5. მრავალჟამიერ გუგუნებდეს ხმა
ვით ზღვას, ვერარა ვერ შეაჩერებს.
მუმლი მუხასა და ლილეოსი,
მთა რომ იმღერებს, ტყე რომ იმღერებს, -
ეს გმირთა ჩვენთა არის სიმღერა, -
ეს სიმღერაა საქართველოსი.
ეს სიმღერაა საქართველოსი.
აქ გამარჯვების დროშად წერია:
მოაპობს მკერდით ზღვას მეზღვაური,
სამშობლო ჩვენთვის ყველაფერია!
გესმის არაგვის ხმა საცნაური?
თუ რამ სიმღერა გულს უმღერია, -
გესმის თერგის და მტკვარის ხმაური? ეს სიმღერაა საქართველოსი.
ეს სიმღერაა საქართველოსი.
გმირებით სავსე, სამშობლო მხარევ,
მიარღვევს რისხვა აწყვეტის ავის,
დღეს გამარჯვების გულით მღელვარევ,
რომ არ უდრკება ქვეყნად არავის.
იდიდე, ამ ხმას სხვაში ვერ გარევ:
გესმის გრიალი მთებიდან ზვავის? ეს სიმღერაა საქართველოსი.
ეს სიმღერაა საქართველოსი.
1945.
თავისუფლების მოყვარე ერებს,
6.
...”მაგრამ, ქართველნო, სად არის გმირი,
რომელსაც ვეძებ, რომლისთვისც ვსტირი?
იგი აღარ გყავთ... მის მოედანი
ჯაგით აღვსილა, ვერანად ქმნილა,
გმირის დამბადი დიდი საგანი.
“მარად და ყველგან, საქართველოვ, მე ვარ შენთანა!..
მე ვარო შენი თანამდევი, უკვდავი სული.
შენთა შვილთ სისხლით გული სრულად გარდამებანა,
ამ გულში მე მაქვს შენი აწმყო, შენი წარსული.
ილია
რანი ვიყავით, რანი ვართ, რანი ვიქნებით..
7. •
სამშობლო მთებო! თქვენი
შვილი განებებთ თავსა,
მაგრამ თქვენ ხსოვნას ვერ
მივცემ მე დავიწყებასა:
თქვენ ჩემთან ივლით
განუყრელად, ვით ჩემი გული,
თქვენთან, ჰე, მთებო, ბუნებითა
შეუღლებული!
მახსოვს, ყმა ვიყავ, ძლივს
მოსული გონს და ცნობასა,
როს სიდიადე თქვენი მგვრიდა
კანკალს, ჟრჟოლასა...
იგი არ იყო შიშის ჟრჟოლა, შიშის
კანკალი,
იგი არ იყო ძვრა გულისა
მფრთხალი და მხდალი.
8.
9. ,,ცა-ფირუზ,ხმელეთ-ზურმუხტო, ჩემო სამშობლო მხარეო, შენი ვარ, შენთვის
მოვკვდები, შენზედვე მგლოვიარეო”.
აკაკი წერეთელი
•
თაწმინდა ჩაფიქრებულა,
“ცა-ფირუზ, ხმელეთ-ზურმუხტო,
შეჰყურებს ცისკრის ვარსკვლავსა;
ჩემო სამშობლო მხარეო,
მნათობი სხივებს მაღლით ჰფენს
სნეული დავბრუნებულვარ,
თავდადებულის საფლავსა.
მკურნალად შემეყარეო!...
დადუმებულა მთაწმინდა,
“ვერ ავიტანე ობლობა,
ისმენს დუდუნსა მტკვრისასა:
სისხლის ცრემლები ვღვარეო;
“ნურც მკვდარს გამწირავ, ნურც
ცოცხალს,
მდინარე ნანას უმღერის
წამძლია სულმა და გულმა,
ზე კალთა დამაფარეო...
რაინდსა, ურჩსა მტრისასა…
შენს ნახვას დავეჩქარეო.
და, რომ მოვკვდები, გახსოვდეს,
მთაწმინდა გულში იხუტებს
“წინ მომეგებენ ღიმილით
საშვილიშვილო სამარეს,
შენი მზე, შენი მთვარეო,
“დედა-შვილობამ, ბევრს არ გთხოვ:
მამადავითსა ავედრებს,
გუნდი და გუნდი ვარსკვლავი,
შენს მიწას მიმაბარეო!...
მოკაშკაშ-მოელვარეო.
ცა-ფირუზ, ხმელეთ-ზურმუხტო,
აბარებს ქვეყნის მოყვარეს...
•
და გულის-პასუხს ნარნარად
უმღერის ტურფა მხარესა:
სულის ჩამდგმელო მხარეო,
შენი ვარ, შენთვის მოვკვდები,
შენზედვე მგლოვიარეო!...
ანდერძი დავიბარეო:
ჩემო სამშობლო მხარეო!”
მგოსანი გრძნობამორევით
თვალს ავლებს არემარესა.
“ცა-ფირუზ, ხმელეთ-ზურმუხტო,
“გულში იფეთქა სიამემ,
სევდები უკუვყარეო, ია და ვარდი დამჭკნარი
ხელახლად გამიხარეო!...
12. •
ჰეი, თქვენ, არაგველებო, გაუმაძღარნო
ომითა,
თქვენს საფლავებთან მოსვლა და მუხლის
მოდრეკა მომინდა.
შავჩოხიანო ვაჟკაცო, ჭრილობა ხომ არ
შეგხსნია?!
ეს სისხლი არის, თუ მართლა ყაყაჩოების
ცეცხლია?!
შავჩოხიანო ვაჟებო, ასე რამ
გაგახალისათ,
ჟრიალი ხომ არ მოგესმათ ოჟა ჯურხაის
ფარისა?!
სიმღერა ხომ არ მოგესმათ პატარა კახის
ხმალისა?!
იქნებ მე თვალი მატყუებს, ზეცა
მაბრმავებს კრიალა,
მაშინ თქვენ თვითონ აღსდექით და
მარქვით ომახიანად:
თუ არც ყაყაჩოს ცეცხლია და არც ახალი
იარა,
მა ეს ბებერი კრწანისი რა ძალამ
ააბდღიალა?!
ჰეი, თქვენ, არაგველებო, გაუმაძღარნო
ომითა,
თქვენს საფლავებთან მოსვლა და მუხლის
მოდრეკა მომინდა.
1940.
