag. Daarom ging ze maar wat rondwandelen. Ook de herrie van Roys nieuwe ‘speeltje’, dat hij van zijn baas gekregen had, hield iedereen uit zijn slaap. 2 dagen kijken

97. Harriët en Patrick waren ook alweer wakker. Na een tijdje te hebben liggen knuffelen, stonden ze toch maar op. ‘ Je bent nog steeds de mooiste,’ glimlachte Harriët. ‘Ook nu je grijs bent geworden.’ Patrick lachte. ‘Gelukkig maar.’

98. Nog glimlachend liep hij naar de badkamer om zijn tanden te poetsen. Ineens verscheen er iemand achter hem, zag hij in de spiegel. ‘ Oom Patrick,’ aarzelde Sanne. ‘Ik vroeg me af... Hoe was dat bij jullie, toen jullie Anja kregen?’

99. ‘ Maakten jullie je geen zorgen? Was het niet moeilijk? Ik vind het zo eng, allemaal. Stel nou dat ik geen goede moeder zal zijn?’ Patrick pruttelde iets met zijn mond vol tandpasta.

100. Sanne vertaalde het als ‘het komt allemaal wel goed’, en ze keek haar oude oom via de spiegel aan. ‘ En anders zijn jullie er om me te helpen, toch?’ ‘ Altijd.’

101. Gerustgesteld ging Sanne naar boven, naar de babykamer. Ze was er helemaal verliefd op!

102. ‘ Je kan zeker niet wachten tot dat kleintje in dit kamertje ligt.’ klonk het achter haar. Sanne draaide zich om. ‘ O, tante Harriët! Ja, je hebt helemaal gelijk. Die buik begint me behoorlijk te irriteren.’

103. ‘ O, dat weet ik nog zo goed van mezelf, toen ik zwanger was van Anja!’ zei Harriët dromerig. ‘ Papa en mama worden is het mooiste op de hele wereld.’ zei Patrick en hij sloeg zijn armen om zijn vrouw heen. Ook Michel kwam het kamertje binnen en omhelsde zijn vrouw.

104. ‘ Weet je zeker dat je het redt, vandaag?’ vroeg Michel zacht. ‘ Ja, dat heb je nu al honderd keer gevraagd!’ ‘ Maar ik maak me zorgen om je!’ ‘ Ga nu maar gewoon werken, als de bevalling begint red ik me echt wel.’

105. ‘ Maar ik wil niet dat je alleen bent, liefje. Ik hou van je. Ik wil niet dat je bang bent als het begint.’ ‘ Schat, er zijn genoeg andere mensen thuis om me te helpen.’

106. ‘ Het gaat heus wel goed.’ En met die woorden was de discussie afgelopen; Sanne zoende haar man hartstochtelijk en hij liet dat maar wat graag over zich heen komen.

107. Toch maakte hij zich nog steeds zorgen toen hij even later in de carpool zat. Stel nou dat ze straks ging bevallen – wat niet ondenkbaar was – en dat hij er dan niet was? Hoe zou het dan gaan?

108. Veel te laat werd Thomas wakker. De schoolbus was allang weg. Hij vloekte en stampte een paar keer met opeengeklemde kaken op de grond. Kwaad staarde hij voor zich uit.

109. Toen hij zijn kamer uit liep, kwam hij Kevin tegen. ‘ Hee, wat doe jij nou hier?’ vroeg die. ‘Jij moet wel een hele goede reden hebben om niet op school te zitten.’ Dat had Kevin niet moeten zeggen. Thomas begon te koken van binnen. ‘ O, nou, heb je een uurtje?’

110. ‘ Reden één: mijn moeder is dood en ik mis haar ontzettend. Reden twee: mijn vader is dood en ook hém mis ik. Ik ben verdomme zowat alleen op de wereld! Is het dan heel gek dat ik soms niet naar school kan?’

111. Ineens ontwaakte Thomas uit zijn trance, en hij zag het geschokte gezicht van Kevin. ‘ Nouja,’ stamelde hij. ‘Sorry, maar het is wel zo.’ Hij zuchtte.

112. ‘ Okee, man.’ zei Kevin en hij klopte Thomas wat onhandig op zijn schouder. Toen Thomas weer alleen was, greep hij naar zijn buik. Wat had hij ineens een honger!

113. In de slaapkamer greep ook iemand naar haar buik, maar dat was niet van de honger. ‘ Het begint,’ fluisterde Sanne en snel kwam ze uit bed.

114. ‘ Geen twijfel mogelijk,’ kermde ze moeizaam. Het volgende moment zette ze het op een gillen, zo’n pijn schoot er door haar lichaam.

115. Meteen stormden er mensen haar kamer in, maar Sanne had nauwelijks door wie het waren.

116. ‘ Nu puffen, het is bijna over,’ zei Sanne tegen zichzelf. Ze ademde in korte stoten uit en probeerde ondertussen zichzelf ondre controle te houden.

117. En ineens was de baby er. Met trillende handen pakte Sanne haar dochtertje vast. ‘ Een meisje...’ stamelde ze ademloos.

118. ‘ Het is een meisje!’ herhaalde ze, en ze keek verwonderd op.

119. Pas toen drong het tot haar door dat er nog andere mensen in de kamer waren. Ze begonnen allemaal te klappen en te juichen. Kevin was nog het trotst van allemaal.

120. ‘ Hoe ga je haar noemen?’ vroeg Kevin terwijl hij de baby in zijn armen nam. ‘ Ze gaat Laura heten. Laura Ray.’

121. Anja mocht Laura de fles geven. Wat was het gek om zo’n klein wezentje in je armen te houden! Anja dacht na. Wilde ze later zelf kinderen? Nee. Dit was leuk – omdat het een kind van iemand anders was. Zelf moest ze er niet aan denken!

122. Anja ging weer naar het voetbalveld, en Sanne nam haar dochtertje weer van haar over. Even bleef ze zo staan, in de stille keuken, en liet het zonlicht over haar gezicht vallen. Ze sloot haar ogen en genoot van het gewicht van haar dochtertje in haar armen. Dit was geluk – puur geluk.

123. Tranen van blijdschap stroomden over Michels wangen toen hij die middag zijn kindje in zijn armen hield. ‘ We hebben een dochter, San!’ stamelde hij vol ongeloof. ‘ Ja,’ lachte Sanne. ‘Maar ga jij eerst maar eens in bad, je stinkt naar het aquarium!’

124. Al die tijd was Thomas boven gebleven, en nog steeds had hij vreselijke honger...

125. Ook Sanne begon wel trek te krijgen, en ze begon een lekkere spaghetti te bereiden. Eindelijk kwam Thomas dan naar beneden, en snoof genietend de geur op. ‘ Daar had je niet veel langer mee moeten wachten.’ zuchtte hij.

126. Ze aten gezellig met z’n allen aan tafel, en iedereen at net zo veel tot hij geen honger meer had. Natuurlijk was de kleine Laura het gesprek van de dag!

127. Na het eten pakte Michel zijn dochtertje op. ‘ Bedtijd voor jou, prinses.’

128. Michel was nu al helemaal gek op dat kleine meisje! Toen ze langs het aquarium in de hal liepen, bleef hij even staan. ‘ Kijk,’ wees hij. ‘Dat is een roodoogzalm, en dat is de cherrybarbeel, en daar! De groep neontetra’s. Mooi hè? En zie je die gestreepte vis, dat is de maanvis. En al die kleintjes, dat zijn guppy’s.’

129. Even luisterde Sanne glimlachend naar het gebabbel van haar man. Toen hoorde ze hem naar boven lopen om Laura naar bed te brengen. Ze richtte zich tot Thomas. ‘ Hoe gaat het eigenlijk tussen jou en dat meisje, eh, Saskia, toch?’

130. ‘ Saskia,’ knikte Thomas en hij bloosde een beetje. ‘ We hebben al een tijdje verkering.’ ‘ Echt waar?’ Vrolijk keek Sanne haar neefje aan. ‘Wat leuk! Jullie passen erg goed bij elkaar.’ ‘ Ik hou van haar,’

131. ‘ Dat is mooi, dan zit het wel goed.’ knikte Sanne. Even was het stil. Toen keek Sanne op, alsof haar iets te binnen was geschoten. ‘ Jullie groeien al bijna op. Mag ik dan verwachten...dat er binnenkort een bruiloft aan komt?’

132. ‘ Uh...’ stamelde Thomas. Dat overviel hem een beetje! Maar toen klaarde zijn gezicht op. ‘ J-ja,’ zei hij toen nadenkend. ‘Ik denk het wel, ja!’

133. ‘ Ik ben trots op je.’ zei Sanne, en ze keek hem nadrukkelijk in de ogen. Thomas voelde zich warm worden van binnen. ‘ Dank je,’

134. Thomas ging naar bed, en Sanne liep naar de telefoon. Ze had nog wat mensen te bellen om het blijde nieuws te vertellen! ‘ Ryan!’ lachte ze even later. ‘De baby is er, hoor! Ja, vanochtend geboren. Een meisje, Laura.’

135. Tot haar verrassing kreeg ze Jayda aan de telefoon. ‘ Hey, meid! Ja, je bent tante geworden. O, ze is zo schattig, joh. Ze heeft mijn huidskleur en de zwarte haren van Michel. Jullie moeten maar gauw eens komen kijken! Okee, afgesproken. We zien wel. Tot gauw, hoor! Doeg!’

136. Blij dat ze met haar broer en zus gesproken had, ging Sanne naar boven. De oude Patrick was inmiddels wakker geworden, hij had maar een paar uur slaap per nacht nodig. Hij had zin om iets te bereiden. Kalkoen, daar was hij dol op!

137. Zijn dochter was ook nog wakker. ‘ Moet jij niet in bed liggen?’ vroeg Patrick, terwijl hij de kalkoen opdiende. ‘ Neuh,’ mompelde Anja met haar mond vol. ‘ Zeg, ik heb kalkoen gemaakt, je hoeft niet uit de koelkast te eten.’

138. ‘ Ja ja,’ grijnsde Anja en snel sloot ze de koelkast. ‘ Wauw pap, ziet er heerlijk uit! Het lijkt wel een kerstdiner.’ Patrick grinnikte. ‘ Feestelijk eten mag altijd.’

139. Thomas zat in zijn pyjama op de bank. Hij keek een of andere serie die hij niet kende, en dronk een blikje cola. Zenuwachtig trommelde hij met zijn tenen op het kleed. Straks zou hij opgroeien...

140. Ja hoor, daar was de verjaardagstaart al. ‘ Laat Laura maar eerst gaan,’ zei Thomas nog, maar niemand wilde luisteren. Hij moest als eerste opgroeien, hij was de oudste. ‘ Okee dan.’ zuchtte hij.

141. Nadat Thomas zijn gedaanteverwisseling had ondergaan, stapte Sanne met Laura naar de taart. Haar kleine baby werd alweer een peuter!

142. Thomas was helemaal in de war door zijn metamorfose. Hij hield niet zo van veranderingen. Nu was hij ineens een volwassen man... Gelukkig voelde hij zich van binnen nog precies hetzelfde. Hij was nog steeds dezelfde jongen.

143. De kleine Laura wist ook niet wat haar overkwam. ‘ Laura groot!’ riep ze triomfantelijk door de badkamer. ‘ Je bent echt al een grote meid, hoor.’ zei Sanne en ze kuste haar dochtertje op haar zwarte haartjes. ‘Een prachtige, grote meid.’

144. Buiten was het heel donker. Roy kwam uit zijn werk. Hij voelde zich moe na zo’n lange dag, en wilde snel naar binnen gaan. Vandaag had hij weer een date met iemand, zij wachtte binnen op hem.

145. Maar net toen Roy zich op zijn one-night stand begon te verheugen, verscheen er een gedaante op de weg. Het was Magere Hein. ‘ O, fuck.’ vloekte Roy.

146. ‘ M’n tijd is gekomen, zeker?’ vroeg hij chagrijnig, maar de Dood antwoordde niet. Hij toonde hem zwijgend een zandloper, waar alle zand uit verdwenen was. ‘ Ja, ik ben ook al 70.’ zuchtte Roy.

147. En zo stierf Roy de Hooch, de man die er eigenlijk nooit helemaal bij had gehoord. Zijn date kwam geschrokken naar buiten rennen. Het was een jonge zangeres die hoopte hogerop te komen door naar bed te gaan met die invloedrijke Roy... Die kans ging nu ook mooi aan haar voorbij.

148. Na een korte begrafenis ging iedereen weer naar binnen. ‘ Ik heb me toch een honger.’ zei Sanne en ze schrokte drie stukken taart naar binnen. Ondertussen luisterde ze naar het gebrabbel van haar dochtertje, dat door de kamer kroop en alles onderzocht.

149. Sanne ruimde de tafel af en knielde bij de speeltafel neer. ‘ Laura, kom eens bij mama?’ riep ze, en meteen kroop het meisje naar haar toe. ‘Zullen we wat gaan tekenen?’ ‘ Ta, ta!’ riep Laura enthousiast, maar alles wat ze deed was op de krijtjes kauwen. Sanne glimlachte en aaide Laura over haar bol. ‘ Mama is zo gek op jou,’ lachte ze.