DIGNITAS INFINITA - DIGNIDAD HUMANA; Declaración del dicasterio para la doctr...
Poetizando as aulas
1.
2. MIENTRAS TÚ EXISTAS... SUCESIVA
Mientras tú existas, Déjame acariciarte lentamente,
mientras mi mirada déjame lentamente comprobarte,
te busque más allá de las colinas, ver que eres de verdad, un continuarte
mientras nada de ti misma a ti misma extensamente.
me llene el corazón,
si no es tu imagen, y haya Onda tras onda irradian de tu frente
una remota posibilidad de que estés viva y mansamente, apenas sin rozarte,
en algún sitio, iluminada rompen sus diez espumas al besarte
por una luz cualquiera... de tus pies en playa adolescente.
Mientras
yo presienta que eres y te llamas Así te quiero, fluida y sucesiva
así, con ese nombre tuyo manantial tú de ti, agua furtiva,
tan pequeño, música para el tacto perezosa.
seguiré como ahora, amada mía,
transido de distancia, Así te quiero, en límites pequeños,
bajo ese amor que crece y no se muere, aquí y allá, fragmentos, lirio, rosa,
bajo ese amor que sigue y nunca acaba. y tu unidad después, luz de mis sueños.
Angel Gonzalez Gerardo Diego.
ADVERTENCIA ME DA VÉRTIGO EL PUNTO MUERTO Y
Si alguna vez sufres -y lo harás- LA MARCHA ATRÁS
por alguien que te amó y que te abandona, Me da vértigo el punto muerto
no le guardes rencor ni le perdones: y la marcha atrás,
deforma su memoria el rencoroso vivir en los atascos,
y en amor el perdón es sólo una palabra los frenos automáticos y el olor a gasoil.
que no se aviene nunca a un sentimiento. Me angustia el cruce de miradas
Soporta tu dolor en soledad, la doble dirección de las palabras
porque el merecimiento aun de la adversidad y el obsceno guiñar de los semáforos.
mayor
está justificado si fuiste Me da pena la vida, los cambios de sentido,
desleal a tu conciencia, no apostando las señales de stop y los pasos perdidos.
sólo por el amor que te entregaba
su esplendor inocente, sus intocados mundos. Me agobian las medianas,
las frases que están hechas,
Así que cuando sufras -y lo harás- los que nunca saludan y los malos profetas.
por alguien que te amó, procura siempre
acusarte a ti mismo de su olvido Me fatigan los dioses bajados del Olimpo
porque fuiste cobarde o quizá fuiste ingrato. a conquistar la Tierra
Y aprende que la vida tiene un precio y los necios de espíritu.
que no puedes pagar continuamente.
Y aprende dignidad en tu derrota, Me entristecen quienes me venden clines
agradeciendo a quien te quiso en los pasos de cebra,
el regalo fugaz de su hermosura. los que enferman de cáncer
y los que sólo son simples marionetas.
Felipe Benitez Reyes
Me aplasta la hermosura
de los cuerpos perfectos,
las sirenas que ululan en las noches de fiesta,
los códigos de barras,
el baile de etiquetas.
3. Me arruinan las prisas y las faltas de estilo, ustedes cuando aman
el paso obligatorio, las tardes de domingo son de otra magnitud
y hasta la línea recta. hay fotos chismes prensa
y el amor es un boom
Me enervan los que no tienen dudas
y aquellos que se aferran nosotros cuando amamos
a sus ideales sobre los de cualquiera. es un amor común
tan simple y tan sabroso
Me cansa tanto tráfico como tener salud
y tanto sinsentido,
parado frente al mar mientras que el mundo Ustedes cuando aman
gira. consultan el reloj
porque el tiempo que pierden
Ortega Palomares vale medio millón
nosotros cuando amamos
TRISTES GUERRAS sin prisa y con fervor
Tristes guerras gozamos y nos sale
si nos es amor la empresa. barata la función
Tristes, tristes.
Tristes armas ustedes cuando aman
si no son las palabras. al analista van
Tristes, tristes. él es quien dictamina
si lo hacen bien o mal
Tristes hombres
si no mueren de amores nosotros cuando amamos
Tristes, tristes. sin tanta cortedad
el subsconciente piola
Miguel Hernández se pone a disfrutar
ustedes cuando aman
USTEDES Y NOSOTROS exigen bienestar
Ustedes cuando aman una cama de cedro
exigen bienestar y un colchón especial
una cama de cedro
y un colchón especial nosotros cuando amamos
es fácil de arreglar
nosotros cuando amamos con sábanas qué bueno
es fácil de arreglar sin sábanas da igual.
con sábanas qué bueno
sin sábanas da igual Mario Benedetti
ustedes cuando aman
calculan interés
y cuando se desaman
calculan otra vez
nosotros cuando amamos
es como renacer
y si nos desamamos
no la pasamos bien
4. EL LOBITO BUENO e como é de grande a selva amazónica.
Erase una vez Eu tento finxir que algo do que dis importa,
un lobito bueno pero dóeme a pel de tanto querer prolongarte.
al que maltrataban
todos los corderos. Andrea Nunes Brión
Y había también
un principe malo CABALLO DE CARTÓN
y una bruja hermosa Era un niño que soñaba
y un pirata honrado. un caballo de cartón.
Abrió los ojos el niño
Todas estas cosas y el caballito no vió.
había una vez Con un caballito blanco
cuando yo soñaba el niño volvió a soñar;
un mundo al revés. y por la crin lo cogía...
¡Ahora no te escaparás!
José Agustín Goytisolo Apenas lo hubo cogido,
el niño se despertó.
TODAS AS MULLERES QUE FUN Tenía el puño cerrado.
Esta nostalxia de nome e apelidos ¡El caballito voló!
foise delineando en cada unha das paredes Quedose el niño muy serio
desta casa. pensando que no es verdad
Camiñas cara á porta e non dis nada, un caballito soñado.
Eu conteño a respiración e Y ya no volvió a soñar.
dóeme a pel de tanto querer prolongarte.... Pero el niño se hizo mozo
pesa este amor viaxeiro que nos rexistra cada y el mozo tuvo un amor,
dous días a equipaxe y a su amada le decía:
Pesan os cadrís que esvaro do teu corpo, ¿Tú eres de verdad o no?
os fillos que non temos preguntan por ti, Cuando el mozo se hizo viejo
teño que nomear cada unha das túas pensaba: Todo es soñar,
vértebras, el caballito soñado
cada un dos teus poros enraizados no mundo y el caballo de verdad.
para saber das túas viaxes cara ao meu Y cuando vino la muerte,
acento choutador, el viejo a su corazón
de como pronuncias unha-xeonllo-fazula preguntaba:¿ Tú eres sueño?
e colgado de ti un letreiro xigante escrito en ¡Quién sabe si despertó?
inglés
que non entendo, Antonio Machado
e eu veña a dicir que non importa,
que por unha vez máis abriremos a xanela,
e tentarei sorrir mentres dis “fazula”,
e eu sigo coas miñas meixelas vermellas.....
Cómo explicarche que me doe a historia deste
país,
explicarche como vai iso de non querer
axeonllarme,
de non avergoñarse por dicir aínda-libres
e procuro apresurarme a borrar esas manchas
negras de humidade,
para que non semelle que algo vai mal.
E sigo co meu acento cantareiro mentres ti
entras pola porta,
e contas os desastres do mundo,
5. SEN TÍTULO DIME
Levou-s'a fremosa, levou-s'a velida, Dime desde allá abajo
vai lavar cabelos, na fontana fría, la palabra te quiero.
leda dos amores, dos amores leda. ¿Hablas bajo la tierra?
Hablo con el silencio.
Levou-s'a fremosa, levou-s'a louçana, ¿Quieres bajo la tierra?
vai lavar cabelos, na fría fontana, Bajo la tierra quiero
leda dos amores, dos amores leda. porque hacia donde corras
quiere correr mi cuerpo.
Vai lavar cabelos, na fontana fría, Ardo desde allí abajo
passou seu amigo, que lhi ben quería, y alumbro tus recuerdos.
leda dos amores, dos amores leda.
Miguel Hernández
Vai lavar cabelos, na fría fontana,
passa seu amigo, que a muit'amava,
leda dos amores, dos amores leda. RECUERDO INFANTIL
Una tarde parda y fría
Passa seu amigo, que lhi ben quería, de invierno. Los colegiales
o cervo do monte a augua volvía, estudian. Monotonía
leda dos amores, dos amores leda. de lluvia tras los cristales.
Es la clase. En un cartel
Passa seu amigo, que a muit'amava, se representa a Caín
o cervo do monte volvía a augua, fugitivo, y muerto Abel,
leda dos amores, dos amores leda. junto a una mancha carmín.
Con timbre sonoro y hueco
Pero Meogo truena el maestro, un anciano
mal vestido, enjuto y seco,
que lleva un libro en la mano.
SEN TÍTULO Y todo un coro infantil
María Pérez, a nossa cruzada, va cantando la lección:
quando veo da terra d'Ultramar, «mil veces ciento, cien mil;
assí veo de pardón carregada mil veces mil, un millón».
que se non podía con el emerger; Una tarde parda y fría
mais furtan-lho, cada u vai maer, de invierno. Los colegiales
e do perdón ja non lhi ficou nada. estudian. Monotonía
de la lluvia en los cristales.
E o perdón é cousa mui preçada
e que se devía muit'a guardar; Antonio Machado
mais ela non ha maeta ferrada
en que o guarde, nen a pod'haver,
ca, pois o cadead'én foi perder,
sempr'a maeta andou descadeada.
Tal maeta como será guardada,
pois rapazes albergan no logar,
que non haja seer mui trastornada?
Ca, o logar u eles han poder,
non ha pardón que s'i possa asconder,
assí saben trastornar a pousada!
E outra cousa vos quero dizer:
atal pardón ben se dev'a perder,
ca muito foi cousa mal gaanhada.
Pero da Ponte
6. DESMAYARSE, ATREVERSE, ESTAR Y MORIRME CONTIGO
FURIOSO Yo no quiero un amor civilizado,
Desmayarse, atreverse, estar furioso, con recibos y escena del sofá;
áspero, tierno, liberal, esquivo, yo no quiero que viajes al pasado
alentado, mortal, difunto, vivo, y vuelvas del mercado
leal, traidor, cobarde y animoso; con ganas de llorar.
no hallar fuera del bien centro y reposo, Yo no quiero vecínas con pucheros;
mostrarse alegre, triste, humilde, altivo, yo no quiero sembrar ni compartir;
enojado, valiente, fugitivo, yo no quiero catorce de febrero
satisfecho, ofendido, receloso; ni cumpleaños feliz.
huir el rostro al claro desengaño, Yo no quiero cargar con tus maletas;
beber veneno por licor suave, yo no quiero que elijas mi champú;
olvidar el provecho, amar el daño; yo no quiero mudarme de planeta,
creer que un cielo en un infierno cabe, cortarme la coleta,
dar la vida y el alma a un desengaño; brindar a tu salud.
esto es amor, quien lo probó lo sabe. Yo no quiero domingos por la tarde;
yo no quiero columpio en el jardin;
Lope de Vega lo que yo quiero, corazón cobarde,
es que mueras por mí.
Y morirme contigo si te matas
GALICIA y matarme contigo si te mueres
¡Galicia! Nai e Señora, porque el amor cuando no muere mata
sempre garimosa e forte; porque amores que matan nunca mueren.
preto e lonxe; onte, agora, Yo no quiero juntar para mañana,
mañán... na vida e na morte! no me pidas llegar a fin de mes;
.... yo no quiero comerme una manzana
¡Todo prá nosa Galicia, dos veces por semana
fror de todal-as virtudes; sin ganas de comer.
prá sedenta de xusticia, Yo no quiero calor de invernadero;
ferida de escravitudes! yo no quiero besar tu cicatriz;
yo no quiero París con aguacero
Namentras a sangre vibre ni Venecia sin tí.
en beizos e corazón... No me esperes a las doce en el juzgado;
¡a espranza de véla libre no me digas "volvamos a empezar";
e este berro: Redención ¡ yo no quiero ni libre ni ocupado,
ni carne ni pecado,
¡Xuremos! "Dereito ou torto, ni orgullo ni piedad.
sin máis alcuño ni-achego, Yo no quiero saber por qué lo hiciste;
doente ou sán, vivo ou morto, yo no quiero contigo ni sin ti;
gallego...¡soio gallego!" lo que yo quiero, muchacha de ojos tristes,
es que mueras por mí.
Ramón Cabanillas Y morirme contigo si te matas
y matarme contigo si te mueres
porque el amor cuando no muere mata
porque amores que matan nunca mueren.
J. Sabina
7. SÓS y hundidle la rodilla sobre el pecho
Fomos ficando sós (pero hay que tajar noche
o Mar o barco e mais nós -tajos de luz- para llegar al Alba
y acuchillar los muros de las heridas altas
Roubáronnos o Sol y ametrallar las sombras con la vida
O paquebote esmaltado en las mandos
que cosía con liñas de fume sin paz
áxiles cadros sin marco amartillada).
Roubáronnos o vento Marcos Ana
Aquel veleiro que se evadeu
pola corda floxa d' o horizonte
A XUSTIZA POLA MAN
Este oucéano destracou d' as costas Aqués que tén fama de honrados na vila,
e os ventos d' a Roseta Roubáronme tanta brancura que eu tiña;
ouretáronse ao esquenzo Botáronme estrume nas galas dun día,
A roupa decote puñéronma en tiras.
As nosas soedades Nin pedar deixaron, en donde eu vivira;
veñen de tan lonxe Sin lar,sin abrigo,morei nas curtiñas;
como as horas d' o reloxe Ó raso cas lebres dormín nas campías;
Meus fillos...,!meus anxos...!
Pero tamén sabemos a maniobra , que tanto eu quería,
d' os navíos que fondean !Morreron,morreron, ca fame que tiñan!
a sotavento d’ unha singradura Quedei deshonrada, mucháronme a
vida,
N' o cuadrante estantío d' as estrelas Fixéronem un leito de toxos e silvas;
ficou parada esta hora: I en tanto, os raposos de sangue maldita
O cadavre d' o Mar Tranquilos nun leito de rosas durmían
fixo d' o barco un cadaleito
-Salvádeme !ou xueces!, berrei...,!tolería!
Fume de pipa Saudade De min se mofaron, vendeume a xusticia.
Noite Silenzo Frío -Bon dios axudaime, berrei, berrei inda...
E ficamos nós sós Tan alto que estaba, bon dios non me oíra.
sin o Mar e sin o barco Estonces cal loba doente ou ferida,
nós. Dun salto con rabia pillei a fouciña,
Rondei pasesiño...!Ne-as herbas sentía!
Manuel Antonio I a lúa escondíase, y a fera dormía
Cos seus compañeiros en cama mullida.
Mireinos con calma, i as mans
LAS SOLEDADES DEL MURO estendidas,
Su herida golpead de vez en cuando; Dun golpe,!dun soio!, deixeinos sin vida.
no dejadla jamás que cicatrice. I ó lado, contenta, senteime das vítimas,
Que arroje sangre fresca su dolor Tranquila, esperando pola alba do
y eterno viva en su raíz el llanto. día.
Si se arranca a volar, gritadle a voces I estonces...estonces, cumpreuse a xustiza:
su culpa: ¡que recuerde! Si en su palabra Eu, neles; i as leise, na man que os ferira.
crecen flores, nuevamente,
arrojad pellas de barro oscuro al rostro, Rosalía de Castro
pisad su savia roja.
Talad, talad, que no descuelle el corazón
de música oprimida.
Si hay un hombre que tiene
el corazón de viento,
llenádselo de piedras