3. Non sempre el augua chega asina, tresparente, tranquila. Ten outro corpo al chover, as gotas tupen a flor del augua das ondas miudas d’inverno. ¿Será dura el augua?, perguntas.
6. Lloureiros de solombra na viera del carreiro; escaleira llabrada polla lenta pisada de quen vivíu primeiro. Aire fresco na baxada, bruares, ruxidos, suares del augua; a fala dos espíritus.
7. El arrecho pequeño, a pedra cuase axelada, rocordos d’un neno col frío na cara. Pasaos xa anos, y sin que d’ella ún s’acorde, vólvese arteira a pequena fonte.
10. Hoi, que nun é domingo, veño hasta el porto. Dous pixotos que cantan al ameicer confunden el sou trabayo con un enredo y botan mao del tempo, pegureiro brizo y tenro entre os sous oyos. A lluz que ten este día pinta el nordés.
11. Na caleya que baxa al espigón quedo parao, sonrindo, nel meu andar: lluita núa melodía el aire del brao y danza alegre un árbol, vixilante veyo y manso entre el verdor.
12. Un son d’azucre y de mel envolve a mañá. A gaviota qu’engala fendo xareo queima con muitos berros el sou brincar, chama al home da rula pra que nun peche y chegan, mollemente, compañeiras branco lleite, por un momento. Ningúa conta perderse a xanta pernal.
13. Sei por qué na talaya medran as pedras, por qué cos milagres nos barcos xurde el amor, sei que nas arribadas falan as ondas y xemen as solombras das serenas señardosas pollas súas pernas. Esperan por outro día os mecos del sol.
14. Nas paredes da mía casa pode verse el firmamento é azul como a súa cama, é clarén de berzo eterno. Nas paredes da mía casa pode verse el firmamento é azul como a súa cama, é clarén de berzo eterno.
15. ¿Cóntos anos tiréi nel mundo dos pexes? ¿Cóntos quixen botar mui cerca d’aquí? Falo cua mía solombra y dizme que muitos y véxome maduro rabilando firme y mudo entre a xente. Nun dou por nada el meu mar nin el qu’eu vivín.
17. Quizabes, perderse tanto entre as cancióis, nun ten outro sentido máis qu’el d’amurar un pouco á llúa.
18. Nun sei. Ás veces gravito entre os soles y os reis como as carrizas que nadan na nada y volven al mundo A improvisación féxome un furaco nel peto, como se quixera ter úa ventá pr’asomarse y pra ver as caras da xente que me sigue alredor del harmonía.
19. Nel trafego del xareo confundo os colores y fágome cada vez máis veyo entre os oyos d’un público pouco avezao ás cántigas de volta y ás frebas de llume. Si... Nun é xinxello ser lluz qu’abura nel cerno del presente...
42. Porque a que tía, ás desfeitas, fixéronma pedazos.
43.
44. A MUYER QUE QUERÍA SER RÍO Mª José Fraga Suárez
45. A muyer que quería ser río nun buscaba outra cousa: el abandono de deixarse llevar igual qu’esbaran as gotas de sudor como monedas, os días da semana,