2. EL CORPO DEL AUGUA Fredo de Carbexe

3. Non sempre el augua chega asina, tresparente, tranquila. Ten outro corpo al chover, as gotas tupen a flor del augua das ondas miudas d’inverno. ¿Será dura el augua?, perguntas.

5. A FONTE Fredo de Carbexe

6. Lloureiros de solombra na viera del carreiro; escaleira llabrada polla lenta pisada de quen vivíu primeiro. Aire fresco na baxada, bruares, ruxidos, suares del augua; a fala dos espíritus.

7. El arrecho pequeño, a pedra cuase axelada, rocordos d’un neno col frío na cara. Pasaos xa anos, y sin que d’ella ún s’acorde, vólvese arteira a pequena fonte.

9. HOI Miguel Rodríguez Monteavaro

10. Hoi, que nun é domingo, veño hasta el porto. Dous pixotos que cantan al ameicer confunden el sou trabayo con un enredo y botan mao del tempo, pegureiro brizo y tenro entre os sous oyos. A lluz que ten este día pinta el nordés.

11. Na caleya que baxa al espigón quedo parao, sonrindo, nel meu andar: lluita núa melodía el aire del brao y danza alegre un árbol, vixilante veyo y manso entre el verdor.

12. Un son d’azucre y de mel envolve a mañá. A gaviota qu’engala fendo xareo queima con muitos berros el sou brincar, chama al home da rula pra que nun peche y chegan, mollemente, compañeiras branco lleite, por un momento. Ningúa conta perderse a xanta pernal.

13. Sei por qué na talaya medran as pedras, por qué cos milagres nos barcos xurde el amor, sei que nas arribadas falan as ondas y xemen as solombras das serenas señardosas pollas súas pernas. Esperan por outro día os mecos del sol.

14. Nas paredes da mía casa pode verse el firmamento é azul como a súa cama, é clarén de berzo eterno. Nas paredes da mía casa pode verse el firmamento é azul como a súa cama, é clarén de berzo eterno.

15. ¿Cóntos anos tiréi nel mundo dos pexes? ¿Cóntos quixen botar mui cerca d’aquí? Falo cua mía solombra y dizme que muitos y véxome maduro rabilando firme y mudo entre a xente. Nun dou por nada el meu mar nin el qu’eu vivín.

16. LLUZ Miguel Rodríguez Monteavaro

17. Quizabes, perderse tanto entre as cancióis, nun ten outro sentido máis qu’el d’amurar un pouco á llúa.

18. Nun sei. Ás veces gravito entre os soles y os reis como as carrizas que nadan na nada y volven al mundo A improvisación féxome un furaco nel peto, como se quixera ter úa ventá pr’asomarse y pra ver as caras da xente que me sigue alredor del harmonía.

19. Nel trafego del xareo confundo os colores y fágome cada vez máis veyo entre os oyos d’un público pouco avezao ás cántigas de volta y ás frebas de llume. Si... Nun é xinxello ser lluz qu’abura nel cerno del presente...

21. SEÑARDÁ Aurora Bermúdez Nava

22. Soñei contigo y na noite moura de señardá y d´ausencia

23. mil viermos carpinteiros devolvéronme al tempo

24. nel que pollos tous oyos eu via el mundo.

25. Foi namais un momento pro sentín como sempre el timbre da tua voz qu’ acougóu a mia infancia.

26. Volveron de sutaque as noitías del brao

27. qu’ olían a herba seca y cruzaban morcegos y caballos del demo,

28. aniaron outra vez as andolías

29. y cantóu a curuxa na noceira.

31. Y como veron fóronse.

32. Peró eu seguín aquí, a lo primeiro , con barruzo nos oyos

33. Despós esbazóuse el alma y volvéuse el barruzo zalanceira, polla alegría que foi recuperarte, porque sei ben qu’ agora nun te teño.

34. ALBENTESTATE Aurora Bermúdez Nava

35. Delantre d’ un mar d’ herba qu’ el vento cofa con maos d’ amante torpe

36. deixo as horas pasar esperando…

37. Pode qu’ espere qu’ a primavera enxangue

38. Este cielo sin lluz Y ye gane por fin a batalla al inverno

39. Ou namais qu’ a mia vida siga como hasta agora, que nun teña outra vez qu’ enllibrar nua maleta cuatro farrapos veyos y muitos medos novos

40. pra empezar noutro llao a botar os cementos d’ua casa d’emprestao na que sei ben que nunca poderemos tar todos,

41. Y os que tíamos taremos solos, albentestate,

42. Porque a que tía, ás desfeitas, fixéronma pedazos.

44. A MUYER QUE QUERÍA SER RÍO Mª José Fraga Suárez

45. A muyer que quería ser río nun buscaba outra cousa: el abandono de deixarse llevar igual qu’esbaran as gotas de sudor como monedas, os días da semana,

46. os pétalos da flor esgarecida.

48. Subir pra enhalar ceibe como os globos-chincheta escapando das festas.

49. Á muyer que quería ser río valíaye tamén ser herba alta,

50. roupa tendida ou cana de salgueiro.

51. Peró a súa sorte era acoudiyar sin pousadoiro.

52. LLONXE Mª José Fraga Suárez

53. Hai terras, y d’ellas teis recordos, nas qu’é perder el tempo asomarte á ventá condo estrenas el día.

54. É sempre azul el cielo, el aire envolve a calma tresparente,

55. hai música pra llevarte más llonxe da vida que conoces.

56. Nun hai présa.

57. El mundo revérqueche dos oyos testos d’úa realidá unde tas de visita.

58. Sabes qu’hai que volver, qu’igual nun pisas más el tarrén qu’os tous pés miden, tragan, carician

59. Sabes qu’ese momento é más solo, más único, más decididamente irrepetible

60. qu’os momentos todos que nun volven.

62. EL MAR Arturo Tangueiro

64. Pos si é duro morrer seguro que más lo será, morrer vindo y sentindo a brusquedá feita felicidá

65. Na ventá

66. Véxola.

67. Pecho os oyos y véxola chantada, avezada y espida en mitá del frente da casa veya de pedrá que manda na ribada.

68. Deitado na cama de ferro véxola na meseta pousada, entornada sobre a ventá del cuarto coas pernas tesas y de bisagra as cadeiras.

71. MANHATTAN Moncho Martínez Castro

73. Hai lugares como A Ribeira

74. que son elos solos pasaporte.

75. Palabras como chalano, tangarte, mediomundo…

76. que son elas solas a mía terra.

77. Y mañá, al amaicer .

78. condo descubra os altos edificios,

79. pensaréi entoncias que tou chegando á casa

81. XA NUN SEI Marisa López Diz

82. Xa nun sei se volveréi a ter as palabras cuas que contarche historias veyas que falan d’outro tempo

83. condo os homes tían nos oyos el brillo del lume y el corazón valeiro.

85. como morre el silencio brizo dos árboles deitao entre os regueiros, como morre tamén a chuvia nas poceiras

87. y que todo ha de quedar enterrao nesta terra

88. A ESTE LAO DEL MUNDO Marisa López Diz

89. A este lao del mundo as noites son máis largas y saben a binteiro

90. Nel célo vense sempre flores de luz, mochicas que morden el aire y se perden nos regos

91. Dóleme como nunca el paraíso de pedra que quedóu enterrao xa para sempre nel augua

92. y penso qu’einda en algún sito, presas detrás das cancelas, asómanse as hortensias a falarme da vida