1. ลีลาศ
Social Dance
ความหมาย
“ลีลาศ”หมายถึงการเต้นเพื่อความสนุกสนานและได้พบกับบุคคลอื่นๆ ในสังคมในงานสังสรรค์
หรืองานราตรีสโมสร ลีลาศนี้มีมานับเป็นพันๆ ปีแล้ว แต่เพิ่งมีหลักฐานแน่ชัดเมื่อประมาณ ปี ค.ศ.1400
ซึ่งได้อธิบายถึงการก้าวเดิน และดนตรีการเต้นราแบบบอลรูม (Ballroom Dancing)
เปรียบเสมือนสะพานเชื่อมช่องว่างระหว่างชาติและเผ่าพันธุ์ต่างๆ ถึงแม้ว่าชาวตะวันตกจะนิยมกันอย่างมาก
แต่การเต้นราแบบบอลรูมก็เป็นที่ยอมรับของชนทุกชาติ
ประวัติมาเป็นมา
ในสมัยดึกดาบรรพ์ ชาวสปาร์ต้า จะฝึกกีฬา เช่น ชกมวย, ยิงธนู, วิ่ง, ขี่ม้า ล่าสัตว์ รวมการ เต้นรา
ส่วนชาวโรมันมีการเต้นราเพื่อแสดงความกล้าหาญ ผู้ที่มีชื่อเสียงในการเต้นตาของโรมันคือ ซีซีโร (Cicero :
1 0 6 – 4 3 B . C . ) การเต้นราแบบบอลรูม เริ่มตั้งแต่สมัยพระนางเจ้าอลิซาเบ็ธที่ 1
ซึ่งสมัยนั้นครั่งไคล้การเต้นราที่เรียกว่า “โวลต้า” ( V o l t a ) ซึ่งมีการจับคู่แบบวอลซ์ในปัจจุบัน
การเต้นแบบโวลต้านั้นฝ่ายชายจะช่วยให้ฝ่ายหญิงกระโดดขึ้นในอากาศด้วย ซึ่งพระราชินีเอง
ทรงพอพระทัยมาก เช็คสเปียร์ ( S h ak esp ear e : 1564 – 1616) อยู่ในกรุงลอนดอนหลายปี
ได้กล่าวไว้ในบทละครเรื่องพระเจ้าเฮนรี่ที่ 5 ว่า มีการเต้นอีกอย่างเรียกว่า “โคแรนโท หรือ โคแรนเท”
(Courante) สมัยศตวรรษที่ 17 การเต้นรามีแบบแผนมากขึ้น จอห์น วีเวอร์ และ จอห์น เพทฟอร์ด (John
W e a v e r & J o h n P l a y f o r d ) เป็นนักเขียนชาวอังกฤษที่มีชื่อเสียง เพลฟอร์ด
ได้เขียนเกี่ยวกับการเต้นราแบบเก่าของอังกฤษ ซึ่งรวบรวมได้ถึง 900 แบบอย่างแซมมวล ไพปส์ (Samuel
P e p y s : 1 6 3 2 – 1 7 0 4 ) ได้เขียนบันทึกประจาวันในสมัยการปกครองของพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 2
และได้บันทึกไว้เมื่อ ค.ศ.16 62 ถึงงานราตรีสโมสร ซึ่งพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 2 ทรงพาสุภาพสตรีออกเต้น
“โคแรนโท” (Coranto) การเต้นราได้แพร่เข้ามาประเทศฝรั่งเศส เปลี่ยนมาเรียกเป็นสาเนียงฝรั่งเศสว่า
คองเทร ดองเซ่ ( C o n t e r d a n s e ) พระเจ้าหลุยส์ที่ 1 4
ทรงโปรดปรานมากและต่อมาได้แพร่หลายไปยังประเทศอิตาลีและ สเปน
การเต้นราแบบบอลรูมในจังหวะวอลซ์ ( W a l t z ) ได้เริ่มขึ้นประมาณ ค.ศ. 1 8 0 0
เป็นจังหวะที่นิยมกันมากในสมัยนั้นในสมัยพระนางเจ้าวิคตอเรีย (The Victorian Era : 1830 – 80)
การไปงานราตรีสโมสร หนุ่มสาวจะไปเป็นคู่ๆ ต้องต่างคนต่างไป

2. และฝ่ายชายจะขอลีลาศกับหญิงคนเดิมมากกว่า 4 ครั้ง ไม่ได้ หญิงโสดก็จะต้องมีพี่เลี้ยงไปด้วย
ฝ่ายหญิงจะมีบัตรเล็กๆ สีขาว จดบันทึกไว้ว่า เพลงใดมีชายขอจองลีลาศไว้บ้างในศตวรรษที่ 2 0
นิโกรในอเมริกา มีบทบาทมากทางด้านดนตรี และลีลาต่างๆ ในนิวออร์ลีน
มีการเล่นดนตรีแบบพื้นเมืองของอาฟริกา ตอนแรกเรียกว่าจังหวะ (Syncopation) มีท่วงทานองเร้าใจ
และเป็นจุดเริ่มต้นของยุคแจ๊ส ( J a z z A g e ) สมัยเริ่มสงครามโลกครั้งที่ 1 ใหม่ๆ
ดนตรีจังหวะนี้ก็เข้ามาแพร่หลายในอังกฤษ พร้อมๆ
กันนั้นก็มีจังหวะพื้นเมืองอีกจังหวะหนึ่งมาจากอเมริกาใต้ คือ จังหวะแทงโก ( T a n g o )
ซึ่งมีจุดกาเนิดมาจากเพลงพื้นเมืองของพวกคาวบอยในอาร์เยนตินา ยุคนั้นเรียกว่า แร็กโทม์ (Rag – Time)
ซึ่งการเต้นไม่มีกฏเกณฑ์อะไร ต่อมาประมาณปี ค.ศ. 1 9 2 9
มีครูลีลาศในอังกฤษรวมกันเป็นคณะกรรมการปรับปรุงการลีลาสแบบบอลรูมขึ้นมาเป็นมาตรฐาน 4 จังหวะ
(ถ้ารวมควิกวอลซ์ด้วยจะเป็น 5 จังหวะ) ถือว่าเป็นแบบฉบับของชาวอังกฤษ คือ วอลซ์ (Waltz) ควิกสเต็ป
(Quickstep) แทงโก (Tango) และ ฟอกซ์ทรอต (Fox-trot) เนื่องจากอิทธิพลของยุคแจ๊ส (Jazz Age)
ก็ได้เกิดการลีลาศแบบลาตินอเมริกา ซึ่งจัดไว้เป็นมาตรฐาน 4 จังหวะ (ถ้ารวมพาโซโดเบิ้ล ก็จะเป็น 5
จังหวะ) คือ รัมบ้า (Rumba) ชา ชา ช่า (Cha – Cha – Cha) แซมบ้า (Samba) และไจว์ฟ (Jive)
โดยคัดเลือกจากการลีลาศประจาชาติต่างๆ เช่น แซมบ้าจากบราซิล รัมบ้าจากคิวบา พาโซโดเบิ้ลจากสเปน
และไจว์ฟจากอเมริกา
ประเภทของลีลาศ
แบ่งออกเป็น 3 ประเภท
1.ประเภทบอลรูม (Ballroom) มีลักษณะการเต้นเต็มไปด้วยความอ่อนหวานลาตัวตั้งตรง ผึ่งผาย
ไม่โยกหรือส่ายสะโพกมาก ประกอบไปด้วย 5จังหวะ คือ
 วอลทช์ (Waltz)
 แทงโก้ (Tango)
 สโลว์ฟอกซ์ทรอท (Slow Fox Trot)
 ควิกสเตป(Quick Step)
 ควิกวอลทซ์ (Quick Waltz)
2. ประเภทลาตินอเมริกัน (Latin American) มีลักษณะการเต้นที่มีการเคลื่อนไหว ลาตัวมาก
โดยมากจะใช้สะโพก เอว เข่าและข้อเท้าเป็นสาคัญ ประกอบด้วย 5 จังหวะ คือ
 ช่า ช่า ช่า ( ChaCha Cha)
 คิวบันรุมบ้า (Cuban Rumba)
 แซมบ้า (Samba)

3.  ไจฟว์ (Jive)
 พาโชโดเปล
3. ประเภทเบ็ดเตล็ดต่างๆ ลักษณะการเต้นเป็นจังหวะที่ไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป
เป็นที่นิยมเต้นกันในประเทศไทยมาก ประกอบไปด้วย
 กัวราช่า ( Guaracha )
 รุมบ้า (American Rumba)
 บีกิน (Beguine)
 ตะลุง
มารยาทในการลีลาศ
1. ไม่ควรสูบบุหรี่หรือขบเคี้ยวของขณะลีลาศ
2. ต้องลีลาศไปตามทิศทางที่ถูกต้อง
3. ควรแต่งกายให้ถูกต้องตามกาละเทศะ
4. ให้ความสนใจคู่ลีลาศของตน
5. ไม่แสดงความเบื่อหน่ายคู่ลีลาศของตน
6. อย่าแสดงความสนใจคู่ลีลาศอื่น
7. หากมีความจาเป็นต้องพูดคุยกับผู้อื่นในขณะลีลาศ ควรแนะนาคู่ลีลาศของตนให้รู้จักด้วย
8. ไม่ร้องเพลงคลอเสียงดนตรีขณะลีลาศ
9. ถ้าจะเปลี่ยนคู่ลีลาศควรพอใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย
10. ไม่สอนลวดลายใหม่ขณะที่ลีลาศอยู่บนฟลอร์
11. การลีลาศโดยไม่จับคู่ถือว่าไม่สุภาพ
 ·มารยาทในการลีลาศของสุภาพบุรุษ
1. ไม่ควรยืนข้างฟลอร์เฉยๆ
2. ไม่ตัดคู่ขอลีลาศกับสุภาพสตรีที่กาลังลีลาศอยู่ เมื่อยังมีสตรีอื่นไม่ได้ออกลีลาศ
3. ควรเดินนาหน้าเพื่อขอทาง โดยยื่นมืออีกข้างให้สุภาพสตรีจับถ้าฟลอร์แน่น
4. เมื่อจบเพลงควรเดินตามไปส่งให้ถึงที่นั่ง พร้อมกับกล่าวขอบคุณ
5. ไม่ควรนาลีลาศในลวดลายที่ยาก
6. ถ้าจะขอลีลาศกับสุภาพสตรีอื่น ต้องขออนุญาตคู่ลีลาศของเขาก่อนและให้สุภาพสตรีพอใจที่จะลีลาศด้วย
 มารยาทในการลีลาศของสุภาพสตรี
1. พยายามเป็นผู้ตาม
2. รับการขอลีลาศจากสุภาพบุรุษเสมอ
3. กล่าวรับคาขอบคุณของสุภาพบุรุษอย่างสุภาพ

4. 4. เมื่อปฏิเสธการลีลาศจากสุภาพบุรุษคนหนึ่งแล้ว ไม่ควรออกลีลาศกับสุภาพบุรุษอื่นในจังหวะนั้น
 ประโยชน์ของลีลาศ
1. ช่วยสร้างเสริมสุขภาพให้สมบูรณ์ เพราะเป็นการออกกาลังกาย
2. เป็นกิจกรรมที่ทั้งชายและหญิงเข้าร่วมพร้อมๆ กันได้
3. เป็นกิจกรรมที่ช่วยแก้ไขข้อบกพร่องทางกาย ทั้งยังช่วยสร้างเสริมทรวดทรง ท่าทางและมารยาท
4. ช่วยให้ผู้เรียนเกิดความเชื่อมั่นในตนเอง
5. ช่วยให้เข้าสังคมได้ดี
6. ช่วยให้ได้ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ ซึ่งเป็นกิจกรรมนันทนาการ
7. ช่วยให้ลดน้าหนักได้ด้วยความสามารถ