![My Sweetheart.
Part24.[END]
ลียองเอเก็บของเข้าตู้เย็นแล้วก็มองนิ่งอยู่แบบนั้นอย่างเศร้าๆตั้งแต่สามีเธอเสียไปลูกเลี้ยงของเธอก็ไม่ได้แว
ะเวียนมาเลยได้แต่แวะเวียนไปช่วยขายของที่ร้านเท่านั้น
นางปิดตู้ก่อนจะเดินขึ้นข้างบนบ้านแล้วเปิดประตูห้องนอนเข้าไป
แต่ร่างที่ขดตัวอยู่มุมห้องก็ต้องทาให้เธอถลาเข้าหาอย่างตกใจ
“ยองฮุนเป็นอะไรลูกทาไมมานอนอยู่แบบนี้”
ร่างนั้นรู้สึกตัวและสะดุ้งเฮือกก่อนจะปรับสายตาได้เขาก็ผวาเข้ากอดมารดาแน่น
“แม่ครับคิดถึงแม่ที่สุดเลย”
“แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกันเพราะตั้งแต่มีเรื่องตงไห่ยองฮุนก็ไม่ส่งข่าวแม่เลย เป็นยังไงบ้างลูกสบายดีไหม”
“แม่ห่วงผมด้วยหรือครับคิดว่ารักลูกเลี้ยงมากกว่าผมแล้วซะอีก”บอกออกมาอย่างน้อยใจ
“ยองฮุนแม่คนไหนก็รักลูกตัวเองทั้งนั้นหล่ะลูก”
“จริงหรือครับ”
“จริงสิกว่าจะเลี้ยงลูกจนโตขนาดนี้แสนจะเหนื่อยแล้วจะไม่รักได้ยังไง”ดึงลูกชายเข้ามากอดแล้วยิ้มให้อย่าง
อ่อนโยน](https://image.slidesharecdn.com/part24-130211222215-phpapp01/85/part24-1-320.jpg)
Recomendados
Más contenido relacionado
Más de SATANAPUN
Part24
- 2. “แม่ครับถ้าแม่มีหลานแม่จะรักไหมครับ” “หลาน หลานที่ไหนกัน”ขมวดคิ้วอย่างสงสัย “ลูกผมครับแม่ถ้าผมเอาลูกมาให้แม่เลี้ยงแม่จะรักลูกผมไหมครับ” “รักสิลูก ยิ่งเรารักลูกเราแค่ไหนเราก็ยิ่งรักหลานเท่านั้นเพราะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของลูกเรานี่จ๊ะ” “เอแล้วสะใภ้แม่เป็นใครกันอยากเห็นแล้วหล่ะ”ยิ้มอ่อนโยนให้ลูกชาย “ไม่นานหรอกครับเดี๋ยวผมจะพาเธอมารู้จักคุณแม่ แม่นอนเถอะครับผมมารอแม่เลยเผลอหลับไปไม่ได้เจอแม่ตั้งนานแล้ว”กอดมารดาแน่นก่อนจะเดินไปที่ประ ตู “แล้วไม่ค้างที่นี่หรือลูก” “ไม่หรอกครับผมมีธุระ” คุณนายโจยืนรอลูกชายที่กาลังช่วยกันกับตงไห่หอบของออกจากรถ ก่อนจะเดินแกมวิ่งเข้ามากอดแน่น “แม่ครับคิดถึงที่สุดเลย” “จ้าแม่ก็คิดถึงคนเล็กเหมือนกันลูก”กอดลูกชายแล้วยิ้มอ่อนโยนไปให้ตงไห่ ตงไห่ยิ้มพร้อมกับน้อมศีรษะทาความเคารพ คยูฮยอนกับทงเฮเดินลงมาจากบ้านพอเห็นว่าใครมาคยูฮยอนก็จูงมือทงเฮเข้ามาสมทบที่ห้องโถงใหญ่ของ บ้านทันที
- 5. “ไม่ลาบากหรอกจ๊ะได้ทาอะไรให้คนที่เรารักเป็นอะไรที่มีความสุขที่สุด หรือคนเล็กไม่คิดแบบนี้” “ครับขอบคุณครับแม่รักแม่ที่สุดเลย”กอดมารดาอย่างขอบคุณ “คุณแม่ไปนั่งเถอะครับเดี๋ยวลูกชายแม่จะอิจฉาเอา”แขวะพี่ชายยิ้มๆ “จ้างให้ คุณแม่รักเรามากกว่าขนาดคลอดยังให้นายมาเสี่ยงภัยก่อนเลย”พูดเสร็จก็ต้องลูบแขนตัวเองป้ อยๆเพราะท งเฮบิดเอา “ก็คุณแม่รู้ว่านายขี้ขลาดกว่าเราไงเลยให้เรานาทาง” “คนเล็กพอแล้วลูกทานได้แล้ว” “ตงไห่ขอบใจนะชอบมากเลย”ทงเฮบอกน้องแล้วยิ้มแป้ น “ดีใจที่นายชอบเราเลือกตั้งนานกลัวไม่ถูกใจ” “ไม่ใช่แค่นาน นานมากกกกกกกกกกกก” “คุณก็ชอบว่า”เหน็บเข้าที่ขาจนคุ่ยเซียนสะดุ้ง “จริงไหมหล่ะไอ้เราก็คิดว่าคงต้องพลิกวอชิงตันดีซีแน่ถึงจะเจอรองเท้าคู่นี้”หลบมือเล็กพัลวัลแล้วหัวเราะร่า เมื่อตงไห่หน้าหงิก “ทานได้แล้วจ๊ะต้องไปเยี่ยมจงอุนด้วยไม่ใช่หรือ” “ครับจะไปดูสักหน่อยว่าออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่” “คงวันสองวันนี่หล่ะจ๊ะ” ทุกคนทานอาหารร่วมกันอย่างมีความสุขก่อนจะแยกย้ายไปทางาน
- 8. คิมเซนาหันมายิ้มเมื่อประตูเปิด “ทาไมเร็วจัง ยองฮุน!”อุทานอย่างตกใจ “ซูมีนนนนนนนนนนน!” ซูมีนกาลังหยิบกระเป๋าเมื่อได้ยินเสียงร้องของคิมเซนาเขาทะยานออกจากห้อง “ยองฮุนหยุดนะ นายจะพาเธอไปไหน?” ขณะนั้นรถสายตรวจกาลังแล่นเข้ามาใกล้พอดี แม่ค้าที่อยู่บริเวณนั้นต่างออกจากร้านมามองว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็เห็นแค่สามีภรรยาพยุงกันเดินไปหาชายห นุ่มที่เช่าห้องอยู่เท่านั้น “อย่าส่งเสียงไม่งั้นชั้นระเบิดสมองแกสองคนเป็นจุลแน่ กลับเข้าไปในห้อง” ปืนจ่อเข้าที่เอวของคิมเซนาจนซูมีนต้องถอยกลับเข้าห้อง ยองฮุนลากคิมเซนาเข้าห้องก่อนจะแอบที่ประตูเมื่อรถตารวจยังไม่ไปไหนเพราะจอดทานอาหารอยู่ข้างห้อง เช่าของซูมีน “บ้าชิบมันจะเสือกอยากกินข้าวอะไรตอนนี้วะ”ปิดประตูก่อนจะหันมาจ่อปืนที่ร่างที่พยุงกันอยู่ “หุบปากให้ดีทั้งสองคนเลยไม่งั้นแกสองคนได้ลิ้มรสลูกตะกั่วแน่ๆไปนั่งรวมกันที่มุมห้องนั้นเร็วสิ” ซูมีนพยุงเซนาไปนั่งลงที่มุมห้องแล้วมองยองฮุนตาไม่กระพริบ “ยองฮุนมอบตัวเถอะนะนายจะทาอะไรอีก ตารวจเขากาลังตามนายอยู่นะ” “หุบปาก ผู้หญิงอย่างเธอไม่คู่ควรจะมาสอนชั้นหรอกมั่วไม่เลือกขนาดท้องโย้ขนาดนี้แล้ว” “ชั้นไม่เคยมีอะไรกับซูมีน” “ชั้นบอกให้หุบปาก”
- 11. อื้ออออออออ! ซูมีนถึงกับลงไปนอนดิ้นเมื่อยองฮุนยิงไปที่ขาของเขา “ยองฮุนนายจะบ้าหรือทาเขาทาไม โธ่ซูมีน”วิ่งเข้าไปหาแล้วจับบริเวณที่ถูกยิงมือไม้สั่น “เลือดไหลใหญ่เลย ยองฮุนนายมันบ้าไปแล้วซูมีนเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วยสักหน่อย” “เงียบ แล้วออกไปขึ้นรถไม่งั้นชั้นระเบิดสมองมันนะ” ซูมีนดิ้นและมองเซนาอย่างเป็นห่วง “บอกกันดีๆก็ได้ทาไมต้องยิงเขาด้วย” “มันอยากสะเออะมายุ่งเรื่องของเราทาไม ไปขึ้นรถ” คิมเซนากาลังลุกขึ้นหันมาหายองฮุนเมื่อประตูห้องเปิดเข้ามา “ซูมีนคิดถึงนายจังทะทาไร”ตงไห่กับทงเฮชะงักแล้วชนกันอย่างจังเพราะตกใจเมื่อปากกระบอกปืนจ่อเข้าที่ หน้าผากทงเฮ “ยองฮุน” “มันช่างสาระแนหาเรื่องเดือดร้อนจริงๆเข้าไปนั่งข้างๆไอ้ยักษ์นั่นเร็วๆทั้งคู่เลย” ทงเฮกับตงไห่มองไปที่ซูมีนต่างก็ถลาเข้าไปหาเพื่อนอย่างตกใจ “ซูมีนถูกยิง” “เงียบเลยทั้งคู่นั่นหล่ะไม่งั้นชั้นยิงเหมือนไอ้เบื๊อกนั่นแน่ๆ เซนาไปที่รถเร็วๆไม่ งั้นชั้นยิงไอ้นี่อีกนัดนะ”ยองฮุนดึงร่างที่กาลังท้องโย้ขึ้นอย่างรวดเร็วจนร่างนั้นถึงกับเซและหน้ามืดเพราะลุกเ ร็วเกินไปจนยองฮุนต้องเข้าพยุงอย่างตกใจ
- 15. (“คุณช่วยผมด้วยเรากาลังหนียองฮุนอยู่ทงเฮเสียเลือดมากท่าทางเริ่มแย่แล้ว”) “ตอนนี้ตงไห่อยู่แถวไหน” (“เลยตลาดที่น้ายองเอขายผักมาหน่อยเดียวครับกาลังจะออกถนนที่จะกลับบ้านผม ยองฮุน!” เอี๊อดดดดดดดดดดดดด! (“ตงไห่เดี๋ยวตงไห่มีอะไร ตงไห่!”) สองพี่น้องไปกองกันอยู่ข้างรถเก๋งคันหรูและสลบเหมือดทั้งคู่เพราะแรงกระแทกเข้ากับตัวรถที่ขับมาขวางทา ง โทรศัพท์นอนไฟกระพริบอยู่ในพงหญ้าไม่กี่นาทีที่ตรงนั้นก็เหลือแค่ซากรถจักรยานยนต์ที่พังยับเยินอวดคน ที่กาลังเข้ามามุง ลียองเอเข้าไปมองอย่างสงสัยว่าเขามุงดูอะไรกันแต่แล้วนางก็แทรกฝูงชนเข้าไปอย่างตกใจ “รถของทงเฮนี่นา” “ขอโทษนะคะเจ้าของรถไปไหนแล้ว”ยองเอถามอย่างเป็นห่วง “ไม่ทราบค่ะออกมาก็เห็นแต่รถเท่านั้น แต่เราได้ยินเสียงรถชนกันนะคะแต่พอออกมาก็เห็นแบบนี้แล้ว” “น้ายองเอ”คุ่ยเซียนฝ่าฝูงชนเข้ามาก็เห็นแค่รถที่แทบจะไม่เหลือชิ้นดี
- 18. “เป็นคนดีหรือตงไห่ น้องตงไห่เคยเห็นคนดีข่มขืนเด็กไม่มีทางสู้ไหมล่ะ ทุกคนชื่นชมว่าช่างแสนดีกับว่าที่ลูกเลี้ยง ไปรับไปส่งไปโรงเรียนทุกวันแต่ลับหลังไอ้สารเลวที่ใครต่อใครเทิดทูลมันก็ข่มขืนเด็กที่มันทาทีรักปานแก้วตา ดวงใจทุกวัน ทุกวัน ทุกวัน ทุกวัน”บีบแก้มตงไห่แน่นจนทงเฮต้องเอาตัวเข้ากระแทกแต่ยองฮุนก็ตบฉาดจนทงเฮลงไปนอนกองอยู่กับที่ นอน “ชั้นไม่ปล่อยให้ไอ้งั่งนั่นมันทาอะไรลูกชั้นหรอก” “แกก็ไปตามลูกแกสิจับเราสองคนมาทาไม” “จับมาทาไมหรือทงเฮ จับมาให้รู้รสชาติการถูกข่มขืนไง จะได้รู้ว่าชั้นเจออะไรมาบ้างชั้นถึงได้ห่วงลูกชั้นนัก แล้วนายสองคนก็มีความผิดที่ทาให้ชั้นไม่ได้ลูกชั้นไปอยู่ด้วย” แคว๊กกกกก! กระชากเสื้อทงเฮจนกระดุมหลุด “ชั้นจะให้นายได้รู้ทงเฮ ว่าทาไมชั้นถึงโกรธนักหนาที่นายทาให้ชั้นต้องพลัดพรากกับลูกของชั้น”มือใหญ่ลูบหน้าอกที่มีรอยฟกช้าจา กรถคว่าเบามือ “ผิวหนูสวยมากเลยยองฮุน ผู้ชายคนนั้นมันบอกชั้นแบบนี้หล่ะทงเฮ ตอนนั้นชั้นแค่สิบเอ็ดขวบ” “ยองฮุนปล่อยทงเฮนะ”ตงไห่เอาตัวเข้าขวาง เพี๊ยะ! ตงไห่หงายหลังไม่เป็นท่าเมื่อยองฮุนตบไม่ยั้ง “อย่าร้องนะห้ามบอกใครด้วยไม่อย่างนั้นอาจะฆ่าแม่ยองฮุนแล้วเอายองฮุนไปอยู่ด้วยดีไหมครับ มันบอกชั้นแบบนี้หล่ะทงเฮ”ยองฮุนใช้ริมฝีปากดูดไปที่หน้าอกบางจนรอยแดงเด่นขึ้นมาทันตา
- 19. “ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะยองฮุน”ทงเฮดิ้นหนี “รู้ไหมทงเฮเด็กอายุสิบเอ็ดโดนข่มขืนมันเจ็บปวดขนาดไหน มันไปส่งชั้นที่โรงเรียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชั้นขวัญเสียและกลัวจนไม่กล้าเข้าเรียนแล้วก็มีเด็กใจดีเอาลูกกวาดมาให้ชั้นและปลอบชั้นจนหยุดร้อง ชั้นมารู้ชื่อเด็กคนนั้นตอนที่ฝาแฝดเขามาตามเข้าห้องเรียนและมองชั้นตาขวาง ชั้นโดนข่มขืนมาก็เจ็บและเสียใจพอแล้วแต่ไอ้เด็กบ้านั้นกลับมองชั้นอย่างรังเกียจ แต่เด็กใจดีคนนั้นกลับเอาลูกกวาดสีสวยมายัดใส่มือชั้นแล้วยิ้มให้ ชั้นมารู้ทีหลังว่าเขาชื่อตงไห่หล่ะทงเฮ และไอ้เด็กที่มองชั้นอย่างไม่ชอบหน้ามันชื่อทงเฮ” อ๊ากกกก! บีบแก้มทงเฮที่ช้าอยู่แล้วจนร้องลั่น "ชั้นเกลียดผู้ชายทุกคนที่จะมาเป็นพ่อเลี้ยงชั้นชั้นฆ่าพวกมันทุกคนที่จะมาเป็นพ่อเลี้ยงชั้น แต่พ่อแกมันอ่อนแอเองชั้นแค่เอาขนแมวไปซุกในหมอนแล้วก็พ่นยาออกมันก็ตายแล้วชั้นไม่ต้องทาอะไรเล ย" “ชั้นเสียดายความรู้สึกในตอนนั้นที่สุดเลยยองฮุน นายกลับมาตอบแทนชั้นได้ระยามาก” “ชั้นเจอความระยามาจนกระอักออกมาเป็นเลือดแล้วตงไห่รู้ไหมว่าเพราะอะไร”ยองฮุนปลดตะขอกางเกงแ ล้วล้วงของสงวนออกมาตรงหน้าตงไห่ “ไม่นะยองฮุนนายจะให้น้องชั้นทาอะไร”ทงเฮเอาตัวเข้าขวางอย่างตกใจ “อยากให้ตงไห่ได้รู้ว่าความระยาที่ชั้นเจอมันเป็นยังไง จะได้รู้ว่าคนที่แสนดีภายนอกแต่ภายในมันเหมือนซาตานดีๆนี่เอง”จับทงเฮเหวี่ยงจนตกเตียงลงไปกองกับพื้ นเลือดบริเวณที่ถูกยิงก็ไหลจนเปรอะไปหมด ทงเฮกระเสือกกระสนเอาตัวเข้าชนร่างที่กาลังบีบปากตงไห่เพื่อจะให้ใช้ปากกับแท่งเนื้อที่กาลังแข็งขึงนั้นจน เซถลา
- 23. คยูฮยอนถึงกับถลาเข้าไปหานายแพทย์ที่รักษาทงเฮทันทีที่ประตูห้องฉุกเฉินเปิด “คุณหมอครับทงเฮเป็นยังไงบ้าง” “ปลอดภัยแล้วครับ ดีที่คนเจ็บถูกยิงจุดที่ไม่สาคัญ แต่เสียเลือดมากเลยสลบไปเท่านั้นครับ เยี่ยมได้แล้วนะครับแต่คนไข้ยังหลับเพราะฤทธิ์ยาอยู่ ส่วนหมอขอตัวก่อนนะครับ” คยูฮยอนน้าตารื้นเมื่อมองร่างบางที่ยังหลับใหลอยู่ที่เตียง เขาเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะก้มลงจุมพิตหน้าผากมน “ชั้นไม่ได้เรื่องเลยใช่ไหมทงเฮ นายโดนรังแกขนาดนี้กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย หายเร็วๆนะต่อไปนี้ชั้นจะไม่ปล่อยให้นายต้องสู้ตามลาพังอีกแล้ว”กุมมือเล็กมาจุมพิตก่อนจะออกจากห้องเ พื่อให้คนเจ็บได้พัก
- 24. คุ่ยเซียนมองใบหน้าที่บวมช้าจาแทบไม่ได้เขาก็น้าตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “ตงไห่จ๋าไปทาเวรทากรรมอะไรนักหนานะถึงเจอแต่เรื่องแบบนี้”บีบมือเล็กแน่น “เจ็บมากไหมคนดี ชั้นอยู่นี่แล้วนะต่อไปชั้นจะไม่ให้ใครมาทาร้ายตงไห่ได้อีกชั้นสัญญา” ร่างที่หลับอยู่บนเตียงมีอาการสะดุ้งเป็นบางครั้งคุ่ยเซียนต้องบีบมือร่างเล็กจึงเริ่มสงบลง เขารักผู้ชายคนนี้รักจนไม่เคยเผื่อใจไปให้ใคร แต่ไม่รู้เวรกรรมอะไรถึงมีแต่เรื่องเข้ามาให้ตงไห่ต้องเจ็บตัว “ชั้นกลับแล้วนะตงไห่นอนพักเถอะ”จุมพิตหน้าผากมนก่อนออกประตูไป คิมเซนามองร่างที่มีสายระโยงรยางค์แล้วก็หน้าหมอง ลูกของเธอคงจะเป็นห่วงพ่อจึงดิ้นเหลือเกินแต่พอมาดูอยู่แบบนี้กลับไม่ยอมดิ้นราวกับรู้แล้วว่าพ่อปลอดภัย คิมเซนาเช็ดน้าตาเมื่อหญิงวัยกลางคนเดินเข้ามา “คุณกาลังท้องกาลังไส้อย่าอยู่ในที่แบบนี้นานนะคะเดี่ยวเด็กจะติดโรคเอา”บอกคิมเซนาอย่างใจดี “กาลังจะกลับแล้วละคะ หนูขอตัวนะคะ” “ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มาเยี่ยม” “ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะหนูเป็นเพื่อนกับยองฮุน หนูไปแล้วนะคะ” ลียองเอมองตามหลังร่างนั้นไปจนลับตาแล้วหันมามองลูกชายแล้วเธอก็นึกถึงเรื่องที่ลูกชายบอกเธอ
- 25. “หรือว่านั่นจะเป็นลูกของยองฮุน” ลียองเอเดินแกมวิ่งตามคิมเซนาไปแต่ภาพที่หญิงสาวกาลังพยุงชายร่างใหญ่อย่างเป็นห่วงเป็นใยนั้นก็ทาใ ห้นางถอยหลังกลับ “เจ็บมากไหมซูมีน” “ไม่เท่าไหร่หรอกครับตอนนี้ยายังไม่หมดฤทธิ์ คุณน่าจะพักผ่อนที่บ้านไม่น่ากลับมารับผมเลย” “ก็จะได้กลับบ้านพร้อมกันไงไปเถอะชั้นอยากพักแล้วหล่ะลูกคงเหนื่อยเพราะดิ้นแรงเหลือเกิน พลอยทาเอาชั้นเหนื่อยไปด้วยเลย” สองร่างพยุงกันขึ้นรถอย่างห่วงใยซึ่งกันและกันโดยลืมไปเลยว่าพวกเขาไม่ใช่สามีภรรยากัน จงอุนนั่งข้างเตียงแล้วกุมมือฮีชอลแน่น “พี่ครับผมมาเยี่ยม ใจร้ายที่สุดเลยจะมาต่างประเทศก็ไม่บอกผมสักคา พี่รีบหายนะรู้ไหม ผมเป็นห่วงพี่ที่สุดเลย”จงอุนลูบนิ้วเรียวนั้นอย่างทะนุถนอม
- 26. “ผมรักพี่รักอย่างไม่เคยหวังสิ่งตอบแทนแม้เศษเสี้ยวความรักผมก็ไม่ขอรับ เพราะผมรักพี่เกินกว่าจะเรียกร้องอะไรกับพี่ ผมอยากให้พี่มีความสุขพี่รักใครผมก็รักไปกับพี่รู้ไหม”มองร่างที่ยังไม่ได้สติด้วยความรัก “ รีบหายเร็วๆนะผมกลับแล้ว ยองอุนเอารถมารับแล้ว เดี๋ยวจองซูก็คงจะมาเฝ้ าพี่แล้ว พี่รีบตื่นนะจองซูตัวบางไปตั้งเยอะแล้ว” ก้มลงจุมพิตหน้าผากมนของฮีชอลก่อนจะเดินออกประตูไป “ชั้นก็รักนายนะจงอุน ขอบคุณที่รักชั้นมากมายขนาดนั้น แต่ชั้นรักนายได้เพียงแค่น้องชายเท่านั้นจริงๆ” บอกออกมาเสียงโหยเพราะเพิ่งจะฟื้น คยูฮยอนกาลังเอาใจคนเจ็บเป็นการใหญ่แต่คนป่วยก็ไม่ได้ดั่งใจเขาเลย “ทงเฮทานอีกคานะข้าวต้มนี้อร่อยจะตาย” “นายก็กินเองซีเล่าไม่ชอบข้าวต้ม” “โหคนอุตส่าห์อยากเอาใจ” เพี๊ยะ! ฟาดหลังคยูฮยอนเต็มแรง
- 28. “คุณไม่เอาแล้วขุนผมจนจะลงพุงแล้วนะนี่” “อีกคานะพรุ่งนี้ก็ได้ไปทานที่บ้านแล้ว” “ไม่เอา ผมแทบจะสารอกแล้ว คุณคยูฮยอนไม่เห็นบังคับทงเฮเลย” “แล้วตงไห่แฟนใคร” “แฟนคุณครับ” “ครับงั้นเลิกบ่นเลย ตงไห่เป็นแฟนคุ่ยเซียนไม่ใช่แฟนคยูฮยอน อ้าปากเร็วๆเลยจะไปทางานแล้ว” “ครับๆอ้าแล้วครับ” “เด็กดี” ฟอด! หอมแก้มตงไห่แล้วยิ้มหน้าบาน “ไปทางานแล้วนะ” “เดี๋ยวครับมีอะไรจะบอก” คุ่ยเซียนเลิกคิ้วอย่างแปลกใจก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ “เอียงหูมาซิครับเดี๋ยวใครได้ยิน” คุ่ยเซียนยิ้มแล้วเอียงหูเข้าไปฟังใกล้ๆ “ผมรักคุณ” ฟอด! หอมแก้มแล้วยิ้มจนตาหยี
- 29. “ชั้นก็รักตงไห่ ไปนะเดี๋ยวตอนเย็นมาหา” “ครับ ขับรถดีๆนะเป็นห่วง” “คร๊าบไปแล้ว”ยิ้มให้ก่อนจะออกประตู ตงไห่ยิ้มตามหลังไปจนประตูปิดสนิท สี่ปีต่อมา หนูน้อยร่างป้ อมกาลังตามลูกบอลที่กลิ้งมาที่ชายร่างใหญ่ที่กาลังนั่งรถเข็นอยู่ “คุณลุงจ๋าลูกบอลของฮยอนบินอยู่ใต้รถของคุณลุง” “ครับๆเดี๋ยวลุงหยิบให้ คุณพ่อคุณแม่ไปไหนถึงมาคนเดียว”มือเข็นรถออกแล้วช่วยหยิบลูกบอลให้เด็กน้อยที่รออย่างใจจดจ่อ “แม่มาแล้ว ขอบคุณนะครับลุง”รับลูกบอลและวิ่งกลับไปหามารดาก่อนจะกอดเอวแน่น “ฮยอนบินไปกวนอะไรคุณลุงละลูก”กอดลูกชายก่อนจะยิ้มเผื่อแผ่มาให้ชายที่นั่งรถเข็นอยู่ แล้วก็ต้องยิ้มค้าง “ยองฮุน” “คิมเซนา”
- 31. หอมแก้มลูกชายก่อนจะปล่อยให้ไปหาซูมีน “พ่อครับวันนี้จะพาฮยอนบินไปไหน” “ไปร้านลุงยองอุนลูก วันนี้วันครบรอบห้าปีร้านอาหารของลุงยองอุน” “งั้นก็ต้องเจออาทงเฮกับอาตงไห่ใช่ไหมครับ” “ครับเจอครับ” “เย้ดีใจที่สุดเลยจะได้กินของอร่อยๆ”ยิ้มแป้ นอย่างยินดี “ขอบคุณนะซูมีนนายเลี้ยงเขาได้ดีอย่างที่ตงไห่เคยบอกจริงๆ” “ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับฮยอนบินแกเป็นเด็กจิตใจดีเลี้ยงง่าย” “ผมฝากเขาด้วยรักเขาให้มากๆ” “ครับ เขาเป็นลูกผม เราขอตัวนะครับ” “ชั้นไปก่อนนะคะวันหลังจะพาลูกไปเยี่ยมที่บ้าน ฮยอนบินลาคุณลุงก่อนลูก” “คุณลุงครับฮยอนบินไปแล้วนะครับ”ร่างเล็กโบกมือหยอยๆแล้วเกาะแขนซูมีนไม่ห่าง ยองฮุนน้าตาไหลมองตามทั้งสามไปตาไม่กระพริบเพื่อจะเก็บภาพไว้ในความทรงจาให้นานที่สุด
- 32. “ยองฮุนน้าได้แล้วลูก” “แม่ครับเด็กที่เดินไปนั่นเป็นลูกผมน่ารักไหมครับ” ลียองเอมองตามมือของยองฮุนแล้วยิ้มอ่อนโยนออกมา “แม่หนูคนนี้จริงๆด้วย แม่คิดว่าเขาเป็นเมียผู้ชายคนนั้นซะอีกตอนที่เขามาเยี่ยมลูกเมื่อสี่ปีก่อน” “ตอนนี้เขาเป็นสามีภรรยากันแล้วครับแม่ แต่เด็กคนนั้นเป็นลูกผม” “น่ารักจ๊ะท่าทางจะคุยเก่ง” “ครับแม่ลูกผมน่ารัก” “กลับเถอะลูกเย็นแล้ว”เข้าเข็นรถเข็นของลูกชายตรงออกจากสวนสาธารณะ บรรยากาศงานเลี้ยงครบรอบห้าปีร้านอาหารของยองอุนเป็นไปอย่างอบอุ่นเมื่อทุกคนมากันครบและนั่งล้อ มโต๊ะอย่างสนุกสนาน “อาตงไห่ฮยอนบินจะกินกุ้งตัวใหญ่” “ครับนี่ครับ”ตงไห่ตักให้อย่างเอาใจจนคุ่ยเซียนมองตาละห้อย “ไม่ให้ชั้นบ้างเหรอ”ถามตงไห่เสียงออด “คุ่ยเซียนมันอิจฉาเด็กว่ะ อย่างนี้ตงไห่น่าจะท้องได้เน๊าะคงอิจฉาลูกแน่ๆ”ซีวอนแซวยิ้มๆ “นายทาให้ฮยอกแจท้องได้ก่อนแล้วค่อยให้คนของชั้นท้อง”
- 33. “ซีวอนก็ชอบไปแหย่มันพูดมาฟังได้ที่ไหน”ฮีชอลว่ายิ้มๆ “ฟังไม่ได้สะ….ดันเข้าใจ”บอกหน้าหงิก “คุ่ยเซียนชั้นรู้ว่าแกกาลังจะบอกว่าพี่ชั้นเสือกเข้าใจ”ยองอุนหัวเราะร่าเมื่อฮีชอลตวัดสายตาพิฆาตส่งมาให้ “จงอุนแกอบรมยองอุนมันหน่อยนะ เห็นค้างด้วยกันบ่อยๆเดี่ยวมันจะเอาขนหมาไปห่มให้แกอีกคน” “แร้งงงงง”ทงเฮบอกยิ้มๆ “นายก็ว่าแต่เขา ตัวเองขนหมาผุดออกมาก่อนเขาแล้วไปว่าคนอื่น”จองซูบอกพร้อมกับยิ้มแก้มบุ๋ม “ปากเสียนะจองซูกินๆเข้าไปเดี๋ยวเด็กเอาเป็นเยี่ยงอย่างใช่ไหมครับฮยอนบิน”ฮีชอลหันไปยิ้มให้เด็กน้อยที่ นั่งตักตงไห่ “ครับคุณลุง”ยิ้มแป้ นให้ฮีชอล “ซูมีนเอาลูกนายไปเก็บไปเรียกชั้นลุง แก่เชียว”หน้าหงิกอย่างไม่ชอบใจ “ฮยอนบินทีหลังเรียกชอลลี่นะลูกนะ”หันไปบอกใหม่เพราะไม่ชอบคาว่าลุง “ครับลุงชอลลี่” ฮีชอลเหลือกตาให้หนูน้อยฮยอนบินก่อนจะหันไปสนใจอาหารตรงหน้าอย่างผิดหวัง “พี่อย่าเครียดไปเลยน่า ลุงมันเป็นแค่สรรพนาม หน้าพี่ยังเด้งอยู่เลย”คยูฮยอนบอกอย่างเอาใจ “แหงหล่ะหน้าแกยังนาหน้าชั้นไปแล้วเลยทงเฮว่าจริงไหม” “ไม่ทราบครับ ผมรู้แต่ว่าแฟนผมหล่อ”อมยิ้มจนแก้มตุ่ยจนคยูฮยอนต้องดึงเข้าไปกอดเพราะพูดถูกใจ “เฮ้ยอย่างเลี่ยนอ่ะซูมีนเอาเหล้ามาแก้เลี่ยนที”ฮยอกแจบอกพร้อมกับยิ้มร่าจนอวดเหงือกที่เขาแสนจะภูมิใ จ
- 35. เข้ากอดกันกลมทั้งสามคนแล้วฮีชอลก็ผละออกไปโอบไหล่จองซูไปที่รถ ยองอุนมองตามร่างที่โอบไหล่กันอย่างสนิทสนมนั้นไปแล้วยิ้มบางๆเขารักพี่ชายเขาเกินกว่าจะแย่งจองซูได้ เขาอาจจะรู้ตัวช้าไปสักนิดจนเกือบจะเสียพี่ชายไปตลอดชีวิต แต่โชคชะตายังให้โอกาสไม่พรากชีวิตพี่เขาไป เขาจึงมีโอกาสได้แก้ตัว เขาจะรักจองซูอย่างที่น้องชายควรจะรัก บอกกับตัวเองในใจ จงอุนมองตามหลังฮีชอลไปอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก เขาดีใจที่ไม่เคยทาให้ฮีชอลต้องหนักใจกับความรักที่เขามีให้ เขายินดีจะรักอยู่แบบนี้ตราบใดที่ใจเขายังไม่พบคนที่ถูกใจ แต่ด้วยความรักที่เขามีให้คิมฮีชอลตอนนี้ เขาก็คิดว่าถึงจะมีแฟนเขาก็ยังคงรักพี่เขาอยู่ดี ผมรักพี่ที่สุด จงอุนบอกตัวเองในใจเมื่อรถของฮีชอลแล่นผ่านแล้วฮีชอลเลื่อนกระจกออกมาโบกมือให้ก่อนจะเคลื่อนรถผ่ านไป ร่างที่สวมเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงนอนสีเทายังคงนอนอ่านหนังสือรอเขาอยู่บนเตียงทั้งที่เกือบจะเที่ยงคืน แล้ว คุ่ยเซียนออกจากห้องน้าแล้วทิ้งตัวลงไปกอดอย่างรักใคร่ “ผมยังเปียกอยู่เลย”จับผ้าขนหนูที่พันคอของคุ่ยเซียนมาเช็ดผมให้อย่างเอาใจ “ก็จะให้ตงไห่เช็ดให้ไง” “คุณอ่ะขี้โกงตลอดหล่ะ” “แล้วตามใจไหมหล่ะ” “ครับตามใจครับ ไม่ตามใจแฟนจะไปตามใจใครหล่ะ แห้งแล้วครับ”
- 36. “แล้วหล่อหรือยัง” “ครับหล่อครับ” “หล่อเท่าคยูฮยอนไหม” “ไม่ทราบซิครับ” “ทาไมละ” “ก็มองแค่คุณเลยลืมเปรียบเทียบกันว่าใครหล่อกว่า”ยิ้มจนตาหยี “แฟนใครเนี่ยน่ารักที่สุดเลย”จับแก้มแล้วบีบจนหน้าแบน ตงไห่มองใบหน้าคมนัยน์ตาไหวระริก “ผมรักคุณนะ” “ชั้นก็รักตงไห่รักที่สุดเลย นอนได้แล้วขืนบอกรักกันต่อรับรองสว่าง ไม่ใช่บอกรักนะรู้ใช่มั้ย” “ครับๆนอนแล้วครับ”ตงไห่ทิ้งตัวลงนอนพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมศีรษะแล้วอมยิ้มแก้มตุ่ยไม่นานเอวเขาก็โ ดนกอดเข้าไปแนบร่างสูงเขารักคุ่ยเซียน เรารักกัน คยูฮยอนมองร่างที่กาลังหลับอยู่บนเตียงแต่ริมฝีปากกลับเม้มแน่นเพราะกลั้นยิ้ม “รู้นะว่าแกล้งหลับ” “ไม่ได้แกล้ง” “รอชั้นเหรอ”กระซิบที่หูจนทงเฮต้องหดคอเพราะจั๊กจี้ “ไม่ได้รอ”
- 37. “รอหน่อยน่านะ” ฟอด! คริก!”อย่าแกล้ง” “ไม่ได้แกล้งทงเฮออกจะน่ารักใครจะไปแกล้งลง”เม้มติ่งหูจนทงเฮยิ้มร่า “ไหนบอกไม่แกล้งไง” “แกล้งที่ไหนนี่เขาแสดงความรักต่างหาก”ไซ้ซอกคอจนทงเฮขนลุกเกรียว “คยูฮยอนจะนอนแล้ว” “ก็นอนไปสิ”ปากบอกแต่มือก็ลูบหน้าท้องบางจนทงเฮชักจะสั่น คยูฮยอนจุมพิตริมฝีปากบางอย่างอดใจไม่อยู่ก่อนจะถอนจุมพิตแล้วลงนอนเคียงข้าง ทงเฮตื่นตัวรับสัมผัสเต็มที่แล้ว แต่คยูฮยอนกลับทาท่าจะหลับอย่างไม่น่าให้อภัย “ตื่นขึ้นมาทาต่อให้เสร็จด้วย ไม่งั้นชั้นจะกดนายเอง” “ครับตื่นครับ แฟนใครว่ะโคตรน่ารักเลย” “ก็ต้องแฟนนายสิ รักนะ” “ชั้นก็รักทงเฮรักมากที่สุดเลย” เสียงที่อยู่ในห้องนอนยังคงดาเนินต่อไป แต่สายลมที่พัดใบไม้แห้งที่ปลิวไสวลงสู่พื้นคงจะไม่อยากฟังแล้ว เพราะทั้งคู่บอกรักกันอยู่ทุกวันและคงจะบอกไปเรื่อยๆเหมือนสายลมที่พัดผ่านทุกสรรพสิ่งอยู่ทุกวันอย่างไม่ รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเพราะพวกเขารักกันจนไม่เคยหน่ายที่จะพูดคาว่ารักออกมา
- 38. END