1. Some were born to sing the
blues
Hallo!
Dit is deel 8 van 'Some were born to sing
the blues', het nieuwe dagboek van Svenja
SimStone.
Geniet ervan!
! Let op:
Het verhaal is soms licht seksueel getint en
dus niet altijd geschikt voor jongere lezers.
Lezen is op eigen risico. ;)

2. Topic.
Zoals jullie wel weten hou ik van vele
berichtjes en reacties over hoe jullie het
dagboek vinden, dus aarzel niet om iets op
LJ te posten! ;)

3. Story.
Net zoals bij 'You and Me against the
World', gaat het verhaal over 2 meisjes. Ze
delen samen een studentenkot, en volgen ook
samen les. Maar voor de rest hebben ze
niets gemeenschappelijk. Of dat denken ze
toch.
Robin en Brook weten minder van elkaar dan
ze op het eerste zicht dachten..

4. Brook.
De volgende ochtend voelde ik me nog wat
versuft toen ik opstond. Het was al enkele
dagen geleden dat ik nog in een comfortabel
bed had gelegen, en ik had dus erg diep
geslapen. Het drong pas enkele minuten
later door dat ik gisteren na al die jaren
m'n biologische moeder had gevonden. Die
gedachte maakte me klaarwakker.

5. Brook.
Ik stond op en rende uit de slaapkamer, op
zoek naar bevestiging dat het geen droom
was geweest.
“Mam?” zei ik zachtjes toen ik Jo in de
keuken aantrof.
“Goeiemorgen Brook, heb je lekker
geslapen?” vroeg ze glimlachend terwijl ze
het ontbijt op tafel zette.
“Euhm.. Ja.. Goeiemorgen,” zei ik nog een
beetje verward.

6. Brook.
“Ik hoop dat je houdt van vruchtengebak.
Ze komen pas uit de oven.”
Ik lachte alleen maar en begon te eten.
Het gebakje was al snel op en ik had nog
steeds honger. Toch durfde ik niet nog
eentje te nemen, ik wilde niet te gulzig
lijken.
“Neem nog maar eentje hoor,” zei Jo alsof
ze m'n gedachten kon lezen.
Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen!

7. Brook.
Na het ontbijt kleedden Jo en ik ons om, en
besloten we om samen een spelletje te
spelen.
“Blijf staan.. Niet omvallen..” zei Jo tegen
de stapel die een beetje wankelde.
Tegen alle verwachtingen in bleven de
stokjes allemaal liggen.
“Yes! Jouw beurt!” zei ze enthousiast.

8. Brook.
Enkele minuten later was de toren al een
stuk hoger. Ik begon het spel een beetje
beu te worden en wou eigenlijk vragen
stellen.. Uiteindelijk waagde ik het erop.
“Waarom heb je me eigenlijk afgestaan?”
vroeg ik terwijl Jo een stokje op de toren
plaatste.
Ze schrok duidelijk van m'n vraag en de
toren viel als een kaartenhuis in elkaar..

9. Brook.
Jo stelde voor om een luchtje te scheppen,
en dus gingen we samen naar de vijver aan
het schuurtje om te vissen. Het duurde niet
lang of ik had beet.
“Ik wilde je niet afstaan maar het moest
van m'n moeder. Ik was nog maar pas 16,
we hadden niet veel geld en ze zei dat we
niet voor je konden zorgen,” vertelde Jo uit
het niets. Ze voelde zich duidelijk schuldig.
“Het geeft niet.. Ik verwijt je niets ofzo..
Ik wilde gewoon weten waarom..” zei ik om
haar gerust te stellen.

10. Brook.
“En mijn vader?” vroeg ik even later. Jo
leek nog minder blij met deze vraag..
“Luister Brook.. In die tijd was ik met
verschillende jongens samen. Ik ben er niet
trots op, en sinds ik je heb moeten afstaan
heb ik elke man in m'n leven afgezworen.
Maar ik weet niet precies wie je vader is.
Alhoewel ik altijd wel een vermoeden had..”
“Kan ik hem ontmoeten?”
“Als je wil kan ik zijn adres achterhalen
maar..”
“Waar wachten we nog op?! Waar woont
hij?”

11. Brook.
Jo aarzelde even, maar uiteindelijk gaf ze
me het adres van de man die misschien mijn
vader was.
Voordat ik vertrok ging ik nog snel in bad.
Ik wilde er goed uitzien wanneer ik hem zou
ontmoeten en probeerde de visgeur van me
te wassen. Tegelijk zorgde het bad ervoor
dat ik wat rustig werd, want ik was best
zenuwachtig.

12. Brook.
Het bad had niet veel geholpen tegen de
visgeur. Aangezien m'n kleren nog niet droog
waren, moest ik de naar vis stinkende trui
weer aandoen. Jo daarentegen had wel iets
anders aangetrokken.
“Wees voorzichtig, en vergeet niet dat hij
niet weet dat je bestaat.. Hij zal dus best
wel in shock zijn als hij ontdekt dat hij een
dochter heeft. Verwacht er alsjeblieft niet
te veel van.. Hij was niet echt de meest
geweldige jongen waarmee ik gedate heb.”

13. Brook.
Met die laatste woorden (die me nu al een
beetje teleurstelden), vertrok ik naar het
huis van m'n vader. Het was hier niet zover
vandaan, en ik vroeg me af hoe Jo hem al
die jaren had kunnen ontwijken..

14. Brook.
Enkele minuten later kwam ik aan bij een
appartement. Er wandelde net een man naar
buiten, en hij zag eruit zoals de man die Jo
had beschreven.
“Euhm.. Excuseer.. Heeft u even tijd?”
“Sorry, ik moet dringend weg voor een
afspraak. Kom je voor m'n dochter?”
“Nee u begrijpt het niet.. Ik moet u
spreken, het is dringend.”

15. Brook.
“Goed dan,” zei hij met een zucht, en hij
liet me in het halletje.
“Ik weet niet juist hoe ik dit moet vertellen
maar.. Ik ben je dochter.. Herinner je je
Jo nog? Ongeveer twintig jaar geleden?
Eerst bleef de man me aanstaren, maar al
snel keek hij me kwaad aan.
“Ik weet dat het een shock is maar ik wou
gewoon mijn biologische vader leren kennen
en..”

16. Brook.
“Luister eens, ik zou willen dat je zo snel
mogelijk verdwijnt! Ik ben één keer
uitgegaan met Jo en toen heb ik haar
gedumpt en nooit meer gezien, net zoals al
die andere meisjes.”
“Blijkbaar had die ene date toch veel
gevolgen,” zei ik op een kwade toon.
Hij schrok een beetje van mijn reactie.
“Luister, dit zijn jouw zaken eigenlijk niet
maar.. Je kan mijn dochter niet zijn.. Ik
kan geen kinderen krijgen,” zei hij
geïrriteerd.

17. Brook.
Plots wandelde er een meisje in het
halletje. Ik herkende haar, maar wist niet
precies van waar..
“Papa ben je nu nog altijd niet vertrokken?”
vroeg ze met een schelle stem.
Toen ze mij zag bleef ze even staan, ze
staarde naar me en plots rende ze op me af
en gaf me een knuffel. “Brook! Wat lang
geleden! Ik dacht dat ik je nooit meer zou
zien! Wat doe je hier?”

18. Brook.
Toen ze me weer losliet keek ik haar
verbaasd aan.
“Ken je me niet meer? Ik ben het, Alex!” zei
ze met een opgewekt, schel, stemmetje.
“Alex? Ben jij het echt?”
“Natuurlijk gekkie!”
Ik kon niet geloven dat dit Alex was.. Ze was
zoveel veranderd. Ze nodigde me uit om naar
binnen te komen om wat bij te babbelen.
Haar adoptievader (die gelukkig niet mijn
vader was) wandelde snel een andere kamer in
en ging even later weer naar buiten..

19. Brook.
Gedurende het hele gesprek praatte Alex
alleen maar over zichzelf. Ze vroeg zich
niet eens meer af waarom ik haar vader
had opgezocht.
“... En toen zijn m'n adoptieouders dus
gescheiden, maar dat vond ik niet zo erg.
Ik verblijf nu vooral bij mama en soms kom
ik eens langs bij papa.” Tussen het praten
door keek ze af en toe naar de klok in de
kamer. “Oei, is het al zo laat? Ik moet
ervandoor. Maar het was fijn dat je langs
kwam,” zei ze terwijl ze me buiten
probeerde te krijgen.

20. Brook.
Uiteindelijk wandelde Alex nog een stukje
mee naar buiten. “Het was leuk je weer te
zien, Brook.” Ze omhelsde me en wandelde
toen de andere richting uit.. Blijkbaar zat
een volgende ontmoeting er niet meer in..
Ik hing m'n tas weer op m'n rug en zorgde
dat ik zo snel mogelijk weer bij Jo was.

21. Brook.
Zodra ik aanbelde rende Jo naar de
voordeur.
“En?” vroeg ze zenuwachtig.
“Hij was het niet.. Gelukkig niet..” zei ik.
We gingen naar de living en ik vertelde hoe
hij tegen me uitgevlogen was. Ook Alex
kwam ter sprake..
“Maar wie is dan wel mijn biologische
vader?” vroeg ik toen ik uitverteld was.

22. Brook.
Jo staarde voor zich uit.
“Jo! Vertel me wie het is!”
“Ik weet wel wie je vader is.. Al van het
eerste moment dat ik je zag herkende ik
hem in jou. Hij woont hier een heel eind
vandaan, dichtbij de stad waar je studeert.
Van hier uit duurt de reis een tijdje. Je
kan enkel vanaf dit eiland de trein nemen.”

23. Brook.
“Wat?! Je wist het al die tijd al? Waarom
heb je dan gelogen?”
“Het spijt me Brook.. Ik durfde het niet..
Ik was smoorverliefd op je vader en toch
heb ik hem zo vaak bedrogen. Zoveel
jongens konden je vader zijn en ik was bang
dat hij het zou ontdekken als hij de vader
niet was. Ik was te laf om toe te geven dat
ik hem had bedrogen, en daarbij moest ik
de baby afstaan van m'n moeder. Het was
allemaal te veel en te ingewikkeld en ik wou
niet nog meer in de problemen komen..”
jammerde Jo.

24. Brook.
“Ik wilde het niet zeggen omdat ik hem niet
onder ogen durf te komen. Ik heb hem erg
gekwetst Brook..”
“Ik ga hem opzoeken. En jij komt met me
mee! En dit keer vertel je hem de
waarheid. Het is mijn vader en hij heeft
het recht om dat te weten.”
“Maar..”
“Luister, ik merk dat je om hem geeft en
dit is je kans om het recht te zetten.”

25. Brook.
Uiteindelijk gaf Jo toe en vertrokken we,
nadat ze zich had omgekleed en een uur
lang in de badkamer zat om zich op te
maken..
Jo's handen trilden toen ze de deurbel
indrukte.
“Hallo?” zei een stem die uit het apparaatje
verscheen.
“Euh.. James? Het.. euh.. Ik ben het..
Jo..”
Er klonk een zoemend geluid en ik opende
de deur.

26. Brook.
We stonden nog maar net in het halletje of
de deur ging open. “Jo? Wat kom jij hier
doen?” vroeg James verward.
Toen pas zag James me van achter de deur
verschijnen. Ik staarde hem enkel aan, en
hij staarde terug. Ik leek echt op hem..
“Mogen we even binnen komen?” vroeg Jo
verlegen.

27. Brook.
Jo probeerde haar verhaal te vertellen en
ik stond haar af en toe bij. Ze gaf zelfs
toe dat ze hem had bedrogen en waarom ze
hun relatie had verbroken. Pas toen ze
begon te vertellen over hoe ze mij moest
afstaan, nam ik het woord van haar over.
Ik vertelde James over mijn adoptieouders,
hoe ik weer in het weeshuis terecht kwam,
en hoe ik tenslotte mijn moeder vond.

28. Brook.
“Dus.. Jij bent eigenlijk.. mijn dochter?”
Ik kon niet uit James gezichtsuitdrukking
afleiden of hij wel blij was met mij als
dochter. Je krijgt immers niet elke dag te
horen dat je een kind hebt dat al 18 jaar
op de aardbol rondloopt zonder dat je haar
kent..
James staarde me enkele seconden aan en
stond recht, hij wandelde naar me toe. Ik
ging ook rechtstaan terwijl James mijn
gezicht grondig bestudeerde.
“Je lijkt echt op mij.. Maar toch herken ik
Jo volledig in je,” zei hij met een glimlach.

29. Brook.
Plots omhelsde hij me.
“Het is moeilijk om te geloven dat ik een
dochter heb.. Maar ik ben blij dat ik je
leer kennen, Brook,” zei hij met een krop in
de keel.
Ik was blij dat hij me accepteerde als zijn
dochter en voelde me opgelucht. Eigenlijk
had ik me nog nooit zo compleet gevoeld als
nu..

30. Brook.
James wou meteen alles van me weten. Ik
babbelde mijn studies, en toen hij vroeg of
ik een vriend had vertelde ik hem zelfs over
mijn relatie met Auden. James kreeg heel
wat te verduren. Eerst te horen krijgen dat
je een dochter hebt, en dat ze dan ook nog
eens lesbisch is, is niet niks. Maar hij nam
het allemaal goed op, en ik was meteen blij
met hem als vader.
Toen ik even later naar het toilet ging, liet
ik James en Jo alleen achter in de
woonkamer. Ze hadden nog niet veel tegen
elkaar gezegd sinds Jo alles had verteld..

31. Brook.
“Ik wou dat je het eerder had verteld..”
“Het spijt me echt James.. Als ik had
geweten dat ik zo'n geweldige dochter zou
krijgen dan had ik waarschijnlijk anders
gereageerd,” grapte Jo. James kon hier
niet echt mee lachen.
“Luister, het is gebeurd, en we kunnen er
niets aan veranderen, maar dat wil niet
zeggen dat ik je niets verwijt of je zomaar
kan vergeven voor alles wat je hebt
gedaan.”
Jo keek naar de grond en het was muisstil
in de kamer toen ik weer binnenkwam.

32. Brook.
Ik zat nog maar net terug op de bank toen
Jo zei dat we weer naar huis moesten. We
hadden nog een lange treinrit voor de boeg.
Met tegenzin nam ik afscheid van James,
maar hij verzekerde me dat we elkaar snel
weer zouden zien en dat ik altijd mocht
langskomen. Als ik de trein nam woonde hij
maar een halfuur van mijn campus.

33. Brook.
In de trein vertelde ik Jo hoe goed ik me
voelde nu ik m'n biologische ouders had
gevonden. Plots merkte ik dat ze een
beetje van slag was.
“Het was moeilijk om hem terug te zien
he?” vroeg ik. Jo knikte.
“Ik wou dat we nog bij elkaar waren. Ik
klink als een puber, maar ik voelde me zo
goed bij hem. En nu haat hij me..”
“Misschien haat hij je helemaal niet. Nodig
hem uit om nog eens te praten en wie weet
komt alles dan goed..” zei ik om haar wat
op de beuren.

34. Brook.
Die nacht sliep ik erg onrustig. De volgende
ochtend zou ik weer naar huis vertrekken.
Eindelijk zou ik Auden weer kunnen zien..
Maar hoe zou ze reageren op mijn
terugkomst? Misschien was ze wel verliefd
geworden op iemand anders terwijl ik weg
was, of had ze me bedrogen omdat ik haar
in de steek liet..
Nee.. Dat is niets voor haar..
Ik probeerde de gedachten uit m'n hoofd
te bannen.

35. Brook.
's Ochtends nam ik afscheid van mijn kamer
en het bed waar ik enkele nachten had
geslapen. Het was de kamer die Jo had
vrijgehouden voor mij, in de hoop dat ik,
haar dochter, er ooit gebruik van zou
maken als ik haar ontmoette. Er hing een
zekere sentimentele waarde aan, en het
was vreemd om het lege bed achter te
laten.

36. Brook.
Daarna kwam het moeilijkste moment. Ik
moest afscheid nemen van Jo. Ze nam me
zeker honderd keer vast en zei wel duizend
keer dat ik voorzichtig moest zijn en een
telefoontje verwachtte als ik thuiskwam. Ze
begon zich al als een echte moeder te
gedragen, iets wat ik al die jaren had
gemist..

37. Brook.
We spraken af om elkaar vaker te zien, en
Jo zou me ook af en toe komen bezoeken op
de campus. Ze was ook erg benieuwd om
Auden te ontmoeten.
Ik moest weer even denken aan het
gepieker van de vorige nacht. Plots werd ik
overspoeld door een gevoel van gemis, ik
miste Auden en was er zeker van dat zij me
ook miste. Dat sterke gevoel stelde me
gerust.
Toen gaven we elkaar een laatste knuffel,
en ging ik op weg naar huis..

38. Brook.
Ik was nog maar een paar uurtjes weg of
Jo kreeg al een nieuwe gast over de vloer.
Ze had zich weer volledig opgemaakt om
James te ontvangen.
Jo was erg zenuwachtig toen ze de
voordeur opende, en ook James zag er
nerveus uit.
Jo liet James binnen en ze wandelden
zwijgzaam naar de keuken.

39. Brook.
Toen ze in de keuken zaten, bleef het nog
een lange tijd stil.
“Waarom heb je dit voor me verzwegen? Ik
hield zoveel van je. Volgens mij zou ik het
toen niet eens erg gevonden hebben dat we
een kindje kregen. Ik was zo smoorverliefd
op je dat ik te blind was om te zien dat ik
niet de enige was waar je een relatie mee
had.. En ik heb je echt jarenlang gehaat..”
Jo werd erg droef van die woorden, en
durfde niets meer te zeggen.

40. Brook.
“Je dacht waarschijnlijk dat ik niet wist dat
je me had bedrogen hé?”
Jo knikte enkel.
“Wel je zou verbaasd zijn hoeveel jongens
vertellen over hun seksleven in de
kleedkamers.. En net nadat ik het te weten
kwam veranderde je plots van school. Je
ontweek me, negeerde m'n telefoontjes..
En ik had geen idee waarom want IK was
degene met een reden om jou te negeren.
En dan sta je ineens op een dag voor m'n
deur met een meisje dat mijn dochter blijkt
te zijn?!”

41. Brook.
“Besef je wel hoe lang het heeft geduurd
voor ik over je heen was? En nu blijkt
ineens dat we een kind hebben en je doet
allemaal of het niets is!”
“Hey hoor eens!” roept Jo, ze vliegt recht
uit haar stoel, en James doet hetzelfde.
“Ik wou het je wel vertellen maar ik
schaamde me. Weet jij hoe het voelt om
niet te weten wie de vader van je kind is?
Ik ben sinds mijn 16de niet meer durven
uitgaan met iemand, allemaal omdat ik toen
zo stom was om de enige persoon waarvan ik
echt hield te verraden!”

42. Brook.
“Waarom heb je nooit het lef gehad om toe
te geven dat je me had bedrogen?!”
“Ik heb er echt veel spijt van.. Ik was
bang en mijn moeder wilde dat ik alle
contact verbrak en mijn kindje ter adoptie
afstond. Ik had geen keuze.. We hadden
niet genoeg geld en we besloten dat dat het
beste was voor de baby.. Ik heb wel
documenten achtergelaten voor haar in het
weeshuis.. Zodat ze me ooit kon opzoeken
als ze het echt wilde. Als ik de tijd kon
terugdraaien dan had ik haar gehouden..”

43. Brook.
Alle herinneringen kwamen naar boven en Jo
raakte een beetje overstuur. Ze kreeg
tranen in haar ogen.
Plots kwam James dichter, hij had nog
altijd een boze blik in z'n ogen en greep Jo
stevig bij de arm. Jo verstijfde terwijl
James zijn arm steeds dichter bij haar
gezicht kwam.

44. Brook.
James liet Jo's arm los en legde zijn hand
op haar heup. Hij plaatste zijn hand
onder haar kin en plantte een klein
kusje op haar lippen. Toen hij haar weer
losliet bloosde Jo een beetje.
“Hoe erg je me ook hebt gekwetst, ik
heb je nooit uit m'n hoofd kunnen
zetten Jo..”
“Ik ben blij dat jij de vader bent.. Ik
ben ook altijd van jou blijven houden..”
zei Jo glimlachend.

45. Brook.
Jo en James zoenden elkaar en even leek
het alsof de tijd was teruggedraaid naar 20
jaar geleden..
Meestal ontstaat er een kind uit de liefde
van de ouders.. Maar in dit geval was het
het kind zelf dat de liefde tussen haar
ouders weer deed opflakkeren. Want als
Brook niet op zoek was gegaan naar haar
biologische ouders, dan hadden Jo en James
elkaar waarschijnlijk nooit meer gezien..
“Onze dochter kan voor wonderen zorgen..”

46. Wordt vervolgd.
Dit is het einde van het achtste deel van
'Some were born to sing the blues'.
Laat zeker weten wat je ervan vond.
Svenja SimStone.