2. “Nou en?” Uitdagend keek Julia haar vader aan.
“We waren hartstikke ongerust, waarom nam je je mobiel niet op?”
Julia haalde haar schouders op. “Geen zin”
Ze had geen zin in dit gesprek. Natuurlijk was ze laat thuis gekomen, maar daar had
ze haar redenen voor. En dat wilde ze liever niet tegen haar ouders vertellen.
“Julia, wat is er aan de hand, zo doe je normaal nooit?” zei haar vader.
Julia beet op haar lip.
Ze gaf geen antwoord, maar in plaats daarvan rende ze de woonkamer uit, naar
boven toe.

3. Boven plofte ze op de bank in haar slaapkamer neer. Haar hoofd steunde op haar
rechterschouder.
Als ze nou gelijk naar huis gegaan was had ze dit gezeur niet gehad. Maar dan hadden ze
ook gemerkt dat er wat aan de hand was. Wat moest ze doen? Ze wilde het niet
vertellen, nog niet tenminste. Ze wilde niet dat iedereen zag dat ze huilde.
Ze hoorde voetstappen op de trap en ze wist dat het haar vader was. Natuurlijk kwam hij
erachterna, het was helemaal niks voor haar om zomaar naar boven en te rennen. En,
niet te vergeten, te stampen op de trap.

4. Ja hoor, daar stond haar vader, in de deuropening.
“Juul, wat is er?” vroeg hij en er klonk bezorgheid in zijn stem. Hij bleef haar aankijken
met een glimlach op zijn gezicht. Haar vader lachte altijd. Normaal vond Julia dat leuk,
maar nu kon ze het niet verdragen.
“Er is niks” mompelde ze. “Wil je asjeblieft gaan?”

5. Haar vader sloeg zijn armen over elkaar. “Ik ga niet eerder weg voordat je me verteld
hebt wat er aan de hand is” zei hij.
“Dan kun je lang wachten” snauwde Julia.
“Juul, doe eens rustig” haar vader probeerde haar te kalmeren.
Tevergeefs.

6. Julia stoof overeind en en keek haar vader woest aan.
“Ga weg, nu! Dit is mijn kamer”
Haar vader vertrok geen spier.
“Ik wil rust aan m'n hoofd. Ga, ik vertel het nog wel.”
Haar vader bleef staan.

7. Hij bleef daar maar staan, met die creepy glimlach.
Het liefst zou Julia haar vader haar kamer uitduwen, maar ze wist dat dat geen zin zou
hebben.
Ten eerst was hij sterker en ten tweede kon ze dan zeker zijn van twee weken
huisarrest. Hoewel, dat kon haar nu niet schelen.

8. Ze stampte op de vloer als een klein meisje.
“Ga weg zei ik toch” riep ze.
“Julia, wil je huisarrest?”
“Al gaf je me een jaar huisarrest. Ik wil dat je gaat” schreeuwde ze.

9. Toen stapte hij naar haar toe.
“Oké, ik ga. Maar je moet me beloven dat je verteld wat er aan de hand is. Als jij er klaar
voor bent” zei hij ernstig.
Julia voelde dat haar ogen zich met tranen vulden. Dit was een breekpunt. Als hij nog
iets zou zeggen zou ze alles vertellen. Het enige wat ze deed was knikken.

10. Ze verwachtte dat hij nog meer dingen zou zeggen en ze hoopte dat ze toch haar verhaal
kwijt kon. Maar haar vader zweeg. Hij draaide zich om en liep haar kamer uit.
Eigenlijk zou ze opgelucht moeten zijn, maar dat was ze niet.
Ze liet zich weer op de bank vallen, ze had nog geen zin om naar bed te gaan.

11. Toen merkte ze pas hoe moe ze was geworden van dit alles.
Ze viel in slaap en ze droomde.

12. Er viel een briefje op haar tafel.
Verbaasd keek ze om zich heen waar het vandaan kwam. Ze zag dat Jasper glimlachte.
De laatste tijd had ze wel vaker een briefje van Jasper op haar tafel gehad.
Nietsvermoedend vouwde ze het briefje open. Toen ze de boodschap las kreeg ze een
kleur op haar wangen. In zijn kriebelige handschrift, waar ze ondertussen aan gewend
was, stond de volgende vraag: Wil je verkering met me?

13. Ze keek nogmaals naar Jasper en zag dat hij ook een kleur had gekregen.
Ze twijfelde niet of het wel serieus bedoeld was, Jasper was niet iemand die zoiets
zomaar zou doen. Ze keek weer naar het briefje. Wilde ze dat, verkering met Jasper? Ze
was nog heel jong, haar ouders zouden haar vast té jong vinden. Maar Jasper was niet
veel ouder.
Ze zuchtte. Ze vond Jasper heel erg leuk en ze dacht ook wel dat ze verliefd op hem was.
Maar was dat genoeg?

14. “Julia, do you know the answer?” De stem van mevrouw Schippers deed haar
opschrikken uit haar gedachten.
Julia voelde dat haar wangen nog roder werden dan normaal. Ze had geen idee waar dit
over ging.
Haar lerares keek haar bemoedigend aan.

15. Joshua, haar tweelingbroer, zag dat ze het antwoord niet wist en gebaarde dat ze 'ja'
moest zeggen.
“Yes?” zei ze een beetje twijfelend. Het was vast zo'n 'ja-nee' oefening. Ze dacht niet dat
Joshua flauw zou zijn om haar het verkeerde te zeggen.

16. “That's correct. Wonderful!” zei mevrouw Schippers.
Julia haalde opgelucht adem en knikte dankbaar naar Joshua.
Toen keek ze weer naar het briefje wat ze in haar handen had.
En plotseling wist ze het.

17. In haar netste handschrift schreef ze drie letters op het briefje.
Ze probeerde het briefje ongezien op Jaspers tafel te gooien, maar dat was lastiger dan
gedacht. Het briefje viel er net naast. Jasper glimlachte. Hij liet zijn pen op de grond
vallen, toen hij die opraapte pakte hij meteen het briefje.
Haar hart klopte in haar keel toen hij het openvouwde.

18. Ze zag zijn gezichtsuitdrukking toen hij haar briefje las. Hij kreeg een kleur en grijnsde.
Toen keek hij haar glimlachend aan.
'Wat lacht hij ontzettend lief' schoot het door haar heen.
Niet veel later viel er weer een briefje op haar tafel. In de pauze achter school?
Julia werd nóg roder. Ze knikte snel naar Jasper en probeerde zich toen te concentreren
op de les. Dat ging voor geen meter. Haar gedachten dwaalden steeds af. 'Ik heb
verkering met Jasper' dacht ze iedere keer.

19. Met kriebels in haar buik liep Julia naar de achterkant van de school. Het was nog een
heel gedoe om zich van haar vriendinnengroepje los te maken. Emma, Eva en Dina
lieten haar niet snel gaan.
Ze had het gevoel alsof haar hart een slag oversloeg toen ze Jasper zag staan.
'Eigenlijk is hij knap' zei een stemmetje in haar hoofd en ze voelde dat ze -alweer- een
kleur kreeg.

20. “Hi” zei Jasper terwijl hij met zijn hand door zijn haren wreef.
Julia wist gewoon niets te zeggen, het enige wat ze deed was hem aanstaren.
Ze schraapte haar keel en er kwam een zielig “hoi” uit.
Ze voelde zich enorm zenuwachtig worden.

21. Ze zwegen allebei, maar hun blikken zeiden zoveel meer dan woorden.
Jasper pakte haar handen vast.
Julia kreeg kriebels in haar buik van het gebaar.
Zachtjes wreven Jaspers duimen over haar handen. Ze keek naar haar armen en zag dat
ze kippevel had.
Jasper zag het ook. “Heb je het koud?” vroeg hij.

22. Hij wachtte het antwoord niet af, maar trok haar naar zich toe en sloeg zijn armen om
haar heen.
Op haar beurt sloeg Julia haar armen om Jasper heen. Zo stonden ze een tijdje dicht
tegen elkaar aan en verloren alle besef van ruimte en tijd.

23. Toen ging de schoolbel.
Teleurgesteld keken ze elkaar aan.
“Ik wou dat meneer de Haan ziek was” zuchtte Jasper.
“Waarom?” grijnsde Julia.
“Dan konden we nog een uur hier bij elkaar zijn” zei hij met een glimlach.
“Kom, we moeten gaan, meneer de Haan houdt er niet van als we te laat komen”
“Maar ik houd er niet van als we nu alweer moeten gaan” zei Jasper met een zucht.
“Ach” zei Julia en ze ging met haar hand door zijn haar.

24. Toen keken ze elkaar diep in de ogen. Jasper legde zijn hand in haar nek en boog zich
naar haar toe. Julia's hart klopte wild. Ze had nog nooit gezoend.
Toen kuste Jasper haar, heel voorzichtig.
Julia had het gevoel dat haar hart bezweek.

25. Even lieten ze elkaar los. Jasper keek haar diep in haar ogen.
'Wauw, hij heeft zulke mooie blauwe ogen' schoot het door haar heen.
Toen boog Jasper zich opnieuw naar haar toe.

26. En hij kuste haar opnieuw. Langer deze keer en heftiger.
Julia zoende hem terug en even leek er niets anders op de wereld te bestaan dan alleen
zij tweeën. Allebei vergaten ze dat meneer de Haan het niet leuk vond als mensen te laat
in zijn les kwamen. Dat was helemaal niet belangrijk.

27. Julia wist dat het een droom was, maar het voelde zo echt dat ze zich eraan wilde
vastklampen. Maar ze merkte dat ze wakker werd. Het gevoel dat Jasper haar zoende
vervaagde. Het beeld vervaagde ook en langzaam zag ze de contouren van haar
slaapkamer opdoemen. Ze bedacht zich dat ze hetzelfde jurkje droeg als toen. Van die
vage details die onbelangrijk zijn, maar die je je juist herinnert.
En toen het besef kwam dat de droom voorbij was barstte ze in snikken uit.

28. You say you wander your own land
But when I think about it
I don't see how you can
You're aching, you're breaking
And I can see the pain in your eyes
Says everybody's changing
And I don't know why.
You're gone from here
And soon you will disappear
Fading into beautiful light .
Cause everybody's changing
And I don't feel right.
So little time
Try to understand that I'm
Trying to make a move just to stay in the game
I try to stay awake and remember my name
But everybody's changing
And I don't feel the same.

29. ~Wordt vervolgd~
Lyrics:
Everybody's Changing - Keane