ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

1. Εργασια για το χριστιανισμο Μαθητή : Μάττος Ανδρέας Επιβλέπουσα καθηγήτρια : Μαρία Τσουκανέλη

2. Χριστιανισμός Θρησκεία που ιδρύθηκε από τον Ιησού Χριστού, της οποίας οι δογματικές και ηθικές αρχές θεμελιώνονται στο πρόσωπο και στη διδασκαλία του ιδρυτή της –όπως αυτή παραδίνεται στα βιβλία της Καινής Διαθήκης – καθώς και στην ιερή παράδοση της Εκκλησίας .

3. ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΞΕΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΙΣΜΟΥ Ο Χριστιανισμός μπορεί να εξεταστεί από πολλές απόψεις. 1) Ως μονοθεϊστική θρησκεία : δέχεται ένα Θεό μοναδικό , δημιουργό του κόσμου και σωτήρα του ανθρώπινου γένους. 2) Ως θρησκεία <<εξ αποκαλύψεως>> : ο Θεός αποκαλύπτει το τριαδικό Του μυστήριο ( Πατήρ ,Υιός Άγιο Πνεύμα). 3) Ως θρησκεία σωτηρίας : η λέξη << Χριστός >> που αντιστοιχεί στην εβραϊκή λέξη <<Μεσσίας >> ή <<κεχρισμένος>>, εκφράζει το γεγονός της σάρκωσης του Θεού για χάρη της σωτηρίας του ανθρώπου από το κακό και από το θάνατο.

4. ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΞΕΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ 4) Ως πρόσκληση προς μετάνοια : οι άνθρωποι καλούνται να αλλάξουν ζωή, να αναζητήσουν τον αληθινό <<θησαυρό>> του ανθρώπινου προορισμού, που είναι η γνώση του Θεού, η ελπίδα σε αυτόν, η ανάγκη για αυτόν και για τον πλησίον : δύο εντολές που στην ουσία τους ταυτίζονται. 5 ) Τέλος ο Χριστιανισμός μπορεί να θεωρηθεί προς τις σχέσεις του με τους πολιτισμούς : ενσωματώνεται σε αυτούς και τους επηρεάζει ουσιαστικά.

5. Ο Χριστιανισμός βγήκε από τον ιουδαϊσμό. Ο Χριστός ευθύς εξ αρχής κήρυξε ότι ήρθε να συμπληρώσει τον νόμο του Μωυσή και των Προφητών και να ολοκληρώσει την διδασκαλία της Παλαιάς με την Καινή Διαθήκη. Έτσι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσσίας που είχαν προαναγγείλει οι Προφήτες, που ήρθε για να φέρει την νέα προσέγγιση Θεού και ανθρώπων, την συμφιλίωση με την ολοκληρωτική του θυσία. Υποσχέθηκε ακόμα ότι θα ξαναγυρίσει στο τέλος των αιώνων για την τελική κρίση σε μια παρουσία δόξας που θα εγκαινιάσει νέους ουρανούς και νέα γη. Η ιουδαϊκή θρησκεία όπως διατηρήθηκε έξω από τον Χριστιανισμό δεν αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Ιησού το Μεσσία , που υποσχέθηκε ο Θεός στον Αβραάμ. Η διαφορά μεταξύ ιουδαίων και χριστιανών στο ζήτημα της επαγγελίας αυτής , είναι

6. ότι οι πρώτοι περιμένουν ακόμα τον ερχομό του Μεσσία, ενώ οι δεύτεροι την επάνοδό του. Όσο για τον ισλαμισμό, που στηρίζεται στο Κοράνιο και παρουσιάστηκε 6 αιώνες μετά τον Χριστό, αναγνωρίζει τον Ιησού τουλάχιστον σαν έναν προφήτη και εκδηλώνει συχνά βαθύτατο σεβασμό για την μητέρα του, αλλά μένει επίμονα αδιάφορος για τις έννοιες της Τριάδας και της ενσάρκωσης, που αποτελούν βασικά στοιχεία της Χριστιανικής αποκάλυψης . Οι Ιουδαίοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι παρόλες τις σημαντικές διαφορές του, έχουν κοινό τον σεβασμό προς τον Αβραάμ, πρώτο μονοθεϊστή και πατέρα των πιστών. Σχετικά με τις λεγόμενες ειδωλολατρικές ή φυσικές θρησκείες που είναι οι πρώτη και η γενική μορφή θρησκείας (λατρείας της φύσης, αγροτικές γιορτές, αφρικανικός ανιμισμός ή περιπλοκότερες μορφές όπως ο πανθεϊσμός της Ινδίας). Ο Χριστιανισμός δεν παρουσιάζεται πάντα ως απόλυτη αντιθεση.

7. Ο Χριστιανισμός αποκρούει το πολυθεϊσμό που είναι για αυτόν η κοινή πλάνη των κοσμικών θρησκειών, καθώς και τον πανθεϊσμό, που είναι ο μεταφυσικός πειρασμός. Αυτή είναι η διδασκαλία στην οποία ο Χριστιανισμός προσέκρουσε τον αρχαίο ελληνορωμαϊκό κόσμο που συναντά ακόμα π.χ. στην Ινδία, πατρίδα ενός πανθεϊσμού, για τον οποίο κάθε ανθρώπινη ψυχή δεν είναι παρά μία μορφή της παγκόσμιας ψυχής. Έναντι του ανθρώπινου αυτού πόθου για λύτρωση, που εκφράζουν οι θρησκείες αυτές, ο Χριστιανισμός προσφέρει την θεϊκή αποκάλυψη, που παρουσιάζεται όχι ως μία θρησκεία ανάμεσα στις άλλες, αλλά ως γεγονός απάντηση: ο Θεός μπήκε στην ιστορία με την ενσάρκωσή Του που στο πρόσωπο του Χριστού, πήρε επάνω του τον πόνο και τον θάνατο για να τον μεταβάλει σε χαρά και ανάσταση. Έτσι εκφράζεται στην Χριστιανική αντίληψη το σχέδιο του Θεού, που είναι συγχρόνως σχέδιο συνένωσης των τέκτων του Θεού που έχουν διασκορπιστεί

8. Επίσης, ο Χριστιανισμός, στην ιστορία του, γνώρισε εσωτερικές διαμάχες : δογματικές διαφωνίες , συγκρούσεις και σχίσματα. Από τους πρώτους αιώνες εμφανίστηκαν ποικίλες αιρέσεις. Τότε, με όργανα την ελληνική φιλοσοφία οι ιεράρχες των οικουμενικών συνόδων οργάνωσαν το δογματικό σύστημα του Χριστιανισμού στις συνόδους της Νίκαιας το 325, της Εφέσου το 431 και της συνόδου της Χαλκηδόνας το 451μ.Χ. Έπειτα από μακρά περίοδο των αντιθέσεων και των συγκρούσεων διάφορες χριστιανικές εκκλησίες, ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα άρχισαν να αναζητούν το τι κοινό έχουν μεταξύ τους. Έτσι γεννήθηκε το οικονομικό κίνημα, του οποίου η απήχηση ήταν κολοσσιαία: αν δεν εξαφάνισε τις δογματικές διαφορές, δημιούργησε ένα νέο κλίμα, έδωσε αφορμή σε αδερφικές συναντήσεις, βοήθησε

9. στην αμοιβαία κατανόηση των βασικών δεδομένων. Σταθμοί στην κατεύθυνση αυτή της αμοιβαίας προσέγγισης των εκκλησιών πρέπει να θεωρηθούν η β’ σύνοδο στο Βατικανό(1962-1966) και η διάσκεψη του οικουμενικού συμβουλίου των εκκλησιών στην Ουψάλα (1968). Σήμερα υπολογίζεται ότι στον Χριστιανισμό πιστεύουν 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι, από τους οποίους τα 571 εκατομμύρια είναι καθολικοί, 230 ανήκουν σε διάφορες διαμαρτυρόμενες εκκλησίες και 160 εκατομμύρια ανήκουν στην Ορθόδοξη εκκλησία.