1. 1. იობის მოთმინება“
ტერმინი „იობის მოთმინება“ ბიბლიიდან არის შემოსული საყოველთაო ხმარებაში.
ეს ტერმინი, განზოგადებულად, ადამიანის უსაზღვრო მოითმინებასგულისხმობს.
იგი უკავშირდება ძველი აღთქმისპერსონაჟს - იობ მრავალვნებულს, რომლის
ხსენებასაც 19 მაისს აღნიშნავს მართლმადიდებელი ეკლესია.
ბიბლიაში აღწერილია ცხოვრება კაცისა, რომელიც ისეთი სათნოებითა და
ღვთისმოყვარეობით იყო გამორჩეული, რომ მაშინაც კი, როდესაც დაკარგა ოჯახი,
მსახურები, სიმდიდრე და ჯანმრთელობა, ერთი სიტყვითაც არ წამოცდენია აუგი
შემოქმედზე - თავის გაჭირვებას იტანდა ღირსეულად - მშვიდად და
უდრტვინველად.
იობის ბედისწერა პროტოტიპია ადამიანის ბედისწერისა დედამიწაზე. ძველ
ებრაელებს სჯეროდათ, რომ ამქვეყნიური სიკეთეები და ბედნიერება ადამიანს
ეძლევა კეთილკრძალული ცხოვრების მეოხებით. ხოლო თუ ყოველივე წაერთმევა და
გაუბედურდება, ეს იმას ნიშნავს, რომ კეთილკრძალული საქმეები შეერყა და მან
შესცოდა. ანუ, ჯილდოცა და სასჯელიც ადამიანს ეძლევამხოლოდ მიწიერ
ცხოვრებაში. ასეთი შეგნების დროს ძნელია უდანაშაულო ტანჯვის არსს ჩაწვდე.
ამიტომ, ამას ვერ იგებდნენ თვით იობის მეგობრებიც - მისი მანუგეშებლები. იობი კი
თაყვანისცემას არ აკლებდა უფალს და ერთგულად მორჩილებდა მის კანონებს.
და უცებ ასეთ ადამიანს წაერთმევა დღეკეთილობა და ხდება ყველაზე უბედური
ადამიანი ქვეყანაზე. მეგობრები ცდილობენ რაიმე ცოდვის მოძებნას, რაც
გაამართლებდა მის ტანჯვას, როგორც მიზანშედეგობრივსა და გააზრებულს.
საბოლოოდ ღმერთმა გაამართლა იობი და გაამტყუნამისი მანუგეშებლები.
ადამიანებს უჭირთ, შეეგუონ სამყაროში მიმდინარე მოვლენათაგანპირობებულობას
და, ამდენად, უდანაშაულო ტანჯვისარსს. ბევრს ჰგონია, თუ არსებობს უდანაშაულო
ტანჯვა, ესე იგი არც ღმერთი არსებულა ანუ ღვთიური განგებულობაც არა ყოფილი.
აი, ამ ეჭვების გამაბათილებელია იობ მრავალვნებულისცხოვრება.
2. იუდას ამბორი
ქრისტიანული ტრადიციის მიხედვით, ქრისტეს 12 მოწაფეთაგან
(მოციქულთაგან)ერთ-ერთი. იუდა ისკარიოტელმა 30 ვერცხლის ფასად
გასცა იესო ქრისტე და შეაპყრობინა იუდეველთა მღვდელთმთავრებს,
რომელთაც რომაელების დახმარებით იგი ჯვარს აცვეს. შუა საუკუნეების და
აღორძინების ხანის ხელოვნებაში წარმოსახავდნენ: ღალატის სცენას (იუდა
ისკარიოტელი კოცნის იესო ქრისტეს და ამით მიანიშნებს მასზე. აქედან
გამოთქმა - იუდას ამბორი) და საიდუმლო სერობას

2. 3. ,,არიადნეს ძაფი“
არიადნე — მინოსური ქალღმერთი,კრეტის
მეფის მინოსის და პასიფაეს ასული. მას ნახვისთანავე შეუყვარდა
ახალგაზრდა გმირი თესევსი, ათენის
მეფის, ეგეოსის ძე, კრეტაზე ჩასული იმ მიზნით, რომ ან ეხსნა ათენი
მძიმე ხარკისაგან ან თვითონაც სხვა ჭაბუკებთან ერთად
დაღუპულიყო, მინოტავრთან შებმული. როდესაც თესევსი
ლაბირინთში შედიოდა, თავისით თუ დედალოსის რჩევით არიადნემ
დახმარება აღუთქვა იმ პირობით, რომ შეირთავდა და ათენში
წაიყვანდა.თესევსი დაეთანხმა. არიადნემ ფარულად გადასცა ძაფის
გორგალი და ხმალი. თესევსმა ძაფის ბოლო მისასვლელში დაამაგრა,
გაჰყვა, ლაბირინთის შუაგულში მინოტავრს თავს დაესხა,მოკლა და
ძაფს უკან გამოჰყვა
4. ,,აქილევსის ქუსლი“
ზოგი მითის მიხედვით აქილევსი,წინასწარმეტყველების თანახამდ,
მართლაც ტროის ომში დაიღუპა ჯერ კიდევ ქალაქის დაცემამდე. (ერთი
ვარიანტის მიხედვით აქილევსი მოკლა პარისმა, რომლის
ისარი აპოლონმა წარმართა აქილევსის ქუსლისაკენ,რომელიც მისი
ერთადერთი სასიკვდილო ადგილი იყო).
5. განხეთქილების ვაშლი — მითიური ოქროს ვაშლი ზედწარწერით
„უმშვენიერესს“. განხეთქილების
ქალღმერთმა ერიდამ შეაგდო პელევსისა და თეტიდასქორწილში,
განრისხებულმა იმით, რომ თვითონ არ დაპატიჟეს.ქორწილში
იმყოფებოდნენ ქალღმერთნი: ჰერა, ათენა, აფროდიტე. მათ შორის ერთ-
ერთს უნდა რგებოდა ოქროს ვაშლი. დავის გადასაწყვეტად ტროის
მეფისწულს პარისს(ალექსანდროსს) მიმართეს. აფროდიტემ მსაჯული
დაიმარტოვა და აღუთქვა: ულამაზეს ქალს შეგრთავ თუ ვაშლს მე
მარგებო, რითაც დაისაკუთრა კიდეც ვაშლი და უმშვენიერესის
ტიტულიც. სამაგიეროდ პარისს
დაეხმარა მენელაოსისმეუღლე მშვენიერი ელენე ტროაში წაეყვანა, რაც
დიდი განხეთქილების მიზეზი გახდა. ამას მოჰყვა ტროას ომი, რაც 10
წლის შემდეგ ქალაქის დანგრევით დასრულდა.
გადატანით - დავის,უთანხმოების მიზეზი,ომის საბაბი.

3. 6. რუბიკონისგადალახვა
ურყევი გადაწყვეტილების მიღება, გადამწყვეტი ნაბიჯის გადადგმა
- მდინარის სახელწოდების Rubico (Rubiconis) მიხედვით,
რომელიც 49 წ. (ძვ. წელთაღრ.). იულიუს კეისარმა გადალახა
თავისი ჯარით – მიუხედავად სენატის აკრძალვისა – და დაიწყო
სამოქალაქო ომი.
7. ,,შენც , ბრუტუს?!“
ლათინური ფრაზა,რომელსაც ხშირად იყენებენ რომის
დიქტატორი იულიუს კეისარისბოლო სიტყვების პოეტურად
გადმოსაცემად. ფრაზა გამოიყენა შექსპირმა თავის ტრაგედია „იულიუს
კეისარში“[1]
, თუმცა არ არსებობს საფუძველი, ვიფიქროთ, რომ კეისარმა
მართლაც წარმოთქვა ეს სიტყვები[2][3]
; ციტატა ფართოდ გამოიყენება
დასავლურ კულტურაში, როგორც ღალატის ეპიტომე.