2. SISTEMA DE COMUNICACIÓNS transmisor receptor medio/canle de transmisión fonte destino O Transmisor adapta a mensaxe á canle en forma de sinal. A modulación é un proceso que se distingue polo acoplamento do sinal transmitido ás propiedades do canle, por medio dunha onda portadora. A Canle de Transmisión ou medio é o enlace eléctrico entre o transmisor e o receptor, sendo a ponte de unión entre a fonte e o destino. Este medio pode ser un par de arames, un cable coaxial, o aire, etc. A función do Receptor é extraer da canle o sinal desexado. A operación clave que executa o receptor é a demodulación , o caso inverso do proceso de modulación do transmisor, co cal volve o sinal a súa forma orixinal. A comunicación vese alterada por elementos adversos que dificultan a transmisión, comunmente coñecidos como “ruído”. Canto maior sexa o ruído, maior nivel de sinal necesitamos para garantir unha correcta recepción. ruído

3. REDES DE COMUNICACIÓN MEDIO DE PROPAGACIÓN ARÁMICA : SE A PROPAGACIÓN FAISE POR CABLES (COBRE, COAXIAL, FIBRA ÓPTICA,…) INARÁMICA : SE PARA A PROPAGACIÓN UTILÍZASE O AIRE OU O ESPACIO. MOVILIDADE DO TERMINAL TELEFONÍA FIXA: TERMINAL INMOBIL, ESTE ESTÁ UNIDO Á CENTRAL TELEFÓNICA POR UN PAR DE FIOS DE COBRE. TELEFONÍA MÓBIL : TEÑEN O TERMINAL INTERCONECTADO Á CENTRAL POR RADIO. TIPO DE SINAIS QUE SE TRANSMITEN COMUNICACIÓN DE VOZ/ANALÓXICA: TELEFONÍA, RADIO COMUNICACIÓN DE DATOS/DIXITAL : INTERNET, REDE LOCAL

4. ANCHO DE BANDA É a diferencia entre a frecuencia máis alta e a máis baixa dunha canle de transmisión. Expresa a cantidade de información que pode recibirse cada segundo. Se se transmiten sons ou imaxes mídense en ciclos por segundo (hercios, Hz ). Se se transmiten datos mídense en bits por segundo ( bps ). Son agudo Son grave Os seres humanos só podemos percibir o son nun rango de frecuencias entre 20 e 20.000 hercios aproximadamente. Nunha conversación telefónica utilizase unha marxe de frecuencias de 300 a 3400 Hz (o seu ancho de banda é de 3,1 Khz).

5. ESPECTRO ELECTROMAGNÉTICO AS CARACTERÍSTICAS DAS ONDAS ELECTROMAGNÉTICAS DEPENDEN DA SÚA FRECUENCIA. Ó CONXUNTO DE TÓDALAS ONDAS ORDEADAS POR FRECUENCIA DENOMÍNASE ESPECTRO ELECTROMAGNÉTICO. Lonxitude de onda (λ): espacio recorrido nun ciclo Frecuencia (f): número de oscilacións (ciclos) realizados por segundo Período (T): tempo que tarda a onda en realizar un ciclo completo Amplitude (A): desviación máxima da posición de equilibrio CANDO OS ELECTRÓNS MÓVENSE POLOS CONDUCTORES (CORRENTE ELÉCTRICA), EMITEN ONDAS ELECTROMAGNÉTICAS QUE SE PROPAGAN POLO ESPACIO Á VELOCIDADE DA LUZ (C=300.000 Km/s). A RELACIÓN ENTRE A LONXITUDE DE ONDA E O PERÍODO VEN DADA POLA EXPRESIÓN: λ= C*T

6. O ESPECTRO DIVÍDESE EN BANDAS, A CADA UNHA DAS CALES SE LLE ASIGNA UN NOME EN FUNCIÓN DA SÚA LONXITUDE DE ONDA. AS BANDAS DO ESPECTRO QUE SE UTILIZAN NAS TELECOMUNICACIÓNS SON ONDAS DE RADIO, MICROONDAS, INFRARROXOS E LUZ VISIBLE. NA SEGUINTE FIGURA RECÓLLENSE OS NOMES OFICIAIS DE CADA BANDA ASIGNADOS POLA ITU (INTERNATIONAL TELECOMMUNICATIONS UNION). AS SIGLAS LF, MF E HF SIGNIFICAN RESPECTIVAMENTE BAIXA (LOW), MEDIA (MEDIUM) E ALTA (HIGH) FRECUENCIA. VH (Very High), UH (Ultra High), SH (Super High), EH (Extremely High), TH (Tremendously High)

7. O ESPECTRO NAS REDES DE COMUNICACIÓNS ONDAS DE RADIO AS ONDAS DE RADIO COMPRENDEN AS BANDAS LF, MF,HF, VHF E PARTE DAS BANDAS UHF. AS ONDAS DE RADIO SON OMNIDIRECCIONAIS, É DECIR, PROPÁGANSE EN TÓDALAS DIRECCIÓNS, E FÁCILES DE XERAR, PODEN VIAXAR A GRANDES DISTANCIAS E ATRAVESAN OBSTÁCULOS COMO OS EDIFICIOS. POR ELO, SON MOI UTILIZADAS EN COMUNICACIÓNS. EN XERAL, A MEDIDA QUE AUMENTA A FRECUENCIA (E DISMINUE A LONXITUDE DE ONDA), NECESÍTANSE ANTENAS MÁIS PEQUENAS, O HAZ DE RADIACIÓN É MÁIS ESTREITO E O ALCANCE É MENOR. ENTRE OS INCONVINTES E ESTE TIPO DE ONDAS HAI QUE DESTACAR QUE PODEN INTERFERIR NAS TRANSMISIÓNS ENTRE DISTINTOS USUARIOS. BANDAS UTILIZACIÓN ALCANCE LF Y VLF A.M., RADIOAFICIONADOS E SISTEMAS MILITARES. NAVEGACIÓN GRANDES DISTANCIAS (5000 KM.) PROP. SUPERFICIE TERRESTRE. REFLEXADAS POLA IONOSFERA A UNHA ALTURA DE ENTRE 100 KM. E 500 KM. GRANDES DISTANCIAS. MF Y HF VHF Y UHF FM, TV, TELÉFONOS MÓBILES, RADIOAFICIONADOS E SITEMAS MILITARES. LIMITADAS A DECEAS DE KILÓMETROS. PROPAGACIÓN DE TIPO VISUAL (AS ANTENAS EMISORA E RECEPTORA DEBEN PODER VERSE).

8. MICROONDAS ESTAS ONDAS PRESENTAN FRECUENCIAS SUPERIORES A 1 GHz (LONXITUDE DE ONDA MENOR DE 30 CM.), PROPÁGANSE EN LIÑA RECTA E NON PASAN A TRAVÉS DE OBSTÁCUILOS COMO OS EDIFICIOS. UTILÍZANSE FUNDAMENTALMENTE EN COMUNICACIÓNS POR SATÉLITE, RADIOENLACES E DISTRIBUCIÓN DE SINAIS DE TV. INFRARROXOS OS INFRARROXOS ÚSANSE, SOBRE TODO, EN COMUNICACIÓNS DE CURTO ALCANCE, MANDOS A DISTANCIA E REDES LOCAIS DE ORDENADORES. PROPÁGANSE DE FORMA SIMILAR Á LUZ E NON PODEN ATRAVESAR OBXECTOS (MUROS). ESTA CARACTERÍSTICA PERMITE, POR EXEMPLO, CONSTRUIR PEQUENAS REDES DE ORDENADORES QUE NON PODEN SER INTERFERIDAS POR OUTROS EQUIPOS EN HABITACIÓNS CONTIGUAS.

10. MODULACIÓN NA RADIO En AM a amplitude da portadora varía en función da amplitude da sinal moduladora. Este tipo de modulación é a que utiliza a radio AM. En FM a frecuencia da portadora é a que varía en función da sinal moduladora. Esta modulación emprégana as radios FM. MODULACIÓN EN AMPLITUDE MODULACIÓN EN FRECUENCIA

11. Multiplex é o aparato que permite a transmisión simultánea de varias informacións por unha soa liña sen que se perda a identidade de ningunha delas. SISTEMAS MULTIPLEX POR DIVISIÓN DE FRECUENCIA (MDF) Cada sinal modúlase cunha portadora diferente. POR DIVISIÓN NO TEMPO (MDT) A cada usuario asígnanselle pequenos intervalos de tempo para poder transmitir. O sistema MDT so se pode utilizar con sinais dixitais. Os MDT sustituíron aos MDF gracias ás fibras ópticas e técnicas dixitais.

12. Para utilizar o sistema MDT con sinais analóxicas é necesario dixitalizalas. Esto lévase a cabo mediante a técnica MIC (Modulación por Impulsos Codificados). Este proceso consta de dúas fases: Mostreo e Codificación. MODULACIÓN POR IMPULSO CODIFICADO (MIC)

14. REDE TELEFÓNICA BÁSICA Rede de comunicacións telefónicas á que se conectan os usuarios para a realización de transmisións a larga distancia. A comunicación entre os teléfonos orixe e destino establécese mediante a conmutación dunha canle de comunicación entre centrais telefónicas, de aí que tamén se coñeza como Rede Telefónica Conmutada (RTC). As centrais de conmutación teñen niveles xerárquicos diferentes: locais e de tránsito. Unha chamada entre usuarios dunha mesma zona depende da mesma central local, mentres que chamadas entre usuarios máis lonxe conmútanse entre distintas centrais. Rede de Telefonía Móbil Rede Telefónica Básica

15. TELEFONÍA MÓVIL Os primeiros sistemas de telefonía móbil baseábanse nos mesmos principios que as emisoras de televisión, que consistía en instalar un potente emisor no punto máis alto dunha zona, pero tiveron o inconvinte de que usaban varias frecuencias as cales estaban saturadas porque eran usadas xa polo exército e a televisión. Nos sistemas celulares, no lugar de usar un potente transmisor que cubra unha área determinada, empréganse varios transmisores de baixa potencia , os cales dan cobertura a unha zona máis pequena chamada célula. O sistema celular consiste en dividir a área de cobertura en células máis pequenas e reutilizar as frecuencias usadas nunha célula noutras próximas. As células asócianse en grupos de 7, de maneira que as células que ocupan a mesma posición nos distintos grupos usan o mesmo conxunto de frecuencias. Ó estar estas células alonxadas unhas doutras, non se producen interferencias. TELEFONÍA MÓVIL CELULAR.

16. 1. ESTACIÓN MÓVIL: É o teléfono móbil. Encárgase das comunicacións por radio para acceder e conectarse á rede GSM. Dispón dos seguintes elementos: teclado, micrófono, altofalante e tarxeta SIM: tarxeta intelixente que contén información relativa ó usuario : PIN, IMSI (Número internacional que identifica ó abonado) e unha clave secreta para autenticación e encriptación. 2. SISTEMA DE ESTACIÓN BASE (BSS). Agrupa todos os elementos que realizan as funcións de radio e celular do GSM: * Estación base (BTS): Contén os dispositivos de transmisión e recepción por radio. Cada estación base define unha célula. * Controlador de estacións base: Asigna e configura as canles de radio e os datos de configuración de cada célula. 3. SISTEMA DE RED (NS) Realiza o procesamento das chamadas, as comunicacións con outras redes, como a rede telefónica fixa, e dispón das bases de datos necesarias para realizar as funcións asociadas ó usuario, altas de abonados, autenticación, xestión de mobilidade, etc.. Primeira xeración: Analóxica Segunda xeración: GSM y GPRS Terceira xeración: UMTS

18. SATÉLITES NA REDE TELEFÓNICA

19. A TELEVISIÓN A pantalla dun televisor está recuberta por fósforo, un material que emite luz cando incide sobre el un electrón. Para que esto se produza, os electróns son lanzados á pantalla mediante 3 canóns situados no extremo do tubo de raios catódicos . A velocidade á que produce o impacto determina o brillo de cada punto. A fin de que cada electrón incida sobre o fósforo adecuado, colócase unha reixa metálica entre o tubo e a pantalla denominada máscara de sombra . Para formar a imaxe, os canóns recorren a pantalla de esquerda a dereita e de arriba a baixo. Canto maior sexa o varrido vertical e canto maior sexa o número de elementos rexistrados en cada liña segundo se explora de esquerda a dereita, maior é a definición da imaxe. No sistema europeo PAL a pantalla está constituída por 625 liñas e fórmanse 25 imaxes completas por segundo. Para evitar o pestanexo represéntanse so as liñas impares e no seguinte varrido as impares de maneira que se emiten 50 campos (ou medias imaxes) por segundo. A frecuencia de campo ou frecuencia vertical é, entón, fv=50Hz. Nos sistemas máis recentes conséguese utilizar unha frecuencia de 100 Hz (cada imaxe almacénase e vólvese a reproducir). El sistema NTSC americano emprega 525 liñas e 60 campos por segundo (60 Hz).