ประวัติภาษาซี1
- 1. ประวัติภาษาซี
ภาษาซีเป็นภาษาที่ถือว่าเป็นทั้งภาษาระดับสูง และระดับต่า ถูกพัฒนาโดยเดนนิส ริดชี (Dennis Ritche) แห่งห้องทดลองเบลล์ (Bell Laboratories) ที่เมอร์รีฮิล มลรัฐนิวเจอร์ซี่ โดยเดนนิสได้ใช้ หลักการของภาษาบีซีพีแอล(BCPL:Basic Combine Programming Language) ซึ่งพัฒนาขึ้น โดยเคน ทอมสัน (Ken Tomson) การออกแบบ และพัฒนาภาษาซีของเดนนิส ริดชี มีจุดมุ่งหมาย ให้เป็นภาษาสาหรับใช้เขียนโปรแกรมปฏิบัติการ ระบบยูนิกซ์ และได้ตั้งชื่อว่า ซี (C) เพราะเห็นว่า ซี (C) เป็นตัวอักษรต่อจากบี (B) ของภาษา BCPL ภาษาซีถือว่าเป็นภาษาระดับสูงและภาษาระดับต่า ทั้งนี้เพราะ ภาษาซีมีวิธีใช้ข้อมูลและมีโครงสร้าง การควบคุมการทางานของโปรแกรมเป็นอย่าง เดียวกับภาษาของโปรแกรมระดับสูงอื่นๆ จึงถือ ว่าเป็นภาษาระดับสูงในด้านที่ถือว่าภาษาซีเป็น ภาษาระดับต่าเพราะภาษาซีมีวิธีการเข้าถึงใน ระดับต่าที่สุดของฮาร์ดแวร์ ความสามารถทั้งสอง ด้านของภาษานี้เป็นสิ่งที่เกื้อหนุนซึ่งกันและกัน ความสามารถระดับต่าทาให้ภาษาซีสามารถใช้ เฉพาะเครื่องได้ และความสามารถระดับสูง ทาให้ ภาษาซีเป็นอิสระจากฮาร์ดแวร์ภาษาซีสามารถสร้าง รหัสภาษาเครื่องซึ่งตรงกับชนิดของข้อมูลนั้นได้ เองทาให้โปรแกรมที่เขียนด้วยภาษาซีที่เขียนบน เครื่องหนึ่ง สามารถนาไปใช้กับอีกเครื่องหนึ่งได้ ประกอบกับการใช้พอยน์เตอร์ในภาษาซี นับได้ว่า เป็นตัวอย่างที่ดีของการเป็นอิสระจากฮาร์ดแวร์
รูปแบบของการเขียนโปรแกรม
ประกอบไปด้วย
1. character (char) ใช้ 1 byte บน Dos มีค่า -128 ถึง127 นิยมใช้เก็บตัวอักษร 1 ตัวอักษร
2. integer (int) ใช้ 2 byte มีค่า -32768 ถึง 32767 และยังมี long ซึ่งคล้าย integer แต่เก็บด้วย ช่วง ตัวเลขที่ยาวกว่าจึงกินเนื้อที่ ถึง 4 byte
3. float ใช้ 2 byte ใช้เก็บตัวเลขทศนิยม และยังมี double ซึ่งคล้าย float แต่เก็บ ด้วยช่วงตัวเลขที่ยาวกว่าจึงกินเนื้อที่ถึง 4 byte
4. ในภาษาCจะไม่มีชนิดข้อมูลเป็น string แต่จะใช้สายของอักษร หรือ Array ของ Char แทนความจริงแล้ว ชนิดของ ข้อมูลยังสามารถจาแนกไปได้อีกมาก แต่ ในที่นี้ขอแนะนาเพียงเท่านี้ก่อนก็ เพียงพอ
