1. Aangezien ik tegenwoordig nooit tv kijk, is tv kijken van 20.00 tot 0.00 uur echt een
“moetje”.
20.00 uur begint goede tijden slechte tijden. Heel veel mensen volgen deze soap, dus dat
zal wel voor een reden zijn. Dus zet ik goede tijden slechte tijden op. Ik moet toegeven
dat je snel in het verhaal zit en meeleeft en wilt weten wat er vervolgens gebeurt.
Mensen zijn nou eenmaal gevoelig voor drama en roddels, ook al is het niet echt.
20.30 begint op dezelfde zender CSI. Ik kijk het ff aan, maar m’n aandacht wordt al snel
weggetrokken. Misschien te veel drama voor mij achter elkaar. Het is snelle tv, maar
heeft opbouwende spanning. Ik besluit te zappen of er iets anders op tv is.
Bij de eerste zender blijf ik al hangen, bij radar. Ze zijn groene thee’s aan het beoordelen.
Ik drink veel groene thee, dus ben wel benieuwd naar de uitslag. Het is langzame tv, het
gaat mij te langzaam. Ik wil gewoon de uitslag weten. Het volgende topic vind ik niet
interessant (over sociale huur). Ik ga verder zappen.
Bij discovery blijf ik bij een reclame over een nieuwe serie (cashcab) hangen. Lijkt me
leuk! Jammer dat het nu niet begint. Ik zap verder..
Bij TLC is een programma bezig over het maken van cakes. Mijn hobby is cupcakes
maken, dus mijn aandacht is er bij! Manier van praten van de main man is op een
karakteristieke manier, waardoor het allemaal heel interessant en dramatisch klinkt.
Terwijl hij eigenlijk constant dezelfde informatie geeft. Er wordt veel gebruik gemaakt
van achtergrond muziek, om de sfeer te bepalen.
(het is 21.00uur en ik krijg de mail binnen met de opdracht, vanaf nu ga ik letten op
clichés en stereotypering)
Ik heb een stukje “16&pregnant” gekeken op MTV. Blijkbaar is het leuk om te zien hoe
mensen in de shit zitten. Ik snap wel het entertainmentgehalte van deze aflevering; hoe
gaat het nu met ze. Clichés en stereotypering kon ik er niet echt in terug vinden, omdat
het een real life serie is. Het enige wat ik kan zien als cliché en stereotypering, is dat de
presentator de rol van therapeut aanneemt en dus daarom ook op een overdreven
manier als therapeut praat. Hij vraagt expres vragen waarvan de jonge meisjes gaan
huilen, waardoor er meer drama is en dus meer entertainment gehalte.
Na wat zappen beland ik midden in een gevecht bij het programma Jersey Shore. Het
gaat er heftig aan toe en ik krijg er zelf de zenuwen van. Heel veel lawaai en geschreeuw
en ik kom er niet achter waarom ze aan het vechten zijn. Uiteindelijk wordt er iemand
afgevoerd naar het ziekenhuis. Bij de mannen is het zwaar macho gedrag en bij de
vrouwen is het overdreven drama gedrag, dit allemaal op een amerikaans/italiaans
manier. Het zijn Guido’s en Guidettes, een overdreven weerspiegeling van Italianen die
in Amerika wonen, specifiek “Jersey Shore”. Bij tussenfragmenten worden er beelden
getoond die lijken alsof ze oud zijn (zijn dus bewerkt). Dit door een Italiaanse sfeer over
te brengen. Ze laten een oude Italiaanse stad zien, daar waar de mensen van Jersey
Shore nu verblijven.