1. VW: Happy Family? Generaties: (1.) Nel (2.) Jeffrey x Carlijn (3.) Rebecca, Lara, Marc Vorige keer mocht ik de familie 3 dagen besturen. Een leuk dagje uit, Rebecca die geëlektrocuteerd werd, Lara’s verjaardag en Jeffrey als clown… In deze aflevering mag ik ze 3 dagen NIET besturen. Zal het familiegeluk standhouden, of omslaan in ellende?

2. Dag 1 van 3: Niet besturen Mompelend kroop Marc uit zijn bed en keek uit het raam. Ontelbare witte sneeuwvlokjes dwarrelden door de lucht. Zo ver hij kon kijken was alles bedekt met een witte deken. ‘ Mama, sneeuw!’ riep Marc en rende naar beneden. Daar vertelde zijn moeder hem dat er vandaag geen school was – ze hadden sneeuwvrij! Dolblij rende Marc weer naar boven. Nu kon hij de hele dag spelen!

3. Ook voor Lara en Rebecca was het vandaag een vrije dag. ‘ Hey Roos! Zullen we vandaag samen gaan schilderen?’ vroeg Lara aan de telefoon. ‘Oh, ja, natuurlijk. Dat snap ik! Dan zie ik je bij schilderles wel weer, okee! Doeg!’ ‘ Wie was dat?’ klonk het ineens achter haar. ‘Die Rosemarie zeker weer?’

4. Lara besloot om haar zus te negeren, en ze ging naar boven. ‘ Hee vent! Was je lekker aan het spelen?’ glimlachte ze tegen Marc. ‘Zullen we straks naar buiten gaan?’ ‘ Ja! Gaan we een sneeuwpop maken, Laar?’ vroeg Marc hoopvol. ‘ We zullen zien.’ knikte Lara.

5. Hoestend en proestend liet Marc zich even later in de sneeuw vallen. ‘ Marc, wat doe je?’ giechelde Lara. ‘ Wacht maar af!’ riep Marc terug vanuit de enorme sneeuwwolk. Een moment later klauterde hij lachend overeind. ‘ O, een sneeuwengel! Wat mooi, man!’ Lara klapte enthousiast in haar handen.

6. Lara begon aan een sneeuwpop, maar ze kreeg het koud en ging naar binnen. Marc bleef buiten, maar even later kwamen zijn ouders hem halen. ‘ Het is tijd voor je verjaardagsfeest, lieve Marc!’ zei Carlijn en ze stak haar duim op. ‘Gaan we lekker taart eten!’

7. In de keuken kneep Jeffrey zachtjes in Carlijns hand. ‘ Het komt wel goed.’ fluisterde hij. ‘Ik weet dat je nerveus bent.’ Vanuit zijn ooghoek keek hij naar zijn vrouw, die nerveus op haar lip beet. ‘ Mijn kleine Marcje.’ zei ze zachtjes, en er blonken tranen in haar ogen. ‘Hij groeit zo snel.’

8. ‘ Kijk nou mama! Kijk, ik ga de kaarsjes uitblazen!’ Opgewonden zwaaide Marc met zijn armen om alle aandacht te trekken. ‘ Okee, schiet maar op dan!’ lachte Jeffrey en sloeg zijn arm om zijn vrouw heen. Ze glimlachte.

9. En ineens stond daar een grotere versie van Marcje. Even was het doodstil. Carlijn hield haar adem in. ‘ Mama?’ klonk toen het zo bekende stemmetje, alleen klonk het nu iets lager. ‘ O, Marcje!’ stamelde Carlijn en ze viel haar zoon om de hals. Gelukkig, hij was nog dezelfde!

10. ‘ Natuurlijk ben ik nog dezelfde! Ik ben alleen wat groter!’ lachte Marc. Het werd nog een hele gezellige avond, er werd taart gegeten en Jeffrey speelde voor clown. Zelfs Rebecca moest lachen, en dat gebeurde niet vaak! Die avond lag Marc op zijn bed. Zijn kamer stond nog vol speelgoed, maar dat kon hem niet schelen.

11. Die nacht… De smeltende sneeuw zorgde voor enorme overstromingen. Overal traden rivieren buiten hun oevers en dijken braken door. Hele gebieden kwamen onder water te staan. Ontelbare families werden van de buitenwereld afgesloten… En zo ook de familie Van Noorden. Gelukkig lag hun huis in een hoger gebied, maar ze konden nog steeds geen kant op!

12. Dag 2 van 3: Niet besturen Het rampzalige nieuws bereikte al gauw iedereen. In eerste instantie bleef iedereen rustig. Dat water zou snel genoeg weer zakken, en dan kwam alles weer goed. ‘ Hopelijk hebben we genoeg eten…’ mompelde Carlijn. De dichtstbijzijnde supermarkt lag lager dan hun huis, en was wel getroffen door de overstroming. Carlijn opende de koelkast, en haar adem stokte in haar keel.

13. Er was geen eten meer. Geen – eten – meer! Meteen voelde Carlijn een stekende kramp opkomen in haar buik. Ze had honger, en niet zo’n klein beetje ook! Hoe moest dat nu? Ze konden geen kant op! Ze waren afgesloten van de buitenwereld!

14. Verward liep Carlijn naar boven. Op de trap kwam ze haar man tegen. Hij had zijn clownspak aangetrokken, om in de buurt te gaan kijken of er nog mensen waren die opgevrolijkt moesten worden. En dat zou vast wel! ‘ Tot vanmiddag, schat. Ik zal voorzichtig zijn, hoor.’ zei Jeffrey, maar hij kreeg geen antwoord.

15. Carlijn wist niet wat ze moest doen. Ze gaf zichzelf hiervan de schuld. Ze had beter vooruit moeten denken, ze had eerder boodschappen moeten doen! Ze zuchtte en dwaalde door het huis, tot ze uiteindelijk op de bank neerplofte. Ze voelde zich rot.

16. Carlijn keek uit het raam. De lucht was helderblauw en de vogeltjes kwetterden vrolijk. Je zou bijna vergeten dat er een ramp was gebeurd. Carlijn trok haar jas aan en liep wat door de tuin. In de verte zag ze het water, in de lager gelegen gebieden stond alles onder. Ze rilde. Ze kon nergens heen. Niemand kon haar helpen. Er was geen eten meer.

17. ‘ Carlijn? Carlijn, waar ben je?’ klonk de stem van Nel door de oneindige stilte. ‘ Hier, ma.’ riep Carlijn zwakjes terug en ze stond op van de tuinstoel. ‘ Hee, meisje toch. Wat doe je nou hier buiten, in die kou? Kom op, we gaan naar binnen.’ zei Nel liefdevol.

18. ‘ G-goed idee.’ bibberde Carlijn en ze wreef haar handen tegen elkaar om warm te worden. Toen ze de deur open wilde maken, barstte ze in een hoestbui uit waar geen eind aan leek te komen. Ze hoorde haar moeder uit de keuken roepen. ‘ Ik…kom al, ma.’ hoestte ze.

19. Om 1 uur kwamen de drie kinderen ook weer thuis. De school was erg dichtbij, en stond niet onder water. Rebecca, Lara en Marc wisten nog van niks. Eigenlijk wist niemand nog van de ramp die hen te wachten stond. Er was geen eten meer, en ze moesten nog overleven tot het water zakte!

20. Die avond vertelde Carlijn alles aan haar man. Dat er geen eten meer was, en dat ze niet wist wat ze moest doen. Jeffrey reageerde heel lief. ‘ We moeten volhouden, schat. Het komt wel goed.’ zei hij. In bed kropen ze dicht tegen elkaar aan. ‘ Ik ben bang, Jeff.’ fluisterde Carlijn, maar Jeffrey hoorde haar niet.

21. Ondanks de zorgen viel Carlijn even later ook in slaap. Lekker warm en veilig tegen de rug van haar man – zo kon haar niks gebeuren! Hun rustige ademhaling was het enige geluid dat de stilte verstoorde. In haar slaap pakte Carlijn Jeffrey’s hand vast, zo stevig dat haar knokkels wit zagen. De angst was van haar gezicht af te lezen.

22. De volgende ochtend was Jeff al vroeg wakker. Hij kuste Carlijn en streelde door haar haren, en liep toen naar de badkamer. Daar vond hij Marc in zijn sportkleding. Hij was staand in slaap gevallen! Dag 3 van 3: Niet besturen

23. Een uur later riep Jeffrey iedereen bij elkaar. ‘ Ik moet jullie iets vertellen. Door de overstroming is ons huis van de buitenwereld afgesloten. Gelukkig kunnen jullie nog naar school, en ik naar mijn werk, omdat dat in de buurt is. Maar het hele gebied om ons heen staat onder water.’ ‘ Ik weet het, pap, ik weet het!’ kreunde Marc en hij greep naar zijn hoofd.

24. ‘ Nee, luister.’ vervolgde Jeffrey zijn verhaal. ‘Het is…ernstig.’ Hij beet zijn lippen op elkaar en haalde diep adem. ‘ Er is geen eten meer in huis.’

25. ‘ We kunnen het ook nergens vandaan halen.’ voegde Carlijn er zachtjes aan toe. ‘ Het is…allemaal mijn schuld.’ fluisterde ze hees, en ze wankelde op haar benen. ‘ Carlijn, doe niet zo idioot! Niemand heeft hier schuld aan!’ viel Jeffrey tegen haar uit.

26. ‘ Gelukkig krijgen we op school te eten.’ zei Lara zacht. ‘En mam, het is inderdaad niet jouw schuld. Papa heeft gelijk.’ Carlijn knikte zwakjes en zakte toen half in elkaar. Jeffrey kon haar nog net op tijd opvangen. ‘ Lieverd, je moet gaan liggen.’ zei hij zachtjes, en ze glimlachte.

27. Samen met Nel legde Jeffrey Carlijn in bed. ‘ Het gaat niet goed met haar. Het gaat…echt niet goed met haar.’ stamelde Nel en ze verborg haar gezicht in haar handen. Jeffrey wist niet wat hij moest zeggen. Langzaam voelde hij een verlammende angst opkomen. Hij knielde bij zijn vrouw en fluisterde: ‘Ik hou van je, Carlijn.’ Zijn vrouw glimlachte met gesloten ogen.

28. Zodra de schoolbus de straat in reed, haastte Lara zich naar buiten. Rebecca en Marc gingen niet naar school. Lara had ze ontelbare keren proberen over te halen, maar ze luisterden niet. Er was eten op school! Toch luisterden ze niet. Marc wilde thuis blijven zodat hij bij Carlijn was, en Rebecca had gewoon geen zin in school.

29. Met haar knalroze winterjas aan slofte Rebecca wat rond het huis. Ze voelde zich licht in haar hoofd. Als ze niet snel iets zou eten, zou ze ook in elkaar zakken, net als met haar moeder was gebeurde. Ineens kreeg ze de vuilnisbak in de gaten. Haar hersens draaiden op volle toeren – ja, daar zou wel wat eetbaars in zitten! Ze zette haar verstand op nul en graaide in de bak.

30. Ze vond iets. Ze wist niet wat het was – en eigenlijk wilde ze dat ook niet weten. Met dichtgeknepen ogen propte ze het in haar mond. Ja, het was eetbaar. En haar honger werd er een beetje minder door.

31. Jeff was helemaal in de war. Zijn vrouw lag lijkbleek en hongerig in bed. Kon hij haar wel achter laten en naar zijn werk gaan? Het moest wel. Hij praatte nog even met haar. ‘ Ik hou van je, Jeff.’ fluisterde Carlijn. Ze zoenden met elkaar.

32. Met een licht glimlachje om haar lippen zakte Carlijn terug in de kussens. God, wat hield ze van die man! Jeff was echt alles voor haar. Maar van rusten kwam die middag niet veel. Een vlammende pijn schoot door haar maag. Carlijn rolde uit bed, op de grond, en greep met beide handen naar haar buik. ‘ Zo’n honger…’ kermde ze angstig.

33. Alles om haar heen begon te draaien. Ze wilde roepen, maar het lukte niet. Carlijn viel slap op de grond. Nog net hoorde ze hoe de deur werd opengegooid, en ze zag de voeten van Nel. Toen werd alles zwart voor haar ogen. Er was niets meer.

34. De wereld stond stil. Met grote ogen stond Nel naar het lichaam van haar dochter te kijken. Carlijn was gestorven. Langzaam drong het besef tot de oude vrouw door. En toen kwamen de tranen.

35. Carlijn werd in de tuin begraven, tussen de bloemen die ze altijd zo mooi vond. Carlijn hield van de tuin. Ze genoot altijd van de blauwe hemel, de geur van viooltjes, de knisperende herfstbladeren en het fluiten van de vogels. Als verdoofd stonden Nel, Rebecca en Marc rond het graf. Niemand besefte nog echt wat er gebeurd was.

36. Langzaam begon de wanhoop toe te slaan. Ook Marc had de vuilnisbak gevonden. Hij duwde Rebecca aan de kant om bij de beste hapjes te komen. Als hij dan iets te pakken had, schrokte hij het naar binnen. En dan sloeg het verdriet weer toe. Hij wist niet meer wat hij deed. En ook Rebecca zakte langzaam weg in een diepe put vol angst, honger en verdriet.

37. Lara kwam uit school. Toen ze het graf in de tuin zag staan, stokte haar adem in haar keel. ‘ Oma? Marc, Rebecca? Mam?’ riep ze, en ze begon in paniek rond het huis te rennen. Toen zag ze Marc naar buiten komen, met een lijkbleek gezicht en roodbehuilde ogen. ‘ Mama.’ zei hij alleen maar. Lara stortte in.

38. Marc voelde niets meer. Hij kon niet meer nadenken. Met beide handen graaide hij in het afval, en vond een oude aardappel. Hongerig schrokte hij het beschimmelde ding naar binnen. ‘ Marc, wat…?’ riep Lara naar hem. Toen ze hem uit de vuilnisbak zag eten, moest ze nog harder huilen.

39. Een enorme pijn verspreidde zich door Lara’s hart. Wat gebeurde er toch? Het leek allemaal wel een nare droom. Alles leek zo onwerkelijk. Met een ingehouden kreet greep Lara naar haar haren, en trok er aan in machteloze woede.

40. Van buiten hoorde Nel het geschreeuw van Lara. Maar wat kon ze doen? Zelf dreigde ze ook gek te worden van verdriet. En toch moest ze sterk blijven. Marc kwam naar boven, en ze liep naar hem toe. ‘ We houden wel vol, hè?’ zei ze zacht. ‘Het water zal zakken, en dan komt er wel eten.’

41. Marc reageerde niet, en ging naar zijn kamer. Zodra hij weg was, barstte Nel weer in snikken uit. Ze kon het gewoon niet. Ze wilde wel sterk zijn, maar het lukte echt niet in deze situatie. Haar dochter, gestorven door de honger… Wie zou er volgen?

42. Marc voelde zich misselijk. Dat eten uit de vuilnisbak was natuurlijk niet goed. Maar het was beter dan niks. Een nieuwe golf van misselijkheid kwam omhoog, en Marc sloeg zijn hand voor zijn mond. Hij dacht aan zijn moeder. Alles herinnerde hem aan haar.

43. Hij jammerde van verdriet en beet op zijn lip tot hij bloed proefde. Toen trok hij zijn jas aan en ging toch maar weer naar buiten, om eten te zoeken. Tranen stroomden over zijn wangen, en hij liep met treurig hangende schouders.

44. De auto van Jeffrey reed de straat in. Hij stapte uit, en zag het gezicht van zijn zoon. Meteen begreep hij het. Alles werd zwart om hem heen. De zon zou nooit meer schijnen. Dit was het einde.

45. ‘ Papa,’ mompelde Marc schor. ‘Mama is…’ Jeffrey liep weg, naar binnen. Hij wilde niets meer horen. Nooit meer. Een clownspak was nog nooit zo fout geweest.

46. Nel luisterde naar Jeffrey’s voetstappen op de trap. Hij ging de slaapkamer in, en sloot de deur achter zich. Alles was doodstil. Nel maakte zich zorgen. Doodsbang wreef ze in haar handen. Hoe moest het verder met de familie?

47. Wie was de volgende die zou sterven? Zij zelf, misschien? Wanneer zou het water weer zakken? Hoe lang zou het nog duren voor er weer eten was? Nel staarde zonder iets te zien voor zich uit. Dit was een ramp die niemand ooit verwacht had. Zouden ze ooit weer gelukkig worden?