SlideShare una empresa de Scribd logo
1 de 126
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.10
“Waarom moeten vrouwen altijd zo verschrikkelijk langzaam zijn?” vraagt Alex ongeduldig.
Ramses lacht. “Dat is één van de vele onbeantwoorde vragen van het leven, mijn zoon,” zegt hij plechtig.
“Maar wat je moeder betreft; ze wil gewoon zeker weten dat ze alles heeft.”
Alex zucht. “Pff, dat duurt me anders allemaal veel te lang. De taxi kan er ieder moment zijn!”
“Ze zei zonet dat ze er zo aan zou komen,” zegt Daan tegen zijn grote broer.
“Lief broertje, ik zal je een wijze les leren. Dat zeggen vrouwen altijd. Maar het is zelden waar. Neem dat maar
van mij aan,” zegt Alex serieus.
Ramses schiet in de lach. “Ja, want jij hebt zoveel ervaring met vrouwen,” zegt hij.
Alex wil iets terug zeggen, maar wordt onderbroken door voetstappen op de trap. Yasmine komt naar
beneden. “Zo,” zegt ze opgewekt. “Zijn jullie allemaal klaar?”
“Mam, we zijn al uren klaar,” zegt Alex.
“Oké, mooi zo. Dan kunnen we zo gaan!”
Op dat moment klinkt buiten de toeter van de taxi, die ze naar het vliegveld zal brengen. Gauw pakken ze
allemaal hun koffers, en stappen ze de auto in, op weg naar Twikkii.
                                                     ~*~
Aan de andere kant van de straat is Simon allang klaar met zijn koffers pakken. Hij is de eerste, de rest is
allemaal nog gehaast bezig. Hij snapt al die drukte niet. Je pakt toch gewoon wat kleren in en je tandenborstel?
O, en wat speelgoed natuurlijk. Simon pakt een speelgoeddiertje uit zijn kist en begint nog even te spelen. Het
zit er dik in dat het nog wel even duurt…
“Zo, ik heb alles,” zegt Eline een verdieping lager tevreden. “Ik heb er zo’n zin in!”
Carmen knikt. “Ja, ik ook. Maar eh-” zegt ze twijfelend. “Ach, laat maar.”
“Nee, wat wilde je zeggen?”
“Nou… Zul je ook een beetje met mij omgaan deze vakantie? En niet alleen met Alex rondhangen?”
Eline knippert even verbaasd met haar ogen. Deze kant kent ze niet van haar zusje. “Natuurlijk zal ik ook met
jouw omgaan. Je bent immers mijn favoriete zusje.”
“Pfft. Da’s ook een titel die vrij makkelijk te krijgen is…” zegt Carmen en Eline lacht.
Na een hoop hectisch geren en geschreeuw heeft iedereen dan eindelijk alles ingepakt, en wel net op tijd
voordat de taxi is gearriveerd.
“Hèhè,” zegt Simon, die voorop loopt. “Nu kunnen we eindelijk gaan!”
Iedereen stopt zijn koffer achterin, en dan is het worstelen om het beste plekje. Het vliegveld is best een
eindje rijden, en iedereen wil de wereld buiten Tisse goed zien. Ze zijn nog nooit buiten hun eigen vertrouwde
plaatsje geweest, behalve Emma en Diederik.
Als iedereen zit rijdt de taxi weg. Allemaal kijken ze nog even achterom naar hun huis, maar dan gaan ze
vrolijk op weg naar Twikkii Eiland!
Na de lange vlucht naar het vliegveld van Twikkii Eiland komt de familie eindelijk aan bij het vakantiehuis dat
Emma en Diederik hebben gekocht.
“Wauw, ik zie de zee al!” zegt Eline opgewonden. “Het is hier echt prachtig!”
“Ja, dat is het zeker,” zegt Emma, die ook haar ogen uitkijkt. Als ze stil staan en ze de taxideur opent slaat de
warmte haar in het gezicht. “Pfoe, maar wel bloedheet! Gelukkig hebben we andere kleren meegebracht!”
Allemaal stappen ze uit de taxi, en nadat ze hun koffers hebben gepakt, kijken ze pas naar het grote huis voor
hen.
“Jeetje, het is écht groot!” zegt Yasmine met open mond. “Toen je zei dat je wat kamers overhad loog je
niet!”
Emma knikt. “Ja, het is behoorlijk aan de maat, inderdaad. Vroeger was het een pensionnetje. De eigenaren
zijn dit jaar met pensioen gegaan, en nu hebben wij het dus gekocht.”
Iedereen kijkt bewonderend naar het mooie huis.
“Hopelijk is er wel airconditioning,” zegt Eline, en ze wappert met haar handen. “Ik ga gauw naar binnen en
wat minder warme kleren aantrekken, want dit is echt niet te doen.”
De anderen zijn het met haar eens, en allemaal pakken ze hun koffer en lopen ze het huis binnen, waar ze
meteen merken dat er gelukkig wel airconditioning is. Emma wijst iedereen hun kamer, en voor ze daar
naartoe gaan besluiten ze om eerst even een tijdje te gaan rusten van de lange reis, want ze zijn allemaal
uitgeput.
“Het is echt mooi hier, en zo lekker warm! Ik heb zo’n zin in deze vakantie,” zegt Carmen als zij en Eline samen
op hun gedeelde kamer zitten, omgekleed en wel. “Maar vast op een andere manier dan jij. Ik wil lekker bruin
worden en ontspannen! Al die ruïnes hier kunnen me niet zo veel schelen.”
Carmen laat zich tegen haar kussen aan vallen. Ze is echt even toe aan vakantie. School is niet bepaald haar
favoriete bezigheid. Ja, de jongens zijn er leuk, maar al dat huiswerk… Het kan haar gestolen worden.
Eline gaat op haar bed zitten en veert op en neer om het matras te testen. “Ik wil ook ontspannen, hoor, maar
die ruïnes wil ik gewoon ook graag bekijken. Ik heb er zo veel over gehoord, ze schijnen heel indrukwekkend te
zijn.”
“Ugh, je gaat toch niet weer dat hele verhaal afspelen over die geschiedenis? Die heb ik in het vliegtuig al
minstens twee keer gehoord,” zegt Carmen met een zucht.
Eline lacht. “Oké, oké, ik zeg al niks meer. Laten we eerst even lekker genieten van ons eerste middagje
vakantie. Deze bedden liggen heerlijk!”
Ook Alex is erg tevreden met zijn kamer. Hij heeft net als Eline en Carmen een tweepersoonskamer, maar hij
hoeft hem met niemand te delen, aangezien Daan en Simon samen een kamer hebben.
Maar hij vindt het helemaal niet erg om zijn kamer niet te hoeven delen, dan heeft hij tenminste af en toe ook
even wat tijd voor zichzelf. Hij houdt van zijn familie, maar soms zijn ze wel heel erg druk. Bovendien kan Alex
erg chagrijnig worden als hij te weinig slaap krijgt. En slaap heeft hij nu zeker nodig. Hij zal het nooit toegeven
aan zijn ouders, maar het combineren van school en een druk bijbaantje is toch best wel zwaar.
Alex wordt opgeschrikt uit zijn gedachten door luid gelach en gegil uit de kamer naast de zijne.
Daar zitten Simon en Daan namelijk, en die zijn erg blij om op vakantie te zijn. Vooral Simon is een beetje
hyperactief, en Daan doet graag gezellig met zijn neef en vriend mee. Vrolijk springen ze op en neer op hun
bedden en ze gillen het uit van plezier. Ja, ze hebben er erg veel zin.
“Wauw, het is hier echt prachtig!” zegt Yasmine als ze uit het raam kijkt. Daarna gaat ze op haar bed liggen.
Samen met Ramses heeft zij één van de twee masterbedrooms. “Ik ga het hier zeker naar mijn zin hebben!”
Ramses doet de kledingkast dicht en nestelt zich naast Yasmine op het bed. “Ja, we gaan het hier super
krijgen! Jammer dat het maar voor eventjes is. Maar het zal vast goed wezen voor ons allemaal, iedereen is
er wel aan toe.”
Yasmine knikt. “Klopt. Even lekker ontspannen is net wat we nodig hebben.”
Er verschijnt een ondeugende glimlach op Ramses’ gezicht en hij trekt Yasmine naar zich toe. “Maar op dit
moment heb ik alleen nog maar zin in één bepaalde inspanning…”
Yasmine giechelt en samen verdwijnen ze onder de dekens.
“Dit is een van de beste ideeën die je ooit gehad hebt, Em,” zegt Diederik terwijl hij zijn vrouw omhelst. Emma
en hij hebben samen de andere masterbedroom, en een prachtig uitzicht op zee.
“Daar ben ik het zelf ook wel mee eens,” lacht Emma.
Diederik kietelt Emma even, en dan trekken ze zich allebei terug. Emma laat haar armen om Diederiks hals
rusten. “Ik hou van je, Diederik. Ik zeg het de laatste tijd misschien niet meer zoveel door alle drukte, maar ik
hou echt heel veel van je.”
Diederik glimlacht. “Dat weet ik toch, Em. En ik hou ook zielsveel van jou.”
Ze omhelzen elkaar weer, en zo blijven ze een poosje staan genieten.
Daarna gaat Emma even liggen, om bij te komen van de reis. Diederik is niet echt moe, en besluit om even
een kijkje te gaan nemen op het strand. Diep in gedachten wandelt hij over het warme zand. Hij boft maar
met een vrouw als Emma, en de familie die hij heeft. Even denkt hij terug aan hun tijd op de universiteit.
Bijna waren Emma en hij nooit bij elkaar gekomen… Hij schudt zijn hoofd en glimlacht. Dat is verleden tijd
nu.
Hij gaat zitten op het zachte zand en staart naar de zee. Soms slokt zijn werk hem te veel op en verwaarloost
hij zijn gezin een beetje, dat heeft hij nu ook door. Maar nooit zal hij vergeten dat hij de gelukkigste man op
aarde is, met zo’n familie als de zijne!
“Hier heb je nog een maar worstjes,” zegt Yasmine terwijl ze een paar uur later de veranda op loopt. Iedereen
is uitgerust en zit nu met rammelende magen binnen te wachten op het avondeten, waar Ramses druk mee
bezig is.
“Dank je, schat,” antwoordt Ramses terwijl hij de worstjes op de barbecue omdraait. Zuchtend kijkt hij naar de
grijze lucht die boven de zee hangt. “Wat een weer, hè.”
Yasmine knikt. “Ja, het is wel jammer. Je zou ze er binnen eens over moeten horen.”
“Is Daan al uit bed?” vraagt Ramses.
“Nee, nog niet. Ik ga hem zo wel wakker maken, maar hij was echt uitgeput van de reis.”
In de woonkamer van het vakantiehuis zit de rest van de familie door elkaar heen te praten. Allemaal hebben
ze het over het slechte weer dat ze nu al hebben, op de eerste dag van hun vakantie.
“Het is niet eerlijk!” zegt Simon met een zielig gezicht. “Ik dacht dat jullie zeiden dat het hier altijd mooi weer
is? We zijn hier nog maar net, en nu regent het al! Wat nou als het de hele tijd blijft regenen?”
Emma lacht. “Dat gebeurt heus niet, lieverd. Áls het hier regent, regent het hard, maar ook maar heel even.
Waarschijnlijk is het over een paar uurtjes alweer voorbij.”
“Dat hoop ik wel, ja, want ik ben niet van plan om de hele vakantie hier binnen te zitten!” zegt Alex.
De familie kibbelt nog een beetje door, totdat Ramses en Yasmine ze roepen voor het avondeten.
Als iedereen buiten aan tafel gaat zitten zien ze dat het al niet meer regent, en dat de lucht alweer strakblauw
is.
“Zie je nou wel,” zegt Emma. “Nu is het alweer prachtig weer, en dat blijft vast zo.”
Opgewekt neemt iedereen een hap van zijn of haar hotdog. Het ziet er nu al weer een stuk beter uit, en
iedereen heeft het idee dat dit een geweldige vakantie gaat worden. Gezellig beginnen ze te babbelen over
allerlei dingen en al snel zijn ze allemaal het slechte weer van een paar uur eerder al vergeten.
Al snel wordt het donker, wat de sfeer op het terras nog gezelliger maakt. Lang nadat de hotdogs op zijn zit
iedereen nog gezellig na te tafelen met lekkere limonade en wijn en gespreksonderwerpen ten overvloed.
Emma kijkt rond en geniet van haar familie. Even denkt ze met weemoed aan haar ouders, die niet met hen
mee kunnen genieten vanavond, maar dan bedenkt ze zich dat Maloe en Michel vast mee zitten te kijken
vanaf daarboven in de Simhemel, of waar ze dan ook zijn. Ze glimlacht en richt zich weer op het gesprek, met
een warm gevoel in haar maag.
Na een poosje beginnen Simon en Daan ongedurig te worden, en samen rennen ze naar het strand om daar
een zandkasteel te maken.
“Kijk, hier komt dan de toren,” zegt Simon.
Daan kijkt fronsend toe. “Toren? Ik zie geen toren, hoor!”
“Dan moet je een bril kopen,” antwoordt Simon verontwaardigd. “Kijk dan, hierzo!”
“Dat is geen toren, dat is een bultje zand!” zegt Daan. “Kijk, zo moet je een toren maken.” Daan probeert uit
de grote bult zand een toren te vormen, maar hem lukt het ook niet.
“Het is gewoon stom zand,” is Simons conclusie.
Daan knikt, en samen besluiten ze om schelpen te gaan zoeken, en hun ‘zandkasteel’ maar te laten voor wat
het is.
Binnen wassen de volwassen samen af, waarna Emma achter de piano gaat zitten. Ze is nu concertpianiste,
maar haar favoriete genre is toch nog steeds rock. Vrolijk begint ze aan een klassieker, en al snel zingt de rest
luidkeels mee, en gaan ze helemaal los.
Het lukt Emma nog even om zuiver te zingen, maar na een poosje barst ze in lachen uit.
“Jullie dansen echt vréselijk!” roept ze. De anderen lachen ook maar dansen dan onverstoorbaar door.
Buiten is Alex bezig een kampvuur aan te steken als Eline aan komt lopen vanaf het terras.
“Mama is achter de piano gekropen, en de andere oudjes vertonen nu hun danskunsten. Het ziet er niet uit.”
Alex lacht. “Ik dacht al dat ik muziek hoorde.” Samen ploffen ze neer op het zand rond het vuurtje.
Dan horen ze voetstappen op de trap, en komt Carmen ook aanlopen.
Met een zucht gaat ze bij haar zus en neef zitten.
“Ook gevlucht?” vraagt Eline lachend.
Ze knikt. “Ik kon het niet langer aanzien. Jeetje, wat is dat gênant, zeg! Ik ben blij dat we thuis geen piano
hebben.”
“Nee, maar heb je mam wel eens gezien met haar gitaar?” zegt Eline.
Carmen is even stil. “Jup,” zegt ze dan. “Daar heb je een punt.”
Alle drie nestelen ze zich in het nog warme – maar ietwat natte – zand rond het vuurtje, en al snel zijn ze
verwikkeld in een gezellig gesprek. Ondanks het feit dat Eline en Alex beste vrienden zijn, en Carmen er soms
een beetje buiten valt, hebben ze het met z’n drieën heel leuk, en Carmen is daar erg blij mee. Er zijn vijf
kinderen in de familie, waarvan zij de middelste is, dus ze voelde zich de laatste tijd af en toe best wel
buitengesloten.
Gelukkig is daar nu niet veel van terug te vinden. Carmen wordt net zo veel bij het gesprek betrokken als de
rest, en tussen haar en Alex gaat het ook prima, ook al zijn ze niet altijd de beste vrienden geweest.
Ja, voor de drie oudsten van de derde generatie is deze vakantie zeker goed om dichter naar elkaar toe te
groeien. Vooral wat Carmen betreft.
Ook de jongste twee hebben het erg leuk gehad vandaag, maar het duurt niet lang voordat ze naar bed
gestuurd worden door hun ouders. Even protesteren ze, maar eigenlijk zijn ze bekaf, dus het duurt niet lang
voordat ze in slaap vallen als ze eenmaal in bed liggen.
Omdat Simon en Daan in bed liggen, stoppen de volwassen met hun muzikale praktijken. Ze drinken nog even
een glaasje wijn met z’n vieren, en ze kijken hoe het de drie tieners vergaat op het strand, maar dan zoeken
ook zij hun bedden op. Morgen is er weer een dag, maar nu is het laat genoeg, vinden ze allemaal.
Eline, Alex en Carmen blijven nog een poosje buiten zitten, maar na een poosje begint het vuur te doven. Eline
ligt al te dommelen in het zand, dus ook zij besluiten om hun bed op te zoeken.
Zachtjes lopen ze met z’n drieën naar boven. Daar wensen Eline en Carmen Alex een goede nacht en gaan ze
naar hun eigen slaapkamer.
“Vandaag was echt leuk, hè,” zegt Carmen zacht maar vrolijk als de zussen hun bed in stappen.
“Zeker weten,” antwoordt Eline. “Ik kan nu al niet wachten tot morgen.”
“Ik ook niet. Hopelijk krijgen we dan ook een paar knappe Twikkiaanse jongens te zien.”
Eline zucht maar grinnikt. “Is Twikkiaans überhaupt een woord?”
“Ach, je begrijpt best wat ik bedoel,” zegt Carmen, zachtjes lachend. “Welterusten, zus.”
“Trusten.”
Alex hoort zijn twee nichten aan de andere kant van de muur lachen. Even glimlacht hij. Vroeger, toen hij nog
klein was, vond hij Carmen altijd maar een beetje eng, maar nu kan hij het prima met haar vinden. Het belooft
een hele gezellig vakantie te worden.
Alex gaat zitten op zijn bed, trekt de dekens over zich heen en valt in een diepe slaap.
De volgende ochtend zijn Simon en Daan als eersten weer op. Vrolijk kleden ze zich aan en gaan ze zachtjes
naar beneden. Simon sleept de speelgoeddoos naar buiten, waar het alweer heerlijk warm is, en al snel zitten
de twee gezellig te spelen.
Ondertussen is Yasmine ook al wakker geworden. Zachtjes verlaat ze de slaapkamer, waar Ramses nog ligt te
slapen, en gaat ze de grote badkamer binnen. Bij het bad staan heerlijke badoliën; Yasmine kiest er eentje uit
en laat het bad vollopen om daarna even heerlijk te genieten van de lavendelgeuren.
Het is immers vakantie.
Alex wordt met een rammelende maag wakker. Gauw kleedt hij zich aan, en dan gaat hij naar beneden, naar
de keuken. Tot zijn blijdschap treft hij een groot pak cornflakes en een fles melk aan. Hij besluit om maar
gelijk voor de hele familie het ontbijt klaar te maken.
“Goeiemorgen,” zegt Alex vrolijk als hij zijn broertje en neefje op het terras vindt. “Eten jullie ook mee?”
Daan schudt zijn hoofd. “Nee, we zijn net zo leuk aan het spelen.”
“Oké, ook best. Dan eet ik in mijn eentje,” zegt Alex opgewekt. De zon en de zee doen zijn humeur goed.
Maar dan komt Yasmine naar buiten. “Goeiemorgen,” zegt ze vrolijk. “Lekker geslapen?”
Simon en Daan knikken, en Alex wijst naar een kom cornflakes. “Heerlijk geslapen,” zegt hij. “Ook wat
cornflakes?”
Yasmine glimlacht. “Lijkt met een goed plan, mijn maag rommelt behoorlijk.”
Niet veel later komen Ramses, Emma en Eline er ook bij zitten.
“Slapen Diederik en Carmen nog?” vraagt Yasmine.
“Carmen wel,” zegt Eline. “En dat kan ook nog wel even duren ben ik bang.”
Emma lacht. “Ja, die is niet zo’n vroege vogel. Diederik sliep geloof ik ook nog, maar die was gisteravond ook
doodop van de reis.”
Maar het duurt niet lang voordat ook Carmen en Diederik opstaan en naar beneden gaan.
“Wat gaan we vandaag doen?” vraagt Carmen als iedereen aan tafel zit.
“Nou,” zegt Emma. “Er schijnt hier een gestrand piratenschip in de buurt te zijn, dus ik dacht dat het
misschien wel leuk is om daar een kijkje te nemen?”
“Een echt piratenschip?” vraagt Daan met grote ogen.
Emma lacht. “Dat zeggen ze, ja. Lijkt het jullie leuk?”
Iedereen knikt en maakt instemmende geluiden en er wordt besloten om nadat iedereen het ontbijt op heeft
op pad te gaan.
Een klein uurtje later gaan ze op weg, en na een korte wandeling komen ze aan bij het strand waar het
gestrande piratenschip ligt.
“Wow,” zegt Simon onder de indruk. “Het is echt groot!”
Ook de anderen kijken vol bewondering naar het enorme schip.
Vrolijk loopt iedereen de trap naar het schip op, maar als ze een poosje bezig zijn met piraatje spelen en
rondkijken, begint de blauwe lucht een donkere kleur grijs te worden.
Daan vindt het piraatje spelen prachtig, maar wordt pijnlijk opgeschrikt uit zijn spel als de hagelstenen hard
op hem neerkomen.
“Muahaha – au!” Hij wrijft over zijn wang. “Dat deed zeer!”
“Mam!” roept Carmen boos. “Je zei dat het niet meer zou gaan regenen – of hagelen!”
Emma glimlacht. “Tja, ik heb ook niet altijd gelijk,” zegt ze. “Laten we maar gauw een droog plekje opzoeken,
dit is venijnige hagel!”
Iedereen haast zich van de boot af, naar de kraampjes op het strand, waar ze droog kunnen staan. Even
wachten ze nog af of het snel weer opklaart, maar dat lijkt niet te gebeuren. Teleurgesteld gaan ze weer terug
naar het vakantiehuis – door de hagelbui heen.
Maar net als de vorige dag klaart het later wel weer op. Eline, Alex en Carmen besluiten er met zijn drieën op
uit te trekken, en gaan op verkenning naar een ander strand op het eiland.
“Zo, en nu wil ik eindelijk wel eens een knappe jongen spotten,” zegt Carmen.
Alex zucht. “Heb je haar weer,” zegt hij plagend.
“Tja, niks aan te doen helaas,” antwoordt Eline lachend.
“Pff, lachen jullie maar,” zegt Carmen, maar met een glimlach. “Ik ben hier op Twikkii om lol te hebben.” Dan
loopt ze het strand op, op zoek naar naar een leuke jongen met wie ze wat gezelligheid kan beleven.
Tot haar teleurstelling zijn er geen jongens van haar leeftijd te vinden – alleen maar bejaarde koppeltjes of
volwassen mannen. Sommigen zijn zeker knap, maar ook Carmen heeft haar grenzen.
Daarom spreidt ze haar handdoek maar uit op het zand, trekt ze al haar kleren, behalve haar bikini, uit en gaat
ze lekker liggen bakken in de zon.
Eline en Alex zijn ondertussen het zeewater in gedoken en spetteren vrolijk rond. Het water is de perfecte
temperatuur; niet koud, maar wel fris genoeg om even lekker in af te koelen van de tropische hitte.
Maar na een poosje hebben Alex en Eline er allebei genoeg van. Alex spreidt zijn handdoek uit naast die van
Carmen, en smeert zich goed in met zonnebrandcrème.
“Zo, ik kom hier voorlopig niet meer weg,” zegt hij tevreden als hij gaat liggen.
Naast hem maakt Carmen instemmende geluiden. “Wat een leven, hè? Heerlijk dit. Dit is nou echt genieten.”
Eline denkt daar heel anders over, ze heeft het niet zo op zonnebaden. Daarom loopt ze weg van haar
zonnebadende familie, en gaat ze op onderzoek uit wat er voor de rest nog op het strand is te vinden.
Ondertussen begint het te schemeren. Eline bedenkt zich dat ze over niet al te lange tijd ook maar weer eens
terug moeten gaan, maar dan trekt iets haar aandacht: een vuurdanser.
Ze staat even geïnteresseerd te kijken. De vuurdanser merkt haar op en vraagt met een glimlach of ze het ook
een keer wil proberen.
Even twijfelt ze – ze heeft geen zin om zichzelf voor schut te zetten, maar dan haalt ze haar schouders op.
Waarom niet? Wie kent haar hier nou?
Dan ziet ze dat ze een toeschouwer heeft. “Kan je het zien?” vraagt ze, maar niet onvriendelijk en met een
glimlach.
Maar kennelijk heeft de jongen haar glimlach niet het gezien, want hij kijkt haar beduusd en dan beledigd aan.
“Sorry,” zegt hij nors. “Ik zal je verder met rust laten.” Dan draait hij zich om en loopt hij weg.
Eline kijkt hem even verbaasd na, maar herstelt zich dan. “Sorry, zo bedoelde ik het niet!” roept ze hem
achterna, maar hij hoort het niet – of negeert haar – en beent met stevige passen weg.
Beduusd loopt Eline terug naar de anderen. Carmen heeft ondertussen haar handdoek opgerold, en staat het
zand van zich af te kloppen.
“Zullen we zo gaan?” vraagt Eline, wiens humeur ineens een heel stuk gedaald is.
Carmen knikt. “Ik vind het prima, maar we moeten hem ook nog mee zien te krijgen,” zegt ze met een
hoofdbeweging naar Alex, die nog steeds op zijn handdoek ligt.
“Het heeft geen nut om in het donker te zonnebaden, sukkel,” zegt ze lachend tegen Alex.
“Pff,” antwoordt Alex, ook lachend. “Pietje precies. Wie weet wordt je van de maan ook wel bruin.”
“Ja, vast.”
De drie trekken hun kleren weer aan en gaan dan in het donker weer op huis aan. Gelukkig ligt het strand aan
dezelfde boulevard als waar het vakantiehuis staat, dus hebben ze het al snel weer gevonden.
Als ze aankomen treffen ze Simon en Daan aan langs de stoep, waar ze aan het overgooien zijn.
“O, daar zijn jullie eindelijk!” zegt Simon. “Papa wilde jullie al bijna gaan halen.”
Alex en Carmen lopen naar het terras, waar de rest van de familie zit, maar Eline loopt het huis binnen. Op
de een of andere manier is ze nogal in de war door die rare ‘ontmoeting’ met de jongen op het strand.
Ze snapt niet waarom het haar zoveel doet. Ze kent die jongen niet eens, en na deze vakantie – of na vandaag
– ziet ze hem toch nooit meer terug.
Met een zucht draait ze in de badkamer de kraan open. Buiten het feit dat ze al dat zoute zeewater van zich af
moet spoelen wil ze ook even een douche om haar gedachten te verfrissen. Ze probeert aan andere dingen te
denken, maar de jongen blijft rondspoken in haar hoofd.
Als Eline weer beneden komt staat het eten al op tafel. Stilletjes gaat Eline zitten, en steekt ze een hap salade
in haar mond. In gedachten verzonken kauwt ze op de blaadjes en slikt ze ze door, maar ze proeft het amper.
Om haar heen wordt er druk gekletst, maar ze krijgt er niks van mee.
“Was het een beetje leuk op het strand?” vraagt Diederik dan. Alex en Carmen knikken, maar Eline reageert
niet, terwijl Diederik haar verwachtingsvol aankijkt. “Eline?”
Eline schrikt op. “Wat? O. Ja, prima,” zegt ze dan vaag.
Diederik kijkt haar even met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar Eline reageert niet. De rest heeft niks door
en praat alweer vrolijk verder. Diederik haalt zijn schouders op en mengt zich ook weer in het gesprek, maar
Eline houdt zich de rest van de maaltijd afzijdig.
Niet lang daarna excuseert ze zich, met de smoes dat ze moe is, en gaat ze naar boven. Peinzend gaat ze op haar
bed liggen. Ze wil er niet meer aan denken, het slaat helemaal nergens op, maar ze krijgt het maar niet uit haar
hoofd.
Tegen de tijd dat Carmen de kamer binnenkomt ligt Eline onder de dekens, en diep in slaap, maar dat heeft
lange tijd geduurd. Zelfs in haar dromen keert de jongen nog terug, en ze slaapt dan ook erg onrustig die nacht.
De volgende ochtend wordt ze wakker als het nog donker is. Ze probeert nog even om de slaap weer te vinden,
maar het lukt haar niet. Ze besluit om op te staan en even een stukje te wandelen, misschien helpt dat om
haar gedachten op een rij te krijgen.
Na een tijdje begint het licht te worden, al is het nog steeds erg vroeg. Eline voelt haar maag rommelen en
besluit om even te stoppen om een hapje te gaan eten. Overal op het eiland staan eetkraampjes, dus ze hoeft
vast niet ver te lopen voor ze er eentje heeft gevonden.
Ze heeft gelijk, nog geen vijf minuten later komt ze aan bij een eetkraampje. Even voelt ze in haar broekzak,
en komt gelukkig tot de ontdekking dat ze nog wat kleingeld heeft. Dan bestelt ze wat te eten. Het is het
eerste lokale eten dat ze proeft, en ze vindt heerlijk.
Als ze het eten op heeft, besluit ze om weer terug naar huis te gaan. Opgewekt gaat op pad – de wandeling
heeft haar goed gedaan – maar na een paar meter komt ze geschrokken tot stilstand. Daar, nog geen twintig
meter van haar vandaan, staat de jongen van gisteravond.
Ze haalt even diep adem en loopt dan op hem af. “Hoi,” zegt ze met een vriendelijke glimlach. “Ik weet niet
of je me herkent, maar ik ben het meisje van gisteravond, bij de vuurdanser. Ik wilde alleen maar even
zeggen dat ik het niet zo meende, ik wilde je niet afsnauwen of zo, maar…” Eline beseft dat ze aan het
ratelen is, en bloost een beetje. “Ik had niet gedacht dat je het zo zou opvatten. Ik ben trouwens Eline.”
De jongen glimlacht. “Ja, ik herkende je al toen je kwam aanlopen. Ik dacht dat je een van die arrogante
toeristen was. Ik zie hier nogal vaak van die bimbo’s die alleen komen voor het strand.”
Eline denkt aan Carmen en fronst even, maar ze besluit om niet op de belediging van haar zus in te gaan. “Je
komt dus hier van Twikkii, begrijp ik dat goed?”
De jongen knikt. “Jup. Ik ben Steven. Ben je hier al lang?”
Eline schudt haar hoofd. “Nee, dit is onze derde dag.”
“We?” vraagt de jongen nieuwsgierig.
“Ja, ik ben hier met mijn ouders, zusje, broertje en mijn oom en tante en twee neefjes.”
“Ah, een echte familievakantie dus,” zegt Steven lachend. “Zitten jullie in een hotel?”
“Nee. Dat grote huis aan het einde van de boulevard is van ons. Waar vroeger het pension zat?”
Steven knikt. “Da’s een aardig comfortabel optrekje.”
“Ja, best wel. We hadden allemaal ook niet verwacht dat het zo groot zou zijn. Behalve mijn moeder dan, want
die heeft het gekocht.” Eline beseft dat ze al de hele tijd over zichzelf praat. “En jij?” vraagt ze daarom. “Waar
woon jij?”
“O, ik heb een veel bescheidener huis. Ik woon aan de andere kant van de berg, in het niet toeristische
gedeelte. Maar mijn vader is de eigenaar het vakantiebungalowparkje hier op het eiland, en ik help mee in de
zomer.”
Eline en Steven kletsen een poosje, en na een tijdej haalt Steven een balletje tevoorschijn. Vrolijk beginnen ze
het balletje hoog te houden, en samen hebben ze een hoop plezier. Eline vergeet helemaal dat ze eigenlijk
terug wilde naar huis. Ze heeft het zo gezellig met Steven, en eerlijk gezegd voelt ze ook wel iets fladderen in
haar buik.
Daarom besluit ze even later om haar charmes in strijd te gooien, al weet ze niet of ze die wel heeft. Ze heeft
zich nog nooit eerder aangetrokken gevoeld tot een jongen, en vindt het erg spannend om het nu te laten
blijken.
“Heb je misschien zin om – eh – later nog een keertje wat af te spreken? Misschien kunnen we een hapje gaan
eten aan het strand of zo?” zegt ze met een zwoele stem terwijl ze zich naar Steven toebuigt.
Maar Steven maakt een afwerend gebaar. “Dat lijkt me niet zo’n goed idee, Eline. Ik vind je een heel aardig
meisje, maar ik ben niet op die manier in je geïnteresseerd,” zegt hij zakelijk. “Sorry.”
Eline voelt haar hart in haar schoenen zinken en doet een stap achteruit. “O,” zegt ze. “Nou ja, geeft niet, hoor,
het was maar een idee. Zeg, ik moet gaan, ze zullen zich wel afvragen waar ik blijf, dus – eh – doei dan maar.
Leuk om even met je gepraat te hebben. Dag!”
Gauw draait ze zich om, want ze voelt tranen opwellen in haar ogen.
Met een stevige snelheid loopt ze naar huis. De tranen weet ze terug te dringen, en tegen de tijd dat ze weer bij
het huis aankomt heeft ze een glimlach op haar gezicht geplakt. Ze weet niet waarom de afwijzing haar zo’n pijn
doet, maar ze weet wel dat ze het niet aan haar familie wil laten merken, dus besluit ze te doen alsof er niets
aan de hand is.
Als ze het trappetje naar het terras oploopt komt Carmen naar buiten stormen.
“Hee,” zegt Eline zo opgewekt mogelijk. “Waar is iedereen?” voegt ze er dan verbaasd aan toe als ze ziet dat
er niemand op het terras zit.
“Waar iedereen is?” sist Carmen. “Ze zijn allemaal naar jou op zoek, trut!” roept ze dan. “Waar heb je in
vredesnaam uitgehangen? Iedereen is doodongerust!”
Eline knippert verbaasd met haar ogen. “Wat? Waarom?” Dan kijkt ze op haar horloge, en ziet ze dat het al
bijna twee uur is. “Wow, shit! Ik ben de tijd helemaal vergeten!”
“De tijd vergeten? Terwijl je wát aan het doen was?” vraagt Carmen boos.
Eline is even stil. “Wandelen.”
“Wandelen m’n reet! Wat was je aan het doen? Ik werd om acht uur wakker, en toen was je al weg!”
“Dat gaat je helemaal niks aan!” roept Eline, nu ook kwaad.
“Het gaat me wel wat aan, want iedereen is doodongerust en naar je op zoek. Mama is helemaal door het
dolle heen, ze weet niet wat ze moet doen, en jij zit mij hier doodleuk te vertellen dat het mij niets aangaat
waar je de hele dag bent geweest? Egoïstische-”
Maar Carmens relaas wordt onderbroken door Alex, die ook naar buiten komt rennen.
“Eline! Daar ben je!” roept hij en hij trekt zijn nicht in een knuffel. “We waren allemaal zo ongerust! Gelukkig
ben je oké.”
Eline omhelst Alex en kijkt Carmen over zijn schouder vernietigend aan. “Is verder iedereen aan het zoeken?”
vraagt ze dan.
“Alleen Simon en Daan niet, wij zijn met hen hier gebleven. Zeg, ik ga gauw Emma bellen, om te zeggen dat je
terecht bent.”
Eline knikt. “Is goed. Ik ga even in bad.” Dan loopt ze zonder Carmen aan te kijken het huis binnen.
Boven laat ze het bad vollopen waarna ze zich er voorzichtig in laat zakken. Ze voelt zich hartstikke schuldig
dat iedereen zo ongerust is, en naar haar op zoek is, maar ze is wel kwaad op Carmen. Het gaat haar
helemaal niks aan waar ze geweest is, en waarom moet ze gelijk zo tegen haar uitvaren?
Dan denkt Eline weer aan Steven, en aan de harde afwijzing. Ze knijpt haar ogen dicht, maar laat dan de
tranen stromen, ook al snapt het niet waarom het haar zo’n pijn doet.
Carmen is ondertussen op het strand gaan zitten, en staart naar de golven. Ze was enorm ongerust om haar
zus, en was zelfs even bang dat ze haar kwijt was. Ze kan niet geloven dat ze gewoon aan het wandelen was,
als dat tenminste is wat ze deed. Carmen zucht. Ze besluit om later zelf nooit aan een familie te beginnen, dat
bespaart je een hoop leed.
Eline zit net beneden als haar ouders en Yasmine en Ramses weer terug komen. Emma rent naar haar dochter
toe en slaat haar armen om haar heen.
“Lientje! We waren zo ongerust!” zegt ze, en er stromen tranen over haar wangen.
Diederik slaat zijn armen om hun heen, en even staan ze zo, met z’n drieën, elkaar stevig vasthoudend.
Dan laten ze elkaar weer los, en Eline zakt neer op de stoel achter haar, wachtend op de vraag die ze zo
graag wil vermijden.
“Waar was je nou?” vraagt Emma dan, en Eline knijpt haar ogen even dicht.
“Ja, dat zouden wij ook wel willen weten,” zegt Carmen, die samen met Alex op de bank zit. “Ze heeft het
over wandelen, maar ik geloof er helemaal niks van.”
Eline kijkt Carmen even met een dodelijke blik aan, dan wendt ze zich weer tot haar moeder. “Ik was wel aan
het wandelen. Sorry dat ik zo lang weg ben gebleven, en jullie allemaal ongerust heb gemaakt. Ik was de tijd
vergeten.”
Emma kijkt Eline even achterdochtig aan, maar besluit het er dan maar bij te laten. Als Eline het wil vertellen,
dan komt ze er vanzelf mee. “Oké. Maar doe dit nooit weer, wil je? Ik ben ineens tien jaar van m’n leven
kwijt.”
Eline knikt en kijkt een beetje beschaamd weg. Ze wilde haar familie echt niet zo ongerust maken…
Tijdens het eten is Eline weer erg stil, maar niemand zegt er wat van. Ze gaat vroeg naar bed, want ze is kapot
van de lange en vermoeiende dag. Even denkt ze nog aan Steven, maar dan knijpt ze haar ogen dicht en
dwingt ze zichzelf te slapen.
De dag daarna besluit de familie om de ruïne van Numchuck te bezoeken, de bekendste bezienswaardigheid
van het eiland. Eline doet zich vrolijk voor – zij was degene die van te voren zo enthousiast over de ruïne –
maar eigenlijk voelt ze zich ellendig. Ze kijkt de hele tijd om zich heen, bang om Steven tegen te komen.
Maar hoe miserabel Eline zich ook voelt, de ruïne boeit haar toch, en als ze aankomen loopt ze gelijk naar de
grote fontein. Gefascineerd kijkt ze ernaar. Hij schijnt al duizenden jaren oud te zijn, en de bewoners van
Twikkii Eiland zeggen dat er magie in het grote beeld zit.
Eline gelooft het eigenlijk niet – ze is meer van de wetenschap – maar ze besluit toch maar een gokje te
wagen, en vist een muntstuk uit de zak van haar broekje. Even kijkt ze ernaar. Ze knijpt haar ogen dicht, doet
haar wens, en gooit de munt omhoog. Hij vliegt door de lucht, en valt dan met een plons in het kabbelende
water.
“Hopelijk helpt het, en voel ik me niet altijd zo vreselijk,” mompelt ze. Dan haalt ze haar schouders op. Ze
weet eigenlijk ook wel dat het gevoel wel overgaat, daar zal de ruïne niks aan veranderen.
De rest van de familie heeft het ook naar zijn zin in de ruïne. Simon en Daan vinden het erg mooi, maar maken
liever plezier. Carmen had er eerst geen zin in, maar na even rondgelopen te hebben vindt ze het eigenlijk
stiekem wel heel mooi en indrukwekkend.
De volgende dag heeft de familie een ‘relaxdag’. Met zijn allen gaan ze naar een soort resortje – maar dan
natuurlijk op Twikkii-stijl – om eens lekker te ontspannen. Emma en Diederik genieten allebei van een heerlijke
massage met hete stenen. Alle stress van de afgelopen weken wordt er uit gemasseerd, en daarna voelen ze
zich allebei weer als herboren.
De tieners laten zich in een van de stoombaden zakken.
“Aah,” zegt Alex. “Dit is pas genieten.”
Eline en Carmen zijn het roerend met hem eens. De twee zussen hebben het intussen goed gemaakt, al blijft
Carmen nieuwsgierig naar de reden waarom Eline de hele dag weg was.
Eline is echter niet van plan om het haar binnenkort te gaan vertellen. Het is nog te pijnlijk en bovendien is
ze bang dat Carmen haar uit zal lachen. Ze zal alle redenen opnoemen waarom het belachelijk is dat Eline
zich zo gekwetst voelt die Eline zelf ook al bedacht had. Nee, ze houdt het voor zich.
Later besluiten de vier volwassenen en Eline om een excursie te gaan doen. Carmen, Alex, Simon en Daan
blijven bij het resort, waar het verzamelpunt voor de excursie is.
“Tot straks, jongens!” zegt Yasmine, en dan rijden ze weg, op weg naar de glasbodemboot waarmee ze het
koraal van Twikkii zullen gaan bekijken.
De taxi is nog niet weg, of Carmen heeft een jongen gespot die haar wel bevalt. Ze loopt op hem af en stelt
zich voor.
“Hoi, ik ben Carmen Rozenbloem,” zegt ze met een stralende glimlach.
“Rozenbloem? Ben je toevallig familie van Eline?” vraagt de jongen verbaasd.
Carmen knikt langzaam. “Ja. Hoe ken jij mijn zus?”
“Ik ben Steven,” zegt de jongen.
Carmen kijkt hem niet-begrijpend aan.
“Ze heeft het je niet verteld?” vraagt Steven verbaasd.
“Wat verteld? Wat is er aan de hand? Was ze soms bij jou eergister?” vraagt Carmen nieuwsgierig.
Steven knikt.
“Nou, vertel me dan maar eens wat er gebeurd is, want mijn zus wil er niks over loslaten. Hebben jullie soms
een romance of zo?” zegt ze, terwijl ze met haar wenkbrauwen wiebelt.
Steven zucht en begint te vertellen wat er die middag is voorgevallen.
“En toen ging ze als een speer weg,” beïndigt Steven zijn verhaal.
Carmen kijkt hem ondertussen woedend aan. “Hoe durf je mijn zus zo hard af te wijzen?” zegt ze met diep
gefronste wenkbrauwen. “Als je niet met haar uit eten wilde, mij best, maar moest je haar nou zó hard
afwijzen? Ze is er kapot van!”
Steven fronst nu ook zijn wenkbrauwen. “Ik dacht dat je er niks vanaf wist?”
“Nee, dat wist ik niet, nee, maar ik heb wel de afgelopen nachten met haar op een kamer gezeten, en de hele
dag met haar rondgehangen. Ze is bepaald niet vrolijk sinds die middag. Jeetje, wat ben jij een botte lul, zeg.”
Steven gaat verontwaardigd weg, Carmen woedend achterlatend. Hoe durft die vent haar zus zo te kwetsen?
Als Eline en de rest weer terugkomen zegt ze er niks van. Ze wil Eline niet zo laten schrikken met het feit dat ze
het weet, want het is wel duidelijk dat Eline het geheim wilde houden.
Die nacht kan Eline niet slapen. Zachtjes gaat ze haar bed uit, en loopt ze naar beneden, naar het strand. De
zee ligt er prachtig bij, en Eline blijft er een poosje naar kijken.
Dan gaat ze liggen, om naar de sterren te kijken. Al snel zit ze diep in gedachten. Ze vindt het heel leuk op
Twikkii, het is een prachtig eiland, maar eigenlijk wil ze ook wel weer naar huis. Thuis hoeft ze niet bang te zijn
om Steven tegen te komen. Als dat hier zou gebeuren zou ze zich kapot schamen, en dat wil ze dus voorkomen.
Gelukkig gaan ze morgenavond weer naar huis, en kan ze zich daar weer op andere dingen richten.
Carmen is wakker geworden van Elines geritsel door de kamer, en als ze uit het raam van hun kamer kijkt ziet
ze dat haar zus op het strand ligt. Ze zucht en klimt ook haar bed uit. Op haar tenen loopt ze naar beneden om
de rest van de familie niet wakker te maken.
“Hee,” zegt ze zachtjes als ze bij Eline staat.
Eline schrikt op en draait zich met een ruk om. “Carmen! Ik schrik me kapot, joh,” fluistert ze. “Wat doe jij
hier?”
“Ik werd wakker toen je de kamer uitging,” zegt Carmen.
“O, sorry,” antwoordt Eline. “Dat was niet de bedoeling.”
Carmen haalt haar schouders op. “Geeft niet. Zeg, is alles oké?”
Eline is even stil. “Ja hoor,” zegt ze dan, iets te opgewekt. “Alles is prima.”
Carmen kijkt haar doordringend aan.
“Wat?” vraagt Eline.
“Ik weet het,” zegt Carmen.
Eline fronst haar wenkbrauwen. “Je weet wat?” vraagt ze. “Waar heb je het over?”
Carmen zucht. “Toen jullie in die glasbodemboot zaten, kwam ik Steven tegen,” zegt ze, en ze ziet Eline
verstijven. “Hij heeft me alles verteld over die middag. Maak je maar geen zorgen, ik heb hem flink
uitgekafferd.”
Eline is stil en staart voor zich uit. “Je weet het dus,” mompelt ze. “Ik wilde niet dat je het te weten kwam.”
“Waarom dan niet? Ik ben je zus!” zegt Carmen.
Eline kijkt haar zus aan. “Ik weet niet waarom, Car, maar het doet zo’n pijn, die afwijzing. Ik ken Steven
eigenlijk helemaal niet, maar toch doet het zeer. Jij zou dat nooit hebben en ik was bang dat je me raar zou
vinden.”
Carmen grijnst. “Zoals ik al zei; ik ben je zus. Ik weet dat je raar bent.”
Er verschijnt een glimlach op Elines gezicht, de eerste oprechte sinds die middag met Steven. “Da’s waar.”
Carmen trekt Eline in een omhelzing. “Het komt wel goed, zus. Het gaat vanzelf weer over.”
Eline sluit haar ogen en begraaft haar hoofd in het haar van haar zusje. “Dank je, Car. Je bent de beste zus die
iemand zich zou kunnen wensen.”
De dag erna blijft de familie bij het vakantiehuis. Met z’n allen hebben ze een hoop lol. Ze eten voor het laatst
deze vakantie met de hele familie, en iedereen geniet er nog even goed van. Vanavond zullen ze weer naar
huis gaan, en gaan ze weer verder met het alledaagse leven.
Die avond heeft iedereen de koffers gepakt, en hebben ze allemaal hun gewone kleren weer aangetrokken.
Buiten wachten ze met z’n allen op de taxi, die hen naar het vliegveld zal brengen.
“Nou, dit was een geslaagde vakantie, vind je ook niet?” vraagt Emma aan haar zusje.
Yasmine knikt. “Zeker weten. Het heeft ons allemaal goed gedaan, geloof ik, en ik heb er echt van genoten.”
Dan komt de taxi eraan. Iedereen pakt zijn of haar koffer, en stapt de taxi in.
Tevreden kijkt Emma nog even naar het vakantiehuis voor ze de autodeur dichttrekt. Het was een goeie zet
om het huis te kopen; ze hebben er veel plezier aan beleefd en Emma weet zeker dat er nog veel meer fijne
vakanties in beleefd zullen worden.
Ze doet de deur dicht, en de chauffeur geeft gas. Iedereen kijkt om naar het huis, en blijft er naar kijken tot ze
de bocht om gaan. De vakantie was geweldig – voor de meesten – maar nu moeten ze weer terug naar huis.
Terug naar hun banen, school, bijbaantjes. Terug naar Tisse.


                                                       ~*~
Dat was de vakantie-update! Het heeft een poosje geduurd voordat hij er was, maar ik hoop dat jullie het
toch leuk vonden. Ik heb er in ieder geval heel veel plezier aan beleefd, met deze geweldige familie op Twikkii
Eiland! Bedankt voor het lezen, en tot de volgende update!

Más contenido relacionado

La actualidad más candente (20)

Update 79
Update 79Update 79
Update 79
 
Update 66
Update 66Update 66
Update 66
 
Update 65
Update 65Update 65
Update 65
 
Presentatie2
Presentatie2Presentatie2
Presentatie2
 
Back
BackBack
Back
 
Anna pp 3
Anna pp 3Anna pp 3
Anna pp 3
 
10gc3.19
10gc3.1910gc3.19
10gc3.19
 
2dagenkijken
2dagenkijken2dagenkijken
2dagenkijken
 
3dagenkijken
3dagenkijken3dagenkijken
3dagenkijken
 
10gc3.12
10gc3.1210gc3.12
10gc3.12
 
Vrijewil1dag
Vrijewil1dagVrijewil1dag
Vrijewil1dag
 
Souhaite 8
Souhaite 8Souhaite 8
Souhaite 8
 
Update 85
Update 85Update 85
Update 85
 
1dagkijken2spelen
1dagkijken2spelen1dagkijken2spelen
1dagkijken2spelen
 
PU Tfo #9
PU Tfo #9PU Tfo #9
PU Tfo #9
 
10gc 3 0
10gc 3 010gc 3 0
10gc 3 0
 
10.10
10.1010.10
10.10
 
Nieuwevw
NieuwevwNieuwevw
Nieuwevw
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties ~ Hoofdstuk 4
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties ~ Hoofdstuk 410.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties ~ Hoofdstuk 4
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties ~ Hoofdstuk 4
 
Vrijewilchall
VrijewilchallVrijewilchall
Vrijewilchall
 

Destacado

ASE. La dirección de centros educativos en españa. Liderazgo y gestión para l...
ASE. La dirección de centros educativos en españa. Liderazgo y gestión para l...ASE. La dirección de centros educativos en españa. Liderazgo y gestión para l...
ASE. La dirección de centros educativos en españa. Liderazgo y gestión para l...Paco Tartera
 
Undergraduate downloads...How to elicit clinical neurological signs
Undergraduate downloads...How to elicit clinical neurological signsUndergraduate downloads...How to elicit clinical neurological signs
Undergraduate downloads...How to elicit clinical neurological signsProfessor Yasser Metwally
 
Gestión Estratégica en las Escuelas de Calidad. Orientaciones Prácticas para ...
Gestión Estratégica en las Escuelas de Calidad. Orientaciones Prácticas para ...Gestión Estratégica en las Escuelas de Calidad. Orientaciones Prácticas para ...
Gestión Estratégica en las Escuelas de Calidad. Orientaciones Prácticas para ...Roberto Carlos Vega Monroy
 
Acuerdo 717 presentación marzo2014
Acuerdo 717 presentación marzo2014Acuerdo 717 presentación marzo2014
Acuerdo 717 presentación marzo2014José Zamora Pérez
 
Modelos de gestión
Modelos de gestiónModelos de gestión
Modelos de gestiónSandra Yang
 
Modelo de gestion educativa estrategica[1]
Modelo de gestion educativa estrategica[1]Modelo de gestion educativa estrategica[1]
Modelo de gestion educativa estrategica[1]AdaL Shahad
 

Destacado (10)

ASE. La dirección de centros educativos en españa. Liderazgo y gestión para l...
ASE. La dirección de centros educativos en españa. Liderazgo y gestión para l...ASE. La dirección de centros educativos en españa. Liderazgo y gestión para l...
ASE. La dirección de centros educativos en españa. Liderazgo y gestión para l...
 
Undergraduate downloads...How to elicit clinical neurological signs
Undergraduate downloads...How to elicit clinical neurological signsUndergraduate downloads...How to elicit clinical neurological signs
Undergraduate downloads...How to elicit clinical neurological signs
 
Pete upn 260504
Pete upn 260504Pete upn 260504
Pete upn 260504
 
El liderazgo directivo en la gestión participativa de la seguridad escolar
El liderazgo directivo en la gestión participativa de la seguridad escolarEl liderazgo directivo en la gestión participativa de la seguridad escolar
El liderazgo directivo en la gestión participativa de la seguridad escolar
 
Plan de mejora 2013 2014 sep
Plan de mejora 2013 2014 sepPlan de mejora 2013 2014 sep
Plan de mejora 2013 2014 sep
 
Gestión Estratégica en las Escuelas de Calidad. Orientaciones Prácticas para ...
Gestión Estratégica en las Escuelas de Calidad. Orientaciones Prácticas para ...Gestión Estratégica en las Escuelas de Calidad. Orientaciones Prácticas para ...
Gestión Estratégica en las Escuelas de Calidad. Orientaciones Prácticas para ...
 
2. actividades de planificación
2. actividades de planificación2. actividades de planificación
2. actividades de planificación
 
Acuerdo 717 presentación marzo2014
Acuerdo 717 presentación marzo2014Acuerdo 717 presentación marzo2014
Acuerdo 717 presentación marzo2014
 
Modelos de gestión
Modelos de gestiónModelos de gestión
Modelos de gestión
 
Modelo de gestion educativa estrategica[1]
Modelo de gestion educativa estrategica[1]Modelo de gestion educativa estrategica[1]
Modelo de gestion educativa estrategica[1]
 

Similar a 10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.10

10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.7
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.710.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.7
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.7dutch_girl2
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.9
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.910.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.9
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.9dutch_girl2
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.8
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.810.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.8
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.8dutch_girl2
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties - Hoofdstuk 7
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties - Hoofdstuk 710.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties - Hoofdstuk 7
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties - Hoofdstuk 7dutch_girl2
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.5
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.510.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.5
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.5dutch_girl2
 
10.G rozenbloem ~ hoofdstuk 3.3
10.G rozenbloem ~ hoofdstuk 3.310.G rozenbloem ~ hoofdstuk 3.3
10.G rozenbloem ~ hoofdstuk 3.3dutch_girl2
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.3
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.310.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.3
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.3dutch_girl2
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.6
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.610.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.6
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.6dutch_girl2
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties ~ Hoofdstuk 3
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties ~ Hoofdstuk 310.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties ~ Hoofdstuk 3
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties ~ Hoofdstuk 3dutch_girl2
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.4
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.410.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.4
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.4dutch_girl2
 
10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.2: Liefdesprikkels
10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.2: Liefdesprikkels10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.2: Liefdesprikkels
10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.2: LiefdesprikkelsBrent VD
 
10G Timmermans: Hoofdstuk 3.1: Ontdekkingen
10G Timmermans: Hoofdstuk 3.1: Ontdekkingen10G Timmermans: Hoofdstuk 3.1: Ontdekkingen
10G Timmermans: Hoofdstuk 3.1: OntdekkingenBrent VD
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 5
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 510.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 5
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 5dutch_girl2
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.11
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.1110.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.11
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.11dutch_girl2
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? ~ Hoofdstuk 2
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? ~ Hoofdstuk 210.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? ~ Hoofdstuk 2
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? ~ Hoofdstuk 2dutch_girl2
 
10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.1: Liefdesprikkels
10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.1: Liefdesprikkels10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.1: Liefdesprikkels
10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.1: LiefdesprikkelsBrent VD
 

Similar a 10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.10 (20)

10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.7
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.710.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.7
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.7
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.9
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.910.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.9
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.9
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.8
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.810.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.8
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.8
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties - Hoofdstuk 7
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties - Hoofdstuk 710.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties - Hoofdstuk 7
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties - Hoofdstuk 7
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.5
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.510.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.5
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.5
 
10.G rozenbloem ~ hoofdstuk 3.3
10.G rozenbloem ~ hoofdstuk 3.310.G rozenbloem ~ hoofdstuk 3.3
10.G rozenbloem ~ hoofdstuk 3.3
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.3
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.310.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.3
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.3
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.6
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.610.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.6
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.6
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties ~ Hoofdstuk 3
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties ~ Hoofdstuk 310.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties ~ Hoofdstuk 3
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties ~ Hoofdstuk 3
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.4
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.410.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.4
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.4
 
10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.2: Liefdesprikkels
10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.2: Liefdesprikkels10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.2: Liefdesprikkels
10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.2: Liefdesprikkels
 
10G Timmermans: Hoofdstuk 3.1: Ontdekkingen
10G Timmermans: Hoofdstuk 3.1: Ontdekkingen10G Timmermans: Hoofdstuk 3.1: Ontdekkingen
10G Timmermans: Hoofdstuk 3.1: Ontdekkingen
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 5
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 510.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 5
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 5
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.11
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.1110.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.11
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.11
 
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? ~ Hoofdstuk 2
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? ~ Hoofdstuk 210.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? ~ Hoofdstuk 2
10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? ~ Hoofdstuk 2
 
Vw
VwVw
Vw
 
10.7
10.710.7
10.7
 
De nieuwe vw
De nieuwe vwDe nieuwe vw
De nieuwe vw
 
10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.1: Liefdesprikkels
10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.1: Liefdesprikkels10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.1: Liefdesprikkels
10G Timmermans: Hoofdstuk 2.11.1: Liefdesprikkels
 
Update 49
Update 49Update 49
Update 49
 

Más de dutch_girl2

Más de dutch_girl2 (20)

10.g rozenbloem ~ hoofdstuk 3.4
10.g rozenbloem ~ hoofdstuk 3.410.g rozenbloem ~ hoofdstuk 3.4
10.g rozenbloem ~ hoofdstuk 3.4
 
BaCC Flowerdale
BaCC FlowerdaleBaCC Flowerdale
BaCC Flowerdale
 
V&O update 6
V&O   update 6V&O   update 6
V&O update 6
 
V&O - update 5
V&O -  update 5V&O -  update 5
V&O - update 5
 
V&O - Update 4
V&O - Update 4V&O - Update 4
V&O - Update 4
 
V&O - Update 3
V&O -  Update 3V&O -  Update 3
V&O - Update 3
 
V&O - Update 2
V&O - Update 2V&O - Update 2
V&O - Update 2
 
V&O - update 1
V&O -  update 1V&O -  update 1
V&O - update 1
 
10.g rozenbloem ~ hoofdstuk 3.2
10.g rozenbloem ~ hoofdstuk 3.210.g rozenbloem ~ hoofdstuk 3.2
10.g rozenbloem ~ hoofdstuk 3.2
 
Update 30
Update 30Update 30
Update 30
 
Update 29
Update 29Update 29
Update 29
 
Update 28
Update 28Update 28
Update 28
 
Fundering marly
Fundering marly Fundering marly
Fundering marly
 
Hoofdstuk 3.1
Hoofdstuk 3.1Hoofdstuk 3.1
Hoofdstuk 3.1
 
Fundering sandra
Fundering sandraFundering sandra
Fundering sandra
 
Fundering marieke pdf
Fundering marieke pdfFundering marieke pdf
Fundering marieke pdf
 
Fundering marieke pp
Fundering marieke ppFundering marieke pp
Fundering marieke pp
 
Fundering marieke
Fundering mariekeFundering marieke
Fundering marieke
 
Update 27
Update 27Update 27
Update 27
 
Update 26
Update 26Update 26
Update 26
 

10.G Rozenbloem - deze keer wél 10 bloeiende generaties? - Hoofdstuk 2.10

  • 2. “Waarom moeten vrouwen altijd zo verschrikkelijk langzaam zijn?” vraagt Alex ongeduldig. Ramses lacht. “Dat is één van de vele onbeantwoorde vragen van het leven, mijn zoon,” zegt hij plechtig. “Maar wat je moeder betreft; ze wil gewoon zeker weten dat ze alles heeft.” Alex zucht. “Pff, dat duurt me anders allemaal veel te lang. De taxi kan er ieder moment zijn!”
  • 3. “Ze zei zonet dat ze er zo aan zou komen,” zegt Daan tegen zijn grote broer. “Lief broertje, ik zal je een wijze les leren. Dat zeggen vrouwen altijd. Maar het is zelden waar. Neem dat maar van mij aan,” zegt Alex serieus. Ramses schiet in de lach. “Ja, want jij hebt zoveel ervaring met vrouwen,” zegt hij.
  • 4. Alex wil iets terug zeggen, maar wordt onderbroken door voetstappen op de trap. Yasmine komt naar beneden. “Zo,” zegt ze opgewekt. “Zijn jullie allemaal klaar?” “Mam, we zijn al uren klaar,” zegt Alex. “Oké, mooi zo. Dan kunnen we zo gaan!” Op dat moment klinkt buiten de toeter van de taxi, die ze naar het vliegveld zal brengen. Gauw pakken ze allemaal hun koffers, en stappen ze de auto in, op weg naar Twikkii. ~*~
  • 5. Aan de andere kant van de straat is Simon allang klaar met zijn koffers pakken. Hij is de eerste, de rest is allemaal nog gehaast bezig. Hij snapt al die drukte niet. Je pakt toch gewoon wat kleren in en je tandenborstel? O, en wat speelgoed natuurlijk. Simon pakt een speelgoeddiertje uit zijn kist en begint nog even te spelen. Het zit er dik in dat het nog wel even duurt…
  • 6. “Zo, ik heb alles,” zegt Eline een verdieping lager tevreden. “Ik heb er zo’n zin in!” Carmen knikt. “Ja, ik ook. Maar eh-” zegt ze twijfelend. “Ach, laat maar.” “Nee, wat wilde je zeggen?” “Nou… Zul je ook een beetje met mij omgaan deze vakantie? En niet alleen met Alex rondhangen?” Eline knippert even verbaasd met haar ogen. Deze kant kent ze niet van haar zusje. “Natuurlijk zal ik ook met jouw omgaan. Je bent immers mijn favoriete zusje.” “Pfft. Da’s ook een titel die vrij makkelijk te krijgen is…” zegt Carmen en Eline lacht.
  • 7. Na een hoop hectisch geren en geschreeuw heeft iedereen dan eindelijk alles ingepakt, en wel net op tijd voordat de taxi is gearriveerd. “Hèhè,” zegt Simon, die voorop loopt. “Nu kunnen we eindelijk gaan!”
  • 8. Iedereen stopt zijn koffer achterin, en dan is het worstelen om het beste plekje. Het vliegveld is best een eindje rijden, en iedereen wil de wereld buiten Tisse goed zien. Ze zijn nog nooit buiten hun eigen vertrouwde plaatsje geweest, behalve Emma en Diederik.
  • 9. Als iedereen zit rijdt de taxi weg. Allemaal kijken ze nog even achterom naar hun huis, maar dan gaan ze vrolijk op weg naar Twikkii Eiland!
  • 10. Na de lange vlucht naar het vliegveld van Twikkii Eiland komt de familie eindelijk aan bij het vakantiehuis dat Emma en Diederik hebben gekocht. “Wauw, ik zie de zee al!” zegt Eline opgewonden. “Het is hier echt prachtig!”
  • 11. “Ja, dat is het zeker,” zegt Emma, die ook haar ogen uitkijkt. Als ze stil staan en ze de taxideur opent slaat de warmte haar in het gezicht. “Pfoe, maar wel bloedheet! Gelukkig hebben we andere kleren meegebracht!”
  • 12. Allemaal stappen ze uit de taxi, en nadat ze hun koffers hebben gepakt, kijken ze pas naar het grote huis voor hen. “Jeetje, het is écht groot!” zegt Yasmine met open mond. “Toen je zei dat je wat kamers overhad loog je niet!” Emma knikt. “Ja, het is behoorlijk aan de maat, inderdaad. Vroeger was het een pensionnetje. De eigenaren zijn dit jaar met pensioen gegaan, en nu hebben wij het dus gekocht.” Iedereen kijkt bewonderend naar het mooie huis.
  • 13. “Hopelijk is er wel airconditioning,” zegt Eline, en ze wappert met haar handen. “Ik ga gauw naar binnen en wat minder warme kleren aantrekken, want dit is echt niet te doen.” De anderen zijn het met haar eens, en allemaal pakken ze hun koffer en lopen ze het huis binnen, waar ze meteen merken dat er gelukkig wel airconditioning is. Emma wijst iedereen hun kamer, en voor ze daar naartoe gaan besluiten ze om eerst even een tijdje te gaan rusten van de lange reis, want ze zijn allemaal uitgeput.
  • 14. “Het is echt mooi hier, en zo lekker warm! Ik heb zo’n zin in deze vakantie,” zegt Carmen als zij en Eline samen op hun gedeelde kamer zitten, omgekleed en wel. “Maar vast op een andere manier dan jij. Ik wil lekker bruin worden en ontspannen! Al die ruïnes hier kunnen me niet zo veel schelen.” Carmen laat zich tegen haar kussen aan vallen. Ze is echt even toe aan vakantie. School is niet bepaald haar favoriete bezigheid. Ja, de jongens zijn er leuk, maar al dat huiswerk… Het kan haar gestolen worden.
  • 15. Eline gaat op haar bed zitten en veert op en neer om het matras te testen. “Ik wil ook ontspannen, hoor, maar die ruïnes wil ik gewoon ook graag bekijken. Ik heb er zo veel over gehoord, ze schijnen heel indrukwekkend te zijn.” “Ugh, je gaat toch niet weer dat hele verhaal afspelen over die geschiedenis? Die heb ik in het vliegtuig al minstens twee keer gehoord,” zegt Carmen met een zucht. Eline lacht. “Oké, oké, ik zeg al niks meer. Laten we eerst even lekker genieten van ons eerste middagje vakantie. Deze bedden liggen heerlijk!”
  • 16. Ook Alex is erg tevreden met zijn kamer. Hij heeft net als Eline en Carmen een tweepersoonskamer, maar hij hoeft hem met niemand te delen, aangezien Daan en Simon samen een kamer hebben.
  • 17. Maar hij vindt het helemaal niet erg om zijn kamer niet te hoeven delen, dan heeft hij tenminste af en toe ook even wat tijd voor zichzelf. Hij houdt van zijn familie, maar soms zijn ze wel heel erg druk. Bovendien kan Alex erg chagrijnig worden als hij te weinig slaap krijgt. En slaap heeft hij nu zeker nodig. Hij zal het nooit toegeven aan zijn ouders, maar het combineren van school en een druk bijbaantje is toch best wel zwaar. Alex wordt opgeschrikt uit zijn gedachten door luid gelach en gegil uit de kamer naast de zijne.
  • 18. Daar zitten Simon en Daan namelijk, en die zijn erg blij om op vakantie te zijn. Vooral Simon is een beetje hyperactief, en Daan doet graag gezellig met zijn neef en vriend mee. Vrolijk springen ze op en neer op hun bedden en ze gillen het uit van plezier. Ja, ze hebben er erg veel zin.
  • 19. “Wauw, het is hier echt prachtig!” zegt Yasmine als ze uit het raam kijkt. Daarna gaat ze op haar bed liggen. Samen met Ramses heeft zij één van de twee masterbedrooms. “Ik ga het hier zeker naar mijn zin hebben!”
  • 20. Ramses doet de kledingkast dicht en nestelt zich naast Yasmine op het bed. “Ja, we gaan het hier super krijgen! Jammer dat het maar voor eventjes is. Maar het zal vast goed wezen voor ons allemaal, iedereen is er wel aan toe.” Yasmine knikt. “Klopt. Even lekker ontspannen is net wat we nodig hebben.” Er verschijnt een ondeugende glimlach op Ramses’ gezicht en hij trekt Yasmine naar zich toe. “Maar op dit moment heb ik alleen nog maar zin in één bepaalde inspanning…” Yasmine giechelt en samen verdwijnen ze onder de dekens.
  • 21. “Dit is een van de beste ideeën die je ooit gehad hebt, Em,” zegt Diederik terwijl hij zijn vrouw omhelst. Emma en hij hebben samen de andere masterbedroom, en een prachtig uitzicht op zee. “Daar ben ik het zelf ook wel mee eens,” lacht Emma.
  • 22. Diederik kietelt Emma even, en dan trekken ze zich allebei terug. Emma laat haar armen om Diederiks hals rusten. “Ik hou van je, Diederik. Ik zeg het de laatste tijd misschien niet meer zoveel door alle drukte, maar ik hou echt heel veel van je.” Diederik glimlacht. “Dat weet ik toch, Em. En ik hou ook zielsveel van jou.” Ze omhelzen elkaar weer, en zo blijven ze een poosje staan genieten.
  • 23. Daarna gaat Emma even liggen, om bij te komen van de reis. Diederik is niet echt moe, en besluit om even een kijkje te gaan nemen op het strand. Diep in gedachten wandelt hij over het warme zand. Hij boft maar met een vrouw als Emma, en de familie die hij heeft. Even denkt hij terug aan hun tijd op de universiteit. Bijna waren Emma en hij nooit bij elkaar gekomen… Hij schudt zijn hoofd en glimlacht. Dat is verleden tijd nu.
  • 24. Hij gaat zitten op het zachte zand en staart naar de zee. Soms slokt zijn werk hem te veel op en verwaarloost hij zijn gezin een beetje, dat heeft hij nu ook door. Maar nooit zal hij vergeten dat hij de gelukkigste man op aarde is, met zo’n familie als de zijne!
  • 25. “Hier heb je nog een maar worstjes,” zegt Yasmine terwijl ze een paar uur later de veranda op loopt. Iedereen is uitgerust en zit nu met rammelende magen binnen te wachten op het avondeten, waar Ramses druk mee bezig is.
  • 26. “Dank je, schat,” antwoordt Ramses terwijl hij de worstjes op de barbecue omdraait. Zuchtend kijkt hij naar de grijze lucht die boven de zee hangt. “Wat een weer, hè.” Yasmine knikt. “Ja, het is wel jammer. Je zou ze er binnen eens over moeten horen.” “Is Daan al uit bed?” vraagt Ramses. “Nee, nog niet. Ik ga hem zo wel wakker maken, maar hij was echt uitgeput van de reis.”
  • 27. In de woonkamer van het vakantiehuis zit de rest van de familie door elkaar heen te praten. Allemaal hebben ze het over het slechte weer dat ze nu al hebben, op de eerste dag van hun vakantie.
  • 28. “Het is niet eerlijk!” zegt Simon met een zielig gezicht. “Ik dacht dat jullie zeiden dat het hier altijd mooi weer is? We zijn hier nog maar net, en nu regent het al! Wat nou als het de hele tijd blijft regenen?”
  • 29. Emma lacht. “Dat gebeurt heus niet, lieverd. Áls het hier regent, regent het hard, maar ook maar heel even. Waarschijnlijk is het over een paar uurtjes alweer voorbij.”
  • 30. “Dat hoop ik wel, ja, want ik ben niet van plan om de hele vakantie hier binnen te zitten!” zegt Alex. De familie kibbelt nog een beetje door, totdat Ramses en Yasmine ze roepen voor het avondeten.
  • 31. Als iedereen buiten aan tafel gaat zitten zien ze dat het al niet meer regent, en dat de lucht alweer strakblauw is. “Zie je nou wel,” zegt Emma. “Nu is het alweer prachtig weer, en dat blijft vast zo.” Opgewekt neemt iedereen een hap van zijn of haar hotdog. Het ziet er nu al weer een stuk beter uit, en iedereen heeft het idee dat dit een geweldige vakantie gaat worden. Gezellig beginnen ze te babbelen over allerlei dingen en al snel zijn ze allemaal het slechte weer van een paar uur eerder al vergeten.
  • 32. Al snel wordt het donker, wat de sfeer op het terras nog gezelliger maakt. Lang nadat de hotdogs op zijn zit iedereen nog gezellig na te tafelen met lekkere limonade en wijn en gespreksonderwerpen ten overvloed. Emma kijkt rond en geniet van haar familie. Even denkt ze met weemoed aan haar ouders, die niet met hen mee kunnen genieten vanavond, maar dan bedenkt ze zich dat Maloe en Michel vast mee zitten te kijken vanaf daarboven in de Simhemel, of waar ze dan ook zijn. Ze glimlacht en richt zich weer op het gesprek, met een warm gevoel in haar maag.
  • 33. Na een poosje beginnen Simon en Daan ongedurig te worden, en samen rennen ze naar het strand om daar een zandkasteel te maken. “Kijk, hier komt dan de toren,” zegt Simon. Daan kijkt fronsend toe. “Toren? Ik zie geen toren, hoor!” “Dan moet je een bril kopen,” antwoordt Simon verontwaardigd. “Kijk dan, hierzo!”
  • 34. “Dat is geen toren, dat is een bultje zand!” zegt Daan. “Kijk, zo moet je een toren maken.” Daan probeert uit de grote bult zand een toren te vormen, maar hem lukt het ook niet. “Het is gewoon stom zand,” is Simons conclusie. Daan knikt, en samen besluiten ze om schelpen te gaan zoeken, en hun ‘zandkasteel’ maar te laten voor wat het is.
  • 35. Binnen wassen de volwassen samen af, waarna Emma achter de piano gaat zitten. Ze is nu concertpianiste, maar haar favoriete genre is toch nog steeds rock. Vrolijk begint ze aan een klassieker, en al snel zingt de rest luidkeels mee, en gaan ze helemaal los.
  • 36. Het lukt Emma nog even om zuiver te zingen, maar na een poosje barst ze in lachen uit. “Jullie dansen echt vréselijk!” roept ze. De anderen lachen ook maar dansen dan onverstoorbaar door.
  • 37. Buiten is Alex bezig een kampvuur aan te steken als Eline aan komt lopen vanaf het terras. “Mama is achter de piano gekropen, en de andere oudjes vertonen nu hun danskunsten. Het ziet er niet uit.” Alex lacht. “Ik dacht al dat ik muziek hoorde.” Samen ploffen ze neer op het zand rond het vuurtje. Dan horen ze voetstappen op de trap, en komt Carmen ook aanlopen.
  • 38. Met een zucht gaat ze bij haar zus en neef zitten. “Ook gevlucht?” vraagt Eline lachend. Ze knikt. “Ik kon het niet langer aanzien. Jeetje, wat is dat gênant, zeg! Ik ben blij dat we thuis geen piano hebben.” “Nee, maar heb je mam wel eens gezien met haar gitaar?” zegt Eline. Carmen is even stil. “Jup,” zegt ze dan. “Daar heb je een punt.”
  • 39. Alle drie nestelen ze zich in het nog warme – maar ietwat natte – zand rond het vuurtje, en al snel zijn ze verwikkeld in een gezellig gesprek. Ondanks het feit dat Eline en Alex beste vrienden zijn, en Carmen er soms een beetje buiten valt, hebben ze het met z’n drieën heel leuk, en Carmen is daar erg blij mee. Er zijn vijf kinderen in de familie, waarvan zij de middelste is, dus ze voelde zich de laatste tijd af en toe best wel buitengesloten.
  • 40. Gelukkig is daar nu niet veel van terug te vinden. Carmen wordt net zo veel bij het gesprek betrokken als de rest, en tussen haar en Alex gaat het ook prima, ook al zijn ze niet altijd de beste vrienden geweest. Ja, voor de drie oudsten van de derde generatie is deze vakantie zeker goed om dichter naar elkaar toe te groeien. Vooral wat Carmen betreft.
  • 41. Ook de jongste twee hebben het erg leuk gehad vandaag, maar het duurt niet lang voordat ze naar bed gestuurd worden door hun ouders. Even protesteren ze, maar eigenlijk zijn ze bekaf, dus het duurt niet lang voordat ze in slaap vallen als ze eenmaal in bed liggen.
  • 42. Omdat Simon en Daan in bed liggen, stoppen de volwassen met hun muzikale praktijken. Ze drinken nog even een glaasje wijn met z’n vieren, en ze kijken hoe het de drie tieners vergaat op het strand, maar dan zoeken ook zij hun bedden op. Morgen is er weer een dag, maar nu is het laat genoeg, vinden ze allemaal.
  • 43. Eline, Alex en Carmen blijven nog een poosje buiten zitten, maar na een poosje begint het vuur te doven. Eline ligt al te dommelen in het zand, dus ook zij besluiten om hun bed op te zoeken. Zachtjes lopen ze met z’n drieën naar boven. Daar wensen Eline en Carmen Alex een goede nacht en gaan ze naar hun eigen slaapkamer.
  • 44. “Vandaag was echt leuk, hè,” zegt Carmen zacht maar vrolijk als de zussen hun bed in stappen. “Zeker weten,” antwoordt Eline. “Ik kan nu al niet wachten tot morgen.” “Ik ook niet. Hopelijk krijgen we dan ook een paar knappe Twikkiaanse jongens te zien.” Eline zucht maar grinnikt. “Is Twikkiaans überhaupt een woord?” “Ach, je begrijpt best wat ik bedoel,” zegt Carmen, zachtjes lachend. “Welterusten, zus.” “Trusten.”
  • 45. Alex hoort zijn twee nichten aan de andere kant van de muur lachen. Even glimlacht hij. Vroeger, toen hij nog klein was, vond hij Carmen altijd maar een beetje eng, maar nu kan hij het prima met haar vinden. Het belooft een hele gezellig vakantie te worden. Alex gaat zitten op zijn bed, trekt de dekens over zich heen en valt in een diepe slaap.
  • 46. De volgende ochtend zijn Simon en Daan als eersten weer op. Vrolijk kleden ze zich aan en gaan ze zachtjes naar beneden. Simon sleept de speelgoeddoos naar buiten, waar het alweer heerlijk warm is, en al snel zitten de twee gezellig te spelen.
  • 47. Ondertussen is Yasmine ook al wakker geworden. Zachtjes verlaat ze de slaapkamer, waar Ramses nog ligt te slapen, en gaat ze de grote badkamer binnen. Bij het bad staan heerlijke badoliën; Yasmine kiest er eentje uit en laat het bad vollopen om daarna even heerlijk te genieten van de lavendelgeuren. Het is immers vakantie.
  • 48. Alex wordt met een rammelende maag wakker. Gauw kleedt hij zich aan, en dan gaat hij naar beneden, naar de keuken. Tot zijn blijdschap treft hij een groot pak cornflakes en een fles melk aan. Hij besluit om maar gelijk voor de hele familie het ontbijt klaar te maken.
  • 49. “Goeiemorgen,” zegt Alex vrolijk als hij zijn broertje en neefje op het terras vindt. “Eten jullie ook mee?” Daan schudt zijn hoofd. “Nee, we zijn net zo leuk aan het spelen.” “Oké, ook best. Dan eet ik in mijn eentje,” zegt Alex opgewekt. De zon en de zee doen zijn humeur goed.
  • 50. Maar dan komt Yasmine naar buiten. “Goeiemorgen,” zegt ze vrolijk. “Lekker geslapen?” Simon en Daan knikken, en Alex wijst naar een kom cornflakes. “Heerlijk geslapen,” zegt hij. “Ook wat cornflakes?” Yasmine glimlacht. “Lijkt met een goed plan, mijn maag rommelt behoorlijk.”
  • 51. Niet veel later komen Ramses, Emma en Eline er ook bij zitten. “Slapen Diederik en Carmen nog?” vraagt Yasmine. “Carmen wel,” zegt Eline. “En dat kan ook nog wel even duren ben ik bang.” Emma lacht. “Ja, die is niet zo’n vroege vogel. Diederik sliep geloof ik ook nog, maar die was gisteravond ook doodop van de reis.”
  • 52. Maar het duurt niet lang voordat ook Carmen en Diederik opstaan en naar beneden gaan.
  • 53. “Wat gaan we vandaag doen?” vraagt Carmen als iedereen aan tafel zit. “Nou,” zegt Emma. “Er schijnt hier een gestrand piratenschip in de buurt te zijn, dus ik dacht dat het misschien wel leuk is om daar een kijkje te nemen?”
  • 54. “Een echt piratenschip?” vraagt Daan met grote ogen. Emma lacht. “Dat zeggen ze, ja. Lijkt het jullie leuk?” Iedereen knikt en maakt instemmende geluiden en er wordt besloten om nadat iedereen het ontbijt op heeft op pad te gaan.
  • 55. Een klein uurtje later gaan ze op weg, en na een korte wandeling komen ze aan bij het strand waar het gestrande piratenschip ligt. “Wow,” zegt Simon onder de indruk. “Het is echt groot!” Ook de anderen kijken vol bewondering naar het enorme schip.
  • 56. Vrolijk loopt iedereen de trap naar het schip op, maar als ze een poosje bezig zijn met piraatje spelen en rondkijken, begint de blauwe lucht een donkere kleur grijs te worden.
  • 57. Daan vindt het piraatje spelen prachtig, maar wordt pijnlijk opgeschrikt uit zijn spel als de hagelstenen hard op hem neerkomen. “Muahaha – au!” Hij wrijft over zijn wang. “Dat deed zeer!”
  • 58. “Mam!” roept Carmen boos. “Je zei dat het niet meer zou gaan regenen – of hagelen!” Emma glimlacht. “Tja, ik heb ook niet altijd gelijk,” zegt ze. “Laten we maar gauw een droog plekje opzoeken, dit is venijnige hagel!”
  • 59. Iedereen haast zich van de boot af, naar de kraampjes op het strand, waar ze droog kunnen staan. Even wachten ze nog af of het snel weer opklaart, maar dat lijkt niet te gebeuren. Teleurgesteld gaan ze weer terug naar het vakantiehuis – door de hagelbui heen.
  • 60. Maar net als de vorige dag klaart het later wel weer op. Eline, Alex en Carmen besluiten er met zijn drieën op uit te trekken, en gaan op verkenning naar een ander strand op het eiland. “Zo, en nu wil ik eindelijk wel eens een knappe jongen spotten,” zegt Carmen. Alex zucht. “Heb je haar weer,” zegt hij plagend. “Tja, niks aan te doen helaas,” antwoordt Eline lachend.
  • 61. “Pff, lachen jullie maar,” zegt Carmen, maar met een glimlach. “Ik ben hier op Twikkii om lol te hebben.” Dan loopt ze het strand op, op zoek naar naar een leuke jongen met wie ze wat gezelligheid kan beleven.
  • 62. Tot haar teleurstelling zijn er geen jongens van haar leeftijd te vinden – alleen maar bejaarde koppeltjes of volwassen mannen. Sommigen zijn zeker knap, maar ook Carmen heeft haar grenzen. Daarom spreidt ze haar handdoek maar uit op het zand, trekt ze al haar kleren, behalve haar bikini, uit en gaat ze lekker liggen bakken in de zon.
  • 63. Eline en Alex zijn ondertussen het zeewater in gedoken en spetteren vrolijk rond. Het water is de perfecte temperatuur; niet koud, maar wel fris genoeg om even lekker in af te koelen van de tropische hitte.
  • 64. Maar na een poosje hebben Alex en Eline er allebei genoeg van. Alex spreidt zijn handdoek uit naast die van Carmen, en smeert zich goed in met zonnebrandcrème. “Zo, ik kom hier voorlopig niet meer weg,” zegt hij tevreden als hij gaat liggen. Naast hem maakt Carmen instemmende geluiden. “Wat een leven, hè? Heerlijk dit. Dit is nou echt genieten.”
  • 65. Eline denkt daar heel anders over, ze heeft het niet zo op zonnebaden. Daarom loopt ze weg van haar zonnebadende familie, en gaat ze op onderzoek uit wat er voor de rest nog op het strand is te vinden. Ondertussen begint het te schemeren. Eline bedenkt zich dat ze over niet al te lange tijd ook maar weer eens terug moeten gaan, maar dan trekt iets haar aandacht: een vuurdanser.
  • 66. Ze staat even geïnteresseerd te kijken. De vuurdanser merkt haar op en vraagt met een glimlach of ze het ook een keer wil proberen. Even twijfelt ze – ze heeft geen zin om zichzelf voor schut te zetten, maar dan haalt ze haar schouders op. Waarom niet? Wie kent haar hier nou? Dan ziet ze dat ze een toeschouwer heeft. “Kan je het zien?” vraagt ze, maar niet onvriendelijk en met een glimlach.
  • 67. Maar kennelijk heeft de jongen haar glimlach niet het gezien, want hij kijkt haar beduusd en dan beledigd aan. “Sorry,” zegt hij nors. “Ik zal je verder met rust laten.” Dan draait hij zich om en loopt hij weg. Eline kijkt hem even verbaasd na, maar herstelt zich dan. “Sorry, zo bedoelde ik het niet!” roept ze hem achterna, maar hij hoort het niet – of negeert haar – en beent met stevige passen weg.
  • 68. Beduusd loopt Eline terug naar de anderen. Carmen heeft ondertussen haar handdoek opgerold, en staat het zand van zich af te kloppen. “Zullen we zo gaan?” vraagt Eline, wiens humeur ineens een heel stuk gedaald is. Carmen knikt. “Ik vind het prima, maar we moeten hem ook nog mee zien te krijgen,” zegt ze met een hoofdbeweging naar Alex, die nog steeds op zijn handdoek ligt.
  • 69. “Het heeft geen nut om in het donker te zonnebaden, sukkel,” zegt ze lachend tegen Alex. “Pff,” antwoordt Alex, ook lachend. “Pietje precies. Wie weet wordt je van de maan ook wel bruin.” “Ja, vast.”
  • 70. De drie trekken hun kleren weer aan en gaan dan in het donker weer op huis aan. Gelukkig ligt het strand aan dezelfde boulevard als waar het vakantiehuis staat, dus hebben ze het al snel weer gevonden. Als ze aankomen treffen ze Simon en Daan aan langs de stoep, waar ze aan het overgooien zijn. “O, daar zijn jullie eindelijk!” zegt Simon. “Papa wilde jullie al bijna gaan halen.”
  • 71. Alex en Carmen lopen naar het terras, waar de rest van de familie zit, maar Eline loopt het huis binnen. Op de een of andere manier is ze nogal in de war door die rare ‘ontmoeting’ met de jongen op het strand.
  • 72. Ze snapt niet waarom het haar zoveel doet. Ze kent die jongen niet eens, en na deze vakantie – of na vandaag – ziet ze hem toch nooit meer terug. Met een zucht draait ze in de badkamer de kraan open. Buiten het feit dat ze al dat zoute zeewater van zich af moet spoelen wil ze ook even een douche om haar gedachten te verfrissen. Ze probeert aan andere dingen te denken, maar de jongen blijft rondspoken in haar hoofd.
  • 73. Als Eline weer beneden komt staat het eten al op tafel. Stilletjes gaat Eline zitten, en steekt ze een hap salade in haar mond. In gedachten verzonken kauwt ze op de blaadjes en slikt ze ze door, maar ze proeft het amper. Om haar heen wordt er druk gekletst, maar ze krijgt er niks van mee.
  • 74. “Was het een beetje leuk op het strand?” vraagt Diederik dan. Alex en Carmen knikken, maar Eline reageert niet, terwijl Diederik haar verwachtingsvol aankijkt. “Eline?”
  • 75. Eline schrikt op. “Wat? O. Ja, prima,” zegt ze dan vaag. Diederik kijkt haar even met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar Eline reageert niet. De rest heeft niks door en praat alweer vrolijk verder. Diederik haalt zijn schouders op en mengt zich ook weer in het gesprek, maar Eline houdt zich de rest van de maaltijd afzijdig.
  • 76. Niet lang daarna excuseert ze zich, met de smoes dat ze moe is, en gaat ze naar boven. Peinzend gaat ze op haar bed liggen. Ze wil er niet meer aan denken, het slaat helemaal nergens op, maar ze krijgt het maar niet uit haar hoofd.
  • 77. Tegen de tijd dat Carmen de kamer binnenkomt ligt Eline onder de dekens, en diep in slaap, maar dat heeft lange tijd geduurd. Zelfs in haar dromen keert de jongen nog terug, en ze slaapt dan ook erg onrustig die nacht.
  • 78. De volgende ochtend wordt ze wakker als het nog donker is. Ze probeert nog even om de slaap weer te vinden, maar het lukt haar niet. Ze besluit om op te staan en even een stukje te wandelen, misschien helpt dat om haar gedachten op een rij te krijgen.
  • 79. Na een tijdje begint het licht te worden, al is het nog steeds erg vroeg. Eline voelt haar maag rommelen en besluit om even te stoppen om een hapje te gaan eten. Overal op het eiland staan eetkraampjes, dus ze hoeft vast niet ver te lopen voor ze er eentje heeft gevonden.
  • 80. Ze heeft gelijk, nog geen vijf minuten later komt ze aan bij een eetkraampje. Even voelt ze in haar broekzak, en komt gelukkig tot de ontdekking dat ze nog wat kleingeld heeft. Dan bestelt ze wat te eten. Het is het eerste lokale eten dat ze proeft, en ze vindt heerlijk.
  • 81. Als ze het eten op heeft, besluit ze om weer terug naar huis te gaan. Opgewekt gaat op pad – de wandeling heeft haar goed gedaan – maar na een paar meter komt ze geschrokken tot stilstand. Daar, nog geen twintig meter van haar vandaan, staat de jongen van gisteravond.
  • 82. Ze haalt even diep adem en loopt dan op hem af. “Hoi,” zegt ze met een vriendelijke glimlach. “Ik weet niet of je me herkent, maar ik ben het meisje van gisteravond, bij de vuurdanser. Ik wilde alleen maar even zeggen dat ik het niet zo meende, ik wilde je niet afsnauwen of zo, maar…” Eline beseft dat ze aan het ratelen is, en bloost een beetje. “Ik had niet gedacht dat je het zo zou opvatten. Ik ben trouwens Eline.”
  • 83. De jongen glimlacht. “Ja, ik herkende je al toen je kwam aanlopen. Ik dacht dat je een van die arrogante toeristen was. Ik zie hier nogal vaak van die bimbo’s die alleen komen voor het strand.” Eline denkt aan Carmen en fronst even, maar ze besluit om niet op de belediging van haar zus in te gaan. “Je komt dus hier van Twikkii, begrijp ik dat goed?” De jongen knikt. “Jup. Ik ben Steven. Ben je hier al lang?”
  • 84. Eline schudt haar hoofd. “Nee, dit is onze derde dag.” “We?” vraagt de jongen nieuwsgierig. “Ja, ik ben hier met mijn ouders, zusje, broertje en mijn oom en tante en twee neefjes.” “Ah, een echte familievakantie dus,” zegt Steven lachend. “Zitten jullie in een hotel?” “Nee. Dat grote huis aan het einde van de boulevard is van ons. Waar vroeger het pension zat?” Steven knikt. “Da’s een aardig comfortabel optrekje.”
  • 85. “Ja, best wel. We hadden allemaal ook niet verwacht dat het zo groot zou zijn. Behalve mijn moeder dan, want die heeft het gekocht.” Eline beseft dat ze al de hele tijd over zichzelf praat. “En jij?” vraagt ze daarom. “Waar woon jij?” “O, ik heb een veel bescheidener huis. Ik woon aan de andere kant van de berg, in het niet toeristische gedeelte. Maar mijn vader is de eigenaar het vakantiebungalowparkje hier op het eiland, en ik help mee in de zomer.”
  • 86. Eline en Steven kletsen een poosje, en na een tijdej haalt Steven een balletje tevoorschijn. Vrolijk beginnen ze het balletje hoog te houden, en samen hebben ze een hoop plezier. Eline vergeet helemaal dat ze eigenlijk terug wilde naar huis. Ze heeft het zo gezellig met Steven, en eerlijk gezegd voelt ze ook wel iets fladderen in haar buik.
  • 87. Daarom besluit ze even later om haar charmes in strijd te gooien, al weet ze niet of ze die wel heeft. Ze heeft zich nog nooit eerder aangetrokken gevoeld tot een jongen, en vindt het erg spannend om het nu te laten blijken. “Heb je misschien zin om – eh – later nog een keertje wat af te spreken? Misschien kunnen we een hapje gaan eten aan het strand of zo?” zegt ze met een zwoele stem terwijl ze zich naar Steven toebuigt. Maar Steven maakt een afwerend gebaar. “Dat lijkt me niet zo’n goed idee, Eline. Ik vind je een heel aardig meisje, maar ik ben niet op die manier in je geïnteresseerd,” zegt hij zakelijk. “Sorry.”
  • 88. Eline voelt haar hart in haar schoenen zinken en doet een stap achteruit. “O,” zegt ze. “Nou ja, geeft niet, hoor, het was maar een idee. Zeg, ik moet gaan, ze zullen zich wel afvragen waar ik blijf, dus – eh – doei dan maar. Leuk om even met je gepraat te hebben. Dag!” Gauw draait ze zich om, want ze voelt tranen opwellen in haar ogen.
  • 89. Met een stevige snelheid loopt ze naar huis. De tranen weet ze terug te dringen, en tegen de tijd dat ze weer bij het huis aankomt heeft ze een glimlach op haar gezicht geplakt. Ze weet niet waarom de afwijzing haar zo’n pijn doet, maar ze weet wel dat ze het niet aan haar familie wil laten merken, dus besluit ze te doen alsof er niets aan de hand is.
  • 90. Als ze het trappetje naar het terras oploopt komt Carmen naar buiten stormen. “Hee,” zegt Eline zo opgewekt mogelijk. “Waar is iedereen?” voegt ze er dan verbaasd aan toe als ze ziet dat er niemand op het terras zit.
  • 91. “Waar iedereen is?” sist Carmen. “Ze zijn allemaal naar jou op zoek, trut!” roept ze dan. “Waar heb je in vredesnaam uitgehangen? Iedereen is doodongerust!” Eline knippert verbaasd met haar ogen. “Wat? Waarom?” Dan kijkt ze op haar horloge, en ziet ze dat het al bijna twee uur is. “Wow, shit! Ik ben de tijd helemaal vergeten!”
  • 92. “De tijd vergeten? Terwijl je wát aan het doen was?” vraagt Carmen boos. Eline is even stil. “Wandelen.” “Wandelen m’n reet! Wat was je aan het doen? Ik werd om acht uur wakker, en toen was je al weg!”
  • 93. “Dat gaat je helemaal niks aan!” roept Eline, nu ook kwaad. “Het gaat me wel wat aan, want iedereen is doodongerust en naar je op zoek. Mama is helemaal door het dolle heen, ze weet niet wat ze moet doen, en jij zit mij hier doodleuk te vertellen dat het mij niets aangaat waar je de hele dag bent geweest? Egoïstische-”
  • 94. Maar Carmens relaas wordt onderbroken door Alex, die ook naar buiten komt rennen. “Eline! Daar ben je!” roept hij en hij trekt zijn nicht in een knuffel. “We waren allemaal zo ongerust! Gelukkig ben je oké.” Eline omhelst Alex en kijkt Carmen over zijn schouder vernietigend aan. “Is verder iedereen aan het zoeken?” vraagt ze dan. “Alleen Simon en Daan niet, wij zijn met hen hier gebleven. Zeg, ik ga gauw Emma bellen, om te zeggen dat je terecht bent.” Eline knikt. “Is goed. Ik ga even in bad.” Dan loopt ze zonder Carmen aan te kijken het huis binnen.
  • 95. Boven laat ze het bad vollopen waarna ze zich er voorzichtig in laat zakken. Ze voelt zich hartstikke schuldig dat iedereen zo ongerust is, en naar haar op zoek is, maar ze is wel kwaad op Carmen. Het gaat haar helemaal niks aan waar ze geweest is, en waarom moet ze gelijk zo tegen haar uitvaren? Dan denkt Eline weer aan Steven, en aan de harde afwijzing. Ze knijpt haar ogen dicht, maar laat dan de tranen stromen, ook al snapt het niet waarom het haar zo’n pijn doet.
  • 96. Carmen is ondertussen op het strand gaan zitten, en staart naar de golven. Ze was enorm ongerust om haar zus, en was zelfs even bang dat ze haar kwijt was. Ze kan niet geloven dat ze gewoon aan het wandelen was, als dat tenminste is wat ze deed. Carmen zucht. Ze besluit om later zelf nooit aan een familie te beginnen, dat bespaart je een hoop leed.
  • 97. Eline zit net beneden als haar ouders en Yasmine en Ramses weer terug komen. Emma rent naar haar dochter toe en slaat haar armen om haar heen. “Lientje! We waren zo ongerust!” zegt ze, en er stromen tranen over haar wangen. Diederik slaat zijn armen om hun heen, en even staan ze zo, met z’n drieën, elkaar stevig vasthoudend.
  • 98. Dan laten ze elkaar weer los, en Eline zakt neer op de stoel achter haar, wachtend op de vraag die ze zo graag wil vermijden. “Waar was je nou?” vraagt Emma dan, en Eline knijpt haar ogen even dicht.
  • 99. “Ja, dat zouden wij ook wel willen weten,” zegt Carmen, die samen met Alex op de bank zit. “Ze heeft het over wandelen, maar ik geloof er helemaal niks van.”
  • 100. Eline kijkt Carmen even met een dodelijke blik aan, dan wendt ze zich weer tot haar moeder. “Ik was wel aan het wandelen. Sorry dat ik zo lang weg ben gebleven, en jullie allemaal ongerust heb gemaakt. Ik was de tijd vergeten.” Emma kijkt Eline even achterdochtig aan, maar besluit het er dan maar bij te laten. Als Eline het wil vertellen, dan komt ze er vanzelf mee. “Oké. Maar doe dit nooit weer, wil je? Ik ben ineens tien jaar van m’n leven kwijt.” Eline knikt en kijkt een beetje beschaamd weg. Ze wilde haar familie echt niet zo ongerust maken…
  • 101. Tijdens het eten is Eline weer erg stil, maar niemand zegt er wat van. Ze gaat vroeg naar bed, want ze is kapot van de lange en vermoeiende dag. Even denkt ze nog aan Steven, maar dan knijpt ze haar ogen dicht en dwingt ze zichzelf te slapen.
  • 102. De dag daarna besluit de familie om de ruïne van Numchuck te bezoeken, de bekendste bezienswaardigheid van het eiland. Eline doet zich vrolijk voor – zij was degene die van te voren zo enthousiast over de ruïne – maar eigenlijk voelt ze zich ellendig. Ze kijkt de hele tijd om zich heen, bang om Steven tegen te komen.
  • 103. Maar hoe miserabel Eline zich ook voelt, de ruïne boeit haar toch, en als ze aankomen loopt ze gelijk naar de grote fontein. Gefascineerd kijkt ze ernaar. Hij schijnt al duizenden jaren oud te zijn, en de bewoners van Twikkii Eiland zeggen dat er magie in het grote beeld zit.
  • 104. Eline gelooft het eigenlijk niet – ze is meer van de wetenschap – maar ze besluit toch maar een gokje te wagen, en vist een muntstuk uit de zak van haar broekje. Even kijkt ze ernaar. Ze knijpt haar ogen dicht, doet haar wens, en gooit de munt omhoog. Hij vliegt door de lucht, en valt dan met een plons in het kabbelende water. “Hopelijk helpt het, en voel ik me niet altijd zo vreselijk,” mompelt ze. Dan haalt ze haar schouders op. Ze weet eigenlijk ook wel dat het gevoel wel overgaat, daar zal de ruïne niks aan veranderen.
  • 105. De rest van de familie heeft het ook naar zijn zin in de ruïne. Simon en Daan vinden het erg mooi, maar maken liever plezier. Carmen had er eerst geen zin in, maar na even rondgelopen te hebben vindt ze het eigenlijk stiekem wel heel mooi en indrukwekkend.
  • 106. De volgende dag heeft de familie een ‘relaxdag’. Met zijn allen gaan ze naar een soort resortje – maar dan natuurlijk op Twikkii-stijl – om eens lekker te ontspannen. Emma en Diederik genieten allebei van een heerlijke massage met hete stenen. Alle stress van de afgelopen weken wordt er uit gemasseerd, en daarna voelen ze zich allebei weer als herboren.
  • 107. De tieners laten zich in een van de stoombaden zakken. “Aah,” zegt Alex. “Dit is pas genieten.” Eline en Carmen zijn het roerend met hem eens. De twee zussen hebben het intussen goed gemaakt, al blijft Carmen nieuwsgierig naar de reden waarom Eline de hele dag weg was.
  • 108. Eline is echter niet van plan om het haar binnenkort te gaan vertellen. Het is nog te pijnlijk en bovendien is ze bang dat Carmen haar uit zal lachen. Ze zal alle redenen opnoemen waarom het belachelijk is dat Eline zich zo gekwetst voelt die Eline zelf ook al bedacht had. Nee, ze houdt het voor zich.
  • 109. Later besluiten de vier volwassenen en Eline om een excursie te gaan doen. Carmen, Alex, Simon en Daan blijven bij het resort, waar het verzamelpunt voor de excursie is. “Tot straks, jongens!” zegt Yasmine, en dan rijden ze weg, op weg naar de glasbodemboot waarmee ze het koraal van Twikkii zullen gaan bekijken.
  • 110. De taxi is nog niet weg, of Carmen heeft een jongen gespot die haar wel bevalt. Ze loopt op hem af en stelt zich voor. “Hoi, ik ben Carmen Rozenbloem,” zegt ze met een stralende glimlach. “Rozenbloem? Ben je toevallig familie van Eline?” vraagt de jongen verbaasd. Carmen knikt langzaam. “Ja. Hoe ken jij mijn zus?” “Ik ben Steven,” zegt de jongen.
  • 111. Carmen kijkt hem niet-begrijpend aan. “Ze heeft het je niet verteld?” vraagt Steven verbaasd. “Wat verteld? Wat is er aan de hand? Was ze soms bij jou eergister?” vraagt Carmen nieuwsgierig. Steven knikt. “Nou, vertel me dan maar eens wat er gebeurd is, want mijn zus wil er niks over loslaten. Hebben jullie soms een romance of zo?” zegt ze, terwijl ze met haar wenkbrauwen wiebelt. Steven zucht en begint te vertellen wat er die middag is voorgevallen.
  • 112. “En toen ging ze als een speer weg,” beïndigt Steven zijn verhaal. Carmen kijkt hem ondertussen woedend aan. “Hoe durf je mijn zus zo hard af te wijzen?” zegt ze met diep gefronste wenkbrauwen. “Als je niet met haar uit eten wilde, mij best, maar moest je haar nou zó hard afwijzen? Ze is er kapot van!” Steven fronst nu ook zijn wenkbrauwen. “Ik dacht dat je er niks vanaf wist?” “Nee, dat wist ik niet, nee, maar ik heb wel de afgelopen nachten met haar op een kamer gezeten, en de hele dag met haar rondgehangen. Ze is bepaald niet vrolijk sinds die middag. Jeetje, wat ben jij een botte lul, zeg.”
  • 113. Steven gaat verontwaardigd weg, Carmen woedend achterlatend. Hoe durft die vent haar zus zo te kwetsen? Als Eline en de rest weer terugkomen zegt ze er niks van. Ze wil Eline niet zo laten schrikken met het feit dat ze het weet, want het is wel duidelijk dat Eline het geheim wilde houden.
  • 114. Die nacht kan Eline niet slapen. Zachtjes gaat ze haar bed uit, en loopt ze naar beneden, naar het strand. De zee ligt er prachtig bij, en Eline blijft er een poosje naar kijken.
  • 115. Dan gaat ze liggen, om naar de sterren te kijken. Al snel zit ze diep in gedachten. Ze vindt het heel leuk op Twikkii, het is een prachtig eiland, maar eigenlijk wil ze ook wel weer naar huis. Thuis hoeft ze niet bang te zijn om Steven tegen te komen. Als dat hier zou gebeuren zou ze zich kapot schamen, en dat wil ze dus voorkomen. Gelukkig gaan ze morgenavond weer naar huis, en kan ze zich daar weer op andere dingen richten.
  • 116. Carmen is wakker geworden van Elines geritsel door de kamer, en als ze uit het raam van hun kamer kijkt ziet ze dat haar zus op het strand ligt. Ze zucht en klimt ook haar bed uit. Op haar tenen loopt ze naar beneden om de rest van de familie niet wakker te maken.
  • 117. “Hee,” zegt ze zachtjes als ze bij Eline staat. Eline schrikt op en draait zich met een ruk om. “Carmen! Ik schrik me kapot, joh,” fluistert ze. “Wat doe jij hier?” “Ik werd wakker toen je de kamer uitging,” zegt Carmen. “O, sorry,” antwoordt Eline. “Dat was niet de bedoeling.”
  • 118. Carmen haalt haar schouders op. “Geeft niet. Zeg, is alles oké?” Eline is even stil. “Ja hoor,” zegt ze dan, iets te opgewekt. “Alles is prima.” Carmen kijkt haar doordringend aan. “Wat?” vraagt Eline. “Ik weet het,” zegt Carmen. Eline fronst haar wenkbrauwen. “Je weet wat?” vraagt ze. “Waar heb je het over?”
  • 119. Carmen zucht. “Toen jullie in die glasbodemboot zaten, kwam ik Steven tegen,” zegt ze, en ze ziet Eline verstijven. “Hij heeft me alles verteld over die middag. Maak je maar geen zorgen, ik heb hem flink uitgekafferd.” Eline is stil en staart voor zich uit. “Je weet het dus,” mompelt ze. “Ik wilde niet dat je het te weten kwam.” “Waarom dan niet? Ik ben je zus!” zegt Carmen. Eline kijkt haar zus aan. “Ik weet niet waarom, Car, maar het doet zo’n pijn, die afwijzing. Ik ken Steven eigenlijk helemaal niet, maar toch doet het zeer. Jij zou dat nooit hebben en ik was bang dat je me raar zou vinden.”
  • 120. Carmen grijnst. “Zoals ik al zei; ik ben je zus. Ik weet dat je raar bent.” Er verschijnt een glimlach op Elines gezicht, de eerste oprechte sinds die middag met Steven. “Da’s waar.”
  • 121. Carmen trekt Eline in een omhelzing. “Het komt wel goed, zus. Het gaat vanzelf weer over.” Eline sluit haar ogen en begraaft haar hoofd in het haar van haar zusje. “Dank je, Car. Je bent de beste zus die iemand zich zou kunnen wensen.”
  • 122. De dag erna blijft de familie bij het vakantiehuis. Met z’n allen hebben ze een hoop lol. Ze eten voor het laatst deze vakantie met de hele familie, en iedereen geniet er nog even goed van. Vanavond zullen ze weer naar huis gaan, en gaan ze weer verder met het alledaagse leven.
  • 123. Die avond heeft iedereen de koffers gepakt, en hebben ze allemaal hun gewone kleren weer aangetrokken. Buiten wachten ze met z’n allen op de taxi, die hen naar het vliegveld zal brengen. “Nou, dit was een geslaagde vakantie, vind je ook niet?” vraagt Emma aan haar zusje. Yasmine knikt. “Zeker weten. Het heeft ons allemaal goed gedaan, geloof ik, en ik heb er echt van genoten.” Dan komt de taxi eraan. Iedereen pakt zijn of haar koffer, en stapt de taxi in.
  • 124. Tevreden kijkt Emma nog even naar het vakantiehuis voor ze de autodeur dichttrekt. Het was een goeie zet om het huis te kopen; ze hebben er veel plezier aan beleefd en Emma weet zeker dat er nog veel meer fijne vakanties in beleefd zullen worden.
  • 125. Ze doet de deur dicht, en de chauffeur geeft gas. Iedereen kijkt om naar het huis, en blijft er naar kijken tot ze de bocht om gaan. De vakantie was geweldig – voor de meesten – maar nu moeten ze weer terug naar huis. Terug naar hun banen, school, bijbaantjes. Terug naar Tisse. ~*~
  • 126. Dat was de vakantie-update! Het heeft een poosje geduurd voordat hij er was, maar ik hoop dat jullie het toch leuk vonden. Ik heb er in ieder geval heel veel plezier aan beleefd, met deze geweldige familie op Twikkii Eiland! Bedankt voor het lezen, en tot de volgende update!