1. Hoofdstuk 11Queen Bee: Melissa Miel

2. Uitgeput van zijn
werk sloft Steven
de keuken binnen,
en begint meteen
te eten van de kip
die al op tafel
staat.

3. Dat Melissa naast
hem aan tafel met
haar gezicht in
haar bord in slaap
is gevallen… daar
schenkt hij amper
aandacht aan.

4. En wanneer
Melissa
slaapdronken een
‘Slaapwel’
mompelt en naar
hun bed wandelt,
kan hij het niet
eens opbrengen
haar een goede
nacht te wensen.

5. Melissa zelf is veel
te moe om er iets
van de zeggen, zij
kruipt gewoon
meteen haar bed
in.

6. Om er amper
twee uur alter
weer uit te komen
om de luiers van
de jongste
tweeling te
verschonen.
Want natuurlijk
was Steven weer
niet wakker te
krijgen.

7. Trouwens, hij had
zo lang zitten
lezen dat hij
gewoon in de zetel
in slaap gevallen
was.

8. De volgende
ochtend staat
Melissa weer in
haar eentje met
Lilian bij de taart.
Doordat ze zo moe
was, had ze
gisteren de tijd
niet meer gehad
om de kleintjes te
laten opgroeien.

9. “Wauw, Lilian!”,
roept ze uit,
wanneer ze een
vrolijke peuter
weer in haar
armen houdt,
“Je bent echt
helemaal een kopie
van Féline!”

10. Lilian geeuwt luid,
zodat Melissa
maar beslist om
haar zonder
make-over in haar
oude bedje te
leggen.

11. En in het naar
beneden gaan,
neemt ze dan
maar meteen
Quinten mee naar
de taart.

12. “En jij bent dan
weer een echte
zoon van mij!”,
lacht ze,
“Alleen je kin zou
je wel eens van je
vader kunnen
hebben.”

13. Over Steven
gesproken: die is
net de keuken
komen
binnenwandelen,
en is zonder iets te
zeggen van de
taart beginnen
eten.

14. Melissa haalt de
kleine Lilian toch
nog even uit haar
bedje, om haar
kapsel en kleren te
veranderen.

15. En ook haar
tweelingbroer
krijgt zijn make-
over.

16. Daarna legt
Melissa beide
kleintjes toch
maar in de oude
bedjes van Ruben
en Féline, die vond
ze achteraf gezien
toch leuker dan de
speelboxen.

17. Intussen is Steven
alweer naar zijn
werk vertrokken,
zonder de
kinderen ook nog
maar één blik
waardig te
gunnen.

18. Terwijl Melissa
zich weer eens in
haar eentje over
de tweeling moet
ontfermen.

19. Logisch dan ook
dat Steven,
wanneer hij na
enkele uren
thuiskomt van zijn
werk, er niet in
slaagt om Lilian
op het potje te
laten zitten.

20. En dacht je nu
echt dat hij zou
komen kijken
tijdens Melissa’s
bevalling?

21. Nee, hij vond weer
eens dat hij al
genoeg gedaan
had met de
kinderen, en
slaapt dwars door
het gegil in de
badkamer heen.

22. Ruben en Féline
daarentegen horen
hun moeder wel,
en komen meteen
de badkamer
binnengestormd:
“Mama? Wat
gebeurt er?”

23. “Ik begrijp het al,”
zegt Féline
wijsneuzig,
“Het kindje gaat
komen hé,
mama?”

24. “Ja!”,
lacht Melissa,
terwijl ze een klein
jongetje in haar
armen houdt,
“Dit is jullie kleine
broertje, Martijn.”

25. “Mama? Komt er
nog een kindje?”,
vraagt Ruben,
terwijl hij toekijkt
hoe zijn moeder
opnieuw begint te
puffen.

26. “Jullie zijn niet
anders gewoon,
hé? Ik denk dat
jullie intussen al
denken dat er
altijd een jongetje
en een meisje
geboren worden!”,
antwoordt Melissa,
terwijl ze haar
zesde kindje goed
bekijkt.

27. “Ja kleine Sabine,
een tweeling is
hier allang geen
uitzondering meer,
hé?”,
lacht ze, en trots
toont ze de baby
aan Ruben.

28. En net zoals na de
geboorte van Lilian
en Quinten, moet
Melissa alweer in
haar eentje voor
de jongste
tweeling zorgen.

29. “En dan mag jij
nu in het vroegere
bedje van Lilian,
mijn kleine
schat!”,
probeert ze
opgewekt te
lachen, terwijl ze
Sabine in de lucht
houdt.

30. Ze is nog bezig de
jongste twee in
hun wiegje te
leggen, als ze
Lilian hoort
schreeuwen.

31. Wanneer ze op
weg naar de
kinderkamer
Steven rustig met
een boek in de
zetel ziet zitten,
barst de bom
helemaal.

32. “Ik weet niet of je
het door hebt
Steven, maar
Lilian staat in de
kamer hiernaast
te huilen dat ze
uit haar bedje wil!
Ik ben net bevallen
van een tweeling,
dus gun me
alsjeblieft toch ook
een beetje rust!”

33. “Jij was toch al op
weg naar de
kinderkamer, wat
maakt het dan
uit?”,
vraagt Steven,
“En je had me
best mogen
wakker maken
hoor, toen je
moest bevallen.”

34. “Je snapt het echt
niet, hé? Dat
kinderen
verzorgen niet
gewoon even in
bed duiken is? Jij
bent ook
verantwoordelijk
voor deze zes
kleintjes, hoor!”

35. Melissa is zo
dolgedraaid van
woede, dat ze nog
maar één ding kan
uitbrengen:
“Eruit! Maak dat
je uit mijn huis
bent, je maakt
mijn leven kapot!”

36. “Dus ik mag
daaruit
concluderen dat jij
de zorg over de
kinderen niet
meer aankan?”,
antwoordt Steven
rustig,
“Wel, je krijgt je
zin: ik trek eruit,
en ik neem de
kinderen met me
mee.”

37. Vanuit de
deuropening klinkt
een zachte snik.
Féline is op het
geruzie van haar
ouders afgekomen,
en heeft alles
gehoord.

38. “Ik wil hier niet
weg!”,
roept ze
gesmoord, terwijl
ze naar haar
kamer vlucht.

39. Melissa loopt haar
snel achterna:
“Liefje, ik weet
dat het niet
makkelijk is. Maar
mama en papa
hebben een beetje
ruzie, en daarom
is het beter dat
papa en jullie een
tijdje weggaan.”

40. Féline omhelst
haar moeder:
“Ik begrijp het,
mama. Maar ik
kom terug, want
ik ga je zo
missen.”

41. Even later klinkt
de toeter van de
taxi, en ziet
Melissa voor de
tweede keer een
gezinnetje
verdwijnen.

42. Wezenloos staart
ze voor zich uit in
de donkere nacht.
Alweer een droom
aan diggelen…

43. Auw… Steven buitengooien was best
makkelijk, het hoofdstuk schrijven
net iets (veel) pijnlijker. En nu maar
op zoek naar een nieuwe man voor
Melissa…
See you later! xxx
TOT DE VOLGENDE KEER!!!