بوف__ کور - صادق_ هدایت
•
1 recomendación•2,296 vistas
بوف__ کور - صادق_ هدایت boof koor -sadegh hedayat
Recomendados
Recomendados
Más contenido relacionado
La actualidad más candente
La actualidad más candente (20)
Similar a بوف__ کور - صادق_ هدایت
Similar a بوف__ کور - صادق_ هدایت (19)
Más de Farid Kamali
Más de Farid Kamali (20)
بوف__ کور - صادق_ هدایت
- 1. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ ﺗﺎرﻳﺦ و ادﺑﻴﺎت
- 2. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑ ﯽ ﺗﺮدﻳ ﺪ »ﺑ ﻮف ﮐ ﻮر« در ﻣﻴ ﺎن ﺁﺛ ﺎر ه ﺪاﻳﺖ از ﺟﺎﻳﮕ ﺎﻩ و اهﻤﻴ ﺖ وﻳ ﮋﻩ ای ﺑﺮﺧ ﻮردار اﺳ ﺖ و ﺑ ﻴﺶ از ﺁن ه ﺎ ﻣ ﻮرد ﺑﺤ ﺚ و اﻇﻬ ﺎر ﻧﻈ ﺮ ﻗ ﺮار ﮔﺮﻓﺘ ﻪ؛ ﺑ ﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ زﺑﺎن ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪﻩ و ﺑﺴﻴﺎری ﮐﺘﺎب هﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺁن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺧﻮد ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﮐﻪ »ﺑﻮف ﮐﻮر« ﺑ ﻪ ه ﺮ ﺡ ﺎل ﺳ ﺰاوار ﺗﺄﻣ ﻞ و ﺗﻌﻤﻖ اﺳﺖ. ﺑﯽ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻧﻴﺴﺖ اﮔ ﺮ ذﻳ ﻼ ﺑ ﻪ ﻧﻘ ﻞ ﺑﻌﻀ ﯽ از ﻧﻈ ﺮات راﺟ ﻊ ﺑ ﻪ »ﺑ ﻮف ﮐ ﻮر« ً ﺑﭙﺮدازﻳﻢ. » ﺑﻮف ﮐﻮر زﺑﺎن ﺧﻮد هﺪاﻳﺖ اﺳﺖ، ﺧﻮد او اﺳﺖ ﮐ ﻪ در ﺁن ﺳ ﺨﻦ ﻣ ﯽ ﮔﻮﻳ ﺪ، ﻟﺤ ﻦ ﺧ ﻮدش را دارد، ﻣﮑﺎﻟﻤ ﻪ ی ﺧ ﻮد او اﺳ ﺖ ﺑ ﺎ دروﻧ ﺶ. ﺻ ﻤﻴﻤﯽ ﺗ ﺮﻳﻦ ﻣﺤﺎﮐﺎﺗﯽ اﺳﺖ ﻣﻴﺎن او و ﺳﺎﻳﻪ اش ﮐﻪ ﺑﺮ دﻳﻮار ﻗﻮز ﮐﺮدﻩ و هﻢ ﭼﻮن ﺑ ﻮف ﮐ ﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ. دﻟﻬﺮﻩ هﺎی ﻋﻮام ﻧﻴﺴﺖ، ﺡ ﺮف و ﺳ ﺨﻦ ه ﺎی ﻋ ﺎدی ﺷ ﺪﻩ ﻧﻴﺴ ﺖ. زﺑ ﺎن ١ ﺗﺎزﻩ ای اﺳﺖ، ﻧﺎراﺡﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ اﺳﺖ، ُﺮ از ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎ اﺳﺖ، ﺷﻼق ﻣﯽ زﻧﺪ. پ » ﺑ ﻮف ﮐ ﻮر ﮐﻮﺷﺸ ﯽ اﺳ ﺖ ﺑ ﺮای درک اﺑ ﺪﻳﺖ زﻳﺒ ﺎﻳﯽ. اﻧﺘﻘ ﺎم ﺁدم ﻣﻴ ﺮای زودﮔﺬر اﺳﺖ از اﻳ ﻦ زﻧ ﺪﮔﯽ، از اﻳ ﻦ ﻣﺤ ﻴﻂ، اﻧﺘﻘ ﺎم زوال ﻳﺎﺑﻨ ﺪﻩ اﺳ ﺖ از زوال و اﺑﺘﺬال. ﺑﻮف ﮐﻮر ﻓﺮﻳﺎد اﻧﺘﻘﺎم اﺳﺖ. ﻓﺮﻳﺎد اﻧﺘﻘﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ در درون ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻴ ﺰد ١ - ﺟﻼل ﺁل اﺡﻤﺪ، »هﺪاﻳﺖ ﺑﻮف ﮐﻮر«، ﻣﺠﻠﻪ ی ﻋﻠﻢ و زﻧﺪﮔﯽ، ﺳﺎل اول، ﺷ ﻤﺎرﻩ ی اول، دی ﻣﺎﻩ ٠٣٣١، ﺻﻔﺤﻪ ٧٦. ١
- 3. ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ و هﻴﺎهﻮ ﺑﻪ پﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﮐﻪ ﻓﻘﻂ زﻳﺮ ﻃ ﺎق ذه ﻦ ﻣ ﯽ پﻴﭽ ﺪ و ﭼ ﻮن ﺷ ﻼق ﺑ ﺮ روی ٢ ﮔﺮدﻩ ی ﺧﺎﻃﺮات ﻓﺮود ﻣﯽ ﺁﻳﺪ. »هﺪاﻳﺖ ﻓﺮزﻧ ﺪ دورﻩ ی ﻣﺸ ﺮوﻃﻴﺖ اﺳ ﺖ و ﻧﻮﻳﺴ ﻨﺪﻩ ی دورﻩ ی دﻳﮑﺘ ﺎﺗﻮری. ﺑﻮف ﮐﻮر را در ﺳﺎل ٥١٣١ در هﻨﺪ ﺑﺎ ﻳﮏ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮐﻮﭼﮏ دﺳﺘﯽ در ﭼﻨ ﺪ ﻧﺴ ﺨﻪ ﭼﺎپ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺪ اﺻﻼ ﺑﺮای هﻤﻴﻦ ﺑ ﻪ هﻨ ﺪ رﻓﺘ ﻪ. در دوران ﻋﻤ ﺮ ﺧ ﻮد ﻳ ﺎ ً ﺷﺎهﺪ هﺮج و ﻣﺮج ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﺎهﺪ دﻳﮑﺘ ﺎﺗﻮری ﺧﻔﻘ ﺎن ﺁور. واﻗﻌﻴﺘ ﯽ ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ ﭼﻬﻞ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ی او ﺑﺮ اﻳﺮان ﻣﺴﻠﻂ ﺑ ﻮدﻩ اﺳ ﺖ، ﺟ ﺰ اﺑﺘ ﺬال، ﺟﺰ ﮔﻮل و ﻓﺮﻳﺐ، ﺟﺰ ﻓﻘﺮ و ﻣﺴﮑﻨﺖ، ﺟﺰ هﺮج و ﻣ ﺮج و دﺳ ﺖ ﺁﺧ ﺮ ﻗﻠ ﺪری ﭼ ﻪ ٣ ﭼﻴﺰ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ؟ »ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ در ﺁن دوران ﺡﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨ ﺪ، در ﺧ ﻮد ﻓ ﺮو رﻓﺘﮕ ﯽ و اﻧﺰواﻳ ﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﺷﯽ از ﺡﮑﻮﻣﺖ ﺳﺎﻧﺴﻮر اﺳﺖ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در اوراق اﻧﮕﺸﺖ ﺷ ﻤﺎر ﻣﻄﺒﻮﻋ ﺎت رﺳ ﻤﯽ و در ﺳ ﮑﻮت ﻧﻮﻳﺴ ﻨﺪﮔﺎن ﻧﻤ ﻮدار اﺳ ﺖ، ﺑ ﻴﺶ از هﻤ ﻪ ﺟ ﺎ در ﺑ ﻮف ﮐ ﻮر ﺧﻮاﻧ ﺪﻩ ﻣ ﯽ ﺷ ﻮد. ﺗ ﺮس از ﮔﺰﻣ ﻪ، اﻧ ﺰوا و ﮔﻮﺷ ﻪ ﻧﺸ ﻴﻨﯽ، ﻋ ﺪم اﻋﺘﻤ ﺎد ﺑ ﻪ واﻗﻌﻴ ﺖ ه ﺎی ﻓﺮﻳﺒﻨ ﺪﻩ، ﺑ ﻪ ﻇﺎهﺮﺳ ﺎزی ه ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﺟ ﺎی واﻗﻌﻴ ﺖ ﺟ ﺎ زدﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﻏﻢ ﻏﺮﺑﺖ )ﻧﻮﺳ ﺘﺎﻟﮋی(، اﻧﮑ ﺎر ﺡﻘ ﺎﻳﻖ ﻣﻮﺟ ﻮد، ﻗﻨﺎﻋ ﺖ ﺑ ﻪ رؤﻳﺎه ﺎ و ﮐﺎﺑﻮس هﺎ، هﻤﻪ از ﻣﺸﺨﺼﺎت ﻃﺮز ﻓﮑﺮ ﻣﺮدﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻳﺮ ﺳﻠﻄﻪ ی ﺟﺎﺳﻮس و ﻣﻔ ﺘﺶ )اﻧﮑﻴﺰﻳﺘ ﻮر( و »ﮔﭙﺌ ﻮ« زﻧ ﺪﮔﯽ ﻣ ﯽ ﮐﻨﻨ ﺪ. وﻗﺘ ﯽ ﺁدم ﻣ ﯽ ﺗﺮﺳ ﺪ ﺑ ﺎ دوﺳﺘﺶ، ﺑﺎ زﻧﺶ، ﺑﺎ هﻤﮑﺎرش و ﺑﺎ هﺮ ﮐﺲ دﻳﮕﺮ درد دل ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺡﺮف ﺑﺰﻧ ﺪ ٢ - هﻤﺎن ﺟﺎ، ﺻﻔﺤﻪ ی ٨٦. ٣ - هﻤﺎن ﺟﺎ، ﺻﻔﺤﻪ ی ٢٧. ٢
- 4. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ ﻧﺎﭼ ﺎر »ﻓﻘ ﻂ ﺑ ﺎ ﺳ ﺎﻳﻪ ی ﺧ ﻮدش ﻣ ﯽ ﺗﻮاﻧ ﺪ ﺡ ﺮف ﺑﺰﻧ ﺪ.« ﺑ ﻮف ﮐ ﻮر ﮔﺬﺷ ﺘﻪ از ٤ ارزش هﻨﺮی ﺁن ﻳﮏ ﺳﻨﺪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﺳﺖ. ﺳﻨﺪ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺡﮑﻮﻣﺖ زور.« » ﺑﻮف ﮐﻮر هﺪاﻳﺖ ﮐﺘﺎﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣ ﻦ ﺁرزو دارم روزی ﻧﻈﻴ ﺮ ﺁن را ﺑﻨﻮﻳﺴ ﻢ. ٥ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن در هﻴﭻ زﺑﺎﻧﯽ ﻧﺪﻳﺪﻩ ام. ﺁن را واﻗﻌﺎ دوﺳﺖ ﻣﯽ دارم.« ً ****************** » ﺑ ﻮف ﮐ ﻮر اﺛ ﺮی اﺳ ﺖ ﺷ ﮑﻴﻞ و هﻨ ﺮی. ﺑ ﻮف ﮐ ﻮر ﺑﺮﺁﻳﻨ ﺪ ذه ﻦ هﻨﺮﻣﻨ ﺪی دﻗﻴﻖ، ﻣﻨﻀﺒﻂ و ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ. ﺑﻮف ﮐﻮر ﮐﺎﺑﻮﺳﯽ ذهﻨﯽ ﺑﻴﻤﺎر ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻮف ﮐﻮر ﻓ ﯽ ٦ ﻧﻔﺴﻪ زﻳﺒﺎﺳﺖ، ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ از دروازﻩ هﺎی زﻣﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺧﻮاهﺪ ﮔﺬﺷﺖ.« ****************** »در اﻳﻦ ﮐﺘﺎب اهﻤﻴﺖ هﻨﺮ ﺑ ﻪ ﻣﻌﻨ ﯽ ﺑﺴ ﻴﺎر ﺁﺑﺮوﻣﻨ ﺪ ﮐﻠﻤ ﻪ، در ﻧﻈ ﺮ ﻣ ﻦ ﺑﺴ ﻴﺎر ٧ ﺻﺮﻳﺢ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.« اﻳﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ از ﻣﻘﺎﻟﻪ ای ﺑﻪ اﺳﻢ »در ﺑﺎرﻩ ی ﺻﺎدق ه ﺪاﻳﺖ و ﺁﺛ ﺎرش« ﮐ ﻪ در راﺑﻄ ﻪ ﺑ ﺎ ﮐﺘﺎب »ﺑﻮف ﮐﻮر« ﺑﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. ٤ - هﻤﺎن ﺟﺎ، ﺻﻔﺤﻪ ی ٣٧. ٥ - هﻨ ﺮی ﻣﻴﻠ ﺮ، »ﮔﻔ ﺖ ﮔ ﻮﻳﯽ ﻣﻴ ﺎن هﻨ ﺮی ﻣﻴﻠ ﺮ و ﻣﻴﻨ ﻮ ﺟ ﻮان«، ﺳ ﺨﻦ، دورﻩ ی پ ﺎﻧﺰدهﻢ، ﺷﻤﺎرﻩ هﻔﺖ، ﺗﻴﺮﻣﺎﻩ ٤٤٣١، ﺻﻔﺤﺎت ٠٣- ٩٢٧. ٦ - ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﻮی، »ﺑﻮف ﮐﻮر ﻏﻨﺎی ﻓﺮم و ﻣﺤﺘﻮا« زﻧ ﺪﻩ رود، ﺳ ﺎل اول، ﺷ ﻤﺎرﻩ ی اول، پ ﺎﻳﻴﺰ ٠٧٣١، ﺻﻔﺤﻪ ی ٤٥. ٧ - رﻧ ﻪ ﻻﻟ ﻮ، »ﺑ ﻮف ﮐ ﻮر«، ﻧﻈﺮﻳ ﺎت ﻧﻮﻳﺴ ﻨﺪﮔﺎن ﺑ ﺰرگ ﺧ ﺎرﺟﯽ در ﺑ ﺎرﻩ ی ﺻ ﺎدق ه ﺪاﻳﺖ، زﻧﺪﮔﯽ و ﺁﺛﺎر او، ﺗﺮﺟﻤﻪ ی ﺡﺴﻦ ﻗﺎﺉﻤﻴﺎن، ﮐﺘ ﺎب ه ﺎی پﺮﺳ ﺘﻮ از اﻧﺘﺸ ﺎرات اﻣﻴﺮﮐﺒﻴ ﺮ، ٣٤٣١، ﺻﻔﺤﻪ ی ٣٨١. ٣
- 5. ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﺑﻮف ﮐﻮر در زﻧﺪﮔﯽ زﺧﻢ هﺎﻳﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺧ ﻮرﻩ روح را ﺁهﺴ ﺘﻪ در اﻧ ﺰوا ﻣ ﯽ ﺧ ﻮرد و ﻣﯽ ﺗﺮاﺷﺪ. اﻳﻦ دردهﺎ را ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﻇﻬﺎر ﮐﺮد، ﭼﻮن ﻋﻤﻮﻣﺎ ﻋﺎدت دارﻧ ﺪ ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ ً دردهﺎی ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ را ﺟﺰو اﺗﻔﺎﻗﺎت و پﻴﺶ ﺁﻣﺪهﺎی ﻧﺎدر و ﻋﺠﻴﺐ ﺑﺸ ﻤﺎرﻧﺪ و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻳ ﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴ ﺪ، ﻣ ﺮدم ﺑ ﺮ ﺳ ﺒﻴﻞ ﻋﻘﺎﻳ ﺪ ﺟ ﺎری و اﻋﺘﻘ ﺎدات ﺧﻮدﺷ ﺎن ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺁن را ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﮑﺎک و ﺗﻤﺴﺨﺮﺁﻣﻴﺰ ﺗﻠﻘﯽ ﺑﮑﻨﻨﺪ -زﻳﺮا ﺑﺸ ﺮ هﻨ ﻮز ﭼﺎرﻩ و دواﻳﯽ ﺑﺮاﻳﺶ پﻴﺪا ﻧﮑﺮدﻩ و ﺗﻨﻬﺎ داروی ﺁن ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺷ ﺮاب و ﺧﻮاب ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ی اﻓﻴﻮن و ﻣﻮاد ﻣﺨﺪرﻩ اﺳﺖ، وﻟﯽ اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﺗ ﺄﺛﻴﺮ اﻳ ﻦ ﮔﻮﻧ ﻪ داروه ﺎ ﻣ ﻮﻗﺘﯽ اﺳ ﺖ و ﺑ ﻪ ﺟ ﺎی ﺗﺴ ﮑﻴﻦ پ ﺲ از ﻣ ﺪﺗﯽ ﺑ ﺮ ﺷ ﺪت درد ﻣﯽ اﻓﺰاﻳﺪ. ﺁﻳﺎ روزی ﺑﻪ اﺳﺮار اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻣﺎوراء ﻃﺒﻴﻌ ﯽ، اﻳ ﻦ اﻧﻌﮑ ﺎس ﺳ ﺎﻳﻪ ی روح ﮐﻪ در ﺡﺎﻟﺖ اﻏﻤﺎء و ﺑﺮزخ ﺑﻴﻦ ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاری ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﺴ ﯽ پ ﯽ ﺧﻮاه ﺪ ﺑﺮد؟ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺷﺮح ﻳﮑﯽ ازﻳﻦ پﻴﺶ ﺁﻣﺪهﺎ ﻣﯽ پﺮدازم ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدم اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎدﻩ و ﺑﻪ ﻗﺪری ﻣﺮا ﺗﮑﺎن دادﻩ ﮐﻪ هﺮﮔﺰ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺨﻮاهﻢ ﮐﺮد و ﻧﺸ ﺎن ﻣﺸ ﺌﻮم ﺁن ﺗ ﺎ زﻧﺪﻩ ام، از روز ازل، ﺗ ﺎ ﺁن ﺟ ﺎﺉﯽ ﮐ ﻪ ﺧ ﺎرج از ﻓﻬ ﻢ و ادراک ﺑﺸ ﺮ اﺳ ﺖ زﻧ ﺪﮔﯽ ٤
- 6. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ ﻣﺮا زهﺮﺁﻟﻮد ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد. -زهﺮﺁﻟﻮد ﻧﻮﺷ ﺘﻢ، وﻟ ﯽ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﺑﮕ ﻮﻳﻢ داغ ﺁن را هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم داﺷﺘﻪ و ﺧﻮاهﻢ داﺷﺖ. ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد ﺁن ﭼﻪ را ﮐﻪ ﻳ ﺎدم هﺴ ﺖ، ﺁن ﭼ ﻪ را ﮐ ﻪ از ارﺗﺒ ﺎط وﻗ ﺎﻳﻊ در ﻧﻈﺮم ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ، ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘ ﻮاﻧﻢ راﺟ ﻊ ﺑ ﻪ ﺁن ﻳ ﮏ ﻗﻀ ﺎوت ﮐﻠ ﯽ ﺑﮑ ﻨﻢ؛ -ﻧ ﻪ، ﻓﻘﻂ اﻃﻤﻴﻨ ﺎن ﺡﺎﺻ ﻞ ﺑﮑ ﻨﻢ و ﻳ ﺎ اﺻ ﻼ ﺧ ﻮدم ﺑﺘ ﻮاﻧﻢ ﺑ ﺎور ﺑﮑ ﻨﻢ- ﭼ ﻮن ﺑ ﺮای ﻣ ﻦ ً هﻴﭻ اهﻤﻴﺘﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﺎور ﺑﮑﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﮑﻨﻨﺪ، ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺑﻤﻴﺮم و هﻨ ﻮز ﺧ ﻮدم را ﻧﺸ ﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﻢ. زﻳ ﺮا در ﻃ ﯽ ﺗﺠﺮﺑﻴ ﺎت زﻧ ﺪﮔﯽ ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ ﻣﻄﻠ ﺐ ﺑﺮﺧﻮردم ﮐﻪ ﭼﻪ ورﻃﻪ ی هﻮﻟﻨﺎﮐﯽ ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و دﻳﮕﺮان وﺟﻮد دارد و ﻓﻬﻤﻴ ﺪم ﮐ ﻪ ﺗﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ، ﺗﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ اﻓﮑﺎر ﺧ ﻮدم را ﺑ ﺮای ﺧ ﻮدم ﻧﮕﻪ دارم و اﮔﺮ ﺡ ﺎﻻ ﺗﺼ ﻤﻴﻢ ﮔ ﺮﻓﺘﻢ ﮐ ﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴ ﻢ، ﻓﻘ ﻂ ﺑ ﺮای اﻳﻨﺴ ﺖ ﮐ ﻪ ﺧ ﻮدم را ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ ام ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺑﮑﻨﻢ -ﺳ ﺎﻳﻪ ای ﮐ ﻪ روی دﻳ ﻮار ﺧﻤﻴ ﺪﻩ و ﻣﺜ ﻞ اﻳﻨﺴ ﺖ ﮐ ﻪ ه ﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺑﺎ اﺷﺘﻬﺎی هﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﺮ ﻣ ﯽ ﺑﻠﻌ ﺪ- ﺑ ﺮای اوﺳ ﺖ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاهﻢ ﺁزﻣﺎﻳﺸﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻢ ﺷ ﺎﻳﺪ ﺑﺘ ﻮاﻧﻴﻢ ﻳﮑ ﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻬﺘ ﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳ ﻴﻢ. ﭼ ﻮن از زﻣ ﺎﻧﯽ ﮐ ﻪ هﻤ ﻪ ی رواﺑ ﻂ ﺧ ﻮدم را ﺑ ﺎ دﻳﮕ ﺮان ﺑﺮﻳ ﺪﻩ ام ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاهﻢ ﺧ ﻮدم را ﺑﻬﺘ ﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ. اﻓﮑﺎر پﻮچ! -ﺑﺎﺷﺪ، وﻟ ﯽ از ه ﺮ ﺡﻘﻴﻘﺘ ﯽ ﺑﻴﺸ ﺘﺮ ﻣ ﺮا ﺷ ﮑﻨﺠﻪ ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﺪ. ﺁﻳ ﺎ اﻳ ﻦ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﻦ هﺴﺘﻨﺪ، ﮐﻪ ﻇﺎهﺮا اﺡﺘﻴﺎﺟﺎت و هﻮا و هﻮس ﻣﺮا دارﻧﺪ ﺑﺮای ﮔﻮل زدن ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻳﮏ ﻣﺸﺖ ﺳﺎﻳﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻘ ﻂ ﺑ ﺮای ﻣﺴ ﺨﺮﻩ ﮐ ﺮدن و ﮔ ﻮل زدن ﻣ ﻦ ﺑ ﻪ وﺟ ﻮد ﺁﻣ ﺪﻩ اﻧ ﺪ؟ ﺁﻳ ﺎ ﺁن ﭼ ﻪ ﮐ ﻪ ﺡ ﺲ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ، ﻣ ﯽ ﺑﻴ ﻨﻢ و ﻣﯽ ﺳﻨﺠﻢ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻣﻮهﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺡﻘﻴﻘﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﻓﺮق دارد؟ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺳﺎﻳﻪ ی ﺧﻮدم ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﮐﻪ ﺟﻠ ﻮ ﭼ ﺮاغ ﺑ ﻪ دﻳ ﻮار اﻓﺘ ﺎدﻩ اﺳ ﺖ، ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدم را ﺑﻬﺶ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺑﮑﻨﻢ. ٥
- 7. ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ درﻳﻦ دﻧﻴﺎی پﺴﺖ پﺮ از ﻓﻘﺮ و ﻣﺴﮑﻨﺖ، ﺑﺮای ﻧﺨﺴ ﺘﻴﻦ ﺑ ﺎر ﮔﻤ ﺎن ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﻳ ﮏ ﺷ ﻌﺎع ﺁﻓﺘ ﺎب درﺧﺸ ﻴﺪ. اﻣ ﺎ اﻓﺴ ﻮس ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ ﺷ ﻌﺎع ﺁﻓﺘ ﺎب ﻧﺒ ﻮد، ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ پﺮﺗﻮ ﮔﺬرﻧﺪﻩ، ﻳﮏ ﺳﺘﺎرﻩ ی پﺮﻧﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﺻ ﻮرت ﻳ ﮏ زن ﻳ ﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺠﻠ ﯽ ﮐ ﺮد و در روﺷ ﻨﺎﻳﯽ ﺁن ﻳ ﮏ ﻟﺤﻈ ﻪ، ﻓﻘ ﻂ ﻳ ﮏ ﺛﺎﻧﻴ ﻪ هﻤ ﻪ ی ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ هﺎی زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم را دﻳﺪم و ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ و ﺷ ﮑﻮﻩ ﺁن پ ﯽ ﺑ ﺮدم و ﺑﻌ ﺪ اﻳ ﻦ پﺮﺗﻮ در ﮔﺮداب ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺎپﺪﻳﺪ ﺑﺸﻮد دوﺑﺎرﻩ ﻧﺎپﺪﻳﺪ ﺷﺪ -ﻧﻪ، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ پﺮﺗﻮ ﮔﺬرﻧﺪﻩ را ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻧﮕﻪ دارم. ﺳ ﻪ ﻣ ﺎﻩ -ﻧ ﻪ، دو ﻣ ﺎﻩ و ﭼﻬ ﺎر روز ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ پ ﯽ او را ﮔ ﻢ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدم، وﻟ ﯽ ﻳﺎدﮔ ﺎر ﭼﺸ ﻢ ه ﺎی ﺟ ﺎدوﻳﯽ ﻳ ﺎ ﺷ ﺮارﻩ ی ﮐﺸ ﻨﺪﻩ ی ﭼﺸ ﻢ ه ﺎﻳﺶ در زﻧ ﺪﮔﯽ ﻣ ﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎﻧﺪ- ﭼﻄﻮر ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ او را ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺁن ﻗﺪر واﺑﺴﺘﻪ ﺑ ﻪ زﻧ ﺪﮔﯽ ﻣﻨﺴﺖ؟ ﻧﻪ، اﺳﻢ او را هﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺑﺮد، ﭼﻮن دﻳﮕﺮ او ﺑ ﺎ ﺁن اﻧ ﺪام اﺛﻴ ﺮی، ﺑﺎرﻳ ﮏ و ﻣ ﻪ ﺁﻟ ﻮد، ﺑ ﺎ ﺁن دو ﭼﺸ ﻢ درﺷ ﺖ ﻣﺘﻌﺠ ﺐ و درﺧﺸ ﺎن ﮐ ﻪ پﺸ ﺖ ﺁن زﻧ ﺪﮔﯽ ﻣ ﻦ ﺁهﺴﺘﻪ و دردﻧﺎک ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ و ﻣﯽ ﮔﺪاﺧﺖ، او دﻳﮕﺮ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ دﻧﻴ ﺎی پﺴ ﺖ درﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ -ﻧﻪ، اﺳﻢ او را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ ﭼﻴﺰهﺎی زﻣﻴﻨﯽ ﺑﮑﻨﻢ. ﺑﻌ ﺪ از او ﻣ ﻦ دﻳﮕ ﺮ ﺧ ﻮدم را از ﺟﺮﮔ ﻪ ی ﺁدم ه ﺎ، از ﺟﺮﮔ ﻪ ی اﺡﻤ ﻖ ه ﺎ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ هﺎ ﺑﻪ ﮐﻠ ﯽ ﺑﻴ ﺮون ﮐﺸ ﻴﺪم و ﺑ ﺮای ﻓﺮاﻣﻮﺷ ﯽ ﺑ ﻪ ﺷ ﺮاب و ﺗﺮﻳ ﺎک پﻨ ﺎﻩ ﺑ ﺮدم -زﻧ ﺪﮔﯽ ﻣ ﻦ ﺗﻤ ﺎم روز ﻣﻴ ﺎن ﭼﻬ ﺎر دﻳ ﻮار اﺗ ﺎﻗﻢ ﻣ ﯽ ﮔﺬﺷ ﺖ و ﻣ ﯽ ﮔ ﺬرد- ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ زﻧﺪﮔﻴﻢ ﻣﻴﺎن ﭼﻬﺎر دﻳﻮار ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﺗﻤ ﺎم روز ﻣﺸ ﻐﻮﻟﻴﺎت ﻣ ﻦ ﻧﻘﺎﺷ ﯽ روی ﺟﻠ ﺪ ﻗﻠﻤ ﺪان ﺑ ﻮد- هﻤ ﻪ ی وﻗ ﺘﻢ وﻗ ﻒ ﻧﻘﺎﺷﯽ روی ﺟﻠﺪ ﻗﻠﻤﺪان و اﺳﺘﻌﻤﺎل ﻣﺸﺮوب و ﺗﺮﻳ ﺎک ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ و ﺷ ﻐﻞ ﻣﻀ ﺤﮏ ٦
- 8. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ ﻧﻘﺎﺷﯽ روی ﻗﻠﻤﺪان را اﺧﺘﻴﺎر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﻮدم را ﮔﻴﺞ ﺑﮑﻨﻢ، ﺑ ﺮای اﻳﻦ ﮐﻪ وﻗﺖ را ﺑﮑﺸﻢ. از ﺡﺴﻦ اﺗﻔﺎق ﺧﺎﻧﻪ ام ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ، در ﻳﮏ ﻣﺤﻞ ﺳﺎﮐﺖ و ﺁرام دور از ﺁﺷﻮب ُ و ﺟﻨﺠﺎل زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدم واﻗﻊ ﺷﺪﻩ -اﻃﺮاف ﺁن ﮐ ﺎﻣﻼ ﻣﺠ ﺰا و دورش ﺧﺮاﺑ ﻪ اﺳ ﺖ. ً ﻓﻘﻂ از ﺁن ﻃﺮف ﺧﻨﺪق ﺧﺎﻧﻪ ه ﺎی ﮔﻠ ﯽ ﺗﻮﺳ ﺮی ﺧ ﻮردﻩ پﻴﺪاﺳ ﺖ و ﺷ ﻬﺮ ﺷ ﺮوع ﻣ ﯽ ﺷ ﻮد. ﻧﻤ ﯽ داﻧ ﻢ اﻳ ﻦ ﺧﺎﻧ ﻪ را ﮐ ﺪام ﻣﺠﻨ ﻮن ﻳ ﺎ ﮐ ﺞ ﺳ ﻠﻴﻘﻪ در ﻋﻬ ﺪ دﻗﻴ ﺎﻧﻮس ﺳﺎﺧﺘﻪ، ﭼﺸﻤﻢ را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﻨﺪم ﻧﻪ ﻓﻘﻂ هﻤ ﻪ ی ﺳ ﻮراخ ﺳ ﻨﺒﻪ ه ﺎﻳﺶ پ ﻴﺶ ﭼﺸ ﻤﻢ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد، ﺑﻠﮑﻪ ﻓﺸﺎر ﺁن هﺎ را روی دوش ﺧ ﻮدم ﺡ ﺲ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ. ﺧﺎﻧ ﻪ ای ﮐﻪ ﻓﻘﻂ روی ﻗﻠﻤﺪان هﺎی ﻗﺪﻳﻢ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﺎﻳﺪ هﻤﻪ ی اﻳﻦ هﺎ را ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧ ﻮدم ﻣﺸ ﺘﺒﻪ ﻧﺸ ﺪﻩ ﺑﺎﺷ ﺪ، ﺑﺎﻳ ﺪ هﻤﻪ ی اﻳﻦ هﺎ را ﺑ ﻪ ﺳ ﺎﻳﻪ ی ﺧ ﻮدم ﮐ ﻪ روی دﻳ ﻮار اﻓﺘ ﺎدﻩ اﺳ ﺖ ﺗﻮﺽ ﻴﺢ ﺑ ﺪهﻢ. ﺁری، پﻴﺸ ﺘﺮ ﺑ ﺮاﻳﻢ ﻓﻘ ﻂ ﻳ ﮏ دﻟﺨﻮﺷ ﯽ ﻳ ﺎ دﻟﺨﻮﺷ ﮑﻨﮏ ﻣﺎﻧ ﺪﻩ ﺑ ﻮد. ﻣﻴ ﺎن ﭼﻬ ﺎر دﻳ ﻮار اﺗ ﺎﻗﻢ روی ﻗﻠﻤ ﺪان ﻧﻘﺎﺷ ﯽ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم و ﺑ ﺎ اﻳ ﻦ ﺳ ﺮﮔﺮﻣﯽ ﻣﻀ ﺤﮏ وﻗ ﺖ ﻣ ﯽ ﮔﺬراﻧﻴ ﺪم، اﻣ ﺎ ﺑﻌ ﺪ از ﺁن ﮐ ﻪ ﺁن دو ﭼﺸ ﻢ را دﻳ ﺪم، ﺑﻌ ﺪ از ﺁن ﮐ ﻪ او را دﻳ ﺪم اﺻﻼ ﻣﻌﻨﯽ، ﻣﻔﻬﻮم و ارزش هﺮ ﺟﻨﺒﺶ و ﺡﺮﮐﺘﯽ از ﻧﻈﺮم اﻓﺘﺎد -وﻟﯽ ﭼﻴ ﺰی ﮐ ﻪ ً ﻏﺮﻳ ﺐ، ﭼﻴ ﺰی ﮐ ﻪ ﺑ ﺎور ﻧﮑﺮدﻧ ﯽ اﺳ ﺖ ﻧﻤ ﯽ داﻧ ﻢ ﭼ ﺮا ﻣﻮﺽ ﻮع ﻣﺠﻠ ﺲ هﻤ ﻪ ی ﻧﻘﺎﺷﯽ هﺎی ﻣﻦ از اﺑﺘﺪا ﻳﮏ ﺟ ﻮر و ﻳ ﮏ ﺷ ﮑﻞ ﺑ ﻮدﻩ اﺳ ﺖ. هﻤﻴﺸ ﻪ ﻳ ﮏ درﺧ ﺖ ﺳﺮو ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﻴﺪم ﮐ ﻪ زﻳ ﺮش پﻴﺮﻣ ﺮدی ﻗ ﻮز ﮐ ﺮدﻩ ﺷ ﺒﻴﻪ ﺟﻮﮐﻴ ﺎن هﻨﺪوﺳ ﺘﺎن ﻋﺒ ﺎ ﺑ ﻪ ﺧ ﻮدش پﻴﭽﻴ ﺪﻩ، ﭼﻨﺒﺎﺗﻤ ﻪ ﻧﺸﺴ ﺘﻪ و دور ﺳ ﺮش ﭼﺎﻟﻤ ﻪ ﺑﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮد و اﻧﮕﺸ ﺖ ﺳ ﺒﺎﺑﻪ ی دﺳ ﺖ ﭼ ﭙﺶ را ﺑ ﻪ ﺡﺎﻟ ﺖ ﺗﻌﺠ ﺐ ﺑ ﻪ ﻟ ﺒﺶ ﮔﺬاﺷ ﺘﻪ ﺑ ﻮد. روﺑ ﺮوی او دﺧﺘﺮی ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ او ﮐﻞ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ ﺗﻌﺎرف ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد، ﭼ ﻮن ﻣﻴ ﺎن ﺁن هﺎ ﻳﮏ ﺟﻮی ﺁب ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ- ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ را ﻣﻦ ﺳ ﺎﺑﻘﺎ دﻳ ﺪﻩ ﺑ ﻮدﻩ ام، ﻳ ﺎ ً ٧
- 9. ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ در ﺧ ﻮاب ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ اﻟﻬ ﺎم ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد؟ ﻧﻤ ﯽ داﻧ ﻢ، ﻓﻘ ﻂ ﻣ ﯽ داﻧ ﻢ ﮐ ﻪ ه ﺮ ﭼ ﻪ ﻧﻘﺎﺷ ﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم هﻤ ﻪ اش هﻤ ﻴﻦ ﻣﺠﻠ ﺲ و هﻤ ﻴﻦ ﻣﻮﺽ ﻮع ﺑ ﻮد، دﺳ ﺘﻢ ﺑ ﺪون ارادﻩ اﻳ ﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ را ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ و ﻏﺮﻳﺐ ﺗﺮ ﺁن ﮐ ﻪ ﺑ ﺮای اﻳ ﻦ ﻧﻘ ﺶ ﻣﺸ ﺘﺮی پﻴ ﺪا ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ و ﺡﺘ ﯽ ﺑ ﻪ ﺗﻮﺳ ﻂ ﻋﻤ ﻮﻳﻢ از اﻳ ﻦ ﺟﻠ ﺪ ﻗﻠﻤ ﺪان ه ﺎ ﺑ ﻪ هﻨﺪوﺳ ﺘﺎن ﻣ ﯽ ﻓﺮﺳ ﺘﺎدم ﮐ ﻪ ﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺖ و پﻮﻟﺶ را ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد. اﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ در ﻋﻴﻦ ﺡﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮم دور و ﻧﺰدﻳﮏ ﻣ ﯽ ﺁﻳ ﺪ، درﺳ ﺖ ﻳ ﺎدم ﻧﻴﺴ ﺖ- ﺡﺎﻻ ﻗﻀﻴﻪ ای ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم ﺁﻣﺪ: ﮔﻔﺘﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎدﺑﻮده ﺎی ﺧ ﻮدم را ﺑﻨﻮﻳﺴ ﻢ، وﻟ ﯽ اﻳ ﻦ پﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻌﺪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد و رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺽﻮع ﻧ ﺪارد و در اﺛ ﺮ هﻤ ﻴﻦ اﺗﻔ ﺎق از ﻧﻘﺎﺷ ﯽ ﺑ ﻪ ﮐﻠ ﯽ دﺳ ﺖ ﮐﺸ ﻴﺪم، دوﻣ ﺎﻩ پ ﻴﺶ، ﻧ ﻪ، درﺳ ﺖ دو ﻣ ﺎﻩ و ﭼﻬ ﺎر روز ﻣﯽ ﮔﺬرد. ﺳﻴﺰدﻩ ﻧﻮروز ﺑﻮد. هﻤﻪ ی ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺷ ﻬﺮ هﺠ ﻮم ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ؛ ﻣﻦ پﻨﺠﺮﻩ ی اﺗﺎﻗﻢ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم، ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐ ﻪ ﺳ ﺮ ﻓ ﺎرغ ﻧﻘﺎﺷ ﯽ ﺑﮑ ﻨﻢ، ﻧﺰدﻳ ﮏ ﻏﺮوب ﮔﺮم ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﻮدم ﻳﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻋﻤﻮﻳﻢ وارد ﺷ ﺪ، ﻳﻌﻨ ﯽ ﺧ ﻮدش ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﻮی ﻣﻦ اﺳﺖ، ﻣﻦ هﺮﮔﺰ او را ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدم، ﭼﻮن از اﺑﺘﺪای ﺟ ﻮاﻧﯽ ﺑ ﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت دوردﺳﺘﯽ رﻓﺘﻪ ﺑ ﻮد، ﮔﻮﻳ ﺎ ﻧﺎﺧ ﺪای ﮐﺸ ﺘﯽ ﺑ ﻮد، ﺗﺼ ﻮر ﮐ ﺮدم ﺷ ﺎﻳﺪ ﮐ ﺎر ﺗﺠ ﺎرﺗﯽ ﺑ ﺎ ﻣ ﻦ دارد، ﭼ ﻮن ﺷ ﻨﻴﺪﻩ ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ ﺗﺠ ﺎرت ه ﻢ ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﺪ، ﺑ ﻪ ه ﺮ ﺡ ﺎل ﻋﻤﻮﻳﻢ پﻴﺮﻣﺮدی ﺑﻮد ﻗﻮز ﮐﺮدﻩ ﮐﻪ ﭼﺎﻟﻤﻪ ی هﻨﺪی دور ﺳﺮش ﺑﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮد، ﻋﺒ ﺎی زرد پ ﺎرﻩ ای روی دوﺷ ﺶ ﺑ ﻮد و ﺳ ﺮ و روﻳ ﺶ را ﺑ ﺎ ﺷ ﺎل ﮔ ﺮدن پﻴﭽﻴ ﺪﻩ ﺑ ﻮد، ﻳﺨﻪ اش ﺑﺎز و ﺳﻴﻨﻪ ی پﺸﻢ ﺁﻟﻮدش دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. رﻳﺶ ﮐﻮﺳﻪ اش را ﮐﻪ از زﻳ ﺮ ﺷﺎل ﮔﺮدن ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﻣﯽ ﺷﺪ داﻧﻪ داﻧ ﻪ ﺷ ﻤﺮد، پﻠ ﮏ ه ﺎی ﻧﺎﺳ ﻮر ﺳ ﺮخ و ﻟﺐ ﺷﮑﺮی داﺷﺖ -ﻳﮏ ﺷﺒﺎهﺖ دور و ﻣﻀﺤﮏ ﺑﺎ ﻣﻦ داﺷﺖ. ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻋﮑ ﺲ ﻣﻦ روی ﺁﻳﻨﻪ ی دق اﻓﺘ ﺎدﻩ ﺑﺎﺷ ﺪ- ﻣ ﻦ هﻤﻴﺸ ﻪ ﺷ ﮑﻞ پ ﺪرم را پ ﻴﺶ ﺧ ﻮدم هﻤ ﻴﻦ ﺟﻮر ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود رﻓﺖ ﮐﻨﺎر اﺗﺎق ﭼﻨﺒﺎﺗﻤﻪ زد. ﻣﻦ ﺑ ﻪ ﻓﮑ ﺮم ٨
- 10. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ رﺳﻴﺪ ﮐ ﻪ ﺑ ﺮای پ ﺬﻳﺮاﻳﯽ او ﭼﻴ ﺰی ﺗﻬﻴ ﻪ ﺑﮑ ﻨﻢ، ﭼ ﺮاغ را روﺷ ﻦ ﮐ ﺮدم، رﻓ ﺘﻢ در پﺴﺘﻮی ﺗﺎرﻳﮏ اﺗﺎﻗﻢ، هﺮ ﮔﻮﺷﻪ را وارﺳﯽ ﻣﯽ ﮐ ﺮدم ﺗ ﺎ ﺷ ﺎﻳﺪ ﺑﺘ ﻮاﻧﻢ ﭼﻴ ﺰی ﺑ ﺎب دﻧﺪان او پﻴ ﺪا ﺑﮑ ﻨﻢ، اﮔ ﺮ ﭼ ﻪ ﻣ ﯽ داﻧﺴ ﺘﻢ ﮐ ﻪ در ﺧﺎﻧ ﻪ ﭼﻴ ﺰی ﺑ ﻪ ه ﻢ ﻧﻤ ﯽ رﺳ ﺪ، ﭼ ﻮن ﻧ ﻪ ﺗﺮﻳ ﺎک ﺑ ﺮاﻳﻢ ﻣﺎﻧ ﺪﻩ ﺑ ﻮد و ﻧ ﻪ ﻣﺸ ﺮوب -ﻧﺎﮔﻬ ﺎن ﻧﮕ ﺎهﻢ ﺑ ﻪ ﺑ ﺎﻻی رف اﻓﺘﺎد- ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻟﻬﺎم ﺷﺪ، دﻳﺪم ﻳﮏ ﺑﻐﻠﯽ ﺷ ﺮاب ﮐﻬﻨ ﻪ ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ارث رﺳ ﻴﺪﻩ ﺑﻮد- ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺷﺮاب را اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ- ﺑﺎﻻی رف ﺑﻮد، هﻴﭻ وﻗﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳ ﻦ ﺻ ﺮاﻓﺖ ﻧﻴﻔﺘ ﺎدﻩ ﺑ ﻮدم، اﺻ ﻼ ﺑ ﻪ ﮐﻠ ﯽ ﻳ ﺎدم رﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮد، ﮐ ﻪ ﭼﻨ ﻴﻦ ً ﭼﻴﺰی در ﺧﺎﻧﻪ هﺴﺖ. ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ رف ﺑﺮﺳﺪ، ﭼﻬﺎر پﺎﻳﻪ ای را ﮐ ﻪ ﺁن ﺟﺎ ﺑﻮد زﻳﺮ پﺎﻳﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ وﻟ ﯽ هﻤ ﻴﻦ ﮐ ﻪ ﺁﻣ ﺪم ﺑﻐﻠ ﯽ را ﺑ ﺮدارم ﻧﺎﮔﻬ ﺎن از ﺳ ﻮراخ هﻮاﺧﻮر رف ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون اﻓﺘﺎد -دﻳﺪم در ﺻﺤﺮای پﺸﺖ اﺗ ﺎﻗﻢ پﻴﺮﻣ ﺮدی ﻗ ﻮز ﮐﺮدﻩ، زﻳ ﺮ درﺧ ﺖ ﺳ ﺮوی ﻧﺸﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮد و ﻳ ﮏ دﺧﺘ ﺮ ﺟ ﻮان -ﻧ ﻪ، ﻳ ﮏ ﻓﺮﺷ ﺘﻪ ی ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ- ﺟﻠﻮ او اﻳﺴﺘﺎدﻩ، ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺖ ﮔﻞ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ ﮐﺒﻮدی ﺑ ﻪ او ﺗﻌ ﺎرف ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد، در ﺡ ﺎﻟﯽ ﮐ ﻪ پﻴﺮﻣ ﺮد ﻧ ﺎﺧﻦ اﻧﮕﺸ ﺖ ﺳ ﺒﺎﺑﻪ ی دﺳ ﺖ ﭼ ﭙﺶ را ﻣﯽ ﺟﻮﻳﺪ. دﺧﺘﺮ درﺳﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻦ واﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ هﻴﭻ ﻣﺘﻮﺟ ﻪ اﻃ ﺮاف ﺧ ﻮدش ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﺪ. ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد، ﺑ ﯽ ﺁن ﮐ ﻪ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدﻩ ﺑﺎﺷ ﺪ؛ ﻟﺒﺨﻨ ﺪ ﻣﺪهﻮﺷ ﺎﻧﻪ و ﺑ ﯽ ارادﻩ ای ﮐﻨ ﺎر ﻟ ﺒﺶ ﺧﺸ ﮏ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد، ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﻓﮑ ﺮ ﺷ ﺨﺺ ﻏ ﺎﻳﺒﯽ ﺑ ﻮدﻩ ﺑﺎﺷ ﺪ -از ﺁن ﺟ ﺎ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ- ﭼﺸ ﻢ ه ﺎی ﻣﻬﻴ ﺐ اﻓﺴ ﻮﻧﮕﺮ، ﭼﺸﻢ ه ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ اﻧﺴ ﺎن ﺳ ﺮزﻧﺶ ﺗﻠﺨ ﯽ ﻣ ﯽ زﻧ ﺪ، ﭼﺸ ﻢ ه ﺎی ﻣﻀﻄﺮب، ﻣﺘﻌﺠﺐ، ﺗﻬﺪﻳﺪﮐﻨﻨ ﺪﻩ و وﻋ ﺪﻩ دهﻨ ﺪﻩ ی او را دﻳ ﺪم و پﺮﺗ ﻮ زﻧ ﺪﮔﯽ ﻣ ﻦ روی اﻳﻦ ﮔﻮی ه ﺎی ﺑ ﺮاق پﺮﻣﻌﻨ ﯽ ﻣﻤ ﺰوج و در ﺗ ﻪ ﺁن ﺟ ﺬب ﺷ ﺪ - اﻳ ﻦ ﺁﻳﻨ ﻪ ی ﺟ ﺬاب هﻤ ﻪ ی هﺴ ﺘﯽ ﻣ ﺮا ﺗ ﺎ ﺁن ﺟ ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﻓﮑ ﺮ ﺑﺸ ﺮ ﻋ ﺎﺟﺰ اﺳ ﺖ ﺑ ﻪ ﺧ ﻮدش ٩
- 11. ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ- ﭼﺸﻢ هﺎی ﻣﻮرب ﺗﺮﮐﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻓﺮوغ ﻣﺎوراء ﻃﺒﻴﻌﯽ و ﻣﺴﺖ ﮐﻨﻨ ﺪﻩ داﺷﺖ، در ﻋﻴﻦ ﺡﺎل ﻣﯽ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ و ﺟ ﺬب ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد، ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ ﭼﺸ ﻢ ه ﺎﻳﺶ ﻣﻨﺎﻇﺮ ﺗﺮﺳﻨﺎک و ﻣﺎوراء ﻃﺒﻴﻌﯽ دﻳ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ه ﺮ ﮐﺴ ﯽ ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮاﻧﺴ ﺖ ﺑ ﻪ ﺑﻴﻨ ﺪ؛ ﮔﻮﻧ ﻪ ه ﺎی ﺑﺮﺟﺴ ﺘﻪ، پﻴﺸ ﺎﻧﯽ ﺑﻠﻨ ﺪ، اﺑﺮوه ﺎی ﺑﺎرﻳ ﮏ ﺑ ﻪ ه ﻢ پﻴﻮﺳ ﺘﻪ، ﻟ ﺐ ه ﺎی ﮔﻮﺷﺖ ﺁﻟﻮی ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز، ﻟﺐ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد ﺗﺎزﻩ از ﻳﮏ ﺑﻮﺳﻪ ﮔ ﺮم ﻃ ﻮﻻﻧﯽ ﺟ ﺪا ﺷ ﺪﻩ وﻟ ﯽ هﻨ ﻮز ﺳ ﻴﺮ ﻧﺸ ﺪﻩ ﺑ ﻮد. ﻣﻮه ﺎی ژوﻟﻴ ﺪﻩ ی ﺳ ﻴﺎﻩ و ﻧﺎﻣﺮﺗ ﺐ دور ﺻ ﻮرت ﻣﻬﺘ ﺎﺑﯽ او را ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮد و ﻳ ﮏ رﺷ ﺘﻪ از ﺁن روی ﺷ ﻘﻴﻘﻪ اش ﭼﺴ ﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮد -ﻟﻄﺎﻓﺖ اﻋﻀ ﺎ و ﺑ ﯽ اﻋﺘﻨ ﺎﺉﯽ اﺛﻴ ﺮی ﺡﺮﮐ ﺎﺗﺶ از ﺳﺴ ﺘﯽ و ﻣ ﻮﻗﺘﯽ ﺑ ﻮدن او ﺡﮑﺎﻳ ﺖ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد، ﻓﻘ ﻂ ﻳ ﮏ دﺧﺘ ﺮ رﻗ ﺎص ﺑ ﺖ ﮐ ﺪﻩ ی هﻨ ﺪ ﻣﻤﮑ ﻦ ﺑ ﻮد ﺡﺮﮐ ﺎت ﻣﻮزون او را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺡﺎﻟﺖ اﻓﺴﺮدﻩ و ﺷﺎدی ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰش هﻤﻪ ی اﻳﻦ ه ﺎ ﻧﺸ ﺎن ﻣ ﯽ داد ﮐ ﻪ او ﻣﺎﻧﻨ ﺪ ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﻴﺴﺖ، اﺻﻼ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ او ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﺒﻮد، او ﻣﺜﻞ ﻳ ﮏ ﻣﻨﻈ ﺮﻩ ی ً رؤﻳﺎی اﻓﻴﻮﻧﯽ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﺟﻠ ﻮﻩ ﮐ ﺮد. او هﻤ ﺎن ﺡ ﺮارت ﻋﺸ ﻘﯽ ﻣﻬ ﺮ ﮐﻴ ﺎﻩ را در ﻣ ﻦ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﮐﺮد، اﻧﺪام ﻧﺎزک و ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎ ﺧ ﻂ ﻣﺘﻨﺎﺳ ﺒﯽ ﮐ ﻪ از ﺷ ﺎﻧﻪ، ﺑ ﺎزو، پﺴ ﺘﺎن ه ﺎ، ﺳﻴﻨﻪ، ﮐﭙﻞ و ﺳﺎق پﺎهﺎﻳﺶ پﺎﻳﻴﻦ ﻣﯽ رﻓ ﺖ ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺗ ﻦ او را از ﺁﻏ ﻮش ﺟﻔﺘﺶ ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷ ﻨﺪ -ﻣﺜ ﻞ ﻣ ﺎدﻩ ی ﻣﻬ ﺮ ﮔﻴ ﺎﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ از ﺑﻐ ﻞ ﺟﻔ ﺘﺶ ﺟ ﺪا ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻟﺒﺎس ﺳ ﻴﺎﻩ ﭼ ﻴﻦ ﺧ ﻮردﻩ ای پﻮﺷ ﻴﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻗﺎﻟ ﺐ و ﭼﺴ ﺐ ﺗ ﻨﺶ ﺑ ﻮد، وﻗﺘ ﯽ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدم ﮔﻮﻳ ﺎ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ از روی ﺟ ﻮﻳﯽ ﮐ ﻪ ﺑ ﻴﻦ او و پﻴﺮﻣ ﺮد ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ﺑﭙﺮد وﻟﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ، ﺁن وﻗﺖ پﻴﺮﻣﺮد زد زﻳﺮﺧﻨ ﺪﻩ، ﺧﻨ ﺪﻩ ی ﺧﺸ ﮏ و زﻧﻨﺪﻩ ای ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮ را ﺑﻪ ﺗﻦ ﺁدم راﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﻳﮏ ﺧﻨﺪﻩ ی ﺳ ﺨﺖ دو رﮔ ﻪ ٠١
- 12. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ و ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺁﻣﻴﺰ ﮐﺮد ﺑﯽ ﺁن ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺗﻐﻴﻴﺮی ﺑﮑﻨﺪ، ﻣﺜﻞ اﻧﻌﮑﺎس ﺧﻨﺪﻩ ای ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻣﻴﺎن ﺗﻬﯽ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣ ﻦ در ﺡ ﺎﻟﯽ ﮐ ﻪ ﺑﻐﻠ ﯽ ﺷ ﺮاب دﺳ ﺘﻢ ﺑ ﻮد، هﺮاﺳ ﺎن از روی ﭼﻬﺎرپﺎﻳ ﻪ پ ﺎﻳﻴﻦ ﺟﺴﺘﻢ -ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﺮا ﻣﯽ ﻟﺮزﻳﺪم، ﻳﮏ ﻧﻮع ﻟﺮزﻩ پﺮ از وﺡﺸﺖ و ﮐﻴ ﻒ ﺑ ﻮد، ﻣﺜ ﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﮔﻮارا و ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ پﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷ ﻢ- ﺑﻐﻠ ﯽ ﺷ ﺮاب را زﻣ ﻴﻦ ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ و ﺳﺮم را ﻣﻴﺎن دو دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ – ﺁﻳﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ، ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ؟ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ- هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺁﻣ ﺪم ﺑﻐﻠ ﯽ ﺷ ﺮاب را ﺑﺮداﺷ ﺘﻢ، وارد اﺗ ﺎق ﺷ ﺪم، دﻳ ﺪم ﻋﻤ ﻮﻳﻢ رﻓﺘﻪ و ﻻی در اﺗﺎق را ﻣﺜﻞ دهﻦ ﻣﺮدﻩ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد -اﻣﺎ زﻧﮓ ﺧﻨﺪﻩ ی ﺧﺸﮏ پﻴﺮﻣﺮد هﻨﻮز ﺗﻮی ﮔﻮﺷﻢ ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد. هﻮا ﺗﺎرﻳﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﭼﺮاغ دود ﻣﯽ زد، وﻟﯽ ﻟﺮزﻩ ی ﻣﮑﻴﻒ و ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﮐﻪ در ﺧﻮدم ﺡﺲ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم هﻨﻮز اﺛﺮش ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻮد -زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ازﻳﻦ ﻟﺤﻈ ﻪ ﺗﻐﻴﻴ ﺮ ﮐ ﺮد- ﺑﻪ ﻳﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد، ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﻪ ﺁن ﻓﺮﺷ ﺘﻪ ی ﺁﺳ ﻤﺎﻧﯽ، ﺁن دﺧﺘ ﺮ اﺛﻴ ﺮی، ﺗ ﺎ ﺁن ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻓﻬﻢ ﺑﺸﺮ ﻋﺎﺟﺰ اﺳﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺧﻮدش را در ﻣﻦ ﺑﮕﺬارد. در اﻳ ﻦ وﻗ ﺖ از ﺧ ﻮد ﺑﻴﺨ ﻮد ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم؛ ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ اﺳ ﻢ او را ﻗ ﺒﻼ ً ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻪ ام. ﺷ ﺮارﻩ ی ﭼﺸ ﻢ ه ﺎﻳﺶ، رﻧﮕ ﺶ، ﺑ ﻮﻳﺶ، ﺡﺮﮐ ﺎﺗﺶ هﻤ ﻪ ﺑ ﻪ ﻧﻈ ﺮ ﻣﻦ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ، ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ روان ﻣﻦ در زﻧﺪﮔﯽ پﻴﺸﻴﻦ در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮزخ ﺑ ﺎ روان او هﻢ ﺟﻮار ﺑﻮدﻩ از ﻳﮏ اﺻﻞ و ﻳﮏ ﻣﺎدﻩ ﺑﻮدﻩ و ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ه ﻢ ﻣﻠﺤ ﻖ ﺷ ﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ درﻳﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺰدﻳﮏ او ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﻢ. هﺮﮔﺰ ﻧﻤ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ او را ﻟﻤﺲ ﺑﮑﻨﻢ، ﻓﻘﻂ اﺷ ﻌﻪ ی ﻧ ﺎﻣﺮﺉﯽ ﮐ ﻪ از ﺗ ﻦ ﻣ ﺎ ﺧ ﺎرج و ﺑ ﻪ ه ﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘ ﻪ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد. اﻳﻦ پﻴﺶ ﺁﻣﺪ وﺡﺸﺖ اﻧﮕﻴﺰ ﮐﻪ ﺑﻪ اوﻟ ﻴﻦ ﻧﮕ ﺎﻩ ﺑ ﻪ ﻧﻈ ﺮ ﻣ ﻦ ﺁﺷ ﻨﺎ ﺁﻣ ﺪ، ﺁﻳﺎ هﻤﻴﺸﻪ دو ﻧﻔﺮ ﻋﺎﺷﻖ هﻤﻴﻦ اﺡﺴﺎس را ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨ ﺪ ﮐ ﻪ ﺳ ﺎﺑﻘﺎ ﻳﮑ ﺪﻳﮕﺮ را دﻳ ﺪﻩ ً ﺑﻮدﻧﺪ، ﮐﻪ راﺑﻄﻪ ی ﻣﺮﻣﻮزی ﻣﻴﺎن ﺁن هﺎ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟ درﻳ ﻦ دﻧﻴ ﺎی پﺴ ﺖ ١١
- 13. ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﻳﺎ ﻋﺸﻖ او را ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﻳﺎ ﻋﺸﻖ هﻴﭻ ﮐﺲ را -ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﺲ دﻳﮕ ﺮی در ﻣﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺑﮑﻨﺪ؟ وﻟﯽ ﺧﻨﺪﻩ ی ﺧﺸﮏ و زﻧﻨﺪﻩ ی پﻴﺮﻣﺮد -اﻳ ﻦ ﺧﻨ ﺪﻩ ی ﻣﺸ ﺌﻮم راﺑﻄﻪ ی ﺑﻴﻦ ﻣﺎ را از هﻢ پﺎرﻩ ﮐﺮد. ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﮑ ﺮ ﺑ ﻮدم. ﭼﻨ ﺪﻳﻦ ﺑ ﺎر ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﺑ ﺮوم از روزﻧ ﻪ ی دﻳ ﻮار ﻧﮕﺎﻩ ﺑﮑﻨﻢ وﻟﯽ از ﺻﺪای ﺧﻨﺪﻩ ی پﻴﺮﻣﺮد ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم، روز ﺑﻌ ﺪ را ه ﻢ ﺑ ﻪ هﻤ ﻴﻦ ﻓﮑ ﺮ ﺑ ﻮدم. ﺁﻳ ﺎ ﻣ ﯽ ﺗﻮاﻧﺴ ﺘﻢ از دﻳ ﺪارش ﺑ ﻪ ﮐﻠ ﯽ ﭼﺸ ﻢ ﺑﭙﻮﺷ ﻢ؟ ﻓ ﺮدای ﺁن روز ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺎ هﺰار ﺗﺮس و ﻟﺮز ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻐﻠﯽ ﺷﺮاب را دوﺑ ﺎرﻩ ﺳ ﺮ ﺟ ﺎﻳﺶ ﺑﮕﺬارم وﻟﯽ هﻤﻴﻦ ﮐﻪ پ ﺮدﻩ ی ﺟﻠ ﻮ پﺴ ﺘﻮ را پ ﺲ زدم و ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدم دﻳ ﻮار ﺳ ﻴﺎﻩ ﺗﺎرﻳﮏ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﻦ ﺑﻮد -اﺻﻼ هﻴﭻ ً ﻣﻨﻔﺬ و روزﻧﻪ ای ﺑﻪ ﺧ ﺎرج دﻳ ﺪﻩ ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﺪ- روزﻧ ﻪ ی ﭼﻬ ﺎر ﮔﻮﺷ ﻪ ی دﻳ ﻮار ﺑ ﻪ ﮐﻠﯽ ﻣﺴﺪود و از ﺟﻨﺲ ﺁن ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد، ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﮐ ﻪ از اﺑﺘ ﺪا وﺟ ﻮد ﻧﺪاﺷ ﺘﻪ اﺳ ﺖ. ﭼﻬﺎرپﺎﻳ ﻪ را پ ﻴﺶ ﮐﺸ ﻴﺪم وﻟ ﯽ ه ﺮ ﭼ ﻪ دﻳﻮاﻧ ﻪ وار روی ﺑﺪﻧ ﻪ ی دﻳ ﻮار ﻣﺸ ﺖ ﻣ ﯽ زدم و ﮔ ﻮش ﻣ ﯽ دادم ﻳ ﺎ ﺟﻠ ﻮ ﭼ ﺮاغ ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم ﮐﻤﺘ ﺮﻳﻦ ﻧﺸ ﺎﻧﻪ ای از روزﻧﻪ ی دﻳﻮار دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ و ﺑﻪ دﻳﻮار ﮐﻠﻔ ﺖ و ﻗﻄ ﻮر ﺽ ﺮﺑﻪ ه ﺎی ﻣ ﻦ ﮐ ﺎرﮔﺮ ﻧﺒﻮد- ﻳﮏ پﺎرﭼﻪ ﺳﺮب ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﺁﻳﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺻ ﺮف ﻧﻈ ﺮ ﮐ ﻨﻢ؟ اﻣ ﺎ دﺳ ﺖ ﺧ ﻮدم ﻧﺒ ﻮد، ازﻳ ﻦ ﺑ ﻪ ﺑﻌ ﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ روﺡﯽ ﮐﻪ در ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﺎﺷﺪ، هﺮ ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﮐﺸﻴﺪم، هﺮ ﭼﻪ ﮐﺸ ﻴﮏ ﮐﺸ ﻴﺪم، هﺮ ﭼﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮدم ﻓﺎﻳﺪﻩ ای ﻧﺪاﺷﺖ. ﺗﻤﺎم اﻃﺮاف ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن را زﻳﺮ پﺎ ﮐﺮدم، ﻧﻪ ﻳ ﮏ روز، ﻧ ﻪ دو روز، ﺑﻠﮑ ﻪ دو ﻣ ﺎﻩ و ﭼﻬ ﺎر روز ﻣﺎﻧﻨ ﺪ اﺷ ﺨﺎص ﺧ ﻮﻧﯽ ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﻣﺤﻞ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮ ﻣ ﯽ ﮔﺮدﻧ ﺪ، ه ﺮ روز ﻃ ﺮف ﻏ ﺮوب، ﻣﺜ ﻞ ﻣ ﺮغ ﺳ ﺮﮐﻨﺪﻩ دور ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ، ﺑﻪ ﻃ ﻮری ﮐ ﻪ هﻤ ﻪ ی ﺳ ﻨﮓ ه ﺎ و هﻤ ﻪ ی رﻳ ﮓ ه ﺎی اﻃ ﺮاف ﺁن را ﻣ ﯽ ﺷ ﻨﺎﺧﺘﻢ، وﻟ ﯽ ه ﻴﭻ اﺛ ﺮی از درﺧ ﺖ ﺳ ﺮو، از ﺟ ﻮی ﺁب و از ٢١
- 14. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐ ﻪ ﺁن ﺟ ﺎ دﻳ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم پﻴ ﺪا ﻧﮑ ﺮدم- ﺁن ﻗ ﺪر ﺷ ﺐ ه ﺎ ﺟﻠ ﻮ ﻣﻬﺘ ﺎب زاﻧ ﻮ ﺑ ﻪ زﻣ ﻴﻦ زدم، از درﺧ ﺖ ه ﺎ، از ﺳ ﻨﮓ ه ﺎ، از ﻣ ﺎﻩ ﮐ ﻪ ﺷ ﺎﻳﺪ او ﺑ ﻪ ﻣ ﺎﻩ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ، اﺳﺘﻐﺎﺛﻪ و ﺗﻀﺮع ﮐﺮدﻩ ام و هﻤﻪ ی ﻣﻮﺟﻮدات را ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ام، وﻟﯽ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ اﺛﺮی از او ﻧﺪﻳﺪم -اﺻﻼ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ هﻤﻪ ی اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ ﺑﻴﻬﻮدﻩ اﺳﺖ، زﻳﺮا ً او ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﭼﻴﺰهﺎی اﻳ ﻦ دﻧﻴ ﺎ راﺑﻄ ﻪ و واﺑﺴ ﺘﮕﯽ داﺷ ﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﺪ- ﻣ ﺜﻼ ﺁﺑ ﯽ ً ﮐﻪ او ﮔﻴﺴﻮاﻧﺶ را ﺑﺎ ﺁن ﺷﺴﺘﺸﻮ ﻣﯽ دادﻩ ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ از ﻳﮏ ﭼﺸﻤﻪ ی ﻣﻨﺤﺼ ﺮ ﺑ ﻪ ﻓﺮد ﻧﺎﺷﻨﺎس و ﻳﺎ ﻏ ﺎری ﺳ ﺤﺮﺁﻣﻴﺰی ﺑ ﻮدﻩ ﺑﺎﺷ ﺪ. ﻟﺒ ﺎس او از ﺗ ﺎر و پ ﻮد پﺸ ﻢ و پﻨﺒﻪ ی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﺒﻮدﻩ و دﺳﺖ ه ﺎی ﻣ ﺎدی، دﺳ ﺖ ه ﺎی ﺁدﻣ ﯽ ﺁن را ﻧﺪوﺧﺘ ﻪ ﺑ ﻮد -او ﻳﮏ وﺟﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮد- ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐ ﻪ ﺁن ﮔ ﻞ ه ﺎی ﻧﻴﻠ ﻮﻓﺮ ﮔ ﻞ ﻣﻌﻤ ﻮﻟﯽ ﻧﺒ ﻮدﻩ، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷ ﺪم اﮔ ﺮ ﺁب ﻣﻌﻤ ﻮﻟﯽ ﺑ ﻪ روﻳ ﺶ ﻣ ﯽ زد ﺻ ﻮرﺗﺶ ﻣ ﯽ پﻼﺳ ﻴﺪ و اﮔ ﺮ ﺑ ﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺑﻠﻨﺪ و ﻇﺮﻳﻔﺶ ﮔﻞ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ ﻣﻌﻤ ﻮﻟﯽ را ﻣ ﯽ ﭼﻴ ﺪ اﻧﮕﺸ ﺘﺶ ﻣﺜ ﻞ ورق ﮔ ﻞ پﮋﻣﺮدﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. هﻤﻪ ی اﻳﻦ هﺎ را ﻓﻬﻤﻴﺪم، اﻳﻦ دﺧﺘﺮ –ﻧﻪ، اﻳﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ- ﺑﺮای ﻣ ﻦ ﺳﺮﭼﺸ ﻤﻪ ی ﺗﻌﺠﺐ و اﻟﻬﺎم ﻧﺎﮔﻔﺘﻨﯽ ﺑﻮد. وﺟﻮدش ﻟﻄﻒ و دﺳ ﺖ ﻧﺰدﻧ ﯽ ﺑ ﻮد. او ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺡ ﺲ پﺮﺳﺘﺶ را در ﻣﻦ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﮐﺮد. ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧ ﻪ، ﻳ ﮏ ﻧﻔ ﺮ ﺁدم ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ او را ﮐﻨﻔﺖ و پﮋﻣﺮدﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد. از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ او را ﮔﻢ ﮐﺮدم، از زﻣﺎﻧﯽ ﮐ ﻪ ﻳ ﮏ دﻳ ﻮار ﺳ ﻨﮕﻴﻦ، ﻳ ﮏ ﺳ ﺪ ﻧﻤﻨ ﺎک ﺑﺪون روزﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﺳﺮب ﺟﻠﻮ ﻣﻦ و او ﮐﺸ ﻴﺪﻩ ﺷ ﺪ، ﺡ ﺲ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ زﻧ ﺪﮔﻴﻢ ﺑﺮای هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﻬﻮدﻩ و ﮔﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. اﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻮازش ﻧﮕﺎﻩ و ﮐﻴﻒ ﻋﻤﻴﻘﯽ ﮐ ﻪ از دﻳﺪﻧﺶ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮدم ﻳﮏ ﻃﺮﻓﻪ ﺑﻮد و ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮاﻳﻢ ﻧﺪاﺷﺖ؛ زﻳﺮا او ﻣﺮا ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑ ﻮد، وﻟﯽ ﻣﻦ اﺡﺘﻴﺎج ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﺸﻢ هﺎ داﺷﺘﻢ و ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﻧﮕ ﺎﻩ او ﮐ ﺎﻓﯽ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ هﻤ ﻪ ی ٣١
- 15. ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﻣﺸﮑﻼت ﻓﻠﺴﻔﯽ و ﻣﻌﻤﺎهﺎی اﻟﻬﯽ را ﺑﺮاﻳﻢ ﺡﻞ ﺑﮑﻨﺪ- ﺑﻪ ﻳﮏ ﻧﮕﺎﻩ او دﻳﮕ ﺮ رﻣ ﺰ و اﺳﺮاری وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ازﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪار ﻣﺸ ﺮوب و ﺗﺮﻳ ﺎک ﺧ ﻮدم اﻓ ﺰودم، اﻣ ﺎ اﻓﺴ ﻮس ﺑ ﻪ ﺟ ﺎی اﻳ ﻦ ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ داروه ﺎی ﻧﺎاﻣﻴ ﺪی ﻓﮑ ﺮ ﻣ ﺮا ﻓﻠ ﺞ و ﮐﺮﺧ ﺖ ﺑﮑﻨ ﺪ، ﺑ ﻪ ﺟ ﺎی اﻳ ﻦ ﮐ ﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﮑﻨﻢ، روز ﺑﻪ روز، ﺳﺎﻋﺖ ﺑ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺖ، دﻗﻴﻘ ﻪ ﺑ ﻪ دﻗﻴﻘ ﻪ ﻓﮑ ﺮ او، اﻧ ﺪام او، ﺻﻮرت او، ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از پﻴﺶ ﺟﻠﻮم ﻣﺠﺴﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺁﻳﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﮑ ﻨﻢ؟ ﭼﺸ ﻢ ه ﺎﻳﻢ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎز ﺑ ﻮد و ﻳ ﺎ روی ه ﻢ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ در ﺧﻮاب و در ﺑﻴ ﺪاری او ﺟﻠ ﻮ ﻣ ﻦ ﺑ ﻮد. از ﻣﻴ ﺎن روزﻧ ﻪ ی پﺴ ﺘﻮی اﺗ ﺎﻗﻢ، ﻣﺜ ﻞ ﺷ ﺒﯽ ﮐ ﻪ ﻓﮑ ﺮ و ﻣﻨﻄ ﻖ ﻣ ﺮدم را ﻓ ﺮا ﮔﺮﻓﺘ ﻪ، از ﻣﻴ ﺎن ﺳ ﻮراخ ﭼﻬﺎرﮔﻮﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ داﻳﻢ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻮد. ﺁﺳﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺡﺮام ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، ﺁﻳﺎ ﭼﻄﻮر ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺁﺳﺎﻳﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟ هﺮ روز ﺗﻨ ﮓ ﻏ ﺮوب ﻋ ﺎدت ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﮔ ﺮدش ﺑ ﺮوم، ﻧﻤ ﯽ داﻧ ﻢ ﭼ ﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ و اﺻﺮار داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﻮی ﺁب، درﺧ ﺖ ﺳ ﺮو، و ﺑﺘ ﻪ ی ﮔ ﻞ ﻧﻴﻠ ﻮﻓﺮ را پﻴ ﺪا ﺑﮑ ﻨﻢ- هﻤ ﺎن ﻃ ﻮری ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﺗﺮﻳ ﺎک ﻋ ﺎدت ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدم، هﻤ ﺎن ﻃ ﻮر ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ ﮔﺮدش ﻋﺎدت داﺷﺘﻢ، ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻧﻴﺮوﻳﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر وادار ﻣﯽ ﮐ ﺮد. در ﺗﻤ ﺎم راﻩ هﻤ ﻪ اش ﺑ ﻪ ﻓﮑ ﺮ او ﺑ ﻮدم، ﺑ ﻪ ﻳ ﺎد اوﻟ ﻴﻦ دﻳ ﺪاری ﮐ ﻪ از او ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدم و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺤﻠﯽ ﮐﻪ روز ﺳﻴﺰدﻩ ﺑﺪر او را در ﺁن ﺟﺎ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدم پﻴﺪا ﺑﮑ ﻨﻢ.- اﮔ ﺮ ﺁن ﺟﺎ را پﻴﺪا ﻣﯽ ﮐ ﺮدم، اﮔ ﺮ ﻣ ﯽ ﺗﻮاﻧﺴ ﺘﻢ زﻳ ﺮ ﺁن درﺧ ﺖ ﺳ ﺮو ﺑﻨﺸ ﻴﻨﻢ ﺡﺘﻤ ﺎ در ً زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺁراﻣﺸﯽ ﺗﻮﻟﻴ ﺪ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ؛ وﻟ ﯽ اﻓﺴ ﻮس، ﺑ ﻪ ﺟ ﺰ ﺧﺎﺷ ﺎک و ﺷ ﻦ داغ و اﺳﺘﺨﻮان دﻧﺪﻩ ی اﺳﺐ و ﺳﮕﯽ ﮐﻪ روی ﺧﺎﮐﺮوﺑﻪ هﺎ ﺑ ﻮ ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﻴﺪ ﭼﻴ ﺰ دﻳﮕ ﺮی ﻧﺒﻮد- ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺡﻘﻴﻘﺘﺎ ﺑﺎ او ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم؟ هﺮﮔﺰ، ﻓﻘﻂ او را دزدﮐ ﯽ و پﻨﻬ ﺎﻧﯽ ً از ﻳ ﮏ ﺳ ﻮراخ، از ﻳ ﮏ روزﻧ ﻪ ی ﺑ ﺪﺑﺨﺖ پﺴ ﺘﻮی اﺗ ﺎﻗﻢ دﻳ ﺪم - ﻣﺜ ﻞ ﺳ ﮓ ٤١
- 16. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ ﮔﺮﺳﻨﻪ ای ﮐﻪ روی ﺧﺎﮐﺮوﺑﻪ هﺎ ﺑﻮ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ و ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، اﻣﺎ هﻤ ﻴﻦ ﮐ ﻪ از دور زﺑﻴﻞ ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ از ﺗﺮس ﻣﯽ رود پﻨﻬﺎن ﻣﯽ ﺷﻮد، ﺑﻌﺪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدد ﺗﮑ ﻪ ه ﺎی ِ ﻟﺬﻳﺬ ﺧﻮدش را در ﺧﺎﮐﺮوﺑﻪ ی ﺗﺎزﻩ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﮑﻨﺪ. ﻣﻦ ه ﻢ هﻤ ﺎن ﺡ ﺎل را داﺷ ﺘﻢ، وﻟﯽ اﻳﻦ روزﻧﻪ ﻣﺴﺪود ﺷﺪﻩ ﺑﻮد - ﺑﺮای ﻣﻦ او ﻳﮏ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺗ ﺮ و ﺗ ﺎزﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ روی ﺧﺎﮐﺮوﺑﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺷﺐ ﺁﺧﺮی ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ه ﺮ ﺷ ﺐ ﺑ ﻪ ﮔ ﺮدش رﻓ ﺘﻢ، ه ﻮا ﮔﺮﻓﺘ ﻪ و ﺑ ﺎراﻧﯽ ﺑ ﻮد و ﻣ ﻪ ﻏﻠﻴﻈ ﯽ در اﻃ ﺮاف پﻴﭽﻴ ﺪﻩ ﺑ ﻮد -در ه ﻮای ﺑ ﺎراﻧﯽ ﮐ ﻪ از زﻧﻨ ﺪﮔﯽ رﻧ ﮓ ه ﺎ و ﺑﯽ ﺡﻴﺎﺉﯽ ﺧﻄﻮط اﺷﻴﺎء ﻣﯽ ﮐﺎهﺪ، ﻣﻦ ﻳﮏ ﻧﻮع ﺁزادی و راﺡﺘﯽ ﺡﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎران اﻓﮑﺎر ﺗﺎرﻳﮏ ﻣﺮا ﻣﯽ ﺷﺴ ﺖ -درﻳ ﻦ ﺷ ﺐ ﺁن ﭼ ﻪ ﮐ ﻪ ﻧﺒﺎﻳ ﺪ ﺑﺸﻮد ﺷ ﺪ- ﻣ ﻦ ﺑ ﯽ ارادﻩ پﺮﺳ ﻪ ﻣ ﯽ زدم وﻟ ﯽ درﻳ ﻦ ﺳ ﺎﻋﺖ ه ﺎی ﺗﻨﻬ ﺎﻳﯽ، درﻳ ﻦ دﻗﻴﻘﻪ هﺎ ﮐﻪ درﺳﺖ ﻣﺪت ﺁن ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺗ ﺮ از هﻤﻴﺸ ﻪ ﺻ ﻮرت ه ﻮل و ﻣﺤﻮ او ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ از پﺸﺖ اﺑﺮ و دود ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺻﻮرت ﺑ ﯽ ﺡﺮﮐ ﺖ و ﺑﯽ ﺡﺎﻟﺘﺶ ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺎﺷﯽ هﺎی روی ﺟﻠﺪ ﻗﻠﻤﺪان ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﺠﺴﻢ ﺑﻮد. وﻗﺘ ﯽ ﮐ ﻪ ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ ﮔﻤ ﺎن ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ ﺧﻴﻠ ﯽ از ﺷ ﺐ ﮔﺬﺷ ﺘﻪ ﺑ ﻮد و ﻣ ﻪ اﻧﺒ ﻮهﯽ در ه ﻮا ﻣﺘ ﺮاﮐﻢ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد، ﺑ ﻪ ﻃ ﻮری ﮐ ﻪ درﺳ ﺖ ﺟﻠ ﻮ پ ﺎﻳﻢ را ﻧﻤ ﯽ دﻳ ﺪم. وﻟ ﯽ از روی ﻋﺎدت، از روی ﺡﺲ ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ ﮐﻪ در ﻣﻦ ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺟﻠﻮ در ﺧﺎﻧ ﻪ ام ﮐ ﻪ رﺳ ﻴﺪم دﻳ ﺪم ﻳ ﮏ هﻴﮑ ﻞ ﺳ ﻴﺎﻩ پ ﻮش، هﻴﮑ ﻞ زﻧ ﯽ روی ﺳ ﮑﻮی در ﺧﺎﻧ ﻪ ام ﻧﺸﺴﺘﻪ. ﮐﺒﺮﻳﺖ زدم ﮐﻪ ﺟﺎی ﮐﻠﻴﺪ ﻗﻔﻞ را پﻴﺪا ﺑﮑﻨﻢ وﻟﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼ ﺮا ﺑ ﯽ ارادﻩ ﭼﺸ ﻤﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف هﻴﮑﻞ ﺳﻴﺎﻩ پﻮش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ و دو ﭼﺸﻢ ﻣﻮرب، دو ﭼﺸ ﻢ درﺷ ﺖ ﺳ ﻴﺎﻩ ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﺻﻮرت ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ ﻻﻏﺮی ﺑﻮد، هﻤﺎن ﭼﺸﻢ هﺎﻳﯽ را ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﺻ ﻮرت اﻧﺴ ﺎن ﺧﻴﺮﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﯽ ﺁن ﮐ ﻪ ﻧﮕ ﺎﻩ ﺑﮑﻨ ﺪ، ﺷ ﻨﺎﺧﺘﻢ. اﮔ ﺮ او را ﺳ ﺎﺑﻖ ﺑ ﺮ اﻳ ﻦ ه ﻢ ﻧﺪﻳ ﺪﻩ ٥١
- 17. ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﺑﻮدم، ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ -ﻧﻪ، ﮔ ﻮل ﻧﺨ ﻮردﻩ ﺑ ﻮدم، اﻳ ﻦ هﻴﮑ ﻞ ﺳ ﻴﺎﻩ پ ﻮش او ﺑ ﻮد- ﻣ ﻦ ﻣﺜﻞ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁدم ﺧﻮاب ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ، ﺧﻮدش ﻣﯽ داﻧﺪ ﮐ ﻪ ﺧ ﻮاب اﺳ ﺖ و ﻣ ﯽ ﺧﻮاه ﺪ ﺑﻴﺪار ﺑﺸﻮد اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧ ﺪ، ﻣ ﺎت و ﻣﻨ ﮓ اﻳﺴ ﺘﺎدم ﺳ ﺮ ﺟ ﺎی ﺧ ﻮدم ﺧﺸ ﮏ ﺷ ﺪم، ﮐﺒﺮﻳﺖ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺳﻮﺧﺖ و اﻧﮕﺸﺖ ه ﺎﻳﻢ را ﺳ ﻮزاﻧﻴﺪ، ﺁن وﻗ ﺖ ﻳ ﮏ ﻣﺮﺗﺒ ﻪ ﺑ ﻪ ﺧ ﻮدم ﺁﻣﺪم، ﮐﻠﻴﺪ را در ﻗﻔﻞ پﻴﭽﺎﻧﻴﺪم، در ﺑﺎز ﺷ ﺪ، ﺧ ﻮدم را ﮐﻨ ﺎر ﮐﺸ ﻴﺪم- او ﻣﺜ ﻞ ﮐﺴ ﯽ ﮐ ﻪ راﻩ را ﺑﺸﻨﺎﺳ ﺪ از روی ﺳ ﮑﻮ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪ، از داﻻن ﺗﺎرﻳ ﮏ ﮔﺬﺷ ﺖ. در اﺗ ﺎﻗﻢ را ﺑ ﺎز ﮐ ﺮد و ﻣ ﻦ ه ﻢ پﺸ ﺖ ﺳ ﺮ او وارد اﺗ ﺎﻗﻢ ﺷ ﺪم. دﺳ ﺖ پﺎﭼ ﻪ ﭼ ﺮاغ را روﺷ ﻦ ﮐ ﺮدم، دﻳ ﺪم او رﻓﺘ ﻪ روی ﺗﺨﺘﺨ ﻮاب ﻣ ﻦ دراز ﮐﺸ ﻴﺪﻩ. ﺻ ﻮرﺗﺶ در ﺳ ﺎﻳﻪ واﻗ ﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ او ﻣﺮا ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ، ﺻﺪاﻳﻢ را ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴ ﺖ ﺑﺸ ﻨﻮد ﻳ ﺎ ﻧﻪ، ﻇﺎهﺮا ﻧﻪ ﺡﺎﻟﺖ ﺗﺮس داﺷﺖ و ﻧﻪ ﻣﻴﻞ ﻣﻘﺎوﻣﺖ. ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺑ ﺪون ارادﻩ ً ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد. ﺁﻳ ﺎ ﻧ ﺎﺧﻮش ﺑ ﻮد؟ راه ﺶ را ﮔ ﻢ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد؟ او ﺑ ﺪون ارادﻩ ﻣﺎﻧﻨ ﺪ ﻳ ﮏ ﻧﻔ ﺮ ﺧ ﻮاﺑﮕﺮد ﺁﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮد -درﻳ ﻦ ﻟﺤﻈ ﻪ ه ﻴﭻ ﻣﻮﺟ ﻮدی ﺡ ﺎﻻﺗﯽ را ﮐ ﻪ ﻃ ﯽ ﮐ ﺮدم ام ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮاﻧ ﺪ ﺗﺼ ﻮر ﺑﮑﻨ ﺪ- ﻳ ﮏ ﺟ ﻮر درد ﮔ ﻮارا و ﻧ ﺎﮔﻔﺘﻨﯽ ﺡ ﺲ ﮐ ﺮدم -ﻧ ﻪ، ﮔ ﻮل ﻧﺨﻮردﻩ ﺑﻮدم، اﻳﻦ هﻤﺎن زن، هﻤﺎن دﺧﺘﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑ ﺪون ﺗﻌﺠ ﺐ، ﺑ ﺪون ﻳ ﮏ ﮐﻠﻤ ﻪ ﺡﺮف وارد اﺗ ﺎق ﻣ ﻦ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد. هﻤﻴﺸ ﻪ پ ﻴﺶ ﺧ ﻮدم ﺗﺼ ﻮر ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ اوﻟ ﻴﻦ ﺑﺮﺧ ﻮرد ﻣ ﺎ هﻤ ﻴﻦ ﻃ ﻮر ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد. اﻳ ﻦ ﺡﺎﻟ ﺖ ﺑ ﺮاﻳﻢ ﺡﮑ ﻢ ﻳ ﮏ ﺧ ﻮاب ژرف ﺑﯽ پﺎﻳﺎن را داﺷﺖ، ﭼﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺧﻴﻠﯽ ﻋﻤﻴﻖ رﻓﺖ ﺗ ﺎ ﺑﺸ ﻮد ﭼﻨ ﻴﻦ ﺧ ﻮاﺑﯽ را دﻳﺪ و اﻳﻦ ﺳﮑﻮت ﺑﺮاﻳﻢ ﺡﮑﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﺟﺎوداﻧﯽ را داﺷﺖ، ﭼﻮن در ﺡﺎﻟ ﺖ ازل و اﺑﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﺡﺮف زد. ﺑﺮای ﻣﻦ او در ﻋﻴﻦ ﺡ ﺎل ﻳ ﮏ زن ﺑ ﻮد و ﻳ ﮏ ﭼﻴ ﺰ ﻣ ﺎوراء ﺑﺸ ﺮی ﺑ ﺎ ﺧ ﻮدش داﺷ ﺖ. ﺻ ﻮرﺗﺶ ﻳ ﮏ ﻓﺮاﻣﻮﺷ ﯽ ﮔ ﻴﺞ ﮐﻨﻨ ﺪﻩ ی هﻤ ﻪ ی ﺻ ﻮرت ه ﺎی ﺁدم ه ﺎی ٦١
- 18. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ دﻳﮕ ﺮ را ﺑ ﺮاﻳﻢ ﻣ ﯽ ﺁورد ﺑ ﻪ ﻃ ﻮری ﮐ ﻪ از ﺗﻤﺎﺷ ﺎی او ﻟ ﺮزﻩ ﺑ ﻪ اﻧ ﺪاﻣﻢ اﻓﺘ ﺎد و زاﻧﻮهﺎﻳﻢ ﺳﺴﺖ ﺷﺪ. درﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﮔﺬﺷ ﺖ دردﻧ ﺎک زﻧ ﺪﮔﯽ ﺧ ﻮدم را پﺸ ﺖ ﭼﺸﻢ هﺎی درﺷﺖ، ﭼﺸﻢ هﺎی ﺑﯽ اﻧﺪازﻩ درﺷﺖ او دﻳ ﺪم، ﭼﺸ ﻢ ه ﺎی ﺗ ﺮ و ﺑ ﺮاق، ﻣﺜ ﻞ ﮔ ﻮی اﻟﻤ ﺎس ﺳ ﻴﺎهﯽ ﮐ ﻪ در اﺷ ﮏ اﻧﺪاﺧﺘ ﻪ ﺑﺎﺷ ﻨﺪ. در ﭼﺸ ﻢ ه ﺎﻳﺶ -در ﭼﺸﻢ هﺎی ﺳﻴﺎهﺶ ﺷﺐ اﺑﺪی و ﺗ ﺎرﻳﮑﯽ ﻣﺘﺮاﮐﻤ ﯽ را ﮐ ﻪ ﺟﺴ ﺘﺠﻮ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم پﻴ ﺪا ﮐﺮدم و در ﺳﻴﺎهﯽ ﻣﻬﻴﺐ اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ﺁن ﻏﻮﻃﻪ ور ﺷﺪم، ﻣﺜﻞ اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻗ ﻮﻩ ای را از درون وﺟ ﻮدم ﺑﻴ ﺮون ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﻨﺪ، زﻣ ﻴﻦ زﻳ ﺮ پ ﺎﻳﻢ ﻣ ﯽ ﻟﺮزﻳ ﺪ و اﮔ ﺮ زﻣ ﻴﻦ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮدم ﻳﮏ ﮐﻴﻒ ﻧﺎﮔﻔﺘﻨﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم. ﻗﻠﺒﻢ اﻳﺴﺘﺎد، ﺟﻠﻮ ﻧﻔﺲ ﺧﻮدم را ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸ ﻢ و او ﻣﺎﻧﻨ ﺪ اﺑﺮ ﻳﺎ دود ﻧﺎپﺪﻳﺪ ﺑﺸﻮد، ﺳﮑﻮت او ﺡﮑﻢ ﻣﻌﺠ ﺰ را داﺷ ﺖ، ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻳ ﮏ دﻳ ﻮار ﺑﻠ ﻮرﻳﻦ ﻣﻴ ﺎن ﻣ ﺎ ﮐﺸ ﻴﺪﻩ اﻧ ﺪ، ازﻳ ﻦ دم، ازﻳ ﻦ ﺳ ﺎﻋﺖ و ﻳ ﺎ اﺑ ﺪﻳﺖ ﺧﻔ ﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم -ﭼﺸﻢ هﺎی ﺧﺴﺘﻪ ی او ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻳ ﮏ ﭼﻴ ﺰ ﻏﻴﺮﻃﺒﻴﻌ ﯽ ﮐ ﻪ هﻤ ﻪ ﮐ ﺲ ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮاﻧ ﺪ ﺑ ﻪ ﺑﻴﻨ ﺪ، ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﮐ ﻪ ﻣ ﺮگ را دﻳ ﺪﻩ ﺑﺎﺷ ﺪ، ﺁهﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻪ ه ﻢ رﻓ ﺖ، پﻠﮏ هﺎی ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺷ ﺪ و ﻣ ﻦ ﻣﺎﻧﻨ ﺪ ﻏﺮﻳﻘ ﯽ ﮐ ﻪ ﺑﻌ ﺪ از ﺗﻘ ﻼء و ﺟ ﺎن ﮐﻨ ﺪن روی ﺁب ﻣ ﯽ ﺁﻳ ﺪ از ﺷ ﺪت ﺡ ﺮارت ﺗ ﺐ ﺑ ﻪ ﺧ ﻮدم ﻟﺮزﻳ ﺪم و ﺑ ﺎ ﺳ ﺮ ﺁﺳ ﺘﻴﻦ ﻋ ﺮق روی پﻴﺸﺎﻧﻴﻢ را پﺎک ﮐﺮدم. ﺻ ﻮرت او هﻤ ﺎن ﺡﺎﻟ ﺖ ﺁرام و ﺑ ﯽ ﺡﺮﮐ ﺖ را داﺷ ﺖ وﻟ ﯽ ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺗﮑﻴﺪﻩ ﺗﺮ و ﻻﻏﺮﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. هﻤﻴﻦ ﻃﻮر دراز ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﻧﺎﺧﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪ ی دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را ﻣﯽ ﺟﻮﻳﺪ-رﻧﮓ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ و از پﺸﺖ رﺧﺖ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﺎزﮐﯽ ﮐﻪ ﭼﺴﺐ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﺧﻂ ﺳﺎق پﺎ، ﺑﺎزو، و دو ﻃﺮف ﺳﻴﻨﻪ و ﺗﻤﺎم ﺗﻨﺶ پﻴﺪا ﺑﻮد. ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﻪ او را ﺑﻬﺘ ﺮ ﺑ ﻪ ﺑﻴ ﻨﻢ ﻣ ﻦ ﺧ ﻢ ﺷ ﺪم، ﭼ ﻮن ﭼﺸ ﻢ ه ﺎﻳﺶ ﺑﺴ ﺘﻪ ﺷ ﺪﻩ ﺑﻮد. اﻣﺎ هﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐ ﺮدم ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ او از ﻣ ﻦ ﺑ ﻪ ﮐﻠ ﯽ دور ٧١
- 19. ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ اﺳﺖ. ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺡﺲ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ هﻴﭻ وﺟﻪ از ﻣﮑﻨﻮﻧﺎت ﻗﻠﺐ او ﺧﺒ ﺮ ﻧﺪاﺷ ﺘﻢ و هﻴﭻ راﺑﻄﻪ ای ﺑﻴﻦ ﻣﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻴﺰی ﺑﮕﻮﻳﻢ وﻟ ﯽ ﺗﺮﺳ ﻴﺪم ﮔ ﻮش او، ﮔ ﻮش ه ﺎی ﺡﺴ ﺎس او ﮐ ﻪ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑﻪ ﻳ ﮏ ﻣﻮﺳ ﻴﻘﯽ دور ﺁﺳ ﻤﺎﻧﯽ و ﻣﻼﻳ ﻢ ﻋ ﺎدت داﺷ ﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﺪ از ﺻ ﺪای ﻣ ﻦ ﻣﺘﻨﻔ ﺮ ﺑﺸﻮد. ﺑﻪ ﻓﮑﺮم رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﻳﺎ ﺗﺸﻨﻪ اش ﺑﺎﺷﺪ، رﻓ ﺘﻢ در پﺴ ﺘﻮی اﺗ ﺎﻗﻢ ﺗ ﺎ ﭼﻴ ﺰی ﺑ ﺮاﻳﺶ پﻴ ﺪا ﮐ ﻨﻢ -اﮔ ﺮ ﭼ ﻪ ﻣ ﯽ داﻧﺴ ﺘﻢ ﮐ ﻪ ه ﻴﭻ ﭼﻴ ﺰ در ﺧﺎﻧ ﻪ ﺑ ﻪ ه ﻢ ﻧﻤﯽ رﺳﺪ، اﻣﺎ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻟﻬﺎم ﺷﺪ، ﺑﺎﻻی رف ﻳﮏ ﺑﻐﻠﯽ ﺷﺮاب ﮐﻬﻨ ﻪ ﮐ ﻪ از پ ﺪرم ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ارث رﺳ ﻴﺪﻩ ﺑ ﻮد داﺷ ﺘﻢ- ﭼﻬ ﺎر پﺎﻳ ﻪ را ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ، ﺑﻐﻠ ﯽ ﺷ ﺮاب را پﺎﻳﻴﻦ ﺁوردم، پﺎورﭼﻴﻦ پﺎورﭼﻴﻦ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﺨﻮاب رﻓ ﺘﻢ، دﻳ ﺪم ﻣﺎﻧﻨ ﺪ ﺑﭽ ﻪ ی ﺧﺴ ﺘﻪ و ﮐﻮﻓﺘﻪ ای ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮد. او ﮐﺎﻣﻼ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮد و ﻣﮋﻩ هﺎی ﺑﻠﻨﺪش ﻣﺜﻞ ﻣﺨﻤﻞ ﺑﻪ ً هﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد- ﺳﺮ ﺑﻐﻠﯽ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﻳ ﮏ پﻴﺎﻟ ﻪ ﺷ ﺮاب از ﻻی دﻧ ﺪان ه ﺎی ﮐﻠﻴ ﺪ ﺷﺪﻩ اش ﺁهﺴﺘﻪ در دهﻦ او رﻳﺨﺘﻢ. ﺑﺮای اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در زﻧﺪﮔﻴﻢ اﺡﺴﺎس ﺁراﻣ ﺶ ﻧﺎﮔﻬ ﺎن ﺗﻮﻟﻴ ﺪ ﺷ ﺪ. ﭼ ﻮن دﻳ ﺪم اﻳ ﻦ ﭼﺸﻢ هﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ، ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺳﻼﺗﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮐﺎﺑﻮﺳ ﯽ ﮐ ﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﮕﺎل ﺁهﻨﻴﻨﺶ درون ﻣﺮا ﻣﯽ ﻓﺸﺮد، ﮐﻤﯽ ﺁرام ﮔﺮﻓﺖ. ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮدم را ﺁوردم ﮐﻨﺎر ﺗﺨ ﺖ ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ و ﺑ ﻪ ﺻ ﻮرت او ﺧﻴ ﺮﻩ ﺷ ﺪم -ﭼ ﻪ ﺻ ﻮرت ﺑﭽ ﻪ ﮔﺎﻧ ﻪ ای، ﭼ ﻪ ﺡﺎﻟﺖ ﻏﺮﻳﺒﯽ! ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ زن، اﻳﻦ دﺧﺘﺮ، ﻳﺎ اﻳﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ی ﻋﺬاب ﭼﻮن ﻧﻤ ﯽ داﻧ ﻢ ﭼ ﻪ اﺳ ﻤﯽ روﻳ ﺶ ﺑﮕ ﺬارم، ﺁﻳ ﺎ ﻣﻤﮑ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ زﻧ ﺪﮔﯽ دوﮔﺎﻧ ﻪ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺁن ﻗﺪر ﺁرام، ﺁن ﻗﺪر ﺑﯽ ﺗﮑﻠﻒ؟ ﺡ ﺎﻻ ﻣ ﻦ ﻣ ﯽ ﺗﻮاﻧﺴ ﺘﻢ ﺡ ﺮارت ﺗ ﻨﺶ را ﺡ ﺲ ﺑﮑ ﻨﻢ و ﺑ ﻮی ﻧﻤﻨ ﺎﮐﯽ ﮐ ﻪ از ﮔﻴﺴﻮان ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺳ ﻴﺎهﺶ ﻣﺘﺼ ﺎﻋﺪ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ ﺑﺒ ﻮﻳﻢ -ﻧﻤ ﯽ داﻧ ﻢ ﭼ ﺮا دﺳ ﺖ ﻟ ﺮزان ٨١
- 20. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ ﺧﻮدم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم، ﭼﻮن دﺳﺘﻢ ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎرم ﻧﺒﻮد، و رون زﻟﻔﺶ ﮐﺸﻴﺪم- زﻟﻔﯽ ﮐ ﻪ هﻤﻴﺸﻪ روی ﺷﻘﻴﻘﻪ ه ﺎﻳﺶ ﭼﺴ ﺒﻴﺪﻩ ﺑ ﻮد، ﺑﻌ ﺪ اﻧﮕﺸ ﺘﺎﻧﻢ را در زﻟﻔ ﺶ ﻓ ﺮو ﺑ ﺮدم -ﻣﻮه ﺎی او ﺳ ﺮد و ﻧﻤﻨ ﺎک ﺑ ﻮد- ﺳ ﺮد، ﮐ ﺎﻣﻼ ﺳ ﺮد ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﮐ ﻪ ﭼﻨ ﺪ روز ً ﻣ ﯽ ﮔﺬﺷ ﺖ ﮐ ﻪ ﻣ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد- ﻣ ﻦ اﺷ ﺘﺒﺎﻩ ﻧﮑ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدم، او ﻣ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد -دﺳ ﺘﻢ را از ﺗﻮی پﻴﺶ ﺳ ﻴﻨﻪ او ﺑ ﺮدﻩ روی پﺴ ﺘﺎن و ﻗﻠ ﺒﺶ ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ- ﮐﻤﺘ ﺮﻳﻦ ﺗﭙﺸ ﯽ اﺡﺴ ﺎس ﻧﻤﯽ ﺷﺪ، ﺁﻳﻨﻪ را ﺁوردم ﺟﻠﻮ ﺑﻴﻨﯽ او ﮔﺮﻓﺘﻢ، وﻟﯽ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ اﺛﺮ زﻧﺪﮔﯽ در او وﺟ ﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺡﺮارت ﺗﻦ ﺧﻮدم او را ﮔ ﺮم ﺑﮑ ﻨﻢ، ﺡ ﺮارت ﺧ ﻮدم را ﺑ ﻪ او ﺑ ﺪهﻢ و ﺳﺮدی ﻣﺮگ را از او ﺑﮕﻴﺮم ﺷﺎﻳﺪ ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ وﺳ ﻴﻠﻪ ﺑﺘ ﻮاﻧﻢ روح ﺧ ﻮدم را در ﮐﺎﻟﺒ ﺪ او ﺑﺪﻣﻢ -ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﮐﻨﺪم رﻓﺘﻢ روی ﺗﺨﺖ ﺧﻮاب پﻬﻠﻮﻳﺶ ﺧﻮاﺑﻴﺪم- ﻣﺜﻞ ﻧ ﺮ و ﻣ ﺎدﻩ ﻣﻬﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﺑﻪ هﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ، اﺻﻼ ﺗﻦ او ﻣﺜﻞ ﺗﻦ ﻣﺎدﻩ ی ﻣﻬﺮ ﮔﻴ ﺎﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ از ً ﻧﺮ ﺧﻮدش ﺟﺪا ﮐ ﺮدﻩ ﺑﺎﺷ ﻨﺪ و هﻤ ﺎن ﻋﺸ ﻖ ﺳ ﻮزان ﻣﻬ ﺮ ﮔﻴ ﺎﻩ را داﺷ ﺖ -ده ﻨﺶ ﮔﺲ و ﺗﻠﺦ ﻣﺰﻩ ﻃﻌﻢ ﺗﻪ ﺧﻴﺎر را ﻣﯽ داد، ﺗﻤ ﺎم ﺗ ﻨﺶ ﻣﺜ ﻞ ﺗﮕ ﺮگ ﺳ ﺮد ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد. ﺡﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧ ﻮن در ﺷ ﺮﻳﺎﻧﻢ ﻣﻨﺠﻤ ﺪ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ و اﻳ ﻦ ﺳ ﺮﻣﺎ ﺗ ﺎ ﺗ ﻪ ﻗﻠ ﺐ ﻣ ﻦ ﻧﻔﻮذ ﻣﯽ ﮐﺮد. هﻤﻪ ی ﮐﻮﺷﺶ هﺎی ﻣﻦ ﺑﻴﻬ ﻮدﻩ ﺑ ﻮد، از ﺗﺨ ﺖ پ ﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣ ﺪم، رﺧ ﺘﻢ را پﻮﺷﻴﺪم. ﻧﻪ، دروغ ﻧﺒﻮد، او اﻳﻦ ﺟﺎ در اﺗﺎق ﻣﻦ در رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﻦ ﺁﻣﺪ و ﺗ ﻨﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﺮد. ﺗﻨﺶ و روﺡﺶ هﺮ دو را ﺑﻪ ﻣﻦ داد! ﺗﺎ زﻧ ﺪﻩ ﺑ ﻮد، ﺗ ﺎ زﻣ ﺎﻧﯽ ﮐ ﻪ ﭼﺸ ﻢ ه ﺎﻳﺶ از زﻧ ﺪﮔﯽ ﺳﺮﺷ ﺎر ﺑ ﻮد، ﻓﻘ ﻂ ﻳﺎدﮔ ﺎر ﭼﺸﻤﺶ ﻣﺮا ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﯽ داد، وﻟﯽ ﺡﺎﻻ ﺑﯽ ﺡﺲ و ﺡﺮﮐﺖ، ﺳ ﺮد و ﺑ ﺎ ﭼﺸ ﻢ ه ﺎی ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺧﻮدش را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻦ ﮐﺮد- ﺑﺎ ﭼﺸﻢ هﺎی ﺑﺴﺘﻪ! اﻳﻦ هﻤﺎن ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا زهﺮﺁﻟﻮد ﮐﺮدﻩ ﺑ ﻮد و ﻳ ﺎ اﺻ ﻼ زﻧ ﺪﮔﯽ ً ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ زهﺮﺁﻟﻮد ﺑﺸﻮد و ﻣ ﻦ ﺑ ﻪ ﺟ ﺰ زﻧ ﺪﮔﯽ زهﺮﺁﻟ ﻮد زﻧ ﺪﮔﯽ دﻳﮕ ﺮی ٩١
- 21. ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴ ﺘﻢ داﺷ ﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﻢ- ﺡ ﺎﻻ اﻳ ﻦ ﺟ ﺎ در اﺗ ﺎﻗﻢ ﺗ ﻦ و ﺳ ﺎﻳﻪ اش را ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ داد -روح ﺷﮑﻨﻨﺪﻩ و ﻣﻮﻗﺘﯽ او ﮐﻪ هﻴﭻ راﺑﻄﻪ ای ﺑﺎ دﻧﻴ ﺎی زﻣﻴﻨﻴ ﺎن ﻧﺪاﺷ ﺖ از ﻣﻴ ﺎن ﻟﺒ ﺎس ﺳ ﻴﺎﻩ ﭼ ﻴﻦ ﺧ ﻮردﻩ اش ﺁهﺴ ﺘﻪ ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣ ﺪ، از ﻣﻴ ﺎن ﺟﺴ ﻤﯽ ﮐ ﻪ او را ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و در دﻧﻴﺎی ﺳﺎﻳﻪ هﺎی ﺳﺮﮔﺮدان رﻓﺖ، ﮔﻮﻳﺎ ﺳﺎﻳﻪ ی ﻣ ﺮا ه ﻢ ﺑ ﺎ ﺧﻮدش ﺑﺮد. وﻟﯽ ﺗﻨﺶ ﺑﯽ ﺡﺲ و ﺡﺮﮐﺖ ﺁن ﺟﺎ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد -ﻋﻀﻼت ﻧﺮم و ﻟﻤ ﺲ او، رگ و پ ﯽ و اﺳ ﺘﺨﻮان ه ﺎﻳﺶ ﻣﻨﺘﻈ ﺮ پﻮﺳ ﻴﺪﻩ ﺷ ﺪن ﺑﻮدﻧ ﺪ و ﺧ ﻮراک ﻟﺬﻳ ﺬی ﺑﺮای ﮐﺮم هﺎ و ﻣﻮش هﺎی زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد- ﻣﻦ درﻳ ﻦ اﺗ ﺎق ﻓﻘﻴ ﺮ پ ﺮ از ﻧﮑﺒﺖ و ﻣﺴﮑﻨﺖ، در اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﻮر ﺑﻮد، در ﻣﻴﺎن ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺷ ﺐ ﺟ ﺎوداﻧﯽ ﮐ ﻪ ﻣﺮا ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﺪﻧ ﻪ ی دﻳﻮاره ﺎ ﻓ ﺮو رﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮد، ﺑﺎﻳﺴ ﺘﯽ ﻳ ﮏ ﺷ ﺐ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺗﺎرﻳﮏ ﺳﺮد و ﺑﯽ اﻧﺘﻬﺎ در ﺟﻮار ﻣﺮدﻩ ﺑﺴ ﺮ ﺑﺒ ﺮم -ﺑ ﺎ ﻣ ﺮدﻩ ی او- ﺑ ﻪ ﻧﻈ ﺮم ﺁﻣ ﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ دﻧﻴﺎ، دﻧﻴﺎﺳﺖ، ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑ ﻮدﻩ ام ﻳ ﮏ ﻣ ﺮدﻩ، ﻳ ﮏ ﻣ ﺮدﻩ ی ﺳ ﺮد و ﺑ ﯽ ﺡ ﺲ و ﺡﺮﮐﺖ در اﺗﺎق ﺗﺎرﻳﮏ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ. درﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ اﻓﮑﺎرم ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، ﻳﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد ﻋﺠﻴﺐ در ﻣﻦ ﺗﻮﻟﻴ ﺪ ﺷ ﺪ. ﭼ ﻮن زﻧ ﺪﮔﻴﻢ ﻣﺮﺑ ﻮط ﺑ ﻪ هﻤ ﻪ ی هﺴ ﺘﯽ ه ﺎﺉﯽ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ ﮐ ﻪ دور ﻣ ﻦ ﺑﻮدﻧ ﺪ، ﺑ ﻪ هﻤ ﻪ ی ﺳ ﺎﻳﻪ ه ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ در اﻃ ﺮاﻓﻢ ﻣ ﯽ ﻟﺮزﻳﺪﻧ ﺪ، و واﺑﺴ ﺘﮕﯽ ﻋﻤﻴ ﻖ و ﺟ ﺪاﻳﯽ ﻧﺎپ ﺬﻳﺮ ﺑ ﺎ دﻧﻴ ﺎ و ﺡﺮﮐ ﺖ ﻣﻮﺟ ﻮدات و ﻃﺒﻴﻌ ﺖ داﺷ ﺘﻢ و ﺑ ﻪ وﺳ ﻴﻠﻪ ی رﺷﺘﻪ هﺎی ﻧﺎﻣﺮﺉﯽ ﺟﺮﻳﺎن اﺽ ﻄﺮاﺑﯽ ﺑ ﻴﻦ ﻣ ﻦ و هﻤ ﻪ ی ﻋﻨﺎﺻ ﺮ ﻃﺒﻴﻌ ﺖ ﺑﺮﻗ ﺮار ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﮑﺮ و ﺧﻴﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻏﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ -ﻣﻦ ﻗﺎدر ﺑ ﻮدم ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺑﻪ رﻣﻮز ﻧﻘﺎﺷﯽ هﺎی ﻗﺪﻳﻤﯽ، ﺑﻪ اﺳ ﺮار ﮐﺘ ﺎب ه ﺎی ﻣﺸ ﮑﻞ ﻓﻠﺴ ﻔﻪ، ﺑ ﻪ ﺡﻤﺎﻗﺖ ازﻟﯽ اﺷﮑﺎل و اﻧﻮاع پﯽ ﺑﺒﺮم. زﻳ ﺮا درﻳ ﻦ ﻟﺤﻈ ﻪ ﻣ ﻦ در ﮔ ﺮدش زﻣ ﻴﻦ و َ اﻓﻼک، در ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎی رﺳ ﺘﻨﯽ ه ﺎ و ﺟﻨ ﺒﺶ ﺟ ﺎﻧﻮران ﺷ ﺮﮐﺖ داﺷ ﺘﻢ، ﮔﺬﺷ ﺘﻪ و ﺁﻳﻨﺪﻩ، دور و ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ اﺡﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﻣﻦ ﺷﺮﻳﮏ و ﺗﻮأم ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ٠٢
- 22. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ در اﻳ ﻦ ﺟ ﻮر ﻣﻮاﻗ ﻊ ه ﺮ ﮐ ﺲ ﺑ ﻪ ﻳ ﮏ ﻋ ﺎدت ﻗ ﻮی زﻧ ﺪﮔﯽ ﺧ ﻮدش، ﺑ ﻪ ﻳ ﮏ وﺳﻮاس ﺧ ﻮد پﻨﺎهﻨ ﺪﻩ ﻣ ﯽ ﺷ ﻮد: ﻋ ﺮق ﺧ ﻮر ﻣ ﯽ رود ﻣﺴ ﺖ ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﺪ، ﻧﻮﻳﺴ ﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ، ﺡﺠﺎر ﺳﻨﮓ ﺗﺮاﺷﯽ ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﺪ و ه ﺮ ﮐ ﺪام دق دل و ﻋﻘ ﺪﻩ ی ﺧﻮدﺷ ﺎن را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ی ﻓﺮار در ﻣﺤﺮک ﻗﻮی زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺧ ﺎﻟﯽ ﻣ ﯽ ﮐﻨﻨ ﺪ و درﻳ ﻦ ﻣﻮاﻗ ﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ هﻨﺮﻣﻨﺪ ﺡﻘﻴﻘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ از ﺧﻮدش ﺷﺎهﮑﺎری ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﻴ ﺎورد -وﻟ ﯽ ﻣ ﻦ، ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ ﺑ ﯽ ذوق و ﺑﻴﭽ ﺎرﻩ ﺑ ﻮدم، ﻳ ﮏ ﻧﻘ ﺎش روی ﺟﻠ ﺪ ﻗﻠﻤ ﺪان، ﭼ ﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ؟ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﺧﺸﮏ و ﺑﺮاق و ﺑﯽ روح ﮐﻪ هﻤﻪ اش ﺑﻪ ﻳﮏ ﺷﮑﻞ ﺑﻮد ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﺸﻢ ﮐ ﻪ ﺷ ﺎهﮑﺎر ﺑﺸ ﻮد؟ اﻣ ﺎ در ﺗﻤ ﺎم هﺴ ﺘﯽ ﺧ ﻮدم ذوق ﺳﺮﺷ ﺎر و ﺡ ﺮارت ﻣﻔﺮﻃ ﯽ ﺡ ﺲ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم، ﻳ ﮏ ﺟ ﻮر وﻳ ﺮ و ﺷ ﻮر ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ ﺑﻮد، ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻳﻦ ﭼﺸﻢ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای هﻤﻴﺸﻪ ﺑ ﻪ ه ﻢ ﺑﺴ ﺘﻪ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد روی ﮐﺎﻏ ﺬ ﺑﮑﺸ ﻢ و ﺑ ﺮای ﺧ ﻮدم ﻧﮕ ﻪ دارم. اﻳ ﻦ ﺡ ﺲ ﻣ ﺮا وادار ﮐ ﺮد ﮐ ﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮدم را ﻋﻤﻠﯽ ﺑﮑﻨﻢ، ﻳﻌﻨﯽ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد. ﺁن هﻢ وﻗﺘﯽ ﮐ ﻪ ﺁدم ﺑ ﺎ ﻳ ﮏ ﻣﺮدﻩ ﻣﺤﺒﻮس اﺳﺖ. هﻤﻴﻦ ﻓﮑﺮ ﺷﺎدی ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ در ﻣﻦ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﮐﺮد. ﺑ ﺎﻻﺧﺮﻩ ﭼ ﺮاغ را ﮐ ﻪ دود ﻣ ﯽ زد ﺧ ﺎﻣﻮش ﮐ ﺮدم، دو ﺷ ﻤﻌﺪان ﺁوردم و ﺑ ﺎﻻی ﺳ ﺮ او روﺷ ﻦ ﮐ ﺮدم -ﺟﻠ ﻮ ﻧ ﻮر ﻟ ﺮزان ﺷ ﻤﻊ ﺡﺎﻟ ﺖ ﺻ ﻮرﺗﺶ ﺁرام ﺗ ﺮ ﺷ ﺪ و در ﺳﺎﻳﻪ روﺷﻦ اﺗﺎق ﺡﺎﻟﺖ ﻣﺮﻣﻮز و اﺛﻴﺮی ﺑ ﻪ ﺧ ﻮدش ﮔﺮﻓ ﺖ- ﮐﺎﻏ ﺬ و ﻟ ﻮازم ﮐ ﺎرم را ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺁﻣﺪم ﮐﻨﺎر ﺗﺨ ﺖ او -ﭼ ﻮن دﻳﮕ ﺮ اﻳ ﻦ ﺗﺨ ﺖ ﻣ ﺎل او ﺑ ﻮد- ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ اﻳﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺁهﺴﺘﻪ و ﺧﺮدﻩ ﺧﺮدﻩ ﻣﺤﮑﻮم ﺑ ﻪ ﺗﺠﺰﻳ ﻪ و ﻧﻴﺴ ﺘﯽ ﺑ ﻮد، اﻳ ﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﻇﺎهﺮا ﺑﯽ ﺡﺮﮐﺖ و ﺑﻪ ﻳﮏ ﺡﺎﻟﺖ ﺑﻮد ﺳﺮ ﻓﺎرغ از روﻳﺶ ﺑﮑﺸﻢ، روی ً ﮐﺎﻏﺬ ﺧﻄﻮط اﺻ ﻠﯽ ﺁن را ﺽ ﺒﻂ ﺑﮑ ﻨﻢ -هﻤ ﺎن ﺧﻄ ﻮﻃﯽ ﮐ ﻪ ازﻳ ﻦ ﺻ ﻮرت در ﻣ ﻦ ﻣﺆﺛﺮ ﺑ ﻮد اﻧﺘﺨ ﺎب ﺑﮑ ﻨﻢ. ﻧﻘﺎﺷ ﯽ ه ﺮ ﭼﻨ ﺪ ﻣﺨﺘﺼ ﺮ و ﺳ ﺎدﻩ ﺑﺎﺷ ﺪ وﻟ ﯽ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺗ ﺄﺛﻴﺮ ﺑﮑﻨﺪ و روﺡﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، اﻣﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻋﺎدت ﺑ ﻪ ﻧﻘﺎﺷ ﯽ ﭼ ﺎپﯽ روی ﺟﻠ ﺪ ﻗﻠﻤ ﺪان ١٢
- 23. ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدم ﺡ ﺎﻻ ﺑﺎﻳ ﺪ ﻓﮑ ﺮ ﺧ ﻮدم را ﺑ ﻪ ﮐ ﺎر ﺑﻴﻨ ﺪازم و ﺧﻴ ﺎل ﺧ ﻮدم ﻳﻌﻨ ﯽ ﺁن ﻣﻮهﻮﻣﯽ ﮐﻪ از ﺻﻮرت او در ﻣﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮ داﺷﺖ پﻴﺶ ﺧﻮدم ﻣﺠﺴﻢ ﺑﮑﻨﻢ، ﻳﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﺑﻴﻨﺪازم ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﻢ را ﺑﺒﻨ ﺪم و ﺧ ﻂ ه ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ از ﺻ ﻮرت او اﻧﺘﺨ ﺎب ﻣﯽ ﮐﺮدم روی ﮐﺎﻏﺬ ﺑﻴﺎورم ﺗﺎ ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ وﺳ ﻴﻠﻪ ﺑ ﺎ ﻓﮑ ﺮ ﺧ ﻮدم ﺷ ﺎﻳﺪ ﺗﺮﻳ ﺎﮐﯽ ﺑ ﺮای روح ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺷﺪﻩ ام پﻴﺪا ﺑﮑﻨﻢ -ﺑ ﺎﻻﺧﺮﻩ در زﻧ ﺪﮔﯽ ﺑ ﯽ ﺡﺮﮐ ﺖ ﺧ ﻂ ه ﺎ و َﺷ ﮑﺎل ا پﻨﺎﻩ ﺑﺮدم. اﻳ ﻦ ﻣﻮﺽ ﻮع ﺑ ﺎ ﺷ ﻴﻮﻩ ی ﻧﻘﺎﺷ ﯽ ﻣ ﺮدﻩ ی ﻣ ﻦ ﺗﻨﺎﺳ ﺐ ﻣﺨﺼﻮﺻ ﯽ داﺷ ﺖ -ﻧﻘﺎﺷﯽ از روی ﻣﺮدﻩ- اﺻﻼ ﻣﻦ ﻧﻘﺎش ﻣﺮدﻩ هﺎ ﺑﻮدم. وﻟﯽ ﭼﺸﻢ ه ﺎ، ﭼﺸ ﻢ ه ﺎی ً ﺑﺴﺘﻪ ی او، ﺁﻳﺎ ﻻزم داﺷﺘﻢ ﮐﻪ دوﺑﺎرﻩ ﺁن هﺎ را ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻢ، ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﺪر ﮐ ﺎﻓﯽ در ﻓﮑ ﺮ و ﻣﻐﺰ ﻣﻦ ﻣﺠﺴﻢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ؟ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﮏ ﺻﺒﺢ ﭼﻨﺪ ﺑ ﺎر از روی ﺻ ﻮرت او ﻧﻘﺎﺷ ﯽ ﮐ ﺮدم وﻟ ﯽ ه ﻴﭻ ﮐﺪام ﻣﻮاﻓ ﻖ ﻣ ﻴﻠﻢ ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﺪ، ه ﺮ ﭼ ﻪ ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﻴﺪم پ ﺎرﻩ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم –از اﻳ ﻦ ﮐ ﺎر ﻧ ﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم و ﻧﻪ ﮔﺬﺷﺘﻦ زﻣﺎن را ﺡﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺗﺎرﻳﮏ روﺷ ﻦ ﺑ ﻮد، روﺷ ﻨﺎﻳﯽ ﮐ ﺪری از پﺸ ﺖ ﺷﻴﺸ ﻪ ه ﺎی پﻨﺠ ﺮﻩ داﺧ ﻞ اﺗ ﺎﻗﻢ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد، ﻣ ﻦ ﻣﺸ ﻐﻮل ﺗﺼ ﻮﻳﺮی ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﻧﻈ ﺮم از هﻤ ﻪ ﺑﻬﺘ ﺮ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد وﻟ ﯽ ﭼﺸ ﻢ ه ﺎ، ﺁن ﭼﺸ ﻢ ه ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﺡ ﺎل ﺳ ﺮزﻧﺶ ﺑ ﻮد ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﮐ ﻪ ﮔﻨﺎه ﺎن پ ﻮزش ﻧﺎپ ﺬﻳﺮی از ﻣ ﻦ ﺳ ﺮزدﻩ ﺑﺎﺷ ﺪ، ﺁن ﭼﺸ ﻢ ه ﺎ را ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮاﻧﺴ ﺘﻢ روی ﮐﺎﻏ ﺬ ﺑﻴ ﺎورم -ﻳ ﮏ ﻣﺮﺗﺒ ﻪ هﻤ ﻪ ی زﻧ ﺪﮔﯽ و ﻳ ﺎدﺑﻮد ﺁن ﭼﺸ ﻢ ه ﺎ از ﺧ ﺎﻃﺮم ﻣﺤ ﻮ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد- ﮐﻮﺷ ﺶ ﻣ ﻦ ﺑﻴﻬ ﻮدﻩ ﺑ ﻮد، ه ﺮ ﭼ ﻪ ﺑ ﻪ ﺻ ﻮرت او ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم، ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮاﻧﺴ ﺘﻢ ﺡﺎﻟ ﺖ ﺁن را ﺑ ﻪ ﺧ ﺎﻃﺮ ﺑﻴ ﺎورم. ﻧﺎﮔﻬ ﺎن دﻳ ﺪم در هﻤ ﻴﻦ وﻗ ﺖ ﮔﻮﻧﻪ هﺎی او ﮐﻢ ﮐﻢ رﻧ ﮓ اﻧ ﺪاﺧﺖ، ﻳ ﮏ رﻧ ﮓ ﺳ ﺮخ ﺟﮕﺮﮐ ﯽ ﻣﺜ ﻞ رﻧ ﮓ ﮔﻮﺷ ﺖ ﺟﻠ ﻮ دﮐ ﺎن ﻗﺼ ﺎﺑﯽ ﺑ ﻮد، ﺟ ﺎن ﮔﺮﻓ ﺖ و ﭼﺸ ﻢ ه ﺎی ﺑ ﯽ اﻧ ﺪازﻩ ﺑ ﺎز و ﻣﺘﻌﺠ ﺐ او ٢٢
- 24. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ -ﭼﺸ ﻢ ه ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ هﻤ ﻪ ی ﻓ ﺮوغ زﻧ ﺪﮔﯽ در ﺁن ﺟﻤ ﻊ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد و ﺑ ﺎ روﺷ ﻨﺎﻳﯽ ﻧﺎﺧﻮﺷﯽ ﻣﯽ درﺧﺸﻴﺪ، ﭼﺸﻢ هﺎی ﺑﻴﻤﺎر ﺳﺮزﻧﺶ دهﻨﺪﻩ ی او ﺧﻴ ﻞ ﺁهﺴ ﺘﻪ ﺑ ﺎز و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺧﻴﺮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد- ﺑ ﺮای اوﻟ ﻴﻦ ﺑ ﺎر ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ او ﻣﺘﻮﺟ ﻪ ﻣ ﻦ ﺷ ﺪ، ﺑ ﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و دوﺑﺎرﻩ ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺶ ﺑﻪ هﻢ رﻓﺖ -اﻳﻦ پﻴﺸﺎﻣﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای ﺑﻴﺶ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﻴﺪ وﻟﯽ ﮐ ﺎﻓﯽ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ ﺡﺎﻟ ﺖ ﭼﺸ ﻢ ه ﺎی او را ﺑﮕﻴ ﺮم و روی ﮐﺎﻏ ﺬ ﺑﻴﺎورم- ﺑ ﺎ ﻧ ﻴﺶ ﻗﻠ ﻢ ﻣ ﻮ اﻳ ﻦ ﺡﺎﻟ ﺖ را ﮐﺸ ﻴﺪم و اﻳ ﻦ دﻓﻌ ﻪ دﻳﮕ ﺮ ﻧﻘﺎﺷ ﯽ را پ ﺎرﻩ ﻧﮑﺮدم. ﺑﻌﺪ از ﺳﺮﺟﺎﻳﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم، ﺁهﺴﺘﻪ ﻧﺰدﻳﮏ او رﻓ ﺘﻢ، ﺑ ﻪ ﺧﻴ ﺎﻟﻢ زﻧ ﺪﻩ اﺳ ﺖ، زﻧ ﺪﻩ ﺷ ﺪﻩ، ﻋﺸ ﻖ ﻣ ﻦ در ﮐﺎﻟﺒ ﺪ او روح دﻣﻴ ﺪﻩ - اﻣ ﺎ از ﻧﺰدﻳ ﮏ ﺑ ﻮی ﻣ ﺮدﻩ، ﺑ ﻮی ﻣ ﺮدﻩ ی ﺗﺠﺰﻳ ﻪ ﺷ ﺪﻩ را ﺡ ﺲ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم، روی ﺗ ﻨﺶ ﮐ ﺮم ه ﺎی ﮐﻮﭼ ﮏ دره ﻢ ﻣ ﯽ ﻟﻮﻟﻴﺪﻧ ﺪ و دو ﻣﮕ ﺲ زﻧﺒ ﻮر ﻃﻼﻳ ﯽ دور او ﺟﻠ ﻮ روﺷ ﻨﺎﻳﯽ ﺷ ﻤﻊ پ ﺮواز ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ- او ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد وﻟﯽ ﭼﺮا، ﭼﻄﻮر ﭼﺸﻢ ه ﺎﻳﺶ ﺑ ﺎز ﺷ ﺪ؟ ﻧﻤ ﯽ داﻧ ﻢ. ً ﺁﻳﺎ در ﺡﺎﻟﺖ رؤﻳﺎ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدم، ﺁﻳﺎ ﺡﻘﻴﻘﺖ داﺷﺖ؟ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺴﯽ اﻳﻦ پﺮﺳﺶ را از ﻣﻦ ﺑﮑﻨ ﺪ، وﻟ ﯽ اﺻ ﻞ ﮐ ﺎر ﺻ ﻮرت او -ﻧ ﻪ، ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺶ ﺑﻮد و ﺡﺎﻻ اﻳﻦ ﭼﺸﻢ ه ﺎ را داﺷ ﺘﻢ، روح ﭼﺸ ﻢ ه ﺎﻳﺶ را روی ﮐﺎﻏ ﺬ داﺷ ﺘﻢ و دﻳﮕ ﺮ ﺗ ﻨﺶ ﺑ ﻪ درد ﻣ ﻦ ﻧﻤ ﯽ ﺧ ﻮرد، اﻳ ﻦ ﺗﻨ ﯽ ﮐ ﻪ ﻣﺤﮑ ﻮم ﺑ ﻪ ﻧﻴﺴ ﺘﯽ و ﻃﻌﻤﻪ ی ﮐﺮم هﺎ و ﻣﻮش هﺎی زﻳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻮد -ﺡﺎﻻ ازﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ او در اﺧﺘﻴ ﺎر ﻣ ﻦ ﺑﻮد، ﻧﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ی او. هﺮ دﻗﻴﻘﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮدم ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻢ- ﻧﻘﺎﺷﯽ را ﺑﺎ اﺡﺘﻴﺎط هﺮ ﭼ ﻪ ﺗﻤ ﺎم ﺗ ﺮ ﺑ ﺮدم در ﻗ ﻮﻃﯽ ﺡﻠﺒ ﯽ ﺧ ﻮدم ﮐ ﻪ ﺟﺎی دﺧﻠﻢ ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻢ و در پﺴﺘﻮی اﺗﺎﻗﻢ پﻨﻬﺎن ﮐﺮدم. ﺷﺐ پ ﺎورﭼﻴﻦ پ ﺎورﭼﻴﻦ ﻣ ﯽ رﻓ ﺖ. ﮔﻮﻳ ﺎ ﺑ ﻪ اﻧ ﺪازﻩ ی ﮐ ﺎﻓﯽ ﺧﺴ ﺘﮕﯽ در ﮐ ﺮدﻩ ﺑﻮد، ﺻﺪاهﺎی دور دﺳﺖ ﺧﻔﻴﻒ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﻴﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﻳ ﮏ ﻣ ﺮغ ﻳ ﺎ پﺮﻧ ﺪﻩ ی ٣٢
- 25. ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ رهﮕﺬری ﺧﻮاب ﻣﯽ دﻳ ﺪ، ﺷ ﺎﻳﺪ ﮔﻴ ﺎﻩ ه ﺎ ﻣ ﯽ روﻳﻴﺪﻧ ﺪ -در اﻳ ﻦ وﻗ ﺖ ﺳ ﺘﺎرﻩ ه ﺎی رﻧﮓ پﺮﻳﺪﻩ پﺸﺖ ﺗﻮدﻩ هﺎی اﺑﺮ ﻧﺎپﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. روی ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﻔﺲ ﻣﻼﻳ ﻢ ﺻ ﺒﺢ را ﺡﺲ ﮐﺮدم و در هﻤﻴﻦ وﻗﺖ ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮوس از دور ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﻣﺮدﻩ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ؟ ﺑﺎ ﻣﺮدﻩ ای ﮐﻪ ﺗﻨﺶ ﺷﺮوع ﺑ ﻪ ﺗﺠﺰﻳ ﻪ ﺷ ﺪن ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد؟ اول ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻟﻢ رﺳﻴﺪ او را در اﺗﺎق ﺧﻮدم ﭼﺎل ﺑﮑ ﻨﻢ، ﺑﻌ ﺪ ﻓﮑ ﺮ ﮐ ﺮدم او را ﺑﺒﺮم ﺑﻴﺮون و در ﭼﺎهﯽ ﺑﻴﻨ ﺪازم -در ﭼ ﺎهﯽ ﮐ ﻪ دور ﺁن ﮔ ﻞ ه ﺎی ﻧﻴﻠ ﻮﻓﺮ ﮐﺒ ﻮد روﻳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ- اﻣﺎ هﻤﻪ ی اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ ﺑﺮای اﻳ ﻦ ﮐ ﻪ ﮐﺴ ﯽ ﻧﺒﻴﻨ ﺪ ﭼﻘ ﺪر ﻓﮑ ﺮ، ﭼﻘ ﺪر زﺡﻤ ﺖ و ﺗﺮدﺳ ﺘﯽ ﻻزم داﺷ ﺖ! ﺑ ﻪ ﻋ ﻼوﻩ ﻧﻤ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﮐ ﻪ ﻧﮕ ﺎﻩ ﺑﻴﮕﺎﻧ ﻪ ﺑ ﻪ او ﺑﻴﻔﺘﺪ، هﻤﻪ ی اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ و ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم اﻧﺠ ﺎم ﺑ ﺪهﻢ -ﻣ ﻦ ﺑ ﻪ درک، اﺻﻼ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از او ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ای داﺷﺖ؟ اﻣﺎ او، هﺮﮔﺰ، هﺮﮔﺰ، هﻴﭻ ً ََ ﮐﺲ از ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ، هﻴﭻ ﮐﺲ ﺑ ﻪ ﻏﻴ ﺮ از ﻣ ﻦ ﻧﻤ ﯽ ﺑﺎﻳﺴ ﺘﯽ ﮐ ﻪ ﭼﺸ ﻤﺶ ﺑ ﻪ ﻣﺮدﻩ ی او ﺑﻴﻔﺘﺪ -او ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد در اﺗﺎق ﻣﻦ، ﺟﺴﻢ ﺳﺮد و ﺳﺎﻳﻪ اش را ﺗﺴ ﻠﻴﻢ ﻣ ﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﺑﺮای اﻳ ﻦ ﮐ ﻪ ﮐ ﺲ دﻳﮕ ﺮی او را ﻧﺒﻴﻨ ﺪ، ﺑ ﺮای اﻳ ﻦ ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﻧﮕ ﺎﻩ ﺑﻴﮕﺎﻧ ﻪ ﺁﻟﻮدﻩ ﻧﺸﻮد- ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻓﮑﺮی ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﻴﺪ: اﮔﺮ ﺗ ﻦ او را ﺗﮑ ﻪ ﺗﮑ ﻪ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم و در ﭼﻤﺪان، هﻤﺎن ﭼﻤﺪان ﮐﻬﻨﻪ ی ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ و ﺑ ﺎ ﺧ ﻮدم ﻣ ﯽ ﺑ ﺮدم ﺑﻴ ﺮون -دور، ﺧﻴﻠﯽ دور از ﭼﺸﻢ ﻣﺮدم و ﺁن را ﭼﺎل ﻣﯽ ﮐﺮدم-. اﻳﻦ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﮑﺮدم، ﮐﺎرد دﺳﺘﻪ اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ ﮐﻪ در پﺴﺘﻮی اﺗﺎﻗﻢ داﺷ ﺘﻢ ﺁوردم و ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎ دﻗﺖ اول ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎﻩ ﻧﺎزﮐﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﺎر ﻋﻨﮑﺒﻮت او را در ﻣﻴ ﺎن ﺧﻮدش ﻣﺤﺒﻮس ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد، ﺗﻨﻬ ﺎ ﭼﻴ ﺰی ﮐ ﻪ ﺑ ﺪﻧﺶ را پﻮﺷ ﺎﻧﺪﻩ ﺑ ﻮد- پ ﺎرﻩ ﮐ ﺮدم: ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ او ﻗﺪ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﭼﻮن ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺟﻠ ﻮﻩ ﮐ ﺮد، ﺑﻌ ﺪ ﺳﺮش را ﺟﺪا ﮐﺮدم، ﭼﮑﻪ هﺎی ﺧﻮن ﻟﺨﺘ ﻪ ﺷ ﺪﻩ ی ﺳ ﺮد از ﮔﻠ ﻮﻳﺶ ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣ ﺪ؛ ﺑﻌ ﺪ دﺳ ﺖ ه ﺎ و پﺎه ﺎﻳﺶ را ﺑﺮﻳ ﺪم و هﻤ ﻪ ی ﺗ ﻦ او را ﺑ ﺎ اﻋﻀ ﺎﻳﺶ ﻣﺮﺗ ﺐ در ٤٢
- 26. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ ﭼﻤﺪان ﺟﺎ دادم و ﻟﺒﺎﺳﺶ، هﻤﺎن ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎﻩ را روﻳﺶ ﮐﺸﻴﺪم، در ﭼﻤﺪان را ﻗﻔ ﻞ ﮐ ﺮدم و ﮐﻠﻴ ﺪش را در ﺟﻴ ﺒﻢ ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ. هﻤ ﻴﻦ ﮐ ﻪ ﻓ ﺎرغ ﺷ ﺪم ﻧﻔ ﺲ راﺡﺘ ﯽ ﮐﺸ ﻴﺪم، ﭼﻤﺪان را ﺑﺮداﺷﺘﻢ وزن ﮐﺮدم، ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد، هﻴﭻ وﻗﺖ ﺁن ﻗ ﺪر اﺡﺴ ﺎس ﺧﺴ ﺘﮕﯽ در ﻣ ﻦ پﻴ ﺪا ﻧﺸ ﺪﻩ ﺑ ﻮد- ﻧ ﻪ، هﺮﮔ ﺰ ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮاﻧﺴ ﺘﻢ ﭼﻤ ﺪان را ﺑ ﻪ ﺗﻨﻬ ﺎﻳﯽ ﺑ ﺎ ﺧ ﻮدم ﺑﺒﺮم. هﻮا دوﺑﺎرﻩ اﺑﺮ و ﺑﺎران ﺧﻔﻴﻔﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﻴ ﺮون رﻓ ﺘﻢ ﺗ ﺎ ﺷ ﺎﻳﺪ ﮐﺴ ﯽ را پﻴ ﺪا ﺑﮑ ﻨﻢ ﮐ ﻪ ﭼﻤ ﺪان را هﻤ ﺮاﻩ ﻣ ﻦ ﺑﻴ ﺎورد -در ﺁن ﺡ ﻮاﻟﯽ دﻳ ﺎری دﻳ ﺪﻩ ّ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ، ﮐﻤ ﯽ دورﺗ ﺮ درﺳ ﺖ دﻗ ﺖ ﮐ ﺮدم، از پﺸ ﺖ ه ﻮای ﻣ ﻪ ﺁﻟ ﻮد پﻴﺮﻣ ﺮدی را دﻳﺪم ﮐﻪ ﻗﻮز ﮐﺮدﻩ و زﻳﺮ ﻳﮏ درﺧﺖ ﺳﺮو ﻧﺸﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮد. ﺻ ﻮرﺗﺶ را ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ ﺷ ﺎل ﮔ ﺮدن پﻬﻨ ﯽ پﻴﭽﻴ ﺪﻩ ﺑ ﻮد دﻳ ﺪﻩ ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﺪ- ﺁهﺴ ﺘﻪ ﻧﺰدﻳ ﮏ او رﻓ ﺘﻢ. هﻨ ﻮز ﭼﻴ ﺰی ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم، پﻴﺮﻣ ﺮد ﺧﻨ ﺪﻩ ی دو رﮔ ﻪ ی ﺧﺸ ﮏ و زﻧﻨ ﺪﻩ ای ﮐ ﺮد ﺑ ﻪ ﻃ ﻮری ﮐ ﻪ ﻣﻮهﺎی ﺗﻨﻢ راﺳﺖ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »اﮔﻪ ﺡﻤﺎل ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺡﺎﺽﺮم هﺎن- ﻳﻪ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ی ﻧﻌ ﺶ ﮐ ﺶ ه ﻢ دارم- ﻣﻦ هﺮ روز ﻣﺮدﻩ هﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮم ﺷ ﺎﻋﺒﺪاﻟﻌﻈﻴﻢ ﺧ ﺎک ﻣ ﯽ ﺳ ﭙﺮم ه ﺎن، ﻣ ﻦ ﺗ ﺎﺑﻮت ه ﻢ ﻣ ﯽ ﺳ ﺎزم، ﺑ ﻪ اﻧ ﺪازﻩ ی ه ﺮ ﮐﺴ ﯽ ﺗ ﺎﺑﻮت دارم ﺑ ﻪ ﻃ ﻮری ﮐ ﻪ ﻣ ﻮ ﻧﻤﯽ زﻧﻪ، ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺡﺎﺽﺮم، هﻤﻴﻦ اﻵن!« ﻗﻬﻘﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺷﺎﻧﻪ هﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزﻳﺪ. ﻣﻦ ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷ ﺎرﻩ ﺑ ﻪ ﺳ ﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ام ﮐﺮدم وﻟﯽ او ﻓﺮﺻﺖ ﺡﺮف زدن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاد و ﮔﻔﺖ: »ﻻزم ﻧﻴﺲ، ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺗﻮ رو ﺑﻠﺪم، هﻤﻴﻦ اﻵن هﺎن.« از ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ام ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ، رﻓ ﺘﻢ در اﺗ ﺎﻗﻢ و ﭼﻤ ﺪان ﻣ ﺮدﻩ را ﺑ ﻪ زﺡﻤ ﺖ ﺗ ﺎ دم در ﺁوردم. دﻳ ﺪم ﻳ ﮏ ﮐﺎﻟﺴ ﮑﻪ ی ﻧﻌ ﺶ ﮐ ﺶ ﮐﻬﻨ ﻪ و اﺳﻘﺎط دم در اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن دو اﺳﺐ ﺳﻴﺎﻩ ﻻﻏﺮ ﻣﺜﻞ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷ ﺪﻩ، پﻴﺮﻣ ﺮد ٥٢
- 27. ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﻗﻮزﮐﺮدﻩ، ﺁن ﺑ ﺎﻻ روی ﻧﺸ ﻴﻤﻦ ﻧﺸﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮد و ﻳ ﮏ ﺷ ﻼق ﺑﻠﻨ ﺪ در دﺳ ﺖ داﺷ ﺖ، وﻟﯽ اﺻﻼ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﮑﻨﺪ- ﻣ ﻦ ﭼﻤ ﺪان را ﺑ ﻪ زﺡﻤ ﺖ در درون ً ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐ ﻪ ﻣﻴ ﺎﻧﺶ ﺟ ﺎی ﻣﺨﺼﻮﺻ ﯽ ﺑ ﺮای ﺗ ﺎﺑﻮت ﺑ ﻮد. ﺧ ﻮدم ه ﻢ رﻓ ﺘﻢ ﺑ ﺎﻻ ﻣﻴ ﺎن ﺟ ﺎی ﺗ ﺎﺑﻮت دراز ﮐﺸ ﻴﺪم و ﺳ ﺮم را روی ﻟﺒ ﻪ ی ﺁن ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ ﺗ ﺎ ﺑﺘ ﻮاﻧﻢ اﻃ ﺮاف را ﺑ ﻪ ﺑﻴ ﻨﻢ. ﺑﻌ ﺪ ﭼﻤ ﺪان را روی ﺳ ﻴﻨﻪ ام ﻟﻐﺰاﻧﻴ ﺪم و ﺑ ﺎ دو دﺳ ﺘﻢ ﻣﺤﮑ ﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ. ﺷﻼق در ه ﻮا ﺻ ﺪا ﮐ ﺮد، اﺳ ﺐ ه ﺎ ﻧﻔ ﺲ زﻧ ﺎن ﺑ ﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدﻧ ﺪ، از ﺑﻴﻨ ﯽ ﺁن ه ﺎ ﺑﺨﺎر ﻧﻔﺲ ﺷﺎن ﻣﺜﻞ ﻟﻮﻟﻪ ی دود در هﻮای ﺑ ﺎراﻧﯽ دﻳ ﺪﻩ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ و ﺧﻴﺰه ﺎی ﺑﻠﻨ ﺪ و ﻣﻼﻳ ﻢ ﺑ ﺮ ﻣ ﯽ داﺷ ﺘﻨﺪ. دﺳ ﺖ ه ﺎی ﻻﻏ ﺮ ﺁن ه ﺎ ﻣﺜ ﻞ دزدی ﮐ ﻪ ﻃﺒ ﻖ ﻗ ﺎﻧﻮن اﻧﮕﺸﺖ هﺎﻳﺶ را ﺑﺮﻳﺪﻩ و در روﻏﻦ داغ ﻓﺮو ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺁهﺴﺘﻪ، ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﯽ ﺻﺪا روی زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ- ﺻﺪای زﻧﮕﻮﻟﻪ هﺎی ﮔﺮدن ﺁن هﺎ در ه ﻮای ﻣﺮﻃ ﻮب ﺑﻪ ﺁهﻨﮓ ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ ﻣﺘﻨﺮﻧﻢ ﺑﻮد. ﻳﮏ ﻧﻮع راﺡﺘﯽ ﺑﯽ دﻟﻴﻞ و ﻧﺎﮔﻔﺘﻨﯽ ﺳﺮ ﺗﺎ پ ﺎی ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ از ﺡﺮﮐ ﺖ ﮐﺎﻟﺴ ﮑﻪ ی ﻧﻌ ﺶ ﮐ ﺶ ﺁب ﺗ ﻮ دﻟ ﻢ ﺗﮑ ﺎن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد- ﻓﻘﻂ ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﭼﻤﺪان را روی ﻗﻔﺴﻪ ی ﺳﻴﻨﻪ ام ﺡﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﺮدﻩ ی او، ﻧﻌ ﺶ او، ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ هﻤﻴﺸ ﻪ اﻳ ﻦ وزن روی ﺳ ﻴﻨﻪ ی ﻣ ﺮا ﻓﺸﺎر ﻣﯽ دادﻩ. ﻣﻪ ﻏﻠﻴﻆ اﻃﺮاف ﺟﺎدﻩ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ و راﺡﺘﯽ ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ از ﮐﻮﻩ و دﺷﺖ و رودﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺷ ﺖ، اﻃ ﺮاف ﻣ ﻦ ﻳ ﮏ ﭼﺸ ﻢ اﻧ ﺪاز ﺟﺪﻳ ﺪ و ﺑ ﯽ ﻣﺎﻧﻨ ﺪی پﻴ ﺪا ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻧ ﻪ در ﺧ ﻮاب و ﻧ ﻪ در ﺑﻴ ﺪاری دﻳ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم: ﮐﻮﻩ هﺎی ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺮﻳﺪﻩ، درﺧﺖ هﺎی ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ ﺗﻮﺳ ﺮی ﺧ ﻮردﻩ، ﻧﻔ ﺮﻳﻦ زدﻩ از دو ﺟﺎﻧﺐ ﺟﺎدﻩ پﻴﺪا ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻻﺑﻼی ﺁن ﺧﺎﻧﻪ هﺎی ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی رﻧﮓ ﺑﻪ اﺷ ﮑﺎل َ ﺳﻪ ﮔﻮﺷﻪ، ﻣﮑﻌ ﺐ و ﻣﻨﺸ ﻮر ﺑ ﺎ پﻨﺠ ﺮﻩ ه ﺎی ﮐﻮﺗ ﺎﻩ و ﺗﺎرﻳ ﮏ ﺑ ﺪون ﺷﻴﺸ ﻪ دﻳ ﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ -اﻳﻦ پﻨﺠﺮﻩ هﺎ ﺑﻪ ﭼﺸ ﻢ ه ﺎی ﮔ ﻴﺞ ﮐﺴ ﯽ ﮐ ﻪ ﺗ ﺐ ه ﺬﻳﺎﻧﯽ دارد ﺷ ﺒﻴﻪ ﺑ ﻮد. ٦٢
- 28. ﺑﻮف ﮐﻮر ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ دﻳﻮارهﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدﺷ ﺎن ﭼ ﻪ داﺷ ﺘﻨﺪ ﮐ ﻪ ﺳ ﺮﻣﺎ و ﺑ ﺮودت را ﺗ ﺎ ﻗﻠ ﺐ اﻧﺴ ﺎن اﻧﺘﻘﺎل ﻣﯽ دادﻧ ﺪ. ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ هﺮﮔ ﺰ ﻳ ﮏ ﻣﻮﺟ ﻮد زﻧ ﺪﻩ ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮاﻧﺴ ﺖ درﻳ ﻦ ﺧﺎﻧﻪ هﺎ ﻣﺴﮑﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮای ﺳﺎﻳﻪ ی ﻣﻮﺟ ﻮدات اﺛﻴ ﺮی اﻳ ﻦ ﺧﺎﻧ ﻪ ه ﺎ درﺳﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﮔﻮﻳﺎ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﭼﯽ ﻣﺮا از ﺟﺎدﻩ ی ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ و ﻳﺎ از ﺑﯽ راهﻪ ﻣﯽ ﺑﺮد، ﺑﻌﻀﯽ ﺟﺎهﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻨﻪ هﺎی ﺑﺮﻳﺪﻩ و درﺧﺖ هﺎی ﮐﺞ و ﮐﻮﻟ ﻪ دور ﺟ ﺎدﻩ را ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ و پﺸﺖ ﺁن هﺎ ﺧﺎﻧﻪ هﺎی پﺴﺖ و ﺑﻠﻨﺪ، ﺑ ﻪ ﺷ ﮑﻞ ه ﺎی هﻨﺪﺳ ﯽ، ﻣﺨﺮوﻃ ﯽ، ﻣﺨ ﺮوط ﻧﺎﻗﺺ ﺑﺎ پﻨﺠﺮﻩ هﺎی ﺑﺎرﻳﮏ و ﮐﺞ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐ ﻪ ﮔ ﻞ ه ﺎی ﻧﻴﻠ ﻮﻓﺮ ﮐﺒ ﻮد از ﻻی ﺁن هﺎ در ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد و از در و دﻳﻮار ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻓﺖ. -اﻳ ﻦ ﻣﻨﻈ ﺮﻩ ﻳ ﮏ ﻣﺮﺗﺒ ﻪ پﺸ ﺖ ﻣ ﻪ ﻏﻠ ﻴﻆ ﻧﺎپﺪﻳ ﺪ ﺷ ﺪ؛ اﺑﺮه ﺎی ﺳ ﻨﮕﻴﻦ ﺑ ﺎردار ﻗﻠ ﻪ ی ﮐ ﻮﻩ ه ﺎ را در ﻣﻴ ﺎن ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ﻣﯽ ﻓﺸﺮدﻧﺪ و ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎران ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮد و ﻏﺒﺎر وﻳﻼن و ﺑﯽ ﺗﮑﻠﻴ ﻒ در ه ﻮا پﺮاﮐﻨ ﺪﻩ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد. ﺑﻌ ﺪ از ﺁن ﮐ ﻪ ﻣ ﺪت ه ﺎ رﻓﺘ ﻴﻢ ﻧﺰدﻳ ﮏ ﻳ ﮏ ﮐ ﻮﻩ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺑ ﯽ ﺁب و ﻋﻠ ﻒ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ی ﻧﻌﺶ ﮐﺶ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﻣﻦ ﭼﻤﺪان را از روی ﺳ ﻴﻨﻪ ام ﻟﻐﺰاﻧﻴ ﺪم و ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷﺪم. پﺸﺖ ﮐ ﻮﻩ ﻳ ﮏ ﻣﺤﻮﻃ ﻪ ی ﺧﻠ ﻮت، ﺁرام و ﺑ ﺎ ﺻ ﻔﺎ ﺑ ﻮد، ﻳ ﮏ ﺟ ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ هﺮﮔ ﺰ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدم و ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺁﺷ ﻨﺎ ﺁﻣ ﺪ ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﮐ ﻪ ﺧ ﺎرج از ﺗﺼ ﻮر ﻣﻦ ﻧﺒﻮد -روی زﻣﻴﻦ از ﺑﺘﻪ هﺎی ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ ﮐﺒﻮد ﺑﯽ ﺑﻮ پﻮﺷ ﻴﺪﻩ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد، ﺑ ﻪ ﻧﻈ ﺮ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﮐﺴﯽ پﺎﻳﺶ را درﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد- ﻣ ﻦ ﭼﻤ ﺪان را روی زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ، پﻴﺮﻣﺮد ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﭼﯽ روﻳﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ و ﮔﻔﺖ: »اﻳﻦ ﺟﺎ ﺷﺎﻋﺒﺪاﻟﻌﻈﻴﻤﻪ، ﺟﺎﻳﯽ ﺑﻬﺘﺮ ازﻳﻦ ﺑﺮات پﻴﺪا ﻧﻤﻴﺸﻪ، پﺮﻧﺪﻩ پﺮ ﻧﻤﯽ زﻧﻪ هﺎن!« ٧٢
- 29. ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﻣﻦ دﺳﺖ ﮐﺮدم ﺟﻴﺒﻢ ﮐﺮاﻳﻪ ی ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﭼﯽ را ﺑﭙﺮدازم، دو ﻗﺮان و ﻳﮏ ﻋﺒﺎﺳ ﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮی ﺟﻴﺒﻢ ﻧﺒﻮد. ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﭼﯽ ﺧﻨﺪﻩ ی ﺧﺸﮏ زﻧﻨﺪﻩ ای ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻗﺎﺑﻠﯽ ﻧﺪارﻩ، ﺑﻌﺪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮم. ﺧﻮﻧﺖ رو ﺑﻠﺪم، دﻳﮕﻪ ﺑﺎ ﻣ ﻦ ﮐ ﺎری ﻧﺪاﺷ ﺘﯽ ه ﺎن؟ هﻤﻴﻦ ﻗﺪ ﺑﺪون ﮐﻪ در ﻗﺒﺮ ﮐﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺳﺮرﺷﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ه ﺎن. ﺧﺠﺎﻟ ﺖ ﻧ ﺪارﻩ، ﺑ ﺮﻳﻢ هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻧﺰدﻳﮏ رودﺧﻮﻧﻪ ﮐﻨﺎر درﺧﺖ ﺳﺮو ﻳﻪ ﮔﻮدال ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ی ﭼﻤﺪون ﺑﺮات ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﻣﯽ روم.« پﻴﺮﻣ ﺮد ﺑ ﺎ ﭼ ﺎﻻﮐﯽ ﻣﺨﺼﻮﺻ ﯽ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮاﻧﺴ ﺘﻢ ﺗﺼ ﻮرش را ﺑﮑ ﻨﻢ از ِ ﻧﺸﻴﻤﻦ ﺧﻮد پﺎﻳﻴﻦ ﺟﺴﺖ. ﻣ ﻦ ﭼﻤ ﺪان را ﺑﺮداﺷ ﺘﻢ و دو ﻧﻔ ﺮی رﻓﺘ ﻴﻢ ﮐﻨ ﺎر ﺗﻨ ﻪ ی درﺧﺘﯽ ﮐﻪ پﻬﻠﻮی رودﺧﺎﻧﻪ ی ﺧﺸﮑﯽ ﺑﻮد او ﮔﻔﺖ: »هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﺑﻪ.« و ﺑ ﯽ ﺁن ﮐ ﻪ ﻣﻨﺘﻈ ﺮ ﺟ ﻮاب ﻣ ﻦ ﺑﺸ ﻮد ﺑ ﺎ ﺑﻴﻠﭽ ﻪ و ﮐﻠﻨﮕ ﯽ ﮐ ﻪ هﻤ ﺮاﻩ داﺷ ﺖ ﻣﺸ ﻐﻮل ﮐﻨ ﺪن ﺷ ﺪ. ﻣ ﻦ ﭼﻤ ﺪان را زﻣ ﻴﻦ ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ و ﺳ ﺮﺟﺎی ﺧ ﻮدم ﻣ ﺎت اﻳﺴ ﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم. پﻴﺮﻣﺮد ﺑﺎ پﺸﺖ ﺧﻤﻴﺪﻩ و ﭼ ﺎﻻﮐﯽ ﺁدم ﮐﻬﻨ ﻪ ﮐ ﺎری ﻣﺸ ﻐﻮل ﺑ ﻮد، در ﺽ ﻤﻦ ﮐﻨﺪ و ﮐﻮ ﭼﻴﺰی ﺷﺒﻴﻪ ﮐﻮزﻩ ی ﻟﻌﺎﺑﯽ پﻴﺪا ﮐﺮد، ﺁن را در دﺳ ﺘﻤﺎل ﭼﺮﮐ ﯽ پﻴﭽﻴ ﺪﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »اﻳﻨﻢ ﮔﻮدال هﺎن، درس ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﭼﻤﺪوﻧﻪ، ﻣﻮ ﻧﻤﯽ زﻧﻪ هﺎن!« ﻣ ﻦ دﺳ ﺖ ﮐ ﺮدم ﺟﻴ ﺒﻢ ﮐ ﻪ ﻣ ﺰدش را ﺑ ﺪهﻢ. دو ﻗ ﺮان و ﻳ ﮏ ﻋﺒﺎﺳ ﯽ ﺑﻴﺸ ﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، پﻴﺮﻣﺮد ﺧﻨﺪﻩ ﺧﺸﮏ ﭼﻨﺪش اﻧﮕﻴﺰی ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد، ﻗﺎﺑﻠﯽ ﻧﺪارﻩ. ﻣﻦ ﺧﻮﻧﺘﻮ ﺑﻠﺪم ه ﺎن- واﻧﮕﻬ ﯽ ﻋ ﻮض ﻣ ﺰدم ﻣ ﻦ ﻳ ﻪ ﮐﻮزﻩ پﻴﺪا ﮐﺮدم، ﻳﻪ ﮔﻠﺪون راﻏﻪ، ﻣﺎﻟﻪ ﺷﻬﺮ ﻗﺪﻳﻢ ری هﺎن!« ﺑﻌ ﺪ ﺑ ﺎ هﻴﮑ ﻞ ﺧﻤﻴ ﺪﻩ ﻗ ﻮز ﮐ ﺮدﻩ اش ﻣ ﯽ ﺧﻨﺪﻳ ﺪ. ﺑ ﻪ ﻃ ﻮری ﮐ ﻪ ﺷ ﺎﻧﻪ ه ﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزﻳﺪ. ﮐﻮزﻩ را ﮐﻪ ﻣﻴﺎن دﺳﺘﻤﺎل ﭼﺮﮐﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑ ﻪ ٨٢