de zoveelste uploadpoging :D!

2. Jade & Jessie Jessie haar mond viel echt open toen ze een zwartharige vrouw in haar zicht stond. Deze vrouw kwam haar bekend voor maar wie was precies deze vrouw? Jessie begon te brainstormen, naar haar verleden.

3. Haar moeder Jade liet haar dochter foto’s in een album zien. Jessie zag een paar foto’s van haar echte vader, Nathan Loix. Hij mocht dan Jessie’s geboorte en doopsel bijgewoond hebben maar verder had ze hem nooit meer gezien, wat dus een beetje jammer was. En die vrouw kwam haar bekend voor: SandrineBoucher, haar vader zijn vriendin.

4. “Dat kan niet!” fluisterde Jessie tegen zichzelf, “dat kan gewoon niet! En ik dacht…” Ze vergeleek deze vrouw met de vrouw Sandrinein haar beeld. Er was geen twijfel mogelijk: die vrouw was Sandrine zelf… al vond Jessie dit raar!

5. De vrouw kwam de trappen aan de voordeur op. Naarmate ze elke stap op een hoger trapje had gezet, werden Jessie haar ogen groter van angst. “Wat moet ik doen… wat moet ik toch in godsnaam doen?” panikeerde ze.

6. Uiteindelijk bereikte de vrouw haar ‘bestemming’ en belde aan bij de deur. Jessie trok haar triestig gezicht op, terwijl de vrouw die tegenover haar stond haar niet begrijpend aankeek. Jessie had schrik om de voordeur te openen, stel dat er iets zou gebeuren. “Wie… wie ben jij?” stotterde Jessie. “Ik…” begon de vrouw, “ik ben Sandrine, ik kom voor je moeder.”

7. Jessie haar visie was juist: die vrouw was SandrineBoucher! Geen wonder. De vriendin van haar biologische vader, ze kon haar eigenlijk haar stiefmoeder noemen. “Ik euh… ben je de vriendin van…” stotterde Jessie bang, “mijn vader?” Sandrine keek Jessie vol medelijden aan. “Vriendin, dat was vroeger. Ik ben nu zijn vrouw. En…” meende Sandrine. Jessie keek haar met open mond en grote ogen aan. Er was toch iets van gekomen, “je bent echt een grote mooie jongedame geworden!”

8. Aphrodite Aphrodite dacht nog elke seconde terug naar de ruzie vanop school, met Jessie. Eigenlijk was ze haar beste vrienden en zou haar een relatie met een knappe jongen gunnen, ook al had die jongen de naam Jason. Aphrodite was jaloers, stikjaloers op Jessie, omdat Jessie de knapste jongen op de universum aan de haak had geslagen. Als haar vriendin moest Aphrodite blij zijn, maar waarom moest de jongen uitgerekend haar lover zelf zijn?

9. Het leven was veel te kort om te treuren, zelfs om een jongen. Aphrodite sprong van haar bed af en met een grote smile keek ze naar zichzelf via de spiegel. “Smile, Aphrodite!” fluisterde ze naar haar evenbeeld, “smile! Er zijn genoeg jongens die jou wel zien zitten! Wees verdomme blij voor je vriendin!” Of dat zeiden haar hersenen misschien maar haar hart zei: “Nee, je moet Jason krijgen, hoe dan ook.” en naar haar hart luisterde ze altijd.

10. Of ja, misschien kon ze voor één keer niet naar haar hart luisteren. Het leek het beste dat ze niet tussen de relatie van Jason en Jessie kwam, ze wist toch dat die twee niet uit elkaar te halen waren. Aphrodite had dringend afleiding nodig, niet op haar kamer zitten te piekeren en in de stad naar de jongens kijken. Ze was direct op weg naar buiten. “Hey, liefje!” riep haar moeder Cynthia haar toe, “waar ga je naartoe?”

11. Aphrodite trok niets van haar moeder aan. Ze zou alweer zo moeilijk doen, zo van: “En je huiswerk dan?” of “In de stad is er toch geen zak te doen, waarom wil je daar toch naartoe?” Op alles had Cynthia een commentaar en dat pikte haar dochter niet langer. Als ze naar de stad wou, ging ze ook naar de stad, met de auto.

12. Aphrodite wenkte nog een blik naar het huis tegenover, het huis van familie Jones. Ze twijfelde er niet aan om de naam te kennen: één van hun was één van de grootste barbiepoppen van de school genaamd Aimée Jones. De enige wat Aphrodite voor die barbiepop voelde, was haat. Pure haat. Het was erg genoeg dat ze bij Aimée in de klas zat en dan was ze nog haar overbuurmeisje.

13. Aimée & Samantha Vandaag kwamen de twee vriendinnen Aimée en Samantha samen om zogezegd hun werkproject voor geschiedenis te bespreken. Bespreken konden ze wel maar niet voor hun werkproject. Meer nog, ze roddelden erop los over school. “Weet je over de ruzie?” begon Samantha. Aimée wist niet welke ruzie, trok een vreemd gezicht, “wel. Mijn zus vertelde dat Aphrodite en Jessie ruzie hebben, om Jason.”

14. “What the fuck?” lachte Aimée en zette haar spottend glimlachje op haar gezicht, “die twee muurbloempjes ruzie om de vetste sukkel? Wel ja, dat zal me een worst wezen.” Samantha moest stiekem lachen om wat haar vriendin zei. Aphrodite kon misschien een muurbloempje zijn, Jessie niet… “Weet je dan niet? Jason en Jessie hebben wel iets hè.” snauwde Samantha. En dan de mensen zeggen dat blondjes dom zijn…

15. “Echt waar?” klonk Aimée alsof ze dat niet geloofde. Samantha rolde met haar ogen en zuchtte heel diep. “Dude. De hele school weet dat al en jij niet? Meen je dat nu?” klonk Samantha cynisch. Aimée kon het toch niet geloven: Jason en Jessie… ach, dat kon toch niet. “De twee lelijkerds bij elkaar. Ik ben benieuwd hoelang het gaat duren…” dacht Aimée bij zichzelf.

16. Jade & Jessie Ondanks dat Jade ziek in haar bed lag – en dat Sandrine eigenlijk voor haar kwam – liet Jessie haar toch binnen. Het meisje bood de vrouw koffie of een koekje aan, waarbij Sandrine vriendelijk weigerde. Jessie nam ook niets en ging naast de vrouw zitten, de vrouw die ze niet lang had gezien. “En? Hoe zijn jullie in Nemea gekomen?” vroeg Jessie.

17. “In Rivierbloesemheuvel lijkt er wel een apocalyps. Het stormt daar zo fel, de bomen waaien zeer fel, we horen enkel donker en er bliksemt regelmatig. Veel kleine dieren zijn gestorven, puur van de schrik. Ook mensen, die geëlektrocuteerd zijn of onder een boom zijn beland, zijn gestorven en de dodental loopt maar op.” vertelde Sandrine, “het lijkt wel genoodzaakt dat iedereen moet verhuizen. Het is niet gemakkelijk: er zijn een enorme vertragingen in het openbaar vervoer en ook op de autosnelweg is het druk. Het heeft ons paar weken gekost eer we hier zijn geraakt.”

18. Jessie haar ogen werden groot. Zat haar geboortedorp Rivierbloesemheuvel in de problemen? Ze zag dit echt niet aankomen. “En vroeg of laat krijgt Nemea ook het te verduren, binnen een paar jaar of zo.” voegde Sandrine er nog snel toe, “het leek wel alsof de aarde aan het vergaan was. Zodra de enorme stormweer voorbij is, zijn de kosten voor Rivierbloesemheuvel veel te hoog om de gebouwen en al te herstellen.” En Jessie’s hart klopte nog fel, het gedachte alleen dat Nemea zo’n problemen vroeg of laat ook zou krijgen. “Dat… dat kan niet? Dat gebeurt toch alleen in films?” stotterde ze.

19. “Alleen in de films?” Sandrine fronste met haar wenkbrauwen, “wat in de films gebeuren, kunnen dat in het echte leven ook.” Jessie kreeg al angsten. Ook al kwam dat noodweer in Nemea over een paar jaar van pas maar de tijd kon nooit snel genoeg gaan. “Ach, gaan we over iets anders hebben? Ik krijg al de kriebels.” zeurde Jessie. Sandrine hield haar schouders op. “Oké. Hoe gaat met je? Alleen met je moeder zo?” veranderde Sandrine van onderwerp, op aanvraag. “Oh, heel goed.” knikte Jessie, “ik heb vriendinnen op wie ik kan rekenen, een vriendje…”

20. “Alleen met mijn moeder gaat het niet goed. Ze is een paar dagen geleden met mijn tante op stap geweest en na hun uitstapje kroop ze achter de stuur, onder de invloed van alcohol. Het resultaat? De politie kwam hun tegen en mijn moeder kreeg een hoge boete, een rijverbod en moest een nachtje in de cel doorbrengen.” vertelde Jessie.

21. Sandrine trok een geschrokken gezicht maar dit had ze wel verwacht van Jade. Ze was altijd zo’n losbol geweest. “Wow, dat is hard. Zeg, je tante… heet ze niet Jessica?” Jessie knikte. “Dat klopt. Tante Jessica. Ze woont ook hier, in dezelfde straat.” Sandrine knikte, dat ze het had begrepen, “en ze is zwanger. Leuk hè?” Dan stond ze verbijsterd van, in een positieve zin. “Oh, wat leuk zeg!”

22. “En euh…” Jessie moest het Sandrine vragen over haar vader, hoe op dat moment met hem ging. Ook al kende ze hem amper, ze moest het gewoon weten! “Hoe gaat het met mijn vader?” klonk Jessie nogal stil. Sandrine lachte breed. “Je mag het vragen, hoor.” stelde ze haar gerust, “met hem gaat alles goed, wel in de schok door het noodweer in Rivierbloesemheuvel maar dat heeft iedereen, volgens mij. En we hebben zelfs een dochter van vijf jaar, Liselot.”

23. “Oh, een dochtertje?” herhaalde Jessie. Sandrine knikte heel blij. “Ja, een dochtertje op wie ik trots ben. Ze is al een grote en lieve meid. Soms haalt ze kattenkwaad uit.” lachte ze, “en je zit nog steeds in Nathan zijn gedachten geschrift en heeft wel heel moeilijk dat hij jou niet zo lang heeft gezien. Daarom wil ik vragen om eens een bezoekje bij ons thuis te brengen. Als je daar niet goed bij voelt, moet dat niet.” Jessie haar hart maakte ineens een sprongetje. Vroeg Sandrine om langs haar thuis te gaan, om haar vader te zien? Ze had hem in geen 15 jaar meer gezien.

24. En daarbij, haar moeder zou niet zomaar appreciëren dat Jessie naar haar vader wou gaan. Ze wou naar haar vader gaan, het was en bleef haar vader. Dan moest ze dit doen zonder dat Jade iets wist. “Oké, ik wil wel komen.” knikte ze. Sandrine glimlachte breed en gaf een kaartje met haar adres op. “Kom maar morgenmiddag eens langs.” Dan was het tijd voor Sandrine om te vertrekken, ze nam Jessie stevig in haar armen. “Tot morgen.” waren dit haar laatste woorden voor ze vertrok. Jessie fluisterde het na, maar dan was Sandrine al lang vertrokken. Wat een gevoel…