Adaptación ao galego e ao público infanto-xuvenil

1. ROMEO E XULIETA
Fai moitos, moitíííísimos anos, vivía en Verona un mozo
chamado Romeo.
Romeo estaba namorado do amor, tan namorado que sufría día
e noite por ese amor que nuuuuuunca chegaba.
Sae Romeo a escena con música de fondo.
- Romeo: Ai de mín, as horas tristes parecen tán largas!
Por que será o amor tan doce a simple vista e tan duro e
amargo cando se proba?
O meu corazón cheo de pena pésame coma un chumbo!
Romeo a miúdo pasaba longas horas buscando a soedade para
poder pensar tranquilamente na súa amada. O seu primo
Benvolio estaba moi preocupado.
Sae Benvolio a escena. Diríxese a Romeo.
-Benvolio: Dime primo Romeo, que tristura alarga as túas horas?
Estás namorado?
-Romeo: Si, primo si. Pero ela, Rosalina, a bela Rosalina, non
quere saber nada de mozos. Ai de mín!! ¡shhhh! Aí a ven.
Entra Rosalina en escena dando un paseo. Romeo corre a
axeonllarse aos seus pes e cóllea da man.
-Romeo: Rosalina, eres a luz dos meus ollos.

2. Rosalina mírao con desprecio e segue o seu camino. Sae da
escena.
-Romeo: O meu querido primo! Que tristura teño no meu
corazón! Sinto que morro!
-Benvolio: Vouche dicir unha cousa. Esquécete dela!!!
-Romeo. Pero non podo!!
-Benvolio: Que te olvides dela!!!
-Romeo: Non podo!!
Foi así que o primo Benvolio empezou a idear un plan para
facer que Romeo deixara de sufrir.
Convénceo para ir a una festa, onde, ademáis de estar Rosalina,
van ir moitas mozas guapas.
Levántase o telón e aparecen sentadas varias mozas e mozos,
todos moi engalanados e engalanadas.
Entra Romeo con Benvolio e dan una volta pola festa. De
repente, Romeo ve a Xulieta e queda prendado dela.
-Romeo: Quen é esa muller tan fermosa?
-Benvolio: É Xulieta, a filla dos Capuleto!
Xulieta era una moza moi romántica e pasaba longas horas
pensando no que sería o amor da súa vida.

3. Xulieta levántase da festa e acércase ao xardín ou ventá ela sola.
Música de fondo. Mirando ao ceo.
-Xulieta: Eu soño con atopar algún día o amor da miña vida, un
mozo guapo e cariñoso, que saiba traballar e lle guste troular.
Oh meu amor ,cando vas a vir? O meu corazón latexa por ti.
Pero…. quen é ese que ven por alí?
Aparece Romeo en escena e axeónllase aos pes de Xulieta.
-Romeo: Xulieta, os teus ollos parecen soles e os teus dentes
diamantes, dime Xulieta, queres casar comigo?
Nese momento entra Rosalina en escena acercándose a eles .
-Rosalina: Romeo, quen é esa muller?
-Romeo: É Xulieta, a luz dos meus ollos!!
-Rosalina: Oh meu Deus!!! O meu corazón rompeu.
Rosalina vai saíndo da escena e xusto antes de saír cae o chan
desvanecida coa man no peito.
-Romeo: Xulieta, queres casar comigo?
-Xulieta: Oh Romeo!! O meu corazón latexa por ti pero temos un
problema, os meus país endexamáis consentirán que case cun
Montesco.
Romeo e Xulieta pertecían a dúas familias moi importantes da
cidade: os Montesco e os Capuleto.

4. Dende sempre estas familias odiábanse entre elas e vellos
rencores asolaban os seus corazóns.
Non era a primeira vez que corría sangue polas rúas de Verona
debido as frecuentes pelexas entre Montescos e Capuletos.
De esta maneira cando o primo de Xulieta, Tibalt, viu como
Romeo lle declaraba o amor á sua prima, montou en cólera e
retouno a un dó a morte.
Sae Tibalt e ataca a Romeo. Pelexan cas espadas dando unha
volta completa e finalmente Romeo mata a Tibalt. Cae o chan.
-Xulieta: Oh meu querido primo! Oh meu Deus que desgracia tan
grande! Cómo pode brotar ou nacer o amor da tumba do meu
primo! Oh meu Deus, que desgracia!
Pero Romeo, como poidestes matar ao meu primo Tibalt?
-Romeo: Antes prefiro morrer que perder este amor. Calquera
cousa faría por ti. Pero non podo vivir sen ti.
-Xulieta: Eu tampouco pouco podo vivir sen ti Romeo, qué
podemos facer?
Romeo e Xulieta quedaron prendados do seu amor sen saber
que facer, pero……..
-Xulieta: Teño un plan Romeo. Ven comigo.

5. -Xulieta: Bebámos pois este veneno para que nada nin nadie
poida nunca máis separarnos.
Beben o veneno e caen xuntos ao chan.
Foi así que de este xeito tráxico rematou a fermosa e triste
historia de amor de Romeo e Xulieta.
Álzase a música e finaliza a obra. FIN