2. Even een opfrissertje!
• In de vorige update begon Alex aan zijn eerste jaar op de uni, en Renee (ook een
eerstejaars) trekt in in het Rozenbloem huis door een misverstand op de uni.
• Alex en Renee worden erg close, maar durven beiden niet de eerste stap te zetten om
de relatie meer dan alleen vriendschap te laten worden. Renee wordt het wachten zat,
en begint iets met Coen Klaarzicht
• Het Rozenbloemhuis wordt een studentenvereniging. Erik wordt aspirant lid, en trekt
uiteindelijk ook in. Hij en Eline zijn erg gelukkig samen.
• Emma behaalt haar levenswens (Rockgod worden)
• De familie Armadillo krijgt een kat, Fred.
• Alex, Simon en hun vriendinnetje Meredith zijn onafscheidelijk, maar er heerst ook
enige rivaliteit, lijkt het…
• Simon groeit op tot tiener, Emma en Diederik tot ouderen.
Weet je het weer? Dan kan je beginnen met lezen… →

3. “Nog plannen voor vanavond?” vraagt Alex op een ochtend als hij en Renee samen aan de
keukentafel zitten te ontbijten. De stiltes die tegenwoordig tussen hen heersen beginnen
onverdraaglijk te worden, en Alex voelt zich er steeds slechter onder.
Renee kijkt enigszins verrast op. “Uh – ja,” antwoordt ze. “Ik ga vanavond met Coen uit eten. We zijn
vandaag vier maanden samen.”
Alex voelt een steek in zijn maag, en heeft gelijkt geen honger meer. “Aha,” zegt hij zachtjes. “Oké.
Leuk. En gefeliciteerd.”

4. “Dank je,” antwoordt Renee en ze richt zich weer op haar kommetje cornflakes, niet wetend wat ze
verder nog moet zeggen. Net als Alex voelt ze ook een steek in haar buik, maar ze wijt het aan de
twijfelachtige kip van de vorige avond, hopend dat ze geen voedselvergiftiging heeft opgelopen.
Alex houdt zijn blik strak op de tafel gericht. Had hij maar niets gevraagd, dan had hij nu niet met zo’n
rotgevoel gezeten. Gauw werkt hij zijn ontbijt naar binnen, zet hij zijn kom in de vaatwasser en haast
hij zich de keuken uit, zonder nog iets tegen Renee te zeggen.

5. De rest van de dag richt hij zich op het schrijven van een essay voor een van zijn vakken. Hij hoeft het
pas over een maand in te leveren, maar zo heeft hij in ieder geval wat te doen, en kan hij zich op iets
anders dan Renee concentreren. Helaas is zijn humeur wel verpest voor de rest van de dag, en ramt
hij ook net iets harder op het toetsenbord dan nodig is.

6. ‘s Avonds, nadat hij in zijn eentje een opwarmmaaltijd heeft weggewerkt, laat hij zich weer achter de
computer vallen, en start hij zijn favoriete game op om even te ontspannen.
Eline kijkt geïrriteerd op van waar zij aan haar eigen essay werkt. “Moet dat nou, Alex? Ik probeer me
te concentreren.”
Alex zucht diep en kijkt zijn nicht boos aan. “Waarom moet ik altijd doen wat jij wil?” vraagt hij
kwaad. “Ik kan nooit eens doen waar ik zelf zin in heb!” Hardhandig schuift hij zijn stoel achteruit en
stormt hij naar boven.

7. Eline kijkt hem verbijsterd na. Waar kwam dat nou weer vandaan? Dan herinnert ze zich wat Renee
haar eerder die dag vertelde over haar etentje met Coen, en zucht ze.
“Dit begint ongezond te worden,” mompelt ze.

8. Eline is blij dat Alex nog in bed ligt als Renee de volgende ochtend pas weer thuis komt. Met een
glimlach komt ze de keuken in lopen, waar Eline en Erik zitten te ontbijten.
“Goeiemorgen,” zegt Erik met een veelbetekenende grijns. “Was het gezellig gisteravond?”
Renee bloost een beetje en knikt. “Ja,” mompelt ze, terwijl ze met een kom cornflakes aan tafel gaat
zitten. Ondanks de gêne die ze voelt kan ze een glimlachje toch niet onderdrukken.

9. Eline luistert stilletjes naar Renees verhaal over de vorige avond – de pikante details weg latend. Ze is
blij dat Renee gelukkig is met Coen, maar echt enthousiast kan ze niet zijn. Ze weet nog hoe Renee
naar Alex keek voor ze iets met Coen kreeg, en dat beeld kan ze niet uit haar hoofd krijgen. Dat was
ze eerst voelde voor Alex kan toch niet zomaar weg zijn? En ze heeft haar ook nog nooit zo naar Coen
zien kijken…

10. Ze vertelt over haar twijfels aan Erik, maar die zegt dat ze zich er niet te veel mee moet bemoeien.
“Het is niet onze zaak, liefje. Natuurlijk is het heel sneu voor Alex, en ik heb ook erg met hem te
doen, maar we kunnen ons niet met Renees liefdesleven gaan bemoeien. Ze heeft het leuk met
Coen, en lijkt gelukkig te zijn, toch? Jij zou haar gewoon liever met Alex zien.”
Eline knikt en gaat niet tegen Erik in, maar ze gelooft er niks van dat Renee net zo gelukkig is met
Coen als dat ze met Alex zou zijn. Maar Erik heeft gelijk, ze moet zich er niet tegenaan bemoeien, dat
zou alleen maar problemen opleveren.

11. Maar het doet haar pijn om Alex zo verdrietig te zien. Die avond komt Alex pas weer zijn kamer uit,
en biedt hij zijn verontschuldigingen aan voor de vorige avond.
“Dat geeft niet,” zegt Eline. “Ik weet dat je het moeilijk hebt.”
Alex slikt. “Ik weet niet waar–” begint hij, maar Eline onderbreekt hem.
“Kom op, Alex. Je weet heus wel waar ik het over heb. Het is moeilijk voor je om Renee samen met
Coen te zien, en haar zo gelukkig te zien, maar je moet je er over heen zetten. Het is te laat.”

12. Alex weet dat Eline gelijk heeft, maar het is een stuk makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien dat
hij zich er over heen zou kunnen zetten onder andere omstandigheden, maar nu is het zo goed als
onmogelijk. Coen is steeds vaker in het Rozenbloemhuis te vinden, en het is duidelijk dat hij en
Renee heel gelukkig zijn samen. Helaas moet Alex de hele tijd tegen uitspattingen van deze liefde aan
kijken, en daar wordt het voor hem niet beter van.

13. Overal waar hij komt lijkt hij Coen en Renee tegen te komen. Hij weet nog hoe hij samen met Renee
heeft lopen zeuren toen Eline en Erik klef deden in het openbaar, en daar heeft hij ook wat van
durven zeggen. Maar bij Renee? Nee, dan houdt hij zich stil.

14. Al is het af en toe wel onverdraagzaam en valt het niet te negeren.

15. Zeker als hij op een ochtend zijn kamer uit loopt en Renee en Coen net in hun ondergoed naar buiten
ziet komen weet hij niet hoe hij het heeft. De ietwat gênante situatie kan de glimlachen op hun
gezichten niet doen verdwijnen, en dat zegt Alex genoeg. Dit wil hij helemaal niet weten en zien, de
gedachte alleen al scheurt zijn hart bijna in tweeën.
Een paar seconden staan ze onbeholpen tegenover elkaar, maar dan krijgt Alex het gevoel in zijn
benen weer terug en loopt hij gauw weg, de trap af.

16. “Echt, Eline, ik kan het gewoon niet meer aanzien.” Alex neemt een hap van zijn cornflakes, maar
proeft amper iets.
Eline zucht. “Ik weet het. Maar er is niet zoveel dat je er aan kunt doen.”
“Nou…” zegt Alex, met zijn voeten schuifelend onder de tafel, en in zijn cornflakes turend. “Ik – eh…
Er is misschien wel een oplossing.”

17. “Iets zegt me dat ik dit niet leuk ga vinden,” zegt Eline, terwijl ze Alex argwanend aankijkt.
“Waarschijnlijk niet, nee,” antwoord Alex.
“Nou, vertel het dan maar. Wat heb je bedacht?”
Alex kijkt zijn nicht aan. “Ik denk dat ik moet gaan verhuizen.”

18. “Wat?!” zegt Eline ongelovig. “Dat meen je toch niet?”
“Jawel,” antwoordt Alex. “Jij zei dat ik me er overheen moet zetten, en daar heb je volkomen gelijk in,
maar als ik hier de hele tijd tegen Renee en Coen aan moet kijken gaat dat me nooit lukken.
Verhuizen lijkt me de enige oplossing.”
Eline is even stil. Als hij het zo zegt klinkt het best logisch, maar ze wil niet dat hij verhuist, dat hij
vlucht uit het huis waar hij thuis hoort. Als er iemand is die het Rozenbloemhuis dan moet verlaten,
is het Renee, ook al zijn ze zulke goede vriendinnen geworden. Alex gaat voor.

19. Dit zegt ze ook tegen Alex, maar die schudt zijn hoofd. “Ik ben degene met het probleem, dus dan
ben ik ook degene die weg moet gaan. En ik wil niet dat jij je vriendschap met Renee verpest.”
Eline zucht. “Waarom moet jij toch altijd de held spelen?”
“Geen idee,” zegt Alex met een klein grijnsje. “Zo geweldig ben ik nou eenmaal.”

20. Eline grinnikt, maar gaat dan weer serieus verder. “Denk er in ieder geval nog even over na. Tot na de
tentamens, tenminste. Ik wil niet dat je spijt krijgt van je beslissing, en voor de tentamens kan je
waarschijnlijk toch nog niks vinden.”

21. Alex knikt. “Oké. Dat is waarschijnlijk wel een goed idee. Maar ga er maar vanuit dat ik volgend
semester weg ga, als er niks verandert. Voor jou en Erik is zo’n gespannen sfeer ook niet fijn, dus het
wordt voor iedereen beter als ik vertrek.”

22. Alex werkt zijn laatste happen cornflakes naar binnen, neemt afscheid en vertrekt nar college. Eline
blijft in gedachten verzonken achter. Hoe erg ze het ook vindt om toe te geven, Alex heeft wel een
punt als hij zegt dat de gespannen sfeer voor haar en Erik ook niet te harden is. Maar dat zal ze Alex
nooit vertellen. Ook al is de sfeer in huis niet geweldig, ze wil haar neefje niet zien gaan.

23. Opnieuw uit ze haar zorgen bij Erik. “Waarom is het nou zo gelopen? En waarom kan Alex zich er niet
gewoon overheen zetten?” zegt ze gefrustreerd terwijl ze zich dichter tegen Erik aan drukt.
“Ik weet het niet, lieverd,” antwoordt Erik. “Ik zie Alex ook niet graag gaan, maar als hij dat wil, en
vindt dat het de beste oplossing is, kunnen we er weinig aan veranderen.”
Eline zucht. “Dat is waar. Wat een drama, zeg.”
“Hij moet wel behoorlijk verliefd op haar zijn dat hij er zo erg mee zit,” mompelt Erik.

24. “Ja. Ik had eerst ook geen idee dat het zo diep zit.” Eline streelt Eriks borst, diep in gedachten. “Ik
moet er niet aan denken om jou met een ander te zien. Dat zou me echt kapot maken.”
Erik knikt. “Gelukkig hoeft dat nooit te gebeuren. Ik hou van jou, en van niemand anders.”
Eline glimlacht en geeft Erik een zoen. “Ik hou ook van jou.”
Hoe vreselijk Alex zich ook voelt, en hoe erg Eline ook met hem te doen heeft, op dat moment voelt
ze zich intens gelukkig. Zij heeft de liefde van haar leven gevonden, en daar is ze enorm dankbaar
voor.

25. De tijd houdt geen rekening met liefdesperikelen en voor de vier studenten het weten is het einde
van het semester in zicht. Alle vier storten ze zich op hun boeken, om goed voorbereid te zijn voor de
tentamens.
Alex hoeft wat minder hard te studeren dan de rest, aangezien hij zich het hele semester al op zijn
studie heeft gestort, om niet aan Renee te hoeven denken.
Het thuisfront heeft hij nog steeds niets laten weten over hoe moeilijk hij het heeft. Daar wil hij ze
niet mee lastig vallen. Iedere keer als hij met zijn ouders spreekt zegt hij hen dat het prima met hem
gaat, en dat hij het nog steeds geweldig naar zijn zin heeft, al is het tegenovergestelde waar.

26. Het wordt ook steeds lastiger om hen er van te overtuigen dat alles goed gaat, daarvoor kennen ze
hem veel te goed.
“…”
“Die zijn over twee weken. En, ja, pap, voor je het vraagt, ik ben er klaar voor, ik heb goed m’n best
gedaan dit semester.”
“…”
“Nee, pap, er is echt niks. Ik ben gewoon moe, dat is alles.”

27. “…”
“Ja, zal ik doen. Welterusten, pap.”
Met een zucht hangt Alex op. Kennelijk klinkt het zelfs in zijn stem door dat hij zich rot voelt. Er klinkt
gelach vanuit de woonkamer, waar Eline en Erik samen met Renee en Coen een spelletje doen. Alex
voelt een steek in zijn buik, het voelt bijna als verraad dat Eline vrolijk met Coen omgaat, maar hij
weet dat dat nergens op slaat.
Eigenlijk is hij nog helemaal niet moe, maar zin om bij de twee gelukkige stelletjes te gaan zitten
heeft hij ook niet, dus loopt hij de trap op naar zijn kamer, om daar zoals gewoonlijk de halve nacht
wakker te liggen.

28. Tot Alex’ blijdschap ziet hij Coen de laatste weken voor de tentamens niet meer in het
Rozenbloemhuis, door alle studiedrukte. Zijn humeur licht een beetje op daardoor, en het is zelfs een
soort van gezellig in huis.
Alle vier gaan de studenten vol goede moed naar de tentamens toe, en alle vier slagen ze weer met
vlag en wimpel. Iedereen is blij, maar Eline voelt ook een knagend gevoel in haar buik. Zal Alex nu
vertrekken uit het Rozenbloemhuis?
~*~

29. “Kom je morgen ook?”
“…”
“Yes!” Daan heeft zijn broer aan de telefoon over zijn verjaardag, die morgen zal plaats vinden. Hij
heeft Alex sinds het feest bij hun oom en tante niet meer gezien, en is blij dat hij morgen ook kan
komen.
“…”
“Ja, tot dan! Niet te laat komen, hè!”

30. Yasmine luistert met een glimlach naar Daans kant van het gesprek terwijl ze met Fred knuffelt. Ze
kan niet geloven dat haar jongste zoon nu alweer tiener wordt, al bijna volwassen. Aan de ene kant
maakt het haar verdrietig, maar ze is ook blij voor hem. Daan vindt het niet makkelijk dat Simon al
naar de middelbare school mag terwijl hij nog op de basisschool vast zit. Dat duurt nu niet lang meer,
en daar is hij maar wat blij mee. Yasmine glimlacht als ze Daan fluitend de trap op hoort huppelen.

31. “Hoor je dat, Fred?” zegt ze dan, als ze een auto de straat in hoort rijden. “Ramses is thuis!”

32. Yasmine zet Fred neer, en loopt gauw de kamer in, waar Ramses net de voordeur achter zicht dicht
doet.
“En?” vraagt ze aan hem, maar zijn stralende gezicht zegt eigenlijk al genoeg. Eindelijk, na al die tijd,
is het hem gelukt om z’n levenswens te behalen. Hier heeft hij zijn hele leven naar toe gewerkt, en hij
is nog nooit zo blij geweest.

33. Yasmine valt Ramses om de nek en knijpt hem bijna fijn in haar omhelzing. “Wat goed, gefeliciteerd!”
zegt ze, ook al heeft Ramses nog steeds niets gezegd. “Ik ben zo trots op je!”

34. Ramses lacht en geeft Yasmine een tedere zoen. “Dankjewel, lieverd,” zegt hij. “En bedankt dat je me
toch nog altijd gesteund hebt hierin. We hebben het niet altijd makkelijk gehad, maar…”
Yasmine snoert hem de mond met nog een zoen. “Laten we daar maar niet meer aan denken.”
Yasmine denkt niet graag meer aan de tijd dat Ramses en zij uit elkaar waren. Ze zijn nu gelukkig en
daar gaat het om.

35. Die avond heerst er een gezellige sfeer in huize Armadillo. Ramses is blij vanwege zijn promotie, Daan
vanwege zijn aankomende verjaardag en Yasmine is gewoon blij dat iedereen blij is.
De volgende dag gaat Daan opgewekt voor de laatste keer naar de basisschool. ‘s Middags maakt hij
gebruik van het feit dat hij geen huiswerk hoeft te maken en gaat hij lekker spelen.
Aan het einde van de middag zit hij op zijn bed te lezen als Yasmine zijn slaapkamer binnen komt.

36. “Kom je naar beneden, lieverd?” vraagt ze. “Alex en Simon kunnen hier ieder moment zijn.”
Opgewonden legt Daan zijn boek weg en springt hij van z’n bed. “Eindelijk!”
Yasmine grinnikt en geeft hem een aai over zijn hoofd als hij langs haar naar beneden rent.

37. Net als hij beneden komt komen Alex en Simon allebei aanlopen. Verrukt doet Daan de deur open.
“Jullie zijn er!” roept hij blij uit.
Simon lacht. “Dat heb je goed gezien, ja.”

38. Daan steekt zijn tong uit en vliegt dan zijn grote broer om de nek, die hij al veel te lang niet meer
gezien heeft.
“Echt tof dat je ook kon komen!” zegt hij tegen Alex.
“Natuurlijk ben ik er,” antwoordt Alex. “Ik kan de verjaardag van m’n kleine broertje toch niet missen,
of wel soms?”
“Dat is waar.” Daan knikt quasi-serieus en lacht dan. “Kom, we gaan gauw naar binnen, het is veel te
koud buiten.”

39. Binnen staat de taart al klaar, en na nog even gekletst te hebben kan Daan niet meer wachten, en
rent hij naar de keuken.
“Kom!” zegt hij. “Ik wil nu wel eindelijk een keer tiener worden!” Ongeduldig wiebelt hij van het ene
been op het andere totdat iedereen zich om hem heen verzameld heeft.

40. Als hij zeker weet dat hij de aandacht van iedereen heeft, buigt hij zich naar voren en blaast hij de
kaarsjes uit, waarna hij een stapje naar achteren doet.

41. Iedereen juicht hem opgewekt toe. Alex is blij om even afleiding te hebben, en weer even thuis te
zijn, en er voor zijn broertje te zijn. Yasmine en Ramses kijken met gemengde gevoelens toe hoe hun
jongste kind opgroeit, en Simon kan gewoon niet wachten tot zijn beste vriend net zo groot is als hij.
Daan springt de lucht in en komt neer, maar voordat iemand ook maar iets kan zeggen of vragen zegt
hij, met diepere stem: “Oké, ik ben zo terug. Eerst moet ik andere kleren aan.”

42. Alex grinnikt. “Ik wist niet dat Daan zo ijdel was.”
“Nou, als jij in zo’n outfit was opgegroeid, zou jij ook naar boven sprinten,” zegt Simon lachend.
“Dat is waar,” knikt Alex met een grijns.

43. Boven kleedt Daan zich snel om. “Zo, dat ziet er een stúk beter uit,” mompelt hij tegen zichzelf terwijl
hij in de spiegel tuurt.
Niet alleen heeft hij nieuwe kleren aangedaan, hij heeft ook een bril opgezet, want zodra hij
opgegroeid was merkte hij dat zijn beeld niet scherp was. Opgewekt zet hij zijn handen in zijn zij en
grijnst hij naar zijn spiegelbeeld. Ja, het tiener-zijn bevalt hem nu al helemaal prima.

44. Als hij weer beneden komt wordt hij gelijk omhelsd door zijn moeder. “Ik kan niet geloven dat je nu
alweer zo oud bent,” zegt ze een beetje emotioneel.
Daan kreunt. “Mam…”
Yasmine lacht en laat Daan los uit haar omhelzing. “Oké, oké, ik hou al op,” zegt ze. “Kom, dan gaan
we bij de rest zitten.”

45. “En,” vraagt Ramses nieuwsgierig als Daan en Yasmine zijn gaan zitten. “Wat is je wens?”
“Jullie zullen het wel leuk vinden; ik heb voor de kenniswens gekozen,” antwoordt Daan. “En ik wil in
de natuurwetenschap gaan werken, dat lijkt me heel interessant.”
Ramses heeft een trotse glimlach van oor tot oor. “Goede keus, jongen.”
Alex grijnst. “Ik had ook niet veel anders van je verwacht, broertje.”

46. De rest van de avond wordt er gezellig bijgekletst. Daan vertelt Simon fluisterend wat zijn secundaire
wens is, zodat zijn ouders – en voornamelijk zijn vader – het niet horen.
“Romantiek?” zegt Simon verbaasd, maar zachtjes. “Jij? Dat had ik nou niet verwacht.”
Daan haalt zijn schouders op. “Ik vind meisjes gewoon leuk. Heb ik altijd al gevonden. We moeten
binnenkort maar eens samen op stap, naar die nieuwe club in de stad.” Daan grijnst bij de gedachte.
Simon kijkt zijn neefje een beetje verbaasd aan, maar grinnikt dan hoofdschuddend. “Ik vind het
prima.”

47. Alex praat bij met zijn ouders over het studentenleven, maar besluit al vrij snel om weer terug op
huis aan te gaan, met het excuus dat de colleges over een paar dagen weer beginnen en hij goed
voorbereid wil zijn.
Yasmine gelooft niet dat dat de reden is, en ziet ook dat Alex niet goed in zijn vel zit, maar ze zegt er
verder niets over. Als hij wil praten, merkt ze dat vanzelf.
Voor zijn vertrek geeft ze hem een stevige knuffel.

48. “Succes met het nieuwe semester, lieverd,” zegt ze. “En als er iets weet je ons te vinden,” voegt ze er
nog aan toe.
Alex knikt. “Dankjewel, mam. Tot snel.”
Hij neemt afscheid van de rest van de familie en loopt dan naar buiten waar zijn taxi al staat te
wachten. Yasmine kijkt hem bezorgd na.

49. De rest heeft niks door en kletst gezellig verder als Alex vertrokken is. Niet heel veel later neemt
Simon ook afscheid, aangezien het de volgende dag weer een gewone schooldag is.
“Tot morgen,” zegt Daan opgewekt, die zin heeft in zijn eerste dag op de middelbare school.
“Ja, tot dan! Meredith en ik wachten wel op je bij de kluisjes,” antwoordt Simon. “Ze kan niet
wachten om jou nu ook als tiener te zien.”

50. De volgende dag komt Daan ‘s middags vrolijk thuis. Zijn eerste schooldag is hem goed bevallen. De
vakken vindt hij allemaal erg interessant – al is hij er nu al achter dat de talen hem wat minder liggen
– en het was weer gezelligs als vanouds met Simon en Meredith.
Zodra hij thuis is maakt Daan gelijk het huiswerk wat hij die dag heeft opgekregen, en daar is hij al
vrij snel mee klaar.

51. Als hij al zijn opdrachten af heeft ploft hij neer op zijn luie stoel en denkt hij na over de afgelopen
dag. Het was leuk om Meredith weer te zien, heel erg leuk zelfs, en Daan merkte in de les dat zijn
ogen telkens naar haar toegetrokken werden. Nu hij weer thuis is dwalen zijn gedachten ook telkens
naar haar toe af.

52. Maar Meredith is een van zijn beste vrienden, en dat is nog niet eens het grootste probleem. Hij
heeft wel gezien hoe Simon naar Meredith kijkt en – erger nog – hoe zij naar Simon kijkt. Hoe gezellig
het vandaag ook was, Daan had maar al te goed door dat er meer speelt tussen Simon en Meredith
dan alleen vriendschap.

53. En al geeft hij het liever niet toe, daar wordt hij stik jaloers van…
~*~

54. “Doei, Jessie. Goed voor mam, pap en Simon zorgen, hè?”
Carmen geeft Jessie een aai over de kop en de hond kijkt haar vrolijk en een beetje verward aan, niet
begrijpend waarvoor al deze heisa is.

55. “Broertje!” roept Carmen dan als ze afscheid heeft genomen van Jessie. Ze grijpt hem om de nek en
gaat met haar vuist woest door Simons haren.
“Au!” roept hij uit en hij worstelt om los te komen.
Emma kijkt grinnikend toe. “Doe je een beetje voorzichtig met je broertje?”

56. Lachend laat Carmen Simon los.
“Nou, dat ga ik dus absoluut niet missen,” zegt hij terwijl hij met een pijnlijk gezicht over zijn hoofd
wrijft. “Moest dat nou echt?”

57. “Natuurlijk moest dat! Ik kan toch niet naar de uni vertrekken zonder jou nog één keer gepest te
hebben?” zegt Carmen met een grijns, maar dan trekt ze haar broertje naar zich toe voor een knuffel.
“Hrmpf, vervelend kind,” mompelt Simon, maar hij moet ook lachen. De laatste maanden zijn de
twee heel wat closer geworden, en van de hekel die ze eerst aan elkaar hadden is niks meer te
merken. Ze kibbelen nog steeds vaak, maar dat is normaal, ze blijven natuurlijk broer en zus.

58. “Nou, meid, ga je goed je best doen?” Diederik kijkt zijn dochter met een glimlach aan. Hij is zo trots
op haar, en gaat haar vast heel erg missen.
“Ja, pap,” antwoordt Carmen. “Maar niet al te goed, hoor, ik ben daar ook om lol te hebben.”
Diederik lacht. Zo kent hij zijn dochter weer. “Oké dan.”

59. Dan trekt hij haar naar zich toe voor een knuffel. Hij houdt haar een poosje stevig vast, en als hij haar
weer los laat heeft hij tranen in zijn ogen.
“Hè, pap, niet huilen. Ik ga maar naar de universiteit, niet de andere kant van de wereld.”
“Dat maakt niet uit,” zegt Diederik. “Je bent mijn kleine meisje, en ik ga je missen.”

60. Als laatste is Emma aan de buurt. Ze kijken elkaar aan, maar hoeven niks te zeggen. Ze hebben
misschien af en toe hun meningsverschillen, maar ze houden toch enorm veel van elkaar. Carmen
slaat haar armen om haar moeder heen en houdt haar stevig vast. Heel even voelt ze zich weer dat
kleine meisje van vroeger, maar dan is het toch tijd om te gaan.

61. Met tranen in hun ogen kijken Diederik en Emma toe hoe Carmen haar koffers pakt en naar de taxi
loopt die buiten staat te wachten. Samen met Simon lopen ze mee tot het tuinhekje, en van daar af
zwaaien ze Carmen uit.
Carmen zwaait tot ze om de hoek verdwenen is, en dan kijkt ze tevreden naar de weg die zich voor
haar uitstrekt. Haar leven kan nu echt gaan beginnen…
~*~

62. “Gedverdemme, wat een enge film! Moesten we nou echt een horrorfilm kijken, Siem? Nu krijg ik
vast nachtmerries over rondvliegende armen en benen, en hersen etende zombies.” Meredith rilt.
“Ah, het viel toch best wel mee?” zegt Simon terwijl hij op het uitknopje op de afstandsbediening
drukt.

63. “Siem, we hebben net zitten kijken naar een scène waarin uitgebreid werd laten zien hoe een
menselijke schedel werd opengebroken en de hersens eruit gepulkt werden. De volgende keer dat
we een filmavondje houden mag jij niet weer de film uitkiezen,” zegt Daan quasi-beschuldigend.
“Precies!” zegt Meredith. “Ik heb niet echt behoefte aan een week lang slecht slapen iedere keer dat
jij een film uitkiest.”
De drie hebben de hele zaterdagmiddag aan een presentatie voor school gewerkt, en hebben daar
een ‘sleepover’ achteraan geplakt. Helaas voor Daan en Meredith hebben ze Simon – die dol is op
horror en thrillers – de film laten uitkiezen.

64. Simon stapt van zijn bed af en kruipt bij Meredith op het matras. “Sorry, Mer. Ik zal het nóóit meer
doen, oké?” zegt hij met grote puppy-ogen en een grijns op zijn gezicht.
Meredith lacht. “Oké dan, omdat je zo schattig bent.”
Simons grijns wordt groter en er verschijnt een blosje op zijn wangen. “Kijk, zo mag ik het horen.”

65. Daan kijkt stilletjes toe hoe Simon en Meredith met elkaar aan het flirten zijn en er ontstaat een
knoop in zijn maag. Hij probeert zich niet te veel te storen aan wat er gaande is tussen zijn twee
beste vrienden, maar hij kan het niet helpen. Naarmate hij meer tijd met Meredith doorbrengt,
wordt zijn verliefdheid steeds groter, maar hij is ook niet dom. Hij ziet ook wel dat ze Simon leuk
vindt.

66. Hij zucht zachtjes en staat op, niet meer in staat om het geflirt aan te zien.
“Ik ga m’n tanden poetsen,” zegt hij nors, waarna hij Simons kamer uitloopt.

67. Simon en Meredith – zich ineens weer bewust van het feit dat Daan er ook nog is – krabbelen
overeind en kijken een beetje verbaasd hoe Daan de deur achter zich dicht laat vallen.
“Wat is er met hem aan de hand?” vraagt Meredith.
Simon haalt zijn schouders op. “Hij zal wel moe zijn, of zo.”

68. “Ja, dat zal het wel zijn. Ik ben zelf ook best moe, eigenlijk,” zegt Meredith terwijl ze een gaap
onderdrukt. “Echt tof van je ouders dat we hier mochten slapen en al helemaal dat ze je een tv voor
op je kamer hebben gegeven!”
Simon knikt. “Ze vinden het helemaal geen probleem als ik mensen uitnodig, zeker niet nu Carmen
ook naar de uni is en ik het enige kind thuis ben.”
“Dat snap ik wel. Het kan best alleen zijn als je het enige kind thuis bent,” zegt Meredith, die het
gewend is om de enige te zijn.

69. “Ja, het is wel een stuk stiller en saaier in huis nu. M’n ouders werken allebei veel, dus ik ben best
vaak alleen thuis. Dat is vaak ook wel lekker, maar ik heb toch graag mensen om me heen,” vertelt
Simon.
“Dan moet ik misschien maar wat vaker langskomen,” zegt Meredith met een hoopvolle blik in haar
ogen.
Er verschijnt een glimlach op Simons gezicht. “Dat lijkt me leuk.”

70. Even kijken ze elkaar met een glimlach op hun gezichten aan, maar dan verzamelt Meredith al haar
moed en zegt ze hevig blozend: “Simon, ik – uh – ik vind je echt heel leuk. Als in meer-dan-vrienden-
leuk.”

71. De glimlach op Simons gezicht wordt zo groot dat de hoeken van zijn mond die van zijn ogen bijna
raken. “Ik jou ook,” antwoordt hij.

72. Meredith twijfelt geen moment, buigt zich naar Simon toe en plant een kus op zijn lippen. Simon
voelt de vlinders in zijn buik opfladderen, en de kus eindigt dan ook veel te snel voor hem. Hij wil
Meredith opnieuw zoenen, maar dan horen ze allebei de deur van de badkamer; Daan kan elk
moment de kamer weer binnen komen.

73. “Ik ga ook maar even tanden poetsen en me omkleden,” zegt Meredith als ze elkaar loslaten met een
blije glimlach. “Tot zo.”
“Ja, tot zo,” antwoordt Simon met een verdwaasde lach op zijn gezicht.

74. Meredith pakt haar spullen en loopt de kamer uit, net als Daan binnenkomt.
“Je raadt nooit wat er net is gebeurd!” begint Simon enthousiast tegen zijn neefje.
Bij het zien van Simons gelukkige gezicht krimpt Daans maag ineen. Hij kan wel degelijk raden wat er
is gebeurd terwijl hij in de badkamer was, en hij is er bij lange na niet zo blij mee als Simon.
“Meredith vertelde me net dat ze me leuk vindt en toen zoende ze me!” ratelt Simon verder. “En ik
heb het je nooit verteld, maar ik ben al best wel lang verliefd op haar dus ik ben zo blij nu! Ik ben
benieuwd hoe het nou verder gaat, want net na de kus kwam jij binnen…”

75. “Oh, sorry,” zegt Daan, niet goed wetend hoe hij moet reageren op het nieuws van Simon.
“Ah, joh, dat geeft niet,” zegt Simon joviaal. “Maar wat vind je er van?” vraagt hij dan.
Daan is even stil. “Ja – uh – top man…!” zegt hij dan, geheel niet overtuigend. Hij voelt zich vreselijk
ongemakkelijk en begint een beetje te blozen.

76. Simon kijkt hem een beetje verward aan. “Is er iets? Je hoeft heus niet bang te zijn dat er iets gaat
veranderen, hoor, we blijven heus nog wel vrienden met z’n drieën.”
Daan knikt. “Ja, ja, dat weet ik,” zegt hij, ook al weet hij heel goed dat er een heleboel zal gaan
veranderen. “Ik ben gewoon moe. Als je het niet erg vind ga ik slapen. Welterusten.”

77. Zonder nog iets te zeggen trekt Daan vliegensvlug zijn pyjama aan en gaat hij in bed liggen. Simon
kijkt verbouwereerd naar zijn neefje, niet begrijpend waarom hij zich zo apart gedraagt.
Hij haalt zijn schouders op en besluit dat hij er later wel met hem over praat. Misschien vertelt Daan
gewoon de waarheid, en is hij inderdaad alleen maar moe. Het was ook een lange dag.

78. Simon heeft net zijn pyjama aangetrokken als Meredith de kamer weer binnenkomt.
“Hee,” zegt ze met een grote glimlach. “Waar is Daan?”
Simon wijst naar de plek waar Daan doet alsof hij slaapt. “Hij was moe,” fluistert hij.
“Aha,” antwoordt Meredith, ook fluisterend en ze loopt over het tapijt naar Simon toe. “Heb je het
hem verteld?”

79. Simon pakt Meredith's handen en knikt. “Ik weet niet zo goed wat hij er van vindt.”
“Nou ja, dat merken we vanzelf,” zegt Meredith. “Zullen we nu eerst maar gaan slapen? Dan praten
we morgen wel verder.”
“Lijkt me een goed plan.” Simon geeft Meredith blozend een kusje op haar mond en dan kruipen ze
allebei hun bed in.

80. Daan heeft alles gehoord en voelt zich nog ellendiger dan eerder. Simon en Meredith slapen allebei
binnen een paar minuten, maar Daan kan de slaap niet vatten en ligt de halve nacht wakker…

81. De volgende ochtend loopt een beetje anders dan verwacht. Meredith’s moeder staat al vroeg met
de auto voor de deur om Meredith op te halen, waardoor Simon en zij niet meer kunnen praten.
Niet lang daarna pakt Daan ook zijn spullen bij elkaar en kondigt hij aan ook naar huis te gaan.
“Weet je zeker dat je niet nog even wilt blijven? We kunnen nog even gamen of zo…” stelt Simon
voor.

82. Daan perst er een klein glimlachje uit. “Nee, ik ga gewoon naar huis. Ik heb nog wat huiswerk liggen
en ik voel hoofdpijn opkomen. Ik denk dat ik even ga slapen.”
“Oké,” zegt Simon, een beetje teleurgesteld. “Dan zie ik je maandag wel weer.”
Daan knikt. “Tot maandag.” Dan pakt hij zijn tas en loopt hij de deur uit.

83. Simon kijkt Daan na vanachter het raam in de hal. Er knaagt iets aan hem. Waarom gedraagt Daan
zich zo vreemd sinds Simon hem vertelde dat hij Meredith leuk vindt – en dat het wederzijds is? Hij
besluit het van zich af te zetten. Als Daan er over wil praten, komt hij vanzelf naar hem toe. Toch?

84. Na het weekend spreken Simon en Meredith elkaar weer en die vrijdag gaan ze samen een hapje
eten en naar de film – hun eerste echte date.
De week die daarop volgt zijn de twee onafscheidelijk; op school vaak met Daan erbij, buiten school
met z’n tweeën, want Daan gaat vaak gelijk naar huis, met het excuus dat hij veel huiswerk te doen
heeft.
Stiekem vindt Simon het niet zo erg dat Daan zich lijkt af te zonderen, al maakt hij zich wel een beetje
zorgen over zijn neefje.

85. Op een middag spreek Simon zijn zorgen uit tegenover Meredith. “Ik vind het gewoon zo raar,
meestal is hij juist degene die komt met het plan om af te spreken.”
“Je moet je niet zo druk maken. Waarschijnlijk heeft hij het gewoon druk met school, zoals hij zegt.
Hij heeft extra natuurkunde en wiskunde lessen, hè? Dat zorgt voor een hoop meer werk, dat moet
je niet vergeten,” probeert Meredith hem gerust te stellen.

86. Simon trekt haar bij hem op schoot en knuffelt haar stevig. “Je hebt vast gelijk. Wat ben je ook lief.”
“Je moet anders binnenkort maar eens met hem afspreken, gewoon met z’n tweeën. Dat vindt hij
vast leuk. Volgens mij mist hij je nu wij zoveel tijd met elkaar doorbrengen,” zegt Meredith.
Simon knikt. “Dat klinkt wel als een goed idee.”

87. “Maar nu wil ik eerst nog even met jou knuffelen.”

88. Als Meredith even later naar huis moet loopt Simon met haar mee naar de weg. Hij slaat zijn armen
om haar heen en geeft haar kusje. “Mer, ik wil je wat vragen,” begint hij dan een beetje zenuwachtig.
“O?” zegt Meredith, en verschijnt een klein glimlachje op haar gezicht. “Vraag maar raak.”
“We hebben nu twee weken iets samen, maar ik vroeg me af… Nou ja… Of je het officieel wilt maken.
Dus wat ik wil vragen… Wil je mijn vriendin worden?” vraagt Simon blozend.
Meredith’s glimlach wordt groter en ze trekt Simon in een knuffel.

89. “Ja, heel graag.”
~*~

90. “Carmen! Goed je te zien.” Eline omhelst haar zusje. “Je ziet er goed uit,” zegt ze terwijl ze Carmen in
haar jongvolwassen gedaante bekijkt.
“Dank je,” antwoordt Carmen. “Niet slecht, hè?”
“Helemaal niet slecht,” lacht Eline. “Hoe is het?”
“Goed!” Carmen woont nu een paar dagen op de campus. Omdat ze niet gelijk in haar eerste
semester bij een studentenvereniging mag, woont ze in een studentenhuis een paar straten bij het
Rozenbloemhuis vandaan.

91. “Het huis ziet er netjes uit, gelukkig – je weet hoe erg ik gesteld ben op netheid om me heen – en ik
heb nog geen last gehad van vervelende huisgenoten. Ik heb nog niet met iedereen kennis gemaakt,
maar met de meeste jongens heb ik al wel een praatje gemaakt,” vertelt Carmen met een knipoog.
Eline lacht. “Natuurlijk. Ik had niet anders verwacht.”
“Er lopen ook een paar meisjes rond, maar ik neem niet de moeite om daar mee te gaan praten. De
meesten zagen er uit als complete huppelkutjes.”

92. “Dat weet je niet. Misschien zijn ze wel hartstikke aardig.” Eline kan het niet helpen om tegen haar
zusje in te gaan op dit punt. Ze houdt niet van vooroordelen. Neem nou Erik: veel mensen denken
dat hij een asociale stennisschopper is, maar eigenlijk is het een enorm zachtaardige en lieve jongen
met een hart van goud.
Carmen geeft Eline een van haar bekende sarcastische blikken. “Tuurlijk, Lien.”

93. “Toen ik gister in de keuken mijn eerste opdracht probeerde te maken – iets over de kunst in de
Renaissance – kwam er zo’n trutje tegenover me zitten. Ze begon een heel verhaal over dat de kapper
op de campus toch ‘zoooo vreselijk’ is en bla bla bla.”
“…Dit heb je net verzonnen, of niet soms?” vraagt Eline achterdochtig.
“Nee!” antwoordt Carmen. “Oké, misschien had ze niet over de kapper. Ik weet eigenlijk niet waar ze
het wel over had, ik heb ‘r genegeerd.”

94. “Carmen!” roept Eline uit.
“Wat? Ik was bezig!” antwoordt Carmen schouderophalend. “Op een gegeven moment ging ze weg.
Volgens mij was ze een beetje verontwaardigd, dus ik denk niet dat ze nog een keer tegen me begint
te praten. Probleem opgelost.” Carmen grijnst een ondeugende grijns. “Ze komt er wel weer
overheen.”
Eline schudt grinnikend haar hoofd. “Je bent ongelooflijk, jij.”

95. “You know you love me,” zegt Carmen grijnzend.
Eline rolt met haar ogen. “Zeg, ik moet naar college toe. Ga maar gewoon naar binnen, Alex is wel
thuis om je te vermaken. Nou ja, vermaken…”
“Is hij nou nog steeds niet over die meid heen?” Eline heeft Carmen een poosje terug alles over Alex
en Renee vertelt, om haar op de hoogte te stellen van de ietwat gespannen sfeer in huis.
“Nee. Ik ben bang dat hij binnenkort wil gaan verhuizen.”

96. “Pfft. Belachelijk.” Carmen schudt haar hoofd. “Nou ja, ga jij maar lekker naar je college toe, dan ga ik
mijn neef pesten. Tot straks!”
Eline loopt vrolijk naar het universiteitsgebouw, blij dat ze haar zusje weer heeft gezien. Ze vindt het
fijn dat ze elkaar nu weer veel kunnen zien, want ze heeft haar best gemist.
Ondertussen loopt Carmen het huis binnen, waar ze eerst de rest van de kamers nieuwsgierig
bekijkt, voor ze Alex in de woonkamer vindt, waar hij aan het gamen is.

97. “Hee, neefje!” roept ze opgewekt als ze de huiskamer binnen loopt. “Zal ik jou eens heel hard gaan
inmaken?”
Alex kijkt verrast op. “Carmen! Je bent er, gezellig! En dat dacht ik dus even niet. Ik laat mijn kleine
nichtje me heus niet verslaan.”
“Pfft, dat zullen we nog wel eens zien.”

98. De twee zitten een poosje in stilte – op het lawaai van het spel na – fanatiek te gamen.
“Yes!” roept Carmen na de wedstrijd terwijl ze triomfantelijk haar vuist in de lucht gooit. “Ha! Ik zei
het je toch? Ik ben gewoon onoverwinnelijk!”
“Ik eis een rematch!” antwoordt Alex. “Bewijs maar eens dat je zo onoverwinnelijk bent!”
“Prima,” zegt Carmen met een grijns. “Kom maar op.”

99. Nadat ze allebei nog een keer gewonnen hebben – en dus is bewezen dat Carmen niet
onoverwinnelijk is – spelen ze nog een poosje gezellig door, alleen minder fanatiek. Carmen besluit
dat ze maar eens flink met Alex over zijn liefdesverdriet moeten praten. Ze weet dat Eline dat ook al
meerdere keren heeft geprobeerd, maar wie is er nou beter in zeggen waar het op staat dan zij,
Carmen?
“Alex, je moet echt ophouden met dat zelfmedelijden en dat wegkwijnende gedrag,” zegt ze daarom.
Alex fronst zijn wenkbrauwen. “Je draait er niet omheen, hè?”
“Heb ik dat ooit gedaan?”

100. “Goed punt,” mompelt Alex. “Maar ik wil het er niet over hebben.”
Carmen rolt met haar ogen. “Haal die gepijnigde blik van je gezicht, je weet heel goed dat ik toch
geen medelijden met je krijg.”
Alex kijkt haar een beetje verbaasd aan.
“Ik ben niet zoals Eline, ik ga m’n mond niet houden. Hoe lang is dit nu al bezig? Een half jaar?
Langer? Het is genoeg geweest. Je kan zo niet door blijven gaan, en je gaat ook niet verhuizen. Dit is
jouw huis, niet dat van what’s-her-name… Renee.”

101. “Ik ben degene die problemen heeft met het samen in een huis wonen, dus ik zou degene moeten
zijn die vertrekt,” zegt Alex.
“Doe niet zo ridderlijk. Jij blijft gewoon hier. Punt. En nu over dat wegkwijnen van jou. Dat wil ik niet
meer zien. Je hebt twee keuzes, Alex. Of je zet je over Renee heen – en deze keer echt – óf je gaat
proberen haar voor je te winnen.”
Beduusd kijkt Alex naar zijn nichtje. Hij is zo verbaasd door wat ze allemaal zegt – en vooral de
manier waarop – dat hij niet eens iets zegt van haar bazige gedrag, iets wat hij anders gelijk zou
doen.

102. “Dat zijn de keuzes die je hebt, Alex,” zegt Carmen. “En niet omdat ik het zeg,” voegt ze er wat
minder streng aan toe. “Je kan zo gewoon niet door, en dat weet je zelf ook wel. Het is genoeg
geweest.”
Alex glimlacht verdrietig. “Maar ze is nu met Coen, daar kan ik niks aan veranderen.”
“Dat kan je best,” antwoordt Carmen. “Het is misschien niet het meest aardige om te doen en ik
weet ook dat het niets voor jou is, maar als je zeker weet dat je van Renee houdt, en dat dat niet weg
zal gaan moet je het doen. ‘Alles kan kapot’, zeggen ze wel eens.”
“Ik heb die opmerking nooit leuk gevonden.”

103. “Maar het is wel de waarheid. Bovendien heeft Eline me verteld dat er wel degelijk iets tussen jullie
twee was, iets echts, voor dat ze met die Coen aanpapte. Je weet dat ik niet in ‘ware liefde’ of zoiets
geloof, maar ik denk toch dat als er een vonk tussen jullie was, die er nu nog steeds is.”
“Misschien heb je gelijk,” zegt Alex twijfelend.
“Natuurlijk heb ik gelijk. Denk er maar even over na. Je kan haar in ieder geval eindelijk eens een
keer vertellen wat je voor haar voelt. En dan kan het zijn dat ze je keihard afwijst, maar dan heb je
tenminste een beetje een afsluiting voor jezelf.” Carmen kijkt haar neef aan. “Want je bent nu een
wrak en ik vind het niet leuk als het niet goed gaat met de mensen van wie ik hou.”

104. Nu compleet verbijsterd kijkt Alex Carmen aan. Zoiets heeft hij haar nog nooit horen zeggen.
“Ik – eh – ik moet nu naar college. Maar we hebben het er later nog wel een keer over, oké? Ik zal
nadenken over wat je gezegd hebt.”
Alex staat op en loopt verward de kamer uit.

105. “Yes!” roept Carmen als ze de voordeur achter Alex hoort sluiten. “Eindelijk.”
Ze weet zeker dat ze is doorgedrongen tot Alex, en ze weet ook zeker dat er nu eindelijk verandering
zal komen.
~*~

106. “Hee liefje,” zegt Erik terwijl hij een paar weken later als hij terug komt van college de studeerkamer
in loopt. “Kan ik even met je praten?”

107. Eline kijkt met een glimlach op. “Natuurlijk. Wat is er?”
“Eh – kunnen we misschien boven even praten?”
Fronsend knikt Eline. “Ja hoor. Er is toch niks ernstigs aan de hand?”
“Nee, maak je maar geen zorgen. Ik heb gewoon – eh – wat nieuws, waar ik het even met je over wil
hebben.”
“Oké.” Eline legt haar boek weg en loopt nieuwsgierig met Erik mee naar boven.

108. “Nou, hier zijn we, in de privacy van ons eigen kamer. Brand maar los, je hebt me nieuwsgierig
gemaakt,” zegt Eline met een glimlach.
Erik glimlacht ook, maar het is maar een kort lachje. “Ik heb vandaag tijdens college een – eh – een
aanbod gekregen,” begint hij.
“Oh? Wat voor aanbod?”
“Nou, weet je nog dat ik je laatst vertelde dat ze een heel interessant filosofisch onderzoek zijn
begonnen aan de universiteit van Twikkii Eiland?”

109. Eline knikt. “Ja, daar was je hartstikke enthousiast over.”
“Ja, en ik heb het er ook nog over gehad met een van mijn professoren. Ze deed toen al een beetje
geheimzinnig, maar vandaag werd me duidelijk waarom. Tijdens college vertelde ze dat er een
uitwisseling is georganiseerd met de universiteit van Twikkii. Studenten van hier gaan dan daar
meehelpen aan dat onderzoek, en tegelijkertijd komen studenten van Twikkii hier om aan Academie
de Keizer te studeren,” vertelt Erik. “En omdat professor Despret wist dat ik geïnteresseerd was in dat
onderzoek sprak ze me na college nog aan om mij een van de plekken in de uitwisseling aan te
bieden.
“Echt waar? Wat leuk!” zegt Eline.

110. “Ja,” antwoordt Erik. “Het is de kans van mijn leven. Ik wil al tijden meewerken aan zo’n groot
onderzoek, en nu kan het, al is het maar voor zes maanden.”
Op dat moment draait Elines maag zich om. Zes maanden. Een half jaar. Als Erik een half jaar naar
Twikkii gaat, betekent dat dat zij hem een half jaar niet ziet.
“Z-zes maanden?” brengt ze uit.
Erik glimlacht voorzichtig. “Ja, zes maanden. De uitwisseling is voor een heel semester. Volgend
semester om precies te zijn.”

111. “Dan al? Nou ja, dat moet natuurlijk ook wel, het semester daarna is als ons laatste. Sjonge… Een half
jaar is wel lang…” Eline kijkt vertwijfeld naar haar voeten. Erik wil dit zo graag, en ze is blij voor hem,
maar een half jaar zonder hem moeten? Ze mist hem als ze een nachtje niet bij elkaar slapen.
“Ik weet dat het lang is, maar we kunnen elke dag bellen…”
Eline knikt. “Ja, dat klopt. Maar het wordt wel moeilijk.”
“Betekent dat dat je het goed vindt?” vraagt Erik.

112. Eline glimlacht. “Vraag je me nou toestemming om te gaan?”
“Nou, niet echt toestemming natuurlijk,” zegt Erik schouderophalend, “maar als jij het echt niet wilt
doe ik het niet.”
Even kriebelt er iets in Elines maag, een sprankje hoop, verlangen, maar dat duwt ze gauw weg. Het
zou vreselijk egoïstisch zijn om hem hier te laten blijven omdat zij hem anders te veel zou missen. “Ik
ga je enorm missen en het wordt natuurlijk moeilijk, maar ik ga je er echt niet van weerhouden om je
droom waar te maken.”

113. Er verschijnt een grote glimlach op Eriks gezicht en hij trekt haar tegen zich aan in een knuffel. “Je
bent geweldig, weet je dat?” zegt hij zachtjes.
Eline drukt hem wat steviger tegen zich aan. “Je moet me beloven dat je me elke dag belt.”
“Natuurlijk,” zegt Erik. “Ik kan ook niet zo lang zonder jouw stem te horen.”
Eline giechelt. “Wat zijn we ook een stelletje slijmballen.” Dan wordt ze weer serieus. “Ik ga je wel
vreselijk missen. Wat nou als we uit elkaar groeien?”

114. “Dat doen we niet, dat beloof ik je,” zegt Erik. “Er is nog wel één klein dingetje,” gaat hij dan
voorzichtig verder.
“Oh?”
“De organisatie van de uitwisseling zou eigenlijk het liefst hebben dat de student van Twikkii dan in
de kamer of – in mijn geval – het huis van de student van hier komt te wonen,” zegt hij. “Het hoeft
niet als het echt niet kan,” voegt hij er snel aan toe. “Maar het zou wel erg handig zijn.”
Eline haalt haar schouders op. “Ik vind het prima. Ik moet het even met de rest overleggen, maar ik
denk dat die het ook best vinden. Meer mensen is huis is juist gezellig.”

115. “Oké, gelukkig maar.”
“Ik kan het nog niet helemaal bevatten dat we elkaar een half jaar niet gaan zien,” zegt Eline met een
zucht.
“Ik weet het. Dat wordt echt vreemd. Over een paar maanden ben ik al weg,” antwoordt Erik. Dan
trekt hij Eline met een ondeugende grijns mee het bed op.

116. “Dus dan moeten we tot die tijd maar goed van elkaar genieten.”
~*~

117. Het semester begint inmiddels langzaam ten einde te lopen en iedereen is al hard begonnen met
studeren voor de tentamens. Nou ja, bijna iedereen.
Carmen brengt veel tijd door in het Rozenbloemhuis, maar lijkt maar weinig daarvan te spenderen
aan studeren. Ze houdt Alex goed in het oog en wacht tot hij eindelijk z’n move gaat maken. Want
Renee vergeten? Carmen heeft ondertussen ook wel door dat niet gaat gebeuren, en ze is er van
overtuigd dat ze tot Alex door is gedrongen. Maar waarom het dan zo lang moet duren…

118. “Ik snap gewoon niet waar hij nou nog op wacht!” moppert Carmen op een middag tegen Eline.
“Alex heeft gewoon z’n tijd nodig, dat is altijd al zo geweest,” zegt Eline. “En het gaat tegen zijn
principes in om een relatie te proberen op te breken, dus dat kost ‘m ook moeite.”
“Pfft. Hij moet zich niet zo aanstellen,” zegt Carmen. “Ja ja, ik laat hem met rust, maak je maar geen
zorgen,” voegt ze er dan aan toe na een strenge blik van Eline.
“Goed zo. Over de liefde gesproken, hoe gaat het met jou op dat gebied?” vraagt Eline nieuwsgierig.
Een paar weken geleden vertelde Carmen haar iets over een van haar huisgenoten, maar daar heeft
ze daarna niks meer over gehoord.

119. Carmen grijnst. “Oh, heel prima, hoor. Weet je nog die jongen waar ik je over vertelde? Garrett?”
Eline knikt. “Ja. Hoe is dat nou afgelopen?”

120. Carmen glimlacht. “Niet. We hebben het nog steeds heel gezellig samen.”
“Als vrienden, of meer?” vraagt Eline.
“Wat denk je zelf?” antwoordt Carmen met een ondeugende grijns.

121. Eline lacht. “Oké, misschien was dat een beetje een domme vraag. Maar je voelt niet meer voor
hem?”
“Je weet hoe ik ben. Ik ben niet van de vaste relaties. En Garrett weet ook dat ik ook wel eens met
andere jongens uitga. Tenminste, ik denk dat-ie dat weet.” Carmen haalt haar schouders op. “Hoe
dan ook, we hebben het leuk samen, het is lekker losjes.”
“Is het dan niet een beetje ongemakkelijk soms dat jullie in hetzelfde huis wonen?” vraagt Eline.

122. “Valt wel mee eigenlijk,” zegt Carmen. “Ik ben toch heel veel bij jullie, en als ik thuis ben breng ik veel
van m’n tijd in mijn eigen kamer door. Je hebt gelijk dat ik geen zin heb om hem elk moment van de
dag te zien. Het feit dat ik weet dat ik na dit semester het huis uit ben helpt ook.”
Eline knikt. “Dat kan ik me voorstellen. Wil je na dit semester dan nog met hem door?”
“Nee. Hij begint me een beetje op m’n zenuwen te werken, ik ben toe aan iets nieuws,” antwoordt
Carmen.

123. “Nou, er loopt hier genoeg leuks rond op de campus,” zegt Eline. “Al heb ik nog steeds alleen oog
voor Erik natuurlijk,” voegt ze er met een knipoog aan toe.
“Ja, het gaat nog steeds hartstikke goed tussen jullie, of niet?” vraagt Carmen.
Eline knikt. “Ja. We proberen zo veel mogelijk tijd samen door te brengen en zo weinig mogelijk te
denken aan wanneer hij weg gaat. Ik hoop gewoon dat we niet uit elkaar groeien in die tijd. Dat
gebeurt wel vaker bij stelletjes die elkaar lang niet zien, hoeveel ze ook van elkaar houden.”

124. “Denk daar nou maar niet teveel over na. Als het gebeurt, gebeurt het, en dat kan je dan toch niet
tegenhouden. Maar zoals het nu tussen jullie gaat denk ik niet dat dat zo snel zal gebeuren,”
probeert Carmen haar zus gerust te stellen.
“Ik hoop het niet. Ik ga hem in ieder geval heel erg missen en ik zie er echt tegenop.”
Carmen glimlacht. “Het komt wel goed. Het is maar voor een semester. Dat lijkt nu superlang, maar
het zijn maar zes maanden. Wat is dat nou op een simleven?”
“Dat is waar,” zegt Eline. “Nou ja, we zien het ook wel. Kom,” zegt ze dan. “Ik heb zin om je weer eens
in te maken met een potje pool.”

125. “Ha, dat zie ik nog niet zo snel gebeuren.”
~*~

126. Carmens speech is inderdaad tot Alex doorgedrongen, maar hij vindt het lastig om een beslissing te
maken tussen de twee opties die Carmen genoemd heeft. Renee vergeten kan hij niet. Maar hij wil
dat zij gelukkig is, dus als ze dat is met Coen wil hij dat niet voor haar verpesten.
Het is moeilijk, maar voorlopig heeft hij besloten om Renees geluk voor te laten gaan. Het gevoel dat
hij haar op deze manier gelukkig maakt doet hem goed, en hij is niet meer het hoopje ellende dat hij
aan het begin van het semester was, maar toch blijft er iets aan hem knagen.

127. Alex is echter niet de enige met dat knagende gevoel – Renee heeft er ook last van en als Alex dat
had geweten had hij waarschijnlijk allang actie ondernomen.
Op een namiddag, drie weken voor het einde van het semester, zit Renee diep in gedachten in de
studeerkamer als Carmen binnen komt lopen.
“Hee,” zegt Carmen. “Gaat alles wel goed?”
Renee kijkt verward op. “Hè? O. Ja, hoor.”

128. “Weet je het zeker?” vraagt Carmen terwijl ze naast Renee gaat zitten. “Je leek zo ver weg, en je hebt
een beetje een gepijnigde blik. Ik weet dat we elkaar nog niet zo goed kennen, maar als je erover wilt
praten… Ik heb alle tijd.”
Renee twijfelt. Ze weet nog niet helemaal wat ze van Carmen moet denken. Ze is zo anders dan haar
oudere zus en neef en ze hebben nog niet veel met elkaar gesproken. Renee kijkt opzij en ziet dat
Carmen haar vriendelijk aankijkt. Even haalt ze diep adem, maar dan besluit ze om toch maar eruit te
gooien wat haar dwars zit.

129. “Coen heeft me gevraagd om volgend semester samen te gaan wonen,” valt ze met de deur in huis.
Carmen is heel even stil, maar herstelt gauw van de eerste schok van Renees nieuws. “Aha,” zegt ze.
“Ik heb er niet veel verstand van – Romantieksim en zo – maar is dat niet iets leuks? Je kijkt niet
bepaald blij.”
Renee zucht. “Dat is ook het punt. Ik ben niet blij. Ik zou het van de daken moeten schreeuwen van
blijheid, maar… Ik wil helemaal niet met Coen samenwonen.”

130. “Ik wil helemaal niet met Coen samenwonen.”
Alex komt net het huis binnen lopen na zijn college, en dat is het eerste wat hij hoort. Zijn interesse is
gewekt en zijn hart begint sneller te kloppen. Hij weet dat het verkeerd is, maar hij wil geen woord
van dit gesprek missen. Stilletjes blijft hij om de hoek in de gang staan luisteren.

131. “Niet?” vraagt Carmen met opgetrokken wenkbrauwen. Haar nieuwsgierigheid heeft zijn top bereikt.
“Waarom niet?”
Renee haalt haar schouders op. “Ik weet het niet precies,” zegt ze. “Ik dacht dat ik gelukkig was met
Coen, maar toen hij het gister vroeg besefte ik me dat hij helemaal niet is wat ik wil.”
Carmen denkt even te horen dat Renee de nadruk op het woord ‘hij’ legt, maar gaat er niet op in.
“Wat heb je tegen hem gezegd?”

132. “Dat ik er over na moest denken. Dat alleen al leek zijn hart zo’n beetje te breken.” Renee staart even
voor zich uit. “Hij is zo lief, aardig, grappig… Het perfecte vriendje, maar niet voor mij ben ik bang.”
“Enig idee waarom?” vraagt Carmen hoopvol.
Even lijkt het alsof Renee iets wil gaan zeggen, maar dan schudt ze haar hoofd. “Nee. Het voelt
gewoon niet goed.”
“Geen andere reden?”

133. Weer twijfelt Renee even. “Nee,” zegt ze dan. “Echt niet.”
“Oké,” antwoordt Carmen, erkennend dat ze niet meer uit Renee zal kunnen krijgen. “Nou, als het
niet goed voelt moet je het niet doen, lijkt me.”
Renee knikt bedachtzaam. “Je hebt gelijk. Dat moet ik hem morgen gaan vertellen.” Ze zucht. “Dat
wordt nog wat.”
“Hij zal het niet leuk vinden dat je het uitmaakt, maar dat is wel het beste, waarschijnlijk,” zegt
Carmen.

134. “Misschien… misschien moet ik het gewoon nog even aankijken. Wat nou als ik een vergissing maak, en
hij de liefde van mijn leven is?” vraagt Renee.
Carmen glimlacht zwakjes. “Ik geloof sowieso niet in ‘ware liefde’, maar als het wel bestaat weet ik zeker
dat Coen niet de jouwe is.” Dat is heel iemand anders.
Renee is even stil en staart naar haar voeten. “Ik moet er nog even over nadenken, denk ik. Morgen zie ik
hem weer, dus voor die tijd moet ik een beslissing gemaakt hebben.”
“Oké,” zegt Carmen en ze haalt haar schouders op. “Ik snap het wel dat je er nog over na wilt denken,
maar ik denk ook dat je net zo goed als ik weet wat je te doen staat.” Ze kijkt Renee veelbetekenend aan.

135. “Misschien,” zegt Renee. “Ik moet nu gewoon eerst even wat tijd voor mezelf hebben, om na te
denken.” Ze staat op, en op de gang maakt Alex zich gauw uit de voeten. “Bedankt Carmen, dit
gesprek heeft me wel goed gedaan. Het was fijn om het even kwijt te kunnen.”
Carmen knikt. “Laat me weten hoe het afloopt. En succes.”
Ze kijkt Renee na terwijl die de kamer uit loopt. Als ze boven een deur hoort dichtvallen springt ze op
om zo gauw mogelijk op zoek te gaan naar Alex, hopend dat hij al thuis is van college.

136. Ver hoeft ze echter niet te zoeken, want Alex komt vanuit de keuken de studeerkamer in lopen.
“Alex!” roept Carmen enthousiast. “Naar jou was ik nou net op zoek! Ik moet je wat vertellen.”
Alex glimlacht. “Niet nodig, ik heb alles gehoord.”
“Echt?” zegt Carmen blij. “Nou, waar wacht je dan nog op?”
Alex heeft Carmen nog nooit zo enthousiast gezien en grinnikt een beetje, al gaan ondertussen in zijn
maag de zenuwen flink te keer. “Ik moet het haar nu gaan vertellen, hè?”

137. “Ja! Ik weet niet waarom je al die tijd überhaupt gewacht hebt, maar als je het nu niet doet dan help
ik je persoonlijk om zeep,” zegt Carmen. “Naar boven!”
Alex knikt. Het was duidelijk uit het gesprek op te maken dat Renee niet gelukkig is met Coen. Dat
was het enige dat hem tegenhield: haar geluk. Het kan hem nu ook niks schelen of ze hem afwijst of
niet, hij moet haar de waarheid verteld hebben.
“Oké,” zegt Alex. “Nou, daar ga ik dan.”

138. Met bibberende benen loopt Alex de trap op naar Renees slaapkamer. Als hij voor haar deur staat
sluit hij even zijn ogen en haalt hij diep adem. Dit is het dan. Het moment van de waarheid. Hij gaat
nu eindelijk datgene doen waar hij bijna twee jaar lang te laf voor was. Hij gaat Renee vertellen dat
hij van haar houdt.
Nog een keer haalt hij diep adem en dan klopt hij op de deur.
“Binnen,” klinkt er vanuit de kamer.

139. Binnen zit Renee op haar bed met een sombere blik, maar zodra ze Alex ziet verschijnt er een grote
glimlach op haar gezicht. “Hee,” zegt ze.
“Hoi,” antwoordt Alex en zijn hart slaat een slag over. Even kijkt hij Renee alleen maar aan,
verdrinkend in haar mooie groene ogen. Dan beseft hij dat hij natuurlijk wel iets moet zeggen. “Kan
ik even met je praten?”
“Natuurlijk, jij altijd,” zegt Renee, en die woorden geven Alex meer vertrouwen. “Wat is er?”

140. Ze staat op en komt tegenover hem staan. Alex kijkt weer in haar ogen en put daar moed uit. De
vlinder fladderen drukker door zijn buik dan ooit tevoren, en er verschijnt een stralende glimlach op
zijn gezicht. Hij besluit er niet omheen te draaien aangezien hij anders toch niet weet wat hij moet
zeggen.

141. Impulsief pakt hij haar handen, waardoor Renee hem verbaasd aankijkt.
“Renee, ik… Ik hou van je.”

142. Renees ogen worden groot. “W-wat?” vraagt ze, compleet verbijsterd.
“Ik hou van je, Renee, ik hou al tijden van je. Sinds het moment dat we elkaar voor het eerst zagen
wist ik dat er iets bijzonders was tussen ons, maar ik ben al die tijd zo’n lafaard geweest,” ratelt hij.
“Ik durfde je niet te vertellen dat ik je leuk vond, omdat ik bang was dat je me af zou wijzen. En toen
kreeg je wat met Coen en wilde ik je geluk niet bederven. Maar ik hoorde je net met Carmen praten
toen ik terug kwam van college. Ik wilde je niet afluisteren, maar… Oké, ik was je wel aan het
afluisteren. Sorry.” Bedrukt kijkt hij haar aan.
“Wow,” fluistert Renee.

143. “Wow?” herhaalt Alex vragend. “Wat betekent dat?” Hij barst van de nieuwsgierigheid en kan de
spanning bijna niet aan.
“Ik – wow,” zegt Renee opnieuw. “Dit zag ik niet aankomen… Ik – ik weet amper wat ik moet zeggen.”
Alex’ glimlach verdwijnt een beetje. “Als je het eerst wil laten bezinken snap ik dat,” zegt hij. “Ik wilde
het alleen gezegd hebben. Na bijna twee jaar werd dat toch wel eens tijd.” Hij laat Renees handen los
en maakt aanstalten om de kamer uit te lopen. “Ik zal je alleen laten.”

144. “Wacht!” roept Renee en ze pakt zijn hand, waardoor hij zich weer omdraait. “Niet weggaan. Ik heb
geen tijd nodig om na te denken,” zegt ze met een glimlach. “Alex, ik hou ook van jou.”

145. Alex grijnst een enorme grijns en een warm gevoel van geluk overspoelt zijn lijf. Hij slaat zijn armen
teder om Renees lijf en trekt haar zacht tegen zich aan. Renee drukt haar lippen op de zijne en op dat
moment vergeten ze alles om zich heen.

146. “Wow.”
~*~

147. De volgende dag staat Renee een naar klusje te wachten: Coen vertellen dat het over is tussen hen.
Ze vertelt hem de waarheid – dat vindt ze wel zo eerlijk tegenover hem – en hij reageert zoals ze had
verwacht: woedend en verdrietig. Ze kan het hem niet kwalijk nemen en ze voelt zich er erg rot over.

148. Maar als ze daarna de veilige, warme armen van Alex om zich heen voelt maakt het haar allemaal
niks meer uit. Ze is gelukkig.
~*~

149. De rest van het semester staat in het teken van studeren – zelfs Carmen zit met haar neus in de
boeken. De sfeer is enorm veranderd in het Rozenbloemhuis nu Alex en Renee eindelijk samen zijn,
en iedereen heeft het naar zijn zin.

150. Maar al is het nog zo gezellig en fijn, bij Eline en Erik allebei knaagt het gevoel van de tijd die voorbij
gaat. Ze proberen zoveel mogelijk te genieten, maar ze houden in hun achterhoofd toch altijd de
wetenschap dat het nog maar heel kort duurt voor ze elkaar zes maanden niet zullen zien. Erik
vertrekt de dag na het examen al naar Twikkii Eiland, dus ze hebben nog maar heel kort samen en de
tijd die ze nog hebben moeten ze voornamelijk studerend doorbrengen.
Op de dag van de tentamens is iedereen zenuwachtig, maar daarbij komt ook nog dat ze allemaal in
hun achterhoofd hebben dat Erik de volgende dag zal vertrekken. Vooral Eline en Erik zelf kunnen
aan niks anders denken.

151. Zoals verwacht haalt iedereen de tentamens, en die avond maakt Renee een lekkere maaltijd klaar
voor de gelegenheid. Of eigenlijk, drie gelegenheden: om te vieren dat de tentamens voorbij zijn, als
afscheid voor Erik, maar ook omdat Carmen nu eindelijk in het Rozenbloemhuis zal komen wonen. Ze
heeft al haar spullen al ingepakt, en morgen zal ze alles verhuizen.
“Het smaakt heerlijk, Renee,” zegt Alex met een liefdevolle glimlach, en Carmen knikt ook. Erik en
Eline lijken allebei echter niet helemaal bij het gesprek te zijn. Beiden staren ze op dat moment diep
in gedachten naar hun borden, eindeloos kauwend op hun vlees.

152. Ze proberen wel deel te nemen in de gesprekken en mee te doen in de gezelligheid, maar het gaat
hen moeilijk af. Hoewel het heel lief is dat de rest zo’n leuk diner georganiseerd heeft willen ze
eigenlijk gewoon alleen zijn vanavond.

153. Niet lang na het dessert excuseren ze zich dan ook en gaan ze naar boven, nadat Erik afscheid heeft
genomen van iedereen – hij moet de volgende ochtend al vroeg vertrekken.
“Hè hè, eindelijk alleen,” zucht Eline terwijl ze haar armen om Eriks warme, vertrouwde lichaam heen
slaat.
Erik trekt haar dicht tegen zich aan. “Ik ga je zo missen,” mompelt hij in haar haar.

154. Eline voelt haar ogen prikken. Ze probeert haar tranen tegen te houden, maar even later druppelen
ze toch een voor een op Eriks blote huid.
Zodra hij het voelt maakt hij zich los uit de omhelzing. “Hee, niet huilen, liefje,” zegt hij terwijl hij de
tranen van haar wangen veegt. “Het is maar voor zes maanden. Voor je het weet ben ik weer terug.”
Eline glimlacht een verdrietig lachje. “Zes maanden lijkt wel een eeuwigheid.”
“Je gaat het druk genoeg hebben. Het is ons laatste jaar, je gaat amper tijd hebben om aan me te
denken,” probeert Erik haar gerust te stellen. “En we bellen elke dag, zoals beloofd.”

155. Eline knikt. “Oké. Je hebt vast gelijk. Maar dat maakt het er niet leuker op.”
“Ik weet het. Maar we slaan ons er wel doorheen, dat beloof ik je.” Erik knijpt zachtjes in haar hand
en glimlacht.
Eline glimlacht ook en gaapt dan. “Kom,” zegt ze, en ze trekt Erik mee naar het bed.
“Wil je gaan slapen?” vraagt hij.

156. “Nee,” antwoordt Eline en ze kruipt dicht tegen hem aan. “Ik wil gewoon bij je zijn.”

157. De volgende ochtend, als het nog maar net licht is, staan Eline en Erik samen voor het huis op de taxi
te wachten. Ze knuffelen elkaar nog een laatste keer, en als de taxi de straat binnen komt rijden trekt
Erik Eline nog even dicht tegen zich aan.
“Ik hou van je,” mompelt hij.
Eline knijpt haar ogen dicht tegen de tranen. Ze is vastbesloten om nu niet te gaan huilen. “Ik ook van
jou,” antwoordt ze.

158. Erik geeft Eline een zoen en glimlacht geruststellend naar haar. “Voor je het weet ben ik weer terug,”
zegt hij voor de zoveelste keer.
Trillerig glimlacht Eline terug. “Ja,” is het enige wat ze kan zeggen.
Na nog een laatste kus en knuffel pakt Erik zijn koffer, en opent hij de deur van de taxi.
“Bel me wanneer je er bent,” roept Eline.
Erik kijkt om. “Natuurlijk,” zegt hij met een klein lachje. “Tot heel snel, liefje.”

159. Hij sluit de deur van de taxi, en de auto rijdt weg. Eline zwaait en laat haar tranen eindelijk over haar
wangen rollen. Een gevoel van wanhoop bekruipt haar. Wat moet ze in vredesnaam die zes hele
maanden zonder hem? Even overweegt ze om achter de taxi aan te rennen en hem te stoppen, maar
die irrationele gedachte gooit ze gauw overboord.

160. “Lientje,” hoort ze dan een bekende stem achter zich zachtjes zeggen.
Ze draait zich om en veegt de tranen van haar wangen. “Carmen, wat doe jij hier zo vroeg al?”

161. Carmen slaat haar armen om Eline heen. “Ik dacht dat jij je zusje op dit moment wel kon gebruiken.”
~*~

162. En dat was het weer!
Mijn vorige voorspellingen over de tijd tussen twee updates zijn niet vaak
uitgekomen, dus dat ga ik nu niet eens proberen. Ik heb geen flauw idee wanneer ik
weer zal updaten.
Ik hoop dat jullie deze update leuk vonden, en ik zou het super vinden als jullie een
berichtje achterlaten, zodat ik ook weet wie na deze lange tijd mijn verhaal nog
steeds volgt (en ik benieuwd ben naar wat jullie van de ontwikkelingen in deze
update vinden).
Sorry voor eventuele spelfouten of slordigheden: ik heb de update niet nog een
keer doorgelezen voor ik hem online heb gezet, ik ben er allang genoeg mee bezig
geweest ;)
Anyway, bedankt voor het lezen!
Xx Anne