1. Carlo Lorenzini urodził się
24 listopada 1826 roku we
Florencji. Pseudonim
Collodi, pod którym jest
znany, przybrał na cześć
toskańskiej miejscowości,
gdzie przyszła na świat jego
mama.

2. Żył w niedostatku, a wykształcenie otrzymał wyłącznie dzięki
wsparciu i gościnie bogatej rodziny Ginori, u której pracował
jego ojciec. Kiedy miał 17 lat, zaczął pracować w księgarni,
następnie redagował czasopisma satyryczne i literackie, pisał
recenzje, cenzurował sztuki teatralne. Pierwszy sukces odniósł
jako tłumacz bajek Charles‘a Perraulta, kolejny – jako autor
historyjek o Jasiu i Okruszku . Był starym kawalerem, mieszkał
z mamą, którą wielbił ponad wszystko, z bratem i bratową.
Miał wąsy, krzywe nogi i brzuszek, za to szybko stracił włosy
na głowie. Bywał złośliwy, lubił chodzić do karczmy, grał w
karty. Dwukrotnie (w 1848 i 1860 roku), jako ochotnik, walczył
o niepodległość nie zjednoczonych jeszcze Włoch.

3. Carlo Collodi napisał:
• „Pinokio” - Powieść ukazywała
się w odcinkach w latach 1881-
1883, początkowo jako Storia
di un burattino (Historie
marionetki). W pełnej wersji
wydana została wydana w
1883 roku
• „ Różowy małpiszonek, Pipi ” -
W 1883 roku Carlo Collodi
ogłosił na łamach "Il Giornale
per Bambini", że przygody jego
najsłynniejszego bohatera -
Pinokia - dobiegły końca. Nową
postacią, którą wprowadził na
karty czasopisma, była Pipí -
psotna różowa małpka.

4. Charles Perrault
urodził się 12
stycznia 1628 w
Paryżu. Zmarł 16
maja 1703 roku w
Tamaże. Był
francuskim
baśniopisarzem z
epoki baroku
francuski.

5. Urodzony w Paryżu w bogatej,
arystokratycznej rodzinie.
Uczęszczał do najlepszych
szkół w kraju. Zanim
rozpoczął karierę w służbach
rządowych, studiował
prawo. Współtworzył
Akademię Nauki oraz
uczestniczył w odbudowie
Akademii Plastycznej.
Brat Charles'a (Claude) był
architektem, lekarzem i
fizykiem, członkiem
francuskiej Akademii Nauk.

6. • Zasłynął przede wszystkim jako
autor zbioru baśni i powiastek
dla dzieci bajki babci
gąski(1697), zawierającego
powszechnie znane, oparte na
motywach ludowych utwory:
• Czerwony Kapturek
• Śpiąca królewna
• Kopciuszek
• Kot w butach
• Knyps z czubkiem
• Ośla skórka
• Sinobrody
• Tomcio paluch
• Wróżki

7. Bracia Grimm-dwaj
rodzeni bracia,
pisarze i uczeni
niemieccy Wilhelm
Karl Grimm(1786-
1859) i Jacob Ludwig
Karl Grimm (1785-
1863), którzy dużą
część swoich dzieł
publikowali
wspólnie. Autorzy
Baśni Bracia Grimm

8. Oboje byli członkami Akademi Nauk w Berlinie i uczonymi ,o znacznym dorobku. Najwybitniejszym ich
dziełem naukowym był Słownik niemiecki, którego publikację rozpoczęli w 1852 roku. Dzieło to
kontynuowane było przez następne pokolenia uczonych niemieckich, a jego ostatni brat Tom ukazał
się w 1961 roku.
Najbardziej znanym ich osiągnięciem jest zebranie i opublikowanie baśni, które opracowali na podstawie
wieloletnich badań podań, mitów i opowieści ludowych. Baśnie braci Grimm stały się klasyką,
przetłumaczoną na wiele języków. Bracia Grimm zmierzali w nich do odtworzenia najstarszego wzorca
motywów baśniowych, stąd charakterystyczne dla opowieści okrucieństwo. Różniło ich to od
łagodniejszego ujęcia tych tematów przez francuskiego bajkopisarza Charles’a Perraulta. Niemniej w
świecie tych baśni panowało żelazne prawo moralne – dobro i przezorność zwyciężają niegodziwość

9. Obaj bracia byli członkami Akademi Nauk w Berlinie
i uczonymi o znacznym dorobku.
Najwybitniejszym ich dziełem naukowym był
Słownik niemiecki, którego publikację
rozpoczęli w 1852 roku. Dzieło to
kontynuowane było przez następne pokolenia
uczonych niemieckich, a jego ostatni tom
ukazał się w 1961 roku.
Najbardziej znanym ich osiągnięciem jest zebranie i
opublikowanie baśni, które opracowali na
podstawie wieloletnich badań podań, mitów i
opowieści ludowych. Baśnie braci Grimm stały
się klasyką, przetłumaczoną na wiele języków.
Bracia Grimm zmierzali w nich do odtworzenia
najstarszego wzorca motywów baśniowych,
stąd charakterystyczne dla opowieści
okrucieństwo. Różniło ich to od łagodniejszego
ujęcia tych tematów przez francuskiego
bajkopisarza Charles’a Perraulta. Niemniej w
świecie tych baśni panowało żelazne prawo
moralne – dobro i przezorność zwyciężają
niegodziwość.

10. Hans Christian Andersen
urodził się 2 kwietnia
1805 roku w Odense.
Zmarł 4 sierpnia 1875
roku w Rolighet. Jest
duńskim poetą i
pisarzem. Najbardziej
znany jest z swej
twórczości
baśniopisarskiej.

11. Urodził się w najbiedniejszej dzielnicy Odense jako syn
szewca Hansa Andersena i niepiśmiennej praczki Anne
Marie z domu Andersdatter (1774–1833). Ojciec umarł
z powodu komplikacji zdrowotnych po udziale w
wojnie napoleońskiej w 1816 roku, matka z powodu
alkoholizmu. W dniu urodzenia został ochrzczony w
domu, ze względu na to, że w tamtych czasach wiele
noworodków umierało zaraz po urodzeniu. 17 kwietnia
został ochrzczony w kościele św. Jana w Odense.
W krainę baśni pierwsza wprowadziła go babcia (ze strony
ojca). Andersen bywał z nią w przytułku dla chorych,
gdzie zajmowała się ogrodem, i gdzie później
przebywał jego chory psychicznie dziadek. Kilka
motywów z opowieści babki zostało później
wykorzystanych przez Andersena w jego utworach. Po
śmierci ojca i powtórnym małżeństwie matki Andersen
wyjechał we wrześniu 1819 do Kopenhagi z zamiarem
zostania aktorem. W latach 1820–1821 uczęszczał do
szkoły baletowej w Kopenhadze. Próbował także gry w
teatrze, ale nie przyjęto go. Karierę rozpoczął jako
śpiewak z wysokim sopranem, ale utracił go po mutacji
głosu.
• Za wszelką cenę starał się być jak najbliżej teatru, w
którym zadebiutował jako autor w 1829 sztuką
Kjærlighed paa Nicolaj Taarn (Miłość na Wieży
Mikołaja). Od tego czasu pisał sporo sztuk
teatralnych, które nie zawsze cieszyły się
powodzeniem. Ze względu na brak
wykształcenia jego sztuki pełne były błędów
ortograficznych, interpunkcyjnych i
stylistycznych. Krytycy od początku je odrzucali.
Dzięki wytrwałości dostał w 1822 stypendium
królewskie, które umożliwiło mu dalszą naukę
w szkole, a później studia. Pomógł mu Jonas
Collins, który od początku wierzył w talent
chłopca. Pewniejsza sytuacja materialna
pozwoliła na kontynuowanie pracy twórczej i
rozwijanie zainteresowań. Zwiedził niemal całą
Europę. Ciekawość świata i ludzi, ale także
nieustanny niepokój ducha, poczucie
osamotnienia, kompleksy, skomplikowany
charakter, nadmierna wrażliwość i egocentyzm
uniemożliwiały mu znalezienie stałego miejsca i
prowadzenie ustabilizowanego życia. Martwił
się, iż oszaleje, podobnie jak jego dziadek.
Miewał stany depresyjne i melancholiczne, a
pod koniec życia chorował na grużlice

12. Twórczości dla dzieci
początkowo nie traktował
poważnie, raczej jako zajęcie na
marginesie pisarstwa dla
dorosłych. Choć zastrzegał, iż
jego baśnie to pudełka: dzieci
oglądają opakowanie, a dorośli
mają zajrzeć do wnętrza.
Bardzo nie lubił, gdy jego
baśnie od początku uznano za
dzieła dla dzieci, bez głębszego
sensu. Jednak właśnie baśnie
przyniosły mu wielki rozgłos i
sławę.