2. Daar staat ze dan. Voor haar nieuwe huis voor de komende twee semesters. Eline bekijkt het grote,
met sneeuw bedekte gebouw. De taxi waar ze net uit is gestapt rijdt weg, en laat haar alleen achter
met haar koffer, op de stoep van het studentenhuis.

3. De zenuwen razen door haar buik. Eline is niet vaak zenuwachtig, maar dit vindt ze heel erg
spannend. Een nieuwe start ,met allemaal nieuwe mensen. Ze voelt een rilling van de kou over haar
rug lopen, dus pakt ze haar koffer op en loopt ze naar binnen, waar de verwarming gelukkig aan
staat.

4. Binnen kijkt ze eerst even rond op de benedenverdieping. Het ziet er erg gezellig uit, en de
boekenkasten zijn helemaal volgestouwd, dus ze zal daar vast kunnen vinden wat ze nodig zal
hebben. Eline merkt dat ze de eerste is, de rest van de eerstejaars zijn nog niet gearriveerd. Dat
vindt ze niet zo erg, nu kan ze tenminste op haar gemakje rondkijken.
Na alles op de benedenverdieping goed geïnspecteerd te hebben, loopt ze naar boven, waar ook
nog een gezellige ruimte is, en alle slaapkamers.

5. Na even zoeken heeft ze haar kamer gevonden. Nieuwsgierig naar hoe hij er uit zal zien loopt ze
er naar toe, en gaat ze naar binnen.

6. De kamer is niet groot, en ze heeft niet veel meubelen, maar Eline vindt dat helemaal geen
probleem. Ze opent haar koffer en pakt daar haar vertrouwde dekbedovertrek uit. Na haar bed
opgemaakt te hebben gaat ze met het kussen in haar rug op het bed liggen.

7. Een glimlach verschijnt op haar gezicht. Ze is er. Ze is op de universiteit, en ze kan haar eigen leven
gaan beginnen. Niet dat ze het thuis niet naar haar zin had, maar ze is er nu wel aan toe om iets
nieuws te beginnen. Eline blijft nog een paar minuten liggen nadenken over haar nieuwe leven,
maar dan zwaait ze haar benen weer over de rand van het bed, en loopt ze naar beneden. Ze heeft
nog een aantal dingen te regelen.

8. Als ze beneden komt ziet ze dat er nog steeds niemand is, alleen de cafetariahoudster is gearriveerd.
Ze heeft dus nog eventjes rust, als heeft ze ook zin om haar nieuwe huisgenoten te ontmoeten.
Ze loopt naar de computerruimte en gaat achter een van de pc’s zitten. Het zijn vrij oude modellen,
maar tot haar verrassing werken ze erg snel. Snel gaat ze naar de website van de universiteit, waar ze
inlogt met de gegevens die ze per brief heeft ontvangen. In die brief stond ook dat ze daar haar
specialisatie moet registreren. Al een hele poos geleden heeft ze besloten dat ze Filosofie wil
studeren, dus het registreren is snel gedaan.

9. Daarna sluit ze de computer af en loopt ze naar de hal, waar de telefoon hangt. Ze heeft haar ouders
beloofd om te bellen zodra ze op de campus was, dus dat moet ze nu maar eens doen. Gauw draait
ze het nummer. Na een paar keer overgaan wordt er al opgenomen.
“…”
“Hee mam, met Eline! Ik ben veilig aangekomen, hoor.”
“…”

10. “De reis is prima gegaan, het was heel rustig op de weg. M’n kamer is niet zo groot als thuis
natuurlijk, maar ik ben er tevreden mee,” vertelt Eline
“…”
“Het studentenhuis? Dat heet Moerasland, hoezo?” vraagt Eline.
“…”
“Wat? Dat meen je niet! Wat toevallig, zeg! Dus ik woon nu gewoon in hetzelfde huis als jij jaren
geleden! Wat grappig! Welke kamer had jij?”

11. “… “
“Oké. Ik zit aan de andere kant. Het zou wel heel erg toevallig geweest zijn als we ook nog dezelfde
kamer zouden hebben.”
“…”
“Ja, ik heb al geregistreerd. Morgen beginnen de colleges. Eerlijk gezegd kan ik niet wachten, ik heb
er best wel zin in!”
“…”

12. “Dank je, mam. Plezier hebben zal vast wel lukken.”
“…”
“Nee, dat heb ik nog niet gedaan. Goed dat je het zegt! Ik had ‘m beloofd dat ik even zou mailen.”
“…”
“Oké, tot later, mam. Doe je de groeten aan de rest?”
“…”

13. “Oké. Ik hou ook van jou, doeg!” Eline hangt op en glimlacht. Het was fijn om even met haar moeder
te praten. Het zal best wel raar zijn om haar familie nu niet meer elke dag te zien. Dat doet haar
denken aan iets wat Emma net zei, en ze loopt weer terug naar de computerruimte.

14. Ze had Alex voordat ze wegging beloofd om hem te mailen als ze er was. Dat was ze alweer glad
vergeten, dus het was fijn dat haar moeder het nog even zei. Gauw opent ze in haar mailbox een
nieuwe e-mail en begint ze te typen over alle nieuwe indrukken die ze nu al heeft opgedaan. Alex zal
het vast leuk vinden om haar mail te lezen, want hij kan zelf niet wachten om ook naar de universiteit
te gaan.

15. Als Eline nadat ze de mail verzonden heeft richting de woonkamer van het huis loopt, ruikt ze de
heerlijke geur van pas gebakken pannenkoeken. Bij die geur begint haar maag te knorren, en Eline
merkt dat ze honger heeft. Gauw loopt ze de keuken in en pakt ze een van de klaarstaande borden.
“Mmm,” mompelt ze als ze de eerste hap genomen heeft. Hier kan ze wel aan wennen!
Ondertussen zijn er ook al een aantal van haar huisgenoten binnen gekomen, dus na haar
pannenkoek begeeft ze zich toch maar naar de woonkamer, om kennis te maken.

16. De woonkamer is leeg, op één persoon na. “Hee,” zegt de jongen vrolijk. “Zin om te darten? Ik ben
Chiel trouwens, Chiel Tsjing.”
Eline pakt de darts die hij haar aanreikt. “Leuk je te leren kennen, ik ben Eline Rozenbloem.”
Chiel kijkt haar vreemd aan. “Rozenbloem? Ben je toevallig familie van Emma Rozenbloem? Dat moet
haast wel…”
“Ja, ik ben haar dochter,” zegt Eline verbaasd. “Hoe ken jij mijn moeder?”
Chiel glimlacht een beetje zuur. “We hebben ooit nog eens iets gehad samen.”

17. Eline kijkt Chiel verbijsterd aan. “Wat?! Dat kan helemaal niet. Mijn moeder zou jóuw moeder
kunnen zijn! Bovendien zou ze mijn vader nooit bedriegen. Je vergist je, dat kan niet anders.”
“O, ik vergis me niet, hoor,” zegt Chiel. “Het was nog voor ze iets met Diederik had, al was ze toen al
wel verliefd op hem. Ze gebruikte mij gewoon als afleiding toen het slecht ging tussen haar en
Diederik. Toen waren ze nog geen stel, trouwens. Zijn ze nu eigenlijk nog bij elkaar?”
Eline knikt met grote ogen. “Ja, Diederik is mijn vader,” zegt ze met rare stem. “Maar… Dit kan niet
waar zijn! Jij kan nooit veel ouder zijn dan ik, je was er nog niet eens toen mijn ouders op de
universiteit zat!”

18. Chiel kijkt Eline aan. “Weten jullie echt niet hoe het zit?”
“Hoe wát zit?!” vraagt Eline gefrustreerd.
“Het vreemde tijdsverloop in Tisse, en hier op de universiteit! Ik lieg echt niet, Eline. Wat ik je verteld
heb is allemaal echt gebeurd. Ik ben nog steeds even oud als toen, al zo lang geleden. Ik word niet
ouder, en de rest van de studenten hier, of de bewoners van Tisse, ook niet. Niemand, behalve jouw
familie, en de sims die jullie kunnen kiezen als jullie opgroeien. Verder niemand. Hoe het komt weet
ik ook niet.”
Eline kijkt Chiel met open mond aan. Het is duidelijk dat hij niet liegt, maar ze kan het toch amper
geloven.

19. Dan schrikken ze allebei op uit hun gesprek door luid geschreeuw en gejuich vanuit de gang.
Verbaasd kijken ze elkaar aan, maar lang hoeven ze zich niet af te vragen wat er aan de hand is, want
een paar seconden later komt er een blote vent de woonkamer binnen rennen. Juichend en met zijn
armen in de lucht rent hij een rondje, en dan is hij ook weer weg.

20. Eline, nog te verbijsterd over wat ze net allemaal te horen heeft gekregen, knippert met haar ogen,
en kijkt richting de hal, waar de blote kerel weer in verdwenen is. Ze schudt haar hoofd.
“Saai zal ‘t hier zeker niet worden,” mompelt ze.

21. Saai is het inderdaad absoluut niet in het studentenhuis, er is altijd wel wat te beleven. De dag na
haar aankomst beginnen de colleges, en moet Eline dus hard aan de slag. Dat doet ze het liefst op
haar kamer, want ergens anders heeft ze eigenlijk geen privacy, en wordt ze snel afgeleid.
Na haar gesprek met Chiel heeft ze gelijk haar moeder gebeld, en die was net zo verbaasd als zij. Het
verhaal dat Chiel vertelde bleek inderdaad waar te zijn. Emma beloofde Eline dat ze eens wat zou
gaan zoeken op internet om wat te weten te komen over het vreemde tijdsverloop in Tisse, maar tot
nu toe heeft ze nog niets gevonden.

22. Eline heeft het ook aan Alex verteld, per mail, en samen speculeren ze nu over wat de reden van dit
rare verschijnsel kan zijn. Ze raden natuurlijk maar wat, echt weten doen ze het niet. Toch is het wel
leuk om er over te praten.
Eline stuurt bijna elke dag wel een mail naar Alex of haar zusje. Beiden mailen ze dan ook bijna gelijk
terug. Eline is blij dat ze zo nog contact kan houden met hen, want ze mist ze toch best wel. Met haar
ouders belt ze vaak, en ook Simon heeft ze af en toe aan de telefoon.

23. Maar dat ze veel contact houdt met thuis betekent natuurlijk niet dat geen nieuwe vrienden maakt
op de campus. Zo kan ze heel goed opschieten met Marga Jansen, een meisje bij haar uit het
studentenhuis. Ze hebben elkaar de dag na Elines aankomst leren kennen en het klikte gelijk.
Sindsdien trekken ze veel samen op.
“Eline, we moeten er echt weer eens uit. Het is alweer een week geleden dat we voor het laatst
ergens anders zijn geweest dan hier of het universiteitsgebouw,” klaagt Marga op een avond.
Eline lacht. “Ik vind het goed, hoor. Zullen we morgenmiddag naar de Lounge gaan?”

24. “Perfect idee! Ik kan alleen niet zo heel lang, ben ik bang, want ik heb aan het einde van de middag
college, en jij aan het begin…” Marga zucht.
“Ja, vervelend is dat… Ik hoop dat dat het volgende semester anders is,” zegt Eline.
Marga knikt. “Ja, ik ook. Maar Elien, ik ga nu m’n bed maar eens opzoeken. Welterusten!”
“Ik kruip er ook maar eens in. Slaap lekker.”

25. Vrolijk loopt Eline naar haar kamer en stapt ze haar bed in. Tot nu toe heeft ze het hartstikke leuk op
de universiteit. Ze is blij dat het klikt met haar huisgenoten; ze was van te voren best zenuwachtig.
Gelukkig blijken het allemaal hele leuke sims te zijn. Zelfs Chiel blijkt best aardig te zijn, al gaat ze niet
al te veel meer met hem om na wat haar moeder over hem heeft verteld.

26. De volgende middag wandelen Eline en Marga gezellig kletsend naar de Lounge. Ze zijn er al eens
eerder geweest, en toen was het gezellig druk en hebben ze het er heel leuk gehad.
Deze keer worden ze een beetje teleurgesteld; er zijn niet veel mensen te vinden in de Lounge.

27. Maar dat mag de pret niet al te veel drukken, samen kunnen ze het ook wel gezellig maken. Eline en
Marga lopen naar een van de pooltafels, en begin een potje te spelen.
“Deze keer ga ik je verslaan, Eline,” zegt Marga terwijl ze de keu richt.
“Ha, dat zullen we nog wel eens zien. Zoals ik je al eerder verteld heb; ik ben steengoed,” grijnst ze.
“Pfft. Opschepster.”

28. Het potje pool wordt competitief – maar gezellig – en allebei de meiden laten hun beste staaltjes
pooltechnieken zien. Aan een andere pooltafel is een jongen in zijn eentje aan het poolen, en Eline
merkt op dat hij de hele tijd hun kant uit kijkt.
“Psst,” zegt Eline onhoorbaar voor de jongen tegen Marga. “Volgens mij word je bekeken.”
Marga snuift. “Ik dacht het niet, hij kijkt naar jou, hoor. Ik heb ‘m allang door.”
Eline kijkt richting de jongen, en bloost een beetje.
“Ha, vind je ‘m leuk?” zegt Marga triomfantelijk.

29. “Nee,” zegt Eline. Ze mikt de bal in de pocket en loopt naar de andere kant van de tafel.
“O nee? Ik heb je anders nog nooit sprakeloos gezien, en dat ben je nu zeker weten wel.”
“Helemaal niet,” antwoordt Eline. “Ik probeer me gewoon te concentreren. Winnen van jou is toch
iets moeilijker dan ik dacht.”
Marga knikt, maar kijkt haar nog even argwanend aan. De twee spelen nog een poosje door, maar
dan moet Marga naar haar college en nemen ze afscheid.

30. Eline blijft nog even en gaat aan de bar zitten, waar ze een drankje bestelt. In gedachten verzonken
staart ze voor zich uit. Ze loog niet tegen Marga, ze vond de jongen echt niet leuk, maar waarom
werd ze dan ineens zo verlegen en begon ze te blozen? Eline vraagt het zich af. Ze weet wel wat ze
voelde toen ze dacht aan op de jongen afstappen, ook al was ze dat helemaal niet van plan. Ze
voelde pure paniek. De vorige keer dat ze dat deed liep het helemaal mis, en dat is ze nog niet
vergeten…

31. De barman geeft haar haar drankje, en Eline neemt een grote slok. Haar humeur is ineens een heel
eind gedaald. Zou ze dan nooit meer op een jongen af durven te stappen? En hoe zou ze eigenlijk
reageren als er een jongen op háár af kwam stappen? Dan flitst haar stamhouderschap door haar
hoofd. Ze zal uiteindelijk toch een vent moeten vinden…
Eline zucht, drinkt haar drankje in een paar teugen op, en gaat, een beetje moedeloos, weer op huis
aan.

32. Als ze die avond over de douche staat, denkt ze weer over het hele gedoe na. Met de warme stralen
op haar huid kan ze goed nadenken, en neemt ze een besluit. Ze gaat er niet meer over in zitten, dat
kost alleen maar energie. Als ze de juiste man ontmoet, zal het allemaal wel goed komen, en zal ze
niet in paniek raken.

33. Met die instelling gaat Eline die avond naar bed, en hij blijft in haar hoofd zitten. Al snel maakt ze zich
geen zorgen meer om haar veranderde gedrag tegenover jongens. Met enthousiasme en ijver richt ze
zich op haar studie. Ze vindt alles hartstikke interessant, en wil bovendien een hoog cijfer halen op
haar examen. En zoals het nu lijkt gaat dat zeker lukken.

34. Ze begint op tijd met haar paper, zodat ze het niet aan het einde van het semester nog een keer snel
in elkaar moet flansen en af moet raffelen. Een aantal van haar huisgenoten – de niet-kennissims –
kijken haar vreemd aan. “Waarom zo vroeg beginnen? Je hebt toch nog tijd zat?” zeggen ze tegen
haar, maar Eline weet wel beter. Daarbij komt ook nog dat ze het schrijver van een paper helemaal
niet erg vindt.

35. Dat betekent natuurlijk niet dat ze niet ook nog lol maakt, want dat doet ze zeker. Zodoende komt ze
er ook achter dat haar gedrag tegenover jongens niet zo erg veranderd is dan ze dacht. Kennelijk
klapt ze alleen dicht als het om flirten gaat, of een jongen die ze leuk vindt, want met haar
mannelijke huisgenoten blijkt ze het heel gezellig te kunnen hebben. En geen van hen vindt ze leuk.

36. Neem bijvoorbeeld Coen. Hij is hartstikke aardig, en ze kan erg met hem lachen, maar ze voelt zich
absoluut niet tot hem aangetrokken. Hij is gewoon Coen, de vriend met wie ze altijd fanatiek en met
veel gejuich en geschreeuw computerspelletjes speelt.

37. Of Adam, met wie ze altijd heel goed kan praten. Hij is erg intelligent, en doet dezelfde studie als zij,
dus ze hebben altijd wel iets om over te praten. En hij is ook niet lelijk, maar ook voor hem voelt ze
niets. Gewoon vrienden. Niks meer.

38. Het bevalt Eline eigenlijk ook wel dat ze al die heisa van verliefdheid niet heeft. Het is lekker rustig, ze
hoeft zich niet zorgen te maken over wat ‘hij’ van haar vindt, en heeft geen gedoe met relaties.
Natuurlijk wil ze uiteindelijk wel een relatie, ze wil heus niet voor altijd alleen blijven, maar voor nu
vindt ze haar leven prima. Het studeren en plezier maken met haar nieuwe vrienden vindt ze voor nu
genoeg.

39. En haar familie natuurlijk, niet te vergeten. Ze heeft nog bijna elke dag contact, per mail of telefoon.
Haar moeder heeft nog steeds niets gevonden over het tijdsverloop in Tisse, wat Eline best
frustrerend vindt, maar ze neemt zich voor dat ze zelf nog wel een keer op onderzoek uitgaat.
Ze vindt het fijn om op de hoogte gehouden te worden van de gebeurtenissen die zich thuis plaats
vinden, want ze mist iedereen toch ook wel een beetje, hoe leuk ze het ook heeft op de universiteit.

40. Natuurlijk heeft ze ook wel eens tijd voor zichzelf nodig. Soms wordt ‘t haar allemaal even een beetje
te druk, met al haar huisgenoten voortdurend om haar heen. Daarom heeft ze een schildersezel
gekocht, en die op haar kamer neergezet. Dan kan ze even ontspannen en alleen zijn. Vooral ‘s
avonds vindt ze het fijn om nog even aan een schilderij te werken voor ze naar bed gaat.

41. Zo kabbelt het semester rustig door. Eline gaat naar college, maakt braaf haar opdrachten, en rondt
haar paper ruim op tijd af, waarna ze hem gelijk inlevert. Voor ze het weet is het zover: de dag van
haar allereerste examen.

42. Het rare is echter dat haar examen pas om twaalf uur ‘s avonds begint. Dat betekent dus dat ze tot
twee uur ‘s nachts bezig is met haar examen. Eline vindt het belachelijk, maar ze kan er natuurlijk
niks aan doen.
Die avond krijgt ze bijna geen hap naar binnen. Ze weet dat het bijna niet mis kan gaan, maar toch is
ze best wel zenuwachtig. Hopelijk kan ze zometeen nog wat slaap pakken, voordat ze om elf uur op
weg moet naar het universiteitsgebouw.

43. Gelijk na het eten kruipt ze daarom maar haar bed in, maar ze kan de slaap niet vatten. Ze is veel te
zenuwachtig, en bovendien is het ook nog veel te vroeg om te gaan slapen. Met een zucht slaat Eline
de dekens van zich af, en trekt ze haar kleren weer aan. Dan kan ze net zo goed nog even de stof
doorkijken.

44. Even later zit ze gekleed en wel in de woonkamer, met een boek in haar handen. De kamer is leeg,
iets dat niet vaak voorkomt, maar veel sims zijn nu al bezig met hun examen. Na een paar minuten
hoort Eline een deur, en een paar seconden later komt Anja de ruimte binnenlopen.
“Hee,” zegt Eline. “Kon je ook niet slapen?”
Anja schudt haar hoofd. “Ik ben hartstikke zenuwachtig!”
Net als Eline studeert Anja Filosofie, wat betekent dat ze ook tegelijk examen hebben.

45. Anja pakt ook een boek uit de kast, en gaat daarna op een van de banken zitten.
“Belachelijk hè, dat we op zo’n bizar tijdstip ons examen moeten maken,” zegt ze.
Eline knikt. “Als we straks allemaal een onvoldoende hebben weten ze waar het door komt! Ik ben nu
nog niet moe, maar straks om één uur vast wel!”
Anja knikt instemmend. “En ik kan me nu eerlijk gezegd ook niet meer concentreren…”

46. “Ik ook niet,” antwoordt Eline. “Nou ja, dan moeten we het nog maar even gezellig maken totdat we
weg moeten.”
Anja lacht. “Lijkt me een goed plan!”

47. Met hun boeken nog in hun handen – zodat het net lijkt alsof ze toch aan het studeren zijn – maken
Eline en Anja het gezellig en kletsen ze totdat het elf uur is, en ze op weg moeten naar het
universiteitsgebouw.

48. Met de zenuwen door haar buik fladderend loopt Eline samen met Anja naar het
universiteitsgebouw, maar nu in stilte, en niet meer druk kletsend. Allebei zijn ze met hun hoofd al bij
het examen.

49. Met een tevreden glimlach op haar gezicht komt Eline die nacht thuis. Ze heeft een tien gehaald op
haar eerste examen! Blij en opgelucht loopt ze het huis binnen. Ze had natuurlijk wel verwacht dat ze
het goed zou doen, ze heeft immers zo hard gewerkt dit semester, maar er had natuurlijk van alles
kunnen gebeuren; ze had een black-out kunnen krijgen, het examen had enorm moeilijk kunnen
wezen, noem maar op!

50. Maar dat alles is niet gebeurd, en Eline is best wel trots op zichzelf. Als ze haar kamer binnenloopt
voelt ze hoe uitgeput ze is. Gauw doet ze haar pyjama in en kruipt ze in bed.

51. Morgen belt ze haar ouders wel, nu moet ze eerst slapen. Zodra haar hoofd het kussen raakt, valt
Eline in slaap.
~*~

52. “Een tien? Dat is geweldig! Ik ben trots op je, schat,” zegt Emma stralend als Eline haar vertelt over
haar goede cijfer.
“…”
“Ja, dat is ook niet zo raar. Ik was ook iedere keer weer zenuwachtig, hoe goed ik ook gestudeerd
had.”
“…”

53. “Haha, ja, Eline, zelfs ik ben wel eens zenuwachtig,” zegt Emma lachend.
“…”
“Hier is alles oké, hoor. Carmen en Simon zijn naar school, en je vader is aan ‘t werk. Dus ik ben
alleen, lekker rustig,” lacht Emma.
“…”
“Nee joh, mafkees, ik vind ‘t juist gezellig dat je even belt! Dat weet je ook wel.”

54. “…”
“Nee joh, da’s toch niet erg! Ga jij maar lekker naar de lounge met Marga en Anja, veel plezier!
Geniet maar even lekker van die paar vrije dagen die je hebt.”
“…”
“Ik hou ook van jou, lieverd. We spreken elkaar snel weer! Doeg, schat.” Emma hangt op met een
glimlach op haar gezicht.

55. Vrolijk loopt ze naar de keuken, waar ze een tosti voor zichzelf klaarmaakt. Ze is hartstikke trots op
Eline, maar ze had ook niet anders verwacht dan dat haar dochter een tien zou halen. Ze doet zo
hard haar best.

56. Het was voor Emma erg wennen toen Eline net naar de universiteit vertrokken was. Het was zo raar
om haar ineens niet meer bij zich in huis te hebben. Haar kleine meisje, helemaal in haar eentje de
wijde wereld in. Het is nog steeds een raar gevoel. Maar Emma is er nu wel aan gewend.

57. Ze moet er wel aan wennen, want kleine kinderen worden nou eenmaal groot. Bij Carmen en Simon
gaat het ook al zo snel…
Emma kijkt op de klok en ziet dat ze snel haar tosti op moet eten. Ze moet zometeen werken, en dat
wil ze het liefst wel met volle maag doen. Ze eet gauw door, met haar gedachten alweer bij het
concert dat ze zometeen heeft.

58. Op dat moment komt de schoonmaakster binnenlopen. “Goeiemiddag, Emma! Hee, ik zag je carpool
al aankomen, dus ik zou maar gauw gaan omkleden als ik jou was,” lacht ze.
“O, hee, Katharine! Fijn dat je ‘t even zegt, ik ga gauw naar boven,” antwoordt Emma.
“Geen probleem, hoor. Veel plezier op je werk.”
“Dank je, jij ook,” zegt Emma met een knipoog.

59. Emma kleedt zich in recordtempo om, en net als ze naar beneden loopt klinkt de toeter van de
carpool voor de deur.
“Wat een timing,” mompelt Emma terwijl ze naar buiten loopt. Ze stapt de auto in, en rijdt met haar
reisgenoot naar het concertgebouw.

60. Niet veel later komt Carmen thuis van school. Met een zucht loopt ze naar binnen; vandaag was weer
een saaie dag op school, en dan moet ze ook nog huiswerk maken… Als ze de woonkamer
binnenloopt gaat de telefoon. Carmen gooit haar schrift achteloos op de grond en loopt naar de
telefoon.
“Met Carmen Rozenbloem.”
“…”
“Hee, Olivier! Waar was je vandaag?”
“…”

61. “De bruiloft van je zus? Leuk,” zegt Carmen. “Maar ik heb je wel gemist op school,” zegt ze er dan
zwoel achteraan. “Heb je zin om langs te komen?”
“…”
“Oké, dan zie ik je over een half uurtje!” Met een glimlach hangt Carmen weer op. De dag lijkt toch
nog een beetje leuk te worden…

62. Carmen pakt haar huiswerk van de vloer, en loopt ermee naar boven, waar ze het – al even achteloos
– op haar bureau gooit. Dat doet ze vanavond wel. Ze loopt naar de spiegel en bekijkt zichzelf eens
goed.
“Hmm, dat kan er wel mee door,” zegt ze met een lach. Ze werkt haar make-up nog even een beetje
bij en loopt dan weer naar beneden toe.

63. Totdat Olivier er is zal ze de tijd nog even moeten zien te doden, dus ploft ze op de bank neer en zapt
ze de tv aan. Een poosje kijkt ze ongeïnteresseerd naar de videoclips op het Swingnet, maar dan
klinkt de deurbel. Carmen doet de tv weer uit, en loopt met een verleidelijke glimlach op haar
gezicht naar de deur, waar ze Olivier uitbundig begroet.
“Zullen we naar boven gaan?” vraagt ze, en Olivier knikt gedwee.

64. Ondertussen zijn Diederik en Simon ook allebei thuis gekomen. Diederik voelt zich een beetje
duizelig als hij uit de limousine stapt die hem tegenwoordig brengt en haalt. Hij grijpt naar zijn hoofd.
Hij voelt zich al de hele dag een beetje slapjes, hij zal wel een griepje te pakken hebben. Nadat hij
Simon begroet heeft loopt hij naar binnen en naar boven, naar de badkamer.

65. Een warm bad is echt waar hij nu aan toe is. Diederik laat het bad volstromen met heet water, en
stapt er daarna vergenoegd in. Na een poosje begint hij te gapen, en begint het badwater af te
koelen, dus stapt hij er uit. Hij voelt zich nog steeds niet veel beter, dus loopt hij naar de slaapkamer,
om even te gaan liggen. Dat kan toch wel even ongestoord, want Carmen vermaakt zich wel zonder
hem, en ook Simon heeft ook afleiding.

66. Hij heeft namelijk een vriendinnetje mee naar huis genomen, Meredith. Ze kunnen het al tijden heel
goed met elkaar vinden, en hij is ook al een keertje bij haar thuis geweest, maar nu hebben ze
afgesproken dat zij met hem mee gaat. Bewonderend kijkt Meredith naar het grote huis dat voor
haar staat.

67. “Wauw, wat hebben jullie een groot huis! Dat van ons veel kleiner,” zegt ze tegen Simon.
Simon haalt zijn schouders op. “Ik vind jouw huis ook heel leuk, hoor, het is zo gezellig.”
Meredith knikt. “Ja, dat vind ik ook wel… Weet je, Pippa heeft gister jonkies gekregen!”
“Echt?” vraagt Simon met grote ogen. “Wat leuk! Hoe zien ze er uit?”
“Nou… Als hele kleine hondjes. Ze hebben hun oogjes nog dicht, en ze zijn echt súperlief. Het zijn er
wel drie! Maar mama heeft gezegd dat we er maar eentje houden.”

68. “O? Waar gaan de andere twee dan heen?” vraagt Simon.
“Mijn tante krijgt er eentje, en een vriendin van mijn moeder ook. Best jammer, ik zou ze wel
allemaal willen houden.”
Simon knikt. “Ik wou dat wij een hond hadden,” zegt hij. “We hadden er wel ooit eentje, maar toen
was ik nog niet geboren. Net nadat mijn oma is overleden is hij weggelopen, en hij is nooit meer
teruggekomen.”

69. “Wat verdrietig,” zegt Meredith. “Maar misschien willen je ouders nu wel een nieuwe kopen, of
eentje uit het asiel halen, dat is nog beter. Want die honden zijn allemaal heel zielig,” zegt Meredith
wijs.
Simon knikt bedachtzaam. “Dat is best wel een goed idee! Ik ga het straks meteen aan mijn vader
vragen. Maar zullen we eerst gaan spelen?”

70. Dat lijkt Meredith een heel goed plan, en rest van de middag spelen ze lachend en kletsend samen in
de speeltuin, totdat het tijd wordt voor Meredith om weer naar huis te gaan. Met een knuffel nemen
ze afscheid, en Meredith belooft om de volgende dag foto’s van de hondjes mee te nemen.

71. Opgetogen gaat Simon naar binnen, waar hij bij de speeltafel gaat zitten. Hij vond het supergezellig
met Meredith, en hij kan nu al niet wachten tot de volgende keer dat ze samen kunnen spelen. Ook
denkt hij aan zijn ouders. Zouden ze het goed vinden om weer een hond te nemen? Hij gaat het
vanavond gelijk vragen.

72. Boven heeft Carmen het ook erg gezellig. Ze spreekt af en toe wat met Olivier af, en telkens heeft ze
een erg leuke tijd met hem. Maar meer dan dat wil ze ook niet met hem. Ze heeft helemaal geen zin
in vriendje, ze wil vrij zijn, en ook met andere jongens kunnen flirten en zoenen.

73. Dus als Olivier haar tussen twee zoensessies door vraagt of ze zijn vriendinnetje wil worden is ze
even uit het veld geslagen. Ze wist niet dat hij zo over haar dacht, en ze dacht ook dat hij wel wist dat
ze niet het type voor vastigheid is.

74. “Olivier… Ik vind ‘t heel lief van je dat je dat vraagt, en ik voel me gevleid, maar het lijkt me niet zo’n
goed idee…” zegt ze. “Ik ben eigenlijk niet echt op zoek naar een vriendje, sorry.”
“O. Oké. Ik snap het,” zegt Olivier beteuterd.
“Maar ik vind ‘t wel heel erg gezellig met je,” zegt Carmen. “Dus het ligt niet aan jou. Ik zou tegen
elke jongen ‘nee’ gezegd hebben.”
“Oké,” zegt Olivier, en zijn gezicht klaart alweer een klein beetje op.
“En… Die gezelligheid… Die kan toch nog best een poosje blijven?” vraagt Carmen met een glimlach.

75. Olivier grijnst een beetje onzeker, maar neemt haar dan toch weer in zijn armen. Carmen kijkt hem
even diep in zijn ogen met een geruststellende glimlach, en dan zoent ze hem weer. Hun lippen laten
elkaar bijna niet meer los, totdat Olivier naar huis moet. En ook dan nemen ze met een zoen
afscheid.

76. Beneden maakt Carmen even wat te eten klaar voor haar en Simon, en daarna gaan ze allebei naar
hun kamer om hun huiswerk te maken. Met een glimlach maakt Carmen haar wiskundesommen.
Vandaag bleek toch nog best leuk te zijn, ondanks het ongemakkelijke momentje tussen haar en
Olivier. Ze hoopt dat hij zich niet bedenkt, en toch een andere meisje gaat zoeken omdat hij weet dat
het met Carmen niks wordt, want hij kan enorm goed zoenen…

77. Een verdieping daarboven zit Simon knikkebollend boven zijn schriftje. Hij is best wel moe, maar hij
moet zijn huiswerk nog maken, en ook nog zijn ouders vragen om een hond. Al is zijn moeder nog
niet eens thuis, en ligt zijn vader nog in bed. Simon zucht. Dan moet dat misschien maar wachten tot
de volgende ochtend.

78. Maar dan komt Diederik gekleed en wel Simons kamer binnen.
“Hee, Siem,” zegt hij, met een beetje een schorre stem. “Ga je zo slapen? Het is al best wel laat, en je
moet morgen weer gewoon naar school, hè.”

79. “Ja, ik ben bijna klaar met mijn huiswerk. Wil je even wachten, want ik wil je nog wat vragen,” zegt
Simon, die zijn kans schoon ziet.
“Iets vragen? Ik ben benieuwd,” zegt Diederik met een glimlach.
Simon knikt, en gaat gauw verder met zijn sommetjes.

80. Als Simon zijn huiswerk af heeft slaat hij zijn schriftje dicht en springt hij van zijn stoel.
“Papa?” vraagt hij.
“Ja, Siem, wat is er,” antwoordt Diederik, nu wel een beetje achterdochtig.
“Mogen we een hond?” vraagt Simon, zelf ook met puppy-ogen.

81. “Een hond? Hoe kom je daar nu ineens bij?” vraagt Diederik verbaasd.
“Nou, Meredith heeft ook een hond, en die heeft net jonkies gekregen, en het lijkt me zo leuk om
ook een hond te hebben.”
“Dus je wilt een van de puppy’s van Meredith kopen? Een puppy opvoeden kost wel heel veel tijd,
hoor.”
Simon schudt zijn hoofd. “Nee, de puppy’s van Meredith gaan al naar haar tante en een vriendin van
haar moeder. Maar wij kunnen toch wel een hond uit het asiel nemen? Meredith zegt dat die heel
zielig zijn.”

82. Diederik schiet in de lach. “Meredith weet er wel veel vanaf, hè.”
Simon negeert zijn vaders opmerking en kijkt hem weer met puppy-ogen aan. “Mag het, pap, toe?”
Diederik zucht. “Ik moet het er in ieder geval eerst met je moeder over hebben, dus ik kan niks
beloven, oké? We moeten hier samen over beslissen. En áls het doorgaat, moet jij wel voor die hond
gaan zorgen.”
Simon knikt verwoed. “Natuurlijk!”

83. “Oké. Ga jij nu maar gauw slapen. Dan zal ik zo eens met je moeder gaan praten.”
“Oké,” zegt Simon. “Welterusten, papa.”
Diederik omhelst zijn zoon. “Welterusten, Siem.”

84. Tevreden trekt Simon zijn pyjama aan, en stapt hij zijn bed in. Zijn vader gaat het er met zijn moeder
over hebben, dat is tenminste al een begin! Uitgeput, maar voldaan valt Simon in slaap.

85. Ondertussen stopt de carpool van Emma voor het huis. Blij stapt Emma uit. Haar concert ging goed,
ze kreeg een staande ovatie van haar koor en het publiek, en haar promotie komt steeds dichterbij.
Vrolijk loopt ze het huis binnen.

86. Binnen wacht Diederik op haar op de bank. “Hee schat,” zegt hij als ze binnenkomt, en hij geeft haar
een zoen. “Hoe ging je concert?”
“Heel goed! Ik kom steeds meer in de buurt van die laatste promotie. En hoe is het met jou?”
“Niet geweldig, ik ben een beetje ziekjes. Maar dat maakt niet uit. Wat goed dat je concert zo goed
ging!”

87. Samen gaan ze op de bank zitten, en praten ze even over hun dag. Dan begint Diederik over Simons
wens om een hond.
“Dus hij wil een hond?” vraagt Emma bedachtzaam.
Diederik knikt. “Ik moet zeggen dat ik het ook wel weer leuk zou vinden.”
“Ik ook wel, eigenlijk,” antwoordt Emma. “Het is al zo lang geleden dat Zorro weggelopen is. Dat
arme beest…”

88. “Ja, hij zal het wel niet overleefd hebben…”
“Dat denk ik ook niet. Ik hoopte altijd dat hij nog terug zou komen, maar na een paar maanden heb ik
dat eigenlijk wel opgegeven. Hij zou nu al heel oud zijn…”
Even denken Emma en Diederik terug aan Zorro, maar dan komen ze weer terug op het onderwerp
waar het in eerste instantie om ging.
“Simon kwam met het idee om een hond uit het asiel te halen,” zegt Diederik. “En dat vind ik
eigenlijk wel een goed idee.”

89. Emma knikt. “Ja, die honden hebben allemaal een thuis nodig. En we kunnen er dan ook een kiezen
die we niet meer helemaal hoeven op te voeden, want daar hebben we de tijd niet voor.”
“Daar had ik ook al aan zitten denken, inderdaad. Een opgevoede hond zou wel ideaal zijn.”
“Dus, we doen het?”
“We doen het!”

90. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag is Emma vrij, en als Carmen en Simon naar school zijn gaat ze
naar het asiel in de buurt, waar ze samen met een van de medewerksters een geschikte hond voor
haar gezin uitzoekt.
Die hond blijkt Jessie te zijn, een dalmatiërteefje van twee jaar, die door haar vorige baasjes
gedumpt is in het asiel omdat zij naar de Verenigde Simstaten verhuisden.

91. Emma heeft gelijk een nieuwe etensbak gekocht en wat speeltjes, en zet ze meteen klaar voor Jessie
als ze thuiskomen. Jessie loopt een poosje rond te snuffelen in haar nieuwe territorium, en loopt dan
tevreden naar haar brokjes toe. Blij kijkt Emma toe; Jessie lijkt zich hier wel te kunnen settelen.

92. En Simon is helemaal door het dolle heen als hij die middag thuiskomt. Het klikt gelijk tussen hem en
Jessie, de hond is enorm enthousiast om haar nieuwe speelmaatje. En datzelfde geldt natuurlijk voor
Simon!

93. “Mama, ze is geweldig! Echt hartstikke bedankt! Je bent de liefste mama van de hele wereld!” Simon
vliegt zijn moeder in de armen.
Emma lacht en vangt haar zoon op. “Graag gedaan, hoor. En ik vind ‘t ook heel leuk om Jessie in huis
te hebben, ze is een lieve hond.”
“Ja, dat is ze zeker! We worden vast de beste vriendjes!”
~*~

94. Alex wordt met een schok wakker en schiet recht overeind. Hij heeft het bloedheet, en is helemaal
bezweet. Zuchtend slaat hij de dekens van zich af en hijst hij zichzelf uit bed. Hij droomde heel raar,
over een monster, dat al het tijdsverloop uit Tisse zoog, en op het laatst ook bij zijn familie. Daarna
moesten ze voor altijd en eeuwig dezelfde dag over en over beleven.
Alex veegt met zijn hand het zweet van zijn voorhoofd. Gelukkig is dat niet zo voor hen. Maar
waarom dan wel voor de rest van Tisse, en omstreken?

95. Nadat hij zich aangekleed heeft, doet hij beneden gelijk de computer aan, om te kijken of een mailtje
van Eline is. Sinds zij hem vertelt heeft wat ze van haar huisgenoot gehoord heeft, denkt hij er vaak
aan, maar zo’n nachtmerrie als dit heeft hij nog nooit gehad, zo obsessief is hij niet. Hij is natuurlijk
wel benieuwd naar de reden achter deze vreemde situatie.

96. Maar Eline weet nog steeds niet waar het door komt, leest hij in haar mail. Wel vertelt ze over haar
examen, en de paar vrije dagen die ze nu heeft. Alex kan niet wachten om ook te gaan, maar helaas
moet hij nog een semester wachten. Hij mist Eline best wel, al is het mailen ook erg leuk.

97. Ondertussen is hij veel met zijn beurzen bezig, hij wil er zo veel mogelijk binnenslepen. Al heeft hij er
niet altijd evenveel tijd voor. Behalve school en huiswerk heeft hij immers ook nog zijn baantje. Elke
schooldag wordt hij om twee uur opgehaald, en is hij pas om zeven uur weer thuis. Hij zal het niet
aan zijn ouders toegeven, maar soms denkt hij dat het misschien wel te zwaar is.

98. Die middag na school komt er ook nog een jongen uit zijn klas mee naar huis. Peter-Paul vroeg in de
bus of hij met Alex mee mocht, omdat hij hem iets te vertellen had. Alex gaat eigenlijk nooit zoveel
met Peter-Paul om, hij vindt ‘m een beetje een opschepper, maar verbaasd als hij was heeft hij
ermee ingestemd.

99. “Dus, eh, je wilde me ergens over spreken?” vraagt Alex een beetje ongemakkelijk. Waar zou dit nou
over kunnen gaan?
Peter-Paul knikt. “Ja, ik heb wat informatie die je denk ik wel interessant vindt,” zegt hij
geheimzinnig.
“O. Oké. Nou, vertel.”
“Er moet natuurlijk wel wat tegenover staan,” zegt Peter-Paul, en hij slaat zijn armen over elkaar.
Alex kijkt hem verbouwereerd aan. Wat is dit nou? “Dan wil ik eerst weten waar het over gaat,” zegt
hij.

100. “Oké, dat snap ik, dat is ook wel zo eerlijk,” zegt Peter-Paul nadenkend. “Het gaat over het vreemde
tijdsverloop hier in Tisse. Ik weet waardoor dit zo is, en ik weet dat jij het wilt weten.”
Alex’ ogen worden groot. “Hoe weet je dat?”
“Wat? Waarom het zo is, of dat jij het wilt weten?” vraagt Peter-Paul.
“Allebei!”
“Dat zal je zo wel horen. Nu eerst mijn voorwaarde. Ik wil dat je bij je nichtje Carmen gaat polsen of
zij mij zitten.”

101. Alex kijkt zo mogelijk nog verbaasder dan eerst. “Wat?”
“Ik vind Carmen leuk, maar ik weet niet of zij mij ook leuk vindt. Dus moet jij het aan haar vragen.”
“Durf je ‘t zelf niet?” vraagt Alex met opgetrokken wenkbrauwen. “En ik denk dat ik je moet
teleurstellen. Carmen is niet echt iemand voor vastigheid. Ze houdt er nu al meerdere jongens op
na.”
“Je kunt het altijd vragen, toch? Wat is dat nou voor moeite voor de informatie die ik je nu ga
geven?”
Alex zucht. “Oké, ik zal het vragen.”

102. “Dat is alles wat ik van jou vraag. Zal ik je dan nu maar vertellen wat ik weet?”
Alex knikt. “Ja.”
“Oké. Eerst zal ik je een klein verhaaltje vertellen. Jaren geleden, toen jouw tante Emma nog jong
was, heb ik wat met haar gehad. We hadden verkering, zoals dat heet als je zo jong bent als wij-”
“En nu wil je met haar dochter aanpappen? Gadver!”
“Wil je nou horen wat ik te zeggen heb of niet?!”
Alex zucht, en knikt. “Ja, ga verder, en een beetje snel als het kan, ik moet zo werken.”

103. Peter-Paul negeert Alex’ laatste woorden, en gaat verder met zijn verhaal. “Ik had dus verkering met
jouw tante Emma. We waren het er over eens dat het niet serieus was, en we elkaar dus niet meer
zouden zien als we naar de universiteit gingen. Maar ik ben niet naar de universiteit gegaan, zoals je
ziet. Als we er voor hadden gekozen om bij elkaar te blijven, had ik naar de universiteit gekund, en
had ik samen met Emma door kunnen leven. Maar nu blijf ik hangen in de leeftijd die ik heb. De
enige sims die ouder worden zijn jullie, de familie Rozenbloem en daar de familie van, en degenen
die het belangrijkst voor hen zijn. Zoals jouw vader, en Diederik Rozenbloem.”
“Ja, zoveel weten wij ook. Maar waardoor komt dit? En hoe weet je het? Want niemand uit mijn
familie heeft er iets over kunnen vinden.”

104. “Niet zo ongeduldig, dit was pas de intro,” zegt Peter-Paul fronsend. “En dit weet ik allemaal van mijn
grootmoeder – die dus ook nog leeft. Zij is de enige in Tisse die weet hoe deze situatie ontstaan is.
Op de een of andere manier heeft geen van ons de Ramp van Tisse meegemaakt. Na de ramp zijn wij
hier allemaal terecht gekomen. Hoe? Dat weet niemand. Zelfs mijn grootmoeder niet. Wij – townies,
noemen we onszelf – zijn hier pas gekomen, toen jóuw grootmoeder, Maloe, hier de boel weer
begon op te bouwen. Wij zijn hier om haar te ondersteunen, zal ik maar zeggen. Zij is degene die
besloot Tisse weer op te bouwen, en daarom zijn zij en haar nakomelingen de enigen die door
kunnen leven. Jullie levens staan niet stil, in tegenstelling tot de onze. Jouw familie is zeg maar de
‘hoofdfamilie’ van Tisse.”

105. “Wow,” zegt Alex. “Maar… Hoe weet jouw grootmoeder dit allemaal?”
Peter-Paul haalt zijn schouders op. “Dat weet ik niet, dat wil ze niet zeggen.”
“O.” Alex is even stil. “Maar jullie zijn hier dus om… om ons te ondersteunen, zei je? Hebben jullie
dan helemaal geen leven van jullie zelf? O, sorry, dat kwam er een beetje verkeerd uit, maar-”
“Ik begrijp wat je bedoelt. Wij hebben best een leven – we kunnen het heel leuk hebben onderling –
maar ouder worden we niet. We zitten voor eeuwig zo vast, behalve als iemand uit jouw familie
besluit om ons ‘op te nemen’ in de familie, dus met ons te trouwen of samen te leven. En meestal
worden alleen de knappe sims daarvoor uitgekozen… Jullie zijn wel oppervlakkig, hoor.”

106. Alex negeert de laatste opmerking en vraagt: “Is dat dan niet een vreselijk leven? Ik zou het niet
kunnen, hoor.”
Peter-Paul haalt zijn schouders op. “We weten niet beter. Soms is het wel eens saai, maar we hebben
geen vergelijkingsmateriaal. Af en toe gaat er wel eens iemand weg, maar dat is zoveel gedoe dat
bijna niemand dat aandurft.”
Alex knipper met zijn ogen. Dat was een hoop informatie in zo’n korte tijd.
“O, daar komt je carpool aan,” zegt Peter-Paul. “Ik zie je morgen wel weer.” Dan draait hij zich om en
loopt hij weg, Alex verbijsterd achterlatend, voor hij verdwaasd in zijn carpool stapt.

107. In de auto besluit Alex dat hij het vanavond aan zijn ouders verteld, en Eline er over gaat mailen. Tot
dan leeft zijn familie nog in onwetendheid over Alex’ ontdekking, en ze gaan dus ook gewoon door
met hun normale bezigheden.
Op het moment dat Alex verbijsterd in de carpool stapt, neemt Yasmine de telefoon op. Het is Emma,
die vraagt of ze zin heeft om de avond daarna met haar een hapje te gaan eten, om bij te kletsen.
“Lijkt me gezellig, Em, dat is al veel te lang geleden.” Yasmine spreek met Emma af bij Café 1-5-2, om
half vijf. Opgetogen hangt ze op. Ze heeft zin om weer eens alleen met haar zus wat te gaan eten.
Vroeger deden ze dat vaker, maar nu hebben ze er veel minder tijd voor.

108. Niet veel later komt Daan thuis uit school. Hij heeft weer een leuke dag gehad, en veel nieuwe
dingen geleerd, en om de dag nog leuker te maken, is er ook een vriendinnetje mee uit school
gekomen.

109. Hij legt zijn huiswerk snel in het gras neer, en gaat met Audrey staan kletsen en spelen. Meestal doet
hij zijn huiswerk altijd gelijk als hij uit school komt, maar nu heeft hij veel meer zin in spelen. Het is zo
gezellig met Audrey!

110. Als Yasmine naar buiten komt om de rekeningen te betalen, kijkt ze met een glimlach naar Daan en
Audrey. Daan neemt niet heel vaak vriendjes of vriendinnetjes mee uit school, dus als hij dat wel
doet, vinden Yasmine en Ramses het helemaal niet zo erg dat hij niet eerst zijn huiswerk doet.
Vrienden zijn ook heel wat waard.

111. Maar als Audrey om zes uur door haar moeder wordt opgehaald, raakt Daan wel een beetje in
paniek. Hij moet al zijn opdrachten nog maken! Ramses stelt hem gerust, en gaat samen met hem
naar boven, om hem daar te helpen, zodat het nog op tijd af komt.

112. Het is al donker als ze klaar zijn, maar het is nu in ieder geval af. Daan slaat zijn armen om zijn vader
heen en geeft hem een knuffel.
“Dankjewel dat je me wilde helpen, papa. Ik snap het nu ook veel beter.”
Ramses glimlacht. “Graag gedaan, Daantje. Zullen we nu naar beneden gaan? Dan kan je nog even
spelen.”

113. Dat vindt Daan een goed idee, en beneden gaat hij gelijk bij zijn speeltafel zitten om met zijn blokken
te spelen.

114. Op dat moment komt de carpool van Alex de straat weer in rijden. Ondanks zijn verbazing over wat
hij van Peter-Paul allemaal gehoord heeft, heeft Alex toch nog goed kunnen werken, en heeft hij zelfs
een promotie gekregen. Nu is hij juridisch secretaris, en dat is een behoorlijk hoge positie voor zijn
leeftijd.

115. Alex is blij, maar als hij de auto uitstapt is hij met zijn gedachten alweer heel ergens anders. Gauw
loopt hij naar binnen, waar hij zijn ouders vraagt of ze even bij hem willen komen zitten.

116. Dan vertelt hij alles wat Peter-Paul die middag aan hem vertelde. Yasmine en Ramses zijn net zo
verbouwereerd als Alex zelf, en stellen allerlei vragen, waar Alex natuurlijk ook geen antwoord op
kan geven.
“Ik heb jullie alles verteld wat ik weet, pap,” zegt hij zuchtend als Ramses voor de derde keer dezelfde
vraag stelt. “Ik wil het eigenlijk nog even naar Eline mailen, en dan naar bed, ik ben kapot.”
“Heb je je huiswerk al gedaan?” vraagt Ramses.
Alex zucht en schudt zijn hoofd. “Nee. Maar-”

117. “De deal was dat jij gewoon je huiswerk zou blijven maken naast je baantje, Alex. Dus ik wil graag dat
je nu je huiswerk gaat maken. Morgenochtend kan je Eline nog wel mailen,” zegt Ramses.
“Maar pap-” zegt Alex klagend.
“Geen gemaar. Als het te zwaar voor je is moet je maar stoppen met dat baantje.”
Ramses staat op, en loopt weg. Alex kijkt zijn moeder smekend aan, maar die schudt haar hoofd. “Hij
heeft gelijk, dat was de deal. En Eline kan toch ook wel tot morgenochtend wachten? Ze leest het nu
waarschijnlijk toch niet meer.”

118. Alex zucht weer, staat op, en loopt naar boven. Daar trekt hij zijn pyjama alvast aan voordat hij met
zijn huiswerk aan zijn bureau gaat zitten.

119. Hij weet ook heus wel dat ze afgesproken hadden dat zijn huiswerk niet onder zijn baantje zou lijden.
Maar kunnen ze dan niet één uitzondering maken? Wat hem vandaag verteld is krijgt hij niet elke dag
te horen… En het is niet alsof hij zich nu zo goed kan concentreren. Alex zucht voor de zoveelste keer,
en maakt gauw zijn opdrachten.

120. Dan stapt hij doodmoe zijn bed in. Het duurt echter nog wel even voor hij slaapt. Allerlei gedachten
razen door zijn hoofd, maar uiteindelijk valt hij dan toch in een onrustige slaap.

121. De volgende ochtend is Yasmine de eerste die wakker is. Het is nog ontzettend vroeg, en pikdonker,
maar toch zit ze al beneden op de bank tv te kijken. Vandaag is namelijk een belangrijke dag op haar
werk; er zal een grote actie plaatsvinden om een gestrande walvis te redden. Daarom raasde er te
veel adrenaline door haar lijf om nog te kunnen slapen.

122. Daar komt nog bij dat ze ook de hele tijd moest denken aan wat Alex gister vertelde. Nadat hij naar
boven ging om zijn huiswerk te maken, en Ramses Daan naar bed ging brengen, heeft Yasmine gelijk
Emma opgebeld. Emma was natuurlijk ook verbaasd, en samen hebben ze nog even geredeneerd
over mogelijke verklaringen, maar ze kwamen op niks uit.

123. Maar als haar carpool voor komt rijden, denkt Yasmine er niet meer aan. Er is een walvis die gered
moet worden, en dat is op dit moment even belangrijker. Vanavond, als ze met Emma gaat eten, zal
het wel weer ter sprake komen, maar nu mag ze er even niet meer aan denken. Zo dringend is het
nou ook weer niet.

124. Yasmine kan het dan misschien uit haar hoofd zetten, bij Alex lukt dat zeker niet. Zodra hij zich
gedoucht en aangekleed heeft, loopt hij naar beneden en gaat hij achter de computer zitten – net als
de vorige dag, al wist hij toen nog een stuk minder dan nu. Verwoed begint hij een mail naar Eline te
typen, waarin hij haar alles vertelt wat Peter-Paul hem gister heeft verteld, tot in de kleinste details.

125. Het wordt een belachelijk lange mail, maar dan weet Eline tenminste hoe het precies zit. Na alles nog
een keer overgelezen te hebben sluit Alex af. Hij blijft nog even zitten waar hij zit, en speelt het
gesprek van gisteren voor de zoveelste keer in zijn hoofd af. Hij gelooft wat Peter-Paul hem verteld
heeft, maar hij vraagt zich nog steeds af hoe het kan. Dan zucht hij. Waar het ook door komt,
niemand kan er wat aan doen, en waarschijnlijk kunnen ze sowieso niet achterhalen waar het door
komt. Alles wat Peter-Paul wist, heeft hij verteld.

126. Alex klikt internet aan en computert nog een beetje totdat het tijd is om naar school te gaan. Hij
moet het nu eerst maar even van zich af zetten. Er over door blijven piekeren heeft toch geen zin.

127. Ramses kan het echter niet van zich afzetten. Hij denkt er de hele ochtend over na. Hij – net als
Diederik – was ooit een van de townies, bedacht hij zich gisteravond. Maar hoe komt het dan dat hij
er niks van afwist? Hij kan zich niet herinneren dat hij geweten heeft over wat Alex verteld heeft.

128. Maar hoe komt dat dan? Zou het zo werken, dat als je in de familie word opgenomen, je het dan
gewoon vergeet? Want hij moet toch door gehad hebben dat hij niet ouder werd. Hij vindt het maar
vreemd, en het blijft aan hem knagen.

129. Yasmine is het alweer bijna vergeten als ze die middag om twee uur thuiskomt. De reddingsactie voor
de walvis liep gesmeerd, en Yasmines baas was zo van haar onder de indruk dat hij haar
gepromoveerd heeft tot Hand van Poseidon, wat betekent dat Yasmine haar levenswens heeft
gehaald! Dolblij stapt ze uit het schamele wagentje dat Alex komt ophalen, en haar heeft thuis
gebracht.

130. Op dat moment komt Alex naar buiten lopen. “Hee mam, hoe ging de reddingsactie?” vraagt hij.
“Geweldig! De walvis is weer helemaal veilig, en ik ben gepromoveerd tot Hand van Poseidon!” roept
Yasmine.
“Wauw, mam! Je levenswens! Gefeliciteerd,” zegt Alex blij, en hij omhelst zijn moeder.

131. Yasmine wenst Alex veel plezier op zijn werk, en loopt dan naar binnen, op zoek naar Ramses.
“Hee, schat,” zegt Ramses. “Hoe ging het?”
Yasmine grijnst. “Het ging helemaal volgens het boekje. Zelfs zo goed dat ik gepromoveerd ben!”
Ramses’ ogen worden groot. “Maar dat betekent-”
“Ja! Ik heb m’n levenswens behaald!”

132. Ramses is al zijn gepieker gelijk vergeten en springt op om zijn vrouw te feliciteren. Hij neemt haar in
zijn armen en zoent haar.

133. “Gefeliciteerd, schat! Ik ben trots op je,” zegt Ramses als hun lippen elkaar loslaten. “En natuurlijk
super blij voor je.”
Yasmine glimlacht. “Dankjewel! Ik ga me nu even douchen en omkleden, want ik heb straks die
afspraak met Emma.”
Ramses knikt. “Dat is ook zo.” Hij kijkt Yasmine glimlachend na en besluit dan om niet meer in te
zitten over het tijdsverloop. Als zijn familie maar gelukkig is, dat is het allerbelangrijkste.

134. Om iets na half vijf stopt Yasmines taxi voor Café 1-5-2, waar Emma al staat te wachten.
“Hee zusje,” zegt Emma, en ze omhelst Yasmine. “Hoe is het?”
“Heel goed, eerlijk gezegd, ik ben net gepromoveerd tot Hand van Poseidon,” antwoordt Yasmine
enthousiast.

135. “Echt? Dat is geweldig! Gefeliciteerd, Yas!” zegt Emma, al net zo enthousiast.
“Dank je,” zegt Yasmine. “Zullen we naar binnen gaan? Ik denk dat we wel wat om over te praten
hebben, denk je niet?”
Emma knikt en zucht. “Ik geloof het ook. Daar gaat ons luchtige bijklets-avondje.”
Yasmine lacht, en samen lopen ze naar binnen.

136. “Dus,” zegt Emma als ze zitten en besteld hebben. “Peter-Paul kwam met het hele verhaal?”
Yasmine knikt. “Ja, die jongen waar jij ooit nog wat mee hebt gehad. Toen voelde je je behoorlijk
goed weet ik nog wel,” grinnikt ze.
“Hee!” zegt Emma en ze geeft Yasmine een stomp tegen haar schouder. “Nou ja, misschien heb je
ook wel gelijk. Maar daar gaat het nu niet om. Wat vind jij?”
“Valt er wat van te vinden? We kunnen er niks aan doen. Hoe vreemd het ook is, zo zit het nou
eenmaal.”

137. Emma haalt haar schouders op. “Je zult wel gelijk hebben. En wat zouden we er ook aan moeten
doen, als het al mogelijk zou zijn?”
“Ja, dat is nog zoiets. Alex zei dat Peter-Paul het eigenlijk helemaal niet zo erg vond. Hij zei dat hij het
wel best vond.”
“Hmm. Nou, dan moeten we ons er maar bij neerleggen.”
“Ik denk het ook. Wat ik nog wel even wil vragen; maakt Diederik zich eigenlijk ook zorgen? Hij was
immers een van die ‘townies’ zoals ze dat noemen, net als Ramses.”

138. Emma knikt. “Ja, hij heeft wel een poosje zitten piekeren, maar hij heeft zich er nu ook maar bij
neergelegd. En Ramses?”
“Hetzelfde als Diederik. Hij weet ook dat hij er niks aan kan doen, en dat hij er niet achter kan komen
waarom het zo zit.”
“Oké. Nou ja, in ieder geval fijn dat ze het kunnen laten rusten.”
Yasmine knikt. “Vind ik ook. Er de hele tijd over zitten piekeren heeft ook geen zin.”

139. “Inderdaad.” Even eten ze in stilte, terwijl ze allebei nadenken. Dan zegt Emma: “Ik heb nog wel over
iets nagedacht, trouwens.”
“O?” zegt Yasmine nieuwsgierig. “Vertel.”
“Nou, dit alles zette me aan het denken over onze familie. Misschien zie jij het verband niet
helemaal, maar dat maakt niet uit. Waar het om gaat is dat ik wil dat onze familie zo hecht blijft als
hij nu is.”
Yasmine fronst en knikt. “Dat wil ik ook, natuurlijk. Maar waar doel je op?”

140. “Dit gaat misschien een beetje luguber klinken, maar ik wil het hebben over wat er met ons gebeurt
na onze dood.”
Yasmine trekt haar wenkbrauwen op. “Oké… Ik ben benieuwd waar dit naartoe gaat. Ga verder.”
“Zoals het nu zit, zou elke stamhouder van onze familie bij ons in het mausoleum komen te staan, zeg
maar, samen met zijn of haar echtgenoot. Dat betekent dat ik bij mam en pap kom te staan, en jij
heel ergens anders. En dat geldt ook voor mijn kinderen, Diederik, Eline en ik zullen niet bij Carmen
en Simon begraven worden.”

141. Yasmine knikt. “Daar heb je een punt. Wat wil je er aan doen?”
“Nou, mijn idee is eigenlijk om een lap grond te kopen, en daar een begraafplaats voor onze familie
van te maken. Voor de hele familie bedoel ik dan, dus ook voor de nakomelingen van Alex en Daan,
en diens nakomelingen.”
“Een familiebegraafplaats dus,” zegt Yasmine.
“Precies, dat bedoel ik. Wat vind je er van?”

142. “Eerlijk gezegd vind ik het een briljant idee. Ik heb er eigenlijk nog nooit zo over nagedacht, maar nu
je het zegt… Het zou me niet lekker zitten als we verspreid in Tisse terecht komen, om het zo maar te
zeggen. Samen lijkt me een veel beter plan.”

143. Emma krijgt een glimlach op haar gezicht. “Dus je bent voor?”
Yasmine knikt. “Helemaal.”
“Oké! Dan ga ik zo snel mogelijk op zoek naar een kavel hier in de buurt.”
“En wat wil je dan gaan doen met het mausoleum?”
“Ik denk dat dat maar weer neergehaald moet worden. En ik denk ook dat als mama hier bij ons zou
zitten, ze het helemaal met ons eens zou zijn, denk je ook niet?”

144. “Ik weet het wel zeker,” zegt Yasmine. “Ze zou enorm trots op ons zijn.”
Emma glimlacht. “Dat denk ik ook.” Dan wenkt ze de ober. “Twee glazen champagne, alsjeblieft.”
Yasmine kijkt haar vragend aan.
“Ik wil een toast uitbrengen,” zegt Emma en ze pakt de twee glazen van de ober aan. Eentje ervan
geeft ze aan Yasmine.”

145. “Op familie!”
~*~

146. “Loopt alles volgens plan? Ik heb mijn kleinzoon alles verteld wat je wilde dat ik zou vertellen, maar
ik heb natuurlijk niet kunnen beïnvloeden hoe hij het aan Alex heeft verteld.”

147. “Je hebt het prima gedaan, Rosa. Beter kon niet. Ik ben je eeuwig dankbaar.”
Rosa knikt. “Ik ben blij dat ik je heb kunnen helpen, al vond ik het wel erg lastig om tegen Peter-Paul
te liegen over hoe ik het te weten ben gekomen.”

148. “Ik weet het, dat is ook lastig. Maar het is nog te vroeg om alles te openbaren. Het heeft tijd nodig,
Rosa. Ik wil mijn geliefde familie Rozenbloem niet al te erg laten schrikken.”

149. “Ooit zal ik ze alles vertellen.”
~*~

150. Dat was het eerste deel van hoofdstuk 3!
Ik hoop dat jullie de update leuk vonden, ik ben er in ieder geval wel tevreden
over!
Ik hoop ook dat het niet weer net zo lang zal duren voor de volgende update er is,
maar ik vrees toch dat het wel even zal duren. Ik wil in ieder geval eerst The House
by the Sea afmaken. Het zal namelijk niet lang meer duren voor dat dagboek ten
einde is. En dan hebben we natuurlijk de Foundation Challenge nog!
Een reactie is altijd leuk, want ik ben benieuwd wat jullie van deze update vonden!
xx Anne