2. 1.- Composición e estrutura do interior terrestre
1.1.- Métodos de estudo
a) SONDAXES e MINAS. A profundidade á que se chega é mínima (13 Km)
comparada coa do radio terrestre (6371 Km). Pouca información.
b) ESTUDO das ROCHAS. Existen dous fenómenos xeolóxicos que fan
aflorar á superficie rochas formadas no interior do planeta; este son: a
erosión e as Erupcións Volcánicas. O estudo destas rochas facilitan
información sobre as condicións do interior da Terra.
c) MÉTODOS SÍSMICOS. Son os MAIS EFICACES e están baseados na
análise das ondas sísmicas producidas nos terremotos ou en explosións
controladas.

3. TIPOS DE ONDAS SÍSMICAS (P e S) (EXAME  saber o cadro
da páx. 5)

4. DESCONTINUIDADES SÍSMICAS (páx. 5). Que son?. Explica os
dous tipos.

5. 1.2.- Capas Internas da Terra. (páx. 6-7)
•CODIA •LITOSFERA
•MANTO •MESOSFERA
•ASTENOSFER
•NÚCLEO A

6. 2.1.- A Deriva Continental (páx.
8)
Trátase dunha das bases nas que se apoia a actual teoría da Tectónica de
Placas. Esta teoría tivo estudios previos, como:
Durante os séculos XVI e XVII, cartógrafos desa época observaron a
coincidencia en distintos puntos das costa de América e África, chegando á
conclusión de que eses dous contienentes estiveron unidos nun tempo pasado.
Ata o século XX, os naturalistas explicaban a existencia das cadenas
montañosas terrestres, polo arrefriamento e contracción do planeta.
A Teoria...
Enunciada por Alfred Wegener, en 1912, postula que fai uns 300 Ma todos os
contientes estaban unidos formando un supercontiente, Panxea. Hai 200 Ma esa masa
continental comezou a romperse en fragmentos que se moven á deriva sobre o fondo
oceánico. Con isto explica a formación das cadeas montañosas, xa que se formaban ó
chocar a zona frontal dun deses fragmentos con algún obstáculo.
Non foi quen de explicar cal era ó motor que facia
que eses enormes fragmentos se movesen.

7. Probas da Deriva Continental (páx. 9-10)
1.- Probas Xeográficas 2.- Probas Xeolóxicas

8. Probas da Deriva Continental (páx. 9-10)
4.- Probas Paleontolóxicas
3.- Probas Paleoclimáticas
5.- Continuidade nas cadeas montañosas en continentes moi afastados

9. 2.2.- O Fondo Oceánico (páx. 11)

10. 2.2.- O Fondo Oceánico (páx. 11)
Fosa das Marianas.
10994 metros

11. 2.3.- Os Cintos Sísmicos e Volcánicos

12. 2.4.- Placas Litosféricas (páx. 15)
•Grandes Placas (hai 8). •Pl. Oceánicas (Lit. Oceánica).
•Microplacas. •Pl. Continentais (Lit. Continental).
•Pl. Mixtas (Lit. Ambas as dúas).

14. A expansión dos fondos oceánicos acontece nas dorsais oceánicas, onde se
forma nova codia oceánica mediante actividade volcánica (no rift da dorsal) e o
movemento gradual do fondo afastándose da dorsal.
A expansión do fondo mariño comeza como un rift nunha placa continental. O
proceso comeza cun quentamento na base da placa continental que a converte
nun material máis plástico e menos denso. Xa que os obxectos menos densos
"flotan", levantándose sobre os máis densos, a área que se quenta empénase,
transformándose nunha ampla bóveda ("domo" ou cúpula). A medida que se alza,
prodúcense fracturas que gradualmente se converten en rifts.
A medida que o fondo mariño se despraza afastándose da dorsal, a codia
oceánica é destruída (por fusión do material rochoso) nas zonas de subducción
dunha placa oceánica e outra continental, orixinando enormes foxas mariñas, as
Foxas Oceánicas.
Este feito axuda a entender a deriva continental explicada pola teoría da tectónica
de placas. A teoría acéptase amplamente na actualidade, e cre que o fenómeno é
causado por correntes de convección na parte débil e plástica da capa superior
do manto (denominada astenosfera).

20. Subdución baixo
litosfera continental
Hot
Subdución baixo Spots
litosfera oceánica

21. No ciclo de Wilson distínguense as seguintes seis etapas:
1. O continente fragméntase por acción de puntos quentes que
empenan e adelgazan a codia terrestre ata rompela, orixinándose
un rift continental (como o Rift africano).
2. Na liña de fragmentación empézase a formar litosfera oceánica
(bordo construtivo) que separa os fragmentos continentais. Se
continúa a separación o rift é invadido polo mar e vaise
transformando nunha dorsal oceánica. Os continentes quedan
separados por unha pequena conca oceánica (como o actual mar
Vermello).
3. O proceso continúa e os continentes sepáranse progresivamente.
Entre eles aparece unha conca oceánica ancha, cunha dorsal ben
desenvolvida (como o Océano Atlántico actual).

22. 4.- Cando a conca oceánica alcanza certo tamaño e é suficientemente
antiga, os bordos de contacto cos fragmentos continentais
vólvense fríos e densos e comezan a afundirse debaixo dos
continentes e xérase un bordo destrutivo. Nesta zona orixínase
unha cadea montañosa que vai bordeando ao continente (oróxeno
tipo andino, como a cordilleira dos Andes). A codia oceánica
desprázase dende o bordo construtivo ao de destrución como
unha fita transportadora, polo que a conca oceánica deixa de
crecer (como o Océano Pacífico).

23. 5.- Dada a forma esférica da Terra, outros bordos construtivos poden
empurrar aos fragmentos continentais en sentido contrario, co
que a conca oceánica vai estreitando (como no Mar Mediterráneo).
6.- Finalmente, ao desaparecer a conca oceánica as dúas masas
continentais chocan (obducción) e orixínase un continente único
(supercontinente), e sobre a sutura que pecha o océano fórmase unha
cordilleira (oróxeno tipo himalayo, como a cordilleira da Himalaia).

24. a) EXPLICACIÓN CLÁSICA