Mito

1. O rapto de Proserpina Rape of Proserpine , 1735 T roy, Jean-Francois de. Hermitage

2. Deméter (Ceres) tivo de seu irmán Zeus unha filla á que adoraba, Core (Proserpina/ Perséfone). Un día que a moza recollía un narciso nun prado de Sicilia, preto do Etna, a terra fendeuse e das súas profundidades... Verkolje Nicolas (1673-1746) Paris,Louvre

3. ABBATE, Niccolo dell‘ . (b. 1509, Modena, d. 1571, Fontainebleau) ...xurdíu un carro tirado por catro cabalos gobernado por Hades (Plutón) que raptou a moza, arrastrándoa ó reino das sombras. O rapto

4. Joseph Heintz , o Vello. Paris, Louvre A moza só puido gritar. O grito

5. Alertada polos gritos de socorro da súa filla, Deméter percorreu o mundo cun facho en cada man nunha busca angustiada que durou nove días e nove noites. Soens Jans (1548-1611) ou Saens. Paris Louvre

6. Helio, que todo o ve, reveloulle a verdade

7. Wojciech Weiss Paris,Louvre Deméter negouse a regresar ó Olimpo e cumprir as súas funcións divinas .

9. A desaparición de Deméter deixara a terra en desolación: o chan estaba ermo e os homes e animais corrían perigo de extinguirse. Ante a catástrofe que se aveciñaba ....

10. Zeus ordenou ó seu irmán Hades (Plutón) que devolvese a moza que nos infernos recibira o nome de Perséfone. Pero xa non era posible . A orde de Zeus Courteys Pierre (connu à partir de 1544-avant 1581) Paris, musée du Louvre

11. Perséfone come a granada Perséfone quebrantara o xexún mentres se atopaba nos Infernos. Por inadvertencia ou tentada por Hades comera o gran de granada, o que bastaba para encadeala para sempre ó Inferno.

12. Para mitigar a súa pena, Zeus dispuxo que repartise o seu tempo entre o mundo subterráneo e o terrestre:

13. Así na primavera sube a savia das plantas. Romanelli Giovanni Francesco (1610-1662)

14. Paris, musée du Louvre Deméter, feliz agora, cobre a terra cun manto de vexetación durante o verán ata que as sementes caen ó chan e se funden na terra, que volve a coñecer a desolación...

15. Ei vein os cordeiros fiar os cordallos! Acabaronse os traballos. Viñeron as neves. Veo a chuvia e o vento pra quen non pode estar drento. Eu no meu cada un no seu teña pan teña leña teña erba pros bois e despois veña o que veña: É o prego do labrego. Cebalos cochos matalos salalos e afumalos. Ir derretendo na grasa… Ir achegando na brasa… Sempre hai que facer na casa UXIO NOVONEYRA

16. Dum loquimur, fugerit inuida/ aetas: carpe diem…. Horacio, Odas I, 11 Mentres falamos, cruel foxe a vida: goza de hoxe….