2. Perspectiva lineal Composición pechada

3. Exemplos de composicións abertas

4. FRA ANGÉLICO , A Anunciación. Témpera sobre táboa. 1430-32 A forte impregnación das súas obras da fe cristiá valeulle o alcume de “Angélico”. María, a través da Anunciación, convértese nunha 2ª Eva, que expiou o pecado cometido pola primeira muller. A referencia á expulsión do Paraíso reforza esta interpretación.

5. PAOLO UCELLO , Batalla de San Romano (1450) Traballou como escultor no obradoiro de Ghiberti, participando nas famosas portas do Baptisterio. As súas pinturas destacan polos seus atrevidos escorzos e polo uso da perspectiva lineal . Este cadro forma parte dun ciclo de tres pinturas que conmemoraban a victoria dos exércitos florentinos sobre as tropas de Siena en 1432.. As tropas xiran en torno ao centro da composición. Destacan os escorzos dos cabalos.

6. PAOLO UCELLO, San Jorge liberando á princesa (c. 1456) Destaca o estudo que fai da profundidade do espacio, é dicir, da perspectiva. Xunto á intensidade poética do fondo resalta o goticismo que aínda posúe a figura da princesa. San Jorge no seu corcel branco contrasta coa fealdade e brutalidade do dragón.

8. A escena está presidida pola imaxe de Deus Pai, que se erixe por enriba do resto das figuras e pasa as mans por debaixo dos brazos da cruz, nun xestod e ofrecemento do seu fillo. Entre as cabezas do Pai e do Fillo obsérvase unha pomba branca, símbolo do Espírito Santo. A virxe e o apóstolo San Xoan atópanse aos pés da cruz, cada un a un lado: ela sinala a Xesús cunha man, mentres a súa mirada se dirixe fóra da escena; el observa a Cristo devotamente. Nun nivel máis baixo e xa fóra do espazo arquitectónico atópanse as figuras axeonlladas e orantes dos dous comitentes, un home e unha muller anciáns. Na zona inferior simúlase a mesa dun altar sobre dous pares de columniñas. No seu interior repróducese un sarcófago sobre o que repousa un esquelete. Esquema da profundidade espacial

10. Masaccio . Frescos da capela Brancacci. Igrexa do Carmine. Florencia Tributo da moeda Expulsión do Paraíso

11. Masaccio . Tributo da moeda Tres escenas: 1,2,3 1 2 3 Paisaxes pobres Perspectiva lineal Figuras volumétricas Espazos mensurables. Matemáticos Actitudes expresivas Contrastes colores

12. Masaccio . Adán e Eva expulsados do Paraíso Esta é unha das escenas máis coñecidas de todo o conxunto, na que a forza da expresión de Eva acapara toda a atención da dramática escena.

13. Piero della Francesca . A flaxelación de Cristo. Urbino. Trátase dun fantástico exercicio de perspectiva . Parece que o pintor calculou esta obra con rigor matemático. O chan das dúas escenas está realizado seguindo fielmente as leis da perspectiva lineal; co punto de fuga xunto ao verdugo da esquerda de Cristo. Na obra deste pintor predomina a cor por riba do debuxo. A través do tratamento da cor, o artista consegue dotar de relevo ás figuras da dereita, co que parecen aínda máis próximas ao espectador.

14. A Pala Brera Madona de Sinigaglia Piero della Francesca A Virxe exemplifica a tipoloxía feminina que representaba o pintor e que se caracterizaba polas figuras robustas, con volume e un poderoso pescozo, que ocupan todo o espazo compositivo. En primeiro termo, o duque de Urbino armado, detrás numerosos santos e, pendurado do casquete absidial, un ovo de avestruz.

15. Bautismo de Cristo (1448-50) Anunciación Piero della Francesca Na primeira obra, a profundidade ven dada polos catro árbores que se van degradando en dimensión. A luz radiante, case sen sombras, e a gama de cores cálidos e fríos, recortan as figuras destacando a sólida xeometría da composición.

16. Piero della Francesca . Retratos de Battista Sforza e do seu marido, Federico de Montefeltro, duque de Urbino. (1465-66). Co retrato desta dama conseguiu o artista unha obra mestra, ao unir figura e paisaxe con tan extraordinaria armonía de atmósfera e luz. O perfecto estudo do volume e perfil non exclúe a cuidada observación da paisaxe nen a perspectiva.

17. Piero della Francesca, A cidade ideal

19. A. Mantegna . Cámara dos esposos. Decoración da cúpula (óculo)

21. Botticelli. O nacemento de Venus Venus, deusa da beleza, do amor e do matrimonio, acaba de nacer e chega, montada na súa cuncha e empurrada polos ventos, á illa de Chipre, consagrada ao seu culto. O esquema compositivo é sinxelo: as catro figuras que compoñen o cadro provocan un xogo de forzas que se contrarrestan e lle proporcionan movemento e tensión á escena. Os ventos diríxense en dirección á deusa e esta érguese sobre unha perna que lle serve de punto de apoio, mentres a outra queda libre (según o modelo da estatuaria grega).

23. Marte e Venus . O tema representa como Venus, deusa do Amor, apacigua nun profundo sono ao belicoso Marte, ao que os trastes sátiros non logran espertar. A precisión e a sensualidade do debuxo, o amor pola forma pura case sen escorzos, a suave e ideal expresión dos rostros, son instrumentos ao servizo dun sutil contido intelectual.

24. Perugino (escola de Umbría). Entrega das chaves a San Pedro. Pintura ao fresco na capela Sixtina do Vaticano. Observa o desarrollo da perspectiva lineal: se prolongas todas as líneas do cadro (por exemplo, as do solo ou as que unen as cabezas de cada fila de persoaxes) verás que conflúen nun punto central (punto de fuga), situado na porta do templete central.