2. Plano orixinal cadrado que é o fondo branco, sobre o
que contrasta a figura circular negra : contraste máximo
de tons e contraste forte de liñas rectas horizontais e
verticais do plano orixinal coa curva do círculo. A estes
contrastes se lle engade o freo a expansión dos vértices do
cadrado fronte a dilatación ou fuga do círculo.
Composición dinámica ao estar o centro do círculo sobre a
vertical ascendente; elévase e marchase cara o futuro.
Xogo de tensións:
1.-círculo pesado (grande e escuro) contrarrestado pola
posición na parte superior do PO que lle comunica
lixeireza.
2.-O círculo por estar no centro e na periferia, está
sometido a dúas tensións: unha cara o centro denso
( centrípeta ) e outra centrífuga por tocar na periferia.
3.-As tensións cos bordes-fronteira superior horizontal e
vertical dereito están contrarrestados (?) coa posición do
centro do círculo que está na diagonal ascendente, liña de
simetría que lle aporta equilibrio.
3. PO rectangular onde predomina a vertical o cal lle confire
un carácter dinámico e quente. Este carácter dinámico
reforza as liñas diagonais libres que ao atravesar a periferia e
as fronteiras superior,inferior e dereita perden a súa tensión.
Estas liñas ao non enlazar vértices perden equilibrio e
aumenta o sentido dinámico da composición. As liñas
horizontais aportan un equilibrio frío que contrarrestan o
anterior.
Facendo o percorrido visual de esquerda a dereita hai un
ritmo que lle aporta un orden a composición, incluso unha
liña oblicua remata no vértice inferior dereita do PO;
contrarrestando o anterior hai un ritmo mais ordenado de
liñas horizontais, facendo un percorrido visual de arriba cara
abaixo.
O feito de que cinco interseccións de liñas estean nas
fronteiras elimina tensións e puntos de atención, dando unha
sensación de rematado. Aparte do anterior hai en oposición
dous pares de liñas converxentes que se cortan entre si
formando coma dous triángulos opostos cuxos vértices están
xusto nas fronteiras do ceo e da terra, nas liñas horizontais
superior e inferior do PO. Outros pares de liñas tamén se
cortan,pero en puntos da fronteira vertical dereita.
4. Formato do PO horizontal e polo tanto frío. Fondo
gris, neutro.
A figura ten dúas direccións de tensións oblicuas non
diagonais que se cortan aproximadamente no centro e
que se equilibran entre si. Unha está definida polos
extremos rectos da figura, onde cada extremo aporta
unha tensión cara os bordes superior e inferior.
Tensión reforzada pola proximidade dos extremos
libres das rectas a periferia e que xuntas tenden a
expandir o PO verticalmente, a vez que opostamente
xérase unha sensación de opresión. Liña compositiva
oblicua ascendente e quente non diagonal que lle
aporta desequilibrio. Outra liña de tensións opostas
cara aos lados esquerdo e dereito o aportan as tensións
de cada un dos arcos nunha dirección compositiva
oblicua descendente fría non diagonal, tamén
desequilibrada e con unha tensión pola proximidade
aos bordes menor que a outra dirección xa que a
distancia e maior. O PO tende a expandirse
horizontalmente. Contrastes rectas-curvas e dun certo
orden nas rectas cun certo desorden nas curvas.
5. PO de formato vertical que lle imprime un carácter ascendente
aéreo. Unha forma pesada que se expande ou procede da terra logra
vencer a retención, emerxendo con gran dinamismo pero de xeito
inestable, alixeirándose agora e provocando unha tensión que da
lugar a unha forma mais livián e vit al que tende a expandirse,
estabilizarse interiormente e liberarse definitivamente.
6. Predominio da terra e do pesado ,que se expande fora dos límites do cadro, e da
horizontalidade (do PO e das liñas de horizonte) :equilibrio frío.
A forma (humana) lixeiramente inclinada está en tensión coa liña fronteira superior,o ceo, e
en menor medida coa inferior, a terra, e outra tensión xorde pola súa proximidade coa liña
vertical dereita do PO que parece potenciarse porque a figura ten unha dirección deica a
esquerda. Ao lado outra forma tamén lixeiramente inclinada coma a anterior (ao saír de
abaixo non ten tensión, que queda reservada a figura humana) e que aportan un certo
dinamismo e desequilibrio, que contrasta coa horizontalidade predominante. Arriba un
círculo case central e na periferia..........non sei moi ben como interpretalo: si como
elemento equilibrador ou coma elemento inquietante polo seu desvío da mediana e en
tensión coa liña superior pola proximidade.
7. Esta imaxe e dun logotipo. O cadrado
coas súas horizontais e verticais
transmite as sensacións de tranquilidade
e equilibrio frío e cálido e de orden. A
dobre liña ascendente (que forma un
plano triangular coa base coincidindo
coa liña inferior de terra ) lle imprime
un gran dinamismo e dirección, e que
remata cun triángulo na mesma
orientación e que vai mais alá do límite
superior, nunha secuencia temporal.
Non hai tensións porque as dobres liñas
ascendentes superan a periferia e as
fronteiras do cadrado.
8. O percorrido visual que nos propón o deseñador e a través
da diagonal ascendente (aproximadamente), e con unha
dirección deica arriba axudada polas liñas converxentes dos
contornos do canón, sen tensións na saída porque a figura chega
ata os límites do cadro, ata chegar ao centro e punto de máxima
atención visual onde se produce unha forte tensión ( explosiva)
motivada pola proximidade , oposición direccional da outra
forma (obús ) e aliñamento na mesma dirección. O formato
vertical do PO transmite sensacións de enerxía.
Porqué a liña de simetría das figuras non coincide coa
diagonal ascendente?, e por tan pouco?
Eu penso que é para provocar unha incomodidade visual en
canto que nosa visión tende a levar esa liña de simetría cara a
diagonal ascendente que é unha liña de mais equilibrio. Pero
tamén e certo que lle aporta mais dinamismo e o choque é mais
forte
9. Esta imaxe a poño nun exercicio de clase.
LLes pido aos alumnos que sustituian a
imaxe da motocicleta por outra que
represente un perigo para un neno ou
adolescente na actualidade e para iso
doulles unha fofocopia da imaxe en DIN
A6, pero sin a imaxe da moto.
