Cadáveres exquisitos inspirados en Dragal

1. DRAGÓNS E CADÁVERESDRAGÓNS E CADÁVERES
EXQUISITOS IIEXQUISITOS II
DRAGÓNS E CADÁVERESDRAGÓNS E CADÁVERES
EXQUISITOS IIEXQUISITOS II

2. A continuación transcribimos os
resultados dun CADÁVER
EXQUISITO feito cos alumnos do
IES DE MOS: a partir de palabras
soltas inspiradas polo libro de
Dragal formamos frases que
serviron de inspiración para os
seguintes relatos.
Esperamos que vos gusten...

3. Había unha vez unha catacumba
debaixo dun altar dunha igrexa con
dragóns e morcegos…

4. Había unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunhaHabía unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunha
igrexa con dragóns e morcegos...igrexa con dragóns e morcegos...
Estaba a bastante profundidade da superficie, a uns 20 metros.
Aínda que a igrexa era barroca as catacumbas tiñan un estilo
moi diferente: eran romanas.
No centro atopábase un jacuzzi pequeño recuberto de
azuleixos moi desgastados. Polos lados, padiolas de masaxe
bastante rudimentarias que nalgún momento estiveron decoradas e
pintadas, e que agora se atopaban lisas e sen adornos.
Noutro tempo, este lugar fora unha especie de antigo balneario
baixo terra, máis agora estaba en ruinas e cun aspecto un tanto
tétrico.
Aquí estaba eu, buscando oco onde encaixar a chave que me
levaría á tumba do primeiro gran lexionario da rexión. Normalmente
en Francia, nesta rexión, non soia facer frío, máis tiven que por a
chaqueta. Cando por fin atopei o pequeño burato, encaixei a chave
e unha luz cegadora tiroume ó chan.
Laura Morales Rejas, 1º ESO. IES Mos

5. Había unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunhaHabía unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunha
igrexa con dragóns e morcegos...igrexa con dragóns e morcegos...
As paredes das catacumbas eran rosas e os teitos marróns. Os
cuartos eran moi modernos, tiñan de todo: jacuzzis, televisións,
portátiles, etc. Vivían moi ben, moi contentos pero no saían de alí.
Comían, durmían e vían películas xa que tiñan un videoclube na
igrexa. Tiña tamén unha colección de coches no segundo andar da
igrexa.
Non mercaban comida, a facían aparecer xa que tiñan poderes
telepáticos. Tamén tiñan un ximnasio, posto que tiñan que
exercitarse. A súa vida diaria era sempre ou case sempre a mesma.
As oito da mañá almorzaban e as doce tomaban unha froita,
poto que cada catro horas tiñan que alimentarse. As catro da tarde
comían e despois facían as tarefas e se exercitaban. E por último ás
oito da noite ceaban, vían unha película (pero só as veces) e as dez
ían para a cama.
Ceaban e comían sempre ou case sempre o mesmo. Para
facer aparecer pizza dicían amarbabaqueropizza, para facer
aparecer a tortilla dicían kumbakarocaquerotortilla. Se querían
bistecs dicían kuchukambochuluquerobistecs.
Alex Lorenzo, 1º ESO.
IES Mos

6.
Había unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunhaHabía unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunha
igrexa con dragóns e morcegos...igrexa con dragóns e morcegos...
de xoguete que un neno pequeno metera alí cando o cura non
miraba. Un día de noite caiu un raio sobre a igrexa dándolle vida aos
dragóns e aos dous morcegos. Despois de mil anos fixéronse rivais
reclutando aos humáns como o seu exército. Tamén tomaron a
outros coma se foran servos.
Loitaron durante anos sen que ninguén saira victorioso, ata que
os soldados de ambos exércitos sacaron as pilas aos seus xefes,
volvendo todo a normalidade despois de miles de anos.
Ángel Bastos López, 1ºESO. IES de Mos

7.
Había unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunhaHabía unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunha
igrexa con dragóns e morcegos...igrexa con dragóns e morcegos...
Éstes era os gardiáns dun tesouro oculto. Este estaba xunto a
bágoa da fada máis pura que nacera coa risa dun bebé con
poderes.
Un día no País de Nuncaxamáis habían uns nenos perdidos
que xogaban ao fútbol cunha pelota feita de pedras de ouro, e de
repente apareceu un mono voador cun tutú rosa que saía nese intre
de clase de danza. Parouse e preguntoulle aos nenos:
-Ola, podo xoga convosco?
-Sí, claro, únete a nós.
-Grazas.
-Escomecemos¡¡¡
Comezaron a xogar e o número vinte dous que era tan grande
coma … un elefante deulle unha patada ao mono que saíu voando
polos aires e esnafrouse contra unha árbore diferente a todas as
demais, por ser a máis vella de todos. Esta árbore tiña o poder de
estoupar cando sentíase ameazada, pero Manuel, xa que así se
chamaba o mono, salvouse de miragre.

8.
Ao mirar os restos da árbore observou que entre eles
atopábase un mapa dun tesouro oculto. Manuel foi contarllo aos
seus novos amigos e entre todos decidiron ir á pescuda dese
misterioso tesouro.
Mercaron o necesario e ese mesmo día partiron cara á
aventura. Atravesaron sabanas, bosques, pobos, aldeas, … Despois
de dúas semanas de camiño chegaron ao seu destino, unha cidade
chamada Sprinfild chea de invasores alieníxenas que comían
cerebros de cans. Alí foron preguntando á xente por unha igrexa
habitada por animais fantásticos. Sen embargo as persoas ás que
lle preguntaban ríanse nas súas facianas.
Finalmente atoparon a igrexa, baixaron ás catacumbas e alí
estaba aquel cofre.
De súpeto ao abrilo saiu un raio cegador do interior do mesmo.
No seu interior só había un carta. A abriron e leron as seguintes
verbas:
-Ola e noraboa, atopaches o tesouro pero xa é demasiado
tarde, eu cheguei primeiro. Sorte a próxima vez
Os nenos, estupefactos, colleron as súas cousas e voltaron a
casa.
Nerea Méndez Toucedo, 1º ESO. IES de Mos

9.
Había unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunhaHabía unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunha
igrexa con dragóns e morcegos...igrexa con dragóns e morcegos...
Había unha vez unhas catacumbas debaixo dun altar dunha
igrexa con dragóns e morcegos. Eu, asustada avisei ao cura que viu
correndo a acompañarme nesta aventura. Entramos a modiño
alumeando coas nosas lanternas.
De súpeto unha bandada de morcegos asustáronnos e
tiráronnos as lanternas ao chan. Comezamos a apalpar para
atopalas, as recollimos e marchamos de alí prometendo non dicirlle
a ninguén e levar aos dragóns fóra da cidade a un barranco onde
non foran perigosos.
Paula Loureiro, 1º ESO. IES de Mos

10.
Había unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunhaHabía unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunha
igrexa con dragóns e morcegos...igrexa con dragóns e morcegos...
Os morcegos eran grandes e comían xente. Os dragóns
voaban con ás de fadas, cantaban e bailaban. Os morcegos
chamábanse darcegos, os dragóns draladas.
Un día un morcego foi raptado por un OVNI. Os tripulantes do
ovni sorprendidos pola súa descuberta fixeron unha festa na súa
discoteca. Beberon e beberon tequila e xenebra e acabaron cun dor
de cabeza incrible. Pero coma sempre o dragón tivo que
estropearlles a festa, así que os tripulantes do OVNI o mataron e
comeron.
Carlos Santoro, 1º ESO. IES de Mos

11.
“Había unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunhaHabía unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunha
igrexa con dragóns e morcegos...igrexa con dragóns e morcegos... "
Pensou Alexandra, a nena que imaxinaba todo isto e moitas
máis cousas fantásticas. Un día todo aquilo que ela imaxinara fíxose
realidade, e o caos tomou a cidade. A xente non saía das casas por
medo aos dragóns, ninguén excepto ela, a mesma Alexandra,
porque ela sabía con certeza que os dragóns só querían xogar e
que nunca farían nada a ninguén. A xente pensaba que estaba tola
e botaban a culpa de todo aos pais da nena por falárenlle deses
seres. Non entendían que os dragóns puideran ser amigos dela e
decidiron ir matalos.
Un día mentres Alexandra estaba a xogar con eles intentaron
por en marcha os seus pláns, pero a nena parounos. Un dos
dragóns achegouse a unha nena pequena que aínda que ao
principio pegou un chimpo logo encariñouse co animal. Os adultos
ao veren aquilo déronse conta de que non se podía xulgar a ninguén
polo seu aspecto.
Andrea Vila, 1ºESO. IES de Mos

12. “Había unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunhaHabía unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunha
igrexa con dragóns e morcegos...igrexa con dragóns e morcegos... "
Un día, nunha freguesía, na igrexa, xustamente no altar había
uns ovos de dragóns, eran tres exactamente, e os morcegos
coidábanos, hasta que un día naceron. O problema foi que os
dragróns eran agresivos e acabaron reventando toda a cidade, pero
os morcegos decidiron que tiñan que acabar con eles.
Os morcegos xuntáronse e fixeron un morcego enorme.
Acabaron con todos os dragóns e volveu todo á normalidade.
Yeray Cidanes, 1ºESO. IES de Mos

13. “Había unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunhaHabía unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunha
igrexa con dragóns e morcegos...igrexa con dragóns e morcegos... "
A catacumba era máxica pero só se collías unha escama de
dragón e unha cagada de morcego. Algúns rapaces do colexio xa o
intentaran pero non o conseguiran xa que non atoparan a escama.
Uns rapaces da vila xuntáronse un mércores pola tarde e foron as
catacumbas. Cando se fixo de noite algúns marcharon e só
quedaron dous.
Eles seguiron buscando ata que atoparon un pasadizo e
atoparon a escama debaixo dunha pedra. Puxeron todo nunha bolsa
de tea e alí producíuse un resplandor. Despois pediron un desexo,
que aprobaran todos os exames.
Pero non lles fixo moita ilusión, así que tirárono ao lixo. Outro
neno moi malo colleuno, pero non lle funcionaba, así que tirouno ao
chan e perdeu a escama que caíu ao auga e cobrou vida,
converténdose en dragón.
O dragón andaba solto pola cidade asustando á xente ata que
os cazadores do pobo o mataron e todo volveu á normalidade.
Lorena Lorenzo Portela, 1º ESO. IES de Mos

14. “Había unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunhaHabía unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunha
igrexa con dragóns e morcegos...igrexa con dragóns e morcegos... "
Que o cura aínda non descubrira. Co paso do tempo foi
desconfiando do armario, pero tiña un pouco de medo de abrilo.
Cando por fin o abríu descubríu unhas escaleiras que foron dar ás
catacumbas. Só colleu o preciso, unha lanterna e o casco para
protexer a cabeza en caso de caír ao chan.
Cando por fin baixaba as escaleiras non estaba seguro de ir,
pero dixo para sí que non se ía botar atrás.
Cando por fin atopou o dragón tiña moito medo, pero co paso
do tempo fixéronse moi bos amigos. Canto atopou ós morcegos
tamén co paso do tempo fixéronse moi amigos. Todos foron felices e
os tres non mantiveron en segredo a catacumba, así que puxeron
carteis pola cidade para ir a visitala, pero como eran bos non
cobraron nunca a entrada a misteriosa catacumba.
Ariadna Lorenzo, 1º ESO. IES de Mos.

15.
“Había unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunhaHabía unha vez unha catacumba debaixo dun altar dunha
igrexa con dragóns e morcegos...igrexa con dragóns e morcegos... "
Era unha estancia sombría e grande, cunha gran variedade de
animais: dende o lagarto de cores máis variadas ao dragón de dous
metros con enormes ás, de cor negra, que habitaba nun nicho.
Ninguén sabía da súa existencia, mais, ás veces, a xente oía
estranos ruídos que proviñan do chan ou, nas cerimonias da igrexa,
víanse interrompidos por fortes alaridos que se atribuían ao
estropeado e vello sistema de son.
Aquel día chegaba o novo cura. O anterior tivera que irse dun
xeito inesperado a Panamá, nunha misión de converter a un pobo
indíxena. Este chamábase Xoán e estaba moi entusiasmado co seu
novo destino. Tiña 35 anos naquel momento, e ninguén que o vise
pensaría que era cura. Podían dicir facilmente que polo seu
vocabulario era científico ou, pola súa constitución física, bombeiro
ou garda civil, mais el xa elixira de pequeno a súa vocación, e todo o
mundo corroboraba que as súas misas eran moi animadas e
alegres, por iso, cando baixou do autobús e foi ata a casa rectoral,
ninguén pensou que era o novo cura ata que se presentou:
- Bos días¡ Son Xoán o novo cura. Dixo cando lle abriron a
porta.
- Ah, xa chegou¡. Que puntual¡dade. Dixo a señora que abrira a

16.
Eu son María, a catequista da igrexa. Por favor, pase.
María ensinoulle toda a casa, baixaron ata a igrexa. Alí, Xoán
quedou marabillado polas esculturas de dragóns que había. O que
máis lle chamou a atención foi o debuxo que había no teito, do que
María lle contou a seguinte historia:
- Este lugar, a igrexa de San Pedro, está construída sobre un
antigo templo celta, e a figura do dragón está moi presente aquí.
Non sei se o saberá, pero existe a lenda de que aquí vivía un dragón
que raptaba doncelas e as levaba ao seu escondrixo, nas
catacumbas que se di que hai baixo a cidade. Dise que unha
doncela está atrapada nas augas da Poza da Moura e que quen a
atope, poderá casar con ela.
- Ben, pois espero non atoparme calquera día co dragón¡,
bromeu Xoán.
Logo de rematar coa visita, María deixou a Xoán a soas para
prepararse para a misa da mañá e díxolle que marchaba para a súa
casa, e que si precisaba algo, a chamase. El deulle as grazas e
comezou a rezar no altar, mais non puido concentrarse moito tempo.
Era tan fermoso aquel lugar¡. O chan de mármore brilaba con luz
propia e o altar estaba ricamente decorado no pé cuns debuxos de
guerreiros combatentes. Xoán agachouse para

17.
miralos máis de perto e, sen pretendelo, tocou un bastón, co que o
altar comezou a se mover.
Pegou un chimpo cara atrás. O corazón latíalle a cen por hora.
Que pasara?. No lugar onde antes estaba a pedra había agora
unhas escaleiras que baixaban.
"Será a entrada as catacumbas das que falou María?",
preguntouse abraiado.
Tiña tanta curiosidade que non se puido resistir, e decidiu
baixar. Agarrou as velas que estaban preparadas para colocar,
encendeunas e descenceu ás profundidades.
Cando chegou só aía estranos rídos e alaridos que viñan da
zona máis escura. Mais, cando os seus ollos se adptaron distinguíu
pequenos animais: Lagartos con ás, píntegas... pero o que máis lle
chamou a atención foi unha cría que había nunha esquina. Era un
dragón¡, de corpo vermello, tiña pequenas espirais negras e dúas ás
das mesmas cores. Apenas medía cincuenta centímetros, pero
Xoán dábase conta de que estaba agonizando: había un charco de
sangue ao seu redor. Non podía deixalo alí¡. Intentando non ocar a
ningún animal e sen poder evitalo, admirando a escalofriante
natureza das paredes negras da rocha e as estalagtitas e
estalagmitas, colleu

18. o dragón e deu a volta.
Ao saír, pechou a entrada, correu ata a súa casa e curou á
pobre criatura. Limpiulle as feridas e vendouno.
- Que vou facer contigo?. Aínda estás ben, pero creo que
podes estar agochao aquí ata mañá.- Díxolle o cura.
Á mañá seguinte, na misa, Xoán estaba preocupado por el,
mais nada ocorreu durante a primeira media hora. Todos os
presentes estaban contentos co amable e educado que era.
- Ben, agora imos dicir o Pai Noso.- Dixo.
Mais, ao comezar, a porta abríuse e o dragón apareceu
andando, dirixíndose cara Xoán. Os asistentes quedaron pasmados
e escoitáronse varios berridos. Ninguén sabía que era aquela
criatura.
- Tranquilos¡. É pacífico¡.- Alertounos o cura.
- Pero que é iso?.- Dixo alguén. Varios murmurios facían a
mesma pregunta.
- Atopeino onte, nunha catacumba aquí debaixo. Non vos
preocupedes, non fai dano.- E amosoulles como o dragón lle lambía
a man.

19.
- Home, se é pacífico.- Comentou un fregués.
- Si, si, asegúrollo no nome do Pai, do Fillo e do Espíritu
Santo¡.- Contestou Xoán.
Ninguén se atrevía a contadecir ó cura, ao dicir iso. Entón
alguén propuxo que lle podían chamar Dragno e que fora a mascota
da igrexa, xa que tiña unha historia de dragóns.
E, dende entón, unha nova lenda circula pola cidade, despois
de pasaren varios anos, a dun cura e o seu dragón que coidaban da
igrexa e que daban misas con contos draconianos, pero pasado o
tempo, o cura foise e o dragón non se volveu ver. Quen sabe se
voltará a estar agochado na Poza da Moura¡.
Xiana Carrera Alonso, 1º ESO. IES de Mos.