Φωλέαν χτίζω για τοι δύς, για να τζιβίζ' η εγάπην, ψή μ' η καρδία μ' θεμελεών, είναν μικρόν παλάτιν, Χτίζω για τους δυό μας μια φωλιά, για να τιτιβίσει η αγάπη, ψυχή μου η καρδιά μου θεμελιώνει, ένα παλατάκι

1. 1
1- 2 -
ΠΟΝΤΙΑΚΗ-ΛΕΛΑΠΑ
2016
Δίστιχα που γράφω στα
δίκτυα κοινωνικής
δικτύωσης
Ποντιακά Δίστιχα
Χαριτίδης Κ. Ιωάννης ¨Χαρίτον¨
Π Ο Ν Τ Ο Σ Σ Ο Υ Ρ Μ Ε Ν Α - Τ Σ Ι Τ Α – Μ Α Τ Σ Ο Υ Κ Α - Κ Ο Σ Μ Α – Φ Α Τ Σ Α

2. - 3 -
Στείλον τη δείσαν 'ς σα μακράν σύρον τη συλλιβία μ',
φέρον 'ς σην _ή μ' το αστροφώς, τον ήλεν 'ς σην καρδία μ',
Στείλε την ομίχλη μακρυά, τράβα την συννεφιά μου,
φέρε στην ψυχή μου το φως των αστεριών, τον ήλιο στην καρδιά μου,
./.
≤ôνατεμένον το ορμάν, 'ποίκεν κι' ολίγον κρύον ,
η γιάγια μ' πάντα ιστόριζεν, πως έτον 'ς σο χωρίο μ'
Χιονισμένο το δάσος, έκανε και λίγο κρύο,
η γιαγιά μου πάντα εξιστορούσε, πως ήταν τότε στο χωριό μου,
./.
Σαν τσατσίν άψον και κάψον, την καρδία μ' κόψον ράψον,
το ταλγάδ' να περισσεύ', εσύ _ή μ' είσαι το μέλ',
Ως ξερόκλαδο άναψε και κάψε, την καρδιά μου κόψε ράψε,
το βάσανο να περισεύει, εσύ θα είσαι πάντα το μέλι μου
./.
Αφόραχτον εγάπ', άμον το λεμονάπ',
'ς σα ≤είλοπα μ' στυπίζ', τη κάρδεα μ' ε®κεντρίζ',
Απροσδόκητη αγάπη, σαν το ξινό το αχλάδι,
στα χείλια μου στυφό, την καρδιά μου τσιμπά,
./.
Και καμμίαν να μη έτονε, και 'ς σην _ή μ' τα πικρασέας,
και τα στράτας κλαίγ'νε για τ' εμέν', τζίζ’νε τον ξενιτέαν,
Να μην ήταν ποτέ, οι πίκρες στην ψυχή μου,
οι δρόμοι κλαίνε για μένα, λυπούνται τον ξενιτεμένο,
./.
Έλα τρυγόνα μ' γαλενά, πριν να χαράζ' ο ήλôν,
μαέψον με 'ς σο όρωμα μ', ν'αθίζ' το ξέρον ξύλον,
Έλα αγαπημένη μου ήσυχα, πριν ξημερώσει το πρωϊνό,
μάγεψέ με στο όνειρό μου, για να ανθίσω και εγώ το ξερό το ξύλο,
./.
Επέρεν άψιμον η _ή μ', εκάεν η καρδία μ',
μούδε ποράν' θα βζήει ατο, μούδε και τα βρε≤ίαν,
Πήρε φωτιά η ψυχή μου, κάηκε η καρδιά μου,
ούτε η μπόρα μπορεί να την σβήσει, αλλά ούτε και οι βροχές,
./.
Κι' ατώρα απές 'ς σα βάσαναν, ναϊλλοί τ' εμόν τη μάνναν,
το παιδοφώλι μ' έχασα, εχάθεν και η μάννα μ',
Και τώρα μέσα στα βάσανα, αλίμονο στην μάννα,
έχασα αυτήν που με γέννησε, χάθηκε και η μητέρα μου,
./.

3. - 4 -
Επέρα το μοιράδιο μ', δύο αρσίνεαν χώμαν,
τα κυπαρίσσâν προσμετρά, το άκλερον το σώμα μ',
Πήρα αυτό που μου άξιζε, δύο μέτρα χώμα,
μετρά τα κυπαρίσσια, το άτυχο το σώμα μου,
./.
Αχ! Και να έμ'νε νούνιγμαν, ντόσιμον 'ς σην καρδία σ',
να έμ'νε έθελ'να γιαβρί μ', λαλόπον 'ς σην λαλία σ',
Αχ! Και να ήμουν σκέψη, χτύπος στην καρδιά σου,
να ήμουν ήθελα μικρή μου, φωνούλα στην φωνή σου,
./.
Βζήγουν τα πατέματα σ', και πως να ακλωθώ σεν,
έρθεν ταλγάδ' και πέρ' ατα, και πως να ψαλαφώ σεν,
Σβήνουν τα ίχνη σου, και πως να σε ακολουθήσω,
ήρθε το κύμα και τα πήρε, και πως να σε αναζητήσω,
./.
Τα βάϊ τ' εμά μουρδουλιχτά, τα ναϊλλοί γογγύζ'νε,
τα αχ τ' εσά που®τουριχτά, το _öπο μ' ασπαλίζ'νε,
Τα βάϊ τα δικά μου υπόκωφα, τα αλίμονο στενάζουν,
τα δικά σου τα αχ ψιθυριστά, την ψυχούλα μου ασφαλίζουν,
./.
Χαράζ' κι' απόψ' Ανατολήν, εγνέφσανε τ' ομμάτâ μ',
κι' απές 'ς σην _ή μ' ξαν στάλαξαν, τη Θέου τα καϊράτâν,
Ξημερώνει και απόψε, άνοιξαν τα μάτια μου,
μέσα στην ψυχή μου ξανά έσταξαν, τα κουράγια του Θεού,
./.
Να ανασμαίνω και να ζω, έθελ'να για τ'εσέναν,
και με τ' αχάντâσ' να τρυπούν, έκλαψα πονεμένα,
Να αναπνέω και να ζω, ήθελα για σένα,
και με τα αγκάθια σου να τρυπούν, έκλαψα με πόνο,
./.
Φωλέαν χτίζω για τοι δύς, για να τ«ιβίζ' η εγάπην,
_ή μ' η καρδία μ' θεμελöν, είναν μικρόν παλάτιν,
Χτίζω για τους δυό μας μια φωλιά, για να τιτιβίσει η αγάπη,
ψυχή μου η καρδιά μου θεμελιώνει, ένα παλατάκι,
./.
Χτίζω γôφύρâν κι' έρχουμαι, ανάμ'νον με 'ς σ' αυλία σ',
τα πεντζερόπα σ' άνοιξον, την πόρταν 'ς σην καρδία σ',
Χτίζω γέφυρες και έρχομαι, περίμενέ με στην αυλή σου,
τα παράθυρά σου άνοιξε, την πόρτα στην καρδιά σου,
./.

4. - 5 -
Έλα τ' εμόν το αψιμάτ', για άψον την φωτία μ',
βζημένον κι' άμον το σαχτάρ', παγών _ή μ' η καρδία μ',
Έλα η σπίθα μου, άναψε την φωτιά μου,
σβησμένη σαν την στάχτη, παγώνει ψυχή μου η καρδιά μου,
./.
Τον φέγγον και τα άστροπαν, θα φαίν' ατα γιοργάνιν,
μη εν' σκοτίαν και τρομάζ', τ' άρνι μ' 'ς σο μαξιλάριν,
Το φεγγάρι και τα αστεράκια, πάπλωμα θα τα υφαίνω ,
όταν υπάρχει σκοτάδι να μην τρομάζει, η αγαπημένη μου όταν κοιμάται,
./.
Εχ και ν' ας έτον Άνοιξην, λίγον καλοκαιρίαν,
≤ειμόν να μη εν' και μοθωπόρ', αρνόπο μ' 'ς σην καρδία σ',
Ας υπήρχε Άνοιξη, λιγάκι καλοκαίρι,
πάντα χειμώνας και φθινόπωρο, αγαπηνένη μου στην καρδιά σου,
./.
Ατο η _ή σ' πέτραν ®κιρρόν, και ποταμί λαλάτσιν,
καμμίαν κάποτε πεισμών, καρδίας ιμ' το χαράτσιν,
Αυτή η ψυχή σου σαν πέτρα σκληρή, σαν βότσαλο ποταμιού,
κάποιες στιγμές πεισμώνει, της καρδιάς μου ο φόρος,
./.
Αν αποθάνω κλάψον μεν, στείλον με το μαντήλ'ισ',
'ς σον Άδ' νερόν τα δάκροπα σ', να ξεδιψά το χείλ'ιμ',
Αν πεθάνω κλάψε με, στείλε μου το μαντήλι σου,
στον Άδη νερό τα δάκρυά σου, για να ξεδιψάσω,
./.
Κοιμέθ' κλαδί μ' κοιμέθ' γιαβρί μ', με τα τζιχρίτας γνέφ'σον,
μάννα σ' ντο σπέρ' 'ς σα ονερα σ', εσύ μ' εγάπην θέρτσον,
Κοιμήσου παιδί μου κοιμήσου μωρό μου, με τα τζιτζίκια ξύπνα,
ότι η μητέρα σου σπέρνει στα όνειρά σου, εσύ με αγάπη θέρισε,
./.
Να μελιτών'ς Θέ μ' τ' όρωμα μ', γλυκί®κεται το _öπο μ',
για να λαρούν ψεμματικά, τα πόνâν 'ς σο κορμόπο μ',
Να γλυκαίνεις Θεέ μου το όνειρό μου, γλυκαίνεται η ψυχούλα μου,
για να γιατρετούν στα ψέμματα, τα βάσανα στο κορμάκι μου,
./.
Ξάφτ' κλαδόπο μ' και φλογίζ', η _ή σ' άμον φωτίαν,
δâρμενεύω σεν μ' εγάπ', με την καλολαλίαν,
Ερεθίζει και ανάβει παιδί μου, η ψυχή σου σαν φωτιά,
σε συμβουλεύω με αγάπη, και με τον καλό το λόγο,
./.

5. - 6 -
'Κι εξέρω τη ζωήν πολλά, μαθάν' ατεν ακόμαν,
ους να τελöν και θάφ'κεται, ατο το έρμο μ' σώμαν,
Δεν την ξέρω πολύ την ζωή, ακόμα την μαθαίνω,
μέχρι να τελειώσει και να θαφτεί, αυτό το έρημο μου σώμα
./.
Κελεκόπο μ' παπορίν, εθάρνες την αξία σ',
για τα φουρτούνας χαϊρ' 'κι εφτάν, μανάχον τα κουπία σ',
Βαρκούλα μου σαν του καραβιού, νόμιζες την αξία σου,
για τις φουρτούνες δεν αρκούν, μόνο τα κουπιά σου,
./.
Δος μα ολίγα θαρρικά, αρνί μ' μη κόφτς τ'αντζία μ',
φοούμαι έρχουμ' και 'κι ανοίεις, ένανξα την καρδία σ',
Δώσε μου λίγο θάρρος, και μη μου το κόβεις,
φοβάμαι πως θα έρθω και δεν θα ανοίξεις, λιγάκι την καρδιά σου,
./.
≤ειμόν και απρινάρευτον, έναν ζωήν εφτώ≤âν,
εγκάλâσ' πούμερ' εν' μάννα μ', και το γλυκί σ’ η λόχαν,
Χειμώνας και χωρίς θέρμανση, μια ζωή στην φτώχια,
που είναι η αγκαλιά σου, και το γλυκό σου χνώτο,
./.
Κι' αν βρέ≤’ και χαλαρδίζ', κι' ολόερα μ' ≤ôνίζ',
αλλόμιαν θα νυχτών, πάντα θα ξεμερών',
Και αν βρέχει και πλυμηρίζει, και τριγύρω μου χιονίζει,
άλλη μια φορά θα νυχτώνει, πάντα θα ξημερώνει,
./.
Είσαι τη _ής ιμ' η χαράν, καρδâς η τραγωδίαν,
κλαδί μ' το νενιλάεμαν, νασάντσε η Παναΐαν,
Είσαι της ψυχής μου η χαρά, της καρδιάς το τραγούδι,
παιδί μου το νανούρισμα, να σε χαρεί η Παναγιά,
./.
Δός μα κορ'τζόπο μ' φίλεμαν, τ' αθάνατον νερόν-ι,
ποίος να πίν' δελäεται, νυχτών' για ξεμερώνει,
Δώσε κοριτσάκι μου φιλί, το αθάνατο νερό,
όποιος το πίνει μπερδεύεται,νυχτώνει ή ξημερώνει,
./.
είναν καρδίαν δίγω σεν, με τ' ανοιγάρ' χαμένον,
συνέφταν το χαμόγελο σ', ν' ανοίγ' τ' ασπαλισμένο μ',
Μια καρδιά σου δίνω, με το κλειδί χαμένο,
αρκεί το χαμόγελό σου, η ασφαλισμένη μου για να ανοίξει,
./.

6. - 7 -
Κλαδί μ' μη χάν'ς τ'υπομονή σ', έβρηκον το καλόν-ιν',
'ς σην _ή σ' βαθέα αράεψον, ήντâν νυχτών μερώνει,
παιδί μου μην χάνεις την υπομονή σου, βρές το καλό,
βαθυά στην ψυχή σου ψάξε, να ξέρεις πως ότι νυχτώνει ξημερώνει,
./.
τ'ομμάτεα μ' 'κι έχ'νε δάκρâν, μούδε τα ≤είλâ μ' γέλον,
τ'εμόν η κάρδâν κάρδâν 'κι εν', πέτραν εν' ξύλον ξέρον,
τα μάτια μου δεν έχουν δάκρυα, ούτε τα χείλια μου γέλιο,
η δική μου η καρδιά δεν είναι καρδιά, πέτραν είναι και ξερό ξύλο,
./.
πως λαντακίζ' τ'οπρόσωπο σ', και πως δελäζ' τον ήλôν,
μαλαματένôν χρυσαφίζ', και κοκκινίζ' σαν μήλον,
πως αστράφτει το πρόσωπό σου, και πως μπερδεύει τον ήλιο,
από χρυσάφι και χρυσαφίζει, και κοκκινίζει ως μήλο,
./.
Πόσον ληγάρâν ν' ακλωθώ, κι' ανασμονήν να πέρω,
λαχμάζ' η κάρδâ μ' 'κι επορεί, άλλον εγάπη σ’ 'κι εχωρεί,
Πόσο γρήγορα να ακολουθώ, κσι να πέρνω αναπνοή,
η καρδιά μου λαχανιάζει δεν μπορεί, άλλοτην αγάπη σου δεν την χωρά,
./.
Θέ μ'..... Ποίσον τ' αντζία μ' κύματαν, τα ≤ερόπα μ' αέραν,
τ' έναν 'ς στ' άλλον να εφτάει γιαρτήμ, να βοηθούν κι' εμέναν,
αρνί μ' να απαντώ εσέναν,
Θεέ μου....Κάνε τα πόδια μου κύματα, τα χεράκια μου αέρα,
το ένα να βοηθά το άλλο, να βοηθούν και εμένα,
για να συναντήσω αγαπημένη μου εσένα,
./.
Αοίκον χώραν τ' άδικον, πούμερκαικα εβρέθεν,
πούμερ' έτον το νίασμαν, κι' άμον τριβόλ' γεννέθεν,
Τέτοια χώρα το άδικο, που ακριβώς βρέθηκε,
που ήταν το λίπασμα, και γεννήθηκε σαν αγκάθι,
./.
Τζιβαέρâν έν' τ' ομμάτâ σ', κρύφ'κουντάνε 'ς σα γιαλία σ',
να θάμάζ' όλον η χώραν, χάτεψον α την εβόραν,
Διαμάντια είναι τα μάτια σου, κρύβονται πίσω από τα γιαλιά σου,
για να τα θαυμάσει όλος ο κόσμος, διώξε αυτήν την ομίχλη,
./.
'ς σο ≤έρ' κρατώ τραντάφυλλον, καρδία μ' ματωμένον,
αρνί μ' για τ' εσεν δίγ' ατεν, ας σην ρίζαν κομμένον,
Στο χέρι κρατώ τριαντάφυλλο, την ματωμένη καρδιά μου,
αγαπημένη μου για σένα την δίνω, από την ρίζα της κομμένη,

7. - 8 -
./.
Ε(γ)έντονε σκοτίαν, 'ς σην μαύρον την καρδία μ',
τον ήλ' επαρακάλ'να, να φέρ' ξαν την αιχτρία μ',
Έγινε σκοτάδι, στην μαύρη την καρδιά μου,
το ήλιο παρακαλούσα, να μου φέρει ξανά την αιθρία μου,
./.
Έθελ'να να έσ'νε πέτραν, πόνον να μη εγροικάς,
όλα 'ς σην ζωή μ' το έρθαν, άλλον _ή μ' πως να κρατάς,
Ήθελα να είσουν πέτρα, πόνο να μην καταλαβαίνεις,
όλα αυτά που ήρθαν στην ζωή μου, ψυχή μου πως να τα αντέξεις,
./.
Όντες νυχτών τα άσκεμα, κρύφκουνταν 'ς σην σερίαν,
φοσίγουνταν απές 'ς σην γήν, ενούνταν 'ς σην σκοτίαν,
Όταν νυχτώνει τα άσκεμα, κρύβονται στην σκιά,
χώνονται μέσα στη γη, ενώνονται με το σκοτάδι,
./.
Εσύ φορείς τ' ανάλαχτα σ', κι' έναν αρμόθ' λογάδâν,
Τ’ εμόν το λώμαν την γερά μ', να κρύφτ' θέλ' δυο εμπάλεαν,
Εσύ φοράς τα γιορτινά σου, και μια αρμαθιά κοσμήματα,
το ρούχο μου την πληγή μου, για να την κρύψει θέλει δύο μπαλώματα,
./.
Μωρά φονεύν'ν απάν 'ς σην γην, που®τουριστά τα θάφτνε,
καν'νας μ' ελέπ' κι' ακούει Θέ μ', πόσον κακόν εφτάγ'νε,
Μωρά σκοτώνουν πάνω στη γη, ψιθυριστά τα θάβουν,
κανένας νη μη βλέπει και ακούει, πόσο κακό κάκουν,
./.
Με τη ζωής το βότανον, 'κι επέρα εγνωριμίαν,
πικρόν νερόν εκούρτανα, φάρκωνα την καρδία μ',
Με της ζωής το γιατρικό, δεν ήρθα σε επαφή ποτέ,
κατάπινα πικρό νερό, και φαρμάκωνα την καρδιά μου,
./.
Ποίος τη _ή μ' κατακαρδών', κι' ανοίγ' τα πεντζερόπα μ',
ζιλάλ' να πέρω ανασμονήν, απές 'ς σα τ«ικαρόπα μ',
Ποιός να δώσει θάρρος στην ψυχή μου, να ανοίξει τα παράθυρά μου,
ψυχρή να πάρω αναπνοή, μέσα στα πνευμόνια μου,
./.
Ουρανέ μ' και συλλιβία μ', πόνον έχω 'ς σην καρδία μ',
τη ζωής ιμ' τα αμπάρâν, πίκρας έχ'νε και ταλγάδâν,
Ουρανέ μου και συννεφια μου, έχω πόνο στην καρδιά μου,
της ζωής μου οι αποθήκες, έχουν πίκρες και βάσανα,
./.

8. - 9 -
Ψεμματικά τα δέκροπα σ', το ßύν'ς απ' έναν έναν,
άμον το σεβνταλάεμα σ', τον πόνο σ' για τ' εμέναν,
Ψεύτικα τα δάκρυά σου, που χύνεις ένα ένα,
σαν το έρωτά σου, τον πόνο σου για εμένα,
./.
Κάψον όλεα τα γράμματα μ', τη σέβντας τα γραμμέναν,
'κι εξάζ'ναν σεν τα δάκρâ μ', π' έσυρα νύχτα ημέραν,
Κάψε όλα τα γράμματά μου, του έρωτα τα γραμμένα,
δεν σου άξιζαν τα δάκρυά μου, που έριχνα νύχτα και ημέρα,
./.
éοσρ®όρ' το αίμα μ' ßύεται, και ποτισκά το χώμαν,
Θεέ μ' η κάρδια μ' λύεται, έρθεν η _ή μ' 'ς σο στόμα μ',
Ρέει το αίμα μου χύνεται, και ποτίζει το χώμα,
Θεέ μου η καρδιά μου λιώνει, ήρθε η ψυχή μου στο στόμα μου,
./.
Πέει ζωή μ' το γαζανεύ'ς, πόσον τ'εμόν η αξίαν,
για πλερωμάτ' εθέλ'νες μεν, 'ς σ' εσόν τη μοιρασίαν,
Πες μου ζωή μου εσύ που μαζεύει σαν χρήματα τις ψυχές,
πόσο υπολογίζεις την αξία μου, με ήθελες για πληρωμή, στην δική σου
μοιρασιά,
./.
Αλόξενον το φίλεμα σ', και κρύον η καρδία σ',
ας σον ≤ειμόν κι' άλλον πολλά, κροσταλίζ' την καρδία μ',
Τελείος ξένο το φιλί σου, κρύα η καρδιά σου,
περισσότερο από τον χειμώνα, κάνει κρύσταλο την καρδιά μου,
./.
Εποίκες ατο γεμ-γεσίλ', λειβάδ' το αθισκάται,
η κάρδια μ' θέλ' τη θέρμαση σ', φιλίν να ποτισκάται,
Την έκανες καταπράσινη(χαρούμενη), λειβάδι που ανθίζει,
η καρδιά μου θέλει τη ζεστασιά σου, φιλί για να ποτιστεί,
./.
Μην αραεύ'ς τ' αντίκαλον, 'ς ®κίρρα τα καρδίας,
ατα κλαδόπο μ' 'κι εγροικούν, ντο εν' αγνόν καρδίαν,
Μην αναζητάς ανταπόδωση, στις σκληρές καρδιές,
αυτες παιδί μου δεν γνωρίζουν, τι σημαίνει αγνή καρδιά,
./.
'ς σο κατενόν το τέρεμα σ', και 'ς σην καλολοΐα σ',
εγνώρτσα _ή μ' την σέβαση σ', και την χρυσόν καρδία σ’,
Στο καθαρό το βλέμμα σου, και στον καλό σου τον λόγο,
γνώρισα ψυχή μου τον σεβασμό, και την χρυσή καρδιά σου,
./.

9. - 10 -
Δός μα ας σο φιλότιμο σ', αρ' όσον πολλαεύ' σεν,
τη παραδείσι τ' ανοιγάρ', κερδαίν'ς κλαδί μ' λελέφ'σεν,
Δώσε με από το φιλότιμό σου, όσο σου περισσεύει,
του παράδεισου το κλειδί, κερδίζεις να σε χαρώ,
./.
Το _öπο μ' πολλά πονεί, γατράν σκοτίαν η ζωή μ',
μερ' εν το φενερόπο μ', μερ’ εν’ και το κερόπο μ’,
Η ψυχούλα μου πονά πολύ, πίσσα σκοτάδι η ζωή μου,
που είναι το φαναράκι μου, που είναι και το κεράκι μου,
./.
Ας κόφκουντάνε 'κι πειράζ', εν' μαναχόν μαλλίαν,
να κόφκουνταν τα όνεραν, ®κισμάτ' εν' 'ς σην καρδίαν,
Ας κοπούν δεν πειράζει, είναι μονάχα μαλλιά,
αν όμως κοπούν τα όνειρα, αυτό είναι κόψιμο στην καρδιά,
./.
Χόρεψον μικρόν αρνί μ', ν' ανασπάλτς ας σην ζωήν,
βάσαναν γεράδας πόνâν, μελιτούνταν με τα χρόνâν,
Χόρεψε μικρή μου, να ξεχάσεις από την ζωή σου,
βάσανα τραύματα πόνους, αυτά γλυκαίνουν με τα χρόνια,
./.
Τ' ομματοτερέματα σ', θάλασσαν και ουρανόν,
ντο γλυκίν ξεμέρωμαν, φώταγμαν άμον ηλöν,
Τα βλέμματά σου, θάλασσα και ουρανός,
τι γλυκό ξημέρωμα, φως σαν το ήλιο,
./.
Όντες τα μάγλοπα σ' ζαρούνταν, και σουφρών'νε τα ≤ειλόπα σ',
θ' αγναεύ'ς ηληκιώθες, τ' "άντα" χρόνâν εφορτώθες,
Όταν τα μαγουλάκια σου ζαρώσουν, κάνουν και τα χειλάκια σου το ίδιο,
θα αντιληφθείς πως γέρασες, και φορτώθηκες τα χρόνια που έχουν την
κατάληξη "άντα",
./.
Γιατί στέκ'ς άμον κουρίν, γνέφ' λελέφ' σεν νε κλαδί μ',
τα κορτζόπαν 'κι τελείνταν, και να ίνεσαι κι' εξήνταν,
Γιατί κάθεσαι σαν κούτσουρο, ξύπνα να σε χαρώ παιδί μου,
τα κοριτσάκια δεν τελειώνουν, και να γίνεις και εξήντα,
./.
Τα χρόνâν ξέρ'νε να μετρούν, να εφτάγ'νε λογαρίαν,
'ς σο καθαείναν άθρωπον, 'κι χρöν'νε δύο _ήαν,
Τα χρόνια ξέρουν να μετρούν, να κάνουν λογαριασμό,
στον κάθε άνθρωπο, δεν χρεώνουν με δύο ψυχές,
./.

10. - 11 -
Το ανεφόρ'ισ' ποίον εν', και πουγαλεύ' τα _ήα σ',
τ'εσόν τα δάκροπαν μαράζ' , για τ' εμόν την καρδίαν,
Ποιό είναι το βάσανό σου, και ταλαιπωρεί την ψυχή σου,
μαράζι είναι τα δάκρυά σου, για την δική μου την καρδιά,
./.
Χαλάζ' κι' εμπόραν η ζωή μ', τουφάν' κι' αγρανεμίαν,
όλα επέραν άψιμον, κουράγαν την καρδία μ',
Χαλάζι και μπόρα η ζωή μου, σίφουνας και θύελα,
όλα πήραν φωτιά, τσάκισαν την καρδιά μου,
./.
'ς σο πέραν κάγουνταν νερά, φουρκίγουνταν ορμάνâν,
'ς σο πέραν μοιρολοέματαν, κλάμαν τυρâννισίαν,
Εκεί μακρυά καίγονται νερά, πνίγονται τα δάση,
εκεί μακρυά μοιρολογήματα, κλάμα και τυραννία,
./.
Πόσον ζυάζ' το φίλεμα σ', και πόσον η καρδία σ',
να σελεκουμ' âτα 'ς σην _ή μ', να πέρ' ατα 'ς σ' ωμία μ',
Πόσο ζυγίζει το φιλί σου, και πόσο η καρδιά σου,
να τα φορτωθώ στην ψυχή μου, να τα πάρω στους ώμους μου,
./.
Κλαδί μ' μόνον τα έργατα σ', αδάκα θ'απομέν'νε,
να εφτάς καλόν ν' αναστορούν, και το κερί σ' να καίγ'νε,
Παιδί μου μόνο οι πράξεις σου, εδώ θα απομείνουν,
να κάνεις το καλό να σε θυμούνται, και το κερί σου να ανάβουν,
./.
κωδωνόπο μ' τούντζενον, το κοπάνι σ' εζαγκώθεν,
κι' άλλον πως ν' αντιδωνείς, 'ς σην λαλία σ' δάκρôν στρώθεν,
σήμαντρό μου ορειχάλκινο, το κοπάνι σου σκούριασε,
πλέον πως να αντηχείς, στη φωνή σου έκατσε το δάκρυ,
./.
Σαγκώθεν το χαμόγελο μ', 'ς σα παλεά φωτογραφίας,
ελέπω τα νεότητα μ', και λύετ' η καρδία μ',
Ασφαλίστηκε το χαμόγελο μου, στις παλιές φωτογραφίες,
βλέπω τα νιάτα μου, και λιώνει η καρδιά μου,
./.
Ατο η μαΐα σ' τ®αρπινεύ', εσέγκεν με ζαντίας,
τ«ίξον μεν τ®αρτομάϊσσα μ', βάλον με 'ς σην καρδία σ',
Αυτά τα μάγια σου με βλάπτουν, με τρελαίνουν,
λυπήσου με κακοποιά γυναίκα, βάλε με στην καρδιά σου,
./.

11. - 12 -
Δέντροπον 'ς σ' αεροτόπιν, άετς έτονε γραμμένον,
μαύρον _ή μ' ξενιτεμένον, το δρομόπο σ' κλειδωμένον,
Δεντράκι σε τόπο συνεχώς με αέρα, έτσι ήταν γραμμένο,
άτυχη ψυχή μου ξενιτεμένη, το δρομάκι σου κλειδωμένο,
./.
Κλαδόφυλλον εφλούγκωσεν, εξέγκεν δυο καρδίας,
τ' έναν εβγάλ'νεν μύρωμαν, και τ' άλλον ευωδίας,
Ένα κλαδί με φύλλα άνθισε, έβγαλε δυο καρδιές,
η μία έβγαζε μύρο, και η άλλη ευωδιές,
./.
Τ®ακλίζ' η κάρδâ μ' για τ' εσέν, και σύρ' τα γιλτουρούμâν,
'ς σ' όλεα τα στράτας 'λέπω σεν, 'κει απές 'ς σα καλντουρούμâν,
Διαρρηγνύεται η καρδιά μου για σένα, και αστράφτει,
σε όλους τους δρόμους σε βλέπω, εκεί στα στενά λιθαρόστρωτα σοκάκια,
./.
Καρδία μ' άμον βούτερον, άμον ασήμ' λυμένον,
φωτίας πάντα αποσουμά σ', χασεύν’ν εσεν καμμένο μ'
Καρδιά μου σαν το βούτυρο, σαν το λιωμένο ασήμι,
φωτιές πάντα απο κοντά σου, σε καινε καμμένη μου,
./.
Τα σιδερâσμέναν δέκρâ μ', κρύφκουνταν 'ς σα αραμάδας,
το εφέκαν 'ς σην καρδία μ', τα αλάρωτα γεράδας,
Τ' αλυσοδεμένα δάκρυά μου, κρύβονται στις αραμάδες,
που άφησαν στην καρδιά μου, οι αγιάτρευτες πληγές μου
./.
Ομμάτâν τζαμμωμέναν, κλειδωμέναν μυστικάν,
όνεραν 'ς σ' αγούτον κόσμον, όλâ εποίν'να νâφιλάν,
Μάτια κλειστά, κλειδωμένα μυστικά,
όνειρα σε αυτόν τον κόσμο, άσκοπα τα έκαμνα όλα,
./.
Εγέρασεν τ' οπρόσωπο μ', έρθεν ≤ειμόν και ≤öνâν,
τ' ανοιξεζ'νάν τα άθια μ', μαρέθαν με τα χρόνâν,
Γέρασε το πρόσωπό μου, ήρθε χειμώνας με τα χιόνια,
τα ανοιξιάτικα τα άνθη μου, μαράθηκαν με τα χρόνια,
./.
Λογισμός κι' αραθυμίαν, η πατρίδα μ' 'ς σην καρδία μ',
'ς σα μακράν αδά 'ς σα ξέναν, λάρωμαν εν' για τ'εμέναν,
Σκέψη και νοσταλγία, η πατρίδα μου στην καρδιά μου,
στα μεμακρυσμένα εδώ στα ξένα, είναι για εμένα γιατρειά,
./.

12. - 13 -
Κλίσκουμ' κα αφκά 'ς σο χώμα σ', ακουμπίζ'νε τα ≤ερόπα μ',
κι' ας σην _ή σ' πέρω πατρίδα μ', δύο βούρας λιθαρόπαν,
Κλίνω κάτω στο χώμα σου, στηρίζω τα χεράκια μου,
και από την ψυχή σου παίρνω πατρίδα μου, δύο χούφτες με πετρούλες,
./.
Δός μ' ας εν' και δανεσμάτ', δός μ' ας εν' και χρωστεμάτιν,
ν' απεβγάλω είναν ζωήν, τ' έσον γιάβρι μ' το φιλίν,
Δώσε μου το ας είναι δανεικό, δώσε μου το να το χρωστώ,
να το ξεπληρώνω μια ζωή, μικρή μου το φιλί σου,
./.
Κόκκινα τριαντάφυλλαν, νασάν τ'εσά τα ≤είλεαν,
ατα ≤ειμόν και μοθωπόρ', ανθούν τ' εμά τα φύλλαν,
Κόκκινα τριαντάφυλλα, να χαρώ τα χείλια σου,
αυτά χειμώνα και φθινόπωρο, ανθίζουν τα δικά μου φύλλα,
./.
Και το ρακίν το έπινα, ντο άκριβον φαρμάκιν,
κι' ατώρα πως ν'ανασπαλούν, τα πόνâ μ' και το τäρτιν,
Και το ρακί που έπινα, τί ακριβό δηλητήριο,
και τώρα πως να ξεχαστούν, πόνοι και καημός,
./.
Ευγενισμένα ομμάτâν, άδολον η καρδία σ',
μελιτωμέναν στάφυλαν, γιαβρόπο μ' η συντζία σ',
Ευγενικά μάτια, καθάρια η καρδιά σου,
σαν τα γλυκά τα σταφύλια, αγαπημένη μου η κουβέντα σου,
./.
Κλάψον και δάκρεσον κλαδί μ', να ίνουνταν ποτάμιν,
λαλάτσâν 'ς σα ρυμό≤ειλαν, τα δάκρâ σ' ρουτζακόπαν,
Κλάψε και δάκρυσε παιδί μου, να γίνουν ποτάμι,
βότσαλα σε όχθες ρυακιού, τα δάκρυά σου κοχυλάκια,
./.
Έρθεν το αγρομένεμα σ', αρνί μ' τ' εσόν το γράμμαν,
έγκεν κορώναν την πιρνήν, έβρεν τ'εμόνι τη δοθήν,
κι' εσέγκεν με 'ς σο κλάμαν,
Ήρθε το άσχημο το μήνυμά σου, το δικό σου γράμμα,
έφερε κοράκι το πρωΐ, βρήκε την διεύθυνσή μου,
και με έκανε να κλαίω,
./.
Ρα≤ίν είσαι ≤λιόκορφον, θάλασσαν αγρεμένον,
ν' απιδεαβαίνω 'κι επορώ, κολυμπετής 'κι εμπαίνω,
Είσαι βουνό με χίλιες κορυφές, θάλασσα αγριεμένη,
να προσπεράσω δεν μπορώ, να μπω να κολυμπήσω δεν μπαίνω,

13. - 14 -
./.
Εχόρτασα τα μακρενάν, την άκλωστον την στράταν,
έναν πατρίδαν έχασα, 'ς ση αχπαστής τα κάστραν,
Χόρτασα από τα μακρινά, τον δρόμο τον αγύριστο,
μία πατρίδα έχασα, στα καστρα της ξενιτιάς,
./.
Τα δακρωμένα ομμάτοπα σ', αρνί μ' κι' εμέν κλαινίζ'νε,
ίνουνταν θαλασσώματαν, και το ψόπο μ' φουρκίζ'νε,
Τα δακρυσμένα ματάκια σου, με κάνουν κι εμένα αγαπηνένη μου να κλαίω,
γίνονται τρικυμίες, και πνίγουν την ψυχή μου,
./.
Έλα να παρουσεύκουμες, να μη κοιμούμες χώρâν,
άφ'σον αρνί μ' τα παλαλά σ', για τη πιρνής την ώρâν,
Έλα να συμφιλιωθούμε, να μη κοιμηθούμε χωριστά,
άφησε τα τρελλά σου αγαπηνένη μου, για την ώρα του πρωϊνού,
./.
Πατέρα μ' επουράνιε, εποίκες καπαέτιν,
και τον Χριστόν το έστειλες, 'ς σ' αγούτο το μιλέτιν,
Υπουράνιε πατέρα μου, έκανες σφάλμα,
και που έστειλες τον Χριστό, σε αυτόν εδώ τον κόσμο,
./.
Πόσον κόμαν να χουσμετεύ, η μάρσαν η καρδία μ',
όντες τρανήν'ς την καμονή μ' , και πουγαλεύ'ς τα _ήα μ',
Πόσο ακόμα να σε υπηρετεί, η μαύρη η καρδιά μου,
όταν μεγαλώνεις τον καημό μου, και ταλαιπωρείς την ψυχή μου,
./.
•υμένον άμον το ασήμ', λυμένον άμον ≤öνιν,
το δάκρ' εβγαίν' και γερανών', τη ομματί μ' τ'αλώνιν,
Χυμένο σαν το ασήμι, λιωμένο σαν το χιόνι,
το δάκρυ βγαίνει και θολώνει, του ματιού μου το αλώνι,
./.
Με την ζωήν επάλεψα, της γης τα τ«αναβάρâν,
τα στράτας ολοδίστραταν, πογάζ'καν κι’ αχαντάρâν,
Πάλεψα με την ζωή, τα θηρία της γης,
οι δρόμοι διχασμένοι, στενοί αγκαθωτοί,
./.
Επέραμε το ανεφόρ', μ' είναν ποχτ®äν 'ς σ' ωμίαν,
όλôν το βιός εμουν απές, με την αραθυμίαν,
Πήραμε την ανηφόρα, με την αποσκευή στους ώμους,
όλη η περιουσία μας, μαζί με την νοσταλγία,
./.

14. - 15 -
Αλλομίαν κι' αλλομίαν, ορφανίεν η πατρίδα μ',
ορφανόν ας σην ελπίδαν, με τ' ονέρ'ταν κλειδωμέναν,
Ξανά και ξανά, ορφάνεψε η πατρίδα μου,
ορφανή από την ελπίδα, με τα όνειρα κλειδωμένα,
./.
Το χώμαν θέλ' το χλόϊσμαν, και το ζιλάλ' νερόπον,
τ' εμόν η κάρδâν αραεύ', εγάπ' έναν ξαόπον,
Το χώμα θέλει άνθισμα, και το ψυχρό νεράκι,
η καρδιά μου αναζητεί, λιγάκι αγάπη,
./.
εντρέπουμαι εντρέπουμαι, αοίκον κοινωνίαν,
πως συβαστάνε οι αρθώπ'ς, 'ς σα κάρδιας κακίαν,
ντρέπομαι ντρέπομαι, τέτοια κοινωνία,
πως κρατούν με τέτοια προσήλωση οι άνθρωποι, στις καρδιές τους την
κακίαν,
./.
εσύ νουνίεις με το αχούλ', κι' ογώ με την καρδία μ',
το τ«ιγερόπο μ' ανασπάλ', και δίει σεν συγχωρίαν,
εσύ σκέφτεσαι με το μυαλό, και εγώ με την καρδιά μου,
αυτό το μικρό μου σκωτάκι ξέρει να ξεχνά, και σου δίνει συγχώρεση,
./.
επεκούμπσα 'ς σο παστόν'ιμ', ενεγκάσταν τα γονάτâ μ',
πως θρουμούλιγαν τα ≤έρâ μ', τα λιθάρâν τα λαλάτσâν,
ακούμπησα στο μπαστούνι μου, κουράστηκαν τα γόνατά μου,
πως θρυμάτιζαν τα χέρια μου, τις πέτρες και τα βότσαλα,
./.
Παραπονεμένα ομμάτâ μ', και μαγλόπα μ' νοτεμέναν,
'κι σπογγίζ'νε τα δακρόπα μ', τα ≤ερόπα μ' εν' δεμέναν,
Μάτια μου παραπονεμένα, και υγρά μαγουλάκια μου,
δεν μπορούν να σκουπίσουν τα δάκρυά μου, τα χεράκια μου είναι δεμένα,
./.
Τα μακράν κι' άλλον μακράν, έβγαν 'κι έχ'νε τα δρομίαν,
έτον μαύρα τα μαλλία μ', ≤ôνατεύταν σαν ρα≤ίαν,
Τα μακρυνά ακόμα πιο μακρυνά, δεν έχουν έξοδο αυτοί οι δρόμοι, ήταν
μαύρα τα μαλλιά μου, και τώρα χιονίστηκαν ως βουνά,
./.
Τα γεράτâν 'κι επορούνε, να γερούνε την καρδίαν,
πράσινον θέλ' να εν' φύλλον, να ζαρούνταν τα πετζίαν,
Τα γερατειά δεν μπορούνε, να γεράσουν την καρδιά,
σαν το πράσινο το φύλλο θέλει να είναι, ας ζαρώνει και το δέρμα,
./.

15. - 16 -
Να μη τελέν' το μέρωμαν, και έρτεν η σκοτίαν,
γιατί 'ς σον ήλ' η καμονή μ', εβρήκ τη ζεστασίαν,
Ας μην τελειώσει η ημέρα, και έρθει το σκοτάδι,
γιατί στον ήλιο ο καημός μου, βρήσκει την ζεστασιά του,
./.
ενεθεμάτσες με αρνί μ', να πυκναραθυμώ σεν,
κοιμούμαι αγαλένιγα, 'ς σ' όρωμα μ' να τερώ σεν,
με καταράστηκες αγαπημένη μου, να σε νοσταλγώ πάρα πολύ,
να κοιμάμαι ανήσυχα, και σε σε βλέπω στο όνειρό μου,
./.
Άλλον ντο να αναμένω, η ζωή μ' έτον γραμμένον,
έτον ας σο παιδοφώλιν, στύπον άμον το λεμόνιν,
Τι να περιμένω άλλο, ήταν προκαθορισμένη η ζωή μου,
από την μήτρα της μητέρας μου, ξινή σαν το λεμόνι,
./.
Τα ρα≤ίαν 'κι φοούμαι, έχ'νε είναν ανεφόρ',
κάποτε ατο τελείτε, και ελέπ'ς το κατεφόρ',
Δεν φοβάμαι τις δυσκολίες, έχουν μία ανηφόρα,
κάποια στιγμή αυτή τελειώνει, και βλέπεις μετά την κατηφόρα,
./.
Και 'ς σην θωρέα σ' μάϊσσα μ', μαεύκετ' η καρδία μ',
την συλλιβία μ' κατενίζ', και δίει με την αιχτρία μ',
Στην όψη σου μάγισσά μου, μαγεύεται η καρδιά μου,
και καθαρίζει την συννεφιά μου, και μου δίνει την ξαστεριά μου,
./.
Τα χρόνâν 'κι έχ'νε λογισμόν, κι' άμον κυνηγημέναν,
αρ' εξοπλαμπανίγουνταν, άμον το ένι ψέμμαν,
Δεν έχουν λογική τα χρόνια, σαν κυνηγημένα,
απομακρύνονται γρήγορα, σαν να είναι ψέμμα,
./.
εποίκες με τον πάγγελον, 'ς σ' όλôν την γειτονίαν,
κι' ατώρα ούλ' θεκλεύκουνταν, 'ς σην περιγελαξία μ',
με ενέπαιξες, σε όλη την γειτονιά,
και τώρα όλοι κουτσομπολεύουν, αυτόν τον εμπαιγμό μου,
./.
'ς σην καθίφτρâν πως να κρύφ'ς, ζαρωμάτâν και γεράδας,
όσον και να πογιατίεις, τζάμπαν δίεις α τα παράδας,
Πως να κρύψεις στον καθρέφτη, ρυτίδες και ουλές,
όσο και να τα βάφεις, άδικα δίνεις τα χρήματά σου
./.

16. - 17 -
'ς σην στράταν θ' αναμένω σεν, 'ς σον γνώριμον τον τόπον,
π' έδουν'νες μεν ομνέματαν, κι' έδουν'να σεν το _öπο μ',
Στον δρόμο θα σε περιμένω, στον γνωστό τον τόπο,
που μου έδινες όρκους, και σου έδινα την ψυχή μου,
./.
Μη κλαίς μάννα μ' μη κλαίς ατο, τ' εμόν το μαύρον _öπον,
άμον πουλίν τραντάχρονον, εσέβεν 'ς σο ταφόπον,
Μην κλαις μητέρα μου μην κλαις, την άτυχή μου την ψυχούλα,
σαν πουλί τριαντάχρονο, μπήκε μέσα στο μνήμα,
./.
Εχαράξαν τα ρα≤ίαν, έσκισεν ο ουρανόν,
και χρυσόχτισταν σκαλίαν, φάνθαν για τη _ήν τ'εμόν,
Ξημέρωσε στα βουνά, σκίστηκε ο ουρανός, και σκαλοπάτια φτιαγμένα από
χρυσό,
φάνηκαν για την δική μου την ψυχή,
./.
Χτίζω ένα κεμερόπον, να φωλεύω την καρδία σ',
την εγάπη σ' να χουλένω, να μ' εβζήετ' καμμίαν,
Θα χτίσω μία καμαρούλα, να φωλέψω την καρδιά σου,
να ζεσταίνω την καρδιά σου, για να μην σβήσει ποτέ,
./.
Άλλον μίαν ευκαιρούμες, τα δέντραν αποφορίουν,
άμον δάκρ' ρούζ'νε τα φύλλαν, και το _öπον παραδίουν,
Για άλλη μια φορά αδειάζουμε, τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα τους,
σαν το δάκρυ τα φύλλα πέφτουν, και παραδίδουν την ψυχούλα τους,
./.
'Κι ολιγοστεύ' η καμονή μ', τα βάσανα μ' ρα≤ίαν,
χιλιοτρυπούνε τη ζωή μ', ο πόνο μ' κι' η πικρίαν,
Δεν μειώνετε ο καημός μου, βουνά τα βάσανά μου,
χίλιες τρύπες επιφέρουν στην ζωή μου, ο πόνος μου και η πίκρα,
./.
Κακομαέρευτον φαΐν, και τον κακό σ' τον λόγον,
όσον και να αρτίείς ατα καμμίαν 'κι θα τρώγω,
Το κακώς μαγειρεμένο το φαΐ, και τον άσχημο σου τον λόγο,
όσο και να τα νοστιμέψεις, ποτέ δεν θα τα καταπιώ,
./.
Αναγνώριμον, τ' αύριον αναγνώριμον,
ανίσως έτον γνώριμον, θα εχάνουμ'νε ατώραν,
Άγνωστο, το αύριο άγνωστο,
αν τυχόν ήταν γνωστό, τώρα θα χανόμουν,
./.

17. - 18 -
Φωλέαν ≤ελιδόνοπο μ', θα χτίζω για τ' εσέναν,
την Άνοιξην τα φτέρωπα σ', να σύρ'νε για τ' εμέναν,
Χελιδονάκι μου φωλιά, θα χτίσω για σένα,
τα φτερά σου την Άνοιξη, να φέρουν για μένα,
./.
'ς σα εμπροκάρδâ μ' έντωκεν, τ' εγάπ'ς η μα≤αιρέαν,
αίμαν εξύεν σεβνταλούκ', άμον την ποταμέαν,
Στα στήθη μου χτύπησε, της αγάπης η μαχαιριά,
αίμα από έρωτα χύθηκε, σαν ποταμός,
./.
Καν'νάς αρνόπο μ' να μη ζεί, χώρâν να μ' αγαπά το,
η μανα≤ίαν περισσεύ', αργώς θα εγροικά 'το,
Κανένας να μη ζει χώρια, χώρια να μη το αγαπά,
η μοναξιά θα περισσεύει, αργα θα το καταλάβει,
./.
Το άδικον ξαν τ' άδικον, 'ς σο _öπο μ' γριβωμένον,
αξίαν 'κι έ≤' τ' εμόν ζωήν, ελέπ' μ' άμον τον ξένον,
Το άδικο ξανά το άδικο, γαντζώθηκε στην ψυχή μου,
δεν έχει αξία η ζωή μου, με κοιτά σαν τον ξένο,
./.
Το νερόπον το νερόν, δος μ' ατο ν' αποδιψώ,
τα ≤ειλόπα σ' δροσεράν, πίγω πίγω και φιλώ,
Το νεράκι το νερό, πρόσφερέ το μου να ξεδιψώ,
τα χειλάκια σου δροσερά, πίνω πίνω και φιλώ,
./.
Ετελέθεν το ποράν, ελαρώθεν κι' η γερά μ',
τα παλέν τα σταφυλόπαν, ένταν όλεαν τ®αμιντζόπαν,
η μπόρα τελείωσε, γιατρεύτηκε η πληγή μου,
τα παλιά τα σταφυλάκια, έγιναν όλα σταφυδούλες,
./.
Η καρδία μ' ξαν ματούτε, το καμμένο μ' φαρμακούτε,
θέλ' βοτάν' για την γεράν, και νερόν ας σο παρχάρ',
Η καρδιά μου ματώνετε, η καμμένη μου φαρμακώνετε,
θέλει γιατρικό για την πληγή της, και νερό από τον βοσκότοπο,
./.
δός μα αρνί μ' το όμνεμα σ', να δίγω την καρδία μ',
τερούνε μας τα άστριαν, ποίσον τη συφωνίαν,
δώσε μου αγαπημένη μου τον όρκο σου, να σου δώσω την καρδιά μου, έλα
μας βλέπουν τα αστέρια, κάνε την συμφωνία,
./.

18. - 19 -
κατασταλάζ' ο ουρανόν, εζέλεψεν τα δάκρâ μ',
κι' είπεν το φέγγον ν' αραεύ', μαντήλ' γι' ατα τ'ομματâ μ',
ρίχνει βροχή ο ουρανός, ζήλεψε τα δάκρυά μου,
και είπε το φεγγάρι να αναζητήσει, μαντήλι για αυτά τα μάτια μου,
./.
Όλâ η ζωήν κλώθ' ατα, και έρτεν 'ς σο κουντούρ'ισ',
να ίνεται χαλασμονήν, ο πρόσωπο σ' φουσφούριν,
Όλα τα φέρνει η ζωή πίσω ξανά, και σε ακολουθεί,
και χαμός να γίνει, και να ρυτιδωθεί το πρόσωπό σου θα σε βρεί,
./.
Ηλιοτ®ίτ®εκο μ' μικρόν, αθισμένο ας σον Θεόν,
τα παρχάρâν σκουττουλίεις, και το άρνοπο μ' πλουμίεις,
Μικρή μου πασχαλιά, ανθισμένη είσαι από τον Θεό,
τους βοσκοτόπους ευωδιάζεις, και την αγαπημένη μου χρωματίζεις,
./.
επουαλέφτα το ποράν, π'εδείσωσεν τ'όμμάτâ μ',
πως να ελέπ'νε κατενά, ποτάμ' ατα τα δάκρâ μ',
βαρέθηκα αυτή την μπόρα, που θόλωσε τα μάτια μου,
πως να μπορέσουν να δουν καθαρά, ποτάμι αυτά τα δάκρυά μου,
./.
Και με τον ήλεν καλατζεύ', τον φέγγον και τ' αστρίαν,
να έχ'ν ατεν 'ς σο φώταγμαν, το τσâνίζ' την σκοτίαν,
και με τον ήλιο μιλά. το φέγγο και τα αστέρια,
να την έχουν μέσα στο φως, που σκορπά το σκοτάδι,
./.
Δος μα να επελαφρύνω σεν, νε μέλι μ' νε τρυγώνα μ',
δος μα 'ς σ' εμέν' το βάσανο σ', το εκουβαλ'νες χρόνâν,
Δως μου να σε ξελαφρώσω, γλυκιά μου αγαπημένη,
δώσε σε μένα το βάσανό σου, που κουβαλούσες για χρόνια,
./.
Ποθετή μ' μ' αναστενάεις, τ' ομμάτâ σ' δακροσταλάεις,
'ς σο συναργυρίν χαλάζιν,επιάστεν το μαράζιν,
Αγαπημένη μου γυναίκα μην αναστενάζεις, δάκρυα σταγόνες γεμίζεις τα
μάτια σου,
στο κατάλευκο αυτό χαλάζι, προσκολλήθηκε και το μαράζι,
./.
Άλλ' εζήν'νε ανέγκασταν, και άλλ' 'ς σ' ανεμοκάλâν,
άλλ' έχ'νε περισέματαν, κι' άλλ' μούδε τα κοχλάρâν,
Άλλοι τα έχουν όλα στην ζωή τους, και άλλοι σαν σε ανοστρόβιλο μέσα,
άλλοι έχουν και περισεύματα, και άλλοι ούτε καν κουτάλια,
./.

19. - 20 -
Αγνώριμον το κάρδοπο μ', αρνόπο μ' 'ς σην καρδία σ',
ενέσπαλεν ομνέματαν, και τη γλυκολαλίαν,
Άγνωστη η καρδούλα μου, αγαπημένη μου στην καρδιά σου,
ξέχασε τους όρκους, και την γλυκιά της κουβέντα,
./.
Κι' εσύ κλαδόπο μ' πράσινον, κλαδόπο μ' φυλλωμένον,
τραγώδ' να σύρκουμ' βάσαναν, και να λαρούν' τα πόνâν,
Και εσύ κλαδάκι μου πράσινο, κλαδάκι μου ανθισμένο,
τραγούδησε να αντέξουμε τα βάσανα, και να γιατρευτούν οι πόνοι,
./.
Ντ' έθελ'νες ατο κλαδί μ', εκάεν η καρδία σ',
να αγαπάς αληθινά, θέλ' δύο συφωνίας,
Τί το ήθελες παιδί μου, κάηκε η καρδιά σου,
το να αγαπάς αληθινά, πρέπει να το θέλουν και οι δύο στο ζευγάρι,
./.
Άλλον κάθεν 'κι ίνεται, κοιμούμες 'ς σα ψαθίαν,
τα τ®öπâ σ' όλεα εύκαιραν, εχόρτασαν τρυπίαν,
Άλλο πιο κάτω δεν γίνεται, είμαστε πάμπτωχοι,
όλες οι τσέπες αδειανές, χόρτασαν από τρύπες,
./.
Τα ψέμματαν ντο έλεες, εθάρ'νες πως 'κι εξέρω,
εφίλ'νες με 'ς σα ≤είλοπα μ', μόνον να υποφέρω,
Τα ψέμματα που μου έλεγες, νόμιζες πως δεν ξέρω,
με φιλούσες στα χείλη μου, μόνο για να υποφέρω,
./.
Ασην εγάπ' ≤ιλöρφανος, και την εγκάλâν έρ'μος,
αση σεβντάν πεντάφτωχος, και για τ' εσέν' πα ξένος,
Από την αγάπη ορφανός, την αγκαλιά έρημος,
από τον έρωτα φτωχός, και για εσένα ξένος,
./.
Το κατωφύρ'ισ' ποίον εν', ριζώνω την καρδία μ',
να δίει η σεβντά σ' το πότιγμαν, κι' εγάπ' την υγρασίαν,
Ποιό είναι το κατώφλι σου, να ριζώσω την καρδιά μου,
να δίνει το πότισμα ο έρωτας σου, και αγάπη την υγρασία,
./.
Ράμμαν για τ' εσόν το ®κισμάτ', ραφίδ' για τ'εσεν κάλη μ',
εν' η εγαπ' το αμπαλλών, τση κάρδια σ' το εμπάλλιν,
Κλωστή για το σκίσιμό σου, σπάγγο για σένα γυναίκα μου,
είναι η αγάπη που μπαλώνει, της καρδιά σου το μπάλωμα,
./.

20. - 21 -
Αρνί μ' 'ς σα δάκρâσ' λύγουμαι, έρθεν η Αποκρέαν,
να χάρουν' τα στομάγλοπα σ', θ' ελέπ'ς με μασκαρέαν,
Αγαπημένη μου λιώνω στα δάκρυά σου, ήρθε η Απόκρια,
για να χαρεί το πρόσωπό σου, θα γίνω μασκαράς(αστείος),
./.
Πολλά τα αροθυμίας ιμ', πολλά τα τραγωδίας,
όλâ λαλούνε για τ' εσέν, θυμίζ'νε την καρδία σ',
Πολλές οι νοσταλγίες μου, πολλά και τα τραγούδια,
όλα μιλούνε για σένα, θυμίζουν την καρδιά σου,
./.
Όλεα χρειάσκουνταν κλαδί μ', το μέλ' και τ' αλυκόν-ι,
και με στύπον το πικρόν, έβρες το γιατρικόν-ι,
Όλα χρειάζονται παιδί μου, το γλυκό και το αλμυρό,
και με το ξινό και το πικρό, βρήκες το γιατρικό
./.
Εμέν 'κι πρέπ' με ο ≤ειμωγκόν, κι' ατα τα λυκοχάντζâ σ',
εμέν δός μ' ας σο καλοκαίρ', ντο κρύφ'κεται 'ς σα νάζâ σ',
Δεν μου αξίζει ο Χειμώνας, και αυτή η κακοκαιρία σου,
εμένα δώσε μου από το καλοκαίρι , που κρύβεται στα νάζια σου,
./.
Αναρχινούν την μεσελέν, αναρχινούν το ψέμμαν,
και τη μαννίκαν ατς πουλούν, για να κομπών'ν' εσέναν,
ξαναρχίζουν το παραμύθι, ξαναρχίζουν το ψέμμα,
και την μανούλα τους πουλάν, για να σε κοροϊδέψουν,
./.
Λες να κοιμούμες χωριστά, 'ς σ΄αντικρυνά κρεβάτâν,
για ν' ανταλλάεις το τέρεμα σ', με τ'εμον τα μουράτâν,
Μου λές να κοιμηθούμε χώρια, σε απέναντι κρεβάτια,
για ν' ανταλλάζεις το βλέμμα σου, με τους δικούς μου πόθους,
./.
Το ημερκό μ' ολιγοστόν, κι' ολήμερα η δουλεία μ',
με τα ελαίας 'κι χορτάζ', μανάχον η κοιλία μ',
Ο μισθός μου λίγος, η δουλειά μου όλη την ημέρα,
με τις ελιές δεν χορταίνει, μόνο η κοιλιά μου,
./.
Με τ' ανεμοφιλέματαν, λαΐζ' και τα μαλλίαν,
'ς σο ακρολίμν' λουτρίσκεται, και λύετ' η καρδία μ',
Με του ανέμου α φιλιά, κουνά τα μαλλιά της,
στην άκρη της λίμνης λούζεται, και λιώνει η καρδιά μου,
./.

21. - 22 -
για χατέστεν χατέστεν, έναν ξά για σκωθέστεν,
ξαν να χτίζουμ' γεφύριν, ας σην γην 'ς σ' ουρανόν,
για ελάτε ελάτε, λιγάκι για σηκωθείτε,
να χτίσουμε ξανά γέφυρα, από την γης στον ουρανό,
./.
Αγγέψτεν τ' εμον την γεράν, π' εποίκεν την αθέραν,
ατόσα χρόνâν αγκάλâστος, έχασα τον πατέρα μ',
Αγγίξτε την πληγή μου, που δημιούργησε φλεγμονή,
τόσα χρόνια χωρίς αγκαλιά, έχασα τον πατέρα μου,
./.
Αντιδâβαίν'νε οι αρθώπ'ς, αγκά απές 'ς σα δρομίαν,
'ς σο καθαείναν πάτεμαν, βαρέαν η καρδίαν,
Πηγαινοέρχονται οι άνθρωποι, πάνω κάτω στους δρόμους,
στο κάθε ένα πάτημα, με στεναχώρια στην καρδιά,
./.
Τ' Ανοιξεζ'νόν το τέρεμα σ', 'ς σ' ατα τα ποταμάκρâν,
εφτάει τα ρίζας να ανθούν, με τη ποτάμ' τα δάκρâν,
Το Ανοιξιάτικό σου βλέμμα, σε αυτές τις όχθες του ποταμού,
κάμνει τις ρίζες να ανθίζουν, μαζί με του ποταμού τις στάλες,
./.
Τα δάκρâ μ' άμον τ' αλυκόν, θάλασσας το νερόν-ι,
ναϊλλοί καρδία μ' ναϊλλοί, πως 'κι έσ'νε σίδερον-ι,
Τα δάκρυά μου σαν το αλμυρό, της θάλασσας το νερό,
αλίμονο καρδιά μου αλίμονο, πως και δεν είσουν από σίδερο,
./.
Πλέα και περιπλέαν, αρνί μ' τα μαχαιρέας,
γεράν απάν 'ς σο κάρδοπο μ', ένοιξεν η ιδέα σ',
Πάρα πολλές, αγαπημένη μου η μαχαιριές,
πληγή πάνω στην καρδούλα μου, άνοιξε η σκέψη μου για σένα,
./.
Aναρχινώ το άνασμα μ', αναρχινώ τ' ημέρα μ',
και παρακάλω τον Θεόν, να μη έτον τα ξέναν,
να μη χρειά®κεται να ζω, μανάχος με τ' εμέναν,
Ξαναρχίζω την ανάσα μου, ξαναρχίζω την ημέρα μου,
και παρακαλώ τον Θεό, να μην υπήρχε η ξενιτιά,
να μην χρειάζεται να ζω, μόνος με τον εαυτό μου,
./.
'ς σον Άδ' λαχτόρâν 'κι λαλούν, στρουθίκας 'κι τζιβίζ'νε,
μόνον γαραλαΐσματαν, γεράδας το τζορίζ'νε,
Στον Άδη κόκκορες δεν ακούγονται, σπουργίτια δεν τιτιβίζουν,
μόνο κραυγές, και αναβλύζουσες πληγές,

22. - 23 -
./.
και με μεζελούχâν 'ς σο τραπέζ', στέατα και κρασίαν,
άετς γλεντούμε 'ς σην ζωήν, κι' ας έχ' κακοκαιρίαν,
και με μεζέδες στο τραπέζι, κρέατα και κρασιά,
έτσι γλεντάμε την ζωή, και ας υπάρχει δυσκολία,
./.
κι' εν' έλα αρνί μ' ®υρίζω σεν, έλα 'ς σο παραθύρ'ισ',
βζήσον τη λάμπα σ' να μ' ελέπ', την απαντήν ο κήρη σ',
έλα αγαπημένη μου σου σφυρίζω, έλα στο παράθυρό σου,
σβήσε την λάμπα σου να μην δει, την συνάντηση ο πατέρας σου,
./.
και πόσον θαρρείς θα εζήνουμε, θα καίει το καντήλιν,
κι' εν' όλα τα χρόνâν νâφιλέν, και η ζωήν α≤ίριν,
πόσο νομίζεις πως θα ζήσουμε, θα καίει το καντήλι,
όλα τα χρόνια του κάκου, και η ζωή σαν άχυρο,
./.
'ς σα όνερα μ' θέλω να ζω, να χάμαι ας σον κόσμον, καν'νας εμεν να μη
χολεάζ, και να κλαινίζ' μ' ατόσον!!!
Θέλω να ζω στα όνειρά μου, να χαθώ από τον κόσμο, κανένας να μην με
στενοχωρεί, και να νε κάνει να κλαίω τόσο
./.
Σύρω το νενιλάεμα μ', λέγω την τραγωδία μ',
για να καλοβραδä®κεται, τ' άρνι μ' 'ς σην ξενιτίαν,
Λέω το νανούρισμά μου, λέω το τραγούδι μου,
για να ευχηθώ το καληνύχτα, στην αγαπηνένη μου στην ξενιτιά,
./.
Με τα φιλέματα σ' ανθίζ', τη νύχτας η σκοτίαν,
και σκουττουλίζ' ουρανοφώς, 'ς σ' ολόεν την καρδία μ',
Με τα φιλιά σου ανθίζει, της νύχτας το σκοτάδι,
ευωδιάζει φως φεγγαριού, σε ολόκληρη την καρδιά μου,
./.
Λέγω σεν το παράπονο μ', το υποφέρ' το _öπο μ',
να μαλακών'ς την πεισμονή σ', 'κι θέλ' ατόσον κόπον,
Σου λέω το παράπονό μου, οτι υποφέρει η ψυχούλα μου,
να κατευνάσεις το πείσμα σου, δεν θέλει τόσο κόπο,
./.
Τη δεξαμέν' η καμονήν, για σεν το φυτανόπο μ',
εν' να τρανήν'ς να εβγάλ'τς φτεράν, μικρό μ' ≤ελιδονόπον,
Του ανάδοχου ο καημός, για σένα παιδάκι μου,
είναι να μεγαλώσεις ελεύθερο, μικρό μου χελιδονάκι,
./.

23. - 24 -
Φωτίαν 'κι έχ'νε κι' αψιμάτ', 'κι επέμ'νεν 'ς σα γονάτâ μ',
πως να ορθών'ν εμεν Θεέ μ', επιάστα ας σα γεράτâ μ',
Δεν έχουν σπίθα ούτε φωτιά, δεν έμεινε στα γόνατά μου,
πως να με στηρίξουν Θεέ μου, με πρόλαβαν τα γερατιά μου,
./.
Με τσαμούρâν 'ς σα πατζάκâ μ', έμ'νεν όλôν τη ζωή μ',
προσμοιρâγα τα κομμάτâ μ', κάθαν τόπος κι' ας σην ψή μ',
Με λάσπες τα μπατζάκια μου, ήμουν σε όλη μου την ζωή,
μοίρασα τα κομμάτια μου, κάθε τόπος και κάτι από την ψυχή μου,
./.
Τη καρδίας ιμ' το όρωμαν, και τη _ής ιμ' το μουράτιν,
τη ζωής εμουν τα βάσαναν, να μ' εβρίγουνταν 'ς σον χάρτην,
Της καρδιάς μου το όνειρο, και της ψυχής μου ο πόθος,
της ζωής μας τα βάσανα, να χάνονταν από τον χάρτη της ζωής,
./.
Και τ' ομμάτâ σ' κι' αν εγέρασαν, κι' αν εσπρίναν τα μαλλία σ',
το χερόπο σ' πάντα θα φιλώ, θα τιμώ την ηληκία σ',
Και αν γέρασαν τα μάτια σου, και άσπρισαν τα μαλλιά σου,
πάντα θα φιλώ τι χεράκι σου, και θα τιμώ την ηληκία σου,
./.
Δύο κλαδόπαν έκοψα, κι' εθέκα 'ς σο ≤ερόπο σ',
έτον τ' εμόν τα όνεραν, αρνί μ' γουρπάν 'ς σο _öπο σ',
Δύο κλαδάκια έκοψα, και τα τοποθέτησα στο χεράκι σου,
ήταν τα δικά μου όνειρα, θυσία αγαπημένη μου στην ψυχούλα σου,
./.
κρύφ'κουμες 'ς σα αραμάδας, η ζωήν να μη ελέπ',
πουγαλέματαν ποχτσάδας, άλλον κάν'ναν να μη πρέπ',
κρυβόμαστε στις αραμάδες, για να μην μας βλέπει η ζωή,
ψυχική κούραση σαν φορτία, ας μην αρμόζει ξανά ποτέ σεν κανέναν,
./.
πονεμένον η καρδία μ', τολανεύκουμ' 'ς σα δρομίαν,
έναν λάλεμα σ' αρνί μ', αναμέν' τ'εμόν η _ήν,
πονεμένη η καρδιά μου, περιφέρομαι στους δρόμους,
ένα κάλεσμά σου αγαπημένη μου, αναμένει η ψυχή μου,
./.
'Σ σ' Ανοιξεζ'νόν το μέρωμαν, το _öπο μ' μελιτούτε,
εβγάλ' φτερώπαν και πετά, και 'ς σ' αψηλά υψούτε,
στης Άνοιξης το ξημέρωμα, η ψυχούλα μου γλυκαίνεται,
βγάζει φτερά και πετά, και στα υψηλα ανηψώνεται,
./.

24. - 25 -
άρτυσον αρνί μ' το _öπο σ', να περ' τάτιν η καρδία μ',
ενεγκάστε ας σην παιξία σ', μίαν πόνον μίαν φωτίαν,
νοστίμεψε αγαπημένη μου την ψυχούλα σου, να πάρει την γεύση της η
καρδιά μου,
κουράστηκε από το παιχνίδι σου, από τη μία πόνος και από την άλλη
φωτιά,
./.
Ατόσα χρόνâν 'ς σα μακράν, εξέμαθες καρδία μ',
όθεν τερούν τ' ομμάτοπα σ', πάντα εν’ ξενιτείαν,
Τόσα χρόνια μακρυά, έμαθες τελείως καρδιά μου,
όπου κοιτούν τα μάτια σου, είναι πάντα η ξενιτιά,
./.
Εγριβώθαν πέντε δέκα, 'ς σο κορμόπο μ' ξερωτίδας,
ας' σ' εμέν 'κι θα πεινούνε , αν αρχίζ'νε να τρυπούνε,
Γαντζώθηκαν πέντε δέκα, στο κορμάκι μου τσιμπούρια,
από μένα δεν θα πεινάσουν, αν αρχίσουν να τρυπούν,
./.
Για την καρδία σ' άνοιξον, για δός μα τ' ανοιγάρâ σ',
άετς κι άετσι θ' άρχουμαι, πέρω σεν 'ς σην εγκάλâ μ',
Ή άνοιξέ μου την καρδιά σου, ή δώσε μου τα κλειδιά σου,
έτσι κι' αλλιώς θα έρθω, να σε πάρω στην αγκαλιά μου,
./.
Όλôν 'ς σην παρανομίαν, έφαεν με η σκοτίαν,
ν' αναμένω 'ς σο αγäζ', κι' η καρδία μ' να σπανäζ',
Συνέχεια στην παρανομία, με έφαγε το σκοτάδι,
να περιμένω στο αγιάζι, με την καρδιά μου να σκάει,
./.
Έναν ημέραν η ζωή μ', αετς πουγαλεμένον,
θ' εβγάλ' φτερίαν θα πετά, θα φεύ' άμον τον ξένον, κυνηγημένον,
μια ημέρα η ζωή μου, έτσι βασανισμένη,
θα βγάλει φτερά και θα πετά, θα φύγει σαν τον ξένον, κυνηγημένη,
./.
Το υστερ'νόν το άνασμα μ', να πέρω 'ς σην εγκάλâ σ',
απές φόβος 'κι ευρίεται, θαβάραν 'κι χορτάζει,
Την τελευταία μου αναπνοή, θέλω να πάρω στην αγκαλιά σου,
μέσα σε αυτήν δεν υπάρχει φόβος, εφιάλτης δεν χορταίνει,
./.
Κρύον εν' το μαξιλάρ'ιμ', και η κάρδâ μ' ζεστόν,
ας δελäεται ο φέγγον, κι' ας έρ'τεν ο ήλôν,
κρύο είναι το μαξιλάρι μου, η καρδιά μου ζεστή,
ας μπερδευτεί το φεγγάρι, και να έρθει ο ήλιος,

25. - 26 -
./.
Επίκρανες με γιάβροπο μ', η πίκραν ους τα στούδâ μ',
τα ≤είλâ μ' εμαρμάρωσαν, να θέλ'νε 'κι γελούνε,
Με πίκρανες αγαπημένη μου, η πίκρα έφτασε μέχρι τα κόκκαλά μου,
τα χείλια μου πάγωσαν, και να θέλουν δεν μπορούν να γελάσουν,
./.
Αρνί μ' 'ς σ' ομμάτâ σ' πέλαος, το κύμαν 'ς σα μαλλία σ',
και 'ς σην φουρτούνα σ' θα έρχουμαι, λαρώνω την καρδία σ',
Αγαπημένη μου στα μάτια σου το πέλαγος, το κύμα στα μαλλιά σου,
και στην φουρτούνα σου θα έρχομαι, να γιατρέψω την καρδιά σου,
./.
Εγώ κι' εσύ πάντα μαζί, πιασμέν' ας σο ≤ερόπον,
εσύ να είσαι η Άνοιξην, κι' ογώ _ή μ' το δεντρόπον,
./.
'ς σο σοφραλούκ' το πλουμιστόν, μ'έναν κρασίν μελόπον,
εμόναξες με γιάβροπο μ', εχόρτασες το _öπο μ',
Στο τραπεζομάντηλο το χρωματιστό, με ένα κρασί σαν μέλι,
με φίλεψες αγαπημένη μου, χόρτασες την ψυχούλα μου,
./.
Αρνί μ' απές 'ς σα κόκκιναν, 'ς σα ≤είλâ σ' η φωτίαν,
εσέναν έπλασ' ο Θεόν, ας σ' έμον την καρδίαν,
Αγαπημένη μου είσαι μέσα στα κόκκινα, στα χείλια σου η φωτιά,
εσένα έφτιαξε ο Θεός, από την καρδιά μου,
./.
Γεννέθαμ' ούλ' ας σην σεβντάν, κι' ας σην εγάπ' εντάμαν,
ας σ' έναν δάκρ' κι' έναν φιλίν , τ’ ευλοεμέντζαν μάνναν,
Όλοι γεννηθήκαμε από τον έρωτα, και από την αγάπη μαζί,
από ένα δάκρυ ένα φιλί , την ευλογημένη μάννα,
./.
Έτον κάποτ' έναν δάκριν, έναν κλάμα ορφανεμένον,
π' εψαλάφεν'νεν μαντήλιν, όλιγον να αποστέκ',
Ήταν κάποτε ένα δάκρυ, ένα ορφανό κλάμα,
που αναζητούσε ένα μαντήλι, λιγάκι για να ξαποστάσει,
./.
Στυπόγλυκον το φίλεμα σ', κάποτε μελιτούμαι,
άμα τον πλέτερον καιρόν, παράποναν φορτούμαι,
Γλυκόξινο το φιλί σου, κάποια στιγμή γλυκαίνομαι,
αλλά τον περισσότερο καιρό, γεμίζω με παράπονα,
./.

26. - 27 -
Ανοίγ' γεράν το αθερίζ', ατο η δικλωπία σ',
ξεραίν' τα ποταμόνεραν, τζουρών και τα ρυμίαν,
Ανοίγει πληγή με φλεγμονή, αυτή σου η διπροσωπία,
ξεραίνει του ποταμού τα νερά, στερεύει και τις ρεματιές,
./.
Δίχως ερίαν παρεγορίαν, κλαίν' τα παιδίαν όθεν πεινούνε,
τσαΐζ' κι' η μάνναν η Παναΐαν, 'ς σ' όλâ τ' ωτίαν άμα 'κι ακούγ'νε,
Χωρίς προστασία παρηγοριά, κλαίνε τα παιδιά όπου πεινούν,
κραυγάζει και η Μάννα η Παναγία, σε όλα τα αυτιά όμως δεν ακούνε,
./.
Ο κόσμον έν 'ς σα δίχωταν, εσέβεν 'ς σο διστράτιν,
απ' έμπρεα τουν η καμονήν, κι' οπίς το καϊράτιν,
Ο κόσμος έχει αμφιβολίες, άρχισε να διχάζεται,
από μπρός του βλέπει τον καημό, και από πίσω το κουράγιο,
./.
Τα κλαδία μ' τζακωμέναν, τα φυλλόπα μ' ξεραμέναν,
όσον πίν'νε ας σο κρενόπο μ', θα τζουρούτε το νερόπο μ',
Τα κλαδιά μου σπασμένα, τα φυλλαράκια μου ξεραμένα,
όσο πίνουν από την βρυσούλα μου, θα στερεύει το νεράκι μου,
./.
'ς σα τ®ιμένοπαν ®υρίζ', 'ς σ' αποφόρâν σύρ' τα πόνεαν,
κάποτε χαμογελά, και ελπίζ' ' ς σ' ατα τα χρόνâν,
Στα λαταπράσινα σφυρίζει με χαρά, στα άχλοα ζει με βάσανα,
κάποιες στιγμές χαμογελάει, και ελπίζει σε αυτά τα χρόνια,
./.
Άνθιμε Παπαδόπουλε, άκ'σον ντο τραγωδούνε,
και γνέφιξον τον Χρύσανθον, τον Θόδωρον Παυλίδην,
./.
Ξάφτ' η βρούλα μ' και θεριεύ, τη σέβνταν 'ς σην καρδία μ',
κι' απομακράν λυγίσκουνταν, τα ≤öνâν 'ς σα ρα≤ίαν,
Καίει η φλόγα μου και θεριεύει, τον έρωτα στην καρδιά μου,
και από μακρυά λιώνουν, τα χιόνια στα βουνά,
./.
πέρω τον ήλ' 'ς σα ≤έροπα μ', ηλόλαμπον πετράδιν,
κι' απάν 'ς σα τσάμοπα σ' αρνί μ', θέκ' ατον για λογάδιν,
παίρνω τον ήλιο στα χέρια μου, σαν πετράδι λαμπερό όπως αυτόν,
και πάνω στις πλεξούδες σου αγαπημένη μου, τον τοποθετώ σαν κόσμημα,
./.

27. - 28 -
Χτίζ'νε κάστραν 'ς σα τσαμούρâν, άετς λέν' τα τσαντιρόπαν,
για του®έκ έχ'νε το χώμαν, και γεργάνιν τα αστρόπαν,
Χτίζουν κάστρα στις λάσπες, έτσι ονομάζουν τις σκηνές,
έχουν για στρώμα το χώμα, και πάπλωμα τα άστρα,
./.
άφ'σον το κλαδίν πιλπίλι μ', έλα απόψ' 'ς σ'εμόν το δώμαν,
τυρεαννίεται το _öπο μ', και στειρεύ' απές 'ς σο σώμα μ',
άφησέ το κλαδί αηδόνι μου, έλα απόψε στο δωμάτιό μου,
τυρανιέται η ψυχούλα μου, και στερεύει μέσα στο σώμα μου,
./.
έλα σεν παρακαλώ σεν, σύρον έναν τραγωδίαν,
να λαρούτε το κορμόπο μ', και ο πόνον ς' σην καρδία μ',
έλα σε παρακαλώ, πες ένα τραγούδι,
για να γιατρευτεί το κορμάκι μου, και ο πόνος στην καρδιά μου,
./.
η ζωήν ντο ψαλαφούμε, μαναχόν 'ς σα όνεραν,
και να θέλουμ' 'κι κοιμούμες, ας σ' αλάρωτον γεράν,
η ζωή που αναζητούμε, μόνο στα όνειρα.
και να θέλουμε δεν μπορούμε να κοιμηθούμε, από την αγιάτρευτη πληγή
μας
./.
'ς σο τραπέζ' 'κι θέλ' πολλά, μόνο εγάπ' και προσευ≤ήν,
και 'ς σο μίαν χορτασμέν', ας σην πίστην 'ς σην ζωήν,
στο τραπέζι δεν χρειάζονται πολλά, μόνο αγάπη και προσευχή,
και στην στιγμή στην ζωή μας θα είμαστε χορτασμένοι από την πίστη μας,
./.
καθέστεν όλ' αποσουμά μ', χατέστε τα κλαδία μ',
να αρχινώ να λέγω σας, τ'εμόν την ιστορίαν,
'ς σ' εμόν τα χρόνâν τα παλä, και τα παλä ζαμάνâν,
ο κήρης έτον το μαρτάκ', κι' η μάνναν τα στεγάδâν,
η κόρ' ετίμανεν τον κήρ', βοήθανεν την μάνναν,
κι' αποπουρνούν 'ς σο παθενίν, φάϊζεν την Κερβάναν,
εσίλευεν εσπόγγιζεν, έπλυνεν τα σαχάνâν,
η κόρ' αγνέσα έξεραν, έτον τα παλληκάρâν,
με τον σταυρόν 'ς σο εικονοστάσ', έφτυνεν το καντήλιν,
να πέρ' τ'οσπίτ' μυράεσμαν, κι' η _ήν ατς το χαΐριν,
έτον αστρίν κι' αναλαγάδ', απές 'ς σην φαμελίαν,
την Κερεκήν σουμά 'ς σον κήρ', έπερν'νεν εβλοΐαν,
μ' έναν φιτζάνοπον νερόν, τη μάννας παραστάριν,
γουρπάν όντες εδίψανεν, εδούν'νε ας σο παρχάριν,
'κι ενέσπαλ'νεν τα κήρουκα, 'ς σα βαθέα γεράτâν,

28. - 29 -
και τα μακράν εκόντιζεν, κι' ας σα χρυσά παλάτâν,
μ' έναν κερόπον έκλαιεν, 'ς σα δύο τα ταφίαν,
απάν 'ς σο κρύο μάρμαρον, εθέκ'νεν την καρδίαν,
./.
πάντα χαράζ' πάντα νυχτών, αετς δâβαίν'νε τα χρόνâν,
κι' εμείς οι αθρώπ' αδά 'ς σην γην, γεννίουμες με πόνâν,
πάντα ξημερώνει πάντα νυχτώνει, έτσι περνάνε τα χρόνια,
και εμείς οι άνθρωποι εδώ στην γη, γεννιόμαστε με πόνους,
./.
Ποίος ιχνάρâν ακλωθεί, ποίος νουνίζ' και λέει,
κάεται η παράδοσην, και για τη_ήν ατς κλαίει,
Ποιός ακολουθεί τα ίχνη, ποιός πρώτα σκέφτεται και μετά μιλά,
καίγεται η παράδοση, και κλαίει για την ψυχή της,
./.
Κάθαν ημέραν εβριστόν, εκούξεν η κοιλία μ',
κι'ατώρα λές με υπομονήν, θα φτάμε και νεστείαν,
Κάθε μέρα νερόβραστα ζυμαρικά, πλάνταξε η κοικιά μου,
και τώρα μου λες υπομονή, πως θα κάνουμε και νηστεία,
./.
Νασάν εσέν κεμεντζετζή μ', 'ς σα δέκα δαχτυλόπα σ',
πέντε μαεύν'νε το τοξάρ', και πέντε τα κορδόπα σ',
Να σε χαρώ λυράρη μου, στα δέκα δάχτυλά σου,
πέντε μαγεύουν το δοξάρι, και πέντε τις χορδούλες σου,
./.
έπαρ' αρνί μ' το ≤έροπο μ', βάλον με 'ς σην εγκάλâσ',
απ' οξουκές χαλάζιν εν', θερίαν τα ποράνεαν,
πάρε αγαπημένη μου το χεράκι σου, βάλε με στην αγκαλιά σου,
έξω από αυτήν ρίχνει χαλάζι, είναι σαν θηρία οι μπόρες,
./.
Εσέν πολλά εράευα, 'γρασαν τα γεμενία μ',
πάντα _ήκα μ' γιανάσευεν, παρώρας η καρδία μ',
Σε αναζητούσα πολύ, φθείρθηκαν τα παπούτισα μου,
πάντα ψυχούλα μου πλησίαζε, παράκαιρα η καρδιά μου,
./.
Άμον το ασήμ' λυμένον, 'ς σο μαντήλοπο μ' κρυμμένον,
ένα δάκρ' ας σα κομμάτâ μ', έναν κι' άλλον ας σ' ομμάτâ μ',
Σαν το ασήμι λιωμένο, στο μαντηλάκι μου κρυμμένο,
ένα δάκρυ από τα κομμάτια μου, ένα ακόμα από τα μάτια μου,
./.

29. - 30 -
Εγώ εσέν κι' εσύ εμέν, ας δίγουμ' εσχωρίαν,
όλâ να ανασπάλκουνταν, να εβζήγουνταν 'ς σο μίαν,
Εγώ εσένα και εσύ εμένα, ας δώσουμε συγχώρεση,
να ξεχαστούν όλα, να σβηστούν αμέσως,
./.
Φωλέαν λέν το κάρδοπο σ', κορ'τζόπο μ' την εγκάλâ σ',
απές η δείσαν κατενίζ', φαντάουνταν τα κάλâ σ',
Λένε φωλιά την καρδιά σου, κοριτσάκι μου την αγκαλιά σου,
μέσα της καθαρίζει η ομίχλη, και λάμπει η ομορφιά σου,
./.
Για να μη ίνεται τ®ουρούκ', και χαν' την αρτυσίαν,
ας σο κορμί μ' γενάμινον, έκοψα την καρδία μ',
Για να μην σαπίσει, και χάσει την νοστιμάδα,
από το σώμα μου ώριμη, έκοψα την καρδιά μου,
./.
Άφ'σον με έναν σουμάδιν, έναν μάρκαν 'ς σην καρδία μ',
τ' όνεμα σ' αρνί μ' γραμμένον, με τ’ασήμ’ και τη φωτίαν,
Άφησέ με ένα σημάδι, στην καρδιά μου τα αρχικά σου,
το όνομά σου αγαπηνένη μου γραμμένο, με το ασήμι και τη φωτιά,
./.
Και ο Θεόν εφύτεψεν, ένα μικρόν τζατζόπον,
απάν 'ς σην ξέραν τ' άσκεμον, κι' εέντον τ®ιτ®εκόπον,
Ο Θεός φύτεψε, ένα μικρό φρύγανο,
πάνω στην έρημη και άσχημη γη, και αυτό έγινε λουλουδάκι,
./.
Το βιαστόν το φίλεμα σ', ανασπαλώ θυμούμαι,
θαρώ πως έτον όρωμαν, θαρώ πως έτον ψέμμαν,
Το βιαστικό σου το φιλί, μια ξεχνώ μια θυμάμαι,
νομίζω πως ήταν όνειρο, νομίζω πως ήταν ψέμμα,
./.
Κι' εγώ Θεέ μ' αδα 'ς σην γην, με κόπον πέρω ανασμονήν,
τον ουρανόν ζελεύω, τα άστριαν και τον φέγγον,
να πέρω μύραν κατενόν, άμον τα ψιλοπούλâν,
να είχα δύο φτερίαν, ας έτονε και φτουλιγμέναν,
ας έτονε και πουλομάλλâν, το _öπο μ' να ησύχαζα,
να εποίν'να την φωλέα μ', απάν 'ς σο δακροστάλαγμα σ',
π' εφτάει τα λιβίαν, 'ς σο κάρδοπο μ' να έλεα,
πως όλâ θα λαρούνταν, πως ψέμμαν έτονε Θεέ μ',
τη χώρα μ' πως θα χάνω, τη γλώσσα μ' την παράδοση μ',
τ’εμέτερον τ’ αξίας, ατα το έγκαν για τ'εμέν,
ανέβζηγαν κερίαν,για να θυμούμαι με εγαπ', τ'εμόν την ιστορίαν,

30. - 31 -
./.
ξέναν αρνόπο μ' 'κι έτονε, τ' αγνώριμαν τα ≤έρεαν,
ατα εσένανζώσκουνταν, κι' εμέναν τα μα≤αίρâν,
δεν ήταν ξένα αγαπημένη μου, τα άγνωστα τα χέρια,
αυτά εσένα έζωναν, και εμένα τα μαχαίρια,
./.
'ς σα ≤έρâ σ' έεις το μα≤αίρ', αρνί μ' τ' ακονεμένον,
έναν μόνον παρακαλώ, τ«ίξον με τον καμένον,
στα χέρια σου έχεις το μαχαίρι, αγαπημένη μου το ακονισμένο,
ένα μόνο σε παρακαλώ, λυπήσου με τον καμένο,
./.
Αρνί μ' εσύ το φώταγμα μ', τη ήλεν τα λωρίαν,
λόχαν εσύ Ανοιξεζ'νόν, θύμπιρ’(ου) ευωδίαν,
Αγαπημένη μου εσύ το φώς μου, του ήλιου οι αχτίδες,
χνώτο εσύ Ανοιξιάτικο, και ευωδιά θυμαριού,
./.
Όλâ τα λάθη 'ς σην ζωή μ', εποίκα για τ' εσέναν,
αρνί μ' θα εποίνα ας σην αρχήν, με τα ≤έρâ μ' δεμέναν,
Όλα τα λάθη στη ζωή μου, τα έκανα για σένα,
αγαπημένη μου από την αρχή ξανά θα έκανα, και με τα χέρια μου δεμένα,
./.
Ποίσον Θεέ μ' τον ουρανόν, γεργάνιν για τ' εμέναν,
άμον την μάννα μ' να ®κεπάζ', την _ή μ' αδά 'ς σα ξέναν,
Κάνε Θεέ μου τον ουρανό, πάπλωμα για μένα,
σαν την μητέρα μου να σκεπάζει, την ψυχή μου εδώ στα ξένα,
./.
Άνοιξον _ή μ' πεντάδιπλα, το τρισοκλειδωμένον,
ποίσον φωλέαν για τ' εμέν, την κάρδâ σ' τζανεμένον,
Άνοιξε ψυχή μου πέντε φορές διάπλατα, την τρεις φορές κλειδωμένη,
κάνε την φωλιά για μένα, την καρδιά σου χαϊδεμένο μου,
./.
Κι' ατώρα θα βαφτίζ'ν ατο, ταξίδ' την εξορίαν,
κι' ας σα γεράτâν θάνατον, και την γενοκτονίαν,
Και τώρα θα την βαφτίσουν, ταξίδι την εξορία,
και θάνατο από γεράματα, την γενοκτονίαν,
./.
Έναν μαντήλ' τοσούτζικον, 'ς σην γην 'κι έβρα καμμίαν,
εμάτσα το άμον παιδίν, και 'ς σ' άσπρα τα μαλλία μ',
Δεν βρήκα ούτε ένα τόσο δα μικρό μαντηλάκι πάνω στην γη,
το κατάλαβα και σαν παιδί αλλά και τώρα που γέρασα,
./.

31. - 32 -
Ανίσως έτον δυνατόν, ν' ανοίγ'νε τα φραχτίαν,
ατώρα θα σαγκούντανε, άμον θεριάν ρα≤ίαν,
Αν κατά τύχη ήταν δυνατό, να ανοίξουν οι φράχτες,
τώρα θα ασφαλίσουν, σαν θεόρατα βουνά,
./.
το αρνί μ' το λαλασάρ'κον, έντοκεν τ'εμόν την πόρταν,
έρθεν μ'ένα καλαθόπον, φορτωμένον 'ς σα χερόπαν,
το χαΪδεμένο μου το μικρό, χτύπησε την πόρτα μου,
ήρθε με ένα καλαθάκι, φορτωμένο στα χεράκια,
./.
Έναν πόρταν ένα φώς, ένα παραθυρόπον,
άνοιξον Θέ μ' τον ουρανόν, στείλον ξαν το κλαδόπο σ',
Μία πόρτα ένα φως, ένα παραθυράκι, άνοιξε
Θεέ μου τον ουρανό, και ξαναστείλε το Παιδί σου,
./.
Το καντήλ' και το κερίν, το ταφόπο σ' παρλαεύν'νε,
και κρατούνε ζωντανόν, την εικόνα σ' τονατεύν'νε,
Το καντήλι και το κερί, κάνουν το μνήμα σου να λάμπει,
και κρατάνε ζωντανή, την εικόνα σου στολίζουν,
./.
Γιατί να είμες άθρωποι, δίχως καλοκαρδίαν,
ο Θόν εδέκεν λογισμόν, 'κι εποίκε μας θερίαν,
Γιατί να είμαστε άνθρωποι, χωρίς καλή καρδιά,
ο Θεός έδωσε την σκέψη, δεν μας έκανε θηρία,
./.
Εγουρεύτεν το τουζάχ, επιάστεν η ποθίκα,
όσον να γαραλαΐζ', κάν'νας έγροικον 'κι τζίζ',
Φτιάχτηκε η παγίδα, πιάστηκε η αλεπού,
όσο και να στενάζει, να ξέρεις κανένας δεν τη λυπάτε,
./.
κι' ατα τ'εμά τα δάκροπα, το ξύγω απ' έναν έναν,
μ' ατα κι' μαυροθάλασσαν, ουρνάται πονεμέναν,
και αυτά τα δάκρυά μου, που χύνω ένα ένα,
με αυτά και η μαύρη θάλασσα, ουρλιάζει πονεμένα,
./.
έϊ κι' εσύ μαντήλοπο μ', μαντήλ΄'ιμ' νοτεμένον,
άλλον πως να ταγιανίεις, να μ' είσαι νεγκασμένον,
ε και εσύ μαντηλάκι μου, μαντήλι μου βρεγμένον,
πως άλλο να αντέξεις, να μην είσαι κουρασμένο,
./.

32. - 33 -
Μόνον απόψ' 'ς σο όρωμα μ', παρακαλώ σεν Θέε μου,
φέρον 'ς σα τόπâ μ' Άνοιξην, ολίγον ευωδίαν,
μόνο απόψε στο όνειρό μου, Θεέ μου σε παρακαλώ,
φέρε στον τόπο μου την Άνοιξη, λιγάκι ευωδιά,
./.
πως να πικραίνω σεν αρνί μ', πυκνοστεναχωρώ σεν,
άμον εσέν 'κι έβρα 'ς σην γην, για πάντα θ' αγαπώ σεν,
πως να μπορέσω να σε πικράνω αγαπημένη μου, και συχνά να σε
στενοχωρώ,
σαν και εσένα δεν βρήκα άλλη στην γη, θα σε αγαπώ για πάντα
./.
και ναϊλλοί 'ς σ' ατειντς π' αραθυμούν, τον χρόνον πάντα μίαν,
και γιατί ανασπάλκουνταν, 'κι νουνίζ'ν ατους καμμίαν,
αλλοίμονο σε αυτούς που νοσταλγούν, τον χρόνο πάντα μία φορά,
γιατί αυτοί ξεχνιούνται, ποτέ δεν τους σκέφτονται,
./.
ς σην ζωή σ' μη ανασπάλ'τς, άετς θ' ανασπάλκεσαι,
και καν'νάς 'κι θα γομών, 'ς σο ταφόπο σ' το καντηλ',
στην ζωή σου να μην ξεχνάς, γιατί έτσι θα σε ξεχάσουν,
και κανένας δεν θα γεμίζει, στο μνήμα σου το καντήλι,
./.
κι' εν όλâ τα ώρας λόϊδεαν, αδα 'ς σην ερημία μ',
και 'ς σα τίναν να μυστηρεύκουμαι, το έχω 'ς σην καρδία μ',
όλες οι ώρες όμοιες, εδώ στην ερημιά μου,
σε ποιον να εκμυστηρευτώ, τι έχω στην καρδιά μου,
./.
κλαδόπο μ' να μ' εντρέπεσαι, λαλόπο σ' μαεμένον,
μανάχον όντες τραγωδείς, λαρώντ'ς με τον καμένον,
παιδάκι μου να μην ντρέπεσαι, η φωνή σου μαγεμένη,
μόνο όταν τραγουδάς, με γιατρεύεις τον καμένο,
./.
κι' έναν ημέραν έμαθα, η ζωήν ε≤' πελäδας,
κι' εν' ατα καν'νας 'κι είπε μεν, θα φέρ'νε με γεράδας,
και μια ημέρα έμαθα, η ζωή πως έχει μπελάδες,
δεν μου είπε κανένας πως αυτά, θα μου φέρουνε πληγές(βάσανα),
./.
Άκ'σον με καλά καλά, όλο εβρήκ'ς τη μαχανάν,
να αρνίεσαι τ'εμόν, το καρδόπον το χρυσόν,
άκουσε με καλά καλά, όλο βρήσκεις πρόφαση,
να αρνιέσαι την καρδιά μου την χρυσή,
./.

33. - 34 -
έναν αξίαν 'ς σην ζωήν, κλαδί μ' ελευθερίαν,
αίμαν ηρώων να τιμάς, να έεις 'ς σην καρδίαν,
μία αξία στην ζωή, παιδί μου η ελευθερία,
να τιμάς το αίμα των ηρώων, και το φυλάς στην καρδιά,
./.
Χρόνâ πολλά Έλλενοι μ' καμμίαν 'κι ανασπάλω,
'ς σα κόλφâ μ' πάντα θα κρατώ, ντ' έποιν'ναν θ' απεβγάλω,
Χρόνια πολλά Έλληνές μου, δεν ξεχνώ ποτέ,
στο στήθος μου θα κρατώ, ότι έκαμναν θα ξεχρεώσω,
./.
Νίψον κλαδί μ' τ' οπρόσωπο σ', να χάρουνταν τ' ομμάτâ σ',
για να ελέπ' σεν ο Θεόν, να σύρ' και παίρ' τα δάκρâ σ',
Πλύνε παιδί μου το πρόσωπό σου, να χαρούν τα μάτια σου,
για να σε δει ο Θεός, και να εξαφανίσει τα δάκρυά σου,
./.
όθεν κοιμούμαι κι' εγνεφώ, εσέν θυμούμαι κλαίγω,
αρνί μ' 'ς σο παραλάλεμα μ', τ'ονεματόπο σ' λέγω,
όπου κοιμάμαι και ξυπνώ, θυμάμαι εσένα και κλαίω,
αγαπημένη μου στο παραμιλητό μου, το όνομά σου λέω,
./.
έτον τα δάκρâ μ' θάλασσαν, κι' άμον ρα≤ίν ο πόνο μ',
έναν άγγεμαν έθελ'να, το _öπο μ' να λαρώνω,
ήταν τα δάκρυά μου θάλασσα, και σαν βουνό ο πόνος μου,
ήθελα μόνο ένα άγγιγμα, την ψυχούλα μου να την γιατρέψω,
./.
Ξυλένôν γλώσσαν 'κι επορεί, να λέει γλυκολοΐας,
εβγάλ' χολήν και φαρμακών', 'ς σο μίαν την καρδία σ',
Η ξΰλινη γλώσσα δεν μπορεί, να λέει γλυκά λόγια,
βγάζει πίκρα και φαρμακώνει, στην στιγμή την καρδιά σου,
./.
Τα ≤ειλόπα σ' άμον μελ', ποίος άθρωπος 'κι θέλ',
νοστιμίζ'νε τη ζωή μ', πίκρας βάσαναν ΄ς σην _ή μ',
τα χειλάκια σου σαν το μέλι, και ποιος άνθρωπος δεν τα θέλει,
νοστιμίζουν την ζωή μου, πίκρες τα βάσανα στην ψυχή μου,
./.

34. - 35 -
έλα απόψ' 'ς σην μαχαλά μ', δίγω σεν πατιχαβάν,
'κι εχ' η εγάπ' οκάν μοκάν, 'κι απεβγάλτ'ς με την παράν,
έλα απόψε στην γειτονιά μου, να σου τη δώσω τζάμπα,
η αγάπη δεν ζυγίζετε, δεν την ξεπληρώνεις με το χρήμα,
./.
Άλλον το ζύασμαν τ' εσόν, κι' άλλον τ' εμόν άρνοπο μ' ,
εμέναν κλέφτ' η τερεζή σ', εγάπ' ας σο καρδόπο μ',
Άλλο το δικό σου ζύγισμα, και άλλο το δικό μου,
η ζυγαριά σου μου κλέβει, αγάπη από την καρδούλα μου,
./.
Αοίκον πόνον αρνικόν, 'κι ταγιανίζ' το _öπο μ',
άμον μα≤αίρ' η καλατ«ή σ', έκοψεν το καρδόπο μ',
Τέτοιο πόνο αρσενικό, δεν τον αντέχει η ψυχή μου,
σαν μαχαίρι η κουβέντα σου, έκοψε την καρδούλα μου,
./.
Ατα τ' εμά τα δάκροπαν, ßύγουνταν έναν έναν,
τράκατα είπα σεν αρνί μ', το αγαπώ εσέναν,
Αυτά τα δάκρυά μου, χύνονται έναν ένα,
σου είπα πως ειλικρινά, εσένα αγαπώ,
./.
Σερεύω πόνâν βάσαναν, καρφίαν 'ς σην καρδία μ',
ατα 'κι αποκαρφούντανε, με κιαλπâτήν καμμίαν,
Μαζεύω πόνους βάσανα, καρφιά στην καρδιά μου,
αυτά δεν μπορούν ποτέ να ξεκαρφωθούν, με τανάλια,
./.
εμέν' 'κι πρέπ' 'ς σο μαξιλάρ', αρνί μ' χολοσκασίας,
ο ύπνον εν' εβλόγεμαν, και γαλενεύ' τα _ήα σ',
δεν μου αξίζουν στο μαξιλάρι, αγαπημένη μου οι στενοχώριες,
ο ύπνος είναι ευλογία, και ησυχάζει την ψυχή σου,
./.
Νασάν π' επαραπάτεσεν, κι' εξέβε ας σην καρδία σ',
κι' εφέκεν στράταν ανοιχτόν, αρνόπο μ' για τ' αυλία σ',
Να χαρώ αυτόν που παραπάτησε, και βγήκε από την καρδιά σου,
και άφησε δρόμο ανοιχτό, για την αυλή σου,
./.

35. - 36 -
Έναν λαμπάδαν θ' άφτ' ατον, αμόντο το πογιόπο σ',
αοίκον κöρ' σαλτανατλή, 'κι θα ελέπ' ο τόπος,
Μια λαμπάδα θα του ανάψω, σαν το μπόϊ σου,
τέτοιον τυφλό και επιδειξία, δεν θα ξαναδεί ο τόπος,
./.
Σφραϊσμένον η καρδία μ', δίχως πόρτας παραθύρâν,
πουαλέφτεν ν' αγαπά, ενεγκάστεν να πονά,
Σφραγισμένη η καρδιά μου, χωρίς πόρτες και παράθυρα,
βαρέθηκε να αγαπά, κουράστηκε να πονά,
./.
επαίρα το το μερτικό μ', δύο μέτραν 'ς σο χώμαν,
απές ν' απονεγκάσκεται, το νεγκασμένον σώμα μ',
το πήρα το μερίδιό μου, δύο μέτρα στο χώμα,
εκεί μέσα να ξεκουραστεί, το κουρασμένο μου το σώμα,
./.
Σύνυχταν μεσουρανίζ', και 'ς σο _öπο μ' λαντακίζ',
φέγγος ίνεται κι' αστρίν, τ' έμον το μικρόν τ' αρνίν,
μεσουρανίζει πριν να ξημερώσει, και φέγγει στην ψυχούλα μου,
γίνεται φεγγάρι και αστέρι, η μικρή μου η αγαπηνένη,
./.
Πη φεύν'νε γουρταρεύκουνταν, κλαίγ'νε πη ορφανεύν'νε,
κι' όλôν την ώραν φλίφκουνταν, μανάχοι π' απομέν'νε,
Αυτοί που φεύγουν γλιτώνουν, κλαίνε όσοι ορφανεύουν,
και όλοι την ώρα θλίβονται, που απομένουν μόνο,
./.
οι αθρώπ' 'κι αποθάν'νε, εκοιμέθανε βαθέαν,
πεκλεεύν'νε απάν 'ς σον κόσμον, τη Χριστού την ποδαρέαν,
οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν, κοιμήθηκαν βαθυά,
περιμένουν πάνω στον κόσμο, του Χριστού την πατημασιά,
./.
έλα μάννα μ' 'ς σην προσευ≤ή μ', και 'ς σ' όνερο μ’ πατέρα μ',
έλατεν εροθύμεσα, 'ς σην νύχτα μ' και τη μέρα μ',
έλα μητέρα μου στην προσευχή μου, και στο όνειρό μου πατέρα μου,
ελάτε νοστάλγησα, και στην νύχτα μου και στην ημέρα μου
./.