1. การเขียนคำาสั่งควบคุมขั้นพื้นฐาน
ตัวแปรในภาษาซี
ตัวแปร (Variable) คือ การจองพื้นที่ในหน่วยความจำาของ
คอมพิวเตอร์สำาหรับเก็บข้อมูลที่ต้องใช้ในการทำางานของโปรแกรม โดยมี
การตั้งชื่อเรียกหน่วยความจำาในตำาแหน่งนั้นด้วย เพื่อความสะดวกในการ
เรียกใช้ข้อมูล ถ้าจะใช้ข้อมูลใดก็ให้เรียกผ่านชื่อของตัวแปรที่เก็บเอาไว้
ชนิดของข้อมูล
ภาษาซีเป็นอีกภาษาหนึ่งที่มีชนิดของข้อมูลให้ใช้งานหลายอย่าง
ด้วยกัน ซึ่งชนิดของข้อมูลแต่ละอย่างมีขนาดเนื้อที่ที่ใช้ในหน่วยความจำาที่
แตกต่างกัน และเนื่องจากการที่มีขนาดที่แตกต่างกันไป ดังนันในการเลือก
้
ใช้งานประเภทข้อมูลก็ควรจะคำานึงถึงความจำาเป็นในการใช้งานด้วย สำาหรับ
ประเภทของข้อมูลมีดังนี้คือ
ขนาด
ชนิด ความ ช่วงของค่า การใช้งาน
กว้าง
ASCII character
char 8 บิต เก็บข้อมูลชนิดอักขระ
(-128 ถึง 127)
Unsigned เก็บข้อมูลอักขระแบบไม่คิด
8 บิต 0-255
char เครื่องหมาย
int 16 บิต -32768 ถึง 32767 เก็บข้อมูลชนิดจำานวนเต็ม
-2147483648 ถึง เก็บข้อมูลชนิดจำานวนเต็ม
long 32 บิต
2147483649 แบบยาว
3.4E-38 ถึง 3.4E+38
Float 32 บิต หรือ ทศนิยม 6 เก็บข้อมูลชนิดเลขทศนิยม
ตำาแหน่ง
1.7E-308 ถึง
Double 64 บิต 1.7E+308 หรือ เก็บข้อมูลชนิดเลขทศนิยม
ทศนิยม 12 ตำาแหน่ง
Unsigned เก็บข้อมูลชนิดจำานวนเต็ม
16 บิต 0 ถึง 65535
int ไม่คิดเครื่องหมาย
Unsigned เก็บข้อมูลชนิดจำานวนเต็ม
32 บิต 0 ถึง 4294967296
long แบบยาว ไม่คิดเครื่องหมาย

2. รูปแบบในการประกาศตัวแปรในภาษา C
การสร้างตัวแปรขึ้นมาใช้งานจะเรียกว่า การประกาศตัวแปร
(Variable Declaration) โดยเขียนคำาสั่งให้ถูกต้องตามแบบการประกาศ
ตัวแปร แสดงดังนี้
type name;
type : ชนิดของตัวแปร
name : ชื่อของตัวแปร ซึ่งต้องตั้งให้ถูกต้องตามหลัก
ของภาษา C
การเขียนคำาสั่งเพื่อประกาศตัวแปร ส่วนใหญ่แล้วจะเขียนไว้ในส่วนหัวของ
โปรแกรมก่อนฟังก์ชั่น Main ซึ่งการเขียนไว้ในตำาแหน่งดังกล่าว จะทำาให้
ตัวแปรเหล่านั้นสามารถเรียกใช้จากที่ใดก็ได้ในโปรแกรม
หลักการตั้งชื่อตัวแปร
ในการประกาศสร้างตัวแปรต้องมีการกำาหนดชื่อ ซึ่งชื่อนั้นไม่ใช่ว่า
จะตั้งให้สื่อความหมายถึงข้อมูลที่เก็บอย่างเดียว โดยไม่คำานึงถึงอย่างอื่น
เนื่องจากภาษา C มีข้อกำาหนดในการตั้งชื่อตัวแปรเอาไว้ แล้วถ้าตั้งชื่อผิด
หลักการเหล่านี้ โปรแกรมจะไม่สามารถทำางานได้ หลักการตั้งชื่อตัวแปรใน
ภาษา C แสดงไว้ดังนี้
ต้องขึ้นต้นด้วยตัวอักษร A-Z หรือ a-z หรือเครื่องหมาย _(Underscore)
1.
เท่านั้น
ภายในชื่อตัวแปรสามารถใช้ตัวอักษร A-Z หรือ a-z หรือตัวเลข 0-9 หรือ
2.
เครื่องหมาย _
3. ภายในชื่อห้ามเว้นช่องว่าง หรือใช้สัญลักษณ์นอกเหนือจากข้อ 2
4. ตัวอักษรเล็กหรือใหญ่มีความหมายแตกต่างกัน
5. ห้ามตั้งชื่อซำ้ากับคำาสงวน (Reserved Word) ดังนี้

3. คำาสงวนใน C มาตรฐาน ( ANSI Standard C)
auto default float register struct volatile break
do far return switch while case double
goto short typedef char else if signed
union const enum int sizeof unsigned continue
extern long static void
คำาสงวนที่มีเพิ่มใน Borland C
asm _cs _ds _es _ss cdecl far
interrup
huge near pascal _export
t
ตัวอย่างการตั้งชื่อตัวแปรในภาษา C ทั้งที่ถูกต้องและไม่ถูกต้องตามหลัก
การ แสดงดังนี้
bath_room ถูกต้อง
ผิดหลักการ เนื่องจากมีเครื่องหมาย - ปรากฏใน
n-sync
ชื่อ
108dots ผิดหลักการ เนื่องจากขึ้นต้นด้วยตัวเลข
Year# ผิดหลักการ เนื่องจากมีเครื่องหมาย # อยู่ในชื่อ
_good ถูกต้อง
goto ผิดหลักการ เนื่องจากเป็นคำาสงวน
work ถูกต้อง
break ผิดหลักการ เนื่องจากเป็นคำาสงวน

4. ตัวแปรสำาหรับข้อความ
ในภาษา C ไม่มีการกำาหนดชนิดของตัวแปรสำาหรับข้อความ
โดยตรง แต่จะใช้การกำาหนดชนิดของตัวแปรอักขระ (char) ร่วมกับการ
กำาหนดขนาดแทน และจะเรียกตัวแปรสำาหรับเก็บข้อความว่า ตัวแปรสตริง
(string) รูปแบบการประกาศตัวแปรสตริงแสดงได้ดังนี้
char name[n] = "str";
name : ชื่อของตัวแปร
n : ขนาดของข้อความ หรือจำานวนอักขระในข้อความ
: ข้อความเริ่มต้นที่จะกำาหนดให้กับตัวแปรซึ่งต้องเขียนไว้ภายใน
str
เครื่องหมาย " "
ตัวอย่างการประกาศตัวแปรสำาหรับเก็บข้อความ แสดงได้ดังนี้
char name[5] = สร้างตัวแปร name สำาหรับเก็บ ข้อความ kwan ซึ่งมี
"kwan" ; 4 ตัวอักษร ดังนั้น name ต้องมีขนาด 5
char year[5] = สร้างตัวแปร year สำาหรับเก็บ ข้อความ 2549 ซึ่งมี 4
"2549"; ตัวอักษร ดังนั้น year ต้องมีขนาด 5
char product_id[4] สร้างตัวแปร product_id สำาหรับเก็บ ข้อความ A01
= "A01"; ซึ่งมี 3 ตัวอักษร ดังนั้น product_id ต้องมีขนาด 4
เครื่องหมายและตัวดำาเนินการในภาษา C
ตัวดำาเนินการในการเขียนโปรแกรมภาษา C มีอยู่ 3 ประเภท คือ
การคำานวณทางคณิตศาสตร์ การดำาเนินการทางตรรกศาสตร์ และการ
เปรียบเทียบ ซึ่งการดำาเนินการแต่ละประเภทจะมีเครื่องหมายที่ต้องใช้เพื่อ
เขียนคำาสั่งสำาหรับการดำาเนินการประเภทนั้น ๆ ดังรายละเอียด

5. เครื่องหมายการคำานวณทางคณิตศาสตร์
เครื่องหมายที่ใช้สำาหรับการคำานวณทางคณิตศาสตร์ใช้ภาษา C สรุป
ดังนี้
เครื่องหมา
ความหมาย ตัวอย่าง
ย
3+2 การบวกเลข 3 บวกกับ 2 ได้ผลลัพธ์
+ บวก
คือ 5
3 - 2 การลบเลข 3 ลบกับ 2 ได้ผลลัพธ์คือ
- ลบ
1
2*3 การคูณเลข 3 บวกกับ 2 ได้ผลลัพธ์
* คูณ
คือ 6
/ หาร 15/2 การหาร 15 หารกับ 2 ได้ผลลัพธ์คือ 7
15%2 การหารเอาเศษ 15 หารกับ 2 ได้
% หารเอาเศษ
ผลลัพธ์คือ 1
ตัวดำาเนินการเปรียบเทียบ
ใช้เปรียบเทียบค่า 2 ค่าเพื่อแสดงการเลือก ซึ่งโปรแกรมโดยทั่วไปใช้
ในการทดสอบเงื่อนไขตามที่กำาหนดการเปรียบเทียบโดยการเท่ากันของ 2
ค่าจะใช้เครื่องหมาย ==
เครื่องหมาย ความหมาย ตัวอย่าง
> มากกว่า a > b a มากกว่า b
มากกว่าหรือ
>== a >= b a มากกว่าหรือเท่ากับ b
เท่ากับ
< น้อยกว่า a < b a น้อยกว่า b
น้อยกว่าหรือ
<== a <= b a น้อยกว่าหรือเท่ากับ b
เท่ากับ
== เท่ากับ a == b a เท่ากับ b

6. != ไม่เท่ากับ a != b a ไม่เท่ากับ b
ตัวดำาเนินการตรรกะ
การดำาเนินการเปรียบเทียบค่าทางตรรกะ ( และ หรือ ไม่ )
เครื่องหม ความ
ตัวอย่าง
าย หมาย
x < 60 && x > 50 กำาหนดให้ x มีค่าในช่วง 50
&& และ
ถึง 60
x == 10 || x == 15 กำาหนดให้ x มีค่าเท่ากับ
|| หรือ
ตัวเลข 2 ค่า คือ 10 หรือ 15
! ไม่ x = 10 !x กำาหนดให้ x ไม่เท่ากับ 10
การเขียนนิพจน์ในภาษา C
นิพจน์ในภาษา C ก็คือ การนำาข้อมูลและตัวแปรในภาษา C มาดำาเนิน
การด้วยเครื่องหมายทางคณิตศาสตร์ ตรรกศาสตร์ หรือเครื่องหมาย
เปรียบเทียบในภาษา C เป็นตัวสั่งงาน ดังตัวอย่าง

7. ลำาดับความสำาคัญของเครื่องหมาย
ส่วนใหญ่นิพจน์ที่เขียนขึ้นในโปรแกรมมักจะซับซ้อน มีการดำาเนิน
การหลายอย่างปะปนอยู่ภายในนิพจน์เดียวกัน
ลำาดับความ
ลำาดับความสำาคัญจากสูงไปตำ่า
สำาคัญ
1 ()
2 *,/,%
3 +,-
ตัวอย่างการทำางานของโอเปอเรเตอร์
จงหาค่าของนิพจน์ 8 + 7 * 6
วิธีทำา
1. ให้สังเกตที่ตัวโอเปอเรเตอร์ก่อนเสมอว่ามีโอเปอเรเตอร์อะไรบ้าง ในที่
นี้มี + และ *
2. ทำาการไล่ลำาดับความสำาคัญของโอเปอเรเตอร์ทั้งหมดเปรียบเทียบกัน
จากตัวที่มีลำาดับความสำาคัญสูงสุดไปยังตัวที่มีลำาดับสำาคับตำ่าสุด

8. การแสดงผลและรับข้อมูล
แสดงผลออกทางหน้าจอ
การทำางานพื้นฐานที่สุดหรือเรียกได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งในการทำางาน
ของทุกโปรแกรมคือ การแสดงผลข้อมูลออกทางจอภาพ โดยในภาษา C
นั้น การแสดงผลข้อมูลออกทางจอสามารถทำาได้ดังนี้
คำาสั่ง printf
คำาสั่ง printf ถือได้ว่าเป็นคำาสั่งพื้นฐานที่สุดในการแสดงผลข้อมูล
ทุกชนิดออกทางหน้าจอไม่ว่าจะเป็นจำานวนเต็ม int ทศนิยม float ข้อความ
string หรืออักขระ นอกจากนี้คำาสั่งยังมีความยืดหยุ่นสูง โดยเราสามารถ
กำาหนดหรือจัดรูปแบบการแสดงผลให้มีระเบียบหรือเหมาะสมตามความ
ต้องการได้อีกด้วย
รูปแบบคำาสั่ง prinft
printf ("format",variable);
format ข้อมูลที่ต้องการแสดงผลออกทางหน้าจอ โดยข้อมูลนี้
ต้องเขียนไว้ในเครื่องหมาย " " ข้อมูลที่สามารถแสดง
ผลได้มีอยู่ 2 ประเภท คือ ข้อความธรรมดา และค่าที่
เก็บไว้ในตัวแปร ซึ่งถ้าเป็นค่าที่เก็บไว้ในตัวแปรต้องใส่
รหัสควบคุมรูปแบบให้ตรงกับชนิดของข้อมูลที่เก็บไว้ใน
ตัวแปรนันด้วย
้
variable ตัวแปรหรือนิพจน์ที่ต้องการนำาค่าไปแสดงผลให้ตรงกับ
รหัสควบคุมรูปแบบที่กำาหนดไว้
รหัสควบคุมรูปแบบการแสดงผลค่าของตัวแปรออกทางหน้าจอ
แสดงได้ดังนีีี้
รหัสควบคุมรูป การนำาไปใช้งาน
แบบ

9. %d แสดงผลค่าของตัวแปรชนิดจำานวนเต็ม
%u แสดงผลค่าของตัวแปรชนิดจำานวนเต็มบวก
%f แสดงผลค่าของตัวแปรชนิดจำานวนทศนิยม
%c แสดงผลอักขระ 1 ตัว
%s แสดงผลข้อความ หรืออักขระมากกว่า 1 ตัว
ตัวอย่างการใช้คำาสั่ง printf แสดงผลข้อความธรรมดาออกทางหน้า
จอ ดังนีีี้
#include <stdio.h>
#include <conio.h>
void main()
{
clrscr();
prinft('Lampang Kunlayanee Schooln");
printf("Program Cn");
getch();
}
ผลลัพธ์โปรแกรม
Lampang Kunlayanee School
Program C
ส่วนตัวอย่างการใช้คำาสั่ง printf แสดงผลจากค่าของตัวแปรหรือนิพจน์
การคำานวณออกทางหน้าจอ แสดงได้ดังนี้ โดยกำาหนดให้
ตัวแปร x เก็บจำานวนเต็ม 45
printf("total value = %d",x); แสดงข้อความ total value = 45 ออก
ทางจอภาพ
แสดงผลให้เป็นระเบียบด้วยอักขระควบคุมการแสดงผล
นอกจากนี้เรายังสามารถจัดรูปแบบการแสดงผลให้ดูเป็นระเบียบ
มากขึ้น อย่างเช่นขึนบรรทัดใหม่ หลังแสดงข้อความ หรือเว้นระยะแท็บระ
้
หว่างข้อความ โดยใช้อักขระควบคุมการแสดงผลร่วมกับคำาสั่ง printf

10. อักขระควบคุม ความหมาย
การแสดงผล
n ขึนบรรทัดใหม่
้
t เว้นช่องว่างเป็นระยะ 1 แท็บ (6 ตัวอักษร)
r เว้นช่องว่างเป็นระยะ 1 แท็บ (6 ตัวอักษร)
f เว้นช่องว่างเป็นระยะ 1 หน้าจอ
b ลบอักขระสุดท้ายออก 1 ตัว
คำาสั่งรับข้อมูลจากคีย์บอร์ด
การทำางานของโปรแกรมส่วนใหญ่มักจะเป้นการเชื่อมโยงกับผู้ใช้
แบบ 2 ทิศทาง คือ ทั้งภาคของการแสดงผลการทำางานออกทางหน้า
จอ และภาคของการรับข้อมูลจากผู้ใช้เข้ามาทางคีย์บอร์ด เพื่อร่วมในการ
ประมวลผลของโปรแกรม
คำาสั่ง scanf()
ในภาษา C การรับข้อมูลจากคีย์บอร์ดสามารถทำาได้โดยการเรียก
ใช้ฟังก์ชน scanf() ซึ่งเป็นฟังก์ชันมาตรฐานสำาหรับรับข้อมูลจาก
ั
คีย์บอร์ด โดยสามารถรับข้อมูลได้ทุกประเภท ไม่ว่าจะเป็นจำานวนเต็ม
ทศนิยม อักขระ หรือข้อความ
รูปแบบคำาสั่ง scanf()
scanf("format",&variable);
format การใช้รหัสควบคุมรูปแบบ เพื่อกำาหนดชนิดของข้อมูลที่
จะรับเข้ามาจากคีย์บอร์ด โดยรหัสควบคุมรูปแบบใช้ชุด
เดียวกับคำาสั่ง printf()
variable ตัวแปรที่จะใช้เก็บค่าข้อมูลที่รับเข้ามาจากคีย์บอร์ด
โดยชนิดของตัวแปรจะต้องตรงกับรหัสควบคุมรูปแบบที่
กำาหนดไว้ นอกจากนี้หน้าชื่อของตัวแปรจะต้องนำาหน้า
ด้วยเครื่องหมาย & ยกเว้นตัวแปรสตริง สำาหรับเก็บ
ข้อความเท่านั้นที่ไม่ต้องนำาหน้าด้วยเครื่องหมาย &
ตัวอย่างการใช้งานคำาสั่ง scanf() เพือรับข้อมูลจากคีย์บอร์ด
่

11. #include <stdio.h>
#include <conio.h>
void main()
{
clrscr();
int x,y,sum;
printf("Enter The Length is : ");
scanf ("%d",&x);
printf("Enter The Width is : ");
scanf ("%d",&y);
sum = x*y;
printf("The area is :%d",sum);
getch();
}
ผลลัพธ์โปรแกรม
Enter The Length is : 15
Enter The Width is :5
The area is : 75
การเขียนโปรแกรมคำานวณ
ีื เราสามารถคำานวณหาผลลัพทธ์ของนิพจน์คณิตศาสตร์ด้วยการเขียน
โปรแกรมภาษาซี ตัวอย่างต่อไปนี้เป็นการแสดงลำาดับการประมวลผลทาง
คณิตศาสตร์ของนิพจน์ต่าง ๆ
#include <stdio.h>
#include <conio.h>
void main()
{
clrscr();
int a,b,c,d;
a=(3+4)*5;
b=3+4*5;
c=(2+7)*4%10;
d=2+7*4%10;
e=10+2*8/4*3-5;
printf("(3+4)*5 =%dn",a);

12. printf("3+4*5 =%dn",b);
printf("(2+7)*4%10 =%dn",c);
printf("(2+7)*4%10 =%dn",d);
printf("10+2*8/4*3-5 =%dn",e);
getch();
}
ผลลัพธ์โปรแกรม
(3+4)*5=35
3+4*5=23
(2+7)*4%10=6
2+7*4%10=10
10+2*8/4*3-5=17
ตัวอย่างโปรแกรมคำานวณหาผลลัพธ์จากการหาร
#include <stdio.h>
#include <conio.h>
void main()
{
clrscr();
int a,b;
float c;
a=20;
b=6;
c=6;
printf("20/6 =%dn",a/b); /*หารเอาเฉพาะส่วน*/
printf("20%6 =%dn",a%b); /*หารเอาเฉพาะเศษ*/
printf("20/6 =%fn",a/c); /*หารเอาทั้งเศษและส่วน*/
printf("20/6 =%.2fn",a/c); /*แสดงผลทศนิยม 2 ตำาแหน่ง*/
getch();
}
ผลลัพธ์โปรแกรม
20/6=3
20%6=2
20/6=3.333333
20/6=3.33