1. Leonardo da Vinci . Formación multidisciplinar Ese autor significa “MODERNIDADE" polo que ten de ruptura cos usos pictóricos do momento, o que lle vale ser clasificado como un pintor adiantado ao seu tempo. Pintou o seu autorretrato tres anos antes da súa morte, nel acentuou os trazos que ennoblecen a súa ancianidade proxectando así a imaxe que pretendía que a posteridade tivese del. Destaca a fronte amplia e despexada, a mirada profunda e reflexiva e os longos cabelos de vello sabio. Debuxo de proporcións do home, 1490. Realizado en pluma, tinta e acuarela sobre punta de metal, inspirado no célebre home de Vitrubio. Con el Leonardo sentou un novo canon de proporcións do home. As súas obras pictóricas están baseadas na cor e non na liña. Os seus tonos son sempre verdosos ou pardos. Caracterízase polo emprego do sfumato e por introducir a perspectiva aérea. Opúxose ao concepto de “beleza ideal”, defendendo a imitación da natureza con fidelidade.

2. Leonardo da Vinci . A Anunciación Na Anunciación” é p osible observar unha perspectiva construida por un principiante, moi alonxada do uso libre da perspectiva que determinará o traballo do mestre na súa madurez.

3. Esta paisaxe preludia xa as futuras paisaxes leonardescas, azuladas a medida que se afasta a mirada -norma de composición que sistematizará o mestr-, salpicadas por rochas misteriosas e unha gran profusión de detalles naturalistas impensables para os convencionalismos da época. Leonardo da Vinci . Virxe co Neno (ou Virxe do clavel), c. 1475

4. Museo do Louvre, 1483-86 Museo de Londres, 1495-1508 Leonardo da Vinci . “A Virxe da Rocha”

6. Leonardo da Vinci. Dama do armiño, c. 1485 A pesar de estar repintada nalgunhas partes, e de ter o fondo completamente refeito, aínda se conservan algúns dos toques característicos do mestre: a suavidade e simplicidade dos trazos da que entonces debía ser unha xovencísima modelo, o cuidadoso estudo das mans, que mostra a un pintor coñecedor da estructura anatómica, a exactitude do animal, etc.

7. Outros retratos anteriores á Gioconda son “O músico", “A dama da redecilla de perlas" e “A Bela Ferronnière", que participan tamén dese sfumato que dilúe os contornos ata fundilos coa mesma atmósfera.

8. Leonardo da Vinci. A Gioconda ou Monna Lisa Máximo expoñente do retrato leonardesco no que os trazos se determinan e indeterminan á vez. O rostro está delicadamente pintado a través dun sutilísimo s fumato que une as cellas ao nariz e o nariz á boca, cuxas comisuras conservan, a pesar do sorriso, parte da súa melancolía. A composición é aparentemente sinxela: unha muller sentada nunha cadeira con brazos, fronte a unha paisaxe. A dama xira o corpo cara a un lado e dirixe unha enigmática mirada cara o espectador. O realmente complexo e asombroso é como o artista consegue que nada pareza inmóbil nin ríxido, de maneira que mesmo as formas da paisaxe simulen fundirse unhas coas outras. O cadro reflicte tanto o físico como a alma desta muller que non puido ser identificada con plena seguridade.

9. A Gioconda non está pintada desde fóra, senón que, como ocorre coa paisaxe do fondo está concibida desde dentro. O punto onde converxen todas as miradas é, sen dúbida ningunha, a cara da muller, aínda que hai un segundo punto de inflexión: as súas mans, fermosamente modeladas e entrelazadas. Giorgio Vasari escribiu sobre ela: “se fixas a mirada no seu pescozo, poderías xurar que lle palpita o pulso”.

10. Madonna co neno A bela xardineira Rafael Etapa florentina :

11. Rafael . Virxe do xílgaro Nesta composición atopamos o estilo definitivo de Rafael durante a súa estancia florentina, destacando a brandura, a beleza e o humanismo das figuras, interpretando de maneira correcta a filosofía católica do momento. A escena está inspirada en Leonardo ao empregar unha composición piramidal moi admirada polos artistas do Quinquecento, asimilando tamén o atractivo contraste de luces e sombras co que crea unha admirable sensación atmosférica. As figuras ubícanse diante dunha ampla paisaxe de aspecto umbrío co que obtén un prodixioso efecto de perspectiva.

12. Rafael, As tres Gracias

13. Rafael . Sala da Signatura. Frescos das estancias vaticanas

14. Rafael. Estancia da Signatura : A Escola de Atenas simboliza a Filosofía , situándose fronte á Disputa do Sacramento. O mestre introduciu a escena nun templo de inspiración romana, posiblemente seguindo os proxectos de Bramante para a basílica vaticana. Non hai paisaxe, só arquitectura e con iso pretende demostrar a construción do pensamento humán, que ten as súas raíces na época clásica, e a súa continuidade no Renacemento. A súa obra convértese así nun símbolo que pretende unificar a filosofía co pensamento cristián do século XVI, buscando un paralelismo entre ámbolos dous. A perspectica é lineal, clara, e toda a composición é simétrica e equilibrada, aínda que existen varios grupos de figuras en animada conversa.

15. O punto de fuga está situado na man esquerda de Platón que sostén o Timeo, o que asume un significado simbólico; mentres que cunha man sinala as harmonías do ceo, coa outra concentra nun punto todas as liñas do espazo terrenal.

16. Rafael . Ángelo Doni e a súa muller

17. O Papa León X e os seus sobriños O Papa Julio II Rafael

18. Miguel Ángel . Decoración Capela Sixtina

19. Miguel Ángel . Decoración bóveda da Capela Sixtina

21. Miguel Ángel. Capela Sixtina. Separación das augas

22. Miguel Ángel . Capela Sixtina. Creación de Adán

23. Miguel Ángel . Capela Sixtina. O Diluvio. Detalles

24. Miguel Ángel . Capela Sixtina. A expulsión do Paraíso

25. Parmigianino : Madonna do colo longo Manierismo

26. Pontormo : Traslado do corpo de Cristo Manierismo

27. Manierismo Bronzino , Alegoría do Amor ou Venus e Cupido. Nos ángulos superiores aparecen o Pai Tempo e a súa filla, a Verdade, desvelando os engaños do Amor sensual, encarnado na aperta de Cupido e Venus. O rostro desesperado simboliza os ciumes, o neno da dereita é o xogo, e o ser de torso feminino e patas de animal é o fraude.