1. 3º TRABALLO DE
GALEGO
Cristina, María, Lorena e Silvia
1ºB

2. •
A cantiga de escarnio e maldizer, subxénero da lírica galego-portuguesa,
inclúe tanto sirventeses morais e políticos, sátiras literarias e maledicencias
persoais, como tenzóns, prantos e parodias; en resumo, os textos que non
encaixan como cantiga de amigo e de amor. O trobadorismo galegoportugués perfeccionou unha canción satírica procedente da Provenza, á
que lle daban o nome de sirventés, que, chegada ás nosas terras, influíu
nos nosos trobadores para que estes, apoiándose quizais nunha tradición
satírica autóctona transmitida oralmente e anterior á convivencia coas
formas occitánicas, creasen un novo xeito de trobar: a cantiga de escarnho
e maldizer.Por outra parte as cantigas de amor tratan da desesperacion da
amanda por encontrar o seu namorado.

3. O monologo de Carlos Blanco falanos,mais ben critica dunha forma burlesca a
actuacion da policia,igual que o facian as cantigas de escarnio,criticando os
altos cargos.
vas de verdepareces un vermemais ben serpemellor miñocapareces un
lajartoe sempre vas todo jartochupando copas de bar en barsen ter que o
bolsillo valeirare podelo gardarpara podelo gastar de putas . Este seria un
anaco da cancion de dios ke te crew,criticando o poder xudicial.Criticanndo e
insultando.

4. •
Entre os séculos XII e XIV floreceu no occidente da Península
Ibérica un movemento poético en lingua galego-portuguesa. Esta
era a única poesía escrita en lingua romance nos reinos de Galiza
(antes e despois da independencia de Portugal), León e Castela.
Esta literatura estaba escrita nunha forma altamente elaborada de
galego-portugués, independentemente da orixe do autor. Pola
contra, a prosa medieval galego-portuguesa, máis ben escasa,
consta fundamentalmente de traducións de obras escritas noutras
linguas feitas para seren lidas na Galiza. Porén, a partir de finais
século XV, as circunstancias sociolingüísticas derivadas das
consecuencias sociopolíticas da época propiciarán a
"independencia" da lingua portuguesa con respecto á galega e a
división do sistema literario galego-portugués, dando paso aos
Séculos Escuros na Galiza e ao nacemento da literatura
portuguesa.Hoxe en dia non se conserva ningun.

5. •Existen dúbidas sobre a autoría directa do Rei Afonso X o Sabio, pero
ninguén dubida da súa participación directa como compositor en bastantes
delas. W. Mettmann, autor dunha edición crítica dos textos das Cantigas,
cre que ao poeta e trobador galego Airas Nunes se poden atribuír moitas
delas. A cuestión da autoría non está resolta aínda. En todo caso, e dado
que é visíbel nun bo número destas composicións -Jesús Montoya, Xosé
Ramón Pena...- un afán propagandístico por parte de Afonso X, a
participación do monarca tivo que ser sempre moi activa.

6. •
Existen dúbidas sobre a autoría directa do Rei Afonso X o Sabio, pero
ninguén dubida da súa participación directa como compositor en bastantes
delas. W. Mettmann, autor dunha edición crítica dos textos das Cantigas,
cre que ao poeta e trobador galego Airas Nunes se poden atribuír moitas
delas. A cuestión da autoría non está resolta aínda. En todo caso, e dado
que é visíbel nun bo número destas composicións -Jesús Montoya, Xosé
Ramón Pena...- un afán propagandístico por parte de Afonso X, a
participación do monarca tivo que ser sempre moi activa.
•
Crea esta escola para vivir en armonia de idiomas cristians,xudios e
musulmans.

7. A prosa galega medieval, ou aínda prosa galego-portuguesa medieval, é
o nome da literatura producida na Idade Media no romance hispano
occidental.
A brillantez do lirismo trobadoresco determinou que durante tempo, e aínda na
visión dalgúns analistas actuais, se viñese considerando a prosa como unha
verdadeira "irmá menor" no conxunto do legado medieval galego. Porén, a
realidade é que, a pesar de que a narrativa galego-portuguesa medieval non
alcanza os momentos de esplendor da lírica, non deixa de ser certo que
presenta un volume de textos que demostra tanto unha perfecta relación coas
correntes dominantes na Europa da época como a presenza dun normal
desenvolvemento da lingua (que se verá truncado polas circunstancias sociohistóricas que concorren na fin da Idade Media). Deste xeito, cómpre indicar
que contamos cun importante legado de prosa galega -ou galego-portuguesamedieval que está a ser revalorizado pola crítica actual.

8. •
La poesía popular o tradicional medieval, en general, no tiene un autor
reconocido, ha sido creada dentro de una tradición y se difunde oralmente
(juglares) y acompañada de música. El público la hacía suya y la
"trasladaba" ("tradición" procede de "tradere", "entregar"). Pero si ha llegado
hasta nuestros días, ha sido porque, paralelamente a la transmisión oral,
también se recogió de forma escrita.

9. •
As cantigas relixiosas xurden a través das liricas profanas.
Mais aínda que a cuestión da autoría destas cantigas non está resolta, é
visíbel nun bo número delas o afán propagandístico do monarca, que coa
súa creación tentaba agasallar ao Papa e convencelo para que primase a
Sé episcopal de Toledo sobre a de Santiago de Compostela. Pode
parecer paradóxico que usase o rei sabio a lingua galega para conseguir
un obxectivo desfavorábel para Galiza, mais debemos ter en conta que,
na Idade Media, considerábase na maioría da Península Ibérica que o
galego-portugués era a lingua máis idónea para a creación lírica.

10. •
La Lírica profana galaico portuguesa del Medioevo se divide en diferentes
periodos como etapa primitiva, de esplendor, periodos alfonsino, dionisaicos y luego
la etapa de decadencia. A mediados del siglo XIII y hasta el siglo XIV en la zona de
Galicia y Portugal tuvo un auge importante este género.