1. A terapia Deume por dubidar. ¿A miña educación
coincidiu coa dos príncipes?
¿Débome a min, ou, pola contra, a ela?
As fillas de neptuno (ay mísero de mi, ay infelice)
somos orfas de nai
e como herdeiras díscolas tivemos
que nos domesticar
para acabar vencéndonos en singular combate:
materia Contra espírito [...]
María do Cebreiro, (Nós, as inadaptadas)
Contos de fadas
Érase unha vez ...
e ao final do conto
a carapuchiña era unha loba,
a avoíña un leñador,
a devoradora unha asceta,
a libérrima un completo compendio de dependencias,
a mística unha frívola tinguida de temores,
o incomprendido un anxo,
a princesa un monstro,
a frívola unha mística tinguida de temores,
o monstro unha princesa,
o outro incomprendido un demo,
a suposta loba unha absoluta carapuchiña
e o camiño entre o bosque
un leñador.
Yolanda Castaño, profundidade de campo
2. Paseo malferido pola melancolía
e soño con estraños bulevares ó norte
ignórame a cidade. Xa non terei a sorte de
que por min desfolle o máis fermoso día.
Eu falo unicamente o idioma do estranxeiro
que ten secretas voces e aves fenecidas.
As horas caen todas; están arrepentidas de
terenme con elas, intruso ou prisioneiro. Non
te afastes de min, espectro do pasado.
Principe que perdeu a torre da inocencia,
e os versos da desdita e outras flores do mal.
¿A que xardín, sen pasos, escuro, son
levado?
Mentres ando perdido, eu pídolle clemencia
á música perfecta do versos de Nerval.
Ana Romaní, Arden
EDINBURGH EDINBURG
O tren fura paisaxes coma un piollo
nos cabelos escuros
de Escocia escurecida
mentres veñen as mans
do abrente alleo
abrindo as portas daquel día de setembro
cruzando o Mar do Norde cara ás illas
chegando a un Edinburg en sombra estraña
baixándome do tren coa mente aberta
¿Onde se deita a noite en Edinburgh?
¿á esquerda do castelo de carbón diamante
cun sol negro?
Catro teenagers punks
xaspeaban mil cores metalizadas
co meu ollo animal cravado neles
«No future Anarchy & destroy me» because I
love them since they´re like you
dura pedra escocesa que me garda
da hipnose contaxiosa das Highlands
empapando a alma en frío
cervexa calvinista whisky ateo
Cruel máxica dura
espectro dos meus soños agresivos
volverei por ser teu
na túa pel e na escuma do desexo.
Lois Pereiro, Poemas, 1981/1991
Non me gustaban de nena os peluches
e lembran meus pais que non xoguei
moito ás bonecas.
Non me deteño a cociñar e na química das
quimeras
rocei un xeito de delincuencia xuvenil.
Un xénero feminino algo a desmán das
narracións para o ano en que nacín.
E vés
ti
agora,
primeiro imaxinado e xa querido,
logo presente nestes cuartos a diario:
hai posible en ser muller un privilexio
imposible de transferir
Xela Arias, Darío a diario
3. A negra terra
DE falar, falarei coa terra.
A terra verdadeira,
a negra terra
onde prende a raíz.
A terra que se pisa.
A terra que se queima e que se crava.
Ese enorme lenzo onde o home debuxa o seu capricho.
Onde o home se perde e se revolve en sombras.
A negra terra,
ese corpo de puta vella con dentes amarelos de tabaco,
con olleiras negras de tan azuis.
De falar, só con ela falarei
e falarei coas mans,
docemente coas unllas,
coa paixón dun amante,
como falan, cando albiscan a morte, os
xabaríns feridos.
De falar, falarei coa terra.
Coa terra, con esa negra terra
que cospe, como sangue do peito, primaveras.
Manuel Rivas, Mohicania